Lögberg - 21.11.1935, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. NÓVEMBFR, 1935.
fí
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTE
Já, lierra, Jase var sendur til að sækja
lækni.”
Thurston spurði ekki fleiri spurninga, en
liljóp inn í húsið, og inn í herbergi afa síns.
Honum brá heldur en ekki í brún, þegar hann
kom inn í svefnherbergið. Gamli maðurinn
hi þar afmyndaður; andlitið var bólgið og
blátt og hann lá meðvitundarlaus í rúminu.
Tvær eða þrjár Svertingjakonur, voru hjá
honum, til að halda«köldum bökstrum við höf-
uðið á honum, og nudda hendur hans og fæt-
ur, og til að Jturka af vitum hans froðu, sem
l>ressaðist út úr munni og nösum. Við fóta-
g’aflinn á rúminu .stóð vesalings Fanny, með
úfið hárið og uppglent augu, í ákafri samræðu
við sjálfa sig, og vaggaði sér í takt á báðar
hliðar. I»að fyrsta sem Thurston gerði, var
að taka í hönd Fanny og leiða hana inn í sitt
herbergi. Hann beiddi hana að vera þar
kyrra, og fór svo aftur inn í herbergi afa síns.
Honum var sagt að það væri liðinn klukku-
tími síðan að afi hans hefði fengið slagið, og
að það hafi verið sent strax eftir lækni, og að
hann hafi ekkert getað talað síðan hann fékk
slagið. Thurston sá að það var alvarleg liætta
á ferðum, og' vanséð hvort hann mundi lifa
þar til að læknir kæmi, því það hlaut að drag-
ast að minsta kosti klukkutíma eða meira.
Ofan á þetta bættist að Thurston var
mjög órólegur vegna Marian. Sólin var að
liverfa á bak við svartan skýjabakka í vestr-
inu. Tíminn sem hann hafði tiltekið að hún
skyldi mæta sér nálgaðist óðum. Hann sá að
áformi swiu yrði óhjákvæmilega að fresta um
sinn, og óvíst hvort nokkurn tíma mundi
þurfa að koma til þess aftur, og eins og nú
loit út var það ekki líklegt. Ein Marian hlaut
að vonast eftir honum. Hvernig gat hann
komið í veg fyrir það, að hún færi niður að
víkinlii, og biði hans þar ? Hann gat ekki vit-
að hvert líklegast væri að senda með skilaboð
til hennar, livort heldur til Luckenough, Old
Field til heimilis Thontons veitarforingja.
Hann bjóst við að Dr. Brightwell mundi koma
á hverju augnaiblikinu, og þá ætlaði hann
sjálfur að fara undir eins og leita að Marian
og skýra henni frá hvernig á stæði.
Þannig leið annar klukkutimi, og læknir-
inn kom ekki. Thurston var mjög óþolinmóð-
ur: liann sat ýmist við sæng hins deyjandi
manns, eða hann gekk út að glugganum til
þess að gá að hvort ekki sæist til læknisins.
En það sást ekkert til hans.
Sólin var að ganga undir við sjóndeildar-
hringinn. Sjúklingurinn, sem lá í rúminu, var
sjáanlega að gefa upp andann. Hann vissi
að Marian mundi vera á leiðinni niður að vík-
inni, og hann sá að illviðri var í aðsigi. Hann
réði sér ekki frir kvíða og hræðslu um Marian
eina úti í myrkrinu, og illviðrið að skella yfir.
Hvað gat hann gert? Hann gat ekki far-
ið frá dánarbeð afa síns, en það mátti ekki
eiga sér stað, að Marian væri látin vera ein
úti í næturmyrkrinu og illviðrinu; svo var
hann hræddur um þennan félaga sinn, skip-
stjórann, sem hann áleit siðlítið ruddamenni.
Honum datt alt í einu í hug, og hann
undraðist yfir, því honum hefði ekki dottið
það strax í hug, þegar hann sá hvernig ástatt
var er hann kom heim, og það var að kalla
Marian strax þangað sem konuna sína og
húsmóður. Hann hljóp ofan og sagði Melchi-
zedek að setja strax hesta fyrir léttivagninn,
því hann ætlaði að senda hann með bréf.
Meðan að Melchizedek var að setja hestana
fyrir vagninn, skrifaði Tliurston eftirfylgj-
andi bréf til Marian.
“Ástkæra Marian, mín göfuga og lang-
þreyða eiginkona—komdu og hjálpaðu mér.
Afi minn befir fengið slag og er að deyja.
Læknirinn er ekki kominn ennþá, og eg get
ekki farið frá honum. Komdu með sendimann-
inum, til að hjálpa mér til að hjúkra hinum
deyjandi manni. Þú, sem ert sannur engill
þeirra sjúku og þjáðu, neitar mér ekki um
aðstoð þína. Komdu, og eftir það skiljum við
ekki framar. Gifting okkar skal verða gerð
opinber á morgun, í kvöld, eða hvenær sem
þú vilt óska. Komdu, láttu ekkert hindra þig.
Eg skal senda hraðboða til Edith, svo hún
verði ekki hrædd um þig, eða eg skal senda
eftir henni, svo hún geti verið hér hjá þér.
Komdu til mín, elsku Marian. Settu hvaða
skilyrði sem þú vilt,—bara komdu.”
Hann var rétt að ljúka við bréfið þegar
sendimaðurinn var. ferðbúinn.
“Taktu þetta bréf og farðu strax á stað
og keyrðu eins hratt og þú mögulega getur
niður að víkinni hjá furutanganum. Ungfrú
Mayfield bíður J>ar; fáðu henni þetta bréf og
bíddu eftir svari frá henni. Flýttu þér nú
meir en J)ú hefir nokurn tíma áður gert,”
sagði Thurston og dreif sendimanninn á stað.
Að þessu loknu varð honum hughægra
um Marian; hann fór upp til sjúklingsins og
reyndi hvað hann gat að lina þjáningar hans,
en hann var þegar svo langt leiddur, að hann
átti ekki annað eftir en gefa upp andann.
Thurston hafði aldrei verið við dánarbeð
nokkurs manns, og einmitt nú þurfti það að
koma fyrir, þegar hann var í sem órólegustu
skapi út af áformum sínum gagnvart Marian,
sem honum þó bæði hrylti við og skammaðist
sín fyrir. Einmitt nú varð hann að standa
augliti til auglitis við hið hræðilega alt sigr-
andi afl—dauðann. Hvað gat hann gjört?
Hér lá deyjandi gamalmenni fyrir augum
hans, sem var þegar búið að útenda sitt skeið.
Til hvers hafði skeiðið verið runnið? Hafði
taknaarkið aðeins verið að safna auð með á-
girnd og ofbeldi? eða var takmarkið þróun
og viðhald tegundarinnar? Er það ekki tak-
mark alls lífs? Hann hugsaði til sín, jú, hann
var ein plantan, sem var sprottin út af þess-
um stofni, sem nú var að hníga, og í þann
'veginn að samlagast moldinni. Lífsorkan
Jrorrin, líffærin biluð og aflvana, svo viðgerð
var óhugsandi. Hvað var að ske? Jú, það var
þetta, sem að síðustu takmarkar tilverutíma
alls, sem lifir—það var dauðinn—upplausn og
eyðilegging hins líkamlega forms. Það er
öllum víst, en stundin óviss. Enginn aldur er
óhultur fyrir aðkomu dauðans; alt er á hverf-
anda hveli. Þessu líkar hugsanir flugu gegn-
um huga hans þar sem hann stóð við dánar-
beðinn og þurkaði þjáningarsvitann af brá
hiiis deyjandi manns.
Thurston hrökk upp af þessum hugsana-
draumi sísum við það, að harður vindbylur
og fossandi rigning skullu á glugganum, og
hristu húsið.
Við þetta kom honum Marian í hug;
hann bjóst við að hún mundi koma þá og þá
stundina, já, hún átti ,að fara að koma; og
hann stóð upp og gekk að glugganum og
rýndi út í myrkrið og hlustaði, ef hann heyrði
til þeifra koma; en hann sá ekkert fyrir
myrkrinu og heyrði ekkert fyrir storminum,
þó einhver væri á ferð.
Hann sneri aftur til sjúklingsins, sem nú
lá í dauðamóki og virtist ekki finna til eða
þjást. Thurston kallaði á bústýruna og báð
hana að vera hjá sjúklingnum. Hann fór
ofan og út í forstofuna, og hlustaði eftir, ef
hann lieyrði ekki vagninn koma. Þegar hann
hafðí hlustað um stund, og ekkert heyrt, og
var að fara inn aftur og láta aftur hurðina,
heyrði hann skrölt í vagni, sem var ekið með
geysihraða hcim að húsinu. “Ó, það er
Marian! mín elskulega Marian! Því keyrir
maðurinn svona ógætilega með hana. Ó, elsku
Marian,” sagði hann og hljóp út til að taka
hana í faðm sér.
Melchizedek hljóp ofan úr vagninum og
féll skjálfandi og nötrandi að fótum Thurs-
tons. Thurston skifti sér ekkert af honum,
en hljóp að Ýagninum og gáði að og Jireifaði
eftir því hvort Marian væri þar ekki.
“Hvar er Marian? Hvað gengur að
þér; því anzarðu mér ekki?” sagði Thurston
með ákefð og sneri sér að ökumanninum, þar
sem hann lá og nötraði eins og hrísla í vindi.
En hann sagði ekkert, aðeins hljóðaði og néri
saman höndunum í átakanlegri angist. “Tal-
aðu, bjáninn þinn. Segðu mér, hvar er
Marian? Var hún ekki þar sem eg sagði þér,
við víkina ? Hvað hefir gert þig svona hrædd-
an? Fældust hestarnir?” spurði Thurston í
flýti, og var mjög óttasleginn.
“Æ, herra! Hg held að hún hafi verið
myrt!”
Myrt; Ó, Guð minn góður! hún hefir lík-
lega dottið út úr vagninum, ” hljóðaði Tliurs-
ton upp og riðaði á fótunum við þessi tíðindi.
Hann þreif í vesalings keyrslumanninn og
hristi hann alt livað af tók og sagði í bitrustu
sálarangist: “Hvar datt hún út úr vagnin-
um? Hvar er hún? Hvemig vildi það til?
Ó, fanturinn þinn, þetta skal kosta þig lífið!
Komdu og sýndu mér hvar slysið vildi til;
undir eins, undir eins!”
‘ ‘ Ó, vertu miskunnsamur víð mig, herra!
Hún datt ekki út úr vagninum! Hún var dá-
in þegar eg kom þangað.”
“Hvar? hvar? Guð almáttugur, hvar?”
spurði Thurston alveg yfirkominn af ótta og
skelfingu.
“Á ströndinni við víkina, herra. Þegar
eg kom þangað, fór eg út úr vagninum og
fikraði mig í myrkrinu áfram með ströndinni.
Eg hafði luktina í hendinni, og lét geislann
frá henni falla á sandinn fyrir framan mig,
og, ó, Guð miskunni mér—”
“Haltu áfram; haltu áfram!”
“Eg sá hana liggjandi eins og dauða, og
mann, sem ]>aut á fætur þegar hann sá geisl-
ann frá luklinni, og hentist með feykna hraða
út í myrkrið: þegar eg kom nær, sá eg hana
liggja í blóði sínu og þbtta lá hjá henni. ”
Og hann rétti herra sínum lítinn, blóðugan
hníf.
Það var hnífur, sem Thurston hafði týnt
í Luckenough skóginum fyrir nokkrum mán-
uðum, er hanivvar þar á veiðum. Það var
forláta hnífur, sem liann hafði keypt í París,
þeg’ar hann var á Frakklandi. Skaftið var
eftirlíking af sverðfiski, sett dýrum perlum,
og blaðið svaraði til hins langa og sverð-
myndaða trýnis, sem sverðfiskurinn er kall-
aður eftir.
Thurston veitti lmífnum enga eftirtekt,
lmnn ýtti drengnum frá sér og hljóp út í hest-
húsið, fleygði hnakknum sínum á reiðhestinn
sinn, henfi sér á bak og reið alt hvað af tók
ofan til víkurinnar.
Yeðrið var óskaplegt; það var óstætt
fyrir ofviðrinu og ísköld kraparigning
steyptist yfir hann þar sem hann reið alt
hvað hestnrinn komst, í kolsvörtu náttmyrkr-
inu. Bn hann hugsaði ekki um veðrið eða
myrkrið, það eina sem hann hugsaði um var
Marian. Hann var svo gagntekinn af angist
og skelfingu, að hugsa til þess að Marian,
elsku konan hans, lægi særð og hjálparlaus,
deyjandi á sjávarströndinni í þessu óskapa
veðri; hann óttaðist. að brimsogið við strönd-
ina mundi ná til liennar og soga hana út í
sjóinn. Þessar hugsanir gerðu hann hams-
lausan; hann keyrðí hestinn áfram alt hvað
af tók í gegnum myrkrið og ofviðrið.
Þrátt fyrir það þó Thurston flýtti sér alt
hvað dauðlegum manní var mögulegt, þá tók
})að hann tvo klukkutíma að komast niður að
ströndinni. Þegar hann kom nær víkinni,
heyrði hann brimskellina við malarkambinn
og sá æðandi brimlöðrið skolast langt upp á
land. Hann skildi strax að það mundi vera
háflæði. Hann hentist af baki og hljóp niður
að sjónum. Hann varð ennþá óttaslegnari,
því hann sá að brimlöðrið Jivoði lang't upp á
land og yfir bakkann, þar sem hann bjóst við
að finna Marian, lífs eða liðna.
Marian var horfin, töpuð,t—Ibrimlöðrið
hafði sogað hana út í djúp hafsins! Við þá
hugsun hljóðaði hann upp, í skerandi angist,
og hljóp eins og óður maður fram og aftur
meðfram ströndinni, vonlaus og yfirkominn
af harmi. Hann vissi að það var til einkis
að vera þar, en hann gat með engu móti yfir-
gefið þennan örlagaþrungna stað; hugsunin
um það, að Marian hefði stigið fæti sínum
þar, gerði staðinn helgan í huga hans. Þannig
hélt hann áfram að ganga með fram sjónum,
og telja sér harmatölur, J)ar til seinni part
næturinn að það lygndi og stytti upp illviðr-
inu. Þegar létti til í lofti, gekk í hörkufrost,
svo öll fötin lians urðu að einum klakastokk,
en hann gaf því engan gaum; hann hélt áfram
að ganga með fram sjónum, grátandi, and-
varpandi og óaflátanlega kallandi nafn
Marian, þar til dagur rann og sólargeislarnir
sendu fyrstu boðbera sína sem gulllit silki-
bönd á skýjabólstrana niður við sjóndeildar-
hringinn.
Um morguninn var komið heiðskýrt veð-
ur og blæjalogn. Engin merki illviðrisins
eða hins hryllilega ofbeldisverks, sem þar var
framið um nóttina| voru sjáanleg;—alt um-
hverfið var friður og fegurð. Langt út við
hafsbrúnina sást skip, sem bar við sjóndeild-
arhringinn; seglin sýndust svo mjallahvít í
ársólar skininu, er það var að fjarlægjast
landiji, út á hið breiða brjóst hafsins. Þrátt
fyrirfyrir fegurðina og friðinn alt í kring,
var friðurinn horfinn úr brjósti Thurstons;
sár iðrun, eins og höggormsbit nýsti hjarta
hans. Hann kendi sér um það, sem skeð hafði
og kallaði sig morðingja; hann hafði með
sjálfselsku sinni og einþykni verið valdur að
dauða Marian; það var hans sviksamlega
ráðabrugg, sem hafði komið henni í þennan
háska og valdið dauða hennar! Einhver úti-
legumaður, sjómaður eða umrennings Svert-
ingi hafði rænt hana og myrt. Marian bar
vanalega á sér afardýrt úr; það var ekki ó-
hugsanlegt að hún kynni að hafa haft á sér
eitthvað af peningum, sem hefði verið nóg til
að freista illmenna til að ræna hana. Hann
hrökk með ótta og skelfingu frá því að reyna
að giska til um hver eða hverjir hefðu framið
hið óttalega, níðingslega morg; umhugsunin
um það kramdi og nýsti hjarta lians meir en
nokkrar píslir; það var með öllu óbærilegt.
Hverslag's blindni! Hverslags brjálæði! Því
hafði hann ekki hugsað út í þær hættur, sem
vel mátti búast við að yrðu á vegi hennar, nið-
ur við ströndina, þar sem hún væri ein á ferð
í myrkrinu fjarri allri umferð? Því hafði
hann stofnað henni í þá liættu? Það var nú til
einkis að spyrja slíkra spurninga, jafn gagns-
laust eins og sjálfsásökun hans, angist og
örvænting.
27. Kapítuli.
Meðan þessu fór fram, sem nú var sagt,
hvað hafði borið til tíðinda á þessum þremur
heimilum, sem mest koma við þessa sögu.
Það hafði borið við á Dell Delight, að gamli
Wilcoxen hafði dáið rétt um sólaruppkomuna.
Báðir læknarnir, sem voru kallaðir til hans
kvöldið áður, höfðu tafi^t vegna illviðrisins
um nóttina, og komu ekki fyr en undir morg-
un, rétt þegar gamli maðurinn var að gefa
upp andann. Margs var spurt, og margar
voru ágizkanirnar um það, hvernig stæði á
hinni undarlegu fjarveru Thurston Wil-
coxen, einmitt þegar afi hans var að deyja.
Melchizedek hafði farið út í myrkrið á eftir
húsbónda sínum, og liafði ’ekki komið heim
um nóttina, svo enginn á heimilinu gat gefið
neina skýringu viðvíkjandi burtveru Thurs-
tons. Hann hafði farið frá dánarbeði afa
síns klukkan níu um kvíldið og ekki sézt síð-
an; reiðhesturinn hans var á burtu úr hest-
húsinu, og benti það til þess að hann mundi
liafa farið eitthvað burtu um nóttina. Dr.
Brightwell þurfti að fara strax um morgun-
inn, til að vitja sjúklings, en Dr. Weismann
varð eftir, þar til Thurston kæmi heim.
Hvernig var umliorfs á Old Field?
Edith hafði beðið langt fram á nótt eftir
Marian; en þegar hún var úrkula vonar um
að hún mundi koma heim um nóttina, g>ekk
hún til hvílu, þess fullviss að Marian hefði
farið til Miss Thoraton og væri hjá henni.
Þegar hún vaknaði um morguninn, gladdi hún
sig við að hugsa til þess að bráðum kæmi
Marian heim, hress og endurnærð, eftir að
hafa verið hjá vinstúlku sinni um nóttina.
Hún hafði snemma morgunverð og
klæddi Miriam, og tók til í herbergjunum, til
Jiess að hafa alt í húsinu sem vistlegast er
Marian kæmi heim. Hún klæddi sig í spari-
búninginn sinn, settist svo á stól við glugg-
ann og beið Marian og Miss Thornton.
Klukkan var orðin nærri því ellefu, þeg-
ar hún heyrði vagnskrölt; hún leit upp og sá
að vagn Thorntons hershöfðingja var ekið
heim að húsinu.
“ Já, átti eg ekki von á því! Eg vissi það
að Marian hefði verið hjá ungfrú Thornton,
og að það mundi keyra hana hingað. Eg held
að Thornton hershöfðingi og systir hans séu
bæði með henni! Hvað skyldi vera á seyði;
hvers skyldi eg mega vænta?” sagði Edith
og stóð upp og slétti úr hrukkum á kjólnum
sínum og lagaði hárið á höfði sér, áður en
hún gekk út til að fagna þessum mætu gestum,
og Marian.
Rétt í því að Edith kom út, var vagnin-
um ekið heim að dyrunum og vagnliurðin
opnuð, og ungfrú Thomton steig út úr vagn-
inum. Hún var ein, það sá hún undir eins.
“Hvað á þetta að þýða?” sagði Bdith
við sjálfa sig, og gekk á móti ungfrú Thorn-
ton til að fagna henni.
Ungfrú Thornton var náföl í andliti og
óstyrk, og bar þess öll merki að henni var
órótt innabrjósts.
“Komdu blessuð og sæl, ungfrú Thom-
ton; mér þykir svo undur vænt um að sjá
þig,” sagði Edith svo innilega og rétti henni
hendina. Ungfrú Thornton tók í hönd hennar
og sagði í hásum róm:
“Komdu inn! Komdu inn!”
Þær gengu báðar inn. Ungfrú Thornton
settist á stól og benti Edith að setjast við
hlið sér. Edith siettist við hlið hennar og beið
undrunarfull eftir því, sem hún ætlaði að
segja.
“Hvar er Marian?” spubði ungfrú
Thornton , æstum málróm.
‘ ‘ Hvar ? Eg hélt að hún hefði verið hjá
þér í nótt!” svaraði Bdith með undrun og
ótta.
“ Guð mínn góður! ” sagði ungfrú Thorn-
ton og varð náföl í andliti og titraði öll af
geðshræringu. Edith varð afar óttaslegin og
sagði:
“I Guðs bænum segðu mér,—hefir nokk-
uð komið fyrir?”
“Eg veit það ekki t— eg er ekki viss um
það—eg vona ekki. Hvenær sást þú liana
síðast? Hvenær fór hún að heiman? I morg-
un ? ’ ’
“Nei! í gærkvöld, rétt um sólarlagsleyt-
ið.”
“Og hefir hún ekki komið lieim síðan?
Hefir þú lekki séð hana síðan?”
“Nei!”
“Sagði hún þér hvert hún ætlaði?” \
“Nei!”
“Hvenær gerði hún ráð fyrir að verða
komin heim aftur?”
“Hún ætlaði að verða komin lieim fyrir
myrkur! En hún kom ekki! Eg ímyndaði
mér að illviðrið hefði tafið fyrir benni og að
hún hefði farið til þín og verið hjá þér í nótt,
svo eg var róleg. ’ ’
“Ó, Guð varðveiti okkur!” hljóðaði ung-
frú Thomton upp í skerandi angist.
“Ungfrú Thornton, í hamingjunnar bæn-
um, segðu mér hvað liefir komið fyrir!”
“Ó, Edith!”
“í liamingjunnar 'bænum segðu mér það
sem þú veist. Ó, elsku Marian mín, — hvað
veistu um Marian?”
“Guð almáttugur styrki þig, kæra Editli!
Hvað get eg sagt þér til huggunar, sem sjálf
er örvingluð af ótta og harmi?”
“Marian, Marian! Hvað hefir komið
fyrir hana? 11va r er hún?”