Lögberg - 06.02.1936, Blaðsíða 2

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1936
Áusturland
Eftir ÞORSTEIN GfSLASON
Ræða flutt á Austfirðingamóli i
Reykjavík síðastl. vetur.
Góðir áheyrendur!
Það er nú um það bil aldar-
fjórðungur síðan eg sá Austur-
land síðast og það rétt í svip. Yfir
þrjátíu ár eru síðan eg dvaldi þar
síðast um tima, og nærri hálf öld
siðan eg dvaldi þar langdvölum.
Eg þekki því ekki líf manna og
lifnaðarhætti þar á þessum tím-
um nema af afspurn. Það er
hálfrar aldar gamalt líf á Austur-
landi, sem eg er gagnkunnugur
og gæti lýst. En hugur minn hcf-
ir oft dvalið á þeim slóðum.
f sálum manna eru bæði útþrá
og heimþrá ríkar tilfinningar. Eg
fann til útþrárinnar í ríkum mæli
þegar eg var unglingur austur á
Fljótsdalshéraði. Hún mun liggja
i eðli æskunnar, en heimþráin
vera eðlilegri efri árunum. Eg
held, að þegar útþránni hefir ver-
ið fullnægt, þá fæðist heimþráin.
Það er eitthvert óskiljanlegt band
milli mannsins og átthaganna,
eins og það er líka meðsköpuð j ögá"okkarframfárasfcéiCi'er þö'rf
lífsþægindum, sem knýr menn og
þjóðir til árásanna. En það er
átthaga- og ættjarðarástin, sem
sameinar menn til varnar. Þetta
stríð stendur enn í dag, og þess
sjást engin merki, að því muni
linna í náinni framtíð. Kenning-
arnar um það, að ef þetta eigi að
Iagast, þá verði ættjarðarástin og
þjóðræknin að hverfa úr sögunni,
eru kák við hugmyndir, sem enga
rót eiga í veruleikanum enn sem
komið er. Ástandið í heiminum
er enn þannig, að þessar rótgrónu
tilfinningar hjá mönnum geta
ekki horfið og inega ekki hverfa.
Þær eru ennþá máttarviðir í lífi
mannkynsins, sem ekki er hægt
að kippa burtu. Hitt eru draum-
sjónir, meira eða minna -fagrar,
en geta ekki að svo stöddu náð
til hins daglega lífs. Og við, sem
þetta land byggjum og höfum átt
óðul okkar og afkomu á erlendrar
þjóðar valdi um margar aldir, en
erum nú að heimta þettá undir
yfirráð sjálfra okkar, við megum
ekki láta glepjast af draumórum,
sem eru utan við veruleikann,
heldur sækja að því marki, sem
trygðin við land og þjóð hefir
reist á undanförnum viðreisnar-
LítiIIi þjóð á okkar reki
arum.
þrá, sein knýr æskuna til að leita
út á við. Það er eitthvað í eðli
okkar, sem minnir á farfuglana.
Hvers vegna koma þeir og leita
uppi sama blettinn til sumardval-
ar ár eftir ár? Og hvers vegna
leitar laxinn óhjákvæmilega upp
í ána, þar sem hann lifði fyrsta
æfiskeið sitt, þótt hann hafi far-
ið langar leiðir um veraldarhöf-
in? Og skógarhrislan, sem föst
er í jarðveginum, keppist við að
senda greinar sínar sem lengst í
loftið, út og upp, og að breiða út
blöðin sem lengst frá stofninum,
í leit eftir meira ljósi og sól. Það
er eitthvað í alnáttúrunni, sem á
skylt við útþrá og heiinþrá
mannsins.
Gamalt spakmæli segir: “Röm
er sú taug, sem rekka dregur föð-
urtúna til.” Það var fyrir eitt-
hvað nálægt aldarfjórðungi, að
eg bjó til kvæði handa samkomu
ein$ og þeirri, sem haldin er hér
í kvöld, undir gömlu þjóðvísna-
lagi og setti þessa hugsun fram
í viðkvæðinu:
“Hvar sem þinn fótur fór, þótt
fenni’ í æfislóð,
hugurinn vitjar vangsins þar sem
vaggan þín stóð.”
En átthagaást, ættjarðarást og
þjóðrækni eru mál, sem mikið er
nú um deilt í heiminum. Eg ætla
að minnast á þá deilu með nokkr-
um orðum. Það er sagt, að ætt-
jarðarástin og þjóðræknin séu
þau öfl, sem notuð séu til þess
að egna þjóðirnar hverri gegn
annari, og að þær séu undirrót
styrjaldanna, sem plágað hafa
mannkynið, tollmúrana, s e m
hefta viðskiftalífið, og yfir höf-
uð sé þar að leita orsakanna til
sundrungarinnar og hatursins
milli þjóðanna. Þessu verður
ekki með öllu neitað. En það er
margt, sem þarna kemur til
greina áður en fullnaðardómur
verði lagður á þau mál. Og að
minsta kosti sýnir þessi mótbára
gegn réttmæti ættjarðarástar og
þjóðrækni, hve sterk og róttæk
þessi tilfinning er hjá mannkyn-
inu. Frá því að sögur hófust
hafa mennirnir barist um ^ign-
arráð yfir jörðinni. Einn þjóð-
flokkur hefir reynt að ryðja öðr-
um úr vegi og setjast að óðulum
hans. Það er upprunalega sult-
urinn og sókn eftir betra lífi og
á ættjarðarást og trausti á þjóð-
erni okkar.
Það er fjarri mér að vera inni-
Jokunarmaður. Látum alla
strauma menningar nútimans
leika sem frjálsasta um land okk-
ar og þjóð. En töpum ekki trúnni
á það, að við eigum verðmæti hjá
okkur sjálfum. Gleymum ekki
sögu okkar og tungu í breytinga-
flaumi nútímans.
Að svo mæltu ætla eg að fara
nokkrum orðum um þann lands-
hluta, sem við hérna eigum til
að rekja ættir okkal og uppruna.
Eg ætla fyrst að minnast á það,
sem minstum breytingum er háð,
þ. e. landið sjálft. Þegar eg var
í skóla, sagði Páll gamli Melsteð
sögukennari, sem alinn var upp
á Ketilsstöðum á Völlum, okkur
bekkjarpiltunum frá þvi, að hann
hefði einu sinni, er hann hitti
Jónas Hallgrímsson hér í Reykja-
vík, spurt hann: “Hvar þykir þér
nú fallegast á landinu?” Jónas
hafði þá á rannsóknarferðum sin-
um farið um alt land, og hann
svaraði viðstöðulaust: “í Múla-
sýslu.” Páll vildi halda þessu á
lofti og leit á dóm Jónasar um
þær sakir sem hæstaréttardóm.
Mér datt einu sinni í hug að
leggja þessa sömu spurningu fyr-
ir annan mann, sem líka hafði
farið um land alt. Það var Jón
Þorláksson verkfræðingur. “Hvar
þykir þér fallegast á landinu?”
spurði eg. “Á Almannaskarði.”
svaraði Jón.
Við könnumst öll við það, að
landslag er mjög fjölbreytt á
Austurlandi. Eg er alinn upp
við víðsýni uppi á Fljótsdalshér-
aði, og eg kunni aldrei við þrönga
útsýnið niðri í fjörðunum. En
annar þýzki flugmaðurinn, sem
hér var fyrir nokkrum árum og
var á sífeldu flugi kringum land-
ið, sagði, að af öllum viðkomu-
stöðum sínum þætti sér fallegast
á Seyðisfirði. Það eru nú ef til
vill bernskudraumar hjá mér, en
mér finst Dyrfjöllin, milli Borg-
arfjarðar eystra og Héraðsins, 1
vera fallegustu fjöllin, sem eg
hef séð, það er að segja eins og
þau blasa við frá bernskustöðv-
um mínum. Ef þið hafið verið
á norðurbrún Fjarðarheiðar i
góðu veðri og góðu skygni og
horft þaðan yfir Fljótsdalshérað,
þá hafið þið séð fagra sjón. Og
ekki síður, ef þið hafið séð yfir
Héraðið frá fjöllunum ofan við
•Vellina. Og allra fegurst er þó
útsýnin frá Snæfellinu, fyrir
botni héraðsins, segja þeir, sem
þangað hafa komið. Jón gamli
Schevþig kvað þessa vísu um Hér-
aðið meðan hann var bóndi á
Tjarnarlandi:
Fjalla kringir hringur hár
Hjeraðsþingin fögur.
Fossar syngja, æða ár,
öllu kingir Lögur.
Austurland á mikla náttúru-
fegurð. Fjöllin þar eru tindótt
og tindafríð. Frá hafi að sjá er
tindaþyrpingin kringum Aust-
firði mjög sérkennileg. Skæling-
ur, inilli Loðinundarfjarðar og
Borgarfjarðar, er svo prúður á
að sjá utan af hafinu, að hann
dregur til sín allra augu, þegar
hjart er yfir Jandinu. Svo eru
þeir Bjóllur og Strandatindur,
sinn hvoru megin við Seyðisfjörð,
og Skálanesbjarg, ineð sinum
inörgu lithreytingum, yzt við
íjörðinn. Við Reyðarfjörðinn er
Hóimatindur og Reyðarfjall, með
Halakletti, og dregur fjallið nafn
af því, að það er til að sjá utan
af hafi eins og hak á reyðarfiski
og er þá Halaklettur sporðurinn
Fyrir utan Fáskrúðsfjörð er
Skrúðurinn, einkennilega fögur
klettaey, og innan við hann And-
ey, lág og grasi vaxin. Við Beru-
fjörð er hið fagra fjall Búlands-
tindur. Þetta rifjast alt upp lyr
ir inér þegar eg ininnist Aust-
urlands.
En þar er fleiri náttúrufegurð
en sú, sem fjöllin skapa. Yfir-
sýn um Héraðið, með óteljandi
vötnum og víðum sléttum yzt
fjalla á milli, en Leginum, stór-
um og breiðum ofan til, er víða
1 fögur.- Hallormsstaðaskógur er
ein náttúruprýði Austurlands,
einn hinn mesti og fegursti skóg-
ur á landinu. Lögurinn er eitt
hið stærsta vatn í bygðum lands-
ins. Þótt alt sé nú kallað Lag
arfljót ofan úr Fljótsdal og lit
til sjávar, þá er þetta í raun og
veru stórt vatn, sem fljótið fell-
ur úr. Jökulsá á Brú verður
naumast talin Héraðinu til feg-
urðaraulta. En hún er vatnsfall,
sein tæplega á sinn líka annars-
staðar á landinu, þar sem hún
brýzt fram á margra mílna leið
í þröngum og djúprum kletta-
gljúfrum.
Nú kvað vera komnar yfir hana
brýr á ýmsum stöðum. En þeg-
ar eg man eftir var aðeins ein brú
á henni, hjá Fossvöllum. Þar
fyrir ofan fóru menn yfir hana
á kláfum. Eg kom einu sinni að
kláfferjunni hjá Hákonarstöðum.
Drengir þar á bænum fóru þang-
að með mér til þess að sýna mér
ferjuna. Þá var kláfurinn botn-
laus. En samt vildi annar dreng-
urinn sýna mér, hvernig væri að
fara þar yfir. Hann fór í kláf-
inn, spyrnti fótum í glufur milli
rimla á hliðum hans og leysti
svo kláfinn, sem bundinn var við
steinstólpa uppi á bakkanum, og
þaut þá kláfurinn á fleygiferð
eftir vírstrengjunum, en stað-
næmdist yfir miðri ánni, því þar
seig bugðan á strengnum lengst un1,
niður, og varð drengurinn að
draga kláfinn með handafli upp á
hinn bakkann og festa hann þar
við annan steinstöpul. Svo kall-
aði hann yfir ána og sagði, að ar‘
þetta væri enginn vandi. Kom
svo yfir um á sama hátt. En mér
þótti þetta glæfralegt ferðalag og
lagði ekki út í það, enda þótt eg
hefði einsett mér að reyna, hvern-

I THOSE WHOM WE SERVE I
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS
BECA USE—
ig það væri, að fara yfir ána á
kláfferju.
Eg var alvanur ferjumaður yf-
ir Lagarfljót, undir fossinum, og
sullaði jiar á lítilli byttu fram og
aftur við silungsveiðar. Einu
sinni fékk eg þar fisk, sem menn
héldu vera lax, en annars vissi eg
ekki til að lax gengi í fljótið.
Nú heyri eg sagt, að laxastigi sé
kominn upp eftir fossinum. Hér
um bil mitt á milli ferjustaðarins
og bæjarins var inylla, sem eg
átti altaf að líta eftir um leið og
eg gekk þar hjá. Hún var við
Búðarlækinn. Get eg þessa til að
koma því að, að allur rúgur var
á þeim dögum malaður heima í
myllum, en mjöl aldrei keypt. Þá
var líka alstaðar fært frá, en
Iömbum hvergi slátrað á haustin.
Helzta sumarverk unglinganna
var að passa kvíjaærnar. Það
voru sauðir, sem mest var fargað
á haustin, og voru þeir seldir Eng-
lendingum á mörkuðum,. sem
haldnir voru til og frá um hér-
aðið. Ensku fjárkaupmennirnir
Slimon og Koghill voru þá al-
þektir á Héraði og keyptu féð fyr-
ir peninga. Ensk pund voru þá
þeir peningar, sem algengastir
voru á Austurlandi. Mesta áhuga-
mál Héraðsbændanna var þá, að
fá samgöngubætur. F'yrst var
það von manna, að fá mætti skip
inn í gegnum Lagarfljótsósinn,
en sú von hefir ekki rætst enn,
og rætist máske aldrei. Næst var
talað um braut yfir Fagradal og
vagnferðir um hana, en vagn
mun þá ekki hafa verið til á Hér-
aði. Þetta er nú fyrir löngu kom-
ið í verk. En flutningar frá
Fjörðum til Héraðs voru mjög
erfiðir á þeim dögum.
Eg verð að biðja ykkur vel-
virðingar á því, að þetta er alt
hjá mér enn sem komið er end-
urminningar um löngu liðna
tíma.
Samt ætla eg enn að líta aftur
í timann og minnast á þá menn
úr Austfirðingafjórðungi, sem
nafnkunnugastir hafa orðið. Eg
veit ekki betur en að það hafi
verið algengt um langa tíma hjá
þjóð okkar, að landshlutar, sýsl-
ur og héruð metist um framlög
sín að þessu leyti. Og sízt er það
að lasta, að svo sé gert. Metnað-
urinn er góður, en þó beztur svo,
að í hófi sé, eins og alt annað.
Það er einhversstaðar sagt í
gömlum fræðum, þar sem bornir
eru saman kostir manna í ýmsum
landshlutum, að austanlands séu
búinenn beztir og er það lof og
einna farsælast öllum almenningi.
En Austfirðingar hafa átt menn,
sem skarað hafa fram úr á fleiri
sviðum. Við stofnun þjóðveldis-
ins hér á landi, var það Austfirð-
ingur, úlfljótur úr Lóni, sem
samdi fyrstu allsherjarlögin, sem
ijóðveldið var reist á, og er hann
iví fyrsti löggjafi landsins. Þeg-
ar þjóðveldið var að sundrast út
af kristnitökunni, sjötíu árum
siðar, var það aftur Austfirðing-
ur, sem einna mestan þátt átti í
því, að afstýra vandræðunum.
Það var Hallur á Þvottá. Eg ætla
svo aðeins að stikla á nokkrum
mannanöfnum fram eftir öldun-
Skömmu eftir siðaskiftin
var helzta skáld landsins búsett
á Austfjörðum, séra Einar í Hey-
dölum, og eru fjölmennar ættir
á Austurlandi fraá honum komn-
Sonur hans var Oddur bisk-
up, einn af lærðustu biskupum
Skálholts' Annar sonur hans var
séra ólafur á Kirkjubæ, merkt
skáld á sinni tið, faðir séra Stef-
áns i Vallanesi, sem var við hlið
Hallgríms Péturssonar, annað
helzta skáld landsins á 17. öld.
Frá honúm er Stephensensættin
komin, sem verið hefir einna
voldugust hér á landi á síðustu
Oldest European Discovery Against
Stomach Troubles and Rheumatism
Acclaimed Best by Latest Tests
Since 1799 thousands of people have regained their normal
health after years of suffering from stomach troubles of all
types, such as constipation, indigestion, gas, and sour stomach
which are the basic factors of such maladies as high blood
pressure, rheumatism, periodic headaches, pimples on face and
body, pains in the back, liver, kidney and bladder disorder,
exhaustion, loss of sleep and appetite. Those sufferers have
not used any man-made injurious chemicals or drugs of any
kind; they have only used a remedy made by Nature. This
marvelous product grows on the highest mountain peaks,
whfere it absorbs all the healing elements and vitamins from
the sun to aid HUMANITY in distress.
It is composed of 19 kinds of natural leaves, seeds, berries and
flowers scientifically and proportionately mixed and is known
as LION CROSS HERB TEA.
LION CROSS HERB TEA tastes delicious, acts wonderfully
upon your system, and is safe even for children. Prepare it
fresh like any ordinary tea and drink a glassful once a day,
hot or cold. ,
A one dollar treatment accomplishes WONDERS; makes you
look and feel like new born. If you are not as yet familiar
with the beneficial effects of this natural remédy LION
CROSS HERB TEA try it at once and convince yourself. If
not satisfactory money refunded to you. Also in tablet form.
Try it and convince yourself with our money-back guarantee.
One week treamnent $1.00
Six weeks treatment $5.00
In order to avoid mistakes in getting the genuine LION
CROSS HERB TEA, please fill out the attached coupon.
Lio-Pharmacy, Dept. 9875.
1180 Second Ave.,
N. Y. City, N. Y.
Gentlemen:
Enclosed find $...... for which please send me
treatments of the famous LION CROSS HERB TEA.
NAME ..........................................
ADDRESS
CITY ................ STATE
leiðis Þórarinn Jónsson tónskáld.
í hópi þeirra íslendinga, sem
fengið hafa hér ráðherravöld,
eiga Austfirðingar tvo: Jón
Magnússon, hinn vitra og hógláta
stjórnmálamann, sem hlotnaðist
sú heill, að taka á móti fullveld-
isviðurkenningu íslands, og svo
Eysteinn Jónsson, sem fram til
þessa er langyngstur þeirra
stjórnmálamanna, sem hér hefir
verið falið að fara með ráðherra-
völd.
Eg vildi ekki ‘með öllu ganga
fram hjá þessu metnaðjarmáli. En
hef farið fljótt yfir, því miklu
fleiri þjóðnýta menn mætti nefna
frá Austfjörðum en hér eru tald-
ir.
Eg skal að lokum minnast
nokkrum orðum á nútímans
Austurland. Eg heyri, að það
hafi á síðustu tímum orðið á eft-
ir öðrum landshlutum í ýmsuin
framförum, að kreppan, sem nú
gengur yfir, hafi látið eftir sig
jafnvel meiri spor þar en í öðrum
landsfjórðungum. Eg veit ekki,
hvað kann að vera ýkt í þessu.
En eg Iít svo á, að Austurland
ætti að hafa öll skilyrði til þess
að rétta við á ný, öll skilyrði til
þess, að standa ekki öðrum lands-
fjórðungum að baki. Þar eru
góðar hafnir svo að segja i hverj-
um firði, sem víða er annars
skortur á, og auðug fiskimið úti
fyrir ströndunum. Fossar i hverj
um firði, vel hæfir til virkjunar,
og graslendi góð víða kringum
firði og víkur. Og uppi til lands-
ins er eitt af stærstu og búsæld-
arlegustu héruðum þess, þar sem
skiftast á grösug engjasund og
víði klæddir hálsar, vötn og
grundir. Og aflgjafar eru þar
um. Eg trúi því og veit það, að
Austurland eigi í vændum fagra
framtíð/—Lögrétta.
Jólablót
—eftir—
PRÓF. V. HAMEL
ölduin. Á 18. öld er Sigurður næ8ir t!1 virkjunar. Þar hafa frá
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER
WE DELIVER.
COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE
WINNIPEG
^l!!ll!li!l!l>ll!!!!!!lllll!niUllllllllllllllllllllllllllM
PHONE 86 327
llllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiiiiiiilliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiisr
Pétursson upp runninn af Aust-
urlandi, elzta leikritaskáld ís-
lendinga. Á 19. öldinni má nefna
Pál skáld ólafsson og Jón ólafs-
son, sem var annar helzti blaða-
maðurinn hér um langt skeið.
Sömuleiðis Einar H. Kvaran, sem
er af Austfirzkum ættum kominn.
Og nú á allra síðustu tímum hef-
ir Austurland lagt fram þann
manninn, sem út á við mun vera
allra íslendinga kunnastur, en
það er Gunnar Gunnarsson skáld.
f hópi myndlistamanna eiga
Austfirðingar einn hinn fremsta:
Jóhannes Kjarval, og í hópi
yngstu málaranna þann, sem tal-
inn mun vera efnilegastur: Gunn-
laug óskar Scheving. Stefán Eir-
íksson útskurðarmaður og Rik-
arður Jónsson myndhöggvari eru
einnig Austfirðingar. Sömu-
fornum tima verið ýms af ríkustu
býlum landsins og bændamenn-
ing á gömlum merg.
Þótt Austurland hafi, ef til vill,
eitthvað dregist aftur úr nú um
hrið, þá er engin ástæða til þess,
að örvænta um framtíð þess. Það
hefir öll skilyrði til þess, að ná
sér aftur. Nú er bílvegakerfi
landsins a síðustu tímum að
teygja armana til Austurlands,
bílvegur kominn til Seyðisfjarð-
ar og Reyðarfjarðar, og, að eg
held, um endilangt Fljótsdalshér-
að, eða verður það bráðlega, og
þaðan til Breiðdals og án efa síð-
ar alla leið í Hornafjörð. Slíkar
framfarir hefðu þótt ótrúlegar á
uppvaxtarárum mínum á Fljóts-
dalshéraði. Auk þess sem þetta
léttir strit manna á margan hátt,
eykur það líf og fjör í sveitun-
Algeng er í Norðurlöndum trú
á álfadans á jólanótt. Ef satt er,
að álfar sé þeir dánu (og um það
bera sögurnar glögt vitni), þá
hljóta jólin að vera minningar-
veizla eða blótveizla fyrir þá.
Hinsvegar leikur enginn vafi á
því, að um vetrar sólhvörf fögn-
uðu menn árstíðaskiftum og
afturkomu vaxtarins í náttúruna.
Sökum þess voru jólin helguð
frjóvgunarguðum og landvættum.
Þessi tvöfalda þýðing jólanna
sýnir ótvírætt, að samleikur álfa
og vætta var að sumu leyti orð-
inn sjálfsagður hlutur ]>egar á
frumlegu stigi í framþróun heið-
inni trúarbragða. En ekki að öllu
leyti. Menn gerðu enn greinar-
mun milli þessara tveggja flokka,
að rninsta kosti eftir að byrjað
var að halda fram hinni mikil-
vægu aðgreiningu þeirra krafta
sem eiga ’við menska inenningu
frá áhrifum ótömdu náttúrunn-
ar. ótamdar voru landvættir.
En hvað var þá eðlilegra en að á
hinn bóginn yrðu álfar að ein-
hverskonar vættum lika? Upp frá
þessu var þeim sérstaklega falið
á hendur að vernda landvinninga
mannkynsins. Menn helguðu
land sitt, og í þessa helguðu jörð
grófu þeir framliðna, sem lifðu
þó eftir sem fjársjóður af magni
og kyngi, því hagnýttu menn sér
þennan auð með því að láta hann
halda vörð um landnám sitt.
Um jólin er sú árstíð komin,
er menn voru vanir að blóta til
gróðrar; héðan af halda þeir álfa-
blót, magna með því hina dánu,
og tryggja uppskeru næsta sum-
ars. Þessi skýring á hinni tvö-
földu þýðingu jólablótsins sýnist
vera gersamlega fullnægjandi.
Hún er að sumu leyti skyld þeirri,
sem Nils ödeen hcfir gefið i
fjórða bindi af Acta Philologica
Scandinavica, og hefir það fram
fyrir allar aðrar, að hún er í fullu
samræmi við það, sem Snorri seg-
ir í Ynglingasögu:
Eftir alla þá menn, er nokk-
uð mannsmót er að, skyldi reisa
bautasteina og helst sá siður lengi
síðan; þá skyldi blóta í móti
vetri til árs, en að miðjum vetri