Lögberg - 06.02.1936, Blaðsíða 5

Lögberg - 06.02.1936, Blaðsíða 5
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1936 5 WERE ALL NUTTY HERE AND THERE .By P. N. Britt_ The days are growing longer, And, here’s another thing: The sun is getting stronger— We’ll soon be into Spring. A WAY back, fifty years ago, the three outstanding figures in the old Ontario town from which I came were: A. L. McMillan, chief of police: Billy Edwards, the official lamp lighter; Frank Law, “fish peddler,” we used to call him. He wap the only man in town who sold fresh fish. * * * T still think that Chief McMillan, who came out here to be “chief” in a pioneer western town, was the most dignified, upstanding police of- ficer of them all. He was about the type of Col. Martin when he became head of the provincial police here. Smart, and keen-looking. Poor McMillan was killed shortly after he came west, by the acciden- tal discharge of a gun, in a wagon, in which he was bringing in a des- perado he had cleverly captured. * * * ILLY Edwards used to race around town—carrying a light six-foot ladder, a gallon can of coal oil and some cotton cloths—lighting the 'two dozen street lamps, which illuminated the old home town. He had to clean the lamp chimneys, fill the lamps, and light them. Some- times the lamp chimneys used to get badly smoked, and it took time to olean them. There were only two grades of coal oil then: “Canadian”, 16 cents; and, “American”, 24 cents, a gallon. 'They used to say the Canadian was low grade, and blamed that for the chimneys getting smoked, covered on the inside with a thick black coat- ing. I didn’t believe that, because I worked for an old grocer who sold both “Canadian” and “American”, and it all came out of the same bar- rei. They were up to tricks then, as now. However, John D. Rockefeller was “Coal Oil Johnny” then, and maybe his coal oil had carbon or something removed from it, to make it better. At any rate, John D. did pretty well out of it. * » • I1 RANK Law came along at the same time every morning, yell- ing “Any fresh fish?” with a wagon load of it, just arrived from Kincar- dine, on Lake Huron. Frank was as welcome as the flowers in May, for the folks seemed to think it was a treat to get fresh fish. Which I could never understand because I hated the fish bones, particularly in herrings. But, it was either that or Labra- dor herrings or dried codfish, with enough salt to salt the earth on a hundred acres of land. * * * jV/T cMillan, Edwards and Law were ■*■ fine fellows—they knew how to do their stuff. • * • JT gave me an awful shock the other day when I noticed an item m the paper saying a man had been knocked down and killed on the street. He was my wood man. I had sefh that he was selling hardwood ‘maple, elm and ash.” I went ar°und to look at it, and bought a few cords from him. We used to ! burn “hard wood” back East, birch and maple, in the long, long ago— | and no such warmth as it gave has ! ever come from any coal from Sour- I is—to Welsh—to Pennsylvania. This man’s wood was good, and I am going to miss the poor fellow, i when we turn tö wood after the | Aklavik temperatures begin to fade, ’ if ever. i * * * TV7 HEN this regrettable incident oc- ” curred I was talking to an old , pioneer about it, and he told me he ! used to go out and cut down green ! poplar, haul it in fourteen miles to j a mill, and get ninety cents a cord í for it. Can you beat that? This was 1 in the dead of winter, up around ! Austin, Manitoba. One of his minor worries, he said, was breaking off the flock of icicles that persisted in freezing and hanging from his mous- tache. That was a hard-earned ninety cents. * • * 15 REAK a five-spot, and however you try to keep the shattered pieces together, it can’t be did. The \ wolves get it all before the day is 1 over. * * * My Dad was an odd old fellow. He just kept on “sawing wood” and letting the world go by. I often think that if dad could have kept on liv- ing till now, he would have been re- ! garded as a philosopher, with a batting average of about 360, or around there. Once, I remember, Dad said to me: “Boy, I like you, and I don’t want you to ever forget yourself so hope- lessly as to entertain the idea that you are going to get anything for nothing. It was sixty years ago that Dad made those remarks to me, but they have stuck down through the dim and distant past. Off and on, I have bought an Irish sweepstalce ticket or something like that—convinced that it was such , a long chance, I kissed the money good bye and just forgot about it. I knew Dad wouldn’t mind anything like that, for he was a good sport, j one of the best of good sports. But, they have never been able to show me that any of their proposi- tions is going to get me anything for nothing. Give me a dollar’s worth for a dollar, with the other fellow getting a decent break, and it’s all right with me. I like to hear what Henry Ford is thinking about. His thinker is al- ways hitting on all fours. He likes to watch and chat with the young- sters in the village schools near the Ford works in Dearborn. He says: “What I greatly hope for these children, and for children every- where, is a new attitude toward Iife—free from the gullibility which thinks we can get some- thing for nothing; free from the greed which thinks any perma- nent good can come of over- reaching others; and, above all, expectant of change, so that when life gives them a jolt they will be fully prepared to push on eagerly along new lines.” * • • HEER up! The worst of it is over and past. fiaróninn á Hvítár- völlum Eftir ÁHNA ÓLA Arið 1898 kom hingað maður, sem mikið var um talað, bæði vegna ættgöfgi hans og þó# sér- staklega vegna þess að hann gerð- ist hér bóndi og réðist í ýmsar framkvæmdir, sem ýðrum hafði ekki dottið í hug. Maður þessi var C. Goulrée Boilleau barón. Faðir hans var jfranskur og hafði verið sendi- herra Frakka í Lima í Perú, en móðir hans var dóttir öldunga- ráðsmanns í Bandaríkjunum. Var hann því af góðum ættum og höfðu foreldrar hans verið efnað- ir. Sjálfur hafði hann lokið námi við Eton háskólann í Eng- landi. Honum er svo lýst að hann hali verið meðalmaður á ha“ð, dökkur á brún og brá og snyrti- menni, seintekinn og hægur í ° lu öaglari, en fjörugur þegar menn fóru að kynnast honum, "k lokur alls fagnaðar í sam- kvæinum og þegar hann hafði gesti hja sér. Annars fór hann einforuni og vildi sem fæstum ynnast. Reyndu ýmsir heldri borgarar Reykjavíkur að komast i kunnmgsskap við hann og vita deih a honum og ferðalagi hans, en hann forðaðist sem mest að lala við menn, og svaraði 0ft engu þótt yrt væri á hann á ensku og þyzku, og lét sem hann skildi ekla. En hann var þó mikill mála- maður og gat talað sjö tungumál þegar hann koin hingað, og ís- lenzku lærði hann á ótrúlega stuttum tíma. Hann kunni vel að leika á hljóðfæri, sérstaklega “Cello”, og lék tvisvar á hljómleikjum hér í bænum. Og það er mælt að kvenfólki hafi litist mæta vel á hann. Bóndi á Hvitárvöllum Hann keypti sér hús hér í hæn- um. Hafði Guðlaugur Guð- mundsson sýslumaður bygt það. Þetta hús stendur enn og er nr. 90 við Laugaveg. En það kom hrátt í ljós að erindi hans hingað var ekki það að kynnast land- inu sem ferðamaður, heldur hafði hann hugsað sér að gerast stór- bóndi á fslandi. — Frétti hann nú að jörðin Hvítárvellir í Borg- arfirði myndi föl, og fór hann þá þangað upp eftir uin vorið. Keypti hann jörðina og búið af Andrési Fjeldsted fvrir 36 þús. kr. Var kaupsamningurinn gerður 21. maí og tók hann þá þegar við húi og búslóð. Samkvæmt kaupsamningnum fylgdi þessi kvikfénaður: 7 kýr mylkar, 2 kvígur, 1 naut, 1 ung- neyti, 5 hestar, 4 hryssur, 2 folar 2. og 3. vetra, 3 tryppi veturgöm- ul, 109 ær, 93 gemlingar, 13 hrút- ar veturgamlir og 4 eldri. Það varð og að samningum að Sigurður, sonur Andrésar Fjeld- sted, nú bóndi í Ferjukoti, yrði ráðsmaður barónsins og gegndi Sigurður því starfi i tvö ár. En vinnufólk það, sem fyrir var, lylgdi búinu. Á sumrin var þar margt kaupa- fólk, og var Gisli Þorbjarnarson búfræðingur verkstjóri þar um sláttinn. Mun þá hafa verið þar í heimili um 30 manns. Það er mælt, að baróninn hafi jafnan sjálfur viljað sjá það fólk, sem ætlaði að ráðast til hans. Þóttist hann vera svo mikill mannþekkj- ari að hann gæti séð á því hvort það myndi vinna sér trúlega. Annars lét hann verkafólkið al- veg afskiftalaust, og talaði aðeins við ráðsmann eða verkstjóra, er hann vildi hafa einhver afskifti af búskapnum, og voru þá marg- ar tillögur hans þannig, að vel var hægt að taka þær til greina, þótt ókunnur væri hann öllum bún- aðarháttum hér og íslenzkri veðr- áttu. Tel eg sennilegt að hann hafi opnað augu ýmissa manna fvrir því að vér fslendingar gæt- um lært þó nokkuð af búskapar- lagi annara þjóða, að hreyttu breytanda, enda þótt það yrði honum sjálfum ekki til gengis. Eins og áður er sagt var hann ljúfmannlegur í umgengni, en af verkafólki sinu krafðist hann fullrar virðingar, og heimtaði það til dæmis að karlmenn tæki ofan, þegar þeir sæi sig, við hvaða verk sem þeir væri. Illa var honum við alla hnýsni. Einu sinni gerðu piltar það að gamni sínu að senda til hans einfalda en fram- hleypna kaupakonu og spyrja hann uin það hverra manna hann væri, vegna þess að þeir þóttust ekki vita nein deili á þessum ein- kennilega manni. Barónin leit aðeins við henni og mælti: “Vit- ið þér ekki að það er ljótt að spyrja?” Hús bygði hann handa sjálfuin sér á Hvítárvöllum og hafðist þar aðallega við þegar hann var heima, en það var sjaldan leng- ur en hálfan mánuð í senn, því að hann virtist eirðarlaus og vildi altaf vera á férðalagi. Á veturna dvaldist hann lang- dvölum í Reykjavik, en heimtaði að hann væri sóttur þangað hvernig sem á stóð. Varð þá að flytja hann á skipi upp á Akra- nes, og hafa þar til hesta, er hann gæti farið á heim að Hvitárvöll- um. Voru þessi ferðalög hans dýr, og báru meir vott um að í honum byggi eirðarlaus sál, held- ur en fjáraflamaður og framsýn- ismaður. f fylgd með honum var ung- lings piltur, sem hét Richard Lechner og var talinn fósturson- ur hans og ritari. Þeir voru oft- ast saman. — Fékk baróninn sér- staka ráðskonu fyrir þá að Hvít- árvöllum. Það var Elízabet Árna- dóttir, sem seinna giftist Sigurði Fjeldsted og er nú húsfreyja i Ferjukoti. Var haróninn hinn mesti sælkeri og hélt sig vel í mat og drykk. Átti hann jafn- an ærnar birgðir af áfengi, sem hann pantaði frá útlöndum. Kvaðst hann ekki geta borðað nema því aðeins að hann hefði vin með mat. Stofnandi fyrstn m jólkurbús á íslandi Um þessar mundir fékk har- óninn þá hugmynd að setja á stofn kúabú í Reykjavík. Bygði hann þá fjós hér fyrir 40 kýr, og gekk það undir nafninu Baróns- ljósið, og út af því fékk Baróns- stígur nafn sitt. Til þess að fá kýr í þetta fjós, seldi hann sauðfé á Hvítárvöllum og lét svo kaupa kýr hingað og þangað, austan við fjall, i Mos- fellssveit og víðar, en fékk aldrei nema 20. Ætlaði hann svo að græða á því að selja mjólk í bæ- inn. En mjólkurpotturinn kost- aði þá ekki nema 15 aura, kýrn- ar voru víst mestu gallagripir og dýrar á fóðrunum. Hugmynd barónsins var sú, að hafa þær uppi á Hvítárvöllum á sumrin og gera smjör, skyr og osta úr mjólkinni, og flytja svo hey á sumrin hingað suður. Til þess að annast þessa flutninga keypti hann lítinn gufubát, sem nefndur var Hvítá, og ennfremur stórann flutningabát til að hafa í eftirdragi. Segja Borgfirðingar að allur búskapurinn á Hvítárvöllum hafi gengið æfintýri næst, en þó hafi þeim fátt þótt æfintýralegra og skemtilegra, heldur en þegar gufubáturinn kom öslandi upp eftir allri Hvítá. Vakti þetta og þá von í brjóstum margra, að sumar af stóru ánum á íslandi myndi vera skipgengar á köfl- um og yrði að því stórkostlegar samgöngubætur *þegar slikir hát- ar kæmi á fleiri ár. Fjósið kostaði 16—20 þúsund krónur, “Hvítá” 12 þús. og flutn- ingabáturinn 3,000 kr., svo að stofnkostnaðurinn varð ærinn. Við það bættist að kaupa varð hey hér í kring handa kúnum, og auk þess var þeirn gefinn mikill matur. Mun því altaf hafa verið tap á kúabúinu. En þetta var fyrsta kúahú, sem sett var á stofn hér á landi i þvi skyni að selja mjólk, og varð baróninn því brautryðjandi á þvi sviði. Æfintýramaður Baróninn mun hafa verið fé- litill er hann kom hingað. Hafði hann eytt aleigu sinni í einhverja konu vestanhafs. Þó átti hann eitthvað af hlutabréfum í járn- brautum þar vestra, og var bróð- ir hans, sem átti heirna i Balti- more að selja þau fyrir hann. Þessi bróðir ávítaði hann harð- lega í bréfum sínum fyrir það uppátæki að fara til íslands, og sagðist ætla, að hann ætti nú að vera orðinn svo veraldarvanur, að hann gerði ekki fleiri skyssurnar. Lét hann þess og getið, að hann hefði reynt að ná eigum hans úr klóm konunnar, en það hefði mis- tekist. Nú ætti hann að hverfa frá íslandi og fara út í hinn ment- aða heim, því að þar gæti hann áreiðanlega orðið frægur sem hljómlistarkennari. Af þessu má marka, að barón- inn á Hvítárvöllum hefir verið æfintýramaður. Hefir hann senniléga komið hingað til þess að flýja fortíð sina. Hugulsemi og blómagarðar Allir þeir, sem kyntust barón- inum nokkuð, bera honum það orð að hann hafi verið “gentle- maður”, framúrskarandi hugul- samur og svo brjóstgóður, að hann mátti ekkert aumt sjá, án þess að hann reyndi að bæta úr því. Hann var altaf hér í Reykjavík um jólin, og héðan sendi hann öllu starfsfólki sínu á Hvitárvöll- um jólagjafir, sinn böggulinn handa hverjum. Var slíkt óþekt þá hér á landi og vöktu gjafir hans hinn mesta fögnuð á heimil- inu. Annað dæmi um nærgætni hans og gott hjartalag var það, að meðan hann bjó á Hvítárvöll- um druknaði bóndi í Grímsá. Kona jiessa hónda hafði unnið hjá baróninum, og reyndist hann henni bezti drengur og sem bróð- ir í raunum hennar, gaf henni peninga og hjálpaði henni á all- an þann hátt er hann gat. (Framh. John Black Svo heitir leikurinn, sem sýndur var í Góðtemplarahúsinu hér í Win- nipeg 27. og 28. janúar s.l., að til- hlutan Stórstúku Manitobafylkis. Leikrit þetta er alveg nýtt og er tek- ið úr frumbýlingsára-sögu fólks þess, er bygð hóf í Kildonan hérað- inu fyrir norðan Winnipeg, og er Jock Black fyrsti presturinn á þvi svæði og alkunnur frumbýlingsleið- togi, aðal-persónan. Það er mikill vandi að skrifa leik- rit yfirleitt, svo að þau séu skýr mynd þess, sem höfundurinn vill sýna og í fullu samræmi við lífsskil- yrði og lifslögmál er ráða verður í það eða hitt skiftið. En þó ekki sizt, þegar um söguleg rit eru að ræða, þar sem höfundurinn er bundinn við sögulega viðburði, ákveðnar athafn- ir og upplag manna og eiginleika, sem hvorki má víkja frá, né heldur vikja til, ef slík rit eiga að vera nokkurs virði, en það hefir þessum höfundi sem er kona, frú Lillian Benyon Thomas, og búsett i Win- nipeg, tekist furðuvel. Leikurinn. frá byrjun til enda, er sorgarleikur — átakanlegur sorgar- leikur. Frumbýlingslífið alt hér í landi og í öllum löndum er sorgar- leikur. Menn og konur slitin af sinni rót, fráskilin ættlandi, ættingj- um og vinum, að hefja lífsbaráttu á ný í framandi landi, fákunnandi og fátæk. Hvað getur verið tragiskara en það? Það er þvi sízt að furða sig á þótt leikur þessi minni á þann sannleika, enda gerir hann það. John Black kemur til Kildonan árið 1869, ungur og með eldlegum áluiga. Enginn kirkjulegur félags- skapur er þar til; engin kirkja og þá NÝ — þægileg bók í vasa SJÁLFVIRK — EITT BLAÐ í EINU — pægilegri og betri bók í vasann. Hundrað blöð íyrir fimm cent. Zig-Zag cignrettu-blöð eru búin til úr bezta efni. Neitið öllum eftirlíkingum. ckki heldur nein kirkjuleg starfsemi, en þó er enn vakandi i sálum fólks- ins neisti af feðratrú þess, sem það þráir að ávaxta og efla. Black er stórluiga. Hann uppástendur að bygð sé kirkja, að myndaður sé sjóð. ur til heiðingja og heimatrúboðs og að skóli sé stofnaður. Fólki leizt ekki sem glæsilegast á þetta, — sá ekki hvernig i ósköpunum að fáein- ar hræður ættu að koina öllu þessu í verk, — það væri bara ómögulegt. En John Black leit nú öðru visi á, og lét hvergi bifast frá sínu áformi, enda komust þau öll i framkvæmd. áður en hann lagðist til hvildar. Persónurnar i riti þessu eru 14, það er að segja aðal-persónurnar, auk þeirra eru 6, sem í kirkjuréttin- um sitja — 20 alls. Um verkefni þeirra og meðferð þess, mætti margt segja, en út í þá sálma verður hér ekki farið að neinum mun. Frá mínu sjónarmiði voru hlutverkin öll sæmilega af hendi leyst og sum á- gætlega. Maðurinn, sem lék John Black heitir Frank Dryden. og var leikur hans sjálfum sér samkvæmur í gegnum allan leikinn. Stilling og hógværð einkendu framkomu hans, með festu, sem allat mótstöðu yfir- vann. Sumum hefði ef til vill þótt betra að sjá John Black sýndan sem meiri atkvæðamann á leiksviði, en Dryden sýndi hann, en svo getur það verið álitamál. Ytra fas og yfir_ læti eru ekki ávalt sigursælustu yfir- burðir manna. Trúmenska lítilæti og velvild má sin oft mikils. Leikur þessi var sýndur að tilhlutan Stór- stúku MManitobafylkis, eins og sagt hefir verið, og eiga þeir, sem þá framtakssemi áttu i sér þakkir skil- ið fyrir, því eg veit að þeir, sem leikinn sóttu, hafa ekki aðeins notið ánægju af að horfa á hann, heldur efast eg ekki um að hann hafi vakið upp endurminningar hjá mörgum frá liðnúm dögurn og fært þeitn heim sanninn einu sinni enn, um það, að andans arfur frumbyggjanna var. er og verður þeirra dýrmætasta bnoss. Ahorfandi. “ Caveat Emptor ” ----Gömul latnesk setning, sem þýCir hókstaflega “Látið kaup-. andann vara sig,’’ og sýnir ljós- lega þá grundvallarreglu, sem flest viðskifti hvíldu á í fornri tíð Rómverja-----gcpn áhœttu kaupandans. Hættirnir h a f a breyzt, tii allrar hajningju, frá þvi óábyggilega tímabui. Flestar við- skiftastofnanir hvíla nú á heil- brigðari stofni. Kaupandinn, við- skiftavinurinn, er beinlínis vernd- aður nú hjá kaupmanninum, sem hann verzlar við. pessi stefna kemst vhergi hærra en I verðskrá Eaton’s Nákvæmni í yfirlýsingum og myndum í sam- bandi við hvern hlut, er kjörorð allra Eaton rita og auglýsinga. Hver einasta lýsing, er yfirfarin hvað ofan í annað, til þess að tryggja það, að ekkert rangherml, engar ýkjur, engar ofsagnir eigi sór stað. Sé um vafa að ræða, er atriðið prófað af sérfræðingum og sannað að vera rétt, áður en það er birt. petta hefir auðvitað auka-erfiði í för með sér, — þarfnast meiri tíma og peninga. En það er fylli- lega þess virði fyrir oss, að hundruð þúsunda manna Oi? kvenna vestanlands viti, eins og þeir vita, “að það sé trýgt að kaupa hjá Eaton’s. EATON’S H°^a G00DGARDEN Plentijcfímijthiruj tcEat-Fresh- lAjLCMl I # CJ/i (mrtí&c, ^WmEA.! Big Oversize PacAefs MFAYDENSEEDS 0 r>1M 3C-4C PFR PACKET 5t aN® *°* McFAYDEN FRÆ KOSTAR LlTIÐ EN FRAMLEIÐIR MIKIÐ Stærri en venjulegir pakkar af Mc- Fayden fræi—aðeins 3,e—4c hver Pví að borga 5c og lOc? Mestu hlunnindin við McFayden fræ liggja ekki I lágu verði, heldur hinu, að hver tegund um sig af reyndu fyrsta flokks útsæði, tryggir mesta og bezta uppskeru, og sendast beint heim til yðar en koma ekki frá umboðssölu hylkjunum í búðunum. Fræ er lifandi vera. pví fyr er það kentur þangað, sem þvt skal sáð, þess betra fyrir það sjálft, og þann er sáir. KREFJIST DAGSETTRA PAKKA Hverjum manni ber réttur til að vita að fræ það, sem hann kaupir" sé llfrænt og nýtt. Með nýtlzku á- höldum kostar það ekkert meira, að setja dagsetningu á pakkana, þegar frá þeim er genglð. PVÍ A EKKI DAGSETNINGIN AD STANDA? Hin nýja breyting á útsæðislög- unum krefst ekki dagsetningar á pökkunum, en við höfum samt enga breytingu gert. KYNNIST ÚTSÆÐI YÐAR Hver pakki og hver únza af Mc- Fayden fræi, er dagsett með skýru letri. McFayden fræ er vtsindalega rannsakað og fult af ltfi; alt prófað tvisvar. Fyrst rétt eftir kornslátt, og svo aftur I Dominion Seed Testing Laboratory. Væri McFayden Seeds sent I búðir I umboðssölu pökkum myndum vér eiga mikið óselt I lok hverrar árs- tíðar. Ef afganginum væri fleygt, yrði þar um sltkt tap að ræða, er hlyti að hafa I för með sér hækkað verð á útsæði. Ef vér gerðum það ekki, og sendum það út í pökkum aftur, værum við að selja gamalt fræ. pessvegna seljum vér aðeins beint til yðar, og notum ekki um- boðssöluhylkin; fræ vort er ávalt nýtt og með þvt að kaupa það, eruð þér að tryggja árangur og spara. ks xt»*\ 11 Tíu Pakkar af fullri stærð, frá 5 til 10 centa VJ virði, fást fyrir 25 cents, og þér fáið 25 centin til baka með fyrstu pöntun gegn “refund cou- pon,” sem hægt er að borga með na^stu \ öntun, hún sendist með þessu safni. Sendið peninga, þó má senda frímerki. Safn þetta er falleg gjöf; kostar lítið, en gefur mikla uppskeru. Pantið garðfræ yðar strax; þér þurfið þeirra með hvort sem er. UeFayden hefir verið bezta félagið síðan 1910. NEW-TESTED SEED Every Packet Dated BEETS—Detroit Dark Red. The best all round Red Beet. Sufficient seed for 20 ft. of row. CARROTS—Half Long Chantenay. The best all round Carrot. Enough Seed for 40 to 50 ft. of row. CUCUMBER--Early Fortune. Pickles sweet or sour add zest to any meal. This packet will sow 10 to 12 hills. LETTUCE—Grand Rapids, Loose Leaf variety. Cool, crisp, green lettuoe. This packet will sow 20 to 25 ft. of row. ONION—Yellow Globe Danvers. A solendid winter keeper. ONION—White Portugal. A popular white onion for cooking or picklés. Packet will sow 15 or 20 ft. of drill. PARSNIP—Half Long Guernsey. Sufficient to sow 40 to 50 ft. of drill. RADISH—French Breakfast. Cool, crisp, quick-growing variety. This packet will sow 25 to 30 ft. of drill. TURNIP—White Summer Table. Early, quick-growing. Packet will sow 25 to 30 ft. of drill. SWEDE TURNIP—Canadian Gem. Ounce sows 7 5 ft. of row. $2QO°°Cash Pi izes$2QOS.° t hveiti áætlunar samkepni vorri, er viðskiftavinir vnrir geta tekið þátt t. Upplýsingar f McFayden Seed List, sem sendur er með ofangreindu fræ- safni, eða cegn pöntun. ÓKEYPTS —Kliopið úr þessa aug- lýsingu og 'áið ókevpis stóran pakka af fögrum blómum. MikiU afsiáttur til icTncja op er frá þvi skýrt í frœskránni. McFayden Seed Co., Winnipeg

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.