Lögberg - 06.02.1936, Blaðsíða 5

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1936
5
WERE ALL NUTTY
HERE AND THERE
.By P. N. Britt_
The days are growing longer,
And, here’s another thing:
The sun is getting stronger—
We’ll soon be into Spring.
A WAY back, fifty years ago, the
three outstanding figures in the
old Ontario town from which I came
were:
A. L. McMillan, chief of police:
Billy Edwards, the official lamp
lighter;
Frank Law, “fish peddler,” we
used to call him. He wap the only
man in town who sold fresh fish.
* * *
T still think that Chief McMillan,
who came out here to be “chief”
in a pioneer western town, was the
most dignified, upstanding police of-
ficer of them all. He was about the
type of Col. Martin when he became
head of the provincial police here.
Smart, and keen-looking.
Poor McMillan was killed shortly
after he came west, by the acciden-
tal discharge of a gun, in a wagon,
in which he was bringing in a des-
perado he had cleverly captured.
* * *
ILLY Edwards used to race
around town—carrying a light
six-foot ladder, a gallon can of coal
oil and some cotton cloths—lighting
the 'two dozen street lamps, which
illuminated the old home town. He
had to clean the lamp chimneys, fill
the lamps, and light them. Some-
times the lamp chimneys used to get
badly smoked, and it took time to
olean them.
There were only two grades of
coal oil then: “Canadian”, 16 cents;
and, “American”, 24 cents, a gallon.
'They used to say the Canadian was
low grade, and blamed that for the
chimneys getting smoked, covered on
the inside with a thick black coat-
ing. I didn’t believe that, because I
worked for an old grocer who sold
both “Canadian” and “American”,
and it all came out of the same bar-
rei.
They were up to tricks then, as
now. However, John D. Rockefeller
was “Coal Oil Johnny” then, and
maybe his coal oil had carbon or
something removed from it, to make
it better. At any rate, John D. did
pretty well out of it.
* » •
I1 RANK Law came along at the
same time every morning, yell-
ing “Any fresh fish?” with a wagon
load of it, just arrived from Kincar-
dine, on Lake Huron. Frank was as
welcome as the flowers in May, for
the folks seemed to think it was a
treat to get fresh fish. Which I
could never understand because I
hated the fish bones, particularly in
herrings.
But, it was either that or Labra-
dor herrings or dried codfish, with
enough salt to salt the earth on a
hundred acres of land.
* * *
jV/T cMillan, Edwards and Law were
■*■ fine fellows—they knew how to
do their stuff.
• * •
JT gave me an awful shock the
other day when I noticed an item
m the paper saying a man had been
knocked down and killed on the
street. He was my wood man. I had
sefh that he was selling hardwood
‘maple, elm and ash.” I went
ar°und to look at it, and bought a
few cords from him. We used to !
burn “hard wood” back East, birch
and maple, in the long, long ago— |
and no such warmth as it gave has !
ever come from any coal from Sour- I
is—to Welsh—to Pennsylvania.
This man’s wood was good, and I
am going to miss the poor fellow, i
when we turn tö wood after the |
Aklavik temperatures begin to fade, ’
if ever. i
* * *
TV7 HEN this regrettable incident oc-
” curred I was talking to an old ,
pioneer about it, and he told me he !
used to go out and cut down green !
poplar, haul it in fourteen miles to j
a mill, and get ninety cents a cord í
for it. Can you beat that? This was 1
in the dead of winter, up around !
Austin, Manitoba. One of his minor
worries, he said, was breaking off
the flock of icicles that persisted in
freezing and hanging from his mous-
tache.
That was a hard-earned ninety
cents.
* • *
15 REAK a five-spot, and however
you try to keep the shattered
pieces together, it can’t be did. The \
wolves get it all before the day is 1
over.
* * *
My Dad was an odd old fellow.
He just kept on “sawing wood” and
letting the world go by. I often think
that if dad could have kept on liv-
ing till now, he would have been re- !
garded as a philosopher, with a
batting average of about 360, or
around there.
Once, I remember, Dad said to me:
“Boy, I like you, and I don’t want
you to ever forget yourself so hope-
lessly as to entertain the idea that
you are going to get anything for
nothing.
It was sixty years ago that Dad
made those remarks to me, but they
have stuck down through the dim
and distant past.
Off and on, I have bought an Irish
sweepstalce ticket or something like
that—convinced that it was such ,
a long chance, I kissed the money
good bye and just forgot about it.
I knew Dad wouldn’t mind anything
like that, for he was a good sport, j
one of the best of good sports.
But, they have never been able to
show me that any of their proposi-
tions is going to get me anything
for nothing. Give me a dollar’s
worth for a dollar, with the other
fellow getting a decent break, and
it’s all right with me.
I like to hear what Henry Ford is
thinking about. His thinker is al-
ways hitting on all fours. He likes
to watch and chat with the young-
sters in the village schools near the
Ford works in Dearborn. He says:
“What I greatly hope for these
children, and for children every-
where, is a new attitude toward
Iife—free from the gullibility
which thinks we can get some-
thing for nothing; free from the
greed which thinks any perma-
nent good can come of over-
reaching others; and, above all,
expectant of change, so that
when life gives them a jolt they
will be fully prepared to push
on eagerly along new lines.”
* • •
HEER up! The worst of it is over
and past.
fiaróninn á Hvítár-
völlum
Eftir ÁHNA ÓLA
Arið 1898 kom hingað maður,
sem mikið var um talað, bæði
vegna ættgöfgi hans og þó# sér-
staklega vegna þess að hann gerð-
ist hér bóndi og réðist í ýmsar
framkvæmdir, sem ýðrum hafði
ekki dottið í hug.
Maður þessi var C. Goulrée
Boilleau barón. Faðir hans var
jfranskur og hafði verið sendi-
herra Frakka í Lima í Perú, en
móðir hans var dóttir öldunga-
ráðsmanns í Bandaríkjunum. Var
hann því af góðum ættum og
höfðu foreldrar hans verið efnað-
ir. Sjálfur hafði hann lokið
námi við Eton háskólann í Eng-
landi.
Honum er svo lýst að hann
hali verið meðalmaður á ha“ð,
dökkur á brún og brá og snyrti-
menni, seintekinn og hægur í
° lu öaglari, en fjörugur þegar
menn fóru að kynnast honum,
"k lokur alls fagnaðar í sam-
kvæinum og þegar hann hafði
gesti hja sér. Annars fór hann
einforuni og vildi sem fæstum
ynnast. Reyndu ýmsir heldri
borgarar Reykjavíkur að komast
i kunnmgsskap við hann og vita
deih a honum og ferðalagi hans,
en hann forðaðist sem mest að
lala við menn, og svaraði 0ft
engu þótt yrt væri á hann á
ensku og þyzku, og lét sem hann
skildi ekla.
En hann var þó mikill mála-
maður og gat talað sjö tungumál
þegar hann koin hingað, og ís-
lenzku lærði hann á ótrúlega
stuttum tíma.
Hann kunni vel að leika á
hljóðfæri, sérstaklega “Cello”, og
lék tvisvar á hljómleikjum hér í
bænum. Og það er mælt að
kvenfólki hafi litist mæta vel á
hann.
Bóndi á Hvitárvöllum
Hann keypti sér hús hér í hæn-
um. Hafði Guðlaugur Guð-
mundsson sýslumaður bygt það.
Þetta hús stendur enn og er nr.
90 við Laugaveg. En það kom
hrátt í ljós að erindi hans hingað
var ekki það að kynnast land-
inu sem ferðamaður, heldur hafði
hann hugsað sér að gerast stór-
bóndi á fslandi. — Frétti hann
nú að jörðin Hvítárvellir í Borg-
arfirði myndi föl, og fór hann þá
þangað upp eftir uin vorið. Keypti
hann jörðina og búið af Andrési
Fjeldsted fvrir 36 þús. kr. Var
kaupsamningurinn gerður 21.
maí og tók hann þá þegar við
húi og búslóð.
Samkvæmt kaupsamningnum
fylgdi þessi kvikfénaður: 7 kýr
mylkar, 2 kvígur, 1 naut, 1 ung-
neyti, 5 hestar, 4 hryssur, 2 folar
2. og 3. vetra, 3 tryppi veturgöm-
ul, 109 ær, 93 gemlingar, 13 hrút-
ar veturgamlir og 4 eldri.
Það varð og að samningum að
Sigurður, sonur Andrésar Fjeld-
sted, nú bóndi í Ferjukoti, yrði
ráðsmaður barónsins og gegndi
Sigurður því starfi i tvö ár. En
vinnufólk það, sem fyrir var,
lylgdi búinu.
Á sumrin var þar margt kaupa-
fólk, og var Gisli Þorbjarnarson
búfræðingur verkstjóri þar um
sláttinn. Mun þá hafa verið þar
í heimili um 30 manns. Það er
mælt, að baróninn hafi jafnan
sjálfur viljað sjá það fólk, sem
ætlaði að ráðast til hans. Þóttist
hann vera svo mikill mannþekkj-
ari að hann gæti séð á því hvort
það myndi vinna sér trúlega.
Annars lét hann verkafólkið al-
veg afskiftalaust, og talaði aðeins
við ráðsmann eða verkstjóra, er
hann vildi hafa einhver afskifti
af búskapnum, og voru þá marg-
ar tillögur hans þannig, að vel var
hægt að taka þær til greina, þótt
ókunnur væri hann öllum bún-
aðarháttum hér og íslenzkri veðr-
áttu. Tel eg sennilegt að hann
hafi opnað augu ýmissa manna
fvrir því að vér fslendingar gæt-
um lært þó nokkuð af búskapar-
lagi annara þjóða, að hreyttu
breytanda, enda þótt það yrði
honum sjálfum ekki til gengis.
Eins og áður er sagt var hann
ljúfmannlegur í umgengni, en af
verkafólki sinu krafðist hann
fullrar virðingar, og heimtaði það
til dæmis að karlmenn tæki ofan,
þegar þeir sæi sig, við hvaða verk
sem þeir væri. Illa var honum
við alla hnýsni. Einu sinni gerðu
piltar það að gamni sínu að
senda til hans einfalda en fram-
hleypna kaupakonu og spyrja
hann uin það hverra manna hann
væri, vegna þess að þeir þóttust
ekki vita nein deili á þessum ein-
kennilega manni. Barónin leit
aðeins við henni og mælti: “Vit-
ið þér ekki að það er ljótt að
spyrja?”
Hús bygði hann handa sjálfuin
sér á Hvítárvöllum og hafðist þar
aðallega við þegar hann var
heima, en það var sjaldan leng-
ur en hálfan mánuð í senn, því
að hann virtist eirðarlaus og
vildi altaf vera á férðalagi.
Á veturna dvaldist hann lang-
dvölum í Reykjavik, en heimtaði
að hann væri sóttur þangað
hvernig sem á stóð. Varð þá að
flytja hann á skipi upp á Akra-
nes, og hafa þar til hesta, er hann
gæti farið á heim að Hvitárvöll-
um. Voru þessi ferðalög hans
dýr, og báru meir vott um að í
honum byggi eirðarlaus sál, held-
ur en fjáraflamaður og framsýn-
ismaður.
f fylgd með honum var ung-
lings piltur, sem hét Richard
Lechner og var talinn fósturson-
ur hans og ritari. Þeir voru oft-
ast saman. — Fékk baróninn sér-
staka ráðskonu fyrir þá að Hvít-
árvöllum. Það var Elízabet Árna-
dóttir, sem seinna giftist Sigurði
Fjeldsted og er nú húsfreyja i
Ferjukoti. Var haróninn hinn
mesti sælkeri og hélt sig vel í
mat og drykk. Átti hann jafn-
an ærnar birgðir af áfengi, sem
hann pantaði frá útlöndum.
Kvaðst hann ekki geta borðað
nema því aðeins að hann hefði
vin með mat.
Stofnandi fyrstn m jólkurbús
á íslandi
Um þessar mundir fékk har-
óninn þá hugmynd að setja á
stofn kúabú í Reykjavík. Bygði
hann þá fjós hér fyrir 40 kýr, og
gekk það undir nafninu Baróns-
ljósið, og út af því fékk Baróns-
stígur nafn sitt.
Til þess að fá kýr í þetta fjós,
seldi hann sauðfé á Hvítárvöllum
og lét svo kaupa kýr hingað og
þangað, austan við fjall, i Mos-
fellssveit og víðar, en fékk aldrei
nema 20. Ætlaði hann svo að
græða á því að selja mjólk í bæ-
inn. En mjólkurpotturinn kost-
aði þá ekki nema 15 aura, kýrn-
ar voru víst mestu gallagripir og
dýrar á fóðrunum.
Hugmynd barónsins var sú, að
hafa þær uppi á Hvítárvöllum á
sumrin og gera smjör, skyr og
osta úr mjólkinni, og flytja svo
hey á sumrin hingað suður. Til
þess að annast þessa flutninga
keypti hann lítinn gufubát, sem
nefndur var Hvítá, og ennfremur
stórann flutningabát til að hafa
í eftirdragi.
Segja Borgfirðingar að allur
búskapurinn á Hvítárvöllum hafi
gengið æfintýri næst, en þó hafi
þeim fátt þótt æfintýralegra og
skemtilegra, heldur en þegar
gufubáturinn kom öslandi upp
eftir allri Hvítá. Vakti þetta og
þá von í brjóstum margra, að
sumar af stóru ánum á íslandi
myndi vera skipgengar á köfl-
um og yrði að því stórkostlegar
samgöngubætur *þegar slikir hát-
ar kæmi á fleiri ár.
Fjósið kostaði 16—20 þúsund
krónur, “Hvítá” 12 þús. og flutn-
ingabáturinn 3,000 kr., svo að
stofnkostnaðurinn varð ærinn.
Við það bættist að kaupa varð
hey hér í kring handa kúnum, og
auk þess var þeirn gefinn mikill
matur. Mun því altaf hafa verið
tap á kúabúinu. En þetta var
fyrsta kúahú, sem sett var á
stofn hér á landi i þvi skyni að
selja mjólk, og varð baróninn
því brautryðjandi á þvi sviði.
Æfintýramaður
Baróninn mun hafa verið fé-
litill er hann kom hingað. Hafði
hann eytt aleigu sinni í einhverja
konu vestanhafs. Þó átti hann
eitthvað af hlutabréfum í járn-
brautum þar vestra, og var bróð-
ir hans, sem átti heirna i Balti-
more að selja þau fyrir hann.
Þessi bróðir ávítaði hann harð-
lega í bréfum sínum fyrir það
uppátæki að fara til íslands, og
sagðist ætla, að hann ætti nú að
vera orðinn svo veraldarvanur, að
hann gerði ekki fleiri skyssurnar.
Lét hann þess og getið, að hann
hefði reynt að ná eigum hans úr
klóm konunnar, en það hefði mis-
tekist. Nú ætti hann að hverfa
frá íslandi og fara út í hinn ment-
aða heim, því að þar gæti hann
áreiðanlega orðið frægur sem
hljómlistarkennari.
Af þessu má marka, að barón-
inn á Hvítárvöllum hefir verið
æfintýramaður. Hefir hann
senniléga komið hingað til þess
að flýja fortíð sina.
Hugulsemi og blómagarðar
Allir þeir, sem kyntust barón-
inum nokkuð, bera honum það
orð að hann hafi verið “gentle-
maður”, framúrskarandi hugul-
samur og svo brjóstgóður, að
hann mátti ekkert aumt sjá, án
þess að hann reyndi að bæta úr
því.
Hann var altaf hér í Reykjavík
um jólin, og héðan sendi hann
öllu starfsfólki sínu á Hvitárvöll-
um jólagjafir, sinn böggulinn
handa hverjum. Var slíkt óþekt
þá hér á landi og vöktu gjafir
hans hinn mesta fögnuð á heimil-
inu.
Annað dæmi um nærgætni
hans og gott hjartalag var það,
að meðan hann bjó á Hvítárvöll-
um druknaði bóndi í Grímsá.
Kona jiessa hónda hafði unnið
hjá baróninum, og reyndist hann
henni bezti drengur og sem bróð-
ir í raunum hennar, gaf henni
peninga og hjálpaði henni á all-
an þann hátt er hann gat.
(Framh.
John Black
Svo heitir leikurinn, sem sýndur
var í Góðtemplarahúsinu hér í Win-
nipeg 27. og 28. janúar s.l., að til-
hlutan Stórstúku Manitobafylkis.
Leikrit þetta er alveg nýtt og er tek-
ið úr frumbýlingsára-sögu fólks
þess, er bygð hóf í Kildonan hérað-
inu fyrir norðan Winnipeg, og er
Jock Black fyrsti presturinn á þvi
svæði og alkunnur frumbýlingsleið-
togi, aðal-persónan.
Það er mikill vandi að skrifa leik-
rit yfirleitt, svo að þau séu skýr
mynd þess, sem höfundurinn vill
sýna og í fullu samræmi við lífsskil-
yrði og lifslögmál er ráða verður í
það eða hitt skiftið. En þó ekki sizt,
þegar um söguleg rit eru að ræða,
þar sem höfundurinn er bundinn við
sögulega viðburði, ákveðnar athafn-
ir og upplag manna og eiginleika,
sem hvorki má víkja frá, né heldur
vikja til, ef slík rit eiga að vera
nokkurs virði, en það hefir þessum
höfundi sem er kona, frú Lillian
Benyon Thomas, og búsett i Win-
nipeg, tekist furðuvel.
Leikurinn. frá byrjun til enda, er
sorgarleikur — átakanlegur sorgar-
leikur. Frumbýlingslífið alt hér í
landi og í öllum löndum er sorgar-
leikur. Menn og konur slitin af
sinni rót, fráskilin ættlandi, ættingj-
um og vinum, að hefja lífsbaráttu á
ný í framandi landi, fákunnandi og
fátæk. Hvað getur verið tragiskara
en það? Það er þvi sízt að furða
sig á þótt leikur þessi minni á þann
sannleika, enda gerir hann það.
John Black kemur til Kildonan
árið 1869, ungur og með eldlegum
áluiga. Enginn kirkjulegur félags-
skapur er þar til; engin kirkja og þá
NÝ — þægileg bók
í vasa
SJÁLFVIRK
— EITT BLAÐ í EINU —
pægilegri og betri bók í vasann.
Hundrað blöð íyrir fimm cent.
Zig-Zag cignrettu-blöð eru búin
til úr bezta efni. Neitið öllum
eftirlíkingum.
ckki heldur nein kirkjuleg starfsemi,
en þó er enn vakandi i sálum fólks-
ins neisti af feðratrú þess, sem það
þráir að ávaxta og efla. Black er
stórluiga. Hann uppástendur að
bygð sé kirkja, að myndaður sé sjóð.
ur til heiðingja og heimatrúboðs og
að skóli sé stofnaður. Fólki leizt
ekki sem glæsilegast á þetta, — sá
ekki hvernig i ósköpunum að fáein-
ar hræður ættu að koina öllu þessu
í verk, — það væri bara ómögulegt.
En John Black leit nú öðru visi á,
og lét hvergi bifast frá sínu áformi,
enda komust þau öll i framkvæmd.
áður en hann lagðist til hvildar.
Persónurnar i riti þessu eru 14,
það er að segja aðal-persónurnar,
auk þeirra eru 6, sem í kirkjuréttin-
um sitja — 20 alls. Um verkefni
þeirra og meðferð þess, mætti margt
segja, en út í þá sálma verður hér
ekki farið að neinum mun. Frá
mínu sjónarmiði voru hlutverkin öll
sæmilega af hendi leyst og sum á-
gætlega. Maðurinn, sem lék John
Black heitir Frank Dryden. og var
leikur hans sjálfum sér samkvæmur
í gegnum allan leikinn. Stilling og
hógværð einkendu framkomu hans,
með festu, sem allat mótstöðu yfir-
vann. Sumum hefði ef til vill þótt
betra að sjá John Black sýndan sem
meiri atkvæðamann á leiksviði, en
Dryden sýndi hann, en svo getur
það verið álitamál. Ytra fas og yfir_
læti eru ekki ávalt sigursælustu yfir-
burðir manna. Trúmenska lítilæti
og velvild má sin oft mikils. Leikur
þessi var sýndur að tilhlutan Stór-
stúku MManitobafylkis, eins og sagt
hefir verið, og eiga þeir, sem þá
framtakssemi áttu i sér þakkir skil-
ið fyrir, því eg veit að þeir, sem
leikinn sóttu, hafa ekki aðeins notið
ánægju af að horfa á hann, heldur
efast eg ekki um að hann hafi vakið
upp endurminningar hjá mörgum
frá liðnúm dögurn og fært þeitn
heim sanninn einu sinni enn, um það,
að andans arfur frumbyggjanna var.
er og verður þeirra dýrmætasta
bnoss.
Ahorfandi.
“ Caveat
Emptor ”
----Gömul latnesk setning, sem
þýCir hókstaflega “Látið kaup-.
andann vara sig,’’ og sýnir ljós-
lega þá grundvallarreglu, sem
flest viðskifti hvíldu á í fornri
tíð Rómverja-----gcpn áhœttu
kaupandans. Hættirnir h a f a
breyzt, tii allrar hajningju, frá þvi
óábyggilega tímabui. Flestar við-
skiftastofnanir hvíla nú á heil-
brigðari stofni. Kaupandinn, við-
skiftavinurinn, er beinlínis vernd-
aður nú hjá kaupmanninum, sem
hann verzlar við.
pessi stefna kemst vhergi hærra
en I verðskrá Eaton’s Nákvæmni
í yfirlýsingum og myndum í sam-
bandi við hvern hlut, er kjörorð
allra Eaton rita og auglýsinga.
Hver einasta lýsing, er yfirfarin
hvað ofan í annað, til þess að
tryggja það, að ekkert rangherml,
engar ýkjur, engar ofsagnir eigi
sór stað. Sé um vafa að ræða, er
atriðið prófað af sérfræðingum og
sannað að vera rétt, áður en það
er birt.
petta hefir auðvitað auka-erfiði
í för með sér, — þarfnast meiri
tíma og peninga. En það er fylli-
lega þess virði fyrir oss, að
hundruð þúsunda manna Oi?
kvenna vestanlands viti, eins og
þeir vita, “að það sé trýgt að
kaupa hjá Eaton’s.
EATON’S
H°^a G00DGARDEN
Plentijcfímijthiruj
tcEat-Fresh-
lAjLCMl I # CJ/i
(mrtí&c,
^WmEA.!
Big Oversize PacAefs
MFAYDENSEEDS
0 r>1M 3C-4C
PFR PACKET
5t aN® *°*
McFAYDEN FRÆ KOSTAR LlTIÐ
EN FRAMLEIÐIR MIKIÐ
Stærri en venjulegir pakkar af Mc-
Fayden fræi—aðeins 3,e—4c hver
Pví að borga 5c og lOc?
Mestu hlunnindin við McFayden
fræ liggja ekki I lágu verði, heldur
hinu, að hver tegund um sig af
reyndu fyrsta flokks útsæði, tryggir
mesta og bezta uppskeru, og sendast
beint heim til yðar en koma ekki frá
umboðssölu hylkjunum í búðunum.
Fræ er lifandi vera. pví fyr er
það kentur þangað, sem þvt skal sáð,
þess betra fyrir það sjálft, og þann
er sáir.
KREFJIST DAGSETTRA PAKKA
Hverjum manni ber réttur til að
vita að fræ það, sem hann kaupir"
sé llfrænt og nýtt. Með nýtlzku á-
höldum kostar það ekkert meira, að
setja dagsetningu á pakkana, þegar
frá þeim er genglð.
PVÍ A EKKI DAGSETNINGIN AD
STANDA?
Hin nýja breyting á útsæðislög-
unum krefst ekki dagsetningar á
pökkunum, en við höfum samt enga
breytingu gert.
KYNNIST ÚTSÆÐI YÐAR
Hver pakki og hver únza af Mc-
Fayden fræi, er dagsett með skýru
letri. McFayden fræ er vtsindalega
rannsakað og fult af ltfi; alt prófað
tvisvar. Fyrst rétt eftir kornslátt,
og svo aftur I Dominion Seed Testing
Laboratory.
Væri McFayden Seeds sent I búðir
I umboðssölu pökkum myndum vér
eiga mikið óselt I lok hverrar árs-
tíðar. Ef afganginum væri fleygt,
yrði þar um sltkt tap að ræða, er
hlyti að hafa I för með sér hækkað
verð á útsæði. Ef vér gerðum það
ekki, og sendum það út í pökkum
aftur, værum við að selja gamalt
fræ. pessvegna seljum vér aðeins
beint til yðar, og notum ekki um-
boðssöluhylkin; fræ vort er ávalt
nýtt og með þvt að kaupa það, eruð
þér að tryggja árangur og spara.
ks xt»*\ 11
Tíu Pakkar af fullri
stærð, frá 5 til 10 centa
VJ virði, fást fyrir 25 cents,
og þér fáið 25 centin til baka með
fyrstu pöntun gegn “refund cou-
pon,” sem hægt er að borga með
na^stu \ öntun, hún sendist með þessu
safni. Sendið peninga, þó má senda
frímerki. Safn þetta er falleg gjöf;
kostar lítið, en gefur mikla uppskeru.
Pantið garðfræ yðar strax; þér
þurfið þeirra með hvort sem er.
UeFayden hefir verið bezta félagið
síðan 1910.
NEW-TESTED SEED
Every Packet Dated
BEETS—Detroit Dark Red. The best
all round Red Beet. Sufficient
seed for 20 ft. of row.
CARROTS—Half Long Chantenay.
The best all round Carrot.
Enough Seed for 40 to 50 ft.
of row.
CUCUMBER--Early Fortune. Pickles
sweet or sour add zest to any
meal. This packet will sow 10
to 12 hills.
LETTUCE—Grand Rapids, Loose
Leaf variety. Cool, crisp, green
lettuoe. This packet will sow 20
to 25 ft. of row.
ONION—Yellow Globe Danvers. A
solendid winter keeper.
ONION—White Portugal. A popular
white onion for cooking or
picklés. Packet will sow 15 or
20 ft. of drill.
PARSNIP—Half Long Guernsey.
Sufficient to sow 40 to 50 ft. of
drill.
RADISH—French Breakfast. Cool,
crisp, quick-growing variety.
This packet will sow 25 to 30
ft. of drill.
TURNIP—White Summer Table.
Early, quick-growing. Packet
will sow 25 to 30 ft. of drill.
SWEDE TURNIP—Canadian Gem.
Ounce sows 7 5 ft. of row.
$2QO°°Cash Pi izes$2QOS.°
t hveiti áætlunar samkepni vorri, er
viðskiftavinir vnrir geta tekið þátt t.
Upplýsingar f McFayden Seed List,
sem sendur er með ofangreindu fræ-
safni, eða cegn pöntun.
ÓKEYPTS —Kliopið úr þessa aug-
lýsingu og 'áið ókevpis stóran pakka
af fögrum blómum.
MikiU afsiáttur til icTncja op er
frá þvi skýrt í frœskránni.
McFayden Seed Co., Winnipeg