Lögberg - 07.01.1937, Side 6

LÖGBEBG, FIMTUDAGINM 7. JANCAE, 1937
(j
Þræll Arabahöfðingjans
ISkáldsaga eftir Albert M. Treynur. 1
Það var farið að verða all-hávaðasamt
og taisveröur gauragangur, er varðmaður
kom hlupandi utan að inn á völlinn. Enginn
áttaði sig á, hvað hann var að kalla, en allir
hæuu áti og drykkju og lögðu hlustirnar við
sem snöggvast.
“Hvað er um að vera!” öskraði Tagar.
“Skilaboð, herra! Skilaboð til höfðingj-
ans!”
‘ ‘ Hvaða skilaboð ? Hvað vill hann ? ’ ’
“Það er Loig, herra!”
Varðmaðurinn færði sig til, og þá sást
einkennileg mannvera koma haltrandi inn á
völlinn.
Það var ræfilslega klæddur maður, ryk-
ugur og skitinn frá hvirfli til ilja. Hann
slagaði áfram, hrasaði og hélt báðum höndum
um bringspalirnar, eins og hann ætlaði að
springa.
“Vatn!” stundi hanu upp.
“Lorg!” Tagar þeytti vínkönnu sinni
frá sér, og hnefar hans kreptust og opnuðust
á víxl. “Hvar er þrællinn minn?. Komdu
með hann, strokufantinn! A þessari hátíð
1 kvöld skal hann deyja hundraðfalt! ”
Einn hermannanna rétfi vínbrúsa að
stynjandi íæflinum, sem stóð með lafandi
tungu eins og hundur, en hann þorði ekki að
bragða á því, fyr en hann hefði svarað Tagar.
Hann skjögraði í áttina til hans og seig sam-
an eins og blaut dula fyrir framan hann.
“Miskunn, herra. Miskunn! Eg hefi
hann ekki! ’ ’
“Hefirðu liann ekki!” Tagar öskraði
eins og gammur, sem missir af bráð sinni.
“Og þú kemur hingað aftur til mín einsam-
all! Þú dirfist . . . .!”
“Miskunn!” Lorg engdist sundur og
saman á rauða teppinu. “Zaad ibn Dheila
hetir þræl þinn!”
‘ ‘ Zaad! ’ ’ Tagar stökk á fætur. Af öllum
þeim vínföngum, sem hann hafði helt í sig
voru ekki önnur merki sýnileg en á augum
hans, sem loguðu af liatri og bræði. Hann
var alveg stöðugur á fótunum, og rödd hans
var ískyggilega róleg og köld.
“Þú segir að Zaad hafi tekið þræl
minn!”
“Ekki tekið, heldur bjargað, herra!—
Bjargað!” stundi Lorg upp.
“Hvað ertu að segja?” spurði Tagar.
Og röddin var djúp og æðisþrungin.
“Zaad ibn Dheila og menn lians komu
rétt í því, að við Hassan og Nurda vorum að
ná tökum á þrælnum þínum. Þeir skutu
Hassan og Nurda og létu þá liggja eftir í
eyðimörkinni. Eg fiýði eins og af tók, með
fimtíu á hæiunum á mér.”
Hver einasti þeirra, sem í samsætinu
voru, hafði nú stokkið á fætur. Allir gláptu
á Lorg. Það var svo hljótt, að maður gat
greinilega heyrt sogið í honum, þegar hann
dró andann. Tagar benti honum að standa
upp.
“Heimtaðirðu ekki þræl minn af Zaad?”
spurði hann.
“Nurda kallaði upp, rétt áður en hann
var drepinn, að það væri þinn — Tagars
— þræll! ’ ’
“Þetta verður stríð,” tautaði Alí Móhab
og glotti harðneskjulega.
“Segðu mér alla söguna,” mælti Tagar.
“Það er lítið að segja, herra,” mælti
Lorg. “Zaad kom með fimtíu hermenn. Við
vorum rétt á hælunum á þrælnum, þegar
Khadrim-mennirnir réðust á okkur. Þeir
liöfðu legið í leyni undir sandöldu einni. Þeg-
ar Hassan og Nurda féllu, sneri eg við úlf-
alda mínum tii að færa þér íréttirnar. Þeir
eltu mig. Eg leit aftur og sá að þrællinn var
í fylgd með þeim. Þeir höfðu látið hann fá
byssu, og liann skaut líka á eftir mér.”
Tagar hvæsti eins og liami væri að
kafna.
“Eg reið úlfaldahryssunni minni, henni
Faia, og þið vitið allir, að hún var frá á fæti.
—Þeir hittu hana þrisvar sinnum, en eg var
góðan spöl á undan. Og þegar tunglið kom
upp hættu menn Zaads eftirreiðinni. Fala
steyptist dauð niður skömmu seinna, og eg
varð að halda áfram gangandi alla leið hing-
að.”
Tagar benti með þumalfingrinum á mat-
arleifarnar. “Ettu og drektu!” sagði hann
í skipunarróm.
Síðan gekk hann fram og sópaði burt
með fætinum bæði diskum og skálum. “Nú
er þessari löngu bið lokið,” sagði hann. “Eg
hefi verið alt of þolinmóður. Nú er það búið!
Nú heimta eg bæði Zaad og Khadrim!”
Allur hópurinn rak upp tryllingslegt
heróp /íouaianna. Það bergmálaði kuldalega
milli hinna háu múrveggja.
“Stríð!” tautaði Ali Móhab harðánægð-
ur, og glitti í gular tennur hans í tunglsljós-
inu.
Rödd Tagars skar eins og hnífur gegn-
um allan hávaðann og hrópin. “En hinn
hvíta hund, hinn kristna þræl, sem strauk frá
mér, honum skal eg ná fyrst af öllum.”
.Æðarnar á enni hans og gagnaugum
þrútnuðu og urðu svartbláar á lit, eins og
bræði hans og heift hefði gengið honum í blóð-
ið og litað það. Zaad ibn Dheila hafði gert
blóðugl á hluta hans, en hatrið þeirra milli
var gamalt, og Zaad var Bedííni og rétt-
trúaður. En það var ósvífni hins hvíta þræls,'
sem æsti hann upp. Það var óþolandi að
hugsa til hans. Þessi hvíti þræll, þessi er-
lendi huydur, gat nú hælst um. Blóðið sauð
alveg í Tagar við að hugsa til þess, að þessi
maður væri enn fleygur og frjáls og hefði
fengið góðar viðtökur hjá erfðafjanda hans.
“Hver vill kubba hausinn af þræli þess-
um íyrir mig?” hrópaði hann tryllingslega.
Svo áttaði hann sig og leit á Caverly.
Hann rétti út handlegginn og hjó stál-
harðri klónni í öxlina á Caverly.
“Hér er maður, sem enn hefir ekki feng-
ið að reyna sig, ’ ’ hrópaði hann. ‘ ‘ Hann hef-
ir aðeins sýnt okkur nokkrar listir, en hefir
ekkert afrekað enn. Sassí, vilt þú færa mér
höfuð strokuþrælsins?”
Ait kvöldið hafði höfðinginn haft Cav-
erly við hliðina á sér og neytt hann til að
verða sér samferða um neyzlu vínfanganna,
hvern l)ikarinn á fætur öðrum. En þessir
steiku drykkir hÖfðu alveg þveröfug áhrif á
þá. Fram eftir kvöldinu hafði Tagar stöðugt
orðið heiftúðugri og hefnigjarnari við hvern
bikar, en Caverly hafði orðið djarfur og kát-
ur og gamansamur. Hann skelti nú upp úr.
Skyldi það ekki vera alveg einsdæmi í mann-
kynssögunni, að maður væri sendur á stað til
að höggva höfuðið af sjálfum sér og færa það
heiftúðugum húsbónda sínum?
Tagar hleypti brúnum og augu hans blik-
uðu ískyggilega. “Hverju svararðu til þess?”
spurði hann.
“E|g þekki ekki þenna þræl!”
“Hann er hvítur maður, kristinn!” Það
lá við, að Tagar hrækti út úr sér orðinu.
“Hann er álíka hár og þú, og hann er alveg
eins styrkur og þú. Eg spyr þig nú, viltu
færa mér höfuð hans ? ’ ’
“Já, faðir minn!”
“Þú verður að sverja þetta!”
Hinn blóðrauði rúbínsteinn, hringur
Kreddachanna, blikaði í blysbjarmanum, er
Caverly lyfti hægri hendi. “Eg set höfuð
mitt að veði fyrir því, að eg skal hlýðnast
skipan þinni. Það sver eg við nafn Allah!”
Hann leit kaldhæðnislega á Tagar. ‘ ‘ Þú skalt
fá að sjá þenna þræl aftur og gera við hann
það, sem þér þóknast, og þú getur. Eg skal
færa þér hann inn í þitt eigið herbergi, svo
að þá getir dæmt hann.”
IX.
Drotning kvennabúrsins.
Hið mikla samsæti, sem stofnað var til í
heiðursskyni við heimkomna soninn, hafði í
einu vetfangi breyzt í æðistrylt vígbúnaðar-
gildi. Skjótráður hershöfðingi myndi tafar-
laust haía kallað saman hundrað hennenn á
lljótustu últoldunum og leitast við að ná aft-
ur Z&‘d& og hermönnum hans, áður en þeir
kæmist aftur til Kliadrim. En Zouaiunum
var nú öðruvísi háttað. Áður en þeir legðu á
stað í herferð, urðu þeir fyrst að hella í sig
öllu því áfengi, er þeir höfðu við 'hendina og
gorta og glamra hástöfum og hafa í hótunum
við hinn “lítilfjörlega og einskisnýta” óvin
sinn. Þannig fóru eyðimerkurbúarnir ætíð
að ráði sínu, og var það ein af ástæðunum til
þess, að þessar ættarerjur gátu oft haldið á-
fram í fleiri ættliðu.
Caverly fór að dæmi höfðingjans. Ilann
tók þátt í öllum hávaðanum og gauragangin-
um, eins lengi og hann gat, og gortaði og
skrumaði engu síður en þeir, sem lengst náðu
í þeirri list. En er hann að lokum varð þess
var, að Tagar tók að verða út úr ölvaður og
sljóskvgn, sagði hann við sjálfan sig, að nú
væri nóg komið. Hann smá þokaði sér út úr
þessum ölvaða og lirópandi hóp, og er hann
sá sér færi til þess, gaf hann Bú merki og
læddist svo á brott á milli sandhæðanna.
“Það gerir ekkert til, þó að þeir'sakni
mín héðan af,” mælti hann á ensku og gerði
sér far um að tala sem skýrast og skilmerki-
legast. ‘ ‘ Þeir halda þá bara, að eg hafi lagst
út af undir einhverjum runnanum til þess að
sofa úr mér vímuna.”
Unga stúlkan horfði á hann og brá fyrir
virðingarsvip á andliti hennar. “Eg hefi
aldrei séð annað eins. Eg er búin að ausa
svo miklu áfengi handa yður í kvöld, að það
væri nóg til að fylla heila sundlaug. ”
Hann studdi fingrunum létt á öxlina á
henni. “Styðjið mig ofurlítið, þræll!” Svo
deplaði hann augunum og brosti ástúðlega
framan í tunglið. “Elg stend mig ágætlega,
meðan eg get haldið augunum opnum!”
“Hvaða uppþot var þetta áðan?” spurði
hún. “Eg skildi ekki neitt í neinu. ”
“Það skal eg segja yður . . . það skal eg
segja yóur, það verður ófriður. Nú hefir
þeim loksins dottið í hug að gera út af við
höfðingjann í Khadrim, Zaad ibn Dheila —
undir eins og þeir komaslt til þess. Og svo
get eg líka sagt yður, áð vini yðar er borgið
í svipinn. ”
“Vini m . . . .? Þér eigið við Lontzen?”
“Já, einmitt, Lontzen. Zaad bjargaði
honum undan þeim, sem eltu hann, og hefir af
einhverjum ástæðum tekið hann undir vernd
sína. — Og nú heldur Tagar, að það sé eg,
strokuþrællinn hans, sem er nú hjá Zaad.”
Hún greip andann á lofti.
“Hann er þá í engri hættu. Zaad hefir
þá ekki gert honum neitt?”
Caverly hristi höfuðið. “Er það annars
ekki furðulegt? Eg skil ekkert í, hvernig
Lontzen hefir farið að því að snúa á Zaad.
En Lontzen hefir alt af verið liðugt um mál-
beinið. Eg hugsa, að hann hafi snúið karl-
inum um fingur sér” — Caverly gaf Bó horn-
auga. — “En á því sviði þekkið þér hann
sjálfsagt sæmilega vel. ”
Hún svaraði þessu engu. “En ef Zaad
er okkur vinveittur, hversvegna getum við
þá ekki, þér og eg, flúið héðan og reynt að
komast til Khadrim?” Hún skalf af ákafa og
eftirvæntingu. “Nú undir eins! 1 kvöld!”
‘ ‘ Það kemur ekki til mála! ’ ’
“Hvers vegna ekki? Hvers vegna ekki ?”
“Það er ekki á hverju kvöldi, að manni
er fagnað eins og heimkomnum höfðingja-
syni,” mælti hann.
‘ ‘ Eigið þér við að þér séuð ánægður með
—að þér séuð hreykinn af þessum hræðilega
félagsskap? A þér viljið heldur vera hér
kyr?” Hún leit reiðilega á hann. “Og þér
viljið halda mér hér í þrælkun af þeirri á-
stæðu ? ’ ’
Bros hans bliknaði. “Eg myndi glaður
drepa bæði einn og tvo menn til þess að geta
losnað héðan, ef um það væri að ræða.”
Hún leit á hann snöggt og rannsakandi.
“Hvers vegna getum við þá ekki flúið héð-
an. Á meðan Zaad er okkur vinveittur ...”
“Já, en hve lengi stendur það? Eg skil
ekkert í, hvað Lontzen getur hafa sagt hon-
um og ef til vill talið honum trú um. Eg er
alveg viss um, að það hefir verið eitthvað í
þá átt, að Zaad gæti haft heilmikið gagn af
Jjontzen. Jín um Jeið og því gagni er lokið, þá
er líka úti um Lontzen. Og ef við færum til
Khadrim, væri einnig úti um okkur. Og gæt-
ið þér að einu, kæri vinur.” Hann þreif í
herðarnar á henni og hristi hana ofurlátið,
eins og hann væri að vinsa upp í henni heii-
brigða skynsemi. En svo slepti hann takinu
og kipti snöggt að sér hendinni. “Zaad Iiat-
ar alla útlendinga, engu síður en Tagar. Yið
værum því talsvert ver sett í Khadrim, heJd-
ur en við erum hér. Því megið þér ekki
gleyma.”
Hún varð hljóð við, og það var auðséð,
að orð hans vöktu athygli hennar. “Etn hvað
eigum við þá að gera?” spurði hún þreytu-
lega, er hún loksins tók til máls aftur.
‘ ‘ Verið hyggin, þolinmóð og varkár. Eg
varð að bíða í tvö ár eftir fyrsta tækifærinu
til að flýja. Fyr eða seinna verð eg ef til
vill svo heppinn að verða sendur með ridd-
arasveit svo langt út í eyðimörkina, að til
mála geti komið að stelast frá þeim og bjarga
okkur. Bn þangað til verðum við að láta sem
ekkert sé, og halda áfram í sömu átt, og nú
stefnir, hve erfitt sem það kann að verða. ”
“En þegar við flýjum —ef það þá verð-
ur nokkurn tíma,” mælti Bó, “þá verðum við
að taka Carl með okkur.”
“Það var ekkert smáræði! Eruð þér þá
fús til að leggja lífið í sölurnar fyrir hann?”
‘ ‘ Get eg í rauninni verið þekt fyrir ann-
að ?” svaraði hún rólega.
“Ekki var nú Lontzen svo nærgætinn,
þegar hann lileypti á brott og skildi yður
eftir. ”
“Eg held nú hreint ekki, að hann hafi
gert það,” sagði hún ákveðið og kerkti hnakk-
ann. “Úlfaldinn hlýtur að hafa fælst með
hann. Eg get alls ekki trúað því, að hann hafi
farið svo ódrengilega að ráði sínu að forða
sjálfum sér, en skilja mig eftir.”
Caverly virti hana fyrir sér stundarkorn
og lét brýraar s^ga. Svo brosti hann góðlát-
lega og hristi höfuðið. “Það hlýtur að vera
dásamlegt að njóta takmarkalauss trausts
| annars, að það standist allar raunir, — jafn-
. vel þó maður fari að ráði sínu eins og
fuyard.”
“Hvað þýðir fuyard?”
“Það er ljótt orð, sem hermenn nota sín
á milli. Það er notað um mann, sem bregst
félögum sínum, þegar á reynir, og yfirgefur
þá.”
‘ ‘ Eg get ímyndað mér að Rainy Caverly
sé vel kunnugt um þess háttar.”
“Já, það getið þér verið viss um,” svar-
aði hann stutt og laggott.
Þau gengu fram hjá litlum gosbrunni,
sem niðaði og suðaði úti við dökkan múrvegg-
inn. Vatnið treymdi upp um njóa járnpípu og
var tært og kalt. Oaverly laut niður til að
drekka og svala heitu andliti sínu.
“Vill Sídíinn ljá mér eyra allra snöggv-
ast,” var sagt lágt og dularfult fyrir aftan
hann.
Caverly hrökk við, en hann áttaði sig
þegar og rétti sig rólega upp. Hann sá ó-
greinilega, að einhver vera stóð í myrkrinu
inni við múrinn og var nærri því falin í vín-
viðnum.
“Hvað á þetta að þýða?” spurði hann.
“Eg kem með skilaboð til Sídíans.”
Þessi skuggavera var vafin í hvítan og síðan
burnus og gætti þess vandlega, að láta ekki
sjá framan í sig. Það var líkara til að sjá
sællegu líki í líkhjúp, heldur en lifandi mann-
eskju.
“Hver ert þú?” spurði Caverly.
“Eg kem frá innri vistarverum, ” sagði
ókunna veran, og heyrðist hljóðið draugalegt
geg-num fellingar höfuðdúksins. “Skilaboð
þau, er eg færi yður, herra, eru frá------”
veran hikaði augnablik og hvíslaði svo nafn-
ið: “Nökhlu.”
Sem allra snöggvast brá fyrir leiftri í
augum Caverly, en það var líka hið eina, sem
benti í þá áttina, að hann kannaðist við nafn
þetta. En blóðið ólgaði í æðum ihans, og
hjarta hans varð þungt af tilfinningu, er boð-
aði óvænta atburði og hættur, sem hann
myndi ekki komast hjá, en vissi þó eigi í
hverju væru fólgnar. Hann var því á verði
með hverja taug stríð-spanaða. Nafnið
Nakhla var betra að fara gætilega með í nær-
veru Tagars, ef maður ætlaði sér að halda
lífi og limum nokkrum dögum lengur.
Samt sem áður tefla menn ekki upp á
tvær hættur, aðeins til þess að geta blaðrað
og þvaðrað um aðra og borið slúðursögur
manna milli. Caverly hafði heyrt óttaslegn-
ar, hvíslandi raddir hjala um þessa Nökhlu,
meðan hann var í þrælastíunni. Þar heyrði
hann sagt að Nakhla væri sú einasta kona,
som nokkurn tíma hefði þorað að bjóða Tagaí
byrginn. Höfðinginn hafði komið með hana
fyrir framan sig í hnaltknum fyrir fáeinum
árum síðan, er hann hafði verið í ræningja-
leiðangri nálægt Khadrim. Það var sagt, að
hann væri alveg bálskotinn í henni. Aðeins
tvær-þrjár manneskjur innan Gazim-múra
höfðu séð andlit hennar. Hún gekk alt af með
þykkar blæjur og bjó afskekt og út af fyrir sig
í höllinni. Samt sem áður var það almanna-
rómur, að hún væri einhver fegursta konan
á jarðríki.
“Hvað vill Nakhla mér?” spurði Cav-
erly.
Dulklædda veran gerði óttaslegin bend-
ingar um að vera varkár. “Hún vill fá að
tala við Sídíann,” hvíslaði mannveran.
“Hvar er hún?”
“Þarna fyrir handan, þar sem gamla
Tebú-gröfin er, efst á bakkarisinu. Maður-
inn, sveiflaði snögt handleggnum og benti á
hæð langt hinum megin við tjörnina. “Þarna
bíður hún eftir Sídíanum.”
Caverly leit út yfir landslagið og sá langt
í burtu hæð, sem honum virtist funglið skína
bjartara á en annarsstaðar; það var eins og
]>aþ félli á bjartan hlut og endurkastaðist
þaðan.
“Það er of langt,” sagði hann kæruleys-
islega.
“Sídí!” Maðurinn var ekki aðeins
hræddur, en einnig sýnilega kvíðandi því, að
skilaboðum hans myndi verða vísað á bug.
“Það er ekki svo laugt, ef maður ríður góð-
um hesti. Það stendur góður hestur albú-
inn og bíður hinum megin við tjörnina.”
Caverly hvesti augun á þenna dulklædda
simdiboða fyrir framan sig. Þetta tók að
líkjast of mikið laumuspili, og þess háttar
var bezt að forðast í Gazim eins og heitan
eldinn.
“Ef Sídíinn hikaði við að koma,” hvísl-
aði maðurinn, “átti eg að seg.ja, að hann ætti
að koma, ef liann væri ekki bleyða. ”
Caverly lyfti ofurlítið annari augabrún-
inni og reyndi að sjá framan í manninn.
“Þetta gæti svo sem verið skilaboð frá
Nökhlu,” madti hann góðlátlega. “En þér
getið farið aftur og sagt henni, að Sídíinn sé
voða bleyða.”
‘ ‘ Huss, Sídí! 1 hamingju bænum, nefnið
ekki nafn hennar svona hátt!”
“Farðu og segðu henni svar mitt, að eg
ætli alls ekki að koma,” mælti Caverly með
myndugleika. “Segðu henni frá mér, að eng-
inn manna Tagars Kreddache eigi neitt ótal-
að við Nökhlu.”
Hann sneri sér á hæl og ætlaði að ganga
burt. En á svipstundu var maðurinn kominn
á hæla honum og greip í annan handlegg hans.
“Sídíinn verður að heyra!” hvíslaði
röddin ógnandi í eyra huns. “Ef Sídíinn
neitaði að koma, átti eg að segja: “Nakhla
vill fá að tala við Sídíann undir eins, viðvíkj-
andi hörundsflúrs-merki Sídí Sassí.”
Sendimaðurinn þaut burt eins og örskot
og hvarf í vafningsviðinn.