Lögberg - 04.03.1937, Side 6

LÖGBKRQ, FIMTUDAGINN 4. MARZ, 1937
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
, En þótt Khadrimbúar legðu þegar af stað,
myndu þeir samt ekki koma á vettvang fyr
en farið væri að dimma. Það var það, sem
Caverly hafði áætlað, og honum var einskon-
ar ánægja að' því, að alt gekk svo nákvæmlega
eftir áætlun. Þetta var sigur f}rrir her-
kænsku hans og kunnáttu, en hann gat einnig
þakkað Ali Móiiab, að svona vel hafði tekist.
Hinn gamli eyðimerkur-gammur hafði áætlað
tímann með undraverðri nákvæmni. Alt hafði
gengið eins og eftir klukku. Móhab var af-
burða snillingur. Hann mundi hafa vakið
á sér eftirtekt, hvar sem væri. Þrátt fyrir
grimd hans og blóðugan vígahug var þó eitt-
iivað það við hinn gamla stríðsmann, er lað-
aði Caverly að honum. Hann hafði til að bera
ýmsa hina beztu eiginleika, sem á öllum öld-
um hafa einkent hinn sanna hermann.
Caverly var niðursokkinn í þá skemtun
:sína, að eyðileggja vatnsdúnka óvinanna, er
hann ait í einu sá skugga við hliðina á sér, og
lítil, tötraleg mannvera kom skríðandi fram á
hlið við hann, svo nærri honum, að hún kom
við öxlina á honum.
“Það er víst ekki svo hættulegt að liggja
hérna og skjóta —■. allar kúlurnar fara langt
fyrir ofan höfuðið á manni,” var sagt í mjög
sjálfbyrgingslegum róm.
Þetta var Bó. Hann brosti út í annað
munnvikið. Hann mundi nú alt í einu eftir
því, sem fram hafði farið niðri í lægðinni fyr-
ir fáeinum mínútum, og honum var það mikið
ánægjuefni, að hún skyldi nú hafa komið til
hans af sjálfsdáðum. Hann hafði verið dálítið
kvíðinn fyrir því, að hún myndi aldrei ávarpa
hann framar, og hann var því hissa á því, hve
málrómur hennar var vingjarnlegur.
Hafi maður góðan félaga sitt hvoru meg-
in og gott brjóstvirki að framan, þá er það
svei mér ekkert að óttast,” mælti hann.
“Þetta er alveg hættidaust enn sem komið
er.”
“Mér finst það vera ljótt af yður, að
liggja hérna og skjóta á menn, sem aldrei
hafa gert yður neitt,” mælti hún.
Hann skýrði henni frá, hvað hann í raun-
inni va?ri að gera, og hún var þegar hrifin
af því.
“Langar yður til að reyna eitt skot?”
spurði hann í sama róm, eins og væru þau í
skottjaldi á kaupþingsskemtun.
“Ne-ei, eg held ekki að það sé vert,”
svaraði hún hikandi. “Það gæti mishepnast
fyrir mér. Mér finst það líka hræðilegt, að
eg skuli standa hérna, en Carl vera þarna
hinum megin hjá óvinunum. Þér vitið að
hann er frændi minn. Frændi berst gegn
frænku og öfugt. Það er alt annað en skemti-
legt. Hafið þér séð nokkuð til hans nýlega!
Haldið þér, að honum líði' vel?”
“Eg hefi ekki séð hann, síðan við komum
úr litla leiðangrinum okkar,” svaraði Cav-
erly. Hann var nærri því búinn að glopra {>ví
út úr sér, að {>ess myndi sennilega þörf að
leita langl að baki víglínanna og ef til vill að
grafa í sandinn, ef maður ætlaði sér að finna
Carl Lontzen rétt núna. En hann sagði það
samt ekki. Það var hyggilegra. Rígurinn á
milli þeirra Bó var nógu mikill, þó ekki væri
verið að bæta við.
Hún lá kyr stundarkom steinþegjandi,
svo nærri honum, að hann fann líkamshita
hennar. Hún horfði fram eftir árgilinu og
lygndi augunum, til að hlífa þeim fyrir ská-
höllum sólargeislunum. Alt í einu leit hún
við og sagði:
“Þér munduð ekki hafa látið manninn
lemja mig?”
“Nei!” Hánn dró andann djúpt. “Nei,
eg mundi ekki hafa látið hann berja yður.”
“Þér ætluðuð þá bara að hræða mig?”
“Þér látið ekki hræða yður. ”
“Jú, það' geri eg. Eg var hrædd og eg
lét hræða mig. Ekki hann — en yður. Þegar
eg sá augnaráð yðar.”
Það komu einkennilegir drættir um
munninn á honum. “Eg héit, að eg gæti beitt
við yður valdi, og fengið yður þannig til að
hlýða. Eg skal aldrei reyna það framar.
Það voruð þér, sem sigurinn unnuð, Bó!”
Augu hennar hvörfluðu með athygli yfir
magurt andlit hans, og horfðu síðan út í blá-
inn.
“Mér varð, svei mér, óskemtilega hverft
við, er þér klóruðuð hann, ” sagði Qgverly.
“ Jæja, Bó, eg skal ekki leggja mig fram í það
oftar. Verið bara framvegis, eins og þér eig-
ið að yður, og yður er eðlilegt. Eg skal reyna
að bæta úr því eftir mætti, ef þér hafist eitt-
hvað óhyggilegt að. PJg skal aldrei framar
reyna að neyða yður til að lofa nokkru. Það
getið þér reitt yður á.”
“Eg mun heldur aldrei láta neyða mig
til neins,” svaraði hún ákveðið. “En hvað
því viðvíkur, sem skeði í dag, þá hefði eg
auðvitað ekki átt að kveikja þetta bál,” bætti
hún við. “Eg stofnaði yður í lífsháska með
því, það veit eg vel. Þér liöfðuð alveg rétt í
því. ”
“Þér skilduð það ekki þá,” svaraði hann.
“Jú, eg gerði það. Það er að segja —
eg ætti að hafa skilið það, en þá í svipinn var
mér alveg bókstaflega sama, hvernig alt færi
fyrir yður eða mér. Eg hefi feikna erfiða
lund, skal eg segja yður. Bg get orðið svo
æst og stjórnlaus.”
“Er það liðið hjá núna?”
Hún kinkaði kolli. “Já, — 'rétt sem
stendur. En það kemur aftur, undir eins og
einhver fer að segja mér fyrir og skipa mér,
það er alveg víst. Bg get ómögulega þolað
það. Eg er að vísu þrælastrákur,” hún brosti
glettnislega, “eneg hefi alls ekki neina þræls-
lund. ’ ’
“Nei, eg er búinn að komast að því, ”
mælti hann þurlega.
Þau spjölluðu saman í mestu makindum,
meðan skotin smullu hringinn í kringum þau,
og kúlur óvinanna hvinu yfir höfðum þeirra.
Þeim þótti það einungis eðlilegt undirspil.
Bó lá í sólbjartri sandbrekkunni með hökuna
í höndum sér og studdi olnbogunum djúpt
niður í sandinn. Öðru hvoru þeytti byssu-
kúla upp sandinum örstutt frá henni, en hún
gaf því varla gaum. Þessa dagana, sem liún
hafði verið þræll Sídíans, hafði hún vanist
sitt af hverju. Hin fögru augu hennar, sem
Ijóðskáld myndu hafa talið möndlu-löguð,
liorfðu dreymandi út yfir landslagið langt
fram undan. Það var eins og sál hennar leit-
aði út að yztu takmörkum sjóndeildarhrings-
ins og lifði þar sínu lífi í draumheimum.
“Má eg segja yður nokkuð,” mælti hún.
“Næst, þegar eg á refsingu skilið, viljið þér
þá ekki láta vera að skipa öðrum að lemja
mig ? ’ ’
Caverly lét riffilinn síga, velti sér á hlið-
ina og leit á hana spyrjandi augum. Yfir fín-
gerðu andliti hennar var í þessari svipan fast-
ur alvörusvipur, og vefjarhötturinn, sem
fast vafinn að enni hennar, jók á þennan svip.
Þessi alvörugefna auðmýkt var alveg ný hjá
henni. Og var ekki laust við, að Caverly ótt-
aðist, hvað nú myndi vera á seyði. Hún var
venjulega hættulegust, þegar hún var í þessu
skapi.
‘ ‘ Þér eruð undarlegt barn! ’ ’ mælti hann.
‘ ‘ Það getur vel verið, að eg sé undarleg.
En eg er ekkert barn framar. Hún veik við
höfðinu ofurlitla vitund, svo hann sá skáhalt
í augu henni. Þau voru róleg, en djúpt í þeim
brá fyrir tvíræðu leiftri. “Við, konur eyði-
merkurinnar, erúm bráðþroska — við vitum
of mikið, meðan við erum of ungar.” Hún
sagði þetta án þess að brosa.
“Jæja, — svo þér eruð eyðimerkurkona,
skilst mér !”
“ Já, mér er farið að skiljast það.”
“Og þér eruð nú of gamlar, til að taka
við refsingu.”
“Nei, eg á ekki við það. Vinni maður til
refsingar, á hann einnig að fá hana. Þér
megið bara aldrei láta annan mann fram-
kvæma hana. Það verðið þér að vera svo
góður að muna. Það gæti, hæglega endað með
manndrápi. ”
Caverly fór að smáhlæja, en hann hætti
því þegar, er hann sá augnaráð hennar.
Henni var þetta fylsta alvara. Augna-
ráð hennar var blátt áfram áhyggjufult.
“Eg hefi sagt við yður margt ónotaorðið
við ýms tækifæri, og þér hafið ekki svarað
þeim með öðru en því að ypta öxlum, af því
að þér vissuð, að eg var að segja ósatt. Eg
hefi kallað yður bleyðu. Eg ætla bara að segja
yður það, að ef maður, sem eg héldi að væri
blevða, legði hendur á mig, myndi eg drepa
hann. ’ ’
Caverly hlustaði hissa á hang. Hún fór
svei mér skringilega að því, að slá manni gull-
hamra. Fyrirlitningu sinni og þrákelkni
slengdi hún venjulega beint framan í hann,
en ef hún ætlaði að hrósa honum, fór hún lang-
ar krókaleiðir.
Henni virtist vera skemt við þá hugsun,
að Caverly gæti verið hleyða. Hún flissaði
dálítið einkennilega. “Eg mundi ráðast á
yður, eins og sjö smápúkar,” sagði hún. “En
þér þurfið ekki að vera smeykur. Þér eruð
nógu sterkur og hugrakkur til að framkvæma
það, ef þér ætluðuð að refsa mér. Bg gæti
vel tekið við refsingu af yðar hendi.” Hún
gaf honum aftur hornauga. “Þess vegna vil
eg fara þess á leit, að þér gerið það sjálfur,
ef þess þarf með, en látið eigi neinn annan
gera það.”
Bó sneri snögt við höfðinu, er Caverly
starði á hana, til þess að reypa að komast á
snoðir um, hvað undir þessu byggi. Ungar
stúlkur voru sannarlega furðulegar verur.
Þeim gat dottið allur skollinn í hug. Að lík-
indum botnuðu þær ekkert í sjálfum sér, hugs-
aði hann. Það var því ekki nema eðlilegt,
þótt karlmaður skildi þær alls ekki.
“Það er líka dálítið annað, sem eg ætla
að segja yður,” mælti Bó jafn rólega og áður.
“Það kemur mér ekkert við, hvað þér hafist
að. Þér getið kyst hana alveg eins mikið og
þér viljið.”
Caveriy gerði sér far um að líta framan
í hana, en hún horfði þvergirðingslega í hina
áttina.
Kyssa hverja — hverja á eg að kyssa!
Hvað eigið þér við?” spurði hann og starði
steinhissa á hana.
“Nökhlu.”
“Jæja þá!” Hann tók upp riffilinn og
blístraði lágt, um leið og hann smeygði í hann
nýju skothyiki. “Mér þykir vænt um að heyra,
að það er engum til meins. ’ ’
“Mér gerir það ekki minstu vitund. ”
! Hún sneri nú baki við honum. Hin uppstökka
og skapstirða Bó Treves var nú komin aftur.
Hún talaði nú aftur í sínum gamla, yfirlætis-
fulla hæðnisróm. “Það getur svo sem vel
verið, að Tagar Kreddache geðjist ekki að
því. En öðrum hlýtur að standa atveg á
sama, og einkanlega þá þræladrengnum
yðar. ”
Hún þagnaði alt í einu og leit við. Cav-
erly leit einnig aftur fyrir sig, og flestir her-
mannanna á skotlínunni gerðu hið sama. Þeir
horfðu nú allir aftur fyrir sig — í áttina til
Khddrim. Að baki þeim hafði auðsjáanlega
gerst eitthvað það, er enginn þeirra hafði
haft hugboð um.
Tveir reiðmenn komu þeysandi í áttina
til árgilsins að baki þeim, eins hart og úlf-
aldarnir gátu farið. Þeir veifuðu handleggj-
unum og orguðu og kölluðu af öllum mætti.
Caverly starði og starði, til þess að reyna
að ráða fram úr, hvað um væri að vera. Hann
þekti fremri reiðmanninn á hinum græna höf-
uðdúk. Það var maður, Hamd að nafni, og
var einn af útvörðunum, er sendir höfðu ver-
ið út á eyðimörkina, til að halda auga með,
hvenær frétta væri að vænta frá Khadrim.
Næstu tvær mínútur varð algert hlé á
skothríðinni. Allir menn Tagars störðu stein-
liissa á komumenn, sem gerðu sitt ítrasta til
að sprengja úlfaldana með þessu vitfirrings-
æði sínu. Reiðmennirnir komu hér um bil
samtímis á gilbarminn og hleyptu fram af
brúninni ofan brekkuna. Úlfaldarnir hlupu
nú ekki lengur, heldur létu þeir sig renna eins
og sandskriðu ofan eftir og komu dumpandi
niður í gilbotninn, sVo ætla mætti, að reið-
mennirnir hefðu hrist úr sér allar tennur.
Tagar og Ali Móhab og nokkrir aðrir
hlupu ofan eftir að þyrptust utan um masandi
mennin og stynjandi dýrin. Án þess að fara
af baki, benti Hamd í áttina til Khadrim.
“Setuliðið kemur!” hrópaði hann og
hrækti út úr sér sandinum. ‘ ‘ Fimtíu eða sex-
tíu manns! Þeir koma — þeir eru ekki langt
undan. Bræður — þeir koma að okkur óvör-
um — við sleppum ekki lifandi héðan!”
XVI.
Kœra Mcunsors.
' i
í stað þess að haga sér nú eins og vel
æfðir og reyndir hermenn, breyttist nú ræn-
ingjahópur Tagars á svipstundu í ringlaðan
og ruglingslegan hóp, sem ekki vissi sitt rjúk-
andi ráð. Hjá þeim var nú ekki fremur um
reglu né skipulag að ræða, heldur en hjá götu-
drengjahóp, sem flýgst á í forinni um einn
koparskilding. Mannslífi er aðeins smá-
skildingur í þessu sands- og sólarlandi, en þó
fer mönnum hér eins og aijnarsstaðar, að
þeir leggja bæði sóma sinn, virðingu og stæri-
læti í sölumar, heldur en að láta lífið, þennan
verðmæta skilding, sem AUali hefir trúað
þeim fyrir skamma stund.
Nú beið enginn eftir fyrirskipunum, enda
komu þær engar. Blindur og örvita óttinn
geisaði um árgilið og sópað með sér öllum
hermönnum Tagars. Þeir flýttu sér í dauð-
ans ofboði út úr þessum dýraboga, áður en
hann skylli saman. Þeir skriðu og klifruðu
upp baiminn og þutu áfram yfir sandslétt-
una með flakandi skikkjur. Allir ruddust á-
fram, hrópandi og blótandi, til þess að kom-
ast fyrstir til úlfaldanna og geta hleypt á
stað og forðað sér. Tjald Tagars var skilið
eftir, eins og það stóð, og Tagar sjálfur var
einn fremsflir í flokki flóttamanna.
Yfir sandsléttuna á vinstri hönd kom
dunandi reykjarmökkur þjótandi. Líktist það
mest því, er hvirfilvindur æðir áfram. Hinnm
megin árgilsins voru nú menn Zaads komnir
á stúfana og skutu út í bláinn á eftir flótta-
mönnunum. Caverly hefði veizt auðvelt að
verða á undan hinum, hefði hann viljað neyta
limalengdar sinnar, en hann hélt sig við hlið-
ina á Bó, til þess að vera viðbúinn að hjálpa
henni, ef þess gerðist þörf.
Henni veittist erfitt að komast áfram í
lausum sandinum, sem fylti alveg ilskó henn-
ar. Þess vegna urðu þau Caverly síðust upp
úr árgilinu. Ali Móhab hafði einnig dokað
við. Hann var ef til vill síðastur þeirra allra,
er sneri baki við óvinunum. Hann hafði
bjargað gunnfána Tagars með höggorms-
hausunum fimm og hélt svo á eftir hinum.
Bardaganum var lokið með ósigri, Jafnvel
•hinn hugrakkasti gat liér ekkert frekar að-
hafst. Það hefði því verið sjálfsmorð að
dvelja í árgilinu augnabliki lengur.
Reykjarmökkurinn nálgaðist eins hratt
og úlfaldar geta frekast hlaupið. Ef menn
Tagars fótgangandi yrðu nú innikvíaðir milli
þessara tveggja flokka Zaads, væri {>að sama
sem algerð tortíming. Úlfaldar þeirra Voru
tjóðraðir í dalverpi einu um þúsund skref
þaðan, sem áður haíði verið vinstra fylking-
arbrjóst Tagars. Áætlunin hafði verið að
læðast til úlfaldanna í myrkrinu, áður en
tunglið kæmi upp, og ríða fram hjá setuliði
Zaads, sem þá átti að vera nærri komið á vett-
vang til hjálpar, og gera síðan árás á hið
varnarlausa Khadrim. En nú voru enn þá
fullar þrjár stundir til myrkurs. Setuliðið
hafði komið alt of snemma. Aætlunin hafði
brugðist á einhvern hátt. En Caverly var
eini maðurinn, sem vissi, hverjum þetta var
að kenna.
‘ ‘ Gæsirnar görguðu og björguðu með því
Rómaborg,” mælti hann, er liann hljóp við
hliðina á Bó Treves. “Dálítil gæs kveikti
eld og svo fór alt út um þúfur — eða hvað ? ’ ’
“Hvað eigið þér við ?” spurði hún stein-
liússa.
“Zaad sendi reyk-merki sitt fyrir fá-
einum mínútum síðan, en aðstoðarlið hans er
þegar kon^ið. Það er þriggja til fögurra
klukkustunda reið liéðan til Khadrim. Menn
Zaads hafa því hlotið að leggja af stað fyrir
þrem-fjórum stundum, nefnilega þegar þér
kveiktuð í tumpafía-grasinu. Setuliðið í
Khadrim liefir þá séð reykjarstrókinn í fjar-
lægð — það er gott skygni á eyðimörkinni,
eins og þér vitið — og svo hafa þeir haldið, að
þetta væri boð frá Zaad, og að hann þyrfti á
liðsauka að halda. Svona getur nú farið,
þegar lítil stúlka lætur skapofsann hlaupa
með sig í gönur. Það voruð þér, sem gerðuð
boð eftir Khadrim-mönnum. ”
“Þér haldið þó ekki . . .? Það datt mér
alls ekki í hug. Bg segi yður það satt, það
kom mér ekki til hugar.
“Nei. Þér hugsuðuð ekki um annað en
að bjóða mér byrginn! ” Hann leit á hana og
brosti vingjarnlega. Jæja. það er ekki til
neins að láta þetta gremja sig. Nú er aðeins
um að gera að bjarga því, sem bjargast getur.
Það er lífið um að tefla, góða mín. ’ ’
Hinn stjórnlausi hópur Tagars þeyttist
áfram yiir sandsléttuna í stórri breiðu, sem
blasti opin við óvinunum, enda sendu þeir
kúlur sínar á eftir þeim þvert yfir árgilið.
Caverly liugsaði með sér, að það, væri svei
mér heppni, að Zaad og mönnum lians skyldi
ekki detta í hug að stökkva á bak úlföldum
sínum og þeysa á eftir þeim. Nú var orðið
svo langt á milli þeirra, að byssurnar drógu
það varla, enda voru skotvopn Khadrim-búa
ekki af nýjustu gerð. Flestar byssurnar voru
eldgamlir lilunkadunkar, og aðeins örfáir ný-
tízku rifflar inn á milli. Caverly heyrði þetta
á hljóðinu í kúlunum, sem suðuðu í loftinu
eins og býflugur.
Einn hermaður rétt á undan Caverly féll
við eitt skotið, en staulaðist á fætur aftur.
Rétt lil vinstri liandar féll annar og stóð ekki
upp aftur. Það var hreinasta tilviljun, að
kúla náði svona langt og hitti mark. En svona
tilviljun gat endurtekið sig. Caverly dauð-
langaði til að þrífa Bó í fang sér og bera hana
og hlífa henni með sínum eigin líkama. En
það myndi þykja einkennilega skringileg sýn
að sjá Sídíinn bera þrælinn sinn! Hann þorði
ekki að eiga það á hættu. Hinn lialti Zú-
walla, sem var meðal þeirra síðustu, eins og
eðlilegt var, rak alt í einu upp öskur og greip
til heila fótsins. Kúla hafði hitt hann rétt
ofan við hnéð, og var hann nú haltur á báðum
fótum. Þetta var svo hlægilegt til að sjá, að
Caverly gat ekki annað en brosað að þessu
skyndilega samræmi í hreyfingum karlsins.
Flóttamönnunum stafaði ekki mest hætt- *
an af Zaad og mönnum lians að baki þeim.
Hitt var verra og hættulegra, að nú hafði
hjálparliðið komið auga á þá og stefndi nú
beint á þá. Reykjarmökkurinm mikli, sejm
geisaði yfir eyðimörkina, breikkaði nú og
dreifðist, og sást þá greinilega, að þetta var
ekki eintómt ryk. Nú blikaði kvöldsólin á
spjótsodda og málmplötur, og undir þyrlandi
rykmekkinum mátti nú greina ríðandi mann-
verur á harða spretti. Og nú hófst tryllings-
legt kapphlaup um það, liverir yrðu fyrstir
að ná dalbotninum, þar sem menn Tagars
liöfðu tjóðrað úlfalda sína. Flóttamenmirnir
unnu kapphlaupið með herkjubrögðum, og
skildi {)ó eigi á milli nema örfáar úlfalda-
lengdir.
Enginn tími vanst til -að leggja á reið-
skjótana né hugsa til að bjarga nokkru af
farangrinum. Úlfaldarnir höfðu stokkið á
fætur. Þeir fundu á sér ótta þann, sem gagn-
tekið hafði hermennina. Þeir voru því til-
búnir að þjóta af stað á fullri ferð.