Lögberg - 15.07.1937, Blaðsíða 6

6
LÖGrBEIiJG, FIMTUDAGINN 15. JÚLl 1937
Þræll Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
Caverly hafði lyft manninum upp og
staulaðist nú upp eftir skarðinu með þessa*
ömurlegu byrði sína. Bó kom á eftir alveg
útan við sig. Hún mælti ekki orð af munni
og feldi ekki tár. Það var eins og hún væri
algerlega svift því að geta fundið til.
Loksins komu þau upp á hjallann, þar
sem þau voru utan við skotmál. Caverly
kraup á kné og lagði frá sér byrði sína, sem
var orðin honum of þung. Clfaldarnir höfðu
lötrað á eftir þeim og lögðust nú skamt frá
þeim. Örlitla stund var másið í þeim einasta
hljóðið, sem heyrðist gegnum sprengingarnar
í olíuhverunum. Skothríðin hinum megin frá
var hætt. Arabarnir höfðu gefist upp. Nú
gátu þeir haldið sömu leiðina heimleiðis. Ein-
hversstaðar inni á eyðimörkinni myndu þeir
mæta félögum sínum — tómhentir myndu þeir
mæta þeim.
Lontzen lá á bakinu og starði upp í loftið
með augum, sem ekkert sáu. Um svartar var-
ir hans lék óskemtilegt skakt og skælt bros.
Aður en eyðimörkin náði tökum á hon-
um, hafði verið góður efniviður í þessum
manni — hann hafði verið jafnoki hvers er
vera skyldi, meira að segja betri en flestir
aðrir. Nú lá hann hér og átti að deyja — og
hann vissi það sjálfur.
“Eg sagði þér það, liainy,” hvíslaði
hann. “ Eg sagði, að þú skyldir fylgja mér
hingað. Og þú varst að gera það. Það er
nógu skrítið — nógu ...” Lontzen fékk hósta-
kviðu og greip hendinni upp að kverkinni, en
sami óskemtilegi broskipringurinn hélzt samt
um munninn á honum.
“Djöfullinn tekur alt af þann síðasta,”
stundi hann upp úr sér og kastaði til höfðinu
þreytulega.
Caverly laut yfir hann og greip aðra
bólguþrútna hönd hans, sem með ákafa reyndi
að halda fast í hann. “Eg kenni í brjósti um
þig — Carl.” '
“Nei, segðu það ekki. Það gerir ekkert.
Það er ekkert að barma sér yfir. Bó — Bó—
komdu hingað.” Lontzen fálmaði í kringum
sig með hinni hendinni og fann ungu stúlk-
una-
“Ert þú þarna, Bó? Dugleg, lítil stúlka!.
Nú er þér borgið — Guði sé lof.’’
Rétt á eftir sagði hann svo: “Heyrðu,
Bó, það sem eg sagði þér um Kainy — það
var lygi. Hann var ekki-----”'
Handleggur hans féll máttlaus niður.
Röddin varð að ógreinilegu, sundurlausu
hvísli, svo að eigi var hægt að greina, nema
einstök orð: ‘‘Olía — olíulindir — olía —
miljónir—djöfullinn tekur þann síðasta---”
Röddin dó alveg út. Maðurinn rétti
snöggt úr sárþjáðum limum sínum og lá síðan
grafkyr. Cari Lontzen var dáinn.
Caverly breddi yfir andlit hans síðustu
rytjurnar af kyrtli sínum og sneri sér síðan
að Bó. Unga stúlkan hafði ekki hreyft sig.
Hún stóð þar með þur augu og horfði niður
á hina þögailu mannveru, sem hafði átt svo
mikinn þátt í örlögum hennar og Caverly.
Svo lyfti hún höfðinu og leit á Caverly.
“Hann hefði ekki þurft að segja það,”
hvíslaði hún. “Eg liefi vitað það lengi, að
þér gætuð aldrei hafa reynst bleyða eða
mannskræfa.’ ’
Caverly kinkaði kolli.
“ Viljið þér fyrirgefa mér það, að eg skuli
nokkurntíma hafa trúað því?” mælti Bó.
Ofurlítið bros flaug yfir andlit hans.
“Það er ekkert að fyrirgefa, Bó,” sagði hann.
“Hvað vitum við manneskjurnar hver um
aðra í fyrsta sinn, er við sjáumst. En nú—
nú er engra skýringa þörf okkar á milli. Eg
held að við þekkjum nú hvort annað.’’
Bó Treves horfði ofurlitla stund út í blá-
inn. Svo sagði hún:
“ Já, Kainy!”-------
Það var ekki fyr en eftir þrjá daga, að
Caverly og Bó Treves sáu í yztu brúnina á
hinu mikla sléttlendi hinu megin fjallanna.
Þau höfðu aðeins komist örstuttar dagleiðir
og það með mestu fyrirhöfn og erfiðleikum,
því að leiðin gegnum fjallaskarðið var bæði
löng og órúlega torfær.
Þau höfðu fundið bæði vatn og fóður
handa úlföldunum, og nú komu þau út á gróið
bersvæði.
Loks voru þau nú komin á kunnugar slóð-
ir. A hverri stundu gátu þau búist við að
hitta vini, það er að segja útverði frönsku
hersveitanna, sem voru á eftirlitsferð frá
setuliðsstöðvunum. Og ef þau mættu þeim
ekki, var það ekki verra en það, að þau áttu
þá fjögurra—fimm daga ferð fyrir höndum,
áður en þau næðu fram til siðaðra manna.
Héðan af var ekkert framar að óttast.
Það var dásamlegt fyrir þau að sjá á ný
grænar grundir, eftir að þau vikum saman
höfðu eigi haft annað fyrir augum en svartan
fjallgarðinn og gular og hvítar sandöldumar.
Úlfaldarnir höfðu drukkið og drukkið, eins
og þeir fengju aldrei nægju sína — og þeir
höfðu étið sig troðfulla og litu nú vel út á ný.
Bó og Caverly voru heldur ekki sömu vofurn-
ar og þær, sem fyrir nokkrum dögum höfðu
skreiðst út úr eyðimörkinni á stein-uppgefn-
um úlföldum. Þau voru nú farin að ná sér
aftur í útliti og yfirbragði, og þau tóku nii
að finna til þess á ný, að þau voru samt sem
áður manneskjur, þrátt ’fyrir alt.
Samanborið við ferðalag það, sem þau
höfðu nú að baki sér, var það sem framundan
lá leikur einn. Það var lítið annað og meira
en skemtiganga í velhirtum lystigarð eitt
tunglsskinskvöld.
A þriðja degi um hádegisbilið, frá því
þau voru komin gegnum fjallaskarðið, áðu
þau á grösugum áshrygg og hvíldu sig þar
vel og lengi. Þau voru svo þreytt, að þau
ásettu sér að hafa þarna náttstað, og enn einu
sinni hvelfdist himininn dásamlega fag-ur og
stjörnuleiftrandi yfir höfði þeirra.
Bó vaknaði fyrst um morguninn snemma.
Hún settist upp og leit á úlfaldana, sem lág-u
þar skamt frá og jórtruðu í makindum. Síð-
an sneri hún andlitinu gegn rauðgullinni
morgunsólinni og leit svo á Caverly.
Er hún hafði horft á hann dálitla stund,
flutti hún sig um set yfrum til hans og snerti
léttilega við andliti hans.
“Eg var einmitt að hugsa um, að eg get
í rauninni alls ekki liðið svona skegg,” sagði
hún. “Það er andstyggilegt. ”
Caverly opnaði annað augað og leit á
hana hug'si. Búningur hennar var framvegis
ekki annað en það, sem eftir var af skraut-
búningi Nökhlu, og það var, satt að segja,
ekki sérlega mikið.
“Jæja,” sagði* Caverly. “0g eg lá og
var einmitt að hugsa um, að það væruð nú
eiginlega ekki þér, sem ættuð að gagnrýna
náungann alt of hart. En samt sem áður—’ ’
Hann stóð upp, fálmaði í fellingunum á
skikkju sinni og dró þar upp lítinn gyltan
rakhníf, sem einu sinni hafði verið eign Sassí
Kreddache. Svo labbaði Caverly með rak-
hnífinn í hendinni þvert y-fir hæðina og ofan
í’’áeinum minútum síðar kom hann aftur og
hinu megin, þar sem var ofurlítil uppspretta.
bar sig frjálsmannlega; hann hallaði höfðinu
lítið eitt, og glettnin blikaði í bláum augum
hans.
‘ ‘ Eruð þér nú ánægðar ? Finst yður þetta
ekki eins andstyggilegt ? ”
“Þetta var í fyrsta sinn, sem hún hafði
séð hann skegglausan. Og hana hafði aldrei
grunað, að hann hefði svo fallega höku.
Hann settist við hliðina á henni, lagði
handlegg sinn utan um hana, eins eðlilega, og
það væri hver annar sjálfsagður hlutur, og
lagði kinn sína upp að kinn hennar.
“Haldið þér nú að þér gætuð þolað að
líta á þetta andlit svona öðru hvoru í fram-
tíðinni ? ’’ spurði hann.
Bó brosti.
‘‘Það hefir verið höfðingjaandlit,” mælti
Caverly, “og það hefir líka verið þrælsand-
lit.”
“Og hvað verður það nú?” spurði hún.
“Eg á við, hverjum á andlit þetta að tilheyra
framvegis?”
“Veslings forvitnum moldarþræl, sígraf-
andi og leitandi fornfræðingi,” svaraði hann.
"Friðsamlegum náunga og skikkanlegasta
greyi, sem snuðrar í gömlum rústum og forn-
leifum og hefir algerlega mist allan áhuga
fyrir blóðsúthellingum og j)ess háttar dægra-
dvöl. Starf mitt er í því fólgið að leita í forn-
minjum á sérkennilegum og afskektum stöð-
um víðsvegar um heim. Og nú sný eg aftur
til þessa starfs.’’
“Þér heíðuð getað orðið höfðingi Mið-
eyðimerkurinnar,’’ mælti Bó. Ilún þagnaði
snöggvast og greip andann á lofti. Og þér
hefuð getað fengið drotningu fyrir eigin-
konu. ”
Nókhlu.” Hann hló glaður í bragtði.
“Nei, þakka yður fyrir, helzt ekki hana. Það
vitið þér ósköp vel. ”
“Það vissi eg ekki,” andæfði hún.
‘ Jæja, þá vitið þér það núna. Ætti
Nakhla að vera gjaldið fyrir höfðingjatign-
ina, þá vildi eg heldur kjósa að vera nakti
þrællinn. ’ ’
Bó varpaði öndinni þungt. “Það er alls
ekki svo vitlaust að vera þræll,” sagði hún
eftír stutta þögn.
Hann brosti liugsi út yfir höfuðið á
henni. “Þrælahald er bannað hérna megin
fjallanna. Þér eruð frjáls, vina litla. Eins
og eg hefi heitið yður. Þér eruð nú aftur
yðar eigin herra.”
“Haldið þér það?” Hún hristi höfuðið
hátíðlega. “Þá skjátlast yður illilega, góði
vinur. Frá þeim degi, eða réttara nóttu uppi
á milli sandhryggjanna, er eg hitti mann með
mikið skegg, en mjög fáklæddan, hefi eg ekki
verið minn eigin herra. Eg vildi endilega
hata hann, og eg reyndi líka til þess. Eg
gerði mér alt far um að ráða yfir mér sjálf
— en —”
Hún hreyfði sig ofurlítið í armi lians og
þrýsti sér betur upp að honum, og armtak
hans utan um hana varð fastara. Enni henn-
ar snerti öxl lians. En hann gat ekki séð
framan í hana.
“Bó!” Hann lyfti höfði hennar, unz
hann gat horft beint í augu henni. “Eg hefi
ekki annað að bjóða þér er ánægjuna af því
að grafa í gömlum rústum og allan heiminn
að hringsóla í, og svo alla þá ást, sem eg get
gefið þér. ”
“Hvers meira gæti eg óskað mér?”
spurði hún.
“Mér datt snöggvast í hug að gera þig
að drotningu yfir Gazim,” mælti hann, “en
eg var ekki viss um, hvort þú kærðir þig um
að eiga Sheik fyrir eiginmann. 1 eyðimörk-
inni gildir gamla reglan. Þar á konan að vera
manninum undirgefin. ”
Eg kýs lieldur fornfríéðinginn,” svaraði
hún hæglátlega.
“Kæra Bó, eg elska þig.” Og hann kysti
hana — fyrsta kossinn.
“Það er ekki afleitt að vera þræll,”
hvíslaði hún, “ef herrann aðeins tekur þræl-
inn sinn með sér, hvert sem hann fer. ”
“Og þetta segir Bó Treves—?”
“Nei — Bó Caverly.”
ENDIR
Skógarpúkar
Eftir Albert Engström.
Gamli majórinn og eg sátum á grasflöt-
inni minni í skugga kastaníutr jánna og drukk-
um grogg. Alt í einu var hliðgrindinni sk’elt
og gamli prófessorinn kom til okkar.
—Fáðu þér sæti!
—Nei, þakk’ fyrir, en get eg fengið lán-
aðan kíki.
—Með glöðu geði! A það að 6- eða 12-
faldari? Eð viltu fá gamla skipskíkinn
minn?
Þökk, get eg fengið Zeiss 12?
Hann fékk tólffaldarann minn og fór
leiðar sinnar.
Vinnumaðurinn minn kom. Hann var
með kveðju frá bátshöfn, sem var nýlent.
Það voru skólasúlkur, sem vildu fá að baða
sig í baðvíkinni minni.
—Sjálfsagt!
Majórinn og eg sátum áfram yfir grogg-
inu.
—Hvaða skólastúlkur eru þetta? spurði
liann.
—Sennilega þær sömu og eru vanar að
koma hingað nokkrum sinnum á hverju sumri
frá Stokkhólmi. Það eru tvær gamlar jóm-
frúr og um 20 stúlkur, sem vilja anda að sér
sjávarloftinu og baða sig.
Hliðgrindinni var aftur skelt og gamli
yfirkennarinn kom að borðinu til okkar.
—Viltu fá þér grogg?
—Nei, en eg vil gjarna fá lánaðan kíki.
—Prófessorinn er nýbúinn að fá tólf-
faldarann minn, en þú getur fengið sexfald-
arann eða gamla skipskíkinn minn.
—Hvor dregur betur að sér?
—Skipskíkirinn.
—Þá tek eg hann, þökk fyrir, í guðs friði,
Gamli majórinn sagði: — Jæja, þakka
þér fyrir groggið — nú verð eg að fara. En
eftir á að hyggja. Er nokkur leið að eg gæti
fengið lánaðan bátinn þinn stutta stund. Eg
ætlaði út í Kaupmannahólma.
—Taktu hann, vinur, árarnar og keip-
arnar eru í samkomuhúsinu.
—Já, þökk fyrir, eg veit. Vertu bless-
aður.
Eg var með málverk á trönunum. Þær
stóðu í skóginum alveg hjá vinnustofunni
minni, en gamli majórinn hafði dregið mig
frá vinnunni um stund. Það var heitt í veðr-
inu, og tungumjúkt tal hans um groggið hafði
gint mig. En nú ætlaði eg að taka aftur til
óspiltra málanna með pensilinn. Eg gekk
eftir skógarstígnum. Þarna glampaði á lér-
eftið í sólskininu; það var lokkandi.
En handan frá baðvíkinni fóru að koma
hljóð, bliss, há og hvell hróp, skrækir, mas og
hlátur. Það var auðheyrt að skólastúlkurn-
ar voru þarna að baða sig.
— — En hvað var nú þetta? Hver
fjandinn? Hvað nú? Þama fyrir liandan
lá yfirkennarinn á maganum með kíkinn alveg
útdreginn. Ug--------nei, nú er komið full-
mikið af svo góðu! Þarna hjá vinnustofunni
lá prófessorinn með hinn kíkinn, auðsjáan-
lega að kíkja á kvenfólkið. Svona nú, gömlu
gikkir! Eg var sannarlega of einurðarlítill
til að geta látið gömlu kvennabósana hætta.
Ó, já! Aldurinn skiftir ekki svo miklu — eða
er það kannske aldurinn, sem nokkru skiftir?
En stúlkunum er nú samt vorkunn. Eg mátti
til að taka í taumana. Eg hrópaði: — Nei,
lieyrið þið, gömlu gárungar, verið þið ekki að
þessu. Staðar nem, segi eg!
Þeir voru kyrrir.
—Ne-liei, heyrið þið mig, nú verður þessu
að vera lokið. Komið þið heldur og svalið
tilfinningunum með groggi, og eg lofa því, að
vatnið skal vera jökulkalt! Jæja þá. Eg skal
ekki trufla ykkur, en eg fer heim og vænti
þess, að þið komið undir eins á eftir.
Þeir höfðu sýnilega verið að verki, án
þess að vita hvor um annan. Þeir stefndu að
sama marki, hvor eftir sinni leið. Þeir önz-
uðu ekki, heldur lögðust niður, haldandi, að
þeir sæjust ekki, eins og þegar strúturinn
stingur hausnum í sandinn og heldur, að eng-
inn sjái lians stóra kropp. Skólastúlkurnar
skríktu og ldógu og höfðu ekki hugmynd um
púkana í skóginum.
Það heyrðust áratök. Eg hljóp upp á
fallbyssuhæðina.
Fyrir neðan hana reri gömul kerling með
köflótt sjal á bátnum mínum. 1 herrans nafni
og f jörutíu, það var áreiðanlega gamli majór-
inn, vinur minn, sem var orðinn áttræður. Sá
var nú útsmoginn.
Nú þoldi eg ekki meira. Eg fór heim og
settist við groggborðið, eftir að eg hafði beð-
ið um vatn. Eftir nokkrar mínútur komu
prófessorinn og yfirkennarinn. Þeir voru
skömmustulegir.
—Nú sleppum við samtalsefninu, lagði
eg til, og blöndum okkur grogg.
—Hvar er majórinn? spurðu báðir.
—Hann kemur bráðum.
Eftir 20 mínútur kom majórinn, talsvert
móður eftir róðurinn, berandi árarnar og
liringlaði keipunum. Hann blístraði óperettu-
lag.
—Jæja, sáuð þið nokkuð, piltar ! hrópaði
liann.
—Sáum ? Hvað áttu við ?
—Engin ólíkindalæti! En vitið þið, við
hvað er átt, þegar talað er um sjalróður?
—S jalróður ?
—Já, maður setur á sig sjal og rær hægt
og rólega. Stúlkurnar halda, að maður sé
gömul kerling, sem ætlar að leggja lóð. Þær
hrópuðu til mín og spurðu, hvað aborrarnir
kostuðu. Eg svaraði ekki, og þá héldu þær,
að eg væri heyrnarsljór. Svo syntu þær allar
út til mín, nema gömlu jómfrúrnar — og um
þær kæri eg mig kollóttan, eins og tollgæzlu-
stjórinn segir. En þegar þær voru komnar í
þriggja metra fjarlægð, fóru þær að skrækja
og reyndu að kafa. Því maður lítur víst ekki
út eins og kerling!
Og gamli majórinn sneri hreykinn upp á
litla hvíta yfirskeggið.
Leifur Haraldsson þýddi.
—Dvöl.
ÆSKA OG ELLI
Of lítil næring er mjög hættuleg, einkum
börnum og unglingum. En hins vegar er
skynsamleg hófsemi í mat og drykk öllum
holl, einkum rosknu fóUíi, þar sem efnabreyt-
ing er tregari í líkama þess en í líkama ungs
fólks.
Unglingurinn á að vaxa. Líffæri hans
eiga að þroskast, og þess vegna á liann eða
hún að bo’rða meira en gamalmenni, sem fitn,-
ar fljótt, ef það etur og drekkur of mikið og
hefir of litla hreyfing-u. Offita er hættuleg
heilsu vorri.
Hinn frægi læknir fornaldarinnar, IIip-
pokrates, sem var uppi fyrir 2000 árum,
brýndi þetta fyrir mönnum. Hann komst
þannig að orði:
Gamalt fólk þolir vel að fasta, ungt fólk
illa, einkum drengir, og þá sérstaklega þeir,
sem eru góðum gáfum gæddir. Gamalt fólk
á að neyta meir þurmetis og gæta meira hóf’s
í mataræði en ungt fólk.
—Samtíðin.