Lögberg - 19.08.1937, Page 5

LÖGBHRG, FIMTUDAGINN 19. AGÚST, 1937
5
WERE ALL NUTTY
HERE AND THERE
___________By P. N. Britt--
THOUGH my old home town in
Ontario was only about two
hours’ ride from Toronto, I never
saw much of Toronto, never had any
use for the place. Long ago, they
used to call it “Toronto the Good”
and “Hogtown” and such names.
Lots of us, in the tank towns in On-
tario got to dislike Toronto, and
whenever we wanted to go any-
where we went to Niagara Falls or
somewhere. And, besides that, there
would always be someone coming
back from Toronto and telling us it
was tough and “Toronto the Good”
was only a smoke-screen, that one
had to watch his step in Toronto.
•
* * *
THAT may have been all hooey,
but we were a sort of scare-cat
lot out in the “tall timbers” and
we were not taking any chances in
Toronto. Got to thinking it was just
as tough as Detroit, Buffalo or Chi-
cago. We were not anxious to stay
off in Toronto, always went “right
througfi.” Might take a peek up
York street, but that would be suf-
ficient.
* * *
THAT fear cost Toronto a lot of
jack even if we were pretty
tight on the spending. We did
not care if we lost the odd dollar on
a lightning calculator or a nut-shell
racket at the county fair back home
but we shied from what they used
to whisper was just undes the skin
or behind the blinds in Toronto. We
might even lose our lives! At least
that’s what we used to think. And,
you know what such a fear is like.
* * *
BUT Toronto seems to have got
along all right. Sometimes we
hear it said now that it is on
the way to pass Montreal in size,
and it would not be surprising if it
should, before long. Maybe in wic-
kedness too, if it had any need to
move up in that regard.
♦ * *
SORTA taking “my life in my
hands,” as they say, I spent a bit
of the summer in Toronto this
year, my first extended stay in the
place. The folks there seem to like
the place all right and they are all
busy and on the jump all the time.
I never heard once in Toronto that
old word “depression,” which is on
the tip of everyone’s tongue out this
way. There is none of it there, so
they don’t have any need of the
word. They’re painting and primp-
ing up their places and showing all
signs of being fixtures in the city
and calculating on spending the re-
mainder of their natural lives in Tor-
onto.
* * *
THERE are none of the signs seen
so many other places, that they
. want to sell out and get out.
Toronto seems to look good enough
to them and they are making it look
better and better as the days and
years go on. There appears to be
a fine spirit of citizenship in Toron-
to. You couldn’t tell them that there
is any other place in Canada better
than Toronto, and with brighter
prospects, and maybe there isn’t.
TORONTO has the biggest hotel
in the British Empire, and visit-
ing Englishmen sit up and take
notice when that fact is drawn to
their attention, and leave it to the
Toronto folks to call it to their at-
tention. The Toronto people take
them all around to see the Royal
York and its magnificence astounds
them. They also show them the
wonderful farm, an agricultural
marvel, owned by Senator Frank
O’Connor, who made Laura Secord
candies famous and goes ahead keep-
ing them famous. There’s Eaton’s
palatial stores, and Simpson’s, and
many other high lights to point at.
It’s a great city, all right.
WHAT I noticed about Toronto,
though, is that it is a city of
bridges and ravines. It is the
most ravineous city I have ever seen
or anybody else has ever seen. I
might not have noticed this for
where I come from and have ever
been bridges are used for crossing
rivers. When a good friend took me
out motoring in Toronto we seemed
to be crossing bridges frequently.
I am awfully careful about looking
like a rube when I am in a city, so
I just acted as if it was an ordinary
thing for me to cross all kinds of
bridges. I sat tight and watched
the bridges go by, as they say. But,
I could not get away from the feeling
that there was something sorta queer
about it all. Maybe the driver was
going over the bridge, around a block
or two, and back over the same
bridge, just to give me a thrill or
something, as they sometimes do, to
fellows from out of town. Get a
big joke out of it, like on a roller
coaster or a merry-go-round and
various other city contraptions.
But, there’s always a limit to hold-
ing yourself in when you get filled
with curiosity, and I was busting
full when I mustered the courage as
we were crossing a long bridge, to
ask the innocent question:
“What river is this?” The driver
told me it was a ravine. We kept
on crossing bridges and I kept quiet
as long as I could. Finally, after we
had gone over probably half a doz-
en bridges, we were just coming to
a big one and, craning my neck to
get a look at the turbulent waters
below, the driver noticed and told
me nicely that it was another ravine.
He also added:
“When we come to a ravine that’s
a river, I’ll tell you.” We kept on
going over bridges and bridges,
most of them nice cement affairs,
but the driver didn’t tell me, as he
said he would, so I am quite satis-
fied he didn’t cross a river, or he
would have told me, as he was a
very pleasant talker and likeable
fellow.
To a stranger like me it seemed
odd that they hadn’t filled in road-
ways across the ravines, or let .water
in from the lake to make rivers out
of the ravines, but probably they
had a lot of cement and wanted to
use it up building bridges. Cars
seem smart going over miles and
miles of bridges, and the folks seem
to enjoy it. There’s no loose gravel
or anything along the sides of the
bridges.
einhver lönd, en alt af neitaÖi Bjarni
hásetum sínum unv landgöngu. þó
þá fýsti þess mjög. Breytti hann
svo stefnu og náÖi aÖ lokum Græn-
landi og sagði þar fyrst frá hinu
nýja landi og stefnunni þangaÖ, en
síðar í Noregi er hann kom þar
sumarið eftir. Var honum láð mjög
að hafa eigi grenslast um land þetta
og kosti þess. Liðu svo fimtán ár,
að engin tilraun er gerð til að finna
þetta land er Bjami og hans menn
höfðu sagt frá. En árið iooo keypti
Leifur Eiríksson skip Bjarna Herj-
ólfssonar og lagði á stað í þessa
landaleit. Þeir fóru þrjátíu og
fimm saman og hepnaðist ferðin vel,
eins og kunnugt er. Komu þeir á
land í nokkrum stöðum um sumarið
og gáfu nöfn hér og þar, en um
haustið settust þeir um kyrt, bygðu
sér búðir og biðu næsta vors. Um
vorið hlóðu þeir skip sitt með vín-
berjum og vínviði, og þar af gaf
Leifur landinu nafn og kallaði Vín-
land hið góða. Héldu þeir svo til
Grænlands og skýrðu frá ferðum
sínum og fundi. Leifur fór aldrei
til Vínlands aftur; en sumarið eftir
að hann kom þaðan fór Þorvaldur
bróðir hans þangað og þeir þrjátíu
saiman; settust þeir að í búðum
Leifs er þangað kom og höfðu þar
vetursetu. Sumarið eftir könnuðu
þeir talsvert landið, þó mest með-
fram ströndum þess, eins og gefur
að skilja. Gáfu þeir og nokkur ör-
nefni, er svo bar til, að eitthvað kom
það fyrir, er athygli þeirra dró að
sér á þeim stað, er þeir voru staddir.
Urðu þeir á þessum ferðum sínum,
tilfinnanlega varir við Indíána og
áttu bardaga við þá, sem endaði með
falli Þhorvaldar, og var hann heygð-
ur hér, fyrstur allra hvitra manna, á
nesi því, er félagar hans nefndu
Krossnes, því Þorvaldur var krist-
inn .maður og hafði beðið um að
settur yrði kross á leiði sitt. Á
næsta vori héldu félagar Þorvaldar
til Grænlands og sögðu sem farið
hefði um ferðir þeirra og 'fall höfð-
ingja sins. Var þá talsvert talað um
að fara til Vínlands og sækja lík
hans, en ekkert varð samt af þeirri
ferð.
Það ber næst til tíðinda í sögu
þessa landnáms, að maður að nafni
Þorfinnur karlsefni kom til Græn-
lands árið iooó. Var hann sonur
Þórðar er kallaður var hesthöfði og
bjó um þessar mundir í Höfða á
Höfðaströnd. Hann átti ætt sína að
rekja til stórra höfðingja, sem marg-
ir íslendingar, kominn frá Kjárval
írakonungi og Ragnari loðbrók
Danakóngi. Þorfinnur hafði “lagt
fyrir sig kaupferðir og þótti góður
fardrengur.” Hefir hann, af öllum
líkum að dæma, komið til Grænlands
í verzlunarerindum. En er þangað
kom varð hann ástfanginn af Guð-
ríki Þorbjarnardóttur, ekkju Þor-
steins bróður Leifs, og giftust þau
vorið eftir komu hans þangað. Það
sama vor leggja þau á stað til Vín-
lands, og erf það sú fyrsta giftingar-
ferð er farin hefir verið til Ame-
ríku. í förina slógust með þeim
sextíu karlmenn og fiirnrn konur.
Tóku “þeir með sér allskonar fénað,
því þeir ætluðu að byggja landið, ef
þeir mættu það,” stendur i Eiríks
sögu rauða.
Er Þorfinnur karlsefni því hinn
fyrsti landnámsmaður þessa lands—
nokkurs konar Ingól'fur Arnarson
Ameríku. Settist þessi hópur að í
búðum Leifs, sem hinir, er áður
komu hingað og héldust þar við í
full þrjú ár, en þá var komið svo
málum milli hinna hvítu og rauðu
imanna að hinir fyrnefndu urðu að
gefa upp bygð sína og flýja landið.
Á hinu fyrsta ári fæddist Þorfinni
og Guðríði sonur er nefndur var
Snorri. Er hann það eina barn sem
getið er um að hér hafi fæðst á þess-
um landnámsárum, og er því talinn
að vera frumburður hvítra manna í
Ameríku.
Fluttist hann þriggja ára gamall
með foreldrum sínum til Grænlands
og þaðan með þeim til íslands árið
1014. Þorfinnur karlsefni keypti
Glaumbæ i Skagafirði, er til íslands
kom og bjó þar til dauðadags, en þá
tók Snorri sonur hans við búi og bjó
þar alla sína tíð; er margt höfðingja
talið að vera frá honum komið í
Skagafirði og víðar um land. Eftir
komu þorfinns til Grænlands var enn
gerð tilraun þaðan til landnáms á
Vínlandi. Réðust til þeirrar ferðar
Freydís, systir Leifs hepna og tveir
íslenzkir menn, Helgi og Finnbogi,
og föruneyti þeirra. Endaði sú ferð
með svikum og manndrápum og er
óþarfi að rifja hér upp þá ljótu
sögu. Þar með hættu allar Vín-
landsferðir og landið féll í gleymsku
alstaðar nema í sögum íslendinga,
og ef til vill í munnmælum manna á
milli í Noregi og kannske viðar í
löndum. — Þessu til áréttingar
vil eg skjóta því hér inn í, þó það sé
ekki í beinu sambandi við þetta Vin-
lands-landnám, að Guðríður kona
Þorfinns karlsefnis, fór á elliárum
sínum suður til Rómaborgar að fá
lausn hjá páfanum . Að þessu at-
huguðu rís þessi spurning upp i huga
mínum: Er ekki mögulegt, að Guð-
ríður hafi sagt þar syðra sem ann-
arsstaðar, er hún fór um lönd, frá
hinu nýja landi og ferð sinni þang-
að og veru,' sem og landkostum, og
að þaðan sé runnið hugboð það, er
Columbus hafði um land í vestri ?
Framh.,
Vestanfréttir
Ekki er margmælt um fréttir af
þessu svæði; hefir 'héraðið orðið út
undan að mestu á þessu sutnri, að
því er regn snertir; korn mun að
mestu skorið og engi slegin, er af-
rakstur með minsta móti, muna eldri
menn ekki aðra eins þurkatið um
margra ára skeið. Talsvert regn
hefir þó fallið upp á það síðasta,
mun það gagna matjurtagörðum og
beit. Nokkrir hafa sótt slægjur alla
leið til Manitoba, er það imeð all-
miklum erfiðismunum.
Þ. 5. ágúst fluttist eg ásamt fjöl-
skyldu minni til Churchbridge, í
prestshús Konkordia-safnaðar; árit-
an mín er nú Churchbridge, Sask.
Sunnudaginn þ. 8. ágúst, komu
menn saman í prestshúsinu; voru
menn þar okkur óvænt til staðar,
þegar við komum heiim frá kirkju.
Forseti Konkordia-safn., Magnús
Bjarnason, flutti fallega ræðu, og
bauð okkur velkomin á prestssetur
safnaðarins, og gat þess að einmitt á
þessum mánaðardegi — áttunda
ágúst, hefði hið örlagaþrungna
augnablik gengið yfir í hinni síðast-
liðnu hræðilegu styrjöld, þegar
Þjóðverjar ‘hefðu beðið þann ósigur,
sem leiddi til sennuloka. Gat hann
þess og að það væri Viðurkent, að
menn frá Canada hefðu staðið þar
sem mannhætta var mest; ættu þeir
fullan þátt í því að dagurinn reynd-
ist bandamönnum sigurvænlegur.
Sú hugsun hreyfði sér hjá mér,
að líklega myndi þessi dagur flytja
okkur blessun í starfi sa'fnaðarins,
eins og hann flutti blessun og sigur
í styrjöldinni. Gangi menn eins
rösklega fram í störfum safnaðarins
eins og menn gerðu þá, fer ekki hjá
því að fulls sigurs er að vænta, og
gott að temja sér heróp Ólafs helga,
Noregskonungs: “Fram Kristsmenn,
krossmenn, konungsmenn!”
Þessi slagorð eiga vissulega við
menn og konur, sem trúlega ganga
undir merkjum Krists í málefnum
safnaðarins í einu og öllu.
Örðugleikar eru nokkrir, en meiri
er sá, sem ráðið hefir menn og kon-
ur til starfsins; hann mun vissulega
gefa sigur, ef vel er farið með þau
efni og tækifæri, sem hann leggur
okkur. Starfið er Guðs, og hann
sér um að öll einlæg viðleitnj beri
ríkulega blessunarávöxt.
Þessu mega menn aldrei gleyma!
Guðs andi er starfandi í brjóstum
þeirra, sem trúlega rækja öll ráð,
sem eru fyrir 'hendi. Starfið er
Guðs starf, og hann mun gefa bless-
un með viðleitni.
“Trúðu á tvent í heimi,
tign sem æðsta ber;
Guð i alheims geimi,
Guð í sjálfum þér.”
Missi menn sjónar á þessu, fer
hér eins og í Nazaret forðum.
Kristur gerði þar ekki mörg krafta-
verg vegna vantrúar manna. “Use
the means and God will give the
blessing,” segir enskur málsháttur.
Það reynist ætíð óbrigðul aðíerð og
leiðir ávalt til mikillar blessunar.
Ef okkur hættir við að telja okkur
sjálfum harmatölur út af yfirstand-
andi útliti, er holt að minnast þess,
að ótölulegur fjöldi manna hefir
gengið fyrir okkar daga fyllilega
eins þyrnum stráða braut og við, og
eftir okkur koma menn og konur,
sem verða að gera það sama — ná-
kvæmlega sama og það sem við bú-
um við. Æfidagur okkar, þótt í
lengsta lagi, verður þá ekki annað
en stutt stund, þegar komið er að
kvöldi. Við erum víst ekki of góðir
til að leggja fram eigin krafta þar
til kvöldar. Það er okkar skerfur í
því verki, sem Guð er að fram-
kvæma.
Enda voru orð forsetans hvatn-
ingarorð og beindu huganum inn á
bjartar brautir.
Prestur safnaðarins svaraði ræðu
forsetans með nokkrum orðurn.
Líka tóku nokkrir fleiri til máls. Þá
sungumenn saman um stund og
organleikari safnaðarins H. O.
Loptson spilaði undir. Eftir að
menn höfðu notið ágætra rétta, sem
komumenn 'höfðu meðferðis, var
enginn nízkublær á veitingum þeim;
var alt með hinum mesta myndar
skap. Skemtu menn sér upp á hið
bezta. Vakti það athygli mitt i þetta
sinn, eins og stundum áður, hvað
landar syngja hjartanlega; menn
syngja ekki aðeins með röddinni,
líka með hjarta og huga.
Við fundum glögglega til þess, að
þessi samverustund hafði flutt okk-
ur blessun og gleði. Við erum mint
á orðin í 133. sálmi Davíðs: “Sjá,
hversu ifagurt og yndislegt það er,
þegar bræður búa saman.”
Dagurinn er helgaður af háleitum
minningum frá fyrri og síðari tíð—
sannhelgur dagur og sannhelg var
þessi stund.
Samverustundinni sleit með þvi
að prestur safnaðarins bar fram
bæn, og lýsti postullegri blessun.
Hjartans þakkir vil eg fram bera
fyrir hönd mína og minna, öllum
þeim er tóku þátt í þessari gleði og
þeim öllura sem vildu gera það, en
voru forfallaðir frá að vera til stað-
ins.
Vænti eg fyllilega, að slikar
stundir veitist okkur á komandi tið.
Churchbridge, Sask., 12.-8., 1937.
5. S. C.
TIL THOR 1. BRAND
(Kveðja)
Æ í seglin alla leið
óskabyrinn standi;
þú megir renna þinni skeið
þar sem þú kýst, að landi.
Þangað út, sem yzt i sjá
íslands króna blánar,
breiðum, mjúkum brjóstum á
beri þig dætur Ránar.
Berðu kveðju hlíð og hól,
holti, felli^ tindi
síðan eg þekti þeirra skjól
þau eru hugans yndi.
Lagðinn þann, sem guð mér gaf
grimmar nornir unnu;
gæfudísir örlög af
öðrum toga spunnu.
Þökk 'fyrir kynnin útlegð í,
oft er að smáu greiði;
er in köldu kólguský
kefja ið bláa heiði.
Páll Guðmundsson.
Skoti nokkur ætlaði í ferðalag í
sumarleyfi sínu. Áður en hann fór,
lánaði kunningi hans honum gramó-
fóninn sinn. Þegar hann kom heim
aftur, spurði hann kunningjann,
hvort hann hefði haft skemtun af
gramófóninum.
—Nei, svaraði hinn.
—Hvernig stóð á því?
—Það voru engar nálar með!
—Iívað gerirðu með gömlu rak-
vélarblöðin þín? spurði Englending-
ur Skota.
—En hvað þú spyrð barnalega,
svaraði Skotinn. — Auðvitað raka
eg mig með þeim.
FALL TERM
OPENS
MONDAY, AUGUST 23
The Home of “Success”
(FOR DAY AND EVENING CLASSES)
Our Maximum Enrollment Quota Will Be Reached Early
Although our new term opens on Monday, August 23rd, our
system of cömbined personal and class instruction permits
new students to enroll at any time and to start right at the
beginning of each subject. We desire .to inform you, however,
that our maximum quota of 550 Day School students was
reached early this term. The demand for “Success” training
will be even greater next term. We suggest that you arrange
for your enrollment well in advance and that you phone or
write now for our 36-page prospectus of information on Busi-
ness Education. We also invite you to call at our office for a
personal interview.
BUSINESS COLLEGE
Portage Avenue at Edmonton Street
WINNIPEG, MANITOBA
Phone 25 843