Lögberg - 19.08.1937, Side 7

I
Skáldkonan Grace Hall Crawell
í Bandaríkjunum
Lauslega þýtt af Jakobínu J. Stefánsson.
Um hana heíir verið með sanni
sagt, “að líf og ljóS þessarar þolin-
móðu og þolgóðu hæfileikakonu hafi
orðið til hughreystingar og uppörf-
unar mörgum þeim, sem við lang-
varandi og þungt mótlæti eiga að
stríða.-’
Mrs. Grace klall Crawell er
Bandaríkjakona að ætt og uppruna;
liún er af alþýðufólki komin. Faðir
hennar var ættaður úr Pennsylvaníu,
en ætt móðurinnar var í Virginíu.
Mrs. Crawell er alþýðuskáld mikið.
Hafa ljóð hennar verið gefin út
hvað eftir annað í mörgum bindum,
af Harper & Brothers, New York,
og hafa þau runnið út, ekki einasta
i Bandaríkjunum, heldur einnig
hinum megin hafsins, á Englandi;
svo hefir víðar verið, þar sem ensk
tunga er töluð.
Einna mest hefir útbreiðsla þeirra
orðið hin síðustu ár, eða frá 1932,
til yfirstandandi tíma (1937), enda
hefir hún á þessum árum orkt einna
mest, og því meir sem hún orkti, þvi
meir jukust ljóðum hennar álit og
vinsældir, einkanlega hjá þeim, sem
voru á einn eða annan hátt þjáðir
og þjakaðir, og fyrir það fundu
menn bezt hluttekningu og skilning
á slíku, i ljóðum hennar, og siðast,
en ekki sízt þann létti, að geta gefið
sama sem sínum eigin tilfinningum
útrás.
Ekki þann veg að skilja að Grace
Crawell hafi, hvað snertir ytri við-
burði lífsins, haft mikið af ógæfu
að segja, — eins og svo margir
verða að reyna. Því hefir ekki ver-
ið svo varið. Hún er vel gi'ft, mað-
ur hennar er hæfileikamaður; þau
eiga efnileg börn ; skáldfrægð henn-
ar er mikil, og hún hefir sjaldnast
haft við tilfinnanlegan efnaskort að
stríða.
En mótlætið lá í því, að hún misti
heilsuna snemma á æfinni og hefir
í raun og veru aldrei síðan fengið
hana aftur, ekki til fullnustu. Og
enn er það svo, að ekki má hún
nema litið eitt koma út undir bert
loft.
Snemma bar á skáldneigð hjá
henni; var ún. aðeins átta ára að
aldri; þegar hún gerði fyrstu tilraun
til að yrkja, en hætti við hálforkt
stef, því það þótti mikil 'fjarstæða,
að hún, svo ung, fengist við þess-
háttar. Var jafnvel hlegið að henni
fyrir tilraunina. Þetta varð til þess,
að hún orkti ekkert fyr en hún var
orðin fultíða kvenmaður; ekki fyr
en ástasamband hennar við manninn
kom til. Þá var eins og skáldskap-
argáfan vaknaði af dvala. En samt,
alt af þeim tímamótum lífsins, alt
frá bernskuárum, hafði hún haft á-
kveðna löngun til að rita. Alt, sem
að ritstörfum laut, var henni kært;
allir, sem við ritstörf fengust, urðu
henni meira og minna kærir.
Kemst hún svo að orði, er hún
minnist á giftingu sína, að sér
“finnst rithæfileikar mannsins síns
hafa orðið til þess, að hún giftist
honutn-.”
Fyrstu þrjú árin eftir giftinguna
voru henni ánægjuleg í alla staði,
en svo veiktist hún alvarlega, og
eins og áður er sagt, hefir aldrei náð
sér aftur. Mánuð eftir mánuð varð
hún að liggja á sjúkrabeði á einum
spítalanum eftir öðrum, í borgum
þeim, sem hún og hennar hafa verið
í: þrjá mánuði á sjúkrahúsi í North-
field, Minn.; fjóra mánuði á St.
Josephs spítaianum í Iowa og mán-
uð á spítala í Dallas, Texas, þar sem
hún nú á heima, og þjáðist mjög.
Á hinum löngu, einmanalegu
vökunóttum, þegar hún lá á þessum
sjúkrahúsum, veik og vanmáttug,
andlega og líkamlega, rifjuðust upp
fyrir henni ýms af ljóðum þeirra
skálda, sem henni hafði jafnan mest
þótt til koma; t. d. R. L. Stvensons,
sem var heilsulítill alla æfi. Hafði
hún þá yfir sér til afþreyingar þau
af ljóðum hans og annara, sem auð-
heyrt var að ort höíðu verið við
þrengingar og þjáningar líkamlegra
sjúkdóma eða annars tilfinnanlegs
mótlætis, og fanst hugsvölun í, eink-
anlega ljóðum Stevensons. Hún
fann 'hversu þessi langþjáði maður,
mitt í þrengingum sínum, hafði
fengið skilning á og meðlíðan með
þeim, sem urðu að líða hið sama;
orkti svo ljóð sin í þeim anda og
einnig til hughreystingar, — alt af
hinni mestu snild.
Og skáldkonunni fanst i einver-
unni á þessum löngu, döpru þján-
inga- og andvökunóttum, að óskin
um að komast út úr þessu myrkri
örvæntingarinnar til ljóssins, yrði
að rætast, bara að hún g;^ti fundið
veginn.
Þá var það, að hugur hennar
hvarf til þerra, sem máttu líða það
sama og hún, og eitt hið fyrsta
kvæði er hún orkti til þeirra nefndi
hún “Bæn fyrir kvenfólki,” sem
þegar í stað fékk hylli. Skömmu
seinna samdi hún nokkur stef, er
hún nefndi “Bæn um þrek,” í þeim
tilgangi, að þeir, sem þrotnir væru
að heilsu og' kröftum mættu þar
finna skilning og samúð, og fleira
orkti hún, er fór i sömu átt.
En áður en ljóðin komu út, -þá
streymdu þakklætisbréfin hvert af
öðru til Mrs. Crawell, henni til óum-
ræðilegrar gleði og ánægju. Þau
'höfðu létt öðrum þjáningar-byrði og
uim leið varpað skærri birtu á lifs-
leið skáldkonunnar sjálfrar, mitt i
bágindum hennar. Svo ósk hennar
rættist að miklu leyti. Hún hafði
fundið veginn, sem leiddi til ljóss-
ins.
Eitt af hinum mörgu bréfum, sem
skáldkonunni bárust, hafði inni að
halda eftirfylgjandi línur:
“Hér á þessum stóra spitala verð
eg að vera, fyrir óákveðinn tíma,
þvi eg tek mikið út. En alt af hefi
eg kvæðin þín undir koddanum mín-
um, og les þau aftur og aftur á þess-
um löngu nóttum, og eykst við það
þrek. Eg hefi sýnt kvæðin öðrum
sjúklingum hér, og fyrir þau hefir
mitt í myrkri sjúkdóms og báginda,
mörgum þeirra orðið lífið bjartara
en áður. Guð gefi að þú getir hald-
ið á'fram að semja ljóð svo græð-
andi fyrir þá, sem þjást.”
Annað bréf til hennar, með heldur
stirðlegrí blýantsskrift hljóðaði
þannig;
“Maðurinn minn var einn af þess-
um hugrökku, ósérplægnu mönnum,
sem fóru í þessa ógurlegu heims-
styrjöld. Hann kom heim aftur
stórfatlaður, því hann hafði mist
annan handlegginn; en hann lét
samt ekki yfirbugast, þó heilsan
væri í raun og veru farin, þar til nú,
að eyðileggingin náði yfirtökunum.
Eg varð sem næst eyðilögð líka, við
að heyra úrskurð læknisins. Okkur
hafði liðið svo vel saman með elsku
litlu stúlkunni okkar, sem við nú
verðum að skilja við okkur. Það
bætist nú ofan á annað. En það sem
eg vildi sagt hafa, er þetta: Kvæð-
in þín höfðu hughreystandi áhrif á
okkur, og maðurinn minn bað mig
að skrifa þér og fá að vita hvar
við gætum fengið þau öll, svo við
gætum átt þau. Eg hefi aldrei skrif-
að neinum bréf þessa efnis fyr, en
maðurinn minn sagði, að þegar eins
væri orðið ástatt fyrir okkur og nú
er, mundir þú manna bezt skilja
ástæður.”
Nærfelt ótölulegan f jölda af bréf-
um hefir Mrs. Crawell fengið, flest
skrifuð í líkum tilgangi. Einu sinni
urðu þau ekki færri en i6cx> á einum
mánuði. En á meðal bréfritaranna
voru nokkrar konur, sem skrifuðu
til að tjá henni þakklæti sitt fyrir
hversu sum af ljóðum hennar hefðu
orðið sér til uppörfunar i verka-
hring sínum, við heimilishald og alt
þar að lútandi. Því eitt af því, sem
Mrs. Crawell harmaði, var að geta
ekki annast heimili sitt og sinna,
tímum saman, og hún hvatti um leið
aðrar konur til að sjá, skilja og
meta, hvað það væri, að hafa krafta
og heilsu til að geta int þann starfa
sinn af hendi.
Eins og áður er að vikið, hafa
þessi viðurkenningar- og þakklætis-
bréf, sem komið hafa úr öllum átt-
LOGBEKG, FIMTUDAGINN 19. AGÚST, 1937
7
um, jafnvel frá Kina, Síam, Ind-
landi, Congo-bygð í Afriku, Kóreu
og víðar að, þar sem enskumælandi
fólk hefst við, ásamt þeim mörgu
vináttu saimböndum, sem fylgdu,
orðið henni mikið gleðiefni, og hafið
anda hennar, að svo miklu leyti sem
mögulegt var, yfir líkamlegar þján-
ingar; veitt henni styrk til að skapa
ný skáldverk.
Eitt ljóð hennar, er hún nefndi
“Hugsjón” varð af mörgu áhrifa-
miklu, einna áhrifamest. Um það
skrifaði stúlka ein Mrs. Crawell svo-
látandi bréf.
“í fimtán mánuði 'hefi eg altaf
ætlað að skrifa þér, kæra Mrs.
Crawell, en hikað við að gera það,
því eg vissi ekki hversu mér mætti
takast skiljanlega fraimsetning þess,
hversu heillarík áhrif ljóð þín ha'fa
haft á líf mitt. Mér fanst eg mundi
tæplega geta framsett, með nógu
skýrum dráttum, hve hið yndislega
ljóð þitt “Hugsjón” hóf sál mína
yfir myrkur vonleysis og þjáninga,
þegar beztu læknar í Bandaríkjun-
um ætluðu mér ekki líf — því síður
heilsu. Eg varð fyrir bílslysi, og
fékk það áfall, að líkaminn varð
máttlaus, alt niður frá brjósti; við
sjálft lá að eg misti lífið. í bréfi
einu, sem eg fékk um sama leyti,
var mér sent kvæði þitt “Hugsjón-
in.” Aldrei gleymi eg þeirri stund,
þegar hr. K. stóð við rúm mitt og
las mér kvæðið. Þá varð hugsjónin
min. Eg fékk von og styrk, sem
altaf, um 15 rnánaða þjáningartíma,
hefir haldist, og nú — nú er hug-
sjónin að rætast, verða að virkileika.
Mér er óðumi að batna og er þess
fullviss, að bráðum komist eg á fæt-
ur aftur. Það var eins og Drott-
inn hefði látið kvæði þitt verða til
að senda Ijós inn í vitundarlíf mitt,
þegar eyðilegginging virtist vera að
ná yfirtökum.
Þökk sé Guði fyrir konur slikar
sem þig, Mrs. Crawell, fyrir þína
meðlíðan, samúð og skilning.”
Þannig hljóða bré'f þau, er skáld-
konunni hafa borist, flest af þeim.
I æfiágripi sinu segir Mrs. Cra-
well m. a.' er hún minnist á hina
langvarandi vanheilsu sína: “Ekki
hefi eg enn, eftir allan þennan tima,
náð fullri heilsu aftur, né því eðli-
lega lífsf jöri, sem eg áður hafði. En
oft hugsa eg sem svo: Ætli, ef eg
hefði haldið heilsu, að eg hefði orkt
mikið? Eg held ekki. Eg held það
hefði lítið orðið um það. Það var
þessi imín þunga reynsla, mitt auma
ásigkomulag, sem vakti hjá mér um-
hyggju og meðlíðan með öllum
þeim, sem voru veikir og ósjálf-
bjarga, eins og eg, sem kom mér til
að yrkja, og ljóðin til orðin við
andlegar og líkamlegar þrengingar á
einverustundum, náði tilætluðu
markruiði. feð sýna bréfin, sem
jnér hafa borist; fyrir þetta er eg
Guði þakklát, að vita nauðlíðandi
fólki stafa gott af mér og mínu;
léttir sjálfri mér allar þrautir.”
“En i rauninni veit eg ekki hvaðan
mér kom orka eða andlegir kraftar
til þessara hluta, Mentun mín var
mjög lítil, einnig dýpri þekking á
enskri tungu af skornum skamti.
Þessvegna held eg helzt að imér hafi
verið gefinn þróttur — eða réttara
sagt lánaður, af æðra valdi — til
þessarar framleiðslu í ljóðagerð, því
mig getur ekki annað en undrað að
slíkur aumingi sem eg var, flesta
tíma svo á mig komin að eg gat ekki
svo mikið sem haldið á hvítvoðung-
um mínum tímum saman, og óftast i
og við rúmið, skyldi fá því orkað að
koma hugsunum mínum þannig á
framfæri.
“Þessari óvæntu köllun vildi eg
því reynast trú. Hefi eg því af
instu sannfæringu látið í ljóá 1 stefi
því er eg nefndi “Skáldið” þann
skilning, er eg lagði í hlutverk þeirra'
og þann tilfinningagrunn er það
bygðist á.”
Mrs. Crawell er fríð kona álitum,
svo er sál hennar. Til'finningalífið
óvenju næmt fyrir öllu því, sem fag-
urt er. “Þegar eg var unglingur,”
segir hún á eimnni stað, “hafði eg
svo gaman af að fægja hlutina í hús-
inu þangað til þeir urðu spegilfaðrir,
og á vissan hátt hefir'þessi ánægja
af öllu glæsilegu, haldist við hjá
mér. Því var það, síðustu jól, þeg-
ar verkfræðingur við radio-stöðv-
arnar kom heim til mín og spurði
mig hvers eg mundi helzt óska mér,
ef eg vissi að óskina fengi eg upp-
fylta um þessi jól.
“Áttu við ósk í þvi andlega eða
efnislega?” spurði eg og brosti við.
“Við skulum segja í því andlega,”
svaraði 'hann.
“Eg held eg ha'fi þá í fáum orð-
um framsett lífsskoðun og þar .með
helztu ósk mina, þegar eg svaraðí á
þessa leið:
“Eg æski friðar—friðar fyrir
alla, sem ekki hafa hann, hvorki
hugarfarslega né heilsufarslega,
hvar sem þeir eru; friðar fyrir heim
allan, fyrir þennan gamla, marg-
hrjáða og þjáða heim.”
“En nú skyldum við hafa það svo,
að ósk þín væri um eitthvað efna-
legt,” sagði þá þessi vinur ennfrem-
ur.
“Nýja gólfmottu til að 'hafa í
svefnherbergi mínu. Sú gamla er
að verða alveg ónýt,” svaraði eg
hálfbrosandi, og án þess að hugsa
mig nokkuð um; því eg gleðst ætíð
fái eg nýja húsmuni.”
“Eg hefi aldrei rík verið,” segir
skáldkonan ennfremur. “Eg hefi
alt af verið með almúgafólki og likar
það bezt, Dálitla viðurkenningu hefi
eg fengið og fyrir það er eg þakk-
lát. Fjárhagslega er skáldskapur
ekki gullnáma, og svo þarf mikið til
að koma upp og kosta til lærdóms
þrjá pilta.
En í raun og veru hefi eg aldrei
öfundað þá, sem eru svo ríkir, að
þeir hafa hvern hlut, sem þeir vilja
hendinni til rétta, fyrir sig og heim-
ili sin. Eg 'held, þegar hver hlutur,
sem þeir vilja eiga, er þegar kominn,
þá hætti þeim að finnast nokkuð til
um það — venjist því og meti þess-
vegna ekki þessi hlunnindi. Það er
annað með okkur, sem verðum að
gegnum ganga erfiðleika til að geta
eignast þá, til okkar verða þeir, fyr-
ir það; meira virði, meiri fagnaðar-
auki en hinum.
Um þetta efni samdi eg eitt sinn
nokkur stef, helzt 'fyrir þá fátæku—
lýsingu á margendurtekinni reynslu
þeirra; var fyrirsögnin “Mér finst
það stunduim gott að vera ei rík.”
Þessvegna framsetti eg þessa
skoðun að eg veit að allur fjöldi
fólks er, eins og eg, fátækur. Það
lítur helzt út fyrir að það sé eitthvert
allsherjar-lögmál að það séu aðeins
fáir meðal f jöldans ríkir, en f jöldinn
allur fátækur.”
“En samt finst mér, að maður geti
ekkj litið á land sitt sem menning-
arland meðan þessi miskunnarlausi
efnamismunur á sér stað meðal
tnanna.
Að vita til þess, hvað mæður
mega líða, sem hafa ekki, fyrir börn
sín nema fátt eitt af þeim hlutum,
sem í rauninni er þörf fyrir, en sjá
alt, bæði þarf og óþarft, sem ríka
fólkið getur veitt sinum börnum.
Þetta ástand, og það að reyna að
mýkja þenna harða virkileika, varð
tilefni til kvæðis þess, er eg mintist
á hér að framan.”
Heilsa Mrs. Crawell hefir mjög
farið batnandi á seinni tíð. Hún má
að sönnu stundum lítið koma út
undir bert loít, en eins og hún sjálf
kemst að orði: “Það er mér fyrir
svo miklu, að geta haft fótaferð og
unnið töluvert, að það er mér ekki
tilfinnanlegt, þó ekki megi eg mik-
ið vera úti. Það er að öðru leyti
svo mikill munur á heilsu minni til
þess betra, í samanburði við það
sem áður var.”
Rímsnild, íburðarlaust mál og ljós
og skiljanleg framsetning eru áber-
andi kostir á ljóðmælum Mrs. Cra-
well. Á hún i því sammerkt við
flest > alþýðuskáld. Getur, svo að
segja hvert barnið haft þeirra not;
enda má af likum ráða að svo sé,
eins vængjuð og þau reyndust að
verða. Hugtökin framsett í fáum
orðum. Sjaldan nein óþarfaorð út
frá e'fninu, og síðast en ekki sizt, sú
ákveðna lífsskoðun, sem er aðal-
kjarni flestra þeirra, að anannsand-
inn geti haft þrótt til að hefja sig
oft og einatt yfir andlegan eða lík-
amlegan sársauka, ef kröftum og
vilja sé beint í þá átt, ásamt leið-
beiningum um, hver sé bezti vegur-
inn til þess.
Skáld hafa verið uppi með hveri
STYRKIR TAUGAR OG VEITIK
NYJA HEILSU
N U G A-T O N E styrkir taugarnar
skerpir matarlyst, hressir upp á melt-
ingarfæri, stuðlar a? værum svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna k
meðal I 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhella. Notið
NUGA-TONE. pað fæst I öllum lyfja-
húðum. Kaupið hið hreina NUGA-
TONE, því fá meðöl bera slíkan árang.
ur.
Notíð UGA-SOL við stýflu. petta
úrvals hægðalyf. 50c.
kynslóð, síðan sögur hófust, en fá-
titt mun að lyriskur skáldskapur
hafi ha>ft önnur eins áhrif á líf jafn-
margra eins og ljóð þessarar ame-
rísku skáldkonu.
GJAFIR TIL SUMARHEIMILIS
ISLENZKRA BARNsi 1937
(Listinn sendur Lögbergi af frú
Mariu Björnson, Árborg)
Safnað af Mrs. Helgu Bjarnason,
Wynyard
Mr. og Mrs. Gunnlaugur Gísla-
son $1.00 Mrs. Helga Johnson 50C,
Mrs. S. Magnússon $1.00, Mrs. Carl
Grímson 50C. Mrs. Valdi Johnson
50C, Mrs. Martha Jónasson 25C,
Mrs. Guðný Kristjánsson $1.50,
Mrs. Guðrún Axdal $1.00, Mrs.
Ragnheiður Kristjánsson 25C. Mrs.
Björg Axdal $1.50, Mrs. Ella
Helgason 50C, Mrs. Laufey Enerson
$1.00, Mrs\ Emma Guðmundsson
50C, Mrs. Anna Bergthorson 25C,
Mrs. H. Thorfinnsson 25c; Mrs. E.
Ingaídson $1.00, Mrs. Lara Hall-
grimsson $1.00, Mrs. Jakob Jónsson
$1.00..Mrs. Rosa Peterson 50C, Mrs.
Helga Bjarnason $2.00, Mrs. Arthur
Bjarnason 50C, Mr. og Mrs. Eiirkur
Johannsson (Árborg) $5.00, Mr. og
Mrs. D. Pétursson (Gimli) $1.00.
Mrs. S. E. Holm (Framnes) $2.00,
Mrs. V. Eyjól'fsson (Riverton)
$2.00, Mrs. B. Eyjólfson (Vogar)
$1.00, Kvenfél. “Tilraun” (Vogar)
$5.00, Ald. Paul Bardal (Winnipeg)
$ 10.00,Ágóði af samkomu á Gimli
$25.40. Ágóði af samkomu í Fraim-
nes $22.60, Kvenfél. á Oak Point
$10.00, J. P. atnsdal (Geysir) $2.00.
Sigurður Sigfússon (Oak View)
$2.00, Rósa Vidal (Winnipegí $1.00,
Ámes kvenfél. $10.00, Lundar
kvenfél. $10.00. J. Sigfússon (Sel-
kirk) $3.00, United Farm Women
(Gimli) $10.00, Fed. Church Young
Peoples’ Club $5.0®, Inntektir fyrir
dans á Hnausum $22.33, Langruth
kvenfél., 2 ullarteppi, Mrs. Finn-
bogason (Langruth) 1 ullarteppi,
Mrs. B. H. Jakobsson, Árborg 1 ull-
arteppi, Mrs. S. E. Björnsson 2 ull-
arteppi, Mrs. S. Oddleifsson (Ár-
borg) 1 ullarteppi, Mrs. Carl
Bjarnason (Langruth) boldang fyr-
ir kodda, 10 yds., Kvenf. “Tilraun”
(Vogar), ein rúmábreiða; C.G.I.T.
Winnipeg Sambandssafnaðar, ein
rúmábreiða.
Safnað af Nikulási Ottenson
3 dúz. bollapör frá Marshall-
Wells Co., Wpg.; Girðingarvír, 16
stólar, 3 rúinstæði, frá Seymour
Hotel; 6 gal. af þakmáli, frá G. F.
Stephens & Co.; Skrár, lamir, 3 gal.
af imáli, frá Winnipeg Paint &
Glass; 500 ft. af plægðum borðvið
frá Brown & Rutherford; Gísli Sig-
mundsson, Hnausa, 1 cord a fsög-
uðum eldivið; Mrs. Helga Bjama-
son, teppli til að “raffla” til arðs
fyrir heimilið; Mrs. R. Pétursson,
rúm og mattress; Mrs. Pétur And-
erson, rúm og mattress; Mrs. J. B.
Skaptason, hnífapör, ketill, kanna og
ýms önnur búsáhöld; Mr. H. V.
Renesse (Árbórg) 5,000 shingles;
Mrs. E. L. Johnson, Árborg, 1,000
ft. lumber; Mr. Gísli Einarson,
Riverton, 1,000 ft. lumber, einnig
vinna; Dr. Láms Sigurdson, Win-
nipeg, first aid kit; Oak Point kven-
félag, 2 koddar og rúmfatnaður í
eitt rúm.
t
Vinna gefin til smmtrheiriúlisins
Ásgeir Mueller 2/4 dag, Hlöðver
Arnason 3 daga, Herbert Baldvin-
son 1 dag, Jón H. Björnsson 1 dag,
Gunnar Sigurdson 1 dag, Valur
Árnason 4 daga, Árni Árnason sý/i
dag, Jón Laxdal 3 daga, Einar Ein-
arsson 3 daga. Stanley Boyanosky
2 daga, Sveinthor Thorvaldson 2
daga, Friðrik Thorvaldson 3 daga,
Thorbergur Thorvaldson 3 daga.
Jimmie Page $1 virði a'f vinnu.
Sturlaugur J. Jóhannson 1 dag.
Ólafur Jónasson, Árnes, $2.00;
Mr. og Mrs. J. Henry, Petersfield,
$5.00; Thorbjörn Magnússon, Old
Folks Home, Gimli, margar ágætar
íslenzkar bækur; Mrs. Ingibjörg
Bjarnason, Winnipeg, leirtau.
Fréttapistill
(Oak Point, Manitoba 12. ág. 1937)
Háttvirti ritstjóri Lögbergs!
Eins og á undanförnum árum,
ha'fa ýmsir menn og konur heimsótt
Oak Point og umhverfið á þessu
yfirstandandi sumri. Fæst af fólki
því kemur hingað járnbrautarleið-
ina, eins og áður fyr átti sér stað,
meðan bifreiðarnar voru ekki orðn-
ar eins algengar og vegirnir voru ó-
greiðir. Allur hávaðinn af því fólki
er hingað sækir nú, kemur hingað
bilvegis, því bílavegirnir eru nú óð-
fluga ap verða ágætir, alla leið til
höfuðborgarinnar, Winnipeg. Má
þakka það Bracken-stjórninni,
hversu miklar vegabætur hafa átt.
sér stað meðfram C.N.R. járnbraut-
inni.
Meðal þeirra íslendinga, er hing-
að haifa komið á þessu sumri og sem
dvalið hafa hér lengri og skemri
tíma hjá ættingjum og vinum, eru
þessir:
Séra Albert Kristjánsson og frú
hans. Hann kom alla leið á bíl sín-
um vestan frá Blaine, Wash.; hafði
hér stutta dvöl, aðeins einn dag. og
hélt síðan áleiðis til Lundar að heim-
sækja vin sinn séra Guðmund Árna-
son, sem þar er prestur. Séra Al-
bert sótti báða þjóðminningardagana
íslenzku að Gimli og að Hnausum,
áður en hann hvarf aftur vestur á
Ky rrahaf sströnd.
Snemma sumars heimsóttu oss
þau heiðurshjón Ólafur Oísen og
frú lians B. Olsen. Þau hafa lengi
átt 'heima á Ingersoll St. í Winni-
peg og eru íslendingum kunn frá
fornu og nýju fari. Bræður Ólafs
tveir eiga hér heima, þeir L. H.
Olson og F. Olsen; voru þau Olsens
hjón á vegum þeirra meðan þau
dvöldu hér um hálfan mánuð.
Samtímis Olsens hjónunum var
sonur þeirra hér ásamt frú sinni og
börnum. Þá má nefna Kristján
Sigurðsson háskólakennara frá
Wlinnipeg, frú hans og tvö efnileg
börn þeirra. Kristján er yfirlætis-
laus maður, sem æfinlega fer mönn-
um vel, sérstaklega gáfuðum og
mentuðum mönnum. Bróðir Krist-
jáns, FeliX Sigurðsson, er kennari
hér á Oak Point og er búsettur hér;
einnig faðir þeirra bræðra, hr'. Sig-
fús Sigurðsson. Meðal annara
merkra gesta er heimsóttu Oak
Point á þessu sumri, er frú Anna
Ólafsson, háöldruð hefðarkona; hún
dvaldi hér rúma viku ásamt börn-
um sínum i heimsókn hjá dóttur
sinni frú Helgu Árnason. konu Jóns
kaupmanns Ámasonar. Mörg af
börnum frú Önnu voru í för með
henni og þar á meðal þessi: Málm-
fríður (Mrs. Thordarson) komin
alla leið frá ríkinu Utah i Banda-
rikjunum. Mrs. Thordarson hefir
átt þar heima um 30 ár. Fyrir 13
árum síðan skrapp hún hingað norð-
ur að heimsækja móður sína og
systur.
Séra Sveinbjörn Sigurður Ólafs-
son, ásamt frú sinni og dóttur ungri,
vóru frú Önnu samferða hingað og
aftur til Winnipeg. Séra Sveinbjörn
þjónar tveimur enskum söfnuðum í
bænum Morris í Minnesota í Banda-
ríkjunum og kom hann hingað í bíl
sínum þaðan.
Eg átti stutt tal við séra Svein-
björn, og var hrifinn'af framkomu
hans. Hann er fallegur rnaður og
ber það með sér að vera af Norður-
landa bergi brotinn og töluverður
íslendingur, þótt hann eigi konu af
brezkum ættstofni komna og verði
því eðlilega að mæla á enska tungu.
Eg veitti því eftirtekt að séra
Sveinbjörn hefir mikið ástriki á
móður sinni, eins og raunar öll börn
frú Önnu hafa til hennar. Það er
hamingjusamasta sporið, sem maður
getur stigið á lífsleiðinni.
Af öðcum börnum frú önnu, er
heimsóttu Oak Point samtímis, og
(Framh. á 8. bls.)