Lögberg - 14.10.1937, Side 3

LÖGBERGr, FIMTUÐAGINN 14. OKTÓiBER, 1937
3
Frá Edmonton
(5. október, 1937)
TíðarfariÖ hér hefir verið hið
bezta það sem af er af haustinu. Hér
er alauð jörð, þó snjóað hafi alt í
kring. Samt er víst ekki langt þess
að bíða, að veturinn setjist hér í
garð. Alment hafa bændur lokið
við að þreskja, og eru nú í óða/önn
að plægja akra sína áður en jörð
frýs.
Nýlega var 'hér á ferðinni íslenzki
flugmaðurinn Konráð Jóhannesson
frá Winnipeg. Kom hann hingað í
flugvél sinni; var í erindagjörðum
fyrir félag það, sem hann starfar
fyrir.
Eins og getið hefir verið í blöðum,
þá lézt hér á einu sjúkrahúsi borg-
arinnar, 18. september, Mrs. Thóra
Jóhannson, 48 ára; varð krabbamein
henni að bana. Lætur hún eftir eig.
inmann sinn, Mr. J. T. Jóhannson,
og tvo syni og eina dóttur. Var
Mrs. Jóhannson hin mesta myndar-
kona og vellátin; tók mikinn og góð-
an þátt í félagslífi hér i borginni og
ávann sér mikið álit og kom það bezt
í ljós í því hvað útför hennar var
fjölmenn og vegleg. Dýrir blóm-
sveigar komu frá hinum mörgu vin-
um hennar og ýmsum félögum bæði
fjær og nær svo kistan var þakin
í blómsveigum. Samkvæmt ósk
hennar sjálfrar var líkið brent. Hér
"er engin bálstofa, svo það var farið
Ineð líkið til Vancouver, því hvergi
nær var bálstofa. Sökum þess að
Mr. Jóhannson veiktist sama dag-
inn og útförin var haldin hér og var
fluttur á sjúkrahús, þá tók Mr. G.
Gottfred að sér að fara með líkið til
Vancouver, og sjá um athöfnina þar.
Seinustu fréttir frá sjúkrahúsinu
segja að Mr. Johannson sé nú á
góðum batavegi.
Hér lézt líka í byrjun september
aldraður maður, Jörundur Eyford,
úr krabbameini. Á stríðsárunum
gekk hann í herinn og var i skot-
gröfunum á Frakklandi; skaðaðist
hann af eiturgasi þeirra þýzku, svo
hann var heilsulaus maður uppfrá
því. Var líkið flutt til Athabasca
og grafið þar í grafreit við hlið
konu hans, sem dáin er fyrir mörg-
um árum.
Hér gjörði mænuveikin “Polio”
vart við sig, svo öllum skólum borg-
arinnar var lokað um tíma; var það
gjört til þess að varna því að þessi
veiki næði til að útbreiðast á meðal
17 þúsund skólabarna, sem sóttu
skólana á þeim tima. Nú er álitið
að ekki sé Iengur nein hætta á út-
breiðslu veikinnar og allir skólar
hafa verið opnaðir aftur.
Fyrir nokkrum árum voru hér 3 ís.
lenzkir kennarar; sem kendu á skól-
um hér i borginni. Nú er aðeins
ein íslenzk stúlka, sem stundar hér
skólakenslu, Miss Margrét Jónasson.
Hér er samt ein önnur íslenzk
stúlka, sem stundar skólakenslu,
Miss Guðrún Anderson og kennir
hún í vetur í Daysland, Alberta.
Miss Anderson útskrifaðist frá
rikisháskólanum í Alberta 1936 og
fékk mentastigið B.A., svo bætti hún
við sig einu ári við School of Edu-
cation, til að búa sig sem bezt undir
kennarastöðuna. Systir Guðrúnar,
Miss Kristín Anderson, útskrifaðist
sem hjúkrunarkona við Royal Alex.
spítalann hér í borginni í sumar og
starfar nú í þjónustu spítalans. Þess-
ar systur eru dætur þeirra Mr. og
Mrs. Anderson hér í Edmonton.
Mr. Björn Blöndal, sem um nokk-
ur ár hefir verið Assistant Sales
Manager hjá Swift’s Packing Co.
hér í Edmonton, hefir verið settur
Production Manager, við stofnun
félagsins hér í Edmonton. Er þessi
staða miklu viðfangsmeiri og á-
byrgðarfyllri en sú staða sem Mr.
Blöndal hafði áður.
Það slys vildi til hér nýlega, að
Mrs. A. V. H. Baldwin var á gangi,
til að ná i strætisvagn, varð fóta-
skortur og datt svo illa, að lærlegg-
urinn brotnaði. Hún var flutt á
sjúkrahús og er búist við, að hún
muni þurfa að verá þar í eina þrjá
mánuði.
Alt bendir nú til þess, að Social
Credit skútan sé nú loksins strönd-
uð fyrir fult og alt. Alt sem stjórn-
in hefir gjört í þessi tvö ár, sem hún
hefir setið hér við völdin, er dæmt
ólögmætt. Nú situr hér þriðja
aukaþingið á þessu ári, sem Aber-
hart forsætisráðherra kallaði saman
til þess að samþykkja að nýju þau
lög? sem Ottawa-stjórnin nýlega úr-
skurðaði að kæmi í bága við grund-
vallarlög Canada. Hvaða gagn
stjórnin sá í þessu tiltæki, er vist
fáum ljóst. Það virðist helst vera
ráðaleysis fálm, aðeins til að koma
fólki til að halda að þeir séu eitt-
hvað að gjöra.
S. Gudmundson.
Mannfagnaður
Þann 17. sept. safnaðist allstór
fólkshópur saman á heimili hjónanna
Bjarna bónda Marteinssonar og
Helgu Guðmundsdóttur Martin,
konu hans, að Hofi í Breiðuvík.
Gestirrrfr voru fjöldi af meðlimum
Breiðuvíkursafnaðar, ásamt dætrum
hjónanna tveimur er í nágrenninu
búa, yngri Marteinssons hjónunum
á Hofi, með ástvinum sem viðstadd-
ir gátu verið. Tilefni heimsóknar-
innar af hálfu safnaðarfólks og vina
Var að samfagna með eldri hjónun-
um og sifjaliði þeirra yfir endur-
fenginni heilsu Bjarna Marteinsson-
ar, sem síðari hluta undangengins
vetrar og lengi sumars, varð að
dvelja á sjúkrahúsi. Samsætið hófst
með því að allir sungu “Hvað er svo
glatt sem góðra vina fundur.” Bauð
sóknarprestur fólk því næst velkom-
ið og mælti þakklætisorðum til
Bjarna bónda og konu hans fyrir
trygð þeirra við málefni kirkjunn-
ar og störf þeirra'í þjónustu safn-
aðarins, hefir sú þjónusta varað
milli 40—50 ár. Sérílagi þakkaði
liann óþrotlegan áhuga hans við upp-
fræðslu ungmenna undir fermingu
og störf hans í uppfræðslu barna á
sunnudagaskóla bæði í Breiðuvíkur-
söfnuði fyr og síðar, en einnig er
hann á yngri árum sínum starfaði í
Bræðrasöfnuði í Riverton. Gat
hann þess að Bjarni hefði jafnan
verið .málsvari málefnis kirkjunnar
heima fyrir, en einnig út á við.
Þakkaði hann einnig fyrir safnaðar-
ins hönd þá alúð, er Bjarni hefði
sýnt í því að rita sögu safnaðarins
frá fyrstu tíð, til þessa dags. Einnig
flutti hann hjónunum innileg árnað-
arorð og kærleikskveðju frá bænda.
öldungnum Baldvini Jónssyni á
Kirkjubæ og frá ekkjufrú Valgerði
Sigurðsson í Riverton. Eftir að
viðstaddir höfðu . sungið íslenzka
söngva, tók Gísli kaupmaður Sig-
mundsson, núverandi forseti safnað-
arins til máls og ávarpaði þau hjón
hlýjum og viðeigandi orðum, talaði
hann aðallega um Mr. Marteinsson
sem forseta og forstöðumann
Breiðuvíkursafnaðar. Talaði hann
af fjöri og fyndni samhliða alvöru,
er engum gat dulist, og sagðist mæta
vel. Að lokum afhenti hann Bjarna
bónda ágætan stól, gjöf frá Breiðu-
vikursöfnuði, er hann taldi lítið ytra
merki þess kærleika og þakklætis, er
ríkti í hugum fólksins — safnaðar-
fólks og allra annara, er í umhverf-
inu dveldu. Bað hann að taka vilj-
ann fyrir verkið. Eftir að söngvar
höfðu á ný verið sungnir, tók Mrs.
Stefana Stefánsson i Ásgarði til
máls og ávarpaði hún Helgu hús-
freyju fyrir hönd kvenfélagsins í
Breiðuvik og þakkaði henni dygð og
störf i þarfir þess bæði fyr og síðar.
Á það mintist hún í ávarpi sínu,
að sökum þess að þær félagssystur
væru fáliðaðar, fyndu þær til þess
og kynnu því betur að meta störf
hverrar félagssystur út af fyrir sig.
Að ræðu sinni endaðri afhenti
Stefanía gjöf til Mrs. Marteinsson
frá kvenfélaginu, með hlýjum og vel
völdum orðum.
Síðar í samsætinu ávörpuðu bæði
eldri hjónin á Hofi gesti sína fögr-
um og vel völdum orðum. Naut fólk
sín svo við ágætar veitingar, samtal
og söngva, unz tími var til kominn
að slíta skemtistundinni og halda
heimleiðis. Miss Guðrún Finnsson
spilaði fyrir söngnum.
N. Ólafsson.
BEDS
Her: “I don’t know whether to buy
a brass or mahogany bed.”
Salesman: “Lady, you can’t go
wrong on a brass bed.”
She took a mahogany one.
Daglegt líf í Madrid
Hinn 17, júlt í fyrra, hófst hin
blóðuga borgarastyrjöld á Spáni
og síðan hefir verið barist lát-
laust að kalla um höfuðborg
lamdsins en hún er enn á valdi
stjórnarhersins, þó að stjórnin
sé fyrir l'óngu flutt þaðan og
fjöldi fólks hafi flúið borgina.
En hvernig er þá urnhorfs í
þessari urnsetnu borg og hvern-
ig er daglegt líf fólksins þar?
Frá því segir nokkuð í eftirfar-
andi grein.
Fallbyssudrunurnar hafa vakið
Spán af svefni. Þjóðin hefir vanist
af venjulegum hugmyndum sínum
um hús og heimili, og það er eins og
það lifi á ferðalagi. Flóttafólk og
burtflutningur fólks úr heilum hér-
uðum, er ytra tákn þess, sem er að
gerast.
Nýja ástandið sézt ekki eins vel i
fólkshafinu í Valencia eins og við
vígstöðvarnar. Þar skýtur nýmæl-
um í daglegu lífi upp eins og gor-
kúlum, þar eru skýjakljúfar af nýju
skipulagi, og þar finst ekkert sem
heitir “lyftan er i ólagi.”
Helmingur Madrid-búa er fluttur
búferlum. Önnur kvíslin til útlanda
og hin til hinna yfirgefnu húsa ríku
mannanna. En leigubústaðirnir eru
líka fullir. Hvernig stendur á því,
eftir að svo mörg þúsund manns
hafa verið flutt á burt? 1 sprengju-
étnu götunum blakta friðarfánar
nærbrókanna og hnjáskjólanna á
stöngunum, sól Spánar er ein uin að
þvo þau, eftir að sápan er orðin
sjaldfengnari en dýrustu málverk.
Nú ráða nefndir fyrir stóru leigu-
bústöðunum, sem eigi alls fyrir
löngu voru einstakra manna eign.
Hvert hús hefir svo að segja sína
eigin stjórn, skipaða þeim leigjend-
um sem lengst hafa átt heima i hús-
inu.
—Nefndaroddviti okkar er Eng-
lendingur, segir lagleg spönsk hús-
móðir við mig. — Hann hefir átt
heima uppyfir okkur í fimtán ár.
Einstaklega geðfeldur maður, og svo
er hann svo greindur!
Aðdáun á öllu því, sem kemur frá
útlöndum! Henni hefir ekki farið
aftur enn, þó að Spánn sé orðinn
sæmilega alþjóðlegur vettvangur.
Húsaleigan hefir verið lækkuð um
helming. — Herbergin okkar sex,
með baðklefa og eldhúsi kostuðu 150
peseta fyrir striðið. Nú kosta þau
75. En hver veit . . . Vinkona mín
yptir öxlum og hnyklar brúnirnar,
með svip sem allir þekkja sem hafa
verið í París eða Spáni. . . hver veit
hvort hún verður ekki hækkuð aftur
eftir ófriðarlokin. Þetta er svo ó-
dýrt, að það getur varla haldist!
Hún hefir víst rétt að mæla.
Þessi lækkun er vist til þess gerð að
láta taka eftir sér. En hyggileg
auglýsing er það, betri en útvarp og
stór spjold! Á sviði sem allir taka
eftir, sýnir stjórnin: Sjáið þið!
Þetta getum við gert og gerum fyrir
ykkur!
Gömlu húseigendurnir létu venju-
lega ráðsmenn sjá um húseignirnar.
Þessir menn — “þeir eru fátækir
eins og við sjálf” — hafa verið látn-
ir gegna þessum störfum áfram.
Þeir taka við húsaleigunni og af-
henda hana yfirvöldunum.
Það er líka hægt að búa ókeypis
í Madrid. Nefnilega ef maður sezt
að í húsi riks manns, sem flúið hef-
ir úr borginni. Þarna eru skrautleg-
ar hallir eins og í draumi inni í vel-
hirtum aldingörðum, í borðsalnum
hanga málverk af fyrri,eigendum,
riddarabúningar standa meðfram
ganginum, þarna er dýrt bókasafn,
borðsilfur og húsgögn úr innfeldum
viði. En innanum alt þetta er mis-
litur hópur af blaðamöruium, her-
mönnum og allskonar fjölskyldum,
sem sjóða mat og þvo gólfin.
Okkur fanst þessi tilvera unaðs-
leg — öllum þeim, sem hafa vanist
því að hugsa sér eignina sem líf-
rænt fyrirbrigði: sem friðhelga. Að
það séu mennirnir einir, sem séu
þess verðir að teljast sem eitthvað
æðra frá þessari trúarskoðun tutt-
ugustu aldarinnar eru tilfinningar
okkar þegar vaxnar. En maður átt-
ar sig ekki enn á hinni siðferðis-
legu verðrýringu eignarinnar.
I broddahverfi borgarinnar lifir
maður tiltölulega óhultur. Hingað
til hefir verið minna skotið á það en
verkamannahverfin. Það er eins og
óvinurinn viti ekki, að nú er bærinn
allur samur og jafn og að það stend-
ur alveg á sama hvar miðað er á
hann.
Nýju búendurnir í fína húsinu
hafa skift með sér verkum. Tveir
eða þrír sjá um að þrífa húsið, og ef
eldhúsið er aðeins eitt, matbýr hver
fjölskylda fyrir sig á vissum tíma
dagsins. I>að er máske þessvegna,
að það er þefur af lélegri matarolíu
í Madrid allan daginn — viður-
styggileg lykt, alveg eiris og vegg-
irnir væru smitaðir.
Dyravörðurinn í greifahúsinu
hefir einnig fengið að halda stöðu
sinni. Hann var heldrimanna þjónn
—ojæja! En nú situr við stýrið
stjórtó, sem hefir það markmið, að
stýra vel og viturlega. Vintri helm-
‘ ingur Spánar, vinstriflokkur verald-
arinnar, stýrir í dag trúarbragðaarfi
Gyðinga og kristinna. Erlendis hef-
ir verið sagt frá því, að fólk í
Madrid hafi svelt. Það er ekki alls-
endis rétt. Hitt er réttara, að
vistirnar hafi verið lélegar og ýihis-
legt hefir vantað, sem heilsunni er
nauðsynlegt. Og ýmsar f jölskyldur
urðu að eta kaldan mat einungis, í
vetur, vegna þess að kol voru ekki
til. Ennþá er höggið brenni á göt-
unum í Madrid. Heimilisfaðirinn
situr við rennusteininn og sveiflar
öxinni, klýfur gaumgæfilega grein
eftir grein, en bak við hann sézt
veggur stórbygginganna, sumstaðar
rifinn í brúnina af sprengjum —
þetta er mynd, sem er því líkust sem
hún væri klipt úr kvikmynd H. G.
Wells. Hnignun bæjanna, hægt aft-
urhvarf íbúanna til frumþjóðastigs-
ins — er það þegar farið að byrja?
I fimm mánuði fékst hvorki kjöt
eða fiskur. En nú er þetta farið
að skána. Lögreglumaðurinn, sem
stjórnar matvælasölunni, ræður því
hvernig matseðillinn lítur út. Allir
magar í Madrid fá nákvæmlega það
sama. Hver um sig fær 200 gr. af
brauði á dag en 75 gr. af kjöti ti-
unda hvern dag. Ennfremur fær
húsmóðirin sykur, mjólk, grænmeti
og feiti út á kortið sitt. En ávexti
fær maður keypta án þess að hafa
kort. Það bjargar útlendingunum.
Annars er orðtak þeirra þetta: Við
fáum mat í Floridahótelinu en
megrun í Gran Via. Bæði gistihúsin
eru dýr, slæm og lífsháttuleg, því
að þau eru í miðbiki borgarinnar.
Sprengjurnar detta svo að segja
ofan í súpu diskana.
I fyrradag var enn einu sinni
skothríð í tvo tíma. Kona í and-
dyri gistihússins var rifin í tætlur.
En þetta styrkir matarlystina.
“Cartillan” svonefnda gildir í eitt
ár, en maður f^er nýja seðla út á
hana á hverjum mánuði. Madrid er
skift í átta hverfi og hefir hvert sína
kortaúthlutunarnefnd: þannig held-
ur húsmóðirin þann 1. hvers mánað.
ar til þess að fá kortin, og fær hún 1
kort fyrir hvern mann, sem hún
hefir i heimili. Og svo er um að
gera, að koma á ákveðnum tíma inn
í hverja verzlun fyrir sig. Þar ræð-
ur hermenskuleg stundvísi.
“Hvað á maður að segja? 1
Madrid erum við öll hermenn,” seg-
ir húsmóðirin.
“En getið þér fengið meira, ef
þér segið að þér hafið fimm manns
í heimili en ekki fjóra?”
Hún brosir aðeins. “Kortið er há-
tíðlega vottfest af þremur vitnum.
Auk mannsins mins eru það for-
maður húsnefndarinnar og svo dyra-
vörðuripn sem votta á það.”
Nágrannarnir eru mjög rnikils-
verðar persónur. Hvernig stendur á
þvi, að svo margir búa áfram í
gömlum húsum, þegar þeir geta
fengið að búa i húsum ríku mann-
anna fyrir ekki neitt ? “Hérna
þekkja nágrannarnir okkur, svo að
hér höfum við ekkert að óttast.”
Hvað er nú orðið eftir í þessum
grimma og harða bæ, af sólglaðri
Business and Professional Cards |
PHYSICIANS and SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Grahani og Kennedy Sts. Phone 21 834—Office tímar 2-3 Heimili: 214 WAVERLEY ST. Phone 403 288 Winnipeg, Manitoba DR. B. H.OLSON Phones: 35 076 906 047 Consultation by Appointment Only Heimili: 5 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba

DR. ROBERT BLACK SérfrœíSingur f eyrna, augna, nef og hálssjúkdómum. 216-220 Medical Arts Bidg. Cor. Graham & Kennedy ViStalstfmi — 11 til 1 og 2 til 5 Skrifstofusfmi — 22 251 Heimili — 401 991 Dr. P. H. T. Thorlakson 205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 22 866 Res. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 200
i
Dr. S. J. Johannesson ViStalstfmi 3-5 e. h. 218 SHERBURN ST. Sfmi 30 877 Dr. D. C. M. Hallson Stundar skurSlækningar og almennar lœkningar 264 HARGRAVE ST. —Gegnt Eaton’s— Winnipeg Slmi 22 775
A BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C. íslenzkur lögfrœöincrur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1656 PHONES 95 052 og 39 043 J. T. THORSON, K.C. islenzkur lögfræöingur 800 GREAT WEST PERM. BLD. Phone 94 668
BUSINESS CARDS
Akjósanlegur gististaöur Fyrir Islendingal Vingjarnleg aSbúS. Sanngjarnt verS. Cornwall Hotel MAIN & RUPERT Sfmi 94 742 DRS. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 406 TORONTO GENERAL TRUSTS BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 545 WINNIPEG

A.S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur likkistur og annast um út- farir Allur útbúnaSur sá bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvarSa og legsteina. Skrifstofu talsfmi: 86 607 Heimilis talsimi: 501 562 J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 PARIS BLDG., WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega peningalán og eldsábyrgS af öllu tægi. PHONE 94 221
♦
A. C. JOHNSON 907 CONFEDERATION LIFE BUILDING, WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur aS sér aS ávaxta sparlfé fólks. Selur eldsábyrgS og bif- reiSa ábyrgSir. Skriflegum fyrir- spurnum svaraS samstundis. Skrifst.s. 96 757—Heimaa. 33 328 ST. REGIS HOTEL 285 SMITH ST., WINNIPEG pœgilegur og rólegur bústaöur < mAöbiki borgarinnar. Herbergi $2.00 og þar yfir; meS baSklefa $3.00 og þar yfir. Agætar máltlSir 40c—60c Free Parking for Guests

suðrænu ? — Alt í kring eru víg-
stöðvarnar og járnbrautir óvinanna.
Það kostar mikið erfiði að halda
uppi aðflutningum til borgarinnar
og það eru aðeins flutningabílar,
sem hægt er að nota til þess, þvi að
jámbrautirnar eru á valdi óvinanna.
Þjóðvegurinn er eina æðin, sem veit-
ir blóði að hjarta Spánar.-----
Fyrir stríðið vann verkamaðurinn
fyrir 5—6 pesetum á dag. Nú
vinnur hann fyrir tíu, nákvæmlega
jafnmiklu og hermaðurinn í skot-
gröfinni.
í verksmiðjunum í Mradrid er
enginn sunnudagur á sama hátt og
styrjöldin viðurkennir engan sunnu-
dag. Þar sem áður voru smiðuð
húsgögn eru nú framleidd hergögn.
Það tók ekki langan tima í fyrstu
að prófa sig fram viðvíkjandi breyt-
ingunum. í stjórnarbyltingu koma
lög þau, sem lífið lýtur, fljótar fram
en ellegar. Fyrst kemur hugurinn
og svo höndin. Þar sem verkamenn
höfðu stjórnina fyrst, eru nú komnir
verkfróðir menn, sem voru kvaddir
til þess úr hernum.
Verzlunarlífinu i Madrid stjórnar
líka einn foringi í hverri verzlun.
Hann hefir verið kosinn af starfs-
fólkinu, og stundum hélt gamli
verzlunarstjórinn áfram, ef fólkið
kunni vel við hann. Hann 'varð
hæst setti samverkamaðurinn.
Það er selt mikið af gömlum vör-
um i Madrid. í búðargluggunum
eru skómir frá i fyrra og verðið á
þeim er hátt. Nýjar vörur fá verzl-
animar ekki. Að vísu eru allskon-
ar vörur framleiddar í Kataloníu
eins og áður, en hver verðu til þess
að flytja vörurnar til Madrid? Það
er nauðsynlegra að flytja kartöflur
þangað.
“Já, við erum hætt að fylgja tizk-
unni,” segir ung Madridar-stúlka
með hægð. “Það er ekki einu sinni
hægt að ná i sæmilega saumastúlku.
Þær eru allar að sauma á hermenn-
ina.”
Saumakonunni verður drýgra úr
því, sem ríkið borgar henni, en því
sem hún hafði áður á snöpum. Tíu
pesetarnir hennar — sömu launin
sem í verksmiðjunni og í hemum —
lyfta henni upp í millistéttina og
hún borðar í Floridahótelinu á
kvöldin með hermönnum og blaða-
mönnum.
En sumir eiga síður láni að fagna.
Hér hefir myndast nýr öreigaflokk-
ur: lágf lokkur þvottakvennanna.
Þær höfðu margar blómlega atvinnu
áður, en nú flækjast þær milli húsa
til þess að sópa og þvo tröppur. Þær
fá ekki nema hálfan'þriðja peseta
á dag.
“Ekki getið þér lifað á því?”
“Nei, nei, en sem betur fer átti
eg svolítið til,” svarar hún rauna-
lega. Og eftir dálitla stund bætir
hún við og réttir úr sér: “Eg vinn
heldur ekki vegna kaupsins. En eg
er and-fasisti. Eg vinn fyrir mál-
efnið.”
Málefnið — la cosa — er andar-
dráttur, sem setur.svip á borgarlífið.
Holurnar í götunum og sundur
skotnu húsin eru aðeins umgerð. En
það er leikritið sjálft, sem einhverju
varðar, og leikurinn heldur áfram.
Það er aðeins komið rram í annan
þátt.
“Það þarf meira hugrekki til þess
Frah. á bls. 7