Lögberg - 12.05.1938, Síða 2

LÖGB13RG, FIMTUDAGINN 12. MAÍ, 1938
2
Á sjómannadaginn
MeÖ því að skapa og festa þá
hefS í þjóÖlífi voru, aÖ helga sjó-
mannastéttinni sérstaklega einn á-
kveðinn dag á hverju ári, vill þjóÖin
vinna tvent: Hún vill bera fram
játningu og hún vill bera fram bæn.
Hún vill fyrst og fremst gera sér
grein fyrir því, og játa þaÖ, að þau
tímamót eru þegar um garÖ gengin,
J>egar lifnaðarhættir hennar breytt-
ust svo mjög, að hún var ekki fram-
ar aðallega landbúnaðarJ>jóð, heldur
sjósóknarþjóð. Hún vill játa það,
að sjómenii hennar eru nú orðnir
sú fjölmenna stétt, sem lifsfram-
færsla hennar hvílir að stórmiklu
leyti á; sú stétt, sem meÖ atkvæða-
valdi sínu og afstöðu sinni til trúar.
siðgæðis og jjjóðernis getur bæði
“leyst og bundið”; sú stétt, sem
stundar hættulegustu, og J>á lika
hetjulegnstu atvinnuna, þar sem til
þarf svo lifrænar og lofsverðar
manndygðir sem líkamshreysti, þor
og ósérhlifni. Því að þótt jarðneskt
líf mannanna 'sé aldrei trygt, og
mannskæðar slysfarir séu furðulega
tíðir viðburðir einnig á landi, þá er
þó hvað ótryggast um mannslífið í
viðskiftum þess við hið mikla haf
— þessa hrammþungu höfuðskepnu,
sem stundum er stilt og góðlát eins
og húsdýr, er þolir vinum sínum alt,
en stundum, og þegar minst vonum
varir, verður að tröllauknu og æðis-
gengnu rándýri, er sundurmolar hin-
ar þunnu flotfjalir mannanna, hrifs-
ar þá til sín, slítur þá brott frá
starfi og yndi lífsins, rænir þeim
frá heimili, vandamönnum og vin-
um. íslenzka þjóðin vill kannast
við og þakka það manndómslíf,
sem sjómenzkan í eðli sínu er. Hún
vill þakka þær dýru fórnir, sem þessi
grein lífsbaráttunnar hefir jafnan
í för með sér. Hún vill i því sam-
bandi játa, að “meiri elsku hefir
enginn ennþá, að hann leggur líf sitt
í sölurnar fyrir vini sína.”
Að slik játning og þökk er alþjóð
manna fult einlægnismál, má meðal
annars sjá af starfi og vinsældum
Slysavamafélags Islands, og af öll-
um þeim viðkenningarorðum, sem
um þessi mánaðamót hafa verið töl-
uð til sjómannanna, lifs og liðinna,
og ástvina þeirra. Mannfundur sá,
er deildir Slysavarnafélagsins í þessu
þorpi efndu til fyrir fáuirm dögum
síðan, sýndi glögt bæði áhuga þeirra,’
er þar voru sérstaklega að verki, svo
og fulla samúð almennings. Ennþá
er það svo, að mannúðin, — þessi
skygna móðir einstaklingsmatsins
og mannréttindanna, þessi síhækk-
andi stjarna menningarinnar á síðari
öldum, þetta bjarmamilda blys
mannlegs samlifs, sem ofbeldis-
stefnur vorrar tíðar telja hrævareld,
mannúðin, —ennþá er það hún, sem
í hugum vorum kveikir hvað glað-
astan eld og orku, til að meta þakk-
samlega það sem þess er vert, og
gera drengilega það sem gera ber.
En, með almenna sjómannadeg-
inum, helgum höldnum í öllum kaup-
túnum! landsins, vill þjóðin ekki að-
eins játa og þakka, heldur einnig
óska, vona og biðja.
Vér íslerrdingar höfum svo margs
að biðja í sambandi við sjómenn
vora. Með þeim er svo margt að
vinna, og svo margt í hættu sett.
Svo fjölmenn stétt manna getur
miklu um það ráðið, hvort viss per-
sónuleg og þjóðleg verðmæti, sem
hingað til hafa gert garð vorn fræg-
art, eiga framvegis að standa eða
falla. Og vér biðjutn þess í dag—
jafnt vegna sjómannanna sjálfra og
niðja þeirra sem annara vegna —
að þeir sem einstaklingar og stétt
skilji ábyrgð sína, og ástundi þá
mannkosti, sem til þarf, að vera
henni vaxnir.
Á veg sjómannanna, bæði á sjó
og landi, leggjast yfrið margar hætt-
ur. Fyrst er þá auðvitað hin sér-
staka lífshætta, hættan af hafi og
vindi. Þá hættu þekkir sæfarinn
vel, og gegn henni beitir hann allri
árvekni, hyggindum og harðfengi.
Það er sú hættan, sem mest sker í
augu og allir skilja, og allir menskir
menn vilja leggja sinn skerf til að
afstýra. En til eru aðrar hættur,
sem sérstaklega liggja í leyni fyrir
sjómanninum, lævísar og ísmeygi-
legar hættur, sem þeir einir sjá, er
opna augun vel. Eg á við þær sál-
arlegu og félagslegu hættur, sem
mengað geta pcrsónulegt manngtldi
sjómannsins, gert hann snauðari af
skilningi, ábyrgðartilfinningu, hóf-
stillingu og góvild, og því öðru, sem
einkum gerir mann að manni.
Jafnvel beint í eðli sjálfrar sjó-
menskunnar er ndkkura slíka hættu
að finna, ef vel er að gáð. Ægir er
kviklyndur, kaldlyndur; hann er illa
“tilslettinn” í umgengni, eins og
maður hefir komist að orði. Sá sem
ár eftir ár, og æfilangt, sætir aðbúð
hranaskapar og hörku, má vera sér-
staklega vakandi og vel gerður, ef
slíkt á ekki að ná að menga hans
eigið skapferli. Því að hann á það
mjög á hættu, að verðá sjálfur kald-
lyndur, hranalegur og. “tilslettinn,”
—að fá einskonar sigg á sinn innri
mann, sem geri hann ónæman, óþýð-
an og vorkunnarlítinn. Af tveim
gagnólíkum orsökum verða menn
vorkunnar-litlir eða — lausir, —
annarsvegar af því, að þeir hafa
baðað í rósum frá fæðingunni,
þekkja enga skókreppu lífskjaranna
og geta ekki sett sig í annara spor,
hinsvegar af því, að þeir hafa sætt
svo mikilli hörku og hnjaski uni
dagana, að þeir eru orðnir harðnað-
ir, þykkskinnaðir, samúðarsljóir. í
flestum af 'hinum fjöldamörgu sjó-
mannasögum, sem til eru, kemur
hann fram, þessi harðnaði maður,
ruddalegur í orði, tillitslaus við litil-
magnann. í þeim sögum finnum
vér og jafnan hinn manninn, — og
teljum hann meirí og sannari mann
— sem andæfir ruddaskapnum,
bregður hlífiskildi yfir orkusmáa og
óvana ungmennið, og hvetur til sið-
gæðis og sátta. Vér getum fallist á
lífsspekina í því, að “enginn verði
óbarinn biskup,” að þægindadýrkun
og linkuleg hlífð við sjálfan sig og
aðra sé manndóminuim óholl. Samt
verðum vér að'játa, að sá hetjuhátt-
ur er ekki alhliða, ekki fagur, sem
skortir hinn drengilega næmleika,
eða mannúð. — Þannig getur sjó-
manninum stafað nokkur lundernis-
hætta af sambúðinni við kaldlyndan
og hlífðarlausan Ægi, og við þá
menn, sem Ægir hefir skapferlislega
steypt í sitt mót.
Annað eftirtektarvert atriði kem-
ur hér til greina. Vér lítum til land-
bændanna. Á það hefir að vísu ekk-
ert skort, að meðal þeirra fyndust
harðjaxlar, vorkunnarlitlir við menn
og málleysingja. Og þó er starf
bóndans að miklu leyti það, að færa
lít landnám lífsins, að græða og
lífga. Bóndinn getur farið að unna
nýræktinni, blómbeðinu, búfjár-
hjörðinni, og það svo, að haust-
rekstrarnir og helgrímustörfin geri
honum mjög dapurt í hug. Lifs-
starf hans getur lyft undir kærleiks-
lund hans og vorkunnarkend. Lífs-
starf sjómannsins getur, hinsvegar,
dregið úr þeirri kend, gæti hann sín
ekki. Því að hann er ekki, að
starfinu til, græðari. Hann er veiði-
maður. Og veiðigleðin er ekki mis-
kunnsöm. 1 henni er því fólginn
nokkur lundernishætta, svo framar-
lega sem samiúðin, ástin til lífsins
er eitt af þvi, sem sérstaklega mann-
ar mennina.
Er eg þá að gefa í skyn, að sjó-
menn séu öðrum mönnum ómann-
úðlegri? Alls ekki. Aðrar stéttir
og störf hafa auðvitað sínar hættur
við að etja, sem misjafnlega gengur
að yfirstíga. En ekki er ástæða til
að ræða það að þessu sinn.i Að-
eins skal á það bent, að sjómensk-
unni eru samfara launvirkar sálar-
legar áhættur, sem rnargur fellur
fyrir. En heill öllum þeim mörgu
og góðu drengjum, sem hjá þeim
hafa sneytt, fyr og síðar.
f vissu tilliti er drengskapar- og
mannúðareðli sjómanna einmitt sér-
staklega þroskað. Það eru hinni
sýnilegu hættu þaulvanir, og láta sér
jafnan lítt bregða, þótt báglega
horfi. Þeir leggja sig því gjarna í
hættu annara vegna. Ekki var það
ótítt í sæfarasögum, að maðurinn,
svolinn, sem engum hlífði í orðum
né átökum, yrði skjótur til að hætta
íífi sínu til stórræða og bjargráða,
án tillits til þess, hvort vinur eða ó-
vinur átti í hlut. Við höfðum gam-
an af að horfa á gamla islenzka
sjónleikinn, sem sýndur var hér á
fyrnefndum mannfundi (“Brand”
STYRKIR TAUGAR OG VEITIIi
NÝJA HEILSU
N U G A-T O N E styrkir taugarnar
skerpir matarlyst, hressir upp á melt-
ingarfæri, stuðlar að værum svefni. og
bætir heilsuna yfirleitt.
NUGA-TONE hefir gengið manna 'a
moðal í 45 ár, og hefir reynst konum
sem körlum sönn hjálparhella. Notið
NUGA-TONE. Pað fæst I öllum lyfja-
búðum. Kaupið hið hreina NUGA-
TONE, þvi fá meðöl bera slíkan árang.
ur.
éftir Geir Vídalín). Samt er mér
nær að halda, að sjómannastétt
þeirrar tíðar sé þar ekki látin njóta
fullrar sanngirni. Eg efast um, að
“Þórður á Heiði,” eða hans líki,
hafi nokkurn tima verið til við ís-
landsstrendur. Hitt mun sanni nær,
að andi Þorbjörns kólku, sem Grím-
ur Thomsen kveður um, hafi jafnan
svifið yfir íslenzkum fiskimiðum—
andi hetjulegra hjálparráða. Ogal-
veg er víst um það, að á þessari öld
hefir engin sú skipshöfn ýtt úr ís-
lenzkri vör, sem ekki hefði viðstöðu-
laust höggvið af sér aflaseilar sínar,
og varpað farmi sinum fyrir borð,
til að geta komið nauðstöddum
mönnum, stéttarbræðrum sínum eða
öðrum, til bjargar. Svo viss er eg
um mannlund og heiður hvers ís-
lenzks sjómanns.
En þó þetta sé játað — játað með
lotningu og þökk — þá má enga
fjöður yfir það draga að fjöldi sjó-
manna fær ekki staðist hinar innri
hættur starfa síns, — hætturnar sem
minna ber á tg örðugra er að var-
ast. Líf sjómannsins er “öldulrf,”
hvikult líf, farandlif. Viðfangsefni
þess er að miklu leyti viðfangsefni
augnabliksins, — þroska snarræði
augnabliksins, en gefur síður svig-
rúm til rólegrar yfirlýsingar í heimi
hugsunarinnar. En sú yfirlýsing er
nauðsynlegur þáttur farsællar og
varanlegrar imenningar. Að láta
leiðast af geðhrifum og ástríðum
augnabliksins hefir sjaldan reynst
hapjjasælt. í því er fólgin ein hætta
verstöðvanna. Sefjun hóplífsins
leiðir menn oft út af braut heil-
brigðrar skynsemi og sanngimi.
Dæguráhugamálin og dægurstefn-
urnar hertaka hugina og kveikja eld
æsinganna. Jafnvel í hinum fá-
mennu verstöðvum Islands var það
snemma viðurkent, og haft að orð-
taki, að ekki þarf nema einn miður
vandaðan mann til þess, að spilla
hugsunarhætti og siðgæði vermann-
anna, — gera þá sinnulausa um' sitt
innra eðli og andlega lif, og ábyrgð-
arsljóa um það samlíf og þær stofn-
anir, sem vernda vilja sálarlíf manna
og samvizku.
Enginn skilji orð min svo, að eg
telji landfólkið yfir allar slíkar hætt-
ur vaxið. Jafnvel bændur og dala-
menn geta komist á vald hópsefjun-
ar og gleymsku. En það sem vér í
dag viljuin einkum virða fyrir oss,
er lifsviðhorf sjómanna vorra sem
tiltölulega stórrar og vaxandi stétt-
ar, með vaxandi ábyrgð í þjóðfélagi
voru.
Þegar vér skygnumst um í hafnar-
bæjum og fiskiverum hinna stærri
þjóða, þá ber þar ýmislegt fyrir
augu, sem vér í dag og alla daga
ættum að biðja, að aldrei verði land-
fast og hefðfast á Islandi, — ýmis-
konar “læpuskaps ódygðir,” siðleysi
og úrkynjun. Bjarni Thorarensen
óskar þess í kunnu kvæði, að ísland
megi heldur sökkva í sæ, en að sú
ómenning festi þar rætur. Og þó
hafa framfarir tírnans flutt hana
mun nær landi, en þá var. Og hún
verður hér landföst, ef menn hvorki
hugsa, skilja né vilja svo sem ber—
ef ekki er varhugi goldinn við hætt-
um sálarlífsins og hóplífsins. Menn
verða að átta sig á hinum lítt ábæri-.
legu verkunum Iíðandi stundar.
Skapgerð manna myndast yfirleitt
ekki í stökkum, heldur í hægri ósýni-
legri þróun, dag eftir dag, ár eftir
ár. Það lögmál verkar ýmist til við-
reisnar eða falls. Það eru daglegu
hugsanirnar, daglega orðbragðið,
daglegu smáatvikin, þótt jafnan
virðist litlu skifta, sem að lokum
ráða örlögum manns og þjóðar. Á-
byrg sjómannsstétt á að hafa yfir-
sýn yfir þetta vaxtarlag lífsins og
skilja, hversu það verkar annarhvor:
til menningar eða til úrkynjunar,
þegar til lengdar lætur.
Eftir 5 ár á íslenzka þjóðin að
gera það upp við sjálfa sig, hvort
menning hennar getur borið full-
komið pólitískt sjálfstæði, eða ekki.
Hvernig verða þeir menn, sem þá
greiða atkvæði í veiðistöðvunum og
á sjótrjánum.
Dugur íslenzkra sjómanna er nú
þektur og viðurkendur langt út fyr-
ir íslandshaf. Það er ekkert skjall
að segj,a að í hættunni eru þeir yfir-
leitt bæði ódeigir og mannúðlegir,
—eða eins og kveðið var um Þor-
björn:
“Vissu þeir, að veðurglöggur
var hann eins og gamall skarfur,
hjálparþurfum hjálparsnöggur,
í hættum kaldur bæði og djarfur.”
Gott er að fá tækifæri til að játa
þetta, og þakka það. En þá er að
biðja þess, að þannig verði það ávalt,
—að sjómenn vorir verði einnig
hinum innri og félagslegu hættum
vaxnir, að þeir verði ávalt, þrátt
fyrir veiðiskapinn, fyrst og fremst
samúðarmenn, lífsástarmenn; að
þeir eigi ekki aðeins ódeigan hug,
heldur opinn hug, sem' skilur lög
menningar, og heldur þau. Það er
hetjuskapur og mannúð, að bjarga
mönnum ú%lífsháska, á stórum, en
tiltöluíega sjaldgæfum augnablikum.
En til er annar háski og önnur
mannbjörgun, sem jafnvel ennþá
þroskaðri lifsást og mannúð þarf til.
í því sambandi er eftirtektarvert, og
ljúft, að minnast þess, að á morgni
kristninnar voru þessi orð sögð við
sjómann: “Símon Jóhannesson,
elskar þú mig?” Og sjómaðurinn
svaraði: “Herra, þú þekkir alt; þú
veizt að eg elska þig.” Þá sagði sá,
er spurði: Gæt þú sauða minna, —
gæt þú lamba minna.” Og í elsk-
unni tii herra síns og hollustu við
vilja hans, gekk sjómðaurinn ó-
trauður út á b’raut fórnarinnar og
trúmenskunnar, — gjörðist græðari,
hirðir.
“Vertu ekki hrædd, litla hjörð!”
íslenzka þjóðin er örsmá hjörð, —
ofurlítill lambahópur lausnarans á
afskektu eylandi í Norðurhafi. Það
land er að vísu svipimikið og auð-
ugt, en það þarf — kannske öðrum
löndum frernur — á dáðrökkum,
hugsandi og velviljuðum mönnum
og konum að halda. Svo kveður
Einar um “Sóley,” þ. e. ísland:
“Um hana hringast hafblámans svið.
Hánorðurstjöldin glitra að baki.
Svo hátt hún sig ber, undir heiðu
þaki,
í hrannadunum og straumanið.
Föðmuð af ylstraum á eina hlið,
á aðra af sæfrerans harðleikna taki,
áttvíls á tvennar álfustrendur,
einbýl, jafnvig á báðar hendur,
situr -hún hafsins höfuðmið.”
íslenzki sæfari! Þú sem stýrir
fari þínu um þessi “hafsins höfuð-
mið,” og átt þar ef til vill mestalla
lífsbraut þína, gættu “lambanna”
— varðveittu, í Guðs nafni, sjálf-
an þig, niðja þína, þjóðina þína,
landið þitt, — vertu græðari,
vertu hirðir, — þegar þú ert
heima í ástvinaskjólinu, þegar
þú ert á yztu miðum, og þegar þú
gistir fjarlæg lönd. Glataðu aldrei
lönguninni að geta sagt líkt og sjó-
maðurinn við Tíberíasvatnið: Herra,
Þú þekkir alt, og skilur alt, þú veizt,
að eg elska þig!
Friðrik A. Friðriksson.
—Kirkjuritið.
Niðurskurður á
fjárpestarsvæðínu
í þessari viku verða haldnir
fundir i öllum sveitum á fjárpestar-
svæðinu og verða bændur þar látnir
greiða atkvæði um það, hvort þeir
séu meðmæltir niðurskurði.
Landbúnaðarnefndir þingsins hafa
fengið eftirtalda menn til að ferðast
um f járpestarhéruðin og halda
fundina:
I Árnessýslu: Teitur Eyjólfsson í
Eyvindartungu; í Gullbringu- og
Kjósarsýslu: Björn Birnir, Grafar-
holti; í Borgarfjarðarsýslu: Jón
Hannesson, Deildartungu; i Mýra-
sýslu: Sverrir Gíslason, Hvammi;
i Dalasýslu: Jón Sumarliðason,
Breiðabólstað; í Vestur Húnavatns-
sýslu: Friðrik Arnbjarnarson, Ósi;
í Austur-Húnavatnssýslu: Jón
Pálmason, Þingeyri; í Skagafjarð-
arsýslu: Jón Sigurðsson, Reynistað.
Til þess mun ætlast að niður-
skurðurinn taki þrjú ár, þannig, að
ekki verði framkvæmdur niður-
skurður, nema á þriðja hluta fjár-
pestarsvæðisins árlega. Gert er ráð
fyrir að ríkið styrki bændur jafn-
óðum til að kaupa nýjan fjárstofn.
Nefndin, sem hefir haft með
höndum aðalframkvæmdir í þessum
málum, hefir samið frumvarp, sem
nú er til athugunar hjá landbúnaðar-
nefndum Alþingis. I frv. er öllum
fyrri lagaákvæðum, sem varða veik-
ina, steypt saman í eina heild, auk
ýmsra nýrra ákvæða eins og um
heimild til niðurskurðar.
I nefnd þessari eiga sæti Guð-
mundur Árnason i Múla, Jón Sig-
urðsson á Reynistað og sr. Ingimar
Jónsson.—Nýja dagbl. 12. apríl.
Heyrt og séð
*
I gömlu félagsritunum segir svo
um þýðingu Ben. Gröndal eldra á
kvæði eft-ir Pope:
“Með sannri ánægju höfum vér
móttekið þessa heppnu útleggingu
af einu alþektu meistarastykki;
mælir það fyrir henni, að hún er
auðskilin, nettorð og sýnir að þýð-
andinn hefir vel varið skýrleika sín-
um í móðurmálinu, hvarvetna fram
skina þær trúu hugmyndir hins
enska digtara, geymdar við orðfimi
og meðfædda skáldskapargáfu út-
leggjara vors. Svo langt er frá því
að oss mislíki, þó að hr. Gröndal
hafi ei bundið sig til stuðla eður
dýrs bragarhátts, að vér þvert á móti
óskum, að vor tilkomandi skáld
vildu, í staðinn fyrir að kæfa mein-
ing og andakraft í gautsku kling-
klangi af einshljóðandi ítrekuðum
atkvæðum, slíta af sér öll dárleg eð-
ur óþarfleg bönd, er miðaldursins
visnasmiðir hafa á sig lagt, svo að
segja til uppbótar fyrir það þeir
vildu hafa sig undan því er náttúr-
lega heimtast má af einu skáldi: að
yrkja með andagift og orðheppni.”
En sem dæmi um þessa þýðingu
Gröndals eru eftirfarandi vísur, og
sýna þær að það er misskilningur, að
hann “hafi ekki bundið sig til
stuðla.”
Um árstíð milda
þegar ofan fallnar
regnskúrir láta
lönd öll gróa
og sprettandi blóm
af blundi vakin,
og þrútnir hnappar
þreyðan dag kveðja.
Þegar nýviknað
vörmum finnur
láð sig umhverfis
lostið geislum;
þá ‘er sætur höfgi
sorgum mínum
öllum í ró
. ruggað hafði.
Og mér í brjósti
brími kvenna
sjálfur harðlega
hrakinn þótti;
í það mund
en morgun framleiðir
hverfingar sjóna
huldu-fullar,
og blíðhöfgi glamir
gullna vængi.
Svipaður blær er 'yfir snildar-
þýðingu Jónasar Hallgrímssonar á
Ossian:
Hvert ertu hnigin
af himinstöðvum
gullhærði röðull
og götum blám ?
Nú hefir vestur
votum' hjörum
svefngirndum snúið
og sæng þér gerva.
Blunda þú vært
í blæjum svölum,
ylsköpuður
und unnum blám;
hafin er höll þín,
hvílir þögn yfir,
en aldin værð vakir
að védyrum.
—Alþýðublaðið.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man..............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota...........B. S. Thorvardson
Árborg, Man..............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man....................O. Anderson
Bantry, N. Dakota.......Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash..........Arni Símonarson
Blaine, Wash..............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask............... S. Loptson
Brown, Man. ....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask...............S. Loptson
Cypress River, Man.............O. Anderson
Dafoe, Sask................J. G. Stephanson.
Édinburg, N. Dakota........Jónas S. Bergmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask..........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota.........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.....................C. Paulson
Geysir, Man.............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man....................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man..................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man.....Magnús Jóhannesson
Hecla, Man.................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota ....:........John Norman
Husavick, Man...............F. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B. Jones
Kandahar, Sask............. J. G. Stephanson
Langruth, Man..........................John Valdimarson
Leslie, Sask. :................Jón Ólafsson
Lundar, Man.................Jón Halldórsson
Markerville, Alta. ............O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak..........S. J. Hallgrímson
Mozart, Sask............J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man...............A. J. Skagfeld
Oakview, Man............................Búi Thorlacius
Otto, Man...................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash.............S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta.................O. Sigurdson
Reykjavík, Man.................Árni Paulson
Riverton, Man.........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash. ................J. J. Middal
Selkirk, Man.............Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man.....Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man.........................Búi Thorlacius
Svold, N. Dak............B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask..............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Víðir, Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man...........................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man.........................Jón Valdimarsson
Winnipegosis, Man.....Finnbogi Hjálmarsson
Winnipeg Beach................F. O. Lyngdal
Wynyard, Sask...............J. G. Stephanson