Lögberg - 31.08.1939, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. ÁGÚST, 1939
fi
Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
iiillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllliiíllUp
“Duggle kafteinn dvaldi þarna aleinn — nú,
og hvaða guðelskandi, kristin manneskja, karl eða
kona, mundi hafa fengist til að vera hjá honum!
- kom og fór leynilega samkvæmt eigin dutl-
ungum, með alla vasa fulla af peningum og ávalt
að minsta kosti eins fullur af brennivíni! Hvað
hann hafðist að, vissi enginn, en ljótar munn-
mælasögur mynduðust um hann. Skelfdir veg-
farendur, sem'leið áttu fram hjá húsi hans að
næturlagi, staðhæfðu með eiði, að þeir hefðu
heyrt þaðan fleiri en, eina rödd!”
“Þetta er sérkennileg jólasaga!” hvíslaði einn
af undirforingjunum í eyrað á Gertie.
Með ánægjusvip hélt Mr. Penrose áfram sögu
sinni.
“Sagan heldur svo áfram,” sagði hann, “með
því að segja frá síðustu samræðunni við þorps-
prestinn, þar sem sá velæruverðugi maður taldi
skyldu sína að segja hátíðlega við Duggle kaftein,
að hversu mjög sem hann blótaði, guðlastaði og
drykki, eða hvað annað sem kafteinninn hefðist
að (og hér fann Mr. Penrose sig auðsjáanlega
heftan í frásögninni af viðurvist kvenfólksins),
þá biði hans þó að síðustu dauðinn, dómurinn og
gröfin. En við því lét kafteinninn út úr sér ó-
hemjulegar formælingar, sem enginn þorði að
hafa eftir og sern þess vegna eru munnmælunum
tapaðar; sagði að hið fyrstnefnda hefði hann
aldrei óttast, hið anriað (um dóminn) væri bara
prestavaðall, og i þriðja Jagi skyldi hann dauður
ekki koma nær kirkju en hann hefði sjálfur í
lifanda lífi gert síðastliðin fjörutíu ár! Ef svo
færi að hann ekki druknaði í hafinu, þá myndi
hann sjálfur sjá sér fyrir grafreitnum!”
Mr. Penrose þagði nú augnablik, saup úr
portvínsglasinu sínu, og hélt svo áfram sögunni:
“Og svo bygði hann vafalaust turnirjn í því
skyni. Með mútunr og hótunum fékk hann tvo
nrenn sér til hjálpar. Annar þeirra var föður-
bróðir gamla manhsins, er sagði mér söguna. En
þó hann bygði turninn og gerði inni í honum gröf
sína, þá lá hann aldrei i henni, þar eð hann var,
þegar til kom, borinn burt af sjálfum pauranum.
Ó, já, á því er enginn vafi! Laugardagskveld
eitt fór hann heim mjög ölvaður eins og vana-
lega. Síðla á sunnudagskvöldið kvaðst vegfar-
andi, — sem ef til vill var einnig undir áhrifum
víns, — hafa heyrt tryllingsleg óhljóð og séð
undarlegan glampa gegnum turngluggann, sem
nú væri, á hinn bóginn, hleri negldur fyrir. Og
enginn vafi væri á því, að brennisteinsfýla hefði
borist til sín, nema vegna þess, að vindstaðan var
úr öfugri átt! En hvað sem um þetta var, þá
sást kafteinninn aldrei framar af nokkru mann-
legu auga, að minsta kosti ekki í Inkston. Eftir
nokkurn tíma safnaði umboðsmaðurinn hugrekki
til að ná haldi aftur á Turnhúsinu; Duggle kaf-
teinn var aðeins leigjandi þess, þó hann bygði
turninn á eiginn kostnað, og að eg hygg, í leyfis-
leysi, því umsjónarmaðurinn, eða eigandinn, var
of hræddur til að skifta sér af eða hindra að-
gerðir leigjandans. — Þegar í húsið kom, var þar
alt á rú og stú, í eintómum hrærigraut. Og í
turninum sjálfum var hver spýta brend upp til
agna. — Svo að sagan virðist býsna sennileg.”
“En gröfin?” hrópuðu með ákefð, að minsta
kosti þrír af tilheyrenda hópnum.
“Framán við eldstæðið var stór aflöng gryfja,
— sex fet og þrjú fet að lengd og breidd, en fjögra
feta djúp, — með plánka-botni, en hliðar fóðraðar
ójafnt hlöðnu múrgrjóti. Þetta var gröf Dilggles
kafteins, en hann var ekki í henni!”
“En hvað varð eiginlega af honum, Mr. Pen-
rose!” hrópaði Cynthia.
“Unga kynslóðin er injög efagjörn,” sagði
Naylor gamli. “En þér, Mr. Penrose, trúið auð-
vitað sögunni?”
“Það gjöri eg,” .svaraði Mr. Penrose blátt
áfram. “Eg trúi því, að óvinurinn hafi farið með
hann, og að nafn þess paura sé delirium tremens
(ölæði). Við getum hjigsað okkur, er ekki svo,
Irechester, hvers vegna hann bramlaði og brendi
alt í húsinu og hljóp svo í ógnaræði út í myrkrið?
Hvert fór hann? Druknaði hann í hafinu, eða
fyrirfór hann sér? Eða morknaði úr honum lífið
í einhverri óþverra holu? Það veit enginn. En
gröfin hans er þarna í turninuin, nema svo, að
hún hufi verið fylt og afmáð síðan Saffron gamli
fór að búa í Turnhúsinu.” i
“Því í ósköpunum var hún ekki fylt upp
löngu fyr?” sagði Alec Naylor hlæjandi. “Fólk
hefir búið í húsinu, er það ekki?”
“Eg hefi oft vitjað sjúklinga í húsinu, þegar
hinir og aðrir hafa búið þar,” greip Irechester
fram í, “en hefi aldrei séð nein merki þess, að
turninn væri notaður.”
“Nei, hann var aldrei notaður, það er eg viss
um,” mælti Penrose; “og hvað við kemur gröf-
inni, Alec, þá myndi, hér á landsbygðinni alt til
þessa dags, sá maður vera álitinn djarfur, er fylti
inn gröf, sem nábúi hans hefði grafið handa
sjálfum sér, og það slíkur náungi eins og Duggle
kafteinn! Hann tæki kannske upp á því einhverja
nóttina, að vitja grafarinnar, og ef hann kæmi
að henni fullri, þá leiddi það til vandræða, —
leiðinlegra vandræða!” bætti Penrose við og lét
út úr sér fremur óþægilegan, hryssingshlátur, að
vanda.
Það setti hroll að Gertie og einn af undir-
foringjunum slokaði portvínið úr glasi sínu.
“Saffron gamli er mentaður maður, að eg
held. Hann skeytir vafalaust ekkert um slíka
bábylju, og hefir sjálfsagt látið fylla gröfina,”
sagði Naylor.
“Hvað það snertir, veit eg ekkert um. Ef til
vill vitið þér það, Irechester. Hann er sjúlkingui'
yðar, er það ekki?” inælti Penrose.
Dr. Irechester var i fjórða sæti frá Mary.
Áður en hann svaraði spurningunni, leit hann til
hennar með glottandi brosi. “Eg hefi komið til
hans einu sinni eða tvisvar, en í hvorugt skiftið
hitt hann í turninum, og veit því ekki heldur
neitt um þetta.”
“Ó, en*eg er svo forvitin! og skal spyrja Mr.
Beaumaroy,” hrópaði Cynthia.
Hæðnisbrosið á andliti Irechesters varð nú
enn ljósara, og röddin, hin þyrkingslegasta. “Þér
getið, Miss Walford, auðvitað spurt Beaumaroy.
Hvað það snertir, að spyrja, er vandalaust.”
Það varð hlé á samræðunni eftir þessa á-
kveðnu athugasemd, sem enginn virtist finna hjá
sér löngun til að svara. Mrs. Naylor sleit svo
borðhaldssetunni með því að standa upp af stól
sínum.
En Mary Arltroyd var óróleg, kvíðandi vegna
afstöðu sinnar gagnvart Irechester; óljóst en þó
sárlega óánægð út af öllu, er hana sjálfa og Turn-
húsið áhrærði. Jæja, fyrsta atriðið gat hún þó
að minsta kosti gert, eða reynt að gera út um.
Með dugnaði þeim, er einkendi framkomu
hennar þá hún eitt sinn hafði ráðið við sig að
gera eitthvað, hepnaðist henni að ná tali af Ire-
chester, þegar hann kom inn í stáss-stofuna; hin
ákveðna framkoma hennar nægði til þess að
Naylor drægi sig í hlé, svo að Irechester varð
ofurlitla stund einn eftir i stofunni hjá Mary.
“Þér hafið fengið bréfið frá mér, Dr. Ire-
chester? Eg -— eg vonaðist l'remur eftir svari.”
“Framkoma ýðar var svo auðsjáanlega og
nákvæmlega hárrétt,” svaraði hann þýðlega, “að
mér fanst svar mitt geta beðið þangað til eg hitti
yður i dag, sem eg vissi að mér myndi veitast sú
ánægja að gera.” Hann leit beint í augu henni,
um leið og hann bætti við: “Þér vóruð, kæra
embættissystir, þannig sett, að þér áttuð einskis
annars úrkosta.”
“Mér fanst það, Dr. Irechester, en —”
“ó-já, auðsjáanlega! Það er fjarri mér að
bera fram nokkra umkvörtun.” Hann hneigði
sig ögn, mjög hæversklega, sem þó sýndi aug-
ljóslega, að hann teldi viðræðunni lokið. Svo
gekk hann frá henni til hóps, er safnast hafði
saman á nóttunni við arninn, og skildi hana eina
eftir í stofunni.
Hún stóð þarna stundarkorn, þjökuð af vax-
andi kvíðatilfinning. Irechester Irafði ekkert sagt,
en meinti hann vissulega ekki eitthvað mikilvægt?
Hann hæddist að henni, þó, ekki meiningarlaus^
eða af eintómum gáska. Það var eins og hann
væri að vara hana við einhverju. En um hvað
gat sú aðvörun verið? Hann hafði lagt einkenni-
lega áherzlu á orðin “þannig sett”; og hafði end-
urtekið þau. Hver hafði “sett” hana þar? Mr.
Saffron? Eða—
Alec Naylor truflaði þessar óþægilegu hugs-
anir hennar, er hann kom inn í stofuna og sagði:
“Þetta er skínandi kveld, Dr. Mary. Halið þér
nokkuð á móti því, að eg gangi heim með Miss
Walford, í stað þess að hún keyri með yður í
bílnum? Þetta eru aðeins tvær mílur, eins og þér
vitið, og—”
“Haldið þér að hinn veili fótur yðar leyfi
það?”
Alec svaraði hlæjandi: “Eg skelli löppina af,
ef hún leyfir sér að koma með mótmæli!”
VII. KAPÍTULI
Ilerrcimannleyur gestu-r.
Þennan sama jóladag var Hooper flokksfor-
ingi önuglyndur og óánægður; ekki af því að
hann var einmana í heiminum (er líka gat haft
sína kosti) né heldur vegna kaupsins er hann
fékk, þvi það var mjög örlátlegt; ekki heldur
vegna “gamla urgs” — þ. e. Mr. Saffrons, — sem
stundum hljóp mjög í skap; við slíku bjóst hann,
sarnkvæmt ráðningarsamningunum; og að síðustu
ekki heldur út af yfirlætislegri og ósvífinni fram-
komu Beaumaroys gagnvart honum, því alt frá
ungdæmi sínu hafði flokksforinginn orðið fyrir
hótfyndni vegna framkomu sinnar og smávegis
dónaskapar, sem skynsamur maður gat, — að
honum fanst —• látið sem hann vissi ekki af.
Nei, ekkert af þessu var angursefni hans nú.
óánægjuefnið — biturt og kveljandi — kom af
þeirri sannfæring, sem vaxið hafði í huga hans
nieir og meir um nokkurn tíma, að hann væri
ekki iriðinn við leyndarmálið nema að hálfu, og
það einmitt þann hlutann, sem minni hagnaður
var í. Hann vissi, að durgnum gamla varð að
geðjast í ýmsu því, sem smávægilegt virtist, eins
og t. d. um hnífapars samstæðuna — og ástæðurn-
ar fyrir slíku vissi hann. En á hinn bóginn vissi
hann fyrst og fremst ekki, hvað fram fór í turn-
inum; hann hfaði aldrei fengið að líta þar inn,
var aldrei boðið að fylgjast með húsbændum sín-
um þegar þeir fóru þangað að degi til, og hann
var ekki þarna í húsinu að næturlagi. í öðru
lagi voru honum óskiljanleg miðvikudags ferða-
lögin til London, og hann hafði aldrei séð ofan í
brúnu handtöskuna, sem Beaumaroy ávalt hafði
meðferðis — hún var eins og turndyrahurðin,
ávalt harðlæst. Eitt sinn á miðvikudag, rétt áður
en þeir Iögðu á stað til London, hafði hann
snöggvast handleikið töskuna, því Beaumaroy, sem
stundum var fremur óaðgætinn, þrátt fyrir kænsku
þá, er Irechester taldi hann búa vfir, hafði skilið
töskuna eítir á stofuborðinu, meðan hann fór
fram í ganginn til að hjálpa Mr. Saffron í yfir-
höfnina, og flokksföringinn læddist til og greip
upp töskuna. Hún var þá mjög létt og augljós-
lega tóm, eða hafði að minsta kosti eitthvað lauf-
létt inni að halda. Hooper hafði aldrei komið
nærri töskunni, þegar hún kom aftur frá borg-
inni, þvi þá var ætíð farið með hana beint í turn-
inn, sem þá var strax lokað af og lykillinn tekinn
úr hurðarskránni.
En þótt flokksforinginn væri hæði ljótur og
talinn lítt gáfaður, þá hafði hann all-mikla reynslu
í að bera þungar byrðar, bæði í hernum og við
aðra kóngsins þjónustu, og hafði séð aðra menn
við þungaburð. Af því hvernig Beaumaroy bar
sig, að minsta kosti í tvö skiftin þegar hann kom
heim frá London, og af því hvernig hann handlék
töskuna, þóttist flokksforinginn geta ráðið að hún
væri engin léttavara, eða jafnvel að innihald
hennar væri afar-þungt. Hver var þessi þunga-
vara í töskunni? Hvað varð af þessu eftir að í
turninn kom? Hverjum var þetta, eða átti að
verða, til hagnaðar? Það var að minsta kosti
augljóst, jafnvel hverjum aula, að innihald tösk-
unnar hafði mikið gildi í augum þeirra tveggja
manna, sem það sóttu til London og komu því til
geymslu í turninum.
Þessar hugsanir voru að brjótast um í heila
flokksforingjans, þar sem hann sat þetta jóla-
dagskvöld í Grænustofu við að gæða sér á romm-
blöndu; einstæðingurinn, sem litið hafði saman
við aðra þorpsbúana að sælda, var þarna aleinn
við smáborð úti í horni, með eigin heilabrot, og
horl'ði lelilega á gestahópana, er voru jiar að
skemta sér---þorpsbúa, fólk frá London og víðar
að, og nokkrir hermenn ineð stúlkum sínum við
borðin hér og þar í stofunni. Auk þessara stóð
hár og grannur maður í hinum enda salsins, studd-
ist fram á háborðið og var í samræðu við BiII
Smithers, veitingamanninn, meðan hann jafn-
framt dreypti af og) til á viskí og sóda hlöndu úr
glerstaupi, milli teiga úr vindli sínum. Hann var
í dökkri yfirhöfn, með brúna skó og stífan flóka-
hatt, sem hallaðist nokkuð í annan vangann; útlit
hans benti á að hann væri heldrimaður, þótt fram-
koman væri fremur ruddaleg. Hann leit út fyrir
að vera um fertugt. Flokksforinginn hafði aldrei
séð hann áður, og veitti honum því sérstaka at-
hygli.