Lögberg - 31.08.1939, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. ÁGÚST, 1939
7
Klauátrið á
Sínaí
G. E. Eyford þýddi.
Klaustur þetta er eitt hinna
inörgu og merkilegu leyfa hins
forna Byzaniska ríkis. Það ffr
sagt að það hafi verið bygt
árið 539, og er því fullra 1400
ára gamalt.
Hinn velþekti og víðförli
ferða- og fræðimaður, H. V.
Morton, sem rannsakað hefir
f.jölda fornmenja á Egypta-
landi og skrifað afar fróðlegar
bækur um pýramídana, must-
eri og grafhvelfingar hinna
fornu Pharoa og annars stór-
mennis. Síðastliðið sumar
tókst Mr. Morton ferð á hend-
ur til klaustursins á Sínaí.
Eftir að hafa lokið rann-
sóknum sínuin j “Konunga-
öalnum,” og séð hvar hinir
stóru óbeliskar höfðu verið
sprengdir úr berginu, fór hann
til Suez, til að búa undir hina
fyrirhuguðu ferð til Sínai.
Manni getur komið til hug-
ar að spyrja hvað það sé, sem
seiðir fjölda ferðainanna ár
hvert, yfir hina löngu og ill-
færu leið til Sínaí-fjallsins.
Það er ekki fjallið eitt, sem
menn sækjast svo eftir að sjá,
þó merkilegt og sagnfrægt sé.
Við fjallsrótina stendur grískt
munkaklaustur, sem verið hef-
ir við lýði í þess upprunalegu
gerð, að mestu eða ðllu levti
óhaggað í full 1400 ár. Sínaí-
fjallið er merkur sögulegur
staður, eftir því, sem erfikenn-
irigarnar herma; þar átti Jave
að hafa gefið Móses steintöfl-
Ur þær, er hin tíu lagaboðorð
óttu að hafa verið rituð á.
Til þessara stöðva hefir ver-
ið erfitt að komast yfir hina
ægilegu Sínaí-eyðimörk, enda
inargir týnt líl'inu á þeim ferð-
um.
Það var fyrst eftir heims-
styr.jöldina að menn tóku upp
á að nota lrila til eyðimerkur-
ferða, þeir eru útbúnir með
afar breiðum hjólgjörðum.
Alt til Jiess var eini vegurinn
að nota úlfalda til slíkra
ferða, en það var fremur sein-
■egt f erðalag, þjá ]iað tók sjó
riaga hvora leið, frá Cairo á
Egyptalandi til Sínaí, en nú
tekur það aðeins einn dag á
eyðimerkurbílum, hvora leið.
•
Eg dvaldi ekki lengi í Suez
enda er það borg, sein mér
Huindi ekki geðjast að til lang-
dval ar. Borgin má þó heita
falleg og hreinleg; hún stend-
Ur við vík, er skerst inn lir
Suez-fl óanum. Flóinn sýnist
fagurblár vfir að líta. Þar eru
hinar beztu baðstöðvar, sem
fólk sækir að frá fjarlægum
stöðum. Meðfram ströndinni
áir og grúir af hinum ein-
kennilegustu fiskuin og skelj-
U'm.
Frá Suez er all-tilkomumikil
fjallasýn meðfram flóanum að
vestanverðu, en til austurs
liggur hin gula, öldumyndaða
Sínaí-eyðimörk, Auk þessa
vekja hin stóru gufuskip, sem
stöðugt eru að fara eftir Suez-
skurðinum mikla eftirtekt,
því frá borginni að sjá er eins
og þau komi út úr sandöld-
unuin, eða hverfi inn í þær
aftur á dularfullan hátt.
Eftir að eg hafði skoðað
mig um í Suez, fór eg að hugsa
um að fá mér fylgdarmanna,
sem vanur væri eyðimerkur-
ferðum, og eg var svo heppinn
að komast í kynni við mann,
sem átti og starfrækti bíla-
skála, og átti marga bíla;
hann var strax viljugur að
fara með mig til Sínaí, og
kvaðst verða tilbúinn að
leggja á stað næsta morgun.
Hann var Grikki, og hét Mich-
ael Villinis, og leit út fyrir
að vera sannur samlandi
Ulysses, ef ekki Ulysses sjálf-
ur. Hann var heljarmenni að
vexti og burðum, og leit út
fyrir að vera hinn skemtileg-
asti leiðsögumaður. Hann var
vel kunnugur eyðimörkinni,
hafði farið fimm sinnum til
Sinaí, og var vel kunnugur
munkunum í klaustrinu. Hann
sagði mér að1 við þyrftum tvo
bíla til ferðarinnar, í tilfelli ef
eitthvað bilaði á leiðinni. Við
höfðum líka talsverðan far-
angur, auk matvæla, sem áttu
að duga okkur í sex daga, því
það var áætlaði tíminn til
þessarar ferðar.
“Það er betra að hafa mat-
reðislumann,” sagði Mr. Vil-
liriis. “Eg skal útvega hann
og sjá um allan undirbúning
lil fararinnar.” •
Mér leizt svo vel á Mr. Vil-
linis, og eg fékk strax það
traust á honum að hann væri
hinn ábyggilegasti maður,
enda reyndist hann svo, að eg
álít hann einn hinn ábyggi-
legasta mann, sem eg hefi
kynst á æfinni. Það er ekki
vani minn, á ferðalögum að
fela fylgdarmönnum mínum
allan undirbúning og urrisjón,
en eg verð að segja það mér
til hróss, að eg er svo mikill
manriþekkjari, að eg sá strax
að við áreiðanlegan mann var
að skifta.
Kllukkan 5 næsta morgun
koin Mr. Villinis til að láta
inig vita að alt væri tilbúið til
ferðarinnar, og þegar eg kom
út, stóðu báðir bílarnir fyrir
framan hótelsdyrnar.
í öðrum bílnum var eg og
Mr. Villinis, sem Stýrði hon-
um, farangur minn og stór
kista, seiri var fylt alls konar
matvælum, svo sem kalkún-
um, hænsnum, dúfum, kálfa-
kjöti, sauðakjöti og mörgu
öðru góðgæti, sem minn um-
byggjusaini Mr. Villinis hélt
að eg kynni helzt að hafa lyst
á að borða, á þessu eyðimerk-
ur ferðalagi. Þetta var alt
vandlega pakkað í ís, svo ekki
skemdist.
f hinum bílnum voru ullar
ábreiður, sem Mr- Villinis tók
með, ef við skyldum þurfa að
liggja úti á eyðimörkinni. Þar
voru og körfur og kassar með
alls' konar ávöxtum, ásamt
stórri tunnu, sem var full af
fersku vatni.
Ungur Grikki stýrði bílnuni
og í framsætinu hjá honum
sat lávaxinn og þreklegur
maður, það var matreiðslu-
maðurinn okkar, og hét
Yusurf.
Um það leiti sem við vorum
búnir að koma olckur fyrir í
bílunum, var sólin að koma
upp og sendi sína heitu morg-
ungeisla yfir Sinaí-eyðimörk-
ina.
Við vorum Jieir fyrstu, sem
fórum yfir Suezskurðinn á
dragferjunni þann morgun.
Það er ágætis ferja, sem marg-
ir lrilar geta staðið samhliða
á.
Að skurðinum liggur að
vestan Egyptaland, en að
austan Sínaí-skaginn, sera er
aðskilið fylki frá Egyptalandi,
og er undir stjórn landstjóra,
sem er og foringi landamæra
varðliðsins. Þessi skagi er ein
óslitin eyðimörk, 13,000 fer-
mílur að stærð, þó er talið að
um 15,000 inanns dragi þar
fram lífið á einhvern hátt,
auk hinna umflakkandi Bedú-
ína, sem enn, eins og á tímum
gamla testamentisins, komast
altaf undan því að vera taldir.
Þessari flökkuþjóð virðist að
líka fátt ver, en að hafa þak
yfir höfði sér, eða nokkra
fasta bústaði.
Eftir að við vorum komnir
yfir skurðinn, inn á Sínaí-
skagann, lá leiðin til suðurs.
Það var fátt markvert á þeirri
leið, nema úlfaldastöðvar til
og frá, þar sem landamæra
varðmennirnir skiftu um reið-
skjóta.
Úlfaldarnir voru bundnir
við hæla, sem reknir voru ofan
í sandinn. Þéssir úlfaldar
voru ungir og hlaupalegir, eins
ólíkir áburðar úlföldum, eins
veðreiðahestar eru áburðar-
hestum. .•
Eg sagði að “vegurinn”
hefði legið til suðurs. Orðið
vegur er alls ekki réttnefni,
það er bókstaflega enginn veg-
ur, aðeins troðningar hér og
þar eftir hjólför í sandinum,
þar sem ekki hefir fokið í þau.
Þegar landstjórinn á Sínaí
lætur það boð út ganga, að
allar brautir séu lokaðar, þá
meinar það, að regn í Sínaí
hafi skolað vegarslóðunum í
burtu, og borið grjót úr fjöll-
unum á veginn; og eru þá
sendir út hópar manna til að
ryðja grjótinu í burt, og
marka leiðina að nýju.
Frirðalagið suður eftir eyði-
mörkinni var fremur tilbreyt-
ingar lítið, ekkert að sjá nema
gula sandauðnina alt i lcring,
og svarta skörðótta fjalla-
hryggi í fjarska. Kominn út
á þetta haf dauða og allsleysis,
fanst mér sem eg hefði kvatt
mannheima, að minsta kosti
um tíma.
Við fórum fram hjá vegar-
merki; það var krosstré, og
vísaði önnur álman suður en
hin norður. I þeirri álmunni,
sem til norðurs vísaði, stóð
“Jerúsalem,” en á hinni, sein
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
x hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENIJE and ARGYLE STREET
Winnipeg, Man. - Phone 95 551
ZIG'ZAG
Orvals pappír í úrvals bók
5e 5'
2 Tegundir
8VÖRT KAPA BLA KAPA
Hinn upprunalegi þ u n n i
v'indlinga pappir, sem flestir,
er reykja “Roll Tour Own”
nota. BiSjiB um
“ZIG-ZAG” Black Cover
“Egyptien’’ úrvals, h v í t u r
’vindlinga pappir — brennur
sjálfkrafa — og gerir vindl-
ingana eins og þeir væri
vafiSir í verksmiöju. BiiSjiö
um
“ZIG-ZAG” Blue Cover
til suðurs vissi, stóð “St.
Catherine klaustur.”
Skömmu eftir að við vorum
komnir fram hjá þessum vega-
mótum, ltomum við að hinum
svokallaða “Mósés brunni,”
sem er inni í runna nokkurra
smávaxinna pálmatrjáa. Þar
voru nokkrir Bedúínar með
úlfalda sína. Eg spurði þá
hvert þeir væru að fara, en
þeir kváðust vera á leið frá
Wadi Feirnan til Suez með
viðarkol. Að hrenna viðarkol
er sá eini atvinnuvegur, sem
Sínaí Bedúínar geta fengið fá-
eina aura fyrir, er það þó alt
annað en auðvelt að afla við-
arkolanna í trjálausri eyði-
mörkinni. Þeir fylgja ferða-
mannaslóðunum og týna upp
hverja smáspýtu, sem þeir
finna, sem hægt er að svíða.
Þegar þeir eru búnir að ögla
saman i nokkra poka, sem
vanalega tekur langan tíma,
fara þeir með það til Suez, sex
dagleiðir eða meir, og selja
fyrir; fáeina aura pokann.
Munnmælasagnir segja, að
Moses og ísraelsmenn hafi
farið þessa leið, sem vér fór-
um til Sínai, en það er vafa-
samt að staðhæfa nokkuð um
það, því líklega veit enginn
með neinni vissu um það,
hvar þeir hafa flækst á þessari
dauðans eyðimörk, þó einhver
sögulegur sannleikur kunni að
vera ofinn inn í söguna um
eyðimerkur hrakninga ísraels-
manna.
Klukkutíma eftir klukku-
tíma hossuðust bilarnir áfram
á ]iessari tilbreytingarlausu
vegleysu, nema hvað sandökl-
urnar risu sumstaðar eins og
fjöll framundan, og virtust ó-
færar, en er komið var á topp
eins ölduhryggsins, blasti við
hið sama útsýni, önnur aldan
tók við af annari. Langt til
Norðurs liggur hláleitur fjall-
garður, sem skiftir um liti, og
verður gulur er nær honum
dregur. Skömmu eftir að við
fórum fram hjá vegarmerk-
inu, sáum við okkur til stórr-
ar undrunar, fjóra stóra bíla
koma á móti okkur. Hverjir
gátu það verið? Þetta voru
brynvarðir bílar. Þegar Trið
mættust stönzuðu þeir, og
gáfu okkur merki um að
stanza; enda er það föst venja
að allir eyðimerkur-ferðamenn
stanza þegar þeir mæta öðr-
um, og spyrja alt af sömu
spurninganna: hvert ert þú
að fara, og hvernig er vegur-
inn?
Stór maður í yfirforingja
búningi steig út úr fremsta
bílnum og gekk til okkar, það
var landstjórinn í Sínaí. Hann
var á ferðalagi um eyðimörk-
ina til að líta eftir vegunum.
Hann sagði að er nær drægi
fjöllunum væri vegurinn ekki
góður, því nýlega hefði rignt,
og grjót skolast á veginn, en
hann hélt að það mundi ekki
éerða okkur til tafar, ef við
færum gætilega. Hann hafði
verið um nóttina i sæluhúsi,
sem stjórnin á, í Abu Zonima,
og hafði gefið fyrirskipun um
áður hann fór, að þar skyldi
verða tekið á móti okkur, því
honum var kunnugt um ferða-
lag mitt.
(Framh.)
Til íslands 1 939
Þú fósturjörð með fanna hvítu tinda,
þú færðir oss þitt heita ástar bál.
Þú fölskvalausan fornan kærleik myndar,
þar friður ríkir, ást og vinarmál.
Þú fósturjörð með fornu rúnakvæðin,
þú fluttir margt, er léttir andans flug;
með eigin sonura áttu mestu fræðin,
vér ávalt minnufst þín af hjarta og kærleikshug.
Þú fósturjörð með fossaniðinn skæra,
þú fjörgva lætur inargan hal og snót;
frá instu æðum ertu oss að fræða,
þar andans gæði festa sína rót.
Þitt bergmál heyrist, burt er allur kvíði,
sein bragnar höfðu á jökla hvítri snót;
þá andinn lifir enn i fornri prýði
með afli því er bauðst um tímans rót.
Þú fósturjörð, þótt fölvar séu kinnar,
þín frægð skal lifa meðan æðar slá;
þig æ skal muna meðan æfi ei linnar,
þinn merkisbera höldar stöðugt þrá.
W. G. Jolmson.