Lögberg - 21.09.1939, Blaðsíða 6

fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. SEPTEMBER 1939
| Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
“Vissulega! En eg er hræddur um að óhappið
hafi nú skeð. Hlustið á!” Beaumaroy benti upp
í loftið og horfði á Alec kaftein með einkennilega
raunalegum fyndnissvip á andlitinu. “Það var
asnalegt af mér að bjóða yður inn. En eg er lé-
legur leikari, það er sannleikur. Eg hleyp alt af
á mig!” nöldraði hann eins og við sjálfan sig, en
þó svo að hljóðbært var.
Alec starði undrandi á hann eitt augnablik
en athvgli hans drógst óðara að öðru. Einhver
annar brýndi nú röddina; hljóðið af henni barst
gegnum stofuloftið, úr herberginu fyrir ofan;
orðaskil heyrðust ekki, og mælgin sjálf var aðal-
orsök þess að þau urðu ekki aðgreind; en hinn
hái, skjálfandi og gjallandi tónn hljómaði um
alt húsið. Það var sem hvínandi, urgandi og
meiningarlaust hávaða-garg. Áhrifin voru leynd-
ardómsfull og mjög óþægileg.
Alec Naylor hleypti brúnum og var eins og
hroll setti að honum eitt sinn, meðan hann hlust-
aði á þetta. Beaumaroy sat hreyfingarlaus, og
augnatillit hans' var óbreytt, eða, ef um nokkra
hreyting var að ræða, þá var eins og þau lýstu
vorkunnsemi eða kærleika til gamla mannsins, er
var að rausa.
“Hamingjan góða! Beaumaéoy, hafið þér vit-
firring í húsinu?” sagði Alec Naylor. Hann hefði
nú mátt brýna röddina eins mikið og hann vildi,
því hinn hávaðinn yfirgnæfði.
“Það er ekki eg sem hefi hann, heldur hann,
sem heldur inér hér. Og hvað sem um það er, þá
segir la*knislegur ráðunautur hans mér, að engin
ástæða sé til að halda, að hinn gamli vinur minn
sé ekki með öllu viti.”
“Segir Irechester það?”
“Læknirinn, sem vitjar hans, er Dr. Arkroyd.”
Meðan Beaumaroy var að tala, hætti hávað-
ihn uppi á loftinu alt í einu.
Svo heyrðist hraka ögn í gólfviðum herbergis-
ins yfir stofuloftinu.
“Eg held það sé hezt, að þér farið nú, Naylor,
ef yður er sama. Eftir athafnir sem þessar,
kemur hann vanalega til að segja mér alt um þær.
Og hann verður ef til vill gramur út af því að
hitta yður hér.”
Alec Naylor stóð upp úr stóra stólnum, en
ekki þó til þess að fara.
“Mig langar til að sjá hann, Beaumaroy,”
sagði hann hranalega, eða fremur í skipandi róm.
Beaumaroy ypti brúnum. “Eg fer ekki með
yður upp til hans, eða leyfi yður að fara þangað,
geti eg hindrað það. En ef hann kemur, — nú,
jæja, þá getið þér beðið. Það kemur mér kann-
ske i vanda, sem þá gerir nú ekki mikið til.”
“Hugmynd mín er—”
“Mér er vel kunnugt um sjónarmið yðar,
Naylor kafteinn, sem er það, að þér berið per-
sónulega ábyrgð á hverju sem er, auðskiljanlega
vegna þess að þér eruð í einkennisbúning her-
mannsins.”
Enginn skarkali heyrðist nú lengur ofan af
loftinu né úr stiganum, en dyrnar opnuðust alt
í einu og Mr. Saffron stóð þar á þröskuldinum.
Hann hafði morgunskó á fótum, var klæddur
köflóttum buxum og fölblárri síðtreyju; auk þess
var gráa sjalið, er hann sveipaði um sig þegar
hann var á útigöngu, einnig nú vafið vandlega
utan um hann. Aðeins hægri höndin var laus,
og í henni har hann svefnstofu-kertastiku úr silfri.
Úr fölu andliti hans, undir silfruðu hári, glamp-
aði í hin skæru, bláu augu hans. Þegar Alec leit
hann fyrst, var hann með glaðlegt bros á andlit-
inu, og hrópaði með sigurhreim í röddi'nni:
“Þetta voru góð viðskifti, þau gengu ágætlega,
Hector.”
Þá tók hann eftir hinum stórvaxna gesti,
Alec Naylor, er stóð hjá eldstæðinu. Alvörusvip-
ur færðist yfir andlitið, hann lokaði dyrunum
gæyiega, gekk að borðinu og setti þar niður kerta-
stikuna. Eftir að yfirvega Alec eitt augnahlik
sneri hann spurnaraugum til Beaumaroys.
“Eg er hræddur um að við séum allseint á
flakki, herra!” sagði Beaumaroy kurteislega í af-
sökunartón,” en eg fór út til að viðra mig eftir að
þér genguð til hvílu, og hitti þá vin minn, sem
var á leið heim til sín; og þar sem þetta var
jóla—-”
Mr. Saffron hneigði sig vingjarnlega þessu
til samþykkis. “Kynnið mér vin yðar, Hector,”
hað hann, eða skipaði mjög alvarlega.
“Naylor kapteinn, herra, sem hlotið hefir
heiðursmerki fyrir hraustlega þjónustu; í Duff-
shire Fusiliers-deildinni.”
Kafteinninn var í einkennisbúningi, en hafði
meðan hann ræddi við Beaumaroy, ekki munað
eftir að taka af sér húfuna. Og þannig heilsaði
hann að hermanna sið. Gamli maðurinn hneigði
sig mjög hæversklega; þrátt fyrir hinn marg-
stæða búning sinn, bar hann sig einkar tigin-
mannlega; og hinn föngulegi herforingi virtist
ekki bera af honum sem herramanni.
“Naylor kafteinn sýndi af sér mikla hreysti í
striðinu, herra,” mælti Beaumaroy enn fremur.
“Það er mér mikil ánægja að kynnast her-
manni, sem hlotið hefir viðurkenning fyrir
hraustlega framgöngu í þjónustu lands síns,”
sagði gamli herramaðurinn, og röddin var nú
mýkri og vingjarnleg. “Látið mig ekki trufla
ykkur, herrar mínir. Erindi mitt við þig, Hector,
getur beðið. Eg hefi lokið önnum mínum, og get
nú hvílt mig með léttri lund.”
“Gætum við ekki fengið yður til að tefja
fáeinar mínútur og drekka með okkur staup af
viskí-og-sóda blöndu?” mælti Beaumaroy.
“Vissulega, Hector; en ekkert viskí handa
mér. Gefið mér staup af mínu eigin víni; eg sé
flösku af því þarna á skápborðinu,” sagði gamli
maðurinn.
Hann gekk svo kringum borðið og settist i
stóra stólinn. “Gerið svo vel, kafteinn, að fá
yður sæti,” sagði hann og veifaði hönd sinni að
lága stólnum sem Beaumaroy hafði nýlega setið á.
Naylor kafteinn hlýddi bendingunni, þótt
hans stóri skrokkur liti ógn afkáralega út á svo
lágum sess; hann fann til þess, og varð þá líka
þess áskynja, að hafa enn húfuna á höfðinu;
hann greiþ hana nú af sér í snatri, og hringsneri
henni inilli fingranna. Mr. Saffron, sem sat tein-
réttur uppi í stóra stólnum, virtist nú áreiðanlega
vera þarna eftirtektarverðastur — Beaumaroy stóð
við hlið hans og studdi öðrum handlegg á stól-
bakið og hélt í hinni á háu glasi með rauðu glitr-
andi víni í, til reiðu þegar Mr. Saffron æskti þess;
gamli maðurinn rétti svo upp hina horuðu hægri
hönd sína eftir því og saup vínið með auðsærri
ánægju.
Alec Naylor var fremur vandræðalegur, á
lága stólnum, og sat þar þegjandi. En Beauma-
roy virtist líða ágætlega. Hann byrjaði aftur við-
ræðuna með því að bera fram setningu, sem í
bókstaflegum skilningi gat ekki talist ósannindi;
en það var þó hið ítrasta, sem segja mátti um
sannleiksgildi hennar. “Áður en þér komið,
herra, vorum við að ræða um einkennisbúninga.
Minnist þér þess að taka eftir bláa búningnum
flugliðsins okkar, í vikunni sem leið, þegar við
voruin í borginni? Eg man eftir því, að þér létuð
þá í Ijós aðdáun yðar fyrir þessu.”
Þetta umtalsefni var ágætlega valið, Mr.
Saffron snerist við því með miklum áhuga; ræddi
fjörlega um gildi ýmsra einkennisbúninga, hve
snyrtilegir þeir væri eða hentugir, að því er liti
snerti — dökk-gráir, khaki, himinbláir hinn föl-
bláa flugliðsbúning og tylft annara einkennisbún-
inga herliðsins. Alec hafði einnig töluverða þekk-,
ingu í þessu efni, gleymdi fljótt aðstöðu sinni eða
feimni og tók fjörugan þátt í umræðunni, en með
viðeigandi lotning þó fyrir auðsærri oggagngerðri
þekking Mr. Saffrons á öllum einkennisbúning-
um. Beaumaroy hlustaði með ánægjulegu brosi
á samræðuna, og lét sér nægja að skjóta inn því
sem nefna mætti samtengingar-athugasemdir, —
aðeins til þess að stefna viðræðuefninu á nýjar
brautir.
Eftir fjórðungs stundar ánægjulega samræðu,
að því er þeir allir þrír virtust líta á, lauk Mr.
Saffron úr vínglasi sínu, rétti Beaumaroy það og
kvaddi Alec Naylor einkar vingjarnlega. “Það er
yissulega komið mál fyrir mig að fara í rúmið,
en verið þér ekkert að flýta yður, herra kafteinn.
Þér ónáðið mig ekkert, því að eg sef ætíð mjög
vært. Verið þér sælir. Eg þarf yðar ekkert meira
við í kvöld, Hector.”
Beaumaroy rétti honum svo ljósastikuna og
opnaði fyrir hann dyrnar, þegar hann fór fram í
ganginn.
Alec Naylor hlemmdi húfunni aftur á höfuð
sér í snatri og mælti: “Eg fer líka.”
“Jæja, þér heimtuðuð að fá að sjá hann, og
hafið nú fengið þá ósk uppfylta. Hvað haldið þér
um hann?” spurði Beaumaroy.
Alec leit á Beaumaroy með vandræðalegum
tortryggnissvip. “Þér sneruð honum af ásettu
ráði að þessu umtalsefni, með því að segja nokk-
uð, sein líktist óvenjulega inikið beinum ósann
induin.”
“Það var ofurlítið kænskubragð! Eg vissi að
yður myndi geðjast það, og það er honum mjög
hugkvæmt gjálfursefni. Eg veit ekki mikið um
fyrri lífsferil hans, en eg hygg, að hann hafi eitt-
hvað haft að gera með tilbúning einkennisbúninga
handa hermönnum; verið, ef til vill, ráðunautur
herstjórnarinnar um slíka hluti.” Beaumaroy
hló með fremur kesknislegum hæðnistón, að þessu.
“En hvað sem um það er, þá er slíkt engin sönn-
un þess að hann sé ekki með öllu ráði, finst yður
það? Ef til vill átti að líta svo á, en í vanalegu
tilliti væri það ekki meiri sönnun en hitt, að mað-
ur færi upphátt með skáldskap, úr rúmi sínu.”
“Eigið þér við það, að hann hafi verið að
fara með ljóð, þegar—”
“Nú, það hefði ekki hljómað ver, þó að svo
hefði verið, eða hvað finst yður?”
Beaumaroy var nú beinlínis að gera gaman
að undrun kafteinsins. Hann vissi, að Alec
Naylor trúði ekki einu orði af því sem hann sagði
eða var að geta sér til um; en Alec gat ekki rofið
vörn hans eða hugarflug. Ef hann, vegna gá-
leysis, komst í vandræði, skyldi hann að minsta
kosti með lægni komast úr klípunni. En tor-
tryggnin var auðvitað ætíð söm við sig, þó slegið
væri ryki í augu hennar eitt eða svo augnablik.
Og því varð ekki neitað, að hér var margt, sem
aukið gat á tortryggnina — Alec kafteinn, Ire-
chester, og í einu atriði, Dr. Mary. Sömuleiðis
voru ef til vildi, þessir tveir náungar, sem þarna
úti höfðu verið að yfirvega Turnhúsið — annar
stuttur og stubbaralegur, — þeir höfðu einnig
sínar efasemdir, þótt tortryggni þeirra stefndi að
öðrum hlut. Hann ypti nú aftur ögn öxlum að
vanda, er hann fylgdi hinum orðlausa kafteini
út að hliðinu.
“Góða nótt, með endurtekinni þökk, og eg
vona, að við hittumst bráðum aftur,” sagði
Beaumaroy glaðlega.
Alec sagði stuttlega “góða nótt” og kvaddi
með sérstaklega ákveðnum hermanns brag.
IX. KAPÍTULI
Dr. Mary setur skilyrði.
Jafnvel Alec kafteinn var ekki laus við
breyskleika þá, er mannlegt eðli á við að stríða.
Þótt hugmyndir hans um það, hvað skyldan byði
honum að gera, neyddi hann til að taka all-stint
upp og gagnrýna skoðanir Beaumaroys og fram-
ferði, að því er heraganum viðkom, þá voru nú
tilfinningar hans honum sjálfum ef til vill óaf-
vitandi mengaðar ógöfgari hugsunum. Hann
hafði krafist þrautraunar, reynslu — þeirrar, að
hitta Mr. Saffron og fá að dæma um hann af eigin
sjón. Reynsluna hafði hann fengið og þar farið
halloka. En grunsemdir hans höfðu ekki þaggast
niður — langt frá því, þótt þær á hinn bóginn
hefði enn ekkert óþreifanlegt til að styðjast við
og því síður sannanir um tilverurétt sinn; hann
gat engan árangur sýnt af þessari reynslu. Hann
hafði mætt hindrun, og meira að segja verið ertur
— því nær beinlínis hafður að spaugi. í raun og
veru hafði Beaumaroy, skelmirinn, reynst honum
ofjarl í loknum leik! Þessi skilningur hans á
afstöðu málsins litaði skoðun hans á því og gerði
hann napur-yrtan, þegar minst var á Turnhúsið
og íhúa þess, einkuin þegar hann mintist á það
við Cynthiu Walford; því í samræðu við hana
leyfði hann sér auðvitað meira frjálsræði en við
aðra; þegar hann talaði við hana var það líkast
því sem hann ræddi við sjálfan sig, þvi svo mót-
mælalaust samsinti hún öllu, sem hann sagði, og
gerði hugsjónir hans eins og að sínum eigin. Slík
algerð samhygð örfaði þau til að segja hvort öðru
afdráttarlaust allar hugsjónir sínar hreinskilnis-
lega og ákveðið.
Ekki aðeins hlustaði Cynthia á og samsinti
skoðanir Alecs kafteins, heldur hafði þær og að
umræðuefni við kunningjana — að Fornasetri,
hjá Irechester, hjá Dr. Mary, og í öllum litla vina-
hringnum, þar sem hún nú var tíður og velséður
gestur. Samkvæmt sinni litlu og mjög mismun-
andi reynslu á karlmönnum, skifti hún þeim i
tvo l'lokka; þann, er Cranster tilheyrði, og hinn,
sem Alec var göfug mynd af; og hver meðlimur
hvors flokksins fyrir sig dró í huga hennar dám
af sínum félagsskap. Þar eð Beaumaroy var auð-
sjáanlega ekki úr Alecs flokki, þá hlaut hann að
líkjast Cranster, og af honum mætti því búast
við svipuðu framferði og Cransters, eftir því sem
kringumstæður hans og freistingar hvettu hann
til.