Lögberg - 12.10.1939, Blaðsíða 6

R
/
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. OKTÓBER, 19^9
| Leyndarmálið í turninum
Eftir ANTHONY HOPE
Sllllllllll!llllllllllllllllllll!IUII!llllllMlllllilllli!l!l!lllllllllllllllllllllllll!lll>llllllllllll>ll!ll!l!lll!!llllllllllllllll!lll!ll!illlllllil!íllllll!!!lll!lllllillllllM
Mary opnaði augun og settist upp. “Cranster
eða Beaumaroy?” Það voru nöfnin, sem hún
heyrði. “Hvað í ósköpunum hafði Mr. Beaumarov
að gera við—” sagði hún, en þagnaði er hún leit
þau Alec og Cynthiu hjá eldinum, og mælti: “En
hvað eruð þið að hafast að?”
Cynthia sleit sig úr faðmlögum ástvinarins og
hljóp glaðleg á svip til vinkonunnar, til að játast
fyrir henni.
“Eg hlýt að hafa sofið vært.” sagði Mary og
kysti Cynthiu. Alec hafði komið rétt á eftia og
stóð nú við hlið hennar. Mary leit upp til hans
og mælti: “ó, nú skilst mér þetta! Hún á að
vera óhult fyrir slikum inönnum?” í þetta sinn
leit Mary ekki með aðdáun til kafteinsins, en
miklu fremur með fyrirlitning.
“Það er • hugmyndin,” svaraði Alec ánægju-
lega. “Og það er einnig ásetningur minn, að
skjótast með ykkur báðar í bílnum heim að
Fornasetri — til að boða fréttina og ná í mið-
degismatinn.”
“Ágætt!” hrópaði Cynthia. “Þú verður að
koina, Mary!”
Mary hristi höfuðið. “Nei; þið getið farið
tvö ein,” sagði hún. “Eg er þreytt og vil hafa
næði til umhugsunar.” Hún brá hönd að aug-
unum, eins og hún væri að nudda stírurnar úr
þeim. Svo varð svipur hennar alt í einu fjör-
legur og sem sigrihrósandi. “Nei, eg þarf ekki
að brjóta heilann um þetta! Eg skil það nú!”
hrópaði hún með áherzlu.”
“Kæra Mary, ertu ennþá sofandi? Ertu að
tala upp úr svefni?” sagði Cynthia.
“Leyni-orðið! Það kom á einhvern hátt fram
í huga minn rneðan eg svaf. Töfra-orðið —
Morocco!”
“Hvern skollan hefir Morocco —” byrjaði
Alec kafteinn, mcð afsakanlegri óþolinmæði.
“ó, þér hafið aldrei heyrt það, og þér mynd-
uð, kæri kafteinn, ekki hafa skilið það, þó svo
hefði verið. Þér hélduð, að hann væri að þylja
kvæði. Það sem hann var í raun og veru að
gera—”
“Heyrið nú, Doktor Mary, Cynthia hefir rétt
lofast mér, og eg ætla að fara ineð hana heim
lil mömmu minnar og pabba. Getið þér ekki
látið yður skiljast það?” Hann leit forvitnislega
til hennar. og gat alls ekki skilið, því hún væri
svona æst, ef til vill gramur út af því, hve 1 jóst%
var að gæfa og gleði Cynthiu va>ri ekki efst í
huga vinkonu hennar.
Við þessa áminning Alecs kafteins áttaði
Mary sig á því, að hún væri enn á fastri fold, og
hér væri um himneska sælu ástarinnar að hugsa,
l'remur en sælu einbættislegrar sigurgleði; enda
þótt síðarnefnda sæluástandið snerti hana sjálfa,
en ástarsælan heyrði öðrum til. “Eg hið fyrir-
gefningar, já, vissulega af öllu hjarta. Og lofaðu
inér að kyssa þig aftur, elsku Cynthia — og yður,
kæri Alec kafteinn, rétt einu sinni! Og svo farið
þið til að ná í miðdegisverðinn,” sagði hún með
ákafa og hló. “Já, og eg ætla að ýta ykkur út
og á stað!”
“Við skulum fara, Alec,” sagði Cynthia góð-
látlega, en þó með ofurlítilli óþolinmæði. Hið
mikla augnablik lífs hennar — sem fyrir hana
væri vissulega unaðslegra en nokkurri annari
mannveru hefði getað hlotnast — var naumast
að verðugu viðurkent af Mary. Eins og ávalt
voru í þessu efni tilfinningar Cynthiu og Alecs
hinar sömu. Áður en þau sneru sér að öðrum og
hugðnæmari efnum. sagði Cynthia við Alec þegar
þau keyrðu á stað: “Mér virðist sem Mary hafi
einkennilegan áhuga fyrri Beaumaroy. Hefir
hana verið að dreyma um hann, Alec?”
“Það lítur svo út! En því í skollanum um
Morocco?” Þar sem skilningur Alecs kafteins
varð hér fyrir mótstöðu leitaði hann skjóls í ást-
ardraumum sínum.
Þótt Doktor Mary yrði nú fegin að vera
orðin ein og geta notið næðis, reyndi hún ekki
að sitja kyr. Hún gekk fram og aftur, ráfaði
látlaust hingað og þangað og reykti á meðan heil-
njikið af vindlingum; hún hefði þó vissulega
fyrirboðið skjólstæðingur sinum eða sjúklingum
slíkt óhóf.
Leyni-orðið! Já, merking þess virtist á ein-
hvern hátt hafa birzt henni í svefninum Var þá
eitthvað í hugmyndinni um undirvitundina? Orð-
ið var skýring, tengihlekkur, opinberun — þetta
töfraorð, Morocco!
Já, nú skýrðist alt fyrir henni, það, er áður
var ráðgáta, virtist nú ljóslega benda á eitthvað
þýðingarmikið. Jafnvel sá hlutur, sem hún hafði
veitt litla eftirtekt, ekki haldið hafa neina sérstaka
þýðing, birtist henni nú í nýju ljósi — gráa sjalið,
sem gamli herramaðurinn ávalt sveipaði um sig
og sem huldi allan líkama hans nema hægra
handlegginn. Skyldi hann einnig vera með sjalið
við máltíðir sínar? Um það gæti hún auðvitað
ekkert sagt. Ef til vildi gerði hann það ekki;
þá væri bara Beaumaroy viðstaddur og líklega
þjónn þeirra. En svo virtist sem hann sveipaði
sig aitíð með því, þegar hann var úti, þar sem
ókunnugt fólk gæti séð hann. Það benti á dul-
girni, ef til vildi ótta eða hræðslu um opinberun
einhvers. Varkárnin, sem af þessu leiddi, gæti
gleyint sér undir áhrifum mikillar hugaræsingar.
Vafalaust hefði Mr. Saffron verið mjög æstur,
þegar hann veifaði rúnaleturs blaðinu og hrópaði
til Mr. Beaumaroys um Mbrocco. En hvort hann
huldi sig með sjalinu inni í Turnhúsinu eða ekki,
uin það gat hún ekkert sagt — ef til vildi hagaði
hann þessari venju sinni eftir því hvernig honum
liði —, en um hitt var hún sannfærð, að það var
hann sem notaði hnífapars-samstæðuna!
■ Það var um þetta verkfæri, sem Beaumaroy
hafði hnotið. Það hefði átt að vera læst inni i
skápnum áður en hún kæmi inn í húsið. Einhver
hafði verið skeytingarlaus eða hlaupið á sig
hvort það var Beaumaroy sjálfur eða þjónninn,
gerði minst til. Beaumaroy hafði sagt ósatt,
brugðið fljótt og kænlega fyrir sig lýginni, en þó
ekki alveg hiklaust. Handsveiflan hafði komið
upp um hann; andlitssvipurinn, er lýsti upp-
gerðar-kæti og háðslegu spaugi gagnvart henni og
honum sjálfum, gerði hina kænlegu skýring hans
ósennilega þá stundina. Hvort sem Mr. Saffron
notaði sjalið eða ekki við máltíðir, þá var það
alveg vist, áð hann notaði samfasta hnífaparið.
Og hvað um “kvæðin”?. sem Mr. Saffron
þuldi upp fvrir sjálfan sig í rúmi sínu, og sem
hann í áheyrn Alecs kafteins sagði um að væri
ágætt og “gengi vel.” Auðvitað var það nú
Beaumaroy, sem nefndi þetta skáldskap, og kaf-
teinninn aðeins hafði það eftir honum. En fyrir
hina nýju oiiinberun undirvitundar sinnar, þóttist
Doktor Mary nú skilja, að það. sem Mr. Saffron
þuldi úr rúminu í skjálfandi málmhljóðs-tón, var
ekki Ijóð, heldur — ræða.
Og sjálf Morocco!” Hverjum þeim manni,
sem hinir sögulegu atburðir nokkurra siðastliðinna
ára voru í minni, eða jafnvel með hversdags þekk-
ingu inannsins á strætinu, og þeim. sem lesið
hal'ði deiluna um stríðið, var Morocco engin ráð-
gata, heldur miklu fremur sem endurminning.
Því höfðu ekki viðsjár þrætuáranna einmitt byrj-
að í Moroccb og skapað með köflum æsing hjá
lolki og stöðuga hræðslu? Á morgun átti Beau-
maroy að fara á stað til Morocco — samkvæmt
því, er á rúnaletursblaðinu stóð! Ef til vildi átti
hann að fara frá Morocco til Libyu; eða vekja
Senússíana til uppreistar (Mary hafði fylgst ineð
sögu striðsins), koma fram í Cairo, í Jerúsalem,
í Bagdad! Beaumaroy átti auðsjáanlega að vera
forgöngumaður og hinn tignarlegi húsbóndi hans,
Mr. Saffron, að koma á eftir á sínum tíma! Með
kuldalegu háðsbrosi á ‘undlitinu undraði hún sig
á, hvernig þessi slægi maður fengi smeygt sér
undan því að leggja af stað til Morocco; hann
hefði kannske ekki getað fengið leiðarbréf; eða,
ef sú mótbára dygði ekki, þá að hann gæti ekki
•sloppið fram hjá árvekni brpzkra yfirvalda. Eða
eitthvert rúnaletursblað hirtist annske með aðra
frétt, er frestaði burtfararstundinni, vegna þess
að hið hentuga augnablik væri eftir alt enn ekki
kornið. Fyrir ráðkænskunni voru margar leiðir
opnar; Beaumaroy gæti á ýmsa vegu stuðlað að
framlenging núverandi stöðu sinnar, sem ekki
aðeins væri alls ekkert slæm, heldur all-auðug af
framtíðar möguleikum. Hið gremjuþrungna bros
Doktor Mary snerist nú að henni sjálfri, er hún
mintist þess að hafa verið nógu heimsk til að tala
við Beaumaroy um viðkvæma sómatilfinning.
Jæja, Mr. Beaumaroy, skeytið þvi engu! Hvað
Mr. Saffron áhrærði, þá væri afstaða hans nú
býsna augljós. Hún væri einkennileg og aumk-
unarverð, en engan veginn einstæð. Kannske
væri hún sjálf ekki eins mikill hérvillingur eins
og Dr. Irechester hefði verið svo vænn að hafa
orð á við Mr. Naylor, og hún hafði einnig orðið
vör slíkra kringumstæðna — jafnvel enn torskild-
ari, þar sem valdhafar liði fyrir staðgöngumenn,
með sorglegri afleiðingum og hjákátlegri fjarstæð-
uni í augum áhortendanna. Og hún inyndi eftir
að hafa lesið einhversstaðar — var það í Mauds-
Jay að á dögum Napóleons, þegar prinsar og
kóngar voru eins og keilur, settir upp og velt um
að geðþótta harðstjórans, að sjúkrahæli Frakk-
lands voru full af slíkum mikilmennum? — gnægð
þar valdhafa! Ef hún hefði “afreka”-sögu Mr.
Saffrons fyrir sér, byggist hún við að lesa um
oflátungslegan mann, drotnunargjarnan á sínu
litla sviði; hinn litli vísir þessara eiginleika gæti
í veikluðu líkams-ástandi, þroskast til heimsku-
legrar sjálfsblekkingar, eins og hún taldi nú á-
stand Mr. Saffrons vera — og fullvissast um
fyrir aðstoð heppilegrar tilviljunar.
En hver var nú skylda hennar — sjálfsögð
skylda hennar sem Dr. Mary Arkroyd, eins og
tilhlýðilega hæfs, viðurkends og ábyrgðarfulls
læknis? Með ofurlítilli skerðing á sjálfsvirðing
sinni varð hún að viðurkenna, að um þetta hafði
hun aðeins mjög óljósa hugmynd. Urðu ekki
þeir, sem geðveikan mann hýsti, að hafa löglegt
leyfisbréf til þess, eða eitthvað slikt? Eða átti
það aðeins við, þar sem um fleirtölu vitfirringa
væri að ræða? Og sá ekki Beaumaroy um Mr.
Saffron samkvæmt skilningi laganna, hver sem
hann kynni að vera? En undir öllum kringum-
stæðum varð hún eitthvað að gera; ástandið í
Turnhúsinu mátti ekki haldast við eins og það
nú var. Landslögunum — hver sem þau voru —
varð að hlýða, fram fyrir hendur Beaumaroys
varð að taka, og vesalings Mr. Saffron að fá við-
eigandi eftirlit. Hugsanagangur hennar hafði
naumast hindrast hið minsta meðan hún neytti
lítils kvöldverðar; þún var aftur komin fram í
stofuna ldukkan hálf-níu, og hugurinn enn gagn-
tekinn af sama efni.
Rétt eftir klukkan níu var fraindyrabjöllunni
hringt. Elskendurnir komnir aftur svona snemma!
Hún heyrði karlmannsraust úr ganginum; á næsta
augnabliki var Beaumaroy vísað inn í stofuna og
hurðin látin aftur á eftir honum. Hann stóð rétt
innan við dyrnar og gerði sig ekkert líklegan til
að koma nær henni. Hann dró andann ótt og
hún sá svitadropa á enni hans. Mary hafði sprott-
ið á fætur, er hún sá hann koma inn, og stóð með
reiðisvip framini fyrir honum.
“Þér hafið, Mr. Beaumaroy, engan rétt til að
koma hingað, eftir það sem fram fór á milli okkar
seinni partinn í dag.”
“Auk þess að vera, eins og þér sjálf sáuð,
mjög æstur, þá líður hinum gamla vin mínum
alls ekki vel í kvöld.”
“Það þykir mér mjög leitt; en eg er ekki
lengur læknir Mr. Saffrons. Hafi eg í dag neitað
að stunda Mr. Saffron. þá geri eg það tíu sinnum
ákveðnar nú í kveld.”
“Að því er eg her skynbragð á, Dr. Arkroyd,
þá er hann vissulega mjög veikur.” Látbragð
Beaumaroys var mjög stillilegt, hæverskt og blátt
áfram.
“Eg hefi komist að ákveðinni niðurstöðu um
líðan Mr. Saffrons, síðan eg skildi við yður i
dag.”
“Mér datt í hug að þér kannske gerðuð það.
Eg býst við að ‘Morocco’ hafi beint yður í áttina.
Og eg geri einnig ráð fyrir, að þér hafið litið á
blaðskufsuna?”
“Mér — mér datt það í hug —” Hér var
Mary í ofurlitiuin vanda.
“Þér hefðuð verið meira en inannleg, ef þér
hefðuð ekki gert það. Eg var kominn út aftur
eftir fimm mínútur — undir eins og eg saknaði
blaðsins; þér voruð farin, en eg þóttist vita, að
þér hefðuð séð það. Hann rissaði tylftir slíkra
miða.”
“Þér virðist taka gilda niðurstöðu mína um
andlegt ástand hans,” mælti hún höst.
“Eg geng ætið inn á það, sem eg hætti að
geta mótmælt. En við skulum ekki standa hér
og tala. f einlægni sagt, þá er hann, að því er eg
hefi vit á, kannske að deyja. Hjartað virðist
mjög veilt.
“F'arið og sækið Irechester.”
“Hann óttast Irechester. Eg held, að ef hann
sæi Irechester, þá riði það honum að fullu. Þér
verðið að koma.”
“Eg get það ekki — af þeim ástæðum, sem
eg hefi sagt yður.”
“Því? Vegna minna misgerða? Eða fyrir
yðar eigin reglur og venjur? Hamingjan góða, en
hvað eg hata reglur og venjur. Hver þeirra er
það, sem ef til vill á að kosta líf gamla manns-
ins?”