Lögberg - 09.11.1939, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. NÓVEMBER 1939
Þorleifur Johnson
(Æfiminning)
Hann andaðist að heimili
sinu á Big Point, 5 mílur
austur af Langruth, Man.
þann 29. sept. 1939. Hann
hafði verið heilsulinur nokk-
urn undanfarinn tíma, en dó
Þorleifur Johnson
mjög snögglega af hjartabilun
að kveldi hins 29. september,
sem fyr er sagt.
Þorleifur sálugi var fædd-
ur 14. október 1867, í Holts-
múla, Skagafjarðarsýslu, fs-
landi.
Foreldrar hans voru þau
hjónin Jón Stefánsson og
Kristín Sölvadóttir, er bjuggu
á Völlum í Hólminum í
Skagafirði/
Þorleifur giftist 11. nóv.
1899, Guðnýju Sigriði Jóns-
dóttur. Foreldrar hennar
Ljúffengt skozkt
Visky
Blandað og látið í flöskur
í Canada undir beinu
eftirliti eigendanna
ADAIR & COMPANY
GLASGOW
hjá
Gooderlham & Wtorts, Limited
•
CANADA’S
OLDEST
DISTILLERY
This adverti8ement is not inserted by
the Government Liquor Control Com-
mission. The CommÍHSion is not re-
sponsible for statements made as to
quality of products advertised.
voru þau hjónin Jón Þorkels-
son og In,ga Kráksdóttir, er
hjuggu ú Þverárbrekku i
öxnadal í Eyjafjarðarsýslu.
Bróðir Jóns var séra Jóhann
Lúðvík dómkirkjuprestur i
Reykjavík.
Þorleifur sál. og Guðný
fluttu til Ameríku í júlí 1900
og staðnæmdust í Mountain,
N. Dakota. Árið 1902 fluttu
þau hjón til Sherwood, N.D.,
og bjuggu þar 11 ár. Árið
1913 fluttust þau til Crystal,
N.D., og svo 1918 til Big Point,
rúmar 5 mílur austur af
Langruth, Man., hvar heimili
þeirra var altaf siðan.
Þorleifur sál. og Guðný
eignuðust 8 börn, 4 pilta og 4
stúlkur:
Jóhnnnes, giftur hérlendri
konu, á heima í Kenora, Ont.
Vinnur við Standard bankann
þar.
Helga, gift Eiríki ísfeld
bónda á Big Point.
Stefán, ógiftur, býr með
móður sinni.
Victor Aðnlsteinn, giftur
hérlendri konu, til heimilis að
Langruth, Man., starfar við
rjómaflutning.
Ingn Soffín, gift Norman L.
Olson, til heimilis að Sheri-
don, Man.
Norman, starfar við kopar-
námuna i Sheridon.
Hólmfríður Anna, ógift, til
heimilis hjá móður sinni.
Nikkolína, ógift, til heimilis
hjá móður sinni.
ÖII eru börnin sérlega mann-
vnleg og vel gefin.
Þorleifur sál. var maður
tæplega af mðeal hæð, vel
bygður, en fremur holdgrann-
ur. Hann var iðjumaður,
fljótur i hreyfingum, en flan-
aði aldrei að neinu. Hann var
vel greindur, aldrei myrkur i
máli sínu, og stefnufastur.
Glaður í viðmóti og gestrisinn.
Líka var hann vel máli far-
inn, hafði liðugan talanda og'
talaði oft á ræðupalli, á
mannamótum.
Félagslyndur var hann
einnig, og tók mikinn þátt i
félagsmálum bygðarinnar.
Hann var mjög ástríkur fjöl-
skyldufaðir og lagði mikið á
sig á fyrri árum, að sjá fyrir
sínum, þegar lítil voru efni,
en erfiðleikar miklir á frum-
býlingsárum.
Með vaxandi aðstoð drengj-
anna batnaði hagur, svo að
nú um^allmörg undanfarin ár
bjó hann góðu búi.
Fjöldi vina og annara bygð-
armanna syrgja nú góðan ná-
granna og góðan dreng.
Svo er autt sæti á heimilinu
þar sem ekkjan og börnin
syrgja, — ekkjan elskuríkan
eiginmann og vininn bezta, en
börnin ástríkan föður.
Jarðarförin var haldin þann
1. okt. eftir hádegið, fyrst
húskveðja á heimilinu, en síð-
ar frá kirkju Herðubreiðar-
safnaðar íí Langruth. Hér-
lendur prestur frá bænum
Neepawa flutti ræðu í báðum
stöðum, að viðstöddu miklu
fjölmenni.
Blessuðj sé minning hans.
Vinur hins Intnn.
Eftir þá liggur afreksverk,
sem orkaði þeirra höndin sterk.
Og djúpt í sögu’ er sú rúnin
rist,
sem riftist aldrei né afmáist.
Þótt hamist veður um heim
og geim
sjást hjólförin glögg á eftir
þeim.
Þorsteinn^ &&
Magnússon
Borgfjörð
Hann var sonur merkis-
hjónanna Magnúsar Jónssonar
hreppstjóra á Hofsstöðum í
Álptaneshreppi í Mýrarsýslu á
fslandi og seinni konu hans
Helgu Þorsteinsdóttur. Bjuggu
þau hjón rausnarbúi fyrst á
Hofsstöðum og síðar á Litlu-
Brekku í Borgarhreppi i sömu
sýslu. Um fæðingardag Þor-
steins sál. er þeim, sem þetta
ritar ókunnugt en hann var
fæddur á árinu 1863, og var
því 76 ára er hann lézt. Þor-
steinn dvaldi hjá foreldrum
sínum þar til hann kvæntist
Hólmfríði Sigurðardóttur frá
Kárastöðum í sömu sveit árið
1884, og bjuggu þau hjón, i
Einarsnesi þar til þau fluttu
til Ameríku árið 1887.
Þorsteinn nam land vestast
í Geysisbygðinni og nefndi
“Hof”. Þeim hjónum varð 5
barna auðið. Árið 1894 urðu
þau hjón fyrir þeirri þungu
sorg að missa, á sviplegan
hátt, öll börnin, nema eitt —
stúlku, Signýju að nafni, og
tæpu ári síðar misti Þorsteinn
konu sína og stóð þá uppi
aleinn með eitt stúlkubarn.
Eg er eins og utan við
iheiminn,
Enginn skilur hvað eg meina:
Samferða því engum er eg —
Aleinn, stirður lyfti byrði.—
En örlaganna elfu-straumar
Á aldur-tila stund, mér skilar.
Þreyttur bæði’ og þögull sit eg,
Þráir lund á vinafundinn.”
Þannig kemst Þorsteinn að
orði í einu af erindunum i
hinu gullfallega ljóði “Vor-
kvöld á Rauðárbökkum.”
Árið 1902 kvæntist Þor-
steinn í annað sinn Ragnheiði
Guðmundsdóttur, þá til heim-
ilis í West Selkirk og fluttu
þau hjón strax til Tacoma
Wash. og síðar til Olympia í
sama riki. Þeim varð 5 barna
auðið, — af þeim eru 4 á lífi,
öll uppkomin.
Systkini Þorsteins eru fjög-
ur á lífi: Jón og Guðmundur
báðir í Árborg, Man., Sigrið-
ur Landy í Glenboro og Sess-
elja Harpell í Winnipeg. Þrjár
systur Þorsteins eru látnar:
Sigriður H. Sigurdson nýlátin,
Magnúsína Halldóra og Guð-
rún Elízabet löngu látnar í
Winnipeg.
Þorsteinn var fjörmaður,
kátur og glaðlyndur—var tæp-
lega hægt að sjá á látbragði
hans hvað sorg og ástvina-
missir höfðu höggvið nærri
honum á lífsleiðinni. f sam-
kvæmi var hann afar skemt-
inn og hafði þá oftast ljóð við
gefin tækifæri, því hann var
skáld gott. Flest af Ijóðum
hans munu vera glötuð, þvi
lítt hirti hann sjálfur um ao
halda því saman og aldrei kom
neitt af því sem hann orti á
prent í bókarformi, og sára-
lítið á prenti öðruvísi. Stórt
tjón er að öll af hans beztu
Jjóðum munu að öllum lík-
indum glatast eða vera glöt-
uð.
Hér er ekki rúm til að tína
saman neitt af því, sem sá,
er þetta ritar, man af því sem
Þorsteinn sál. orti, enda væri
það ekki það bezta, sem eftir
hann liggur í bundnu máli;
set eg hér aðeins eitt af Ijóð-
um hans, sem ef til vill hefir
áður komið á prent, í ein-
hverju af íslenzku blöðunum:
VORKVÖLD
Á RAUÐÁRBÖKKUM
Borgin turnum hreykir háum
Hlýjum móti daggarskýjum;
En aftanröðuls geisli glaður
Gyltum rúnum slær á túnin.
Björkin sumarskrauti skrýðist,
skrúðgræn rísa’ úr dufti stráin.
Likt og silfurlagður þráður
Liðast spegilfögur áin.
Hér er nokkur fenginn friður,
Ferskur beini’ er loftið hreina.
Hér er borgar hark og niður
Heldur minni’ i fjarlægðinni.
Hér er ma'rgt sem hrífur augað
í heimi kunnum náttúrunnar.
Hér fær þreyttur, þ j á ð u r
maður
Þægust gjöld á sumarkvöldum.
Og á þessum blómabala
Hvar björkin ruggar aftan-
skuggum
Situr J>reyttur, þögull maður
Og þýðir minning æfi sinnar.
Undir laufið gægjist geislinn
Og góðar vonir færir honum;
En augun dökk á strauminn
stara;
Strýkur mundin tár er hrundu.
“Hví ert þú svo þögull maður?”
Þannig spurði ljósgul rósin.
Á meðal okkar ungu blóma
Er ekkert stríð né hugarkvíði.
Okkar gleði’ eru daggardropar
Og dýrstur vinur aftanskinið;
Við unum hér á elfar-bökkum
Ung og væn í sumarblænum.
Blessuð sértu’ á bala grænum
Blómrós smá og litlu stráin,
En mína æfi ei þið skiljið
í örlaganna þyrnirunni.
öllum vinum er eg sviftur—
Einn fyrir vindi sterkum
hrindist;
Hæli mitt eru hafsins öldur
En hugurinn í fjarðlægðinni.
Eg er eins og utan við heiminn,
Enginn skilur hvað eg meina,
Samferða því engum er eg,
Aleinn, stirður lyfti bvrði;
En örlaganna elfu-straumar
á aldurtila stund mér skilar.
Þreyttur bæði og þögull sit eg,
Þráir lund á vinafundinn.
Angurblíðast andsvar sendi
Indælt blóm í sætum tóni;
“Eins eg væri í skrugguskúrum
Ef skýldi eikin mér ei veikri.
Lífsins tré þér láttu hlífa
Lífs í köldum þrauta-öldum,
En eg skal vera’ í augum
þínum
Endurminning vina þinna.”
Eg er lítt fær að rita æfi-
minningar, en mér var þessi
látni frændi mjög kær og þess-
vegna er þessi tilraun gerð.
Oft, þegar eg var lítill, skemti
Þorsteinn mér með sínum
indælu ljóðum -—• mér og öll-
um, sem til hans heyrðu. Er
hans saknað úr því nágrenni,
sem hann dvaldi í fyrstu ár
sín i Vesturheimi — og nú, er
hann hefir numið nýtt land-
nám, bið eg Guð að blessa
minningu hans.
Árborg, Man. 28. okt., 1939.
Magnús Sigurdson,
systursonur hins látna
Frá Vogar
1. vetrardag 1939.
Þá er nú veturinn genginn
k garð og minti á komu sina
með snjóveðri dag. Það má
kalla fyrsta snjóinn, sem hér
hefir sézt við vatnið; en áður
hefir fölgað dálítið fjær vatu-
inu. Svo viðrar jafnan að hér
gætir minna snjóa og frosta
á haustum en aftur er kaldara
hér á voruin meðan is er á
vatninu, en þegar fjær dregur.
Annars hefir tíðin verið ó-
vanalega köld hér þessa tvo
siðustu mánuði af sumrinu, og
oft lítið notið sólar. Þar á
móti var júlí' og ágúst með
heitara móti svo flestum þótti
um of. Var þvi útlitið orðið
slæmt um miðjan ágúst, þvi
gras og garðar lágu við skemd-
um af ofþurki; þó rættist
nokkuð úr því um miðjan ág.,
því þá tók að rigna af og til,
en áður hafði varla komið hér
dropi úr lofti i nær tvo mán-
uði. Það leit því illa út með
þeyskap, því vorið var kalt
framan af og spratt seint, og
engjar voru fremur illa
sprottnar. Þó mun heyskap-
ur hafa orðið sæmilegur, því
tíðin var hagstæð fyrir nýt-
ingu. En það tók lengri tíma
en vanalega að heyja, og urðu
því ódrjúg haustverkin hjá
bændum. Nú eru allir, sem
við vatnið búa eða nærri því,
að búa sig undir fiskiveiðar.
Tekur það mikla vinnu frá
heimilunum og tefur mjög
haustverkin. Útlitið er sagt
skuggalegt með fisksölu, og
búast má við að veiðin verði
smá eins og undanfarin ár. En
fiskimenn eru furðu þolgóðir
að þreyta við þá atvinnu, þótt
litið sé í aðra hönd. Þeir lifa
í voninni um betri heppni, og
víst hafa margir haft drjúga
peninga upp úr fiskiveiðum
hér í sumum árum.—
Þeim fækkar nú óðum hér
gömlu bændunum, sem komu
fullþroskaðir að heiman. Tveir
þeirra eru nú nýlega dánir:
Jóhannes Jónsson, frá Foss-
völlum í Norður-Múlasýslu, og
Hávarður Guðmundsson við
Hayland, Norðfirðingur að
ætt. Báðir voru þeir gildir
bændur og vel metnir; verður
þeirra nánar getið siðar. Einn-
ig er nýlega látinn Guðrún
Thorlacius í Oak View póst-
héraði, ekkja ólafs Thorlacius
sem dáinn er fyrir fáum ár-
um. Að öðru Ieyti hefir
heilsufar manna verið allgott
í sumar í þessum bygðum,
engin umgangsveiki, sem telj-
andi er.—
Um framfarir og félagsskap
er fátt að segja héðan, að
vanda. Það má kalla að hver
búi hér að sínu, en hyggi lítt
á breytingar eða stærri um-
bætur. Gömlu bændumir eru
nú því nær allir dánir eða
hættir búskap, en yngri kyn-
slóðin tekin við. Þeir fara
flestir varlega i sakirnar með
nýbreytni og kostnað. Krepp-
an hefir kent þeim að sníða
sér stakk eftir vexti, því þeir
sáu þess dæmi í góðu árunum,
að margir spiluðu of djarft í
þeim sökum. Áhrifa frá gömlu
mönnunum mun lika gæta
nokkuð í þá átt, þótt þeir séu
nú liðnir undir lok, eða hætt-
ir störfum. Kreppan hygg eg
að ekki hafi lamað efnahag
(Framh. á bl. 5)