Lögberg - 14.12.1939, Blaðsíða 7

V
LÖGBÉRG, FIMTUDAGINN 14. DESEMBER, 1939
ERINDI
(Framh. frá bls. 3)
sér nú öfluga fyrir bættum
samgöngum kjördæmisins.
Þetta gat eins verið heima á
fslandi. Ræða prests var hin
snjallasta. — Áður en dagskrá
var lokið bað forseti menn að
rísa úr sætum og syngja svo
sem venja væri til. Var nú
fyrst sungið: Eldgamla ísa-
fold, innilega og af tilfinn-
ingu, og að því loknu með
sama lagi þjóðsöngur Breta:
God Save Our Gracious King
—Guð blessi konung vorn.—
Við þann söng rankaði eg við
mér og mintist þess um stund,
að eg var ekki heima á Is-
landi. Það var einkennileg
tilfinning að heyra þessa ís-
lenzku barka syngja blessun
yfir konung Bretaveldis við
sömu tóna og þeir vottuðu
Fjallkonunni ungu og fríðu
ást sina og hrifningu. En því
verður eigi neitað — það er
staðreynd, þessir islenzku
menn og konur eru nú borg-
arar og þegnar Bretaveldis, i
bliðu og stríðu, í friði og ó-
friði. — Þá var hinni eigin-
legu dagskrá lokið og nú hófst
ánægjulegasti þáttur kvölds-
ins. Hinar myndarlegu kon-
ur safnaðarins buðu nú til
kaffidrykkju og báru fram
veitingar fyrir aðkomufólk og
fundarmenn af miklum
rausnarskap. Nú gefst tæki-
færi til að kynnast miklu
fleira fólki, ganga um og taka
i hönd þess. ,Og handartak
þess var þétt og innilegt. Eg
skildi það, að fólkið var i
rauninni ekki að taka í hönd
mér — það var að taka á móti
handartaki að heiman frá fs-
landi, handartaki, sem e. t. v.
gat skapað þvi einhver tengsl
við kærar og þráðar endur-
minningar frá gamla landinu.
— Og allir spurðu frétta af
vinum heima og högum fólks-
ins og báðu að heilsa — heilsa
öllum, heilsa landinu, i fæst-
um orðum:
Heilsaðu öllum heima þar
hálsum, fjöllum, dölum.—
Það var komið yfir mið-
nætti, þegar skiljast varð. Eg
fór af þessari samkomu miklu
auðugri en eg kom. Og eg
var að hugsa um það á leið-
inni heim yfir sléttlendi Mani-
toba, á hinni fögru stjörnu-
björtu sumarnótt — hvað við
heima gjörðum okkur sjaldan
ljóst, hversu fögur og göfg-
andi einlæg þjóðrækni er og
hversu íslenzka þjóðin er
miklu stærri og ríkari en við
alment vitum, þar sem við
eigum slík systkini og dáend-
ur sameiginlegrar móður i
hinni miklu álfu, og loks
hver vandi okkur væri á hönd-
um, að efla og treysta bræðra-
böndin — og hver reginsvik
og dauðasynd það væri að
vanrækja það. — Samskonar
hugarþel, alúð og vinátta,
sömu bræðralagskveðjurnar
endurtóku sig á öllum hinum
síðari fundum og samkomum,
sem við sóttum. Svona var
það á Gimli, hinni stóru
hygð íslendinga við Winni-
pegvatn. Eins var það i hinni
fögru og frjósömu Aryglebygð,
þar sem skiftast á gróðursælir
akrar og skógivaxnar hliðar
og læknirnir hjala líkt og
heima á Fróni. Og sama var
sagan í hinni dásamlegu fs-
lendingabygð í Norður Dak-
ota í Bandaríkjunum, þaðan
sem ættaðir eru og uppvaxnir
margir hinir alfremstu fslend-
ingar vestra. Hæðirnar og
hlíðarnar þar fá hugann til að
reika heim. Kvöld eitt stað-
næmdumst við á íslenzkum
bóndabæ þar. Mér fanst
bóndi og búalið alt, umhverf-
ið og andrúmsloftið svo is-
lenzkt, að eg heyrði fuglana
syngja á íslenzku. — Það er
svo margt, sem eg vildi minn-
ast — menn og staðir og
minningar, en tíminn leyfir
það eigi. — Eg flutti erindi
mitt í Winnipeg í hinni miklu
og veglegu kirkju lúterska
safnaðarins. Það sýnir stór-
hug safnaðarins og fórnfýsi,
að kirkjan kostaði um 500
þús. kr. — Húsið var þétt-
skipað. Sóknarpresturinn, sr.
Valdimar Eylands, flutti fagra
ræðu og virðuleiki mikill
hvildi yfir samkomunni. —
Það er margt í safnaðar- og
félagslífi V.-ísl., sem við höfð-
um gott af að kynnast nánar.
Það er ein heimsókn, sem
mér er ókleift að ganga fram
hjá. Það var á elliheimilið
“Betel” á Gimli. Þetta elli-
heimili, sem starfrækt hefir
verið i nærfelt 25 ár, er reist
og kostað af íslendingum ein-
um. Þar eru nú um 55 gam-
almenni, flest yfir sjötugt, en
þó mörg hin hressustu, enda
þótt lífsbarátta þeirra hafi
verið hörð og erfið. Þetta er
sagður íslenzkasti bletturinn í
Vesturheimi, þar heyrisd
aldrei nema íslenzkt orð. Á
kvöldin eru sögur sagðar,
kvæði, lesin og rimur kveðn-
ar, en gömlu konurnar spinna
rokka sína. Það er unun að
sjá, hversu vel gamla fólkinu
líður, aðbúnaður þess allur
er hinn ákjósanlegasti og um-
hyggja og samhúð sem góðra
systkina. Ráðskona heimilis-
ins er ungfrú Inga Johnson,
hjúkrunarkona, allsstaðar ná-
læg og altaf hjálpandi. En
faðir og móðir á þessu heim-
ili eru Dr. B. J. Brandson og
kona hans. Göfugmenska
þeirra hvílir yfir heimilinu og
gamla fólkið gleðst af nærveru
þeirra. En vitanlega eru all-
ir góðir V.-ísl. styrktarmenn
og velunnarar þessarar stofn-
unar. — Við komum þangað
að áliðnum degi. Dr. Brand-
son og kona hans voru þar
fyrir og tóku á móti okkur.
Samkoma var sett í samkomu-
sal heimilisins og alt gamla
fólið, sem rólfært var, kom
niður. Dr. Brandson tók nú
til máls og gainla fólkið henti
hvert orð á lofti. Síðan tal-
aði eg um hálfa klukkustund
og sagði þeim hvernig ísland
liti út nú í dag. — Á eftir var
sungið af hjartans einlægni,
en veikum mætti raddar : “ó,
fögur er vor fósturjörð.” Og
hér var svo stutt á milli brosa
og tára. — Við heilsuðum
öllu gamla fólkinu. Handar-
tak þess var langt, þótt hend-
urnar væru suinar máttlitlar
og skjálfandi. “Heilsaðu fs-
landi,” sögðu þau öll. Einn
þeirra, sem kominn var yfir
áttrætt og var hlindur, sagði:
“Eg sé þig aðeins með hjart-
anu — eg elska fsland.” Heils-
aðu gamla landinu.” Ein af
elztu konunum kom þrisvar
sinnum til mín og tók með
skjálfandi höndum um hönd
mér og sagði svo lágt, að vart
mátti heyra: “Eg elska ís-
land — eg elska fsland.” Einn
sagðist altaf yngjast um mörg
ár við að taka i hönd fólks,
sem væri nýkomið að heiman.
Og einn af elztu mönnunum
er altaf að smiða sér koffort
til að komast heim. — Römm
er sú taug er rekka dregur
föðurtúna til — þetta fólk
lifir hinu fegursta haustkvöldi
við umönnun og umhyggja
góðra manna, en hugurinn er
heima við bernskuminning-
arnar, bernskuna, sem ekki
fékk að skjóta rótum i grýttri
mold. — Þegar eg kvaddi
gamla fólkið í húmi síðkvelds-
ins, þar sem það sat úti á
svölum þessa fagra elliheiin-
ilis, sem vinir þeirra og landar
höfðu búið þeim — sat og
horfði hljótt og hugsandi út
yfir hið gárótta Winnipeg-
vatn, umkringt fögru skóg-
lendi, þá fanst mér einhvern
veginn, að hið blíða öldufall
vatnsins flytti þeim minning-
arnar af brimhljóðinu heima,
en hin stóru og fögru tré,
væru gamla fólkinu tákn
þeirrar fegurðar og gróðurs,
sem það þráði í landi æsku-
minninganna, en fann ekki
þar.—
Tími minn er nú á enda.
Að lokum aðeins þetta. Vest-
ur-fslendingar hurfu héðan
að heiman á tímum vantrúar
og vanmáttar þjóðarinnar. út-
þrá var þeim í blóð borin.
Þeir brutu land vestra, ukust
að íþrótt og frægð, og brutu
niður þá óvild og vantraust,
er þeim mætti í öndverðu
vestra. Frumbyggjarnir ruddu
sér braut til bjargálna. Þeir
komu börnum sínum fram til
menta og mannvirðinga. Nú
er það aðalsmerki, að vera
íslendingur í Vesturheimi.—
Landar vorir vestra vilja rétta
oss hönd yfir hafið. Hver er
sá íslendingur, er eigi vill
taka í hina útréttu hönd?—
Margar leiðir liggja til sam-
starfs við þann þriðja hluta
íslenzku þjóðarinnar, sem býr
i Vesturheimi. Fyrsta sporið,
sem við eigum nú að stíga, er
að mynda öflugt félag allra
íslendinga er samstarfinu vilja
sinna, til samvinnu og sam-
taka við Þjóðræknisfélagið
vestra. Þá er sambandinu
náð, og við erum á góðri leið
með að mynda meginþráð yfir
höfin breiðu — þann er lönd
og lýði bindur.
Til bygðarbúa
í Þingvallanýlendunni Church-
hridge, Bredenbury og víðar.
Með þessum línum viljum
við hjónin þakka ykkur öll-
um af alhug fyrir góða sam-
fylgd og samvinnustundir,
sem við höfum haft með ykk-
ur í nokkur undanfarin ár.
Þar er margs að minnast og
ínargt að þakka. Nú viljum
við hjónin þakka ykkur öll-
um, sem hér áttuð hlut að
máli, fyrir það ánægjulega
kveðjusamsæti, sem þið héld-
uð okkur og rausnarlegar
gjafir í tilefni af því að við
vorum að flytja burt úr bygð-
inni.
Vegna þess hvað þeir voru
margir, sem beiddu okkur að
skrifa sér og láta þá vita
hvernig ferðin gengi vestur
til Campbell River á Van-
couver eyjunni í British Col-
umbia, þangað sem ferðinni
var heitið, og svo hvernig að
okkur litist á okkur hér á
þessum slóðum, þá ætla eg að
biðja ritstjóra Lögbergs að
gefa þessum línum rúm í
Lögbergi, með því get eg skrif-
að til ykkar allra í einu.
Við lögðum á stað frá
Bredenbury á föstudagsmorg-
uninn 3. nóvember, og komum
til Flannigan eftir miðjan
daginn. Þar tókum við okk-
ur far með annari lest til
Regina og vorum komin
þangað kl. 4 e. h. Þar bið-
um við þangað til kl. hálf
átta um kveldið, tókum við
þá Iestina, sem flutti okkur
alla leið til Vancouver, B.C.
Við komum til Calgary kl. 8
á laugardagsmorguninn, og
inn i Klettafjöllin vorum við
komin kl. 10 f. h. Það var
mikill snjór í fjöllunum. Við
komum til Vancouver ld. hálf-
níu á sunnudagsmorguninn.
Þá höfðum við verið á leið-
inni í tvo daga og tvær næt-
ur. Þegar við koinum út úr
lestinni i Vancouver, þá var
þar til staðar góðkunningi
okkar Victor Þorgeirsson, til
að taka á móti okkur, og vor-
um við hjá þeim góðu hjón-
um fimm daga, í góðu yfir-
læti. Þau keyrðu okkur tals-
vert um borgina þó rigning
væri, innan um grænar grund-
ir og brosandi blóm. Svo
sýndu þau okkur í dýragarð-
inn og var þar margt mark-
vert að sjá, og höfðum við
góða skemtun af því. Þau
Mr. og Mrs. Dan Christo-
ferson komu til að sækja
okkur, og fórum við með þeim
til Mr. og Mrs. John Erlind-
son, hans kona er móðursystir
konunnar minnar; var vel
tekið á móti okkur. Þau
höfðu við kaffi og allskonar
góðgjörðir. Siðan keyrðu þau
með okkur til Mr. og Mrs.
Campbell, þar sem Danni
vinnur, og sýndu þau okkur
þar stórt kúabú, einar 30 kýr
í fjósi og mjólkurhús. Alt
er þar unnið með vélakrafti
og upplýst með rafmagnsljós-
um. Þar eru fjórir vinnu-
menn. Síðan var farið með
okkur til Mr. og Mrs. John
Christoferson, foreldra Dans
og höfðum við þar ágætis
kveldverð, og var svo rabbað
og spjallað fram eftir nótt-
unni. Næsta dag kom óli
Sveinsson til að sækja okkur.
Hann er sonur Mr. og Mrs.
S. Sveinsson í Bredenbury.
Hann er giftur og á gott heim-
ili og hefir góða atvinnu.
Höfðum við kveldverð hjá
þeim, og keyrðu þau okkur
svo til Mr. og Mrs. John Er-
lindson. öllu þessu fólki
vottum við okkar innilegt
þakklæti, fyrir alla þá vináttu
og velvild, sem það auðsýndi
okkur.
Svo var farið að hugsa til
að halda áfram ferðinni til
Campbell River, B.C. Er sú
leið farin með skipi. Á fimtu-
dagskvöld keyrði Mr. O. Svein-
son okkur til skips, og lögð-
um við á stað frá Vancouver
kl. hálf níu um kveldið, og
vorum við 10 klukkutíma á
ferðinni til Campbell River.
Það var nokkuð vont á sjón-
um, samt fengum við ekki
neina sjósótt. Þegar skipið
Ienti í Campbell River þá var
þar til staðar “taxi,” og keyrði
hann strax í fljúgandi ferð
með syngjandi radio með
okkur til Mr. S. Gudmundson,
tvær og hálfa mílu í suður
frá Campbell River, og var
þar strax til kaffi fyrir okkur,
samkvæmt islenzkum sið.
Strax eftir morgunverð, fékk
hann einn af nágrönnum okk-
ar, sem hefir “truck” til að
fara með okkur til Campbell
River til að sækja dót okkar.
Heitir hann Sigurjón Borg-
fjörð. Lika slóust í förina
þeir Albert Árnason og Carl
Sigurðsson, svo það varð létt
verk að koma dóti minu heim.
Strax um kvöldið vorum við
flutt inn í okkar eigið heim-
ili. Var það á föstudags-
kvöldið 10. nóvember. Það
var sólskin og bliða þennan
dag.
Við höfum kunnað vel við
okkur það sem af er veru okk-
an hér. Það hefir verið mjög
rigningasamt hér i seinni tið,
eins og þið hafið heyrt, en
það hefir ekki sakað okkur
landa hér við sjóinn; svo er
nú ekki altaf rigning hér.
Síðustu dagana i nóvember
var hér glaða sólskin og bliða,
hér er lika alt skrúðgrænt og
lifandi blóm úti ennþá. Hér
er alt á ferð og flugi bæði á
sjó og landi, og i loftinu líka.
Það lítur ekki út fyrir að
það sé neitt of sagt af því,
sem Mr. S. Guðmundson og
Mr. K. Eiríkson hafa ritað
um strandarlífið hér. Eg á-
lít það væri ágætt fyrir aldr-
(Framh. á bls. 8)
NIAGARA
02?
Gallónan

PORT og SHERRY
liltAGÐBETRA —- Stórum gómsætara
vegna geymslunnar í viSSarfláti.
STEKKABA——Því sem næst 28% aS
styrkleika.
DRÍGRA—Gæ'fii, sem jafnast á við
margar dýrari tegundir.
Selt i öllum
s tjórn a-rvíns ölub ú ð u m
CANADIAN WINERIES LTD.
Head Office: TORONTO
Branches: NIAGARA FALLS — ST. CATHARINES
LACHINE, QUE.