Lögberg - 02.10.1941, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGTNN 2. OKTÖBER, 1941
a
Ungfrú Morpath fékk nnnusta
sínum bréfið, án þess að minn-
ast á innihaldið. Hann las það
með mestu ákefð. Til herra
Burns: “Herra! Vér höfum
aflað oss upplýsingar um per-
sónu þá er þér nefnið. Hann er
sonur de Launay skipsforingja,
sem dó í Brest 1820. Skírnar-
nafn hans er Edvard. Hann
gekk sem undir-sáralæknir' í
konunglega þjónustu við fanga-
húsið í Brest fyrir 5 árum síðan,
en vék þaðan 8. apríl síðastl. eft-
ir að hal'a erft (að hans sögn)
ættingja sinn að miklum auð-
æfum; nafn arfleifanda þekkist
ekki, hann hefir verið heiðvirð-
ur maður og vel látinn. Lýsingu
þessa höfum vér fengið gegnum
lögreglustjórnina. Með undir-
rituðum nöfnum okkar, erum
vér með virðingu yðar, Roche-
forth and Comp.”
Meðan de Launay var að lesa
bréfið, fór til muna að síga í
hann, og er hann hafði lokið
lestrinum æpti hann upp: “Það
er þá eg, sem lýst er í bréfi
þessu. Geti eg aðeins með að-
stoð bréfs þessa orðið eiginmað-
ur ungfrú Morpeth, verður það
aldrei, nei aldrei. Eg vil tíu
þúsund sinnum heldur verða án
þess, heldur en með mig sé far-
ið sein glæpamann. Þetta er ó-
þolandi. — “Edvard! Læturðu
mig heyra þessi orð af vörum
þínum,” sagði ungfrú Morpetb.
— “ó, eg finn að hjarta mitt er
að springa. Svo framarlega að
Guð lifir á himnum, skal þessa
verða hefnt,” mælti de Launay.
—- “Vertu hægur, þú veist ekki
hvað þú talar,” sagði hún. —
“Og eg veit það ofur vel, hann
biður um hönd þína.” — “Nei,
öldungis ekki, því er alt öðru
vísi háttað,” sagði hún. — “Nei,
segið mér og eg særi yður. Hvers-
vegna lætur hann sér þá svo
ant um yður og í öllu er yður
viðkemur?” sagði hann.
“Eg bið yður að spyrja einskis
frekara út í þetta. Eg hefi lofað
að á morgun fáið þér að vita
hvernig öllu er háttað, en til
bráðabyrgðar get eg sagt yður,
að hann er mér náskyldur og
elskulegur ættingi, en fáeinir
dagar verða að líða til þess nafn
hans verður gert ölluin kunnugt
og gert hefir verið út um mál
hans við herforingjann er hann
særði i einvíginu. Bíð þolinmóð-
ur dálítinn tíma, ástkæri Edvard,
þá verða engin dulmál okkar í
millum framar.” — Þetta orð,
“ástkæri” Edvard, sefaði hugmóð
hans, og honum féll vel að heyra
að herra Burns væri frændi
hennar. Þó honum þætti þörf
á að láta sjá á sér þykkju hvað
bréfið áhrærði, þá var innihald
þess ekkert móðgandi. Dc
Launay þóttist því alsæll. Manni
ætti því ekki að koma á óvart þó
hann að fáeinum mínútum liðn-
um hefði gleymt bréfinu, herra
Burns, ungfrú Perschof og öll-
um heiminum. Klukkuhljómur-
inn, sem kallaði fólk til kveld-
verðar raskaði ró elskendanna
þegar ástaratlot þeirra stóðu sem
hæst. Þeim fanst sem þau hefðu
talað saman í aðeins 5 mínútur,
svo leið tíminn fljótt.
“Eigum við að skilja undir
eins, elskulega Fanny. ó, lofaðu
mér þó að ininsta kosti að finna
þig á sama stað annað kvöld.” —
Hún játaði því. “En hugsið að-
eins um mig þangað til, en —
bíddu við. Taktu hér við dá-
litlum hlut, sem getur mint þig
á mig, þangað til.” — “Þess ger-
ist engin þörf Edvard.” — “Ger-
ið það mér til ánægju, hérna,”
sagði hann og tók “capsel” úr
vasa sinum og mælti: “Þessi litli
hlutur hefir lengi fylgt ætt
minni, taktu við honum sem
merki þess, að nú lítur móðir
min niður frá himnum á ást
okkar.” Svo hnýtti hann þess-
um ágæta grip í hornið á klút
hennar, eftir það gengu þau inn
í borðsalinn.
Gesfirnir voru seztir í þyrping-
ar. Herramennirnir töluðu um
nýjar uppgötvanir í Afríku, en
kvenfélgið talaði um hættuna,
sem vofði yfir ferðamönnunum
meðal ósiðaðra þjóða. Edvard
settist niður og fór að taka þátt
í samtalinu.
(Frainh.)
--------------V----------------
Sundum er betur
farið er heima setið
Nýlega hefir ein af allra á-
kveðnustu tilraunum verið gerð
til að veita alþýðufólki viðsveg-
ar úr Canada og Bandaríkjunum
kost á að kynnast opinberlega
ýmsum listamálverkum úr Vest-
urálfu. Fyrir þremur árum síð-
an stofnaði eitt af voldugustu
verzlunarfélögum heimsins “In-
ternational Business Machines
Corp.” að nafni, til þessarar
framtektar með því að kaupa
og safna í eina heild, niyndum
eftir fræga málara — tilhlutað
þannig að tveir úr hverju ríki
frá Alaska til Cape Horn og frá
Atlantsshafströndum til Kyrra-
hafsins yrðu fyrir valinu. Að
þetta var auglýsingabragð hjá
félaginu dylst engum, en gildi
og gagn safnsins hefir hvergi
minkað við tilefnið, eins og bú-
ast mátti kannske við; það er
auðséð að hvergi hefir verið
sparað á kostnað safnsins sjálfs.
Enda líka er það vitað, að eftir
því sem safnið er föngulegra,
eftir því vekur það meiri eftir-
tekt og viðari aðdáun hjá al-
menningi og stuðlar hlutfalls-
lega betur að eflingu nafns eig-
andgns. Þar að auki er Mr.
Watson, forseti félagsins, sjálfur
mjög hlyntur málaralistinni og
skýrir ýtarlega l'rá því að listin
geti átt verklegan þátt eða sam-
band í starfrækslu hversdags-
verkahring allra.
Augnamið þessarar tilkynning-
ar er aðeins til að leiða athygli
að þvi tækifæri sem öllum gefst
að sjá þetta íburðarmikla lista-
safn á meðan það er hér. Sýn-
ingin er opin daglega frá kl. 2.30
til 5.30 e. h. og frá 7.30 til 9.30 á
kveldin í listasal Winnipeg
Auditorium. Það dugar ekki að
fresta þessari heimsókn of lengi,
því sýningin fer áleiðis til Lon-
don, Ont. um 7. okt. Að undan-
förnu hafa margar svipaðar sýn-
ingar, þó engin eins stórkostleg
og þessi, staðið hér við, og er
það mikið vafamál hvort íslend-
ingar yfirleitt hafa notfært sér
slík mentunartæki að fullu, mik-
ið fyrir það, að þeim hefir ekki
verið kunngert um þau í tæka
tíð. Aðgangur að þessum sýn-
ingum er ávalt eins og nú ó-
keypis, og ættu því sem flestir
að líta þar inn stundarkorn af
og til, þó ekki sé nema til að
drepa tímánn á meinlausan hátt,
eða fyrir forvitnis sakir, eða eins
og nú til að sjá myndina af
kerlingunni frá Perú og sannfær-
ast ineð mér, að betur hefði Sig-
urður Breiðfjörð gert með því
að kenna manni að þekkja
sprundin frá Perú, heldur en frá
Grænlandi, sem maður fær að-
eins að sjá í gegnum Grænlands-
visurnar stöku sinnum nú orðið
og aldrei í málverki.
Gissur Elíasson.
-----------------V-------------------
Tyrkir eru nú að reisa tvær
útvarpsstöðvar í viðbót við þá,
sem fyrir er. Þessar tvær eiga
eingöngu að útvarpa til tyrk-
neskra hlustenda.
BiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiiiiiiniiHiiiiiiiiiiii
innnnniinnnnniinnnnnniiinnnniiiiiinnnniniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiini
liiiiliiilliMillllliniiinimilllliilllllilliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiniimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiininiiiiii
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiinininiiiiniiiiiiiinniiiiiiiiiniiiiiiiiiniiniiniiniiiiinni'
Attrœðisafmæli merkrar konu
Þann 14. september þ. á. átti Hallfríður (Snowfield)
Thorwaldson, sem nú er til heimilis i Los Angeles, áttræðis-
afmæli. Hún er ekkja Elísar heit. Thorwaldson, er andað-
ist að Mountain í North Dak-
ota, 12. sept., 1927. Þau
höfðu þá búið þar saman í
þriðjung aldar og átt mjög
ríkan þátt í lifi bygðar sinn-
ar og umhverfis. En Hall-
friður hafði átt þar heimili
frá þvi 1883 og einnig á
þeim árum tekið atkvæða-
mikinn þátt í velferðamálum
sveitarinnar. Síðustu fjórtán
árin hefir hún verið í fjar-
lægð frá þeim stöðvum sem
nutu krafta hennar um svo
langt skeið, en það hefir ekki
fyrnt yfir það hjá þeim, er
henni voru samtíða, og til
þektu hve nytsöm manneskja
hún reymdist í hvivetna
heimabygð sinni og hve fram-
arlega í fylkingu hún stóð,
Hallfriður Thorwahlson ekki einungis þar, heldur i
heildarlífi Vestur-íslendinga. Thorwaldsons heimilið að
Mountain var alkunnugt fyrir höfðingsskap og risnu meðal
íslendinga í Ameríku og hjá gestum frá ættjörðinni, uni
leið og það var innlendu fólki glöggur vottur um íslenzkan
myndarskap og manndóm. Það virðist þ\á mjög við eiga að
minnast þessarar merkiskonu að nokkru við þessi tímamót
meðan hún ennþá nýtur heilsu og krafta. Það er hverju
mannfélagi sómi að kunna að meta þá, sem vel hafa reynst
og láta þá njóta viðurkenningar einnig meðan þeirra nýtur
við. Eins og fagur kvöldroði ætti velvild og mat þeirra, er
átt hafa með þeim samleið, að umvefja þá er eftir langan
æfidag og vel unnið lífsstarf fá að njóta þess um lengri eða
skemmri tíma að vera áhorfendur fremur en þátttakendur í
því, sem samtíðin hefst að.
Þess má geta öllum vinum þessarar öldnu hefðarkonu
til gleði, að hún nýtur ennþá góðrar heilsu þrátt fyrir háan
aldur. Hún ritar enn hina fögru hönd, sem vinir
hennar kannast við. Þar kennir ekki nokkurs óstyrks eða
skjálfta. Hún kvartar undan því að minnið sé að bila, en
það hendir margan fyr. Hún nýtur friðsællrar elli og
beztu umönnunar hjá dóttur sinni Mrs. Octavíu Brandson.
önnur börn hennar eru fjær, en við þau mun hún varð-
veita samband eftir því sem unt er. Eg minnist þess hve
rækilega hún varðveitti sambandið við börn sín er þau fyrst
fóru að heiinan. Að því var ekki kastað höndum að halda
uppi bréfaviðskiftum við þau. Það var hlutverk, sem hún
rækti af hlýrri tilfinningu og glöggum skilningi á verðmæti
þess. Eg veit það er eitt af mörgu frá uppvaxtarárunum,
sem börn hennar minnast og meta.
Hallfríður er austfirðingur í föðurætt, en þingeyingur
í móðurætt. Faðir hennar var Sigtirbjörn Guðmundsson,
ættaður úr Berufirði. Móðir hennar var Signý Magnúsdóttir
frá Sandi á Tjörnesi. Hún var fædd að Brú í Jökuldal. Flutt-
ist ung með foreldrum sínum að Hraunfelli í Vopnafirði.
Misti móður sína innan fermingaraldurs. Tók þá við um-
sjá hemilisins að miklu leyti hjá föður sinum. Efldist
þannig hjá henni sjálfstæði og ráðdeild. Þegar ábyrgðin
fellur á ungar herðar og snemma verður að treysta á eigin
úrræði, veitir það oft þroska, sem annars ekki fæst, ekki
sízt þegar upplag og greind eru móttækileg. Þessi erfiðu
æskuár voru skóli lífsins fyrir Hallfríði og hún var góður
nemandi. Annars hafði hún notið þess uppeldis er þá
tíðkaðist í sveitum íslands og reyndist svo mikillega affara-
sælt fjölda mörgum er til Ameríku fluttust. Því er eflaust
ábótavant 1 mörgu, en átti einn þann höfuðkost að það
skapaði alment hjá þeim er nutu hungur eftir meiri upp-
fræðslu og þrá að nota tækifærin til þess að uppfylla þá
þörf. Þannig reyndist það einnig þessari ungmær er hún
átján ára gömul lagði áleiðis til Vesturheims með föður
sínum og Magnúsi bróður sínum 1879. Fyrstu fjögur árin
hér dvaldi hún í Duluth, og þar hófst undir eins viðleitnin
að afla sér aukinnar mentunar og fræðslu. Með þörfina
að vinna fyrir sér, var það ekki auðvelt, en verulegur áhugi
áorkar miklu. Árið eftir að hún fluttist til Mountain í
Dakota 1883, verður það úr fyrir henni að sækja ríkishá-
skólann í Grand Forks. Stundaði hún þar nám veturinn
1884-5. Með henni var Lena Eyford, sem nú er Mrs. B. T.
Björnson í Boise, Idaho. Voru þær fyrstu íslendingar er
stunduðu þar nám, en upp frá því var stöðugur og vaxandi
straumur ungmenna úr liygðinni íslenzku í Daltota á þennan
háskóla og aðrar æðri mentastofnanir, svo engin önnur ís-
lenzk bygð hefir komist þar til jafns. Miklu veldur sá er upp-
hafinu veldur. Þeim mun fremur má telja hér til samhengis
vegna þess að báðar þessar ungmeyjar tóku að sér kennara-
starf í bygðinni og áttu þannig kost á að ná til æskunnar al-
veg sérstaklega. Kendi Hallfriður um fimm eða sex ára skeið.
Verða ekki rakin þau áhrif er hún hefir haft á hina upp-
vaxandi kynslóð. Þegar til þess kom að hún þurfti að upp-
ala sín eigin börn kom í ljós hve mikil alvara henni var með
að þau mættu njóta hinnar fylztu mentunar. Að kynslóðin,
sem á eftir kæmi, mætti njóta fyllra tækfæris til menningar
og þroska, hefir ætíð verið draumur og viðleitni þeirra, sem
beztan skerf hafa lagt til uppeldismálanna. Það var leiðar-
ljós i frumbyggjasögu Vestur-íslendinga. Þegar þrædd er
sú viðleitni verður viðurkent að margur kennarinn í bjálka-
skólanum lagði ekki lítinn skerf til að glæða það ljós. Þessi
•brautryðjandi kona átti þar óskiftan hlut að málum.
Um 1890 tók hún að sér póstafgreiðslu að Mountain og
lét af kennarastarfi. Rækti hún hina nýju stöðu með sömu
alúð. Ávann hún sér sífelt vaxandi tiltrú og vinsældir. í
september 1894 giftist hún EIís Thorwaldson. Varð heimili
þeirra áfram að Mountain. Hann fékst við verzlun og tók
einnig að sér póstafgreiðslu. Var umsýsla öll rekin með
miklum áhuga og dugnaði. Heimili þeirra varð eitt mesta
höfuðból íslendinga á þessum slóðum. Hefst nú það tíma-
bil í lífi hennar þegar hún nýtur sin til fullnustu og aðai
lifsstarf hennar byrjar. Hún er um fram «lt heimilismóðir,
sem fyrst og fremst rækir þann reitinn er næstur er. En
samhliða því tekur hún mikinn og góðan þátt i þeim mál-
um öðrum er næst voru hjarta hennar. Safnaðarmál og
kvenfélagsstarf nutu einkum krafta hennar. Velferðamál
bygðarinnar fengu oft sinn bezta stuðning á heimili hennar.
Forysta var henni eðlileg og var rækt á þann hátt að það
vakti tiltrú almennings. Hún hélt uppi merki með heiðri
meðan hún átti heimili í bygðinni, og vinátta og virðing
fylgdu henni úr garði. Engin fjarlægð gat dregið fjöður yfir
það, að þar, sem hún er, á bygðin eina þá konu, sem mestan
og beztan skerf hefir lagt til heilbrigðis og velferðar i lífi
hennar og málum.
Þau Thorwaldsons hjónin eignuðust sjö börn, er öll
voru hin mannvænlegustu. Nöfn þeirra eru þessi eftir
aldursröð: 1. Wilmar Hóseas, var útskrifaður læknir,
druknaði í grend við Chicago 1923. 2. Elizabet Þorbjörg,
útlærð hjúkrunarkona; gift Magnúsi verkfræðingi Hjálmars-
son. Þau nú til heimilis í Canal Zone við Panama-skurðinn.
3. Octavía Sigurbjörg, giftist Einari Brandson, eignuðust einn
son, Ellis Robert, er hlotið hefir námsverðlaun við University
of Southern Calfornia. 4. Sidney Thorwald, látinn fyrir
rúmu ári síðan; verzlunarmaður í Fargo, N. Dak., átti inn-
lenda konu; eina dóttur. 5. Alfred Stigur, lögfræðingur i
Chicago, giftur innlendri konu, eiga dóttur fjórtán ára og
son ellefu ára. 6. Elfriða Magnea, dó ung. 7. Elvin Magnús,
giftist innlendri konu, hefir sint verzlunarstörfum á ýmsum
stöðum í Californíu og víðar.
Sem húsmóður og móður mun Hallfríðar Thorwaldson
tíðum verða minst vegna þeirra óvenjulegu yfirburða er hún
sýndi í því að annast svo til fyrirmyndar var stórt og gest-
kvæmt heimili, en láta það þó enganveginn verða til þess
að barnahópurinn færi varhluta þeirrar nákvæmu móður-
umhyggju, sem henni var svo lagin. Hún lifði með börnum
sínum, lét ekkert standa i vegi þeirrar reglusemi og stjórn-
semi, sem einkennir beztu heimili, en átti líka þá þollund
og skilning á ástæðum er heilbrigt uppeldi og mannlíf ætíð
krefst. Hún var kennarinn, sem setti sig inn í það að skilja
þá er áhrifa hennar nutu, og kunni þvi betur að miða að
marki með árangri. Persóna hennar flutti með sér áhrif
er settu stimpil á heimili hennar og umhverfi. Stórhugur
frumherjatímabilsins var henni í blóð runninn og dróg ekki
maður hennar úr þem áhrifum. Það gat engum dulist hvílílc
atkvæðakona var þar fyrir er hennar naut við.
Utan heimilisins var það sérstaklega kirkjan og krist-
indómsmálin, sem hún bar fyrir brjósti og veitti liðsinni.
Fylgdi þar einbettur hugur máli. Það þurfti aldrei að leiða
getur að hver afstaða hennar væri gagnvart þörfum safnaðar,
sunnudagaskóla eða kvenfélags. Hvergi komu áhrif hennar
og stjórnsemi fram í fyllri mynd en í kvenfélagi Víkursafn-
aðar, sem hún var forseti í um tuttugu og fimm ára bil.
Það tímabil náði yfir mjög erfiðan þátt í félagsmálum bygð-
arinnar, þegar söfnuðurinn klofnaði og æstar tilfinningar
ræðu oft meira en róleg íhugun. Að mjög miklu leyti fyrir
áhrif Mrs. Thorwaldson tókst að varna því að kvenfélagið
klofnaði. Kom henni þar að liði sú almenna tiltrú er hún
hafði áunnið sér innan bygðarinnar. Kunni hún líka vel
að beita áhrifum sínum og fá aðra til samvinnu með sér.
Engum, sem kunnug er sagan, getur dulist hve mikla þýð-
ingu það hafði fyrir framtiðarvelferð og samheldni í bygð-
inni að aldrei var haggað við samstarfi kvennanna. Það er
kunnugt hve þörf kvenfélögin reyndust hvívetna í bygðum
vorum öllum góðum málefnum til liðs. Á því sviði hafa
fáar konur lagt til eins fagran og þýðingarmikinn skerf og
þessi öndvegiskona í kvenfélagi Víkursafnaðar. Hefir engin
kona önnur skipað þar forsetastöðu neitt svipaða tíma-
lengd, og var það fyrir hennar eigin ósk að hún að lokum
var leyst úr embætti. Hennar verður minst með þakklæti
og virðingu um langan aldur fyrir þann mikla skerf er
hún lagði til heilla á erfiðri tíð.
Það mætti frár mörgu segja í sambandi við það, sem
þessi mæta kona lét af sér leiða sem einstaklingur utan
heimilis og að fráskildu félagsstarfi. Hún var bjargvættur
mörgum er bágt áttu, en fór ætíð dult með góðverk sín. Hún
hafði sjálf þekt til þess hvað erfiðleikar og fátækt höfðu
í för með sér, og hún kunni að setja sig í spor þeirra er
lífskjörin þrengdu að. Hún var ætíð vinur sem í raun
reyndist. Eitt dæmi getur verið upplýsandi. Sveitungi að
heiman, sem eitt sinn hafði komið sem gestur á heimili
föður hennar þegar hún fjórtán ára gömul þurfti að annast
hússtjórn, kom til Mountain þegar hún var þar við póstaf-
greiðslu. Hún spurði hann eins og gerist hvernig honum
og hans liði, en endurnýjuð viðkynning frá fyrri tíð vakti
hjá honum þá tiltrú að hann sagði henni eins og var, að
faðir hans og hann sjálfur væri í illri kreppu og hefðu
engin peningaráð. Hún ba& hann að doka við, fór snöggvast
frá og kom aftur með talsverða fjárupphæð, sem hún sagðist
hafa sparað saman. Féð væri honum velkomið. Tók hann
því þakksamlega, og varð þetta að tilætluðum notum. Seinna,
þegar hann var orðinn kennari, gat hann lokið skuldinni.
En flestum mundi hafa fundist það lítt fært að lána þannig
fé. Hefir þetta lifað í þakklátri edurminningu þess er naut,
sem ógleymanlegt kærleiksverk. Þegar hann fyrir ári síðan
hitti aftur þessa velgjörðakonu sína og minti á þetta, var
það fallið henni úr minni. Það mun oft hafa verið fyrir
henni að hægri höndin vissi ekki hvað sú vinstri gerði. Hún
var ekki einungis hjálpsöm, heldur fylgdi því sá samhygðar-
hugur sem tvöfaldar alla greiðvikni.
Á seinni árum hefir hún orðið fyrir margskonar raun-
um. Fyrst var hið sviplega fráfall Wilmars læknis sonar
hennar, sem átti þann frumburðarrétt að standa mjög nærri
móður sinni. Fimm árum síðar (12. sept. 1927) varð hún
fyrir þeirri sorg að missa mann sinn eftir mjög þung og
erfið veikindi. Braut það upp heimilið, og hvarf hún nú
eins og áður er getið langt burt frá þeim stöðvum þar sem
æfistarfið hafði verið unnið. Þrátt fyrir allan hug hennar
nánustu að annast hverja hennar þörf, er það erfitt á efri
árum að slíta sig þannig upp með rótum og flytja í nýjan
heim. Hún og maður hennar höfðu svo lengi starfað saman
og stutt hvert annað, að eðlilega varð það stórvæg reynsla
þegar hann var burtkvaddur og um leið varð endir á sam-
bandi við það líf og þau starfsmál, sem þau höfðu sameig-
inlega unnið að. Þegar svo fleira sárt og erfitt bættist við,
svo sem óvænt fráfall Sidney sonar hennar á bezta aldri og
lát einkasonar Elizabetar dóttur hennar, fylti það mæli
hinnar sáru reynslu, sem hún hefir orðið fyrir. En hún
hefir borið mótlætið með þeirri ró og festu, sem ekki nærist
frá yfrborði lífsins einvörðungu, heldur á rætur í öruggu
trausti til guðlegrar forsjónar og handleiðslu. Þessi kyrlátu
ár hafa eflaust verið kjörin viðbót við langt og fagurt æfi-
starf. Yfir þeim er eitthvað mikið af fegurð kvöldsólar-
innar.
Eg veit að eg mæli fyrir munn óteljandi sveitunga og
vina þessarar hefðarkonu, er eg tjái henni þakkir fyrir
hennar ríka tillag til lifs Vestur-fslendinga og árna henni
ríkustu blessunar á áttræðisafmælinu og á ferlinum þeim,
sem framundan er. Líf hennar hefir verið mörgum til
blessunar. K. K. ó. —(Sameiningin).