Lögberg - 09.10.1941, Blaðsíða 7

LÖGrBERG, FIMTUD AGIN N 9. OKTÓBER, 1941
7
Jónas
Brynjólfsson
FRÁ FAGRADAL
Eftir Finnboga Hjálmarsson
F'átt er gömlum mönnum hug-
Jjúfara þegar þeir sitja einir í
húmi ellinnar, en þaÖ, að renna
huga sinum yfir fornar slóðir, og
eiga samtal við endurminningar
um samtíðarmenn sína, sem hafa
horfið þeim úr lestaferð daglát-
anna og safnast til feðra sinna,
eins og oft er komist að orði um
þá, sem sofnað hafa hinzta
Idundi undir ábreiðunni í dán-
arskálanum hjá henni Torfu í
Gröf. Og núna ert það þú,
Jónas gamli, forni samferða
reisubróðir og nágranni, sem
hugur ininn stanzar hjá, til að
endurminnast einnar litillar sam-
talsstundar af mörgum, sem við
áttum saman árin, sem við vor-
um nábúar. Minningarnar benda
mér á okltur, þar sem við sátum
báðir á sama belck og tefldum
hugskálíir okkar um það hvor
æskusveitin okkar ætti fegurra
útsýni. Við ímynduðum okkur
sjálft landið taflborð, með hól-
um, hálsum, fjötlum, vötnum,
sjó og völlum, og miðuðum alla
vinninga þeirra skákkappanna
við hæð þeirra yfir sjávarmál. En
þeir voru fjöllin í útsýninu. Eg
sá strax hvað hölluin fæti eg
stóð að þessum leik, fyrst allir
vinningar voru miðaðir við hæð
hvers örnefnis, sem stóð þarna
öndvert dkkur. Æskusveltin þín,
Hólsfjöll í Norður-Þingeyjar-
sýslu, liggja fimtán-hundruð fet-
um ha'rra yfir sjó en Breiðuvík-
in mín á Tjörnesinu í Suður-
Þingeyjarsýslu. Eg hafði frá
fyrstu æskuárum bygt alla mína
hugmynda-íþrótt á íturvaxna
fjallinu Tungunúp, tóle þá full-
víssu úr bernskuhugmyndum að
hann bæri höfuð og hálfan svíra
yfir allar hæðir í riki sínu, og,
gæti í einni andrá sýnt þegnum
sínum í átta hreppa. Hann stóð
fremstur og nyrztur í vinstri
armi fylkingar minnar á skák-
borðinu; eg benti þér á hann og
sagði að þarna stæði höfuðkapp-
inn minn, og spurði hvern þú
veldir úr hægri armi fyllvingar
þinnar til handfangs við hann,
Þá rendir þú fram á sýningarsvið-
ið náttámlatröllinu þínu Eilífi
Garnla Mývetning. Nú kom úr-
skurður hæðarmálskvarðans
fyrst til sögunnar, og varð mér
vottorð hans sízt í vil, því Tjör-
nesingur minn náði ekki nátt-
mála risanum þinum nema í
geirvörtur. Næst vatt eg frain
Hágöngum, nyrzta fjalli í svo-
nefndum Vílenafjöllum vestan
megin Skjálfandafjarðar; þeim i
mót attir þá Hágöngunum þín-
um vestan megin Jökulsár í Ax-
arfirði, þau eru nábúar Detti-
foss, þessum leik tapaði eg með
enn minni hæðarmun en hinum.
Hverju tjaldar þú nú fram á
skákborðið? spurðir þú. Eg
sagðist svona rétt til reynslu
renna Granastaðanýpu fram á
borðið. Þá set eg fram miðaftan
vísirinn minn hann Jörund
gamla, sagðir þú. Hæðakvarð-
inn úrskurðaði Jörundi þínum
svo yfirgnæfanlegan sigur, þvi
hún nýpa mín náði honum eklíi
nema i herðabl^ð. Eg sá nú
glögt að ef við tefldum þessa
hugskák okkar lengur hlaut eg
að verða mát í næsta leiU. Haltu
áfram með þessi peð þin, sagðir
þú. Eg sagðist ætla að reyna
eina og siðasta kappann, sem
eg ætti nú eftir ómældan, það
væri fjallið Búrfell á Tunguheiði.
Sei, sei, það er ekki svo smátt
að sjá hvernig sem það inælist.
Þú ert sannarlega ekki á flæði-
skeri staddur þarna norður yið
Skjá'lfandaflóann, meðan þú átt
þúfuna þá arna til að klifra upp
á, sagðir þú, en móti þessu lmri
þínu benli eg þér á miðdegis-
vörðuna mína, hún heitir fullu
nafni Herðubreið. Komdu nú
iheð mælikvarðann þinn. Við
skulum nú ganga úr öllum
skugga um leikslok þessarar
hugskákar okkar sagðir þú, hér
þarf ekkert hæðarmál eða mæli-
levarða, ekkert nmea mitt eigið
vitni. Þú hefir haft yfirgnæf-
anlegan sigur, unnið þetta tafl, og
mátt vel við það una, sagði eg.
En nú skuluni við hvarfla aug-
um okkar frá fjöllunum og há-
lendingu og líta á láglendið, hver
frá sinni æskusveit, og vita hvort
við eigum þar nokkuð sem bcnd-
ir okkur á sig sem okkur var
kært og hefir alla daga frá barns-
aldri geymst í endurminningum
vorum.
Já, það er vel tilfallið að stytta
þessa samtalsstund okkar með
einhverju öðru, fyrst við erum
hættir að tefla, sagðir þú. Segðu
mér nú frá þvi helzta, sem þú
átt ennþá geymt í fangi Muna
þíns frá liðnum árum, þarna i
útsýninu á Tjörnesinu þínu. Já,
þar á eg margt, sem enn vakir
fyrir hugskotssjónum mínum
eins glögt og eg sá það siðast
fyrir röskum 65 árum. Eg var
þá eins og máltækið segir um
smalann, að hann eigni sér att
sauðféð, sem hann gætir, þó enga
eigi hann kindina. Eg þóttist
eiga alt, sem eg sá i útsýninu frá
bæjardyrum æskuheimila minna.
Eg þóttist eiga allan Skjálfanda-
fjörð frá Flatey inn að Siávar-
sandi, með öllu sem á honum
og í honurn var. Mér fanst eg
eiga alla fiskibátana, sem róið
var frá landi þar á nesinu frá
Tjörnista alla leið inn að Ærvik
við Laxamýri. Eg þóttist eiga
alla útienzku fiskiduggurnar,
sem eg sá i sjóndeildarhringnum
fyrir mynni fjarðarins og ö>!
verzlunarskipin, sem komu ti!
Húsavíkur, en það man eg vel
að oft urðu augu fólksins lúin
og vonsvikin vorið og sumarið
1869 við það að ota skygnum
sinum í áttina sem þeirra var
von úr, það sumar kom fyrsta
verzlunarskipið á Húsavik ekki
fyr en um höfuðdag, eða 29.
ágúst, sökuni hafísa. Þá hraus
mönnum hugur við þvi að horfa
út á Skjálfandann fjötraðan í
dróma þessa hvíta dauða við
skipkomuna og hvarf þessa hvíta
voða hrestust hugir manna, því
þá opnuðust fleiri bjargræðis-
vegir. Nú lá fjörðurinn með
faðm sinn íslaus opinn og skin-
an'di og hauð fiskimennina vel-
komna í forðabúr sitt, enda sá-
ust þá margar árar á borðum
skipanna, þegar róið var út á
fiskimiðin. Þó eg leiti i allri
minnisbókinni, þá finn eg hvergi
eins fljót umskifti á svip fólks-
ins úr votæði og allsleysi, í von
um brauð í bú, eins og við
hvarf hafíssins og komu kaup-
skipsins þetta eftirminnilega
sultarsumar. En nú skúlum við
minnast á eitthvað annað, sem
fer hlýrri höndum um æsku-
minningar okkar en hafís og
hungur. Átturðu ekki neina
fossa þarna á Tjörnesinu þínu,
sem koma þér til að heimsækja
§ig og undrast söng sinn og
hörpuslátt, þegar þú vaktir yfir
túninu, eða sast hjá kvíánum á
nóttunni, fossa, sem þjóðskáldin
okkar heimsóttu eins og kon-
unga og ortu um þá kraftakvæði,
spurðir þú. Jú, eg átti einn lít-
inn foss í æskusveit minni, sem
Skeifárfoss heitir, hann var
hVorki tröll á vöxt né hamramm-
ur að afli, en hann er fagurVax-
inn og fríður ásýndum, lifði ein-
lifi og virtist una sér vel við þau
margra alda daglæti sín að
stökkva fram af þrítugu bjargi
án þess að fella niður eina ein-
ustu nótu eða tón i laginu sem
hann söng. Og svo mikil athygli
var honum veitt, að engann vissi
eg þurfa að hraða svo ferðum
sinum að hann stanzaði ekki um
stund til þess að virða hann
fyrir sér og hlusta á slaghörp-
una hans, og eitthvað var það
við látbragð hans og rómfegurð,
sem orkaði því við fyrstu kynn-
ing við hann, að hver sem sá
hann geymdi mynd hans í þanka
sínum eins og aldavinar síns. En
ekki minnist eg þess að þjóð-
skáldin okkar heimsæktu hann,
eða syngju honum lofkvæði.
Þessi foss, sem þú áttir og tal-
ar um, hefir bara verið svolítið
ílustrá í samanburði við fossinn,
sem eg átti i nágrenni æskusveit-
ar minnar; hann er allra fossa
stærstur og vatnsmestur á land-
inu; hann er fyrir öldum síðan
orðinn þjóðkunnur, víðar en i
sinu heimalandi. Erlendir ferða-
menn heiinsækja hann árlega til
að dást að honum, og kalla hann
konung fossanna; þjóðskáldin
tvö, samlandar hans, hafa ort um
hann kraftakvæði, og líkt hon-
um víð Jörmungand sterkasta
aflið sem þeir þektu. Stærsta
iðnaðarfélag landsins hefir látið
eitt eimskipið siitt heita í höfuð-
ið á honum, og svo er hann róm-
sterkur, að hann leikur sér að
því að láta nágrenni sitt heyra
bassarödd sína í 15—20 rasta
fjarlægð. Heimili hans er fullar
12 rastir frá æskuheimilinu
mínu, Fagradal, þó lét hljóðöld-
um hans það létt að syngja mig
í svefn á kveldin þegar eg var
háttaður í rúminu mínu; hvell-
ust var þó raustin hans þegar
norðvestan vindur stóð i fang
ið á honum; hann heitir Detti-
foss og er einlnii í Jökulsár-
gljúfrunum, milli Hólsfjalla og
Kvelduhverfis i Norður-Þingeyj-
arsýslu.
Eg hefi heyrt getið um j'oss-
inn þinn, sagði eg, og veit vel,
að þú berð ekkert oflof á hann
í frásögn þinirri. En það er með
fossana okkar eins og margc
annað i ríki nátúrunnar, að eitl
kemur öðru meira. ílustráið
mitt getur að sinu leyti sæmt sér
eins vel í hópi smælingjanna
eins og háa störin í þyrping risa-
vöxnu grasanna.
Áttirðu nokkra fagra fjaltshlíð
í æskusveit þinni, sein þér væri
kært að endurminnast núna i
sambandi við þetta saintal okkar,
spurðir þú.
Átti eg víst, sagði eg, og það
fleiri en eina, þó Var ein þeirra
sérstakt aungnayndi mitt, hún
sneri fangi sínu móti bæjardyr-
unum á einu æskuheimili mínil
og klæddist í vorskrúð sitt lang
fyrst af öllum nöfnum sínuni
þar í nágrenninu, t. d. þegar vel
viðraði bar hún ljósgrænan kjó!
á sumardaginn fyrsta, var svo
daglega að skreyta sig til júní-
loka eða lengur, stóð svo i þess-
um perlusettu klæðum til sept-
emberloka, eða þar til laufvind-
arnir höfðu gefið henni gulan
kjól, hún heitir Grænahlíð,
hvergi hefi eg unað augum mín-
um betur en í návist við hana að
morgni dags, þegar hún glitraði
eins og stjörnuhaf í geislum
morgunsólarinnar, meðan þeir
voru að þerra daggartár nætur-
innar af augum þeirra Fjólu og
Smára, Fífils og Sóleyjar, augna-
hnossa íslenzkrar æsku. En nú
spyr eg þig að þessu: áttir þú
nokkurt það útsýni í nágrenni
þínu þarna við Fagradal, sem
heillaái hug þinn svo til sín, að
þú hefðir kosið að lifa og deyja
þar, ef þá hefði verið það sjálf-
rátt.
Átti eg víst og á enn, svaraðii
þú, og hófst svo frásögn þína á
þessa leið: Þegar eg • var á
fjórtánda árinu, var eg látinn
sitja hjá kvíánum þeirra stjúpa
mins og móður minnar. Eitt
kveld vantaði mig tvær ærnar úr
hjásetunni. Iikki var eg neitt
sneyptur fyrir þá vangá mína, en
sanit vissi eg að .ætlast var lil
þess að eg leitaði að þvi og fyndi
aftur það sem eg hafði týnt. Eg
labbaði þvi af stað þangað sem
eg ha.fði setið hjá um daginn,
en þar í grend voru þær hvergi.
Geldfjárhópar voru hér og þar
um holt og hlíðavanga styggir
og stoltir í faðmi fjallanna við
allsnægta veizluhorð gjafinildrar
náttúrunnar. Eg var nú staddur
rétt sunnan við Hólsmynni, það
er dalur, sem deilir sundur bú-
jörðunum þeirra nágrannanna
Mynnisaxlar og Haugsöræfa.
Mynnisöxl er vestan megin dals-
ins, en Haugur öndvert henni að
austan, dálítið stöðuvatn liggui-
í Mynninu, sem dregur nafn sitt
af þvi. Eg hafði aldrei komið
þangað, en oft heyrt því hrósað
fyrir útsýnisfegurð og gekk
norður veginn sem liggur millum
sveitanna Þistilfjarðar og Hóls-
fjalla, þar til eg kofti að vatn-
inu; settist svo þar á götubakk-
ann og leit yfir útsýnið. Það var
komið fast að lágnætti, en nóttin
var heiðskir og björt eins og
dagur og vatnið spegilslétt; stór
svanahópur synti um það þvert
og endilangt og kvakaði nætur-
söngva sína. Lóurnar flugu í
loftinu og héldu aftansöng yfir
mér þar sem eg sat syfjaður og
lúinn á götúbakkanum, en þær
Steinklöpp og Sólskríkja blistr-
uðu lofkvæði, sem þær höfðu ort
um Mynnisöxl fyrir það að hafa
fóstrað þær og borið á hand-
stöllum sínum frá barnæsku, all-
ur þessi sönghörpu niður rann
saman í einn kór, sem ómaði og
endursöng sig í fjöllunum beggja
megin dalsins. Svanirnir syntu
syngjandi meðfram allri strönd
vatnsins eins og þeim væri svo
ant um að allir hólar og hæðir
endurkvæðu söng sinn inn í öll
eyru náttúrunnar. Nú voru þær
á suðurleið eftir iniðju vatninu
og syntu í oddlylking, ein fyrsl,
nokkrum skrefum á undan hin-
um, næst komu tvær, hlið við
hlið, þá eitthvað fleiri, unz fylk-
ingin var öll mynduð, þær þögðu
nú allar nema oddvitinn; hann
kvakaði einsöng sinn eittihvað
svo angurblítt, eins og móðir,
sem er að rugga liarni sinu i
svefnró; nálægt miðju vatninu
staðnæmdist allur þessi tignar-
Iegi svanahópur, söngur þeirra
var hættur að óma í fjöllunum;
svanirnir teygðu úr hálsum sín-
uin og lögðu höfuðin aftur á bök
sín, og sofnuðu miðnæturblund-
inn sinn. Lóurnar voru þagnað-
ar og þær Steinklöpp og Sól-
skríkja létu ekkert til sín heyra.
Geldfjárhóparnir, sem leigt höfða
Mynnisöxl fyrir sumarbústað
sinn, steinsváfu þar á matborð-
inu sínu, öll náttúran virtist
sofa nema Sandá gamla, hún
stöklc stall af stalli niður i oln-
bogabótina á Haug gamla og
drundi árþúsunda langlokuna
sína, án þess að draga andann.
. Þarna sem eg sat í nokkurs
konar vökudraum um það sem
eg hafði heyrt og séð, komst eg
fyrst að því sem málshátturinn
segir, að stuttur sá fuglsblund-
úrinn, því eftif tíu til fimtán
mínútur vöknuðu svanirnir, tóku
sundtökin og hófu söng sinn á
ný. Lóurnar létu ekki lriða eftir
sér, þær byrjuðu morgunsönginn
sinn með bíbí, dýrriní dýrrin.
Steinklöpp og Sólskrikja, hirð-
skáld Mynnisaxlarinnar, sungu
nýortan lofsöng um haiia fóstru
sína. Fífillinn breiddi út grænu
nátthúfuna og greiddi svo gulu
hárlokkana sína ofan á hana.
Sóley, íslenzk blómadrotningin,
var vöknuð og þerði daggartár
næturinnar aif ásjónu sinni, en
Mynnisöxl, há og tigu-leg, í dökk-
græna sumarmötlinum sinum
virtist vera að lesa Faðir vor
náttúrunnar yfir öllu, sem lifði
í nágrenni hennar. 011 þessi út-
sýnisfegurð, alt það, sem eg sá
og heyrði þarna sem eg sat á
götubakkanum, negldi sig svo
fast i huga rninn og minni, að
það vakir þar enn í dag, eins
glögt eins og nóttina sem eg sá
það. Við það ifagra útsýni hefði
eg kosið að lifa alla æfi minnar
lifsstundir og leggjast að lokum
til hxildar i faðmi Mynnisaxlar.
Nú ertu horfinn af hugskákar-
bekknum og samtali okkar lokið.
Nú ertu genginn i grafarró,
um gröf þina rikir þögn og
friður.
Eg sé að mórauð moldin er nóg
minning um hvar þú varst lagð-
ur niður.
Þú biður engann um bautastein,
borðstúf né spjald sem nafn þitt
varði.
Þér er langkærust kyrðin ein
hjá Karitas þinni i dánar sarði.
Þættir úr lífi
Sigurðar Breiðfjörð
Foreldrar Sigurðar voru, eins
og kunnugt er, Eiríkur Sigurðs-
son bóndi í Rifgirðingum og sið-
ar í Bíldsey á Breiðafirði og Ingi-
björg Bjarnadóttir, Bogasonar
gamla í Hrappsey, en móðir
Ingibjargar var Jóhanna systir
Ásgrínis Helluprests Vigfússon-
ar. Móðir Jóhönnu og séra Ás-
grínrs var dóttir Helga, sem kall-
aður var “tíu aura skegg.” —
Eru aliar þessar ættir úr Breiða-
firði sunnanverðum. — Eirikur
í Bíldsey, sem talinn er faðir
Sigurðar Breiðfjörð var gáfaður
maður og vei skáldmæltur, svo
að vel gæti Sigurður hafa sótt
hæfileika til hans eins og til
móðurættar, en sá orðrómur var
meðal samtíðarmanna, að Sig-
urður hafi ekki verið rétt feðr-
aður, þvi að ásýndum þótti hann
likur öðrum manni, sem hafði
verið í “vináttu” við pióður hans
eða þau hjónin. Þetta var Jón
bóndi Hákonarson, sem lika var
gáfaður hæfileikamaður og skáld-
mæltur. Jón bjó á þremur stór-
býlum á Snaifellsúesi, fyrst á
Fróðá, svo á Hallbjarnareyri og
loks á Narfeyri. Hann var dugn-
aðarmaður, en þótti harður af
sér í viðskiftum við aðra.
Það er sagt, að stundum hafi
verið glettingar með þeim Eiríki
í Rifgirðingum og Jóni á Narf-
eyri, en báðri voru kesknir, og
einu sinni kvað Jón svo um Eirík
þegar hann bjó í Rifgirðingum:
Benedikt er biðillinn,
Bjarni og herra stallarinn,
rauði og græni riddarinn,
Rifgirðinga kongurinn.
Ekki er nú kunnugt við hvaða
menn Jón á í vísunni, nema Rif-
girðinga-konginn, það var auð-
vitað Eiríkur, en hann kvað vísu
til Jóns og er hún lýsing á Jóni.
Vísan er svona:
Þessi á að vcra með þyrilhaus,
þó í minna lagi,
tiaraxlaður og læralaus
langhryggjaður, gjarn á raus.
Þegar Sigurður Breiðfjörð
fæddist voru foreldrar hans fá-
ta*k og ekki við bú og komu því
drengnum í fóstur hjá góðu fólki
i Krossnesi í Eyrarsveit og þar
var hann fyrstu þrjú árin, sem
hann lifði, en þá fóru foréldrar
hans að búa í Rifgirðingum og
tóku hann til sín og upp frá því
ólst hann upp hjá þeim. — Ekki
naut Sigurður neinnar kenslu í
æsku, nema hvað honum var
komið til séra Gísla ólafssonar
f0
aðstoðarprests á Helgafelli litinn
tima úr 2 vetrum til náms undír
fermingu. — Það kom brátt í
ljós á unglingisárum Sigurðar, að
hann var óhneigður til allrar
vinnu og svo var hann auk þess
baldinn og ókærinn. — Það ráð
var þvi tekið, að koma honum
til útlanda og var hann látinn
sigla með Stykkishóhnsgaleasin-
um, sem Thorlacius átti. Með
skipinu fóru þá lika 3 aðrir
unglingspiltar, sem kallaðir voru
slæpingjar og þótti landhreins-
un að. — Um veru Sigurðar ytra
eru litar sagnir, nema um Græn-
landsför hans, en í Kaupmanna-
höfn lærði hann bevkisiðn og tók
sveinspróf, og beykir var hann i
Grænlandi. Svo kom hann aftur
hingað til lands á skipi til fsa-
fjarðar og var þar í nokkur ár
í þjónustu ólafs riddara 'Fhor-
lacius, sem þá átti Hæstakaup-
staðinn á fsafirði, en á hverju
hausti fór hann þá kynnisför
suður að Breiðafirði að finna
frændur sína og vini.—
Eirikur i Bíldsey reri á hverri
vertíð í Dritvík undir Jökli eins
og þá var siður eyjamanna og
var þá aitaf háseti hjá Guðmundi
Sigurðssyni spitalahaldara á
Hallhjarnareyri. Það var svo
eitt vorið, að þeir voru að koma
úr Víkurferð með háfermi af
skreið og voru báðir talsvert
druknir. Þá tókst svo slysalega
tiil að Eirikur datt útbyrðis þeg-
ar hann var að rétta Guðmundi
flösku til að súpa á. Báturinn
var á skriði, en hægur vindur og
var seglið þegar feit. Nokkuv
töf varð á að Eiríkur næðist, og
svo var hann dreginn óhöndug-
lega inn á grúfu, að hann ineidd-
ist við það á brjóstinu, einkum
útvortis. Annars eru menn
venjúlega i slíkum tilfellum
dregnir inn á bakið og með
mestu varúð svo að þeir verði
fyrir sein minstu hnjaski.
GuðmundUr fór svo með Eirík
til Stykkishólms og kom honum
fyrir hjá Boga Benediktsen verzl-
unarstjóra og Jarðþrúði konu
hans og hjá þeim var hann í
viku við beztu aðhilynningu.
honum var leitað lækninga, en
alt að árangurslausu og sagði
Oddur Hjaltalin læknir að svo
væri Eirikur mekidur innvortis,
að lifrin væri mikið marin og
gæti hann ekki lifað nema með-
an hún væri að tærast upp. Síð-
an var hann fluttur fram í Bílds-
ey og þar dó hann eftir 3 vikur.
Eftir að Sigurður var kominn
til ísafjárðar, drakk hann mikið
og fór þá að bera talsvert á hag-
mælsku hans, og þótti alt sem
hann orti vel kveðið og liðugt,
og aldrei var hann níðkveðinn.—
Svo var það eitt kvöld, að kunn-
ingjar Sigurðar færðu það í tal
við hann, að hann hlyti að vera
kraftaskáld eða ákvæðinn, sem
kallað var, en Sigurður aftók
þetta ekki með öllu, og var
drjúgur yfir sér, enda drukkinn,
en þegar félagar hans heyrði
það, gerðu þeir skop að honum
og' vildu engan trúnað leggja á
þann hæfileika hans. — Innan-
búðarmaður einn á fsafirði átti
danska tik, sein oft var að gelta
að Sigurði og glefsa í hann, þo
að hún lúti aðra í friði, og var
eins og henni væri eitthvað upp-
sigað við hann eða að honurn
stefnt. Spurðu þeir hann þá að
hvort hann gæti ekki kveðið
hana dauða, úr því að hún væri
honum svo ásækin og hvimleið.
— Hann tók litið undir þetta, en
var enn drjúgur yfir sér, en
sagði að þetta væri illvirki. En
svo er sagt, að hann hafi fengið
strák til þess að gefa dönsku
tíkinni eitúr svo Htið liæri á
snemma morguninn eftir. — Sig-
urður fór snemma á fætur og
gekk í búðina til þess að fá sér
morgunhýrgun, en þá var brenni-
vín selit i staupum við búðarborð-
ið eins og hver annar varningur.
Hann sagðist j)á ætla að sýna
kvæðamátt sinn og heimtaði að
kallað væri á tikina, þvi að nú
þöttist hann viss um að eitrið
væri farið að yerka á hana. Var
nú kallað á tikina og fór Sigurð-
ur að kveða vísur af munni
fram, heldur mergjaðar, þó að
enginn muni þær nú. Leið þá
ekki á löngu þangað til tíkin tór
að fá flog og þótti þá búðar-
mönnurn nóg um og báðu hann
að hætta. Þeir sögðust skula
gefa honurn nóg brennivín et
hann hætti að kveða og léti tik-
inni létta svo að henni gæti batrt-
að, en þá sagði hann, að nú væri
það ekki hægt úr því sem komið
væri, því að nú vrði þetla að
bitna á þeim og slikt væri þeim
ekki betra. Siðan drapst tikin
og var ekki eftir það gert skop
að kraftakveðskap Sigurðar
Breiðfjörð, en það sagði hann
þeim, að á slíku ta>ki hann ekki
nema mikið lægi við.—
—(Lesbók).
—Já, en mamma mín. Þú
mátt ekki vera svona hörð. Hann
segist elska mig.
—Mér er alveg sama — það
segja þeir allir.
—$íei, inamma — ekki við
mig.
* * *
Montague, óbreyttur liðsmað-
ur í brezka hernum, hefir altaf
eintak af skírnarvottorði sínu á
sér, því að enginn fæst til að
trúa því, að hann heiti Percival
Montgomery Plantaganet Debras-
sey Ronald Basil Irvine Graham
Marmaduke Alexander Mon-
tague. I hernum er hann bara
kallaður “Montv.”