Lögberg - 30.10.1941, Síða 6

G
LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 30. OKTÓBER, 1941
Afdalalæknirinn
Ape starði líka undrandi á lækninn, er snú-
ið liaí'ði sér í skyndi frá honum og gengið að
starfi sínu við fallna manninn á götunni við
fætur þeim. Eitt andartak hélzt furðusvipur-
inn á andliti hans, en reiðiofsinn eyddi hon-
um skjótt og aflagaði andlitið er hann steig
enn fram hröðu Skrefi og teigÖi úr sér yfir
þau þrjú við fætur honum. Rödd hans var
a'm ögrandi org úr hálsi vilts bjartndýrs.
“Hvað hyggist þér eiginlega fyrir?
Þegar eg skýt á mann, ætlast eg til að það
hrífi, ” hrópaði hann.
“Er það svo?”
“Já, svo er J)að. Og eg leyfi engum að
hlutast til um það.”
“Sem meini, að þér séuð morðingi?”
Andlitið á Ape varð enn dekkra.
“Látið hann vera, maður minn, og
standið upp áður en eg fylli yður líka af blý-
kúlunum.”
Stúlkan horfði enn á Lance með sama
átakanlega svipnum í augunum — og trún-
aÖartraustinu. Þótt hann liti ekki beint
framan í hana var Lance þetta vel ljóst. Svo
ieit hann aftur upp.
“Hvílíkur maður hyggist þér vera?”
sagði hann.
Þessi spurning virtist einnig koma ill-
menninu á óvart. En þótt svar hans tefðist
ögn, var það meira en ögrandi gremjugarg.
“Eg er Ape Narcross, frá Neckyoke.”
“Ape, ha? Það á vel við,” sagði lækn-
irinn, enn að binda um sárið.
“Ætlið þér að standa upp — eða verð
eg að drepa yður?”
Lance smelti aftur töskunni. Hann þaut
á fætur sem broddi sært dýr, og reiddi um
leið æfðan hægri handar hnefa sinn til höggs
á kjálka manninum er yfir honum gein —
rniðaði hnefanum þangað, sem hann af vís-
indalegri Jækking sinni vissi að höggið hefði
tilætluð áhrif. Brakið undan högginu barst
glögglega til alira, er á horfðu, og Ape Nar-
cross, með silalegan undrunarsvip nú aftur
á þrútnu andlitinu, skjögraði á löppunum
eins og dauðadrukkinn maður.
Þ r i ð j i K a p í t u l i
Læknirinn virti Ape fyrir sér eitt augna-
blik, en gerði sér ekkert ómak til að veita
honum annað hnefahögg. í þess stað hrifs-
aði hann skammbyssuna úr hönd hans og
stakk henni í hulstrið.
“Hafðu þig á burtu og ónáðaðu mig
ekkert meira, ” skipaði hann í höstum tón
og sneri sér svo að áhorfendunum, er þarna
stóðu opinmyntir af undran. “Náið í hurð
eða eitthvað og hjálpið mér til að bera mann
þenna inn í hús.”
Yegna hins ákveðna og skerandi tóns í
rödd læknisins flýttu þeir sér að framkvæma
skipanir hans. Augu stúlkunnar flutu í tár
um, er hún stóð nú á fætur aftur; en jafnvel
lárin fengu ekki dulið glampann í augurn
henni, og varir hennar bærðust af titrandi
brosinu, er á þeim birtist.
“Eg — eg fæ aldrei þakkað yður, Dr.
Prescott, fjrrir það sem þér hafið gert,”
sagði hún.
Nú var komið með hurÖina, og fimm
mínútum síðar var særði maðurinn kominn
í rúm á loftinu yfir Windspur vínsölu-
kránni; en meðan Lance var að lauga hend
ur sínar í næsta herbergi, hugleiddi hann
hvað fyrir sig hefði komið á hinum fáu
næstliðnu mínútunum þarna í Windspur.
Hann raðaði því niður í huga sér meðan
hann gekk aftur inn til sjúklingsins og fór
að skera utan af honum vestið og skyrtuna,
svo hann fengi búið betur um sár hans.
Hann sendi stúlkuna út til einhverrar er-
indagerðar er honum hugkvæmdist til þess
að hún fjarlægði sig og næði valdi yfir til-
finningum sínum meðan hann væri að þvo
sárið og hreinsa undir umbúÖirnar.
Sárði var ilt viðureignar, því hin stóra
.45-kúla hafði hitt rétt neðan við vinstri öxl-
ina og skamt ofan við hjartað. Sárið undan
kúlunni hafði veri nægilega hættulegt, en
blóðrásin gerði það enn alvarlegra. Ef hjálp-
in hefði dregist fáum mínútum lengur, myndi
Reese MacVeigh hafa fluzt úr meðvitundar-
leysis-ástandinu beint inn yfir landamæri
hinnar löngu og óþektu leiðar lífs og dauða.
Jafnvel enn í nokkra næstu daga gat
verið nijög tvísýnt um hvort meðvitundar-
lausi maðurinn myndi lifa eða devja.
Að því er virtist, var MacYeigh eigandi
hins stóra Broken Chain gripabús, eins hiris
umfangsmesta þarna á afdala-hálendinu.
Honum hafði í einræðis huga og af köldu
blóði verið veitt banatilræði þarna á götunni
af Ape Narcross frá Neckyoke, öðru stærsta
hjarðbúi afdaianna. Á milli þessara heimila
hafði um langt, skeið verið grunt á því góða,
og Ape var slátrari Neckyoke búsins —
opinberlega vistaður og viðurkendur sem
slíkur þjónn.
Ape hafði hitt Broken Chain hjarðbónd-
ann þarna á aðal þorpsstrætinu, skorað
hann á liólm og neytt hann til að ná haldi
á marghleypu sinni — sem var vonlaust úr-
ræði, því Ape var helmingi *skjótari til að
ota fram sínu vopni. Þetta var því bein
morðstilraun, af ásettu ráði fyrirhuguÖ og
framkvæmd.
MacVeig-hs og Ranndals fólkið hafði sezt
að á afdals heiðalöndunum í hér um bil sama
mund sem faðir Lance, Gunning Prescott.
i Og jafnframt honum hafði af Danny Darrei
verið kveðin upp yfir þeim hin biksvarta
og ægilega bannfæring. Hvernig vék því
við?
Danny Darrel var nú fyrir mörgum ár-
um kominn undir græna torfu. En svo virt-
ist, sem hin ægilega bannfæring hans væri
altaf. jafn-máttug. Og Lance gat ekki varist
því að dálítill hrollur færi um hann við þá
hugsun. Eins og vísindamaður fékk hann
sig ekki til að trúa slíku, en vegna biturrar
reynslu sinnar gat hann þó ekki staðhæft að
þetta væri hugarburÖur einn.
Er Lance hafði búið um sárið eins vel
og hann gerði sig ánægðan með, leit hann í
kringum sig. Hann hafði nú tekið sér þetta
starf á hendur, og bjóst við hann yrði að
annast það þar til því lyki — ef hann fengi
næði til þess. Og það var svipurinn í augna-
ráði stúlkunnar, sem knúði hann til þessa!
Hann sneri sér við, er hann heyrði fótatak
hennar í stiganum, sem lá upp með hús'hliÖ-
inni að utan, og er hún kom inn í herbergið
tók hann eftir því að ofurlítill titringur birt-
ist á vöram henni.
“Hvernig líður honum?” spurði hún.
“Eg varð fyrst svo æst og óróleg, að eg gat
ekkert hugsað — og þetta virtist svo voða-
legt sár.” •
“Það er býsna slæmt,” viðurkendi
Lance í alvarlegum tón. “Hann verður lík-
lega meðvitundarlaus einn dag eða tvö, sem
honum er líka eins holt.”
Stúlkan gekk að rúminu, kraup þar á
kné, greip báðum höndum um mund föður
síns þar sem hún hvíldi máttvana ofan á
rúmteppinu, og starði stórum augum í bleikt
andlit honum. Svo leit hún raunalega upp á
Lance.
“Hann — hann er svo óttalega fölur,”
sagði hún. “Er hann — er nokkur von um
hann, hr. læknir.”
“Með góðu eftirliti ætti'hann að komast
yfir þetta.”
“Það verður hann að fá. Við borgum
alt sem J)að, kann að kosta. Sjáið aðeins um
að honum sé veitt hið bezta eftirlit.”
“Eg skal leggja mig fram um eftirlitið.”
“Gæti eg — er nokkuð á móti því, að
eg sé hér til að hjúkra honum? Það er ekki
um aðra að tala hér en okkur tvö, eins og
þér vitið.”
Lance leit umhverfis sig í herbergjunum.
Þau voru þarna þrjú á lofti vínsölustofunn-
ar. Þetta, sem særði maðurinn lá í, og tvö
önnur hinu megin við mjóan gang. í sjúkra-
herberginu var eitt rúmstæði, borð út við
vegginn, með sprangið þvottafat og vatns-
könnu, og sprunginn spegill hékk út á aðra
hliðina þar ofan við; glugginn var tjalda-
laus og nálægt honum stóð baksbeinn tré-
stóll, en á öllu lá þykk rykhúð, sem auðsjá-
anlega hafði um langa hríð ekkert verið
hreyft við. 1 hinum herbergjunum var álíka
umhorfs.
Herbergin voru víst ekki notuÖ nema með
höppum og glöppum, ímyndaði Lance sér.
Gólfið var hrufótt, veggir ófullgerðir, gróð-
urlaus auðnin blasandi við auga alt um
kring, er út var litiÖ — ber hrjósturauðn.
Það nafn átti vel við þarna, bæði utan húss
og innan.
“Það væri auðvitað ákjósanlegast hans
vegna, að þér annist um hjúkranina. Eg
skal láta þá koma hér fyrir tjaldi og öðru
rúmstæði eða legubekk bak við það.”
“Þakka yður fyrir,” sagði stúlkan, leit
nm leið framan í hann og tók þá eftir hinu
skarplega augnaráði hans og ósveigjanlega
hökubroddi. Nema fyrir hökulagið væri
liann snotur maður og um þrítugt í mesta
lagi.
“Forsjónin veri lofuð fyrir að J)ér kom-
um nú hingað rétt í tæka tíð,” sagði hún.
“ Eg get aldrei þakkaÖ yður J>að sem þér
hafið allareiðu gert fyrir okkur. Eg — síð-
asti læknirinn okkar, Dr. Van Scoy, var víst
búinn að fá nóg af veÖrahamnum hérna —
hygg eg. Hann fór fyrir þvínær ári síÖan.”
Lance gerði enga athugasemd við þetta.
Og hún bar fram aðra spurningu.
“Yar — voruð þér bara á ferð hér um,
til að vitja sjúklings æinhver$staðar?”
Lance sneri sér að heoni með rannsak-
andi augnaráði og svaraði:
“Nei. Eg kom til að vera hér.” Hon-
um var það nú einkennilega ljóst í huga, að
hann væri kominn heim, að hér væri honum
einhverra hluta vegna ætlaður fastur veru-
staður. ”Hvernig stóð á því, að þér könn-
uðust við mig?”
“Eg er Mavis MacVeigh,” svaraði hún
eins og til að kynna sig honum. “Fyrir
Iveimur árum heimsókti eg frænda minn niðri
í Rimrock, og þar sá eg yður. Ölvaður nauta-
hirðir kom ríðandi niður eftir strætinu á
hraðri ferð og ofurlítill hundur varð fyrir
hesthófunum. Dálítið stúlkubarn hafði grip-
ið hundinn upp á arma sér og grét sáran,
eins og litla hjartað hennar væri að springa,
þegar þér komuð þar að. Þér tókuð barnið
og hundinn í fang yðar, og sögðuð stúlkunni
að gráta ekki og að þér skyldið gera hundinn
jafngóðan, þótt svo virtist sem hann hefði
fótbrotnað.”
Mavis leit snögglega upp og brosti.
‘ ‘ Eg mun aldrei' gleyma svipnum í and-
liti yðar — svo góðlegum og hughreystandi
■— eða því hvernig barnið leit framan í yður
með tilbeiðslusvip í augunum, alveg eins og
meiddi hundurinn — hann var að reyna að
teygja tungu sína upp í andlit yður. Eg —
eg gat aldrei gleymt yður eftir það, Dr.
Prescott.”
Lance Prescott sneri sér við og starði
blinduÖum augum út um gluggann, með
fingur fast krepta að lófa í treyjuvösun-
um. Það aumingja litla stúlkubarn — hún
hafði treyst honum hiklaust, og var nú dáin
— vegna þess að handbragð hans hafði mis-
tekist. Honum fanst sem hann heyrði nú
aftur hina höstu rödd Dr. Griggs: “Þú
hefir myrt hana!”
“Þér voruð svo vel kyntur þarna í Rim-
rock, og ástsæll hjá öllum,” hélt Mavis á-
fram. “Ætlið þér að hefja starf yðar hér
í Windspur — sem svo átakanlega þarf á
föstu læknisstarfi að halda?”
“Það lítur svo út, sem hér þyrfti að
vera læknir,” viðrirkendi hann. “Svo því
J)á ekki eg?”
F j ó r ð i Kapítuli
Mavis MacVeigh brosti til læknisins, en
varð svo samstundis mjög alvarleg.
“Um þörfina á veru yÖar hér er enginn
vafi,” sagði hún. “En eg er hrædd um að
byrjun yÖar liafi ekki gerzt á sem heppileg-
astan hátt. Neckyoke-fólkið virðist vera að
ná öllum yfirráðum hér um slóðir — og þér
gátuð ekki gert neitt annað, sem ýft hefÖi
meira andstöðu þess gegn yður en einmitt
J)að, að annast um pabba.”
“Deilur milli manna ná ekki inn í lækn-
isins verkahring — nema þegar dytta J)arf
að einhverjum eftir á. ”
“Þetta er nú ekki svona óbrotið. Og
Dave Randall tekur því illa, að þér reynið
að bjarga lífi pabba.”
“Er Randall Neckyokes eigandinn?”
“ Já, hann á mestalt landið hér og fólkiÖ
sem á því dvelur — líkama þess og sál. ”
“Er hann eins illur og sagt er?”
Lance til undrunar hikaði Mavis ögn er
hún svaraði:
“Eg —*eg veit það varla. Vinir hans
næstum tilbiðja hann. En óvinirnir liata hann.
Núna stendur svo á, að fyrir eitthvað sex
mánuðum misti hann son sinn, Sam, sem
hvarf og enginn veit hvar eða á hvern hátt.
Dave telur sjálfsagt, að einhver af Broken
Chain-liðinu hafi séð fyrir honum. Og
liann hefii; svo svarið J>ess dýran eið, að
hann skuli ryðja Broken Chain og öllu þess
liði burtu af yfirborði'þessa lands.”
“Það er næg ástæða fyrir hinu bitra
hugarfari hans, trúi hann þessu um hvarf
drengsins. Trúið þér því?”
“Nei. Eg veit það er ósatt. En þér
skiljiÖ hvernig í þessu liggur.”
Lance skildi það. Hin svarta bannfær-
ing Danny Darrels var hér enn að verki.
Tvö hundruð mílna fjarlægðin ein milli stað-
ann virtist hér engu máli skifta.
Lance hafði engar ráðstafanir enn gert
viðvíkjandi þessum óvistlegu lierbergjum, en
þar sem Reese MacVeigh varð ekki fluttur
um all-langa hríð enn, þá var réttast að
liugsa strax um þetta. Við nánari athugun
komst hann að því, að þarna væri fjögur
herbergi, eitt lítið að baki hurðar, er hann
hugði liggja að klæðaskáps kompu í vegg
herbergisins, er særði maðurinn lá í.
Ef hann héldi nú áfram læknisstörfum
hér, þá gæti herbergin hinu megin við mjóa
ganginn nægt honum, annað sem skrifstofa,
en hitt til íbúðar, hugsaði Lanoe. Hann fór
Jiví tafarlaust niður stigann, út á götuna, og
svo inn í veitingastofuna. Slæpingarnir þar
inni litu forvitnislega til hans, er hann sneri
sér að Casey, veitingaþjóninum með hnull-
ungshausinn gljáandi eins og stór laukshnúð-
ur væri, og með bót á andlitinu þar sem ann-
að augað hafði áður verið, en vingjarnlegt
bros í hinu auganu djúpbláu og góðlyndis-
legu.
“Hvað á það að vera?” spurði þjónn-
inn. ‘ ‘ Segið til og fyrsta hressing hugdjarfs
inanns skal svei mér þá veitast á kostnað
stofunnar-”
“Ekkert, þökk, Casey. En þar eð svo
virðist sem eg hafi sezt að í lierbergjunum
hérna á loiftinu, þá hélt eg betra væri að
ráðgast eitthvað við ykkur um þau. Sjáio
þér um að leigja þau út?”
“Ef maður gæti komist svo að orði, því
að engin manneskja hefir dvalið í þeim þessa
seinustu sex mánuðina fyr en þér nú þomuð
þangað. Úr því að þau voru nú auð, þá var
það beinlínis rétt og sjálfsagt að flytja Mac
upp þangað.”
“Þökk. En eg vil taka þau á leigu.”
“Alt loftið meinið þér?”
“Já, fyrir skrifstofu og eigin heimili. ”
“Vissulega. Ekkert er því til fyrir-
stöðu frá mínu sjónarmiÖi. Hafið þér í
hyggju að setjast hér að sem læknir?”
“Það er hugmyndin.”
“Jæja, og við þörfnumst vissulega
læknis hér um slóðir. Um leiguverðið getið
þér talað við ráðsmanninn, þegar hann kem-
ur, og hann verður rýmilgeur, úr því eftir-
spurnin er nú líka svo lítil.”
“Svo eg get J)á búið þar strax um mig?”
“Eg sé ekkert því til hindrunar.”
Lance kinkaði kolli og fór tafarlaust út
úr vínsölustofunni. Um leið heyrði hann
einn áhorfandann gera þessa athugasemd:
“Hann hefir áreiðanlega opið auga fyrir
líklegasta starfssviðinu. Verður við hend-
ina hérna uppi yfir drykkjustofunni og fyr-
ir Alkali Wash hinu megin við strætið.”
Það myndi ekki taka langa stund fyrir
hann að búa þarna um sig — með það litla
sem hann hefði meðferðis. Hann hafði, af
góðum og gildum ástæðum, ferðast farang-
urslaust, en hann hafði á sér nokkuð af pen-
ingum. Svo gekk hann inn í næstu búðina,
keypti gólfsóp, fötu, skaftþerru og ýmislegt
annað smádót, og sneri svo aftur upp í hina
nýju íbúð sína, með fötuna fulla af vatni úr
pumpunni hinu megin við strætið.
Alt til þessa hafði engirin nema Mavis
MacVeigli kannast þarna við liann, eða gert
sér far um að vita hver hann væri eða hvað-
an liann kæmi. I stað eins og þessum var
aðkomumaður venjulegast metinn eftir því
hvernig hann kæmi fram, en ekkert grensl-
ast eftir um fortíð hans. Þó gat ávalt verið
nógu viðsjárvert að ganga undir óbreyttu
eiginnafni.
Lance leit á sjúkling sinn, sá Mavis fara
út til einhverra smákaupa, og byrjaði svo á
hreinsunarverkinu með skaftþerrunni. Sóp-
urinn gat komið í góðar þarfir í herbergj-
unum liinu megin við ganginn, en í her-
bergi sjúklingsins myndi notkun hans þeyta
upp of miklu ryki.
Hann hafði lokið við tvö herbergin og
var að sópa sín eigin, þegar hann lieyrði
gengið upp stigann, dyrnar opnast og sá í
þeim staðnæmast stóran mann — hárið var
grásprengt, yfirvararskeggið snöggklipt,
augun hvöss eins og læknisins sjálfs.
“Eg er Dave Randall, frá Neckyoke,”
sagði hann. “Mér skilst svo, að þér hafið
Reese MacVeigh hér.”
“Það er rétt skilið.”
Randall tók sér sæti, eins og annars hug-
ar, um leið og hann sagði:
“Eg kom bara til þess að gera ráðstaf-
anir honum viðvíkjandi — til að fá fullvissu
mína um það, að hann raknaði ekki við aft-
ur.”
Lance settist á hinn eina annan stól, er
þarna var, hallaði sér aftur að baki hans
og virti komumnninn fyrir sér undan hálf-
lygndum augnalokunum. Þannig til að sjá
virtist læknirinn helzt svipa til syfjaðri
púmu, og Neckyokes bóndinn var fljótur að
taka eftir því.
“Hefi eg ekki séð yður áður einhvers-
staðar?” sagði hann.
“Það efast eg um?”
“Þér líkist einhverjum sem eg liefi áður
kynzt.”
Lance liirti ekki um að glæÖa minni
mannsins. Reese MacVeigh, Dave Randall,
Gunning Prescott og Danny Darrell höfðu
allir um eitt skeið verið góðir vinir — áður
en bannfæring Danny Darrells kveikti ó-
vildarhug þeirra allra hvers til annars.
“Þér eyðiÖ ekki miklum tíma til erindis-
loka yðar,” sagði Lance.
“Eg ætla mér ekki að viðhafa neinar
málalengingar,” viðurkendi Randall, og
skældi sig með viðbjóð á slíku athæfi. “Mér
geðjast ekki þessi maður, og það er öllum
hér ljóst. Eg sendi Ape ekki út til Jiess að
myrða hann — hann réðst að honum á eigin
ábyrgð, og gerði það á klaufalegan hátt að
því er eg heyri sagt. En úr því þetta er nú
skeð J)á þykir mér slæmt að þér hlutuðust til
um það. Hvernig líður honum?” Hann
kastaði höfði í áttina að hinu herberginu.