Lögberg - 29.01.1942, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. JANÚAR, 1942
7
Nærbrókarmálið
á Krít
Frú “Nemó” ó Gimli.
Xegar við komum aftur frá
Lyktos síðari hluta dagsins,
leyndi sér ekki að mikil tiðindi
'höfðu borið að höndum meðan
við vorum í burtu. Um tólf
manns stóðu í þyrpingu á torg-
inu í þorpinu Kastelli, og var
þaðan að heyra ákafann inálklið.
Þar hafði sem sé verið fram-
inn þjófnaður og mjög fágætur
að eðli. Flekkótta nærbrókin
hennar Dardönu dóttur Kýrá
Eleni var horl'in.
Kuningjar Kýrá Eleni stóðu í
þvögu utan um hana og sögðu
að Korai væri valdur að hvarf-
inu, skólakennarinn fyrverandi.
Kýrá Eleni félst strax á að svo
niundi vera og hljóp af skynd-
ingi til lögreglustöðvanna og
öskraði kæruna að lögregluþjón-
inum:
“Herra lögreglumaður! Það
er ógurlegt! Fjandans óþokkinn
hann Korai hefir stolið flekk-
óttu nærbrókinni hennar Dar-
dánu minnar, og eg krefst að þér
hneppið hann í fangelsi, þann
hræsnara!”
Það var nú sent eftir Korai,
og er hann kom, var hann gulur
i f?aman sem “quince”-ávöxtur
af hræðslu; reyndi hann að
sanna fjarveru sina, en Kýrá
Eleni Igreip fljótlega fram í fyr-
ir honum: “Þetta er takmarka-
laus smán,” sagði hún og gat
ekki sti.tl skap sitt. “Eg hefi
vitni! Náhúar mínir sáu hann
seint í gærkveldi koma út úr
húsinu ”
“En mér var boðið til kveld-
vierðar,” svaraði Koari. “Eg—”
Hann fékk ekki að ljúka við
setninguna. “Fjandinn hafi ykk-
Ur öll!” æpti lögreglumaðurinn.
‘°g stein-þegið þið.” Niðurstað-
au varð því sú að Kýrá Eleni
^saði málinu til réttar og laga.
Málið þótti sæta tíðindum.
Fólk streymdi að úr nágranna-
þorpunum og þegar okkur bar
að þinghúsinu var orðið troð-
fult af tilheyrendum.
Fyrsta persóna, sem dómarinn
hvaddi til vitnisburðar var fyr-
ir v.erjanda.
Vitnið: “Frá iþví fyrst að við
iórum að ganga á undirbúnings-
skólann, hefir það verið takmark
verjanda að verða mikilmenni.
Hann sagði að það myndi sér
akvarðað að verða prófessor.
Hann sagðist fara seint á fæ.tur
a morgna, borðg morgunverð í
rúminu, og lesa allar síðustu
'iréttir og einkum uxn stjórnar-
uiálefni.”
Dómarinn: “Vitni! Eg vil
uiælast til að þér haldið yður við
uiáliefnið. Dómþing þetta hefir
eugan ahuga fyrir morgunverði
verjanda.”
Vitnið: “En, herra dómari!
Hann ólst upp með þessari trú
°g hafði ákveðið að verða ein-
hverntima jirófessor; því las
hann daga og nætur og var sá
langbezti í sínum hekk.”
Dömarinn hringir klukkunni.
Vitni, þessu einnig má sleppa.
Haldið yður við efnið. Gerið svo
vel.” _
Vitnið: “En, herra dómari!
Þér ættuð þó að líta á lærdóm
°g siðferði vefjanda. Hann
hvarf jhokjkuð hastaitlega frá
skólanum í þeirri von að hann
hæmist í einhverja stöðu. Þegar
hann þvi kom til Aþenu sótti
hann tafarlaust um stöðu hjá
henislumálaráðgjafanum.”
Kýrá Eleni grípur fram í og
uiælti: “Það var stungið upp á
mörgum, en honum aldrei, því
hann er ekkert annað en gort-
ari!”
Dómarinn: “Þegið þér, mad-
öama. Bíðið þér við þar til að
yður kemur.” —
Vitnið: “Með ]>essari sjálfs-
uientun sinni og bið, sá hann
fram á að hann fengi aldrei em-
b*tti og þessvegna sneri hann
Ser tii umboðsmannsins í okkar
sýslu —!
Dómarinn reiður: “Vitni! Þér
virðist gleyma því, að við erum
hér stödd til að taka próf í
þjófnaðarmáli á brókinni henn-
ar ungfrú Dardánu. Sietjist nið-
ur! Vér Ihöfum fengið nóg af
vitnisburði yðar.”
Hlátur frá tilheyrendunum.
Dómarinn: “Eleni Krassopetra
. . . (Inngangs spurningar um
fæðingardag, aldur, heimilisfang,
o. s. frv.).
Dómarinn: Hvað getið þér
borið?”
Kýrá Eleni: Herra dómari!
Leyfið mér að skýra yður frá
því er hann kom frá Aþenu og
hingað til Kríteyjar, þá var hann
hafður að háði i hinum nýju
þorpum. Einu sinni fór hann að
segja fólki frá því að hann ætl-
aði að verða þingmaður, en
vaðall hans orkaði engu hjá ljót-
ara kyninu, en þá sneri hann
eftirtekt að því fríðara.
Hann gerði það að vana, að
sitja fvrir okkur þegar við sótt-
um vatn í uppsprettuna. Þá fór
hann að lýsa þingmenskunni
raupurinn, og hvað hann ætlaði
að ihafa á sinni stefnuskrá —
montarinn og afhrakið það
tarna. Eg hlustaði á hann lengi
og trúði hverju orði hans —
svikaranum! — oig kom til hug-
ar að þarna væri maður, sem
væri verður að njóta hennar
Dardánu, þegar hann væri orð-
inn mikill maður.”—
(Hátt snökt heyrðist gjósa
upp i fólksiþyrpingunni. Við lit-
um allir við Ojg komum auga á
gildvaxna konu á að gizka 28
ára að aldri og að minsta kosti
200 jiund að þyngd. Þetta var
ungfrú Dardána og var að þurka
sér uni augun með vasaklút.).
Dómarinn í afar háum róm:
“Hér er enginn grafreitur, held-
ur dómsalur réttvisinnar. Syrgj-
erulurnir eru beðnir að ganga út
tafarlaust. Eleni Krassopetra!
Haldið áfram!”
Kýrá Eleni: “En það lék ekki
við hann lánið, ræksnið, þvi
bráðum urðu allar konurnar í
þorpinu Ieiðar á honum, og þeg-
ar þær sáu hann koma álengd-
ar, lögðu allar á flótta með ert-
andi háðglósum.” — Svona hélt
hún lengi áfrain og auðheyrt að
,hún gat ekkert borið markvert.
Dómarinn: Eleni Krassopetra!
Þér þvaðrið pf mikið. Setjist
niður. Maria Pitani! Hvað get-
ið þér borið?”
Látill miðaldra kvenmaður
með hárið bundið i bagga á höfð-
inu er líktist rússneskum hatti,
kom nú fram og hóf mál sitt
með rvkkjóttuin framburði.
“Það var Kýrá Eleni, sem varð
fyrst til að bjóða Korai heim i
hús sitt, hún óttaðist að eg næði
haldi á honum handa minni dótt-
ur, og því flýtti hún sér að bjóða
honum til kvöldverðar.”
Dómarinn æfur: “Gerið svo
vel og minnist þess, að vér erum
hér til að rannsaka þjófnaðar-
málið lútandi að nærbrókinni
-hennar ungfrú Dardánu. Haldið
vður við efnið.”—
Maria Pithani: “Kýrá Eleni
var að þvo þenna dag. Þvottur
var merkur viðburður á heimil-
inu og fór fram einu sinni í I
mánuði, þegar upphlutir og knjá-
brækur og önnur nærklæði voru
orðin svört.”
Dómarinn: “Að efninu; kom-
ist þér að efninu-”
Maria Pithani: “Svo hengdi
hún þvottinn upp til þerris,, en
hann var ekki margbrotinn, og
öllum þorpsbúum var kunnugt
um, hvað hún átti af nærfötum,
tvo upphluti, sinn handa hvorri
þeirra mæðgnanna og tvenn pör
af brókum með nýju flekkóttu
brókinni, sem aðeins var höfð á
sunnudögum. Sé maðurinn henn-
ar — vesalingurinn — tekinn til
greina þá voru vestið og bux-
urnar lituð brún, ojg nærfötin
aldrei þvegin og svo voru þau
látin eiga sig; seinast duttu þau
utan af honum af sjálfu sér.”
Dómarinn: “Hvenær buðu þær
Korai heim i húsið?”
Maria Pithani: “Um kvöldið
eftir þvottinn. Ja, að hugsa sér
slíkt. Tveir kvenmenn að vera
allan daginn að skola úr fjóruni
spjörum. Þær ættu að skamm-
ast sín.”
Dómarinn: “Er nú alt búið?
Sáuð þér brókarstuldinn?”
“Nei, en —”
Dómarinn: “Vitni, setjist þér
niður.”
Nú kallar hann á Korai.
Nokkrir tilheyrendur hlæja, aðr-
ir vikna.
Dómarinn: “Stáluð þér nær-
brókinni?”
Korai: “Kæra sú, sem þér ber-
ið fram á hendur mér, er ekki
lögmæt. ó, þér virðulegi dómari
réttvísinnar. Ef eg ekki ver mig
sjálfur frammi fyrir þessum ill-
kvittnu kærendum um þjófnað
á ónefndum hlut, kannaðist eg
við að þeir hefðu á mér sanna
Jögsök,
Þér dómnefnd og herra dóm-
ari! Þó eg sé hér staddur í
fyrsta sinn á þessu virðulega
dómþin|gi, vil eg leyfa mér að
taka þá dirfð, að gripa til nokk-
urra greina mér til varnar í
þessari ósönnuðu kæru; greina,
sem yður ætti að vera kunnar og
standa í 412. grein hegningar-
laganna.”
Dómarinn: “Gerið svo vel og
haldið yður við efnið.”
Vierjandi: “Herra dómari! Þér
hafið engan rétt til að grípa
fram i fyrir mér, með því að i
stjórnarskránni 16. kp. 5. þætti,
málsgrein S. segir að hver grísk-
ur borgari, sem einnig er í sam-
ræmi við álit stjórnarinnar —
hefir rétt til að flytja mál sitt,
hvort sem það stafar frá sjón,
skynjan, eftirtekt eður orðanna
hljóðan, handriti eður prentuðu
máli.
Nefnilega 28. okt. á þriðjudag
kl 5 e. m. dag kom eg að húsi
sækjanda. Hún mæltist til eg
kæmi seinna og borðaði kvöld-
verð. Svo kom eg um kvöldið
og átum viðj þar og drukkum.
Morguninn eftir var eg hrif-
inn ujip úr friðsælum blundi af
mikluin glymjamla róm úr vit-
lausa og óþrifalega kvikindinu
henni Eleni. Hún öskraði svo
hátt sem hún gat þessa setningu:
‘Korai! Korai! Komið undir eins
með nærbrókina hennar dóttur
minnar.” —
Eg skildi að eg var rúinn mann-
orði, og svo var farið með mig
af tvteimur lögregluþjónum á
lögreglustöðina, og þar fór fram
á mér líkamleg rannsókn.
Eg varð frá mér numinn af
ótta er eg heyrði þenna áburð og
kæru, og myndi það sem Hómer
segir ekki eiga illa við: ‘Barnið
mitt! Hvaða orð eru það, sem
fara út um varnargarða tann-
anna? Þér kviðdómendur! Haf-
ið þér aldrei orðið ástfangnir?
Hver hefir hunang á fingurgóm-
um sér, svo hann ekki sleiki það?
Svo að siðustu. Eg særi yður
dómsmenn, að þér snúið k,æru
þessari gegn mér á hendur kær-
andá og krefst að eg sé sýknað-
ur og laus látinn, svo ieg tafar-
laust og óhindraður geti haldið
áfram á braut upphefðarinnar,
o|g í framtíðinni verið einn í
flokki þingmannanna; þessvegna
treysti eg dómi yðar, virðulega
dómnefnid réttarins Undir yður
er það komið. Verið sælir!”
Dómarinn brosandi: “Setjist
niður prófessor.” Um leið sneri
hann sér að dómnefndinni og
hvíslaði: “Vegna geðbilunar.”
En upphátt:
“Hinn kærði er sýknaður
vegna ónógra sannana.”
(World Digest. — E. G.).
--------V---------
Til frœndfólks, vina
og vandamanna
Við höfum verið að telja upp
nöfn þeirra, sem okkur hefði
langað til að skrifa nú um þe&si
tímamót. Sá listi er orðinn svo
lang'ur, að við sjáum oklkur ekki
fært að skrifa til 'hvers einstakl-
ings. Tökum við því það ráð
að fdýja á náðir Lögbergs og
biðja það að túlka mál okkar til
ykkar, frænda, vina og vanda-
manna, hvar sem þið eruð.
Síðastliðin 22 ár hafa atvikin
hagað því svo til, að við höfum
haft heimilisfang í sex stöðum,
þessum: Winnipeg, Langruth,
Argyle, Árborg, í Manitoba, og í
Brednebury og Ghurchbridge í
Saskatchewan. Er því eðlilegt
að við höfum kynst talsvert
mörgu Ifólki, sem við hefðum
viljað sýna lit á að við vorum
ekki búin að gleyma þeim eða
þeirra velgjörðum, þó vegalengd-
in sé nú orðin meiri en áður, á
milli okkar. Já, og enn get eg
verið að spyrja og spá, hvar
sporin mín liggja yfir heiminn.
Vil eg undirrituð nota þetta
tækifæri til að láta i ljós mitt
innilegasta þakklæti til tveggja
af okkar íslenzku læknum í
Winnipeg, þeirra Dr. B. J.
Brandson og Dr. P. H. T. Thor-
lakson; báðir þessir læknar hafa
gert uppskurð á inér, Dr. Brand-
son 1930,~ en Dr. Thoidakson
1940, og hvorugur þeirra tók
borgun fyrir sitt verk. Við vitum
svo mörg, að þetta er ekki eins-
dæmi hjá báðum þessum góðu
og mikilhæfu mannvinum, sem
eflaust ihafa fengið í vöggugjöf
“gott og viturt hjarta.”
Um miðjan maí s.l. fóruni við
áleiðis vestur að hafi; en sunnu-
daginn áður en við lögðum af
stað vorum við kvödd með fjöl-
mennu samsæti i samkomuhúsi
bygðarinnar, Concordia Hall.
Stóð Concordia söfnuður fyrir
þ\í boði. Var þar saman komið
bæði safnaðar- og utansafnaðar-
fólk, — alt kunningjar og vinir
okkar. Voru þó nokkrir, sem
ekki gátu verið viðstaddir, en
sendu okkur kærar kveðjur sín-
ar. Þetta samsæti verður okkur
ógleymanlegt. Það eina, sem
skygði á vellíðan okkar var til-
hugsunin um að þurfa að kveðja
alt þetta góða fólk. I>á, sem svo
oft áður, fundum við anda vel-
vildar streyma til okkar í söng
og sögu ikærleik vinakynni, og i
minningar- og peningagjöfum.
F’orseti Concordia safnaðar, Mr.
Björn Hinriksson, stýrði mótinu.
Hann er einn af þessum lipru
og samvinnúþýðu mönnum, sem
getur talað fólk inn á sitt mál,
án þess þó að niaður viti sjálfur
að maður sé að láta undan. (Það
ætti að senda þig, Bjössi, til að
tala um fyrir Hitler, og snúa
honum af villu síns vegar).
Mr. Harry Marvin talaði fyrir
hönd söngflokksins, sem hann
er forseti fyrir. Hann mintist á
þær stundir, sem við öll hefðum
helgað söngnum, sem er ein há-
leitasta listin, þegar rétt er með
farið; þvi “þar sem söngur dvín,
er dauðans ríki.” Mr. Marvin
er mjög sönghneigður sjálfur,
enda ekki nizkur á að miðla af
þeirri gáfu til okkar hinna, sem
minna hölfum að þvi leyti.
Mrs. Valgerður Marvin talaði
til okkar fyrir hönd Concordia
kvenfélags og afhenti okkur á-
gæta ferðatösku. Við hefðum
helzt viljað láta hana sjálfa
fylgjast með töskunni, en við
fumd'um að það hefði ekki verið
rétt af okkur að vera svo eigin-
gjörn. Hennar starfssvið er
þesskonar þarna í bygð og bæ,
að ekki væri vandalaust að fylla
of hún færi burtu. Fleiri tóku
til máls. Kristinn Oddsson tal-
aði í gamni og alvöru. En meiri
parturinn voru þó öfgar hjá þér,
Kiddi. Eg nýt þess þú nærð
ekki til mín!. Jón Gíslason, sem
allir þekkja i Þingvallabygð,
ljóstaði upp nokkurs konar
leyndarmáli okkur viðvikjandi.
Það kom úr hörðustu átt. En
meiningin var góð hjá Jóni, eins
og vant er að verá hjá þeim
manni. Forseti afhenti Lúter
vandaða jieningabuddu og okkur
báðum sameiginleigan jieninga-
sjóð, sem samanstóð af samskot-
um frá fólkinu, bæði úr Þing-
valla og Lögbergs bygðum. Á-
varpið, sem hann flutti til okkar
um leið, kom okkur til að skilja
hve vel fólkið hefir tekið “vilj-
ann hjá okkur fyrir verkin,” því
við finnum bezt sjálf að við
vorum til þyngsla en ekki þarfa
þessi ellefu ár, sem við dvöldum
í Þing\rallabygð. Viljuim við hér
með biðja fyrirgefningar á öllum
okkar mistökum, sem við kunn-
um að hafa gjört.
f samsætislok las forseti upp
erindi, sem ort voru af manni,
sem fáir vita að er skáld; eg læt
þau fylgja hér með í hálfgjörðu
Bessa-levfi Maðurinn, sem orti
erindin er Gamoens Helgason.
Hann er einn af þessum kyrlátu
í lamdinu, en kemst.sinna ferða
samt.
Til Gerðu og Luthers
Christopherson.
Gæfan ykkur greiði
göngu um vegu dulda;
ljóss í sælu leiði
lífs eftir veru hulda.
priniinq.. .
L distincbK)e í
and persuasi-ýe
UBLIOITY that attracts and compels action on
• the part of the cusitomer is an important factor
in the development of business. Our years of experience
at printing and publishing is at your disposal. Let us
help you with your printing and advertising problems.
Ohe COLUMBIA PRESS LIMITED
695 Sargent Ave.
WINNIPEG
Phones 86 327*- 8
X
%ö
V

Guð oss öllum gefi
glöð að sjáumst aftur
þegar endar æfi
— æðstur veiti kraftur.
Ljós Guðs leið oss vísi
lífs á hálum brautum;
himna í sælu hýsi
heims þá lýkur þrautum.
Síðast en ekki sízt viljum við
minnast þeirra af frændfólki
okkar og vinum, sem orðið hafa
fyrir ástvina-missi þetta síðasta
ár. Við höfum fylgst með ykk-
ur á anda, þó fjarlægðin hamli
fundum. Við voruim svo lánsöm
að þekkja að meira eðo minna
leyti þá, sem þið hafið mist, og
sú þekking hefir gjört okkur
auðugri, því kærar endurminn-
ingar göfga og gleðja. Það er
auður, sem aldrei verður frá
manni tekinn. — “Láttu guð-
dóms geisla þinn gylla hjörtun
anguiþreyttu og sorgarmæddum
svölun veittu dýrðarriki drott-
inn minn.”
Að endingu þökkum við ykk-
ur öllum, fræúdum, vinum og
vandamönnum, fyrir öll umlið-
in ár, og óskum ykkur öllum,
ihvar svo sem þið dveljið nú, far-
isæls og friðsæls nýárs, 1942.
“Allir heilir unz vér sjáumst
næst.”
14. jan., 1942.
Gerða og Luther
Christopherson.
White Rock, B.C.
--------V---------
SEEDTIME
Af\v <z*tcC
’HARVEST
By -ý.
Dr. K. W. Ne»tby
* ) Dirtdor, Africnltural Departmsnl
North-Weat Line Elevators Association
TO TREAT OR NOT TO TREAT
This article is not, as the title
suggests, a discussion of bar-
room etiquette. It is concerned
with the more important, if less
stimulating (!) subject of seed
treatment.
Seed treatment is insurance
and, like all insurance, costs
something. We are all obliged
to decide whether it pays to in-
sure our buildings, cars, lives or
crops, and if we decide that in
the long run we shall gain by
carrying the risks ourselves, we
don’t insure.
So it is with seed treatment
except that sometim.es we can be
almost certain that treatment
will save money. If, in 1941, we
had smut in oats, covered smut
in barley, or stinking sinut
(bunt) in wheat, there is no
argument — we should treat.
In Alberta, plant pathologists
have agreed to recommend treat-
ment of cereal seed with an or-
ganic mercury idust as á regular
jiractice. In Manitoba crop dis-
tricts 3, 4, 6, 9 and 10, farmers
using their own wheat seed are
advised to treat with Geresan or
Leytosan due to the jirevalence
of root-rotting and leaf-spotting
fungi. Elesewhere in Manitoba
and in Saskatchewan, farmers
must make the decision for
themselves.
The Associated Laboratory
Services, with laboralories in
Saskatoon, have undertaken to
examine seed samjiles and to ad-
vise for or against treatment.
This is, undoubtedly, a good
test. But, though treatment
may have lieen considered un-
necessary last year, this does not
mean that it need not be done
this year. Also, if one farmer
is advised no,t to treat, his neigh-
bours should on no account as-
sume that they would get the
j same advioe.