Lögberg - 07.05.1942, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. MAf, 1942
Á SKARÐSHEIÐUM
Clarke fór inn í hlöðuna og kom bráðlega
þaðan út aftur með hesta sína í taumi og
tengdi þá við sleðann, sem honum var ætlaður.
Crew gekk yfir til hans og veifaði hönd i
kveðjuskyni til Philips, sem nú fór þegar upp
1 sinn sleða og lagði jafnskjótt á stað inn á
sinn áfanga póstleiðarinnar.
Joan greip föt sín og klæddi sig í skyndi.
Svo hraðaði hún sér niður í eldhús, náði í
yfirskó sína, er bak við eldstæðið stóðu, og
lét þá á sig.
“Hvað er nú um að vera?” spurði Hector.
“Eg ætla að fara með póstinum.”
Joan hljóp út í hlöðu, söðlaði hest sinn,
steig á bak, kallaði til Crew um að loka fyrir
sig hlöðudyrunum, og reið út eftir grundinni
svo greiðlega að snjórinn þvrlaðist upp alt í
kringum hana. Hún náði Philip áður en hann
komst á alfaraveginn. Hann stöðvaði hesta
sína og ýtti tjaldsdyrahenginu til hliðar öðru
megin.
“Hvert er erindið?” mælti hann.
Joan stökk úr söðlinum, teymdi hestinn
aftur fyrir sleðann og batt hann þar við tjald-
skörina, klifraði upp í sleðann, fram í keyrara-
sætið og settist þar við hlið Philips.
“Ekkert, eg ætla bara að fylgjast með.”
“Til þorpsins?”
“Nei. Með póstinum og með yður, upp
til Haights, og ríða svo heim aftur.” Hún leii
upp til hans. “Mig fýsti þess.”
Philip glotti ánægjulega. “Mér fanst hálf-
vegis að þér myndið koma út og vera viðstödd
burtför okkar núna fyrsta morguninn. Blund-
uðuð þér of lengi?”
“Nei. Þykir yður miður að eg fylgist með
nokkurn spöl áleiðis?”
“Nei.” Philip dró saman tjaldhengið
framan við þau svo séð yrði frá sætinu út um
litla tjaldgluggann án þess að kuldanæðingur-
inn léki um þau; svo teygði hann sig aftur til
hitunarofnsins og stakk viðardrumb á glæð-
urnar. “Nei; mér þótti vænt um að þér kom
uð J,oan.”
Þau sneru inn á veginn. Það birti uppi
yfir, en mjöllin féll umhverfis sleðann í stór-
um flygsum.
“Hann er að búa sig í hríðarbyl,” sagði
Joan. “Eg vona að hann verði ekki upp á það
versta í skarðinu.” Hún leit til Philips og
spurði enn: “Þér óttist það ekki?”
Hann seildist enn aftur um sætið og
sneri rörspjaldinu. “Komuð þér nú hingað
vegna þess þér héldið það?”
“Philip!”
“Eg iðrast þessa, Joan. Fyrirgefið það.”
“Eg kom nú hingað, af því mig fýsti þess.
Eg stóð við gluggann og sá yður fara, og þá
langaði mig til að fara líka. Eg veit þér kom-
ist fram úr þessu, Philip. Og eg miklast af
því hversu myndarlega þér hafið leyst verk
yðar hér af hendi.” Hún brosti til hans og
sagði enn: “Eg greiddi för yðar hingað inn,
vitið þér, með því að útvega yður stað á verk-
íæraparta-kassanum til að sitja á.”
“Já, það gerðuð þér,” sagði Philip og dró
þungt andann. “Eg hefi, Joan, leikið lengi á
sjálfan mig að því er snertir dalinn hérna. Eg
á við með því að vera hér enn. Mér fanst
það undravert að eg skyldi fá sjálfan mig til
að yfirgefa verk mitt og alt er eg þekti og
var vanur við, svo eg gæti — snúið þangað
aftur og byrjað á nýjan leik. Fundið fótum
mínum forráð. En nú veit eg að þetta var
sjálfsdýrkun ein. Tilraun í að sannfæra sjálf-
an mig um að einu sinni á æfinni væri eg að
breyta eins óg eg ætti að gera, en ekki aðeins
það, sem mig langaði til. Að hinni sönnu á-
stæðu komst eg ekki fyr en að því kom að eg
yrði að fara héðan, er faðir yðar fékk ekki
póstflutningsverkið. Og svo eftir það, þyrfti
eg nokkurrar frekari áréttingar um hina sönnu
ástæðu, þegar Crew spurði mig hvort eg vildi
vera kyrr og keyra póstinn.”
Joan sat hreyfingarlaus og starði út um
litla tjaldskýlisgluggann.
“Viljið þér að eg haldi því áfram?”
Joan hristi höfuðið.
“Eg var hræddur um að þér myndið ekki
æskja þess. Eg hafði enga ástæðu til að von-
ast þess að þér vildið það. í gærkveldi misti
eg víst valdið á sjálfum mér. Eg hafði ekki
ætlað mér að breyta eins og eg gerði. En eg
sagði yður sannleikann. Joan —”
“Nei, Philip!” greip hún fram í fyrir hon-
um náföl og horfði beint framan í hann, “eg
vil ekki að þér segið það aftur.”
“Eg elska yður.”
“Góði Philip!” Hún greip fast um hand-
legg honum og hann leit niður á rauða velting-
inn hennar.
“Eg elska yður.”
“Philip, hlustið á mig; verið svo vænn að
heyra hvað eg er að segja.” Joan’talaði hratt.
“Þér verðið hér aðeins skamma hríð. Vetrar-
langt, eða ef til vill skemur. Þetta er alt nýtt
fyrir yður og frábrugðið því er þér hafið van-
ist, nýjung til að lýsa fyrir kunningjunum, er
þér komið heim aftur sem úr gamansferð. En
fyrir mig gildir þetta alt lífið, Eg vil ekki að
þér aðhafist neitt mér til ama, og eg veit þér
viljið ekki gera neitt — aðhafast neitt, sem
gæti—” “Viljið þér giftast mér, Joan°”
Joan slepti hladi sínu á handlegg honum;
rauði vetlingurinn féll niður á sleðabotninn.
Hún vék við höfðinu og starði aftur beint fram
undan sér út um litla gluggann. Svo studdi
hún olnbogunum á knén, laut niður og huldi
andlitið í höndum sér. Philip sá að hún grét
ekki, sat aðeins svona kengbogin og hreyfingar-
laus.
Ellefti Kapíluli
•Vindhviða lyfti upp tjaldsbrúninni aftan
á sleðanum og þeytti fannsáldi fram um hann.
Loftstraumurinn æsti bálið í ofninum svo að
hátt snarkaði í viðarkubbnum, er keyrslumað-
urinn hafði þá nýlega kastað á glóðina.
Philip lét hestana nema staðar.
“Joan,” sagði hann, “eg geri mér grein
fyrir því, að þetta hljómi heimskulega fyrir
yður. Þér vitið ekkert um mig; eg á ekki hér
heima, og er ekki verulegur hluti dalsins, sem
þér unnið. Eg býst ekki við að þér, eftir burt-
för föður yðar eða jafnvel þótt hann yrði hér
kyr, gætið fengið yður til að fara heim með mér.
Og eg er vissulega enginn hjarðversmaður.
En mér finst við myndum geta ráðið fram úr
þessum tálmunum jafnóðum og þær bærust
okkur að höndum. Fyrir mér er aðeins um
eina spurning að ræða, og jafnvel hana ætti
eg ef til vill ekki að bera upp við yður. Það
ætti mér að vera ljóst. En þér eruð hreinlynd,
Joan, og hræðist ekkert, en mig langar til að
vita um hjartaþel yðar gagnvart mér.”
Joan lyfti upp höfðinu og leit til hans,
staðfestulega með 'stórum augum í fölvu and-
liti, en sagði svo: “Eg get ekki giftst yður,
Philip.”
“En þér hafið ekki svarað spurning minni,”
sagði hann.
“Verið svo vænn að spyrja mig einskis.”
Joan leit vandræðalega í allar áttir umhverfis
sig og sagði: “Nú verð eg að komast heim.”
Philip greip mjúklega um handlegg henni.
“Joan, eg hefi tjáð yður ást mína, og beðið
yður að giftast mér. Þyki yður ekki vænt um
mig, þá er ekkert um að tala, við það f^e eg
ekkert ráðið, en ef þér unnið mér, fær enginn
máttur—”
“Eg geri það ekki.”
Hún ýtti handfangi hans af handlegg sér.
“Eg ann yður ekki, Philip.” Hún hikaði sig eitt
augnablið og sat hreyfingarlaus. Svo sneri
hún sér við á sætinu, smeygði sér niður aí
því og fram hjá ofninum, að afturenda sleð-
ans, ýtti frá sér tjaldshenginu og hélt þegar í
burt á hesti sínum.
Joan reið áfram um stund eins og í leiðslu
og hugsunarlaust, með þá einu bitru tilfinning
í hjarta, sem ágerðist við það er hún gerði sér
nú grein fyrir því, að þessi hjartaraun yrði
fastur förunautur sinn meðan hún fengi lífs-
anda dregið.
Framundan sér sá hún til ferða Clarkes.
Á milli hennar og sleða hans lá hliðargata
heim að húsi Ivans. Inn á hana sneri hún án
þess að vita naumast hvað hún gerði, reið
þangað heim, stökk úr söðlinum og gekk rak-
leiðis inn í húsið án þess að drepa högg á dyr
Ivan stóð við matreiðslueldstæðið að steikja
sér fleskflögur, eins og hitt skiftið er hún hafði
heimsótt hann. Hann leit upp þegar hún kom
inn honum að óvörum.
“Jæja,” sagði hann, “þú ert árla á ferð i
morgun, Joan. Rétt í tæka tíð fyrir morgun-
verðinn. Komuð þið póstsleðunum allareiðu
á stað?”
“Já,” svaraði Joan og settist að boiðinu.
“Mér þætti gott að fá kaffisopa.”
Ivan helti kaffi í bolla og setti á borðið
fyrir framan hana.
“Pabbi ætti nú að koma heim einhvern
daginn,” sagði Joan.
“Hefirðu frétt aftur frá honum?”
“Nei, en nú gæti hann farið að koma. hafi
hann lagt á stað áleiðis heim um það bil er
hann mintist á!”
Ivan settist niður við borðið. “Jæja, og
strax þegar hann kemur, segi eg honum hvað ■
eg hafi í huga með landið. Að eg ætli ekki að
selja það. Og eftir hvað langa bið getum við
svo opinberað trúlofun okkar, Joan? Verður
það að bíða til vors?”
Joan hristi höfuðið. “Nei, eg kom nú hing-
að til að ráðgast um það við þig. Eg vil ekki
draga það neitt. Jafnvel ekki þangað til pabbi
kemur heim.”
Ivan leit undrandi til hennar.
“En, Joan — þú sagðir áður — þú hugðir
fólk myndi ímynda sér —”
“Látum það hugsa hvað sem það vill. Það
er enda sannleikurinn. Fólkið má eins vel vita
það, og jafnvel þú sjálfur líka. Eg er til með
að giftast þér, Ivan, en eg vil ekki draga þig
á tálar. Mér þykir vænt um þig nú eins og
ætíð áður og það veizt þú, en — eg elska þig
ekki!” Joan hreyfði sig ögn vandræðalega —
“ekki eins og til er ætlast. Eg geri þetta til
þess við getum öll verið saman, allir dalsbú-
arnir, eins og áður — og hindra pabba frá að
— að rífa sig upp héðan og brjótast í að byrja
búskap á öðrum stað. Seinna fæ eg ef til vill
ást til þín, en, hefi hana ekki nú.”
Ivan gretti sig. “Þú varst ekki að leika
á mig, Joan.”
“Vilt þú giftast mér?”
“Já, auðvitað,” svaraði Ivan og hló, “það
vil eg. Hitt annað, sem komi ef til vill seinna,
er nokkuð sem þú talar um án þess að vita
hvað þú ert að segja, Joan. Þú ert ekki nema
— unglingur. Um þann partinn ber eg nú
enga óró í brjósti.”
“Við giftum okkur þá, Ivan, áður en
vorar.”
“Hvenær?”
Joan horfði á hann og svo eins og hugsi
fram hjá honum. “Á morgun. Við getum far-
ið til Kremmerer og gift okkur þar á morgun.
Eg verð reiðubúin um aftureldinguna. Yfir
skarðið getum við farið í sleða þínum og með
hesta þína fyrir.”
Ivan starði á hana, eins og hann tryði ekki
sínum eigin eyrum. “En eg skil ekkert í þessu,
Joan. Hvað þýðir allur þessi—”
“Þá, eða alls ekki.”
“Jæja þá . . . Gott og vel, Joan, sé það
samkvæmt þinni — eg skil ekkert hvað — en
það er ekkert því til fyrirstöðu frá minni hálfu.
Á morgun. Við förum þá út með póstvagn-
inum.”
“Getum við ekki notað þinn sleða og hesta-
parið þitt?”
Ivan leit til hennar glottandi með hálf-
lygndum augum. “Nei. Við förum með póst-
vagninum. Leggjum Philip til farþega og
ofurlítið arðberandi starf. Og, Joan — breyttu
nú ekki áformi þínu.”
Joan mætti augnaráði hans óhikað þvert
um borðið.
“Það geri eg ekki, Ivan. Því lofa eg. Eg
mun aldrei breyta því áformi mínu.”
Það var nú ljóst fyrir Philip að hann gæti
ekki lengur haldið til á Linden heimilinu,
keyrt póstinn eða gert þar neitt annað. Hann
yrði að hverfa burt úr dalnum, til þess að
frelsa Joan — og sig sjálfan —frá þeim óþæg-
indum vegna afstöðu þeirra hvors til annars,
sem nú höfðu myndast.
Skýjafarið í loftinu hafði nú breyzt í mist-
ur, er grúfði sig niður í miðjar hlíðar dalsins á
báða vegu, er Philip nálgaðist Barston þorpið.
Philip keyrði upp að litlu póststöðinni og
gekk inn í hana.
Þar hitti hann Jeff Welch við að binda
fyrir nokkra póstpoka.
Svo stóðu þeir framan við hitunarofninn
og kveiktu í vindlingum sínum.
“Og hvernig líður kærustunni minni?”
sagði Jeff í sínum gaspurstón.
“Joan?”
“Jaá,” svaraði Jeff hlæjandi. “Hún er
mesta gersemi, þessi Joan, þegar maður kynn-
ist henni. Við Joan höfum mestu ánægju af
að stríða hvort öðru. Eg held mér sé eins vel
kunnugt og nokkrum öðrum hér í dalnum um
hið glaða og hreinræktaða hugarfar hennar.
Er Clarke á leiðinni niður hingað?”
“Hann var skamt á eftir mér.”
Eftir fáeinar mínútur keyrði Clarke upp
að póststöðinni og kom samstundis inn í stof-
una. “Það er reglulegur bylur að búa um sig
í fjöllunum alt um kring,” sagði hann. “Eg
vona, Philip, að hann far firam hjá Skarðinu.”
“Þú ættir heldur að vonast hins, að hann
nái ekki niður á sléttuna,’* sagði Jeff, geispaði
og teygði úr sér. “En hvað mig snertir, þá sit
eg hér nú allan daginn, les póstspjöldin, fæ
allar fréttirnar, meðan þið hinir náungarnir—”
“Þú getur líka hugsað til Philips um há-
degisbilið,” sagði Clarke og kinkaði kolli að
Philip, “sitjandi að hádegisverði með Adele
uppi í háskarðinu.”
“Eg hafði nú gleymt þeirri athöfninpi.
Segðu, Philip, hinni kærustunni minni að eg
elski hana, vertu ^vo vænn. Og láttu þér ekki
detta í hug að komast upp á milli okkar.
Gerðu þig ekki sekan um neitt—”
“Það geri eg víst ekki,” svaraði Philip.
“Þú heldur það,” sagði Clarke. Og þeir
hlógu allir að þessu gaspri sínu.
“Nokkrir farþegar?” spurði Clarke.
“Ekki í dag. En á morgun fær Philip til
fylgdar með sér Emmons-frúna. Hún fer út
til að heimsækja frænku sína í Ogden og láta
fylla í sér eitthvað af tönnunum. En, drengur
minn, um það þú hefir náð heiðarbrúninni með
þá dömu,,verður þér orðið kunnugt um alt, sem
gerist hér í dalnum; jafnvel í öllu Vestrinu,
hugsa eg.” Jeff gekk yfir að póstpokunum,
yfirvegaði þá og mælti enn: “Þrír fyrsta flokks
og þrír bögglapokar handa þér, Slim. En tveir
fyrsta flokks og einn bögglapoki í Skarðið.”
LJÓÐAGULL
Jónas Hallgrímsson —
A SUMARDAGS-MORGUNINN FYRSTA 1842
Þökk sé þér, guð! fyrir þenna blund,
er þá eg um síðstu vetrarstund;
hann hresti mig, og huga minn
huggaði fyrir máttinn þinn.
Nú hefir sumarsólin skær
sofnaðan þínum fótum nær
vakið mig, svo að vakni þín
vegsemdin upp á tungu mín.
Höfundur, faðir alls, sem er,
um alheimsgeiminn, hvar sem fer!
þú, sem að skapar ljós og líf!
landinu vertu sverð og hlíf;
myrkur og villu óg lyga lið
láttu nú ekki standa við,
sumarsins góða svo að vér
sannlega njótum rétt sem ber.
Vorblómin, sem þú vekur öll,
vonfögur, nú um dali og fjöll,
og hafblá alda og himinskin
hafa mig lengi átt að vin.
Leyfðu riú, drottinn! enn að una
eitt sumar mér við náttúruna;
kallirðu þá, eg glaður get
gengið til þín hið dimma fet.
Jeff greip svo upp tvo pokana og Philip
einn, er þeir gengu út úr stofunni til að koma
þeim fyrir í sleðanum.
“Gættu þess, Philip,” sagði Jeff, “að fara
með varkárni eftir vetrarbrautinni hinu megin
við Haights áfangastöðina. Hún liggur þvert
um beint yfir láglendið, þar sem engin girðing
er, og villist þú af henni í hríðarbyl, verður
þú að hafa ótal hamingjudísir alt í kringum
þig eigir þú að komast aftur á rétta leið. Og
hafðu vakandi auga á öllu, er þú átt eftir svo
sem hálfrar mílu leið upp á heiðarbrúnina, þar
sem gamla aurskriðan er. Þáð er eins og veg-
urinn færist þar einlægt nær og nær gjár-
barminum. Hestarnir stíga alt af við hvert
fótmál út á göturöndina, þar sem ekkert er
undir henni nema frosin fönnin. Skilurðu
hvað eg á við? Jæja, gangi þér vel. Við hitt-
umst aftur í kvöld. Farðu í hægðum þínum og
æðrulaust, lendir þú í hríðarbylnum.”
Þegar Philip yfirgaf þorpið, keyrði hann
áfram út eftir veginum gegn tiltölulega lítilli
vindgolu, en er hann beygði fyrir endann á löng-
um fjallrana, er teygði sig mílu vegar fram í
dalinn og skjól veitti þorpinu og riokkrum spöl
vegarins út frá því, skall óhindraður hríðarofs-
inn yfir sleðann, feykti opnu tjaldinu og fylti
það af fönn; eldurinn í ofninum æstist, og
skafrenningurinn af flatlendinu fylti alveg
slóðina svo hún hvarf í rennslétta fönnina. Um
klukkan níu að morgninum náði Philip Haights
ströðinni og nam staðar framan við litlu búðina
með póstafgreiðslunni. Þarna hvíldi hann
hestana stutta stund, spenti þeim svo fyrir
opna sleðann, kom póstpokunum fyrir í hon-
um og hélt þegar á stað áleiðis upp í Skarðið.
Nú tók við vetrarslóðin þversum flatlendið,
milli Haight-stöðvarinnar og skógiklæddrar
fjallshlíðarinnar. Sú braut var notuð í stað
sumarvegarins, bæði til þess að forðast fann-
kyngið í gjám og giljum og til að stytta leið-
ina. Þessi vetrarbraut var ekki löng, en lá
um víðfeðmasta flatlendið í dalnum, og þar
beljaði kafaldsbylurinn nú í öllu sínu veldi.
Philip stóð á tönginni framan við vagnkass-
ann til þess að fá betur séð út eftir brautinni
fram á milli hestanna, en varð um síðir að
yfirgefa þá afstöðu sína, fara aftur upp í sleð-
ann og láta hestana ráða förinni.
Loks varð vegurinn engu líkari en brattri
skíðabraut, er teygði úr sér meðfram gljúfur
gjánni alla leið upp undir heiðarbrún. Philip
hvíldi nú hestana langa stund áður en hann
legði til uppferðar þenna síðasta bratta áfanga
Hann slapp slysalaust fram eftir mjóa hjallan-
um,- sem Jeff hafði tekið honum vara fyrir, og
sá éljadrögin þeytast út um fjallsrauf þá, er
myndaði skaðrsbrúnina. Tíðar ísings-svifti-
strokur lömdust framan í hann, er upp undir
brúnina kom, og svo alt í einu bein ofsagjólan
úr skarðinu.
Þá gerði hann sér grein fyrir því, að hann
hefði náð hásléttunni, en slíkum ofsa og þar
mætti honum hafði hann aldrei áður lent í.
Hestarnir námu sjálfkrafa staðar, en Philip
varð að liggja nokkrar mínútur flatur í sleð-
anum til þess að fá náð andanum.
Svo staulaðist hann út úr sleðanum, með
vinstri handlegg eins og skýlu fyrir augu og
andardrátt gegn æðisþrungnum ísings-ofsanum,
og dró póstpokana á eftir sér niður á fönnina.
Hálfboginn draslaði hann pokunum yfir að
dyrum póstkompunnar, sem í glórði gegnum
hríðina, lyfti hurðarklinkunni með olnbogan-
um og slangraðist með þá inn í stofuna.