Lögberg - 15.10.1942, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. OKTÓBER. 1942
5
ara manna. Eg held mér við
þá skoðun, að ein kona sé dá-
samleg, en tvaér konur séu ægi-
legar. Hvers vegna? Vegna
þess að eg hefi komist að raun
um, að tvær konur geta aldrei
komið sér fyllilega saman, nema
samkomulagið sé á kostnað
þeirrar þriðju. Eg hefi oft verið
spurður, hvernig eg hafi öðlast
skoðanir mínar á kvenfólki. Og
svar mitt hefir verið á þessa
leið: “Eg hefi heyrt konur tala
um annað kvenfólk, og eg er á
sama máli og þær í þeim efnum.
Karlmenn segja ekkert það
hnífilyrði um kvenfólk, sem þeir
hafa ekki áður látið fjúka um
karlmenn. Konur tala vel um
kvenfólkið alment, en aftur á
móti illa um einstakar konur.
Þetta er altaf viðkvæðið hjá
þeim: “Allar konur eru dásam-
legar.” En þegar við spyrjum:
“Hver til dæmis?” svara þær:
“Allar.” Við krefjumst þess að
vita, hverjar átt sé við og segj-
um: “Til dæmsi ungfrú G.?” —
“Uss, ertu galinn! Hún er svo
agalega heimsk” — og þar fram
eftir götunum. Þannig eru svör-
in ávalt.
En þegar konur tala um glæsi-
lega karlmenn, virðast þær eiga
miklu hægara með að koma sér
saman um hvern einstakling.
Þess vegna er leitt til þess að
vita, að þær skuli ekki gera
karlmenn oftar að umræðuefni
sínu en raun er á. En þær tala
nærri því altaf um annað kven-
fólk.
Eg álít, að kona, sem er góð
húsmóðir, geti varðveitt farsæld
hjónabandsins lengur en miklu
fegurri eiginkona, sem ósýnt er
um húsmóðurstörf. Kvenleg feg-
urð á fyrir sér að dvína, en
yndislegt heimili verður eigin-
manninum því kærkomnara sem
hann nýtur þess lengur. Samt
er ekkert eins dásamlegt í
heiminum og að horfa á fagra
og vel búna konu. Þú hefir ef
til vill verið niðursokkinn í
samtal um fegurð lista eða bók-
menta. En í sama vetfangi og
hún kemur inn í stofuna, fer
samræðan ött út um þúfur. Hin
fagra og vel klædda kona dreg-
ur að sér alla athygli þína, rétt
eins og öll birtan í stofunni
hefði fallið á hana eina. Hún
sezt stillilega og kurteislega og
styður hanzaklæddri hönd undir
kinn. Ekki er hún fyr sezt en
hún segir í hálfum hljóðum:
“Fyrir alla muni haldið þið á-
fram að tala saman. Eg er svo
hrifin af því, sem þið voruð ^ð
tala um!
Og þarna situr hún með því-
líkum merkissvip, að það er rétt
eins og hún skilji bókstaflega
alt milli himins og jarðar. Með-
an á samtalinu stendur, kinkar
hún við og við kolli með því-
líkum athyglissvip, að svo virðist,
sem hún blátt áfram hlusti með
lífi og sál á hvert einasta orð,
sem sagt er. En um hvað hald-
ið þið, að hún sé að hugsa? Til
dæmis: “Nú hefði eg átt að
vera með svarta hattinn minn.
í raun og veru klæðir hann mig
miklu betur en hatturinn, sem
eg er með núna.”
Eg hefi hugsað mikið um
kvenfólk árum saman, og þegar
alt kemur til all§, álít eg, að
konur eigi sér einn ægilegan
hæfileika, sem eg get aldrei
fyrirgefið þeim, og hann er
þessi: Þær geta laðað okkur
karlmennina að sér með ómót-
stæðilegum og óútmálanlegum
yndisþokka og gert okkur alveg
örvita af ást til sín!
Þannig fórust þessu heims-
fræga eftirlætisgoði frakknesku
kvenþjóðarinnar, Sascha Guitry,
orð á dögunum. Viðbúið er, að
dómur hans um kvenfólkið eigi
fyrst og fremst við vinkonur
hans í París. Slíkir menn hafa
það fyrir ven'ju að taka munn-
inn fullan til þess að frekar sé
eftir þeim tekið en ella, sam-
tímis því, sem annað fólk (t. d.
Greta Garbo og Bernard Shaw)
hefir á sér yfirskin mannfæln-
innar og einförlinnar einnig, til
þess að vekja á sér athygli. Eng-
inn skyldi misskilja framkomu
þess háttar fólks, og allra sízt
taka öll ummæli þess of bók-
staflega eða of hátíðlega. En
miklir menn, einkum með stór-
þjóðum, geta vel leyft sér að
láta einstöku gífuryrði fjúka
innan um viturleg ummæli.
—(Samtíðin).
Dánarfregn
Sunudaginn 4. október and-
aðist Guðmundur Johnson á
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar, þerira Mr. og Mrs. Fred
Erlendson í Henselbygð. Hann
hafði verið mjög bilaður að
heilsu seinustu 2 ár æfinnar, og
alveg rúmfastur síðan um síð-
ustu jól.
Guðmundur Magnús (Jónsson)
Johnson fæddist 22. október
1860 á Kleif í Skaga. Foreldrar
hans voru Jón Sigurðsson og
María Thorkelsdóttir. Þegar
Guðmundur var 9 ára fluttist
fjölskyldan til Sauðárkróks og
þar ólst Guðmundur upp til
fullorðinsára. Guðmundur gift-
ist eftirlifandi konu sinni Rósu
Jóhannesardóttur árið 1882.
Þeim hjónum varð 9 barna
auðið, af þeim lifa 7. Eru 3 á
íslandi en 4 í Ameríku. Guð-
mundur og Rósa fluttust til
Ameríku árið 1911. Komu þau
þá til Norður Dakota. Hefir
Guðmundur dvalið þar síðan.
En kona hans og 3 dætur eru
nú búsettar vestur á Strönd.
Guðmundur sál. var góður
drengur og gætinn, og naut því
vinsælda af samferðafólki sínu,
og ástúðar af hendi sinna nán-
ustu. Hann var einlægur trú-
maður, jafnframt því að vera
félagsrækinn og skyldurækinn.
Hann auðsýndi trúmensku ávalt
í störfum sínum og viðskiftum
við samferðafólkið.
Jarðarför Guðmundar fór
fram fimtudaginn 8. okt. frá
Erlendsons heimilinu, þar sem
hann hafði dvalið síðustu árin,
og þar sem að honum var hlúð
með kærleik og umhyggju í
sjúkdómsstríði hans, og frá
kirkju Vídalínssafnaðar. Séra
H. Sigmar jarðsöng.
WHAT WOULD LIFE BE
By Helen Swinburne
The year was young, and blossom crowned the trees
Till the fair earth blushed pink; anemones
Graced the fields; the bluebird spread his azure,
I saw his wings unfold
Ajnong the willow’s cascades of gold;
And through the simmering grass the south wind whispered;
It seemed to say—
Bygone beauty is re-born each day.
Summer came with silken sound, and spread
A rainbow carpet for her fairy revels,
And lit her scattered lily lamps with red.
Gaily she strung
Her necklaces of tiny pearls, and hung
Them low on web and starry eye and bell;
Her liquid music fell
Enchantingly as from a magic lyre.
I listened long — I watched her weave her spell
In living tapestries of tangled green
Which merged and kindled into autumn’s fire.
»
Older grew the year, and the dark mould
Cradled root and seed;
And trees that had borne their blossom and their burden
Of glowing fruit, lifted frail arms, freed
Of all restraint; in the night wind’s moan
I heard a threnody for the winging host
Long since flown;
And I beheld a myriad forms-outlined
In frost’s white purity, and the far north
A liver shroud unwind.
I thought — in this grim age, what would life be
Without the wealth of nature’s mystery
To store within the coffers of the mind?
t xa oi»;.
FÓLKID
MÆLIR

LÍKT
\ tz
. J
"Segið oss hvers þér þarfnisl. Við vitum að stríðið verður að
vinnast. Hvað gilda peningar þegar lífið er í hættu. Hvað er
algeng sjálfsafneitun borið saman við fórnir manna vorra við
Dieppe? Við erum viðbúin sjálfsafneitun. Vér viljum spara við
oss; vera án margs. Vér viljum lána peninga vora. Vér viljum alt
gera til þess að tryggja sigur. Segið oss hvað vér skulum gera, og
látum oss halda áfram að gera það."

Þá það, þér verðið að SPARA og kaupa Sigurlánsbréf.
Hver er yðar skerfur í þessu sparnaðarstarfi? Sérhver canadiskur borgari verður að
lána Canada $1 af hverjum $5 tekna hans. eftir að skattar hafa verið greiddir, og
skyldu-upphæðir dregnar frá
En það sem almeni gildir á ef til vill ekki við í yðar tilfelli.
Yðar kringumstæður eru augljóslega yðar eigin. Vera má, að þér gelið gert meira bæði
frá þeim tekjum, er þér njótið, eða vegna inneignar í banka — eða yður getur verið um
megn, að leggja til það, sem alment gerist. SKERFUR YÐAR VEGNA SJÁLFS-
SPARNAÐAR, ER SÉRHVER DOLLAR, ER ÞÉR UNDIR NOKKRUM KRINGUM-
STÆÐUM GETIÐ SPARAÐ.
Fram að þessu hafa fæstir af oss, sem heima dveljum, liðið mikið. Þvert á móti njóta
flestir af Q£s hærri lekna, og vér eyðum meiri peningum. En verð þessarar eyðslu, er
borgað með blóði og fórnum annara.
Vér, sem heima dveljum, verðum að auðsýna sjálfsafneitun áður en vér getum rétti-
lega sagt, að vér höfum lagt fram vorn hluta í þessu stríði; vér verðum að spara, fara
margs á mis, sýna sparneytni í verki. Vér verðum að spara og kaupa Sigurlánsbréf.
þar til vér finnum fyrir alvöru kröfur stríðssóknarinnar. Oss þarf að skiljast, að
menn verði að borga fyrir frelsið engu síður en berjasl fyrir því.
VINNIÐ - SPARIÐ - LANIÐ
VEGNA SIGURSINS

National War Finance Committee.
PL-4