Lögberg - 15.10.1942, Síða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 15. OKTÓBER, 1942

Þegar eyðmörkin blömgast
“Eg veit það, þefi einhversstaðar lesið lýs-
. ing af því. En sölna þá ekki þau blóm jafn
íljótlega eins og þau spretta upp og eftir
verður aðeins sama auðnin og áður?” sagði hún
og dálitlum skugga brá fyrir í augunum er hún
leit þeim upp til hans.
“Bezta vinan mín yndisfagra,” sagði hann,
“líkingin sem eg viðhafði, hefir ef til vill ekki
\erið hin heppilegasta. En hjarta mitt er ekki
,siík eyðimörk. í því miðju er gróðurblettur,
þar sem náð hefir að festa rætur það blóm, er
ætíð mun skarta í fullum skrúða sínum. Ástar-
blóm mitt, þér einni helgað.”
“Ó! eg vona það,” sagði Pauline og þrýsti
l}úfum kossi á varir hans.
“Við verðum nú víst að fara niður í sal-
inn aftur,” sagði hann. “Hitt fólkið fer að
koma heim. Ætlar þú, ástin mín, að skýra
Mrs. Bassett frá þessu—eða á eg að gera það?
Eg veit naumast hvað þeirri frú muni þykja
þar bezt við eiga.”
Pauline leit eins og hugsi gegnt gluggan-
um með ofurlitlum vandræðasvip í augum. En
svo datt henni skyndilega í hug samtalið milli
frönsku hjónanna, er hún hafði af tilviljun
hlustað á skömmu áður, og að hún vildi nú ekki
láta opinbera heitorðsgerðina þeirra þarna —
við þetta heimboðshóf.
“Hvað er að, elskan?” spurði hann. “Held-
ur þú ekki, að Gertrude frænka muni láta sér
þetta lynda?”
“Gertrude frænka!” svaraði Pauline og
gat ekki varist brosi. “Jú — eg held henni
geðjist að því; en litir þú á það sem kenjar
einar, þó mér finnist eg heldur vilja að þetta
sé.ekki opinberað nokkra daga enn? Gætum
við ekki haldið því leyndu aðeins örstutta
stund? Unz við komum til Cairo, að minsta
kosti.”
Hann hugsaði sig um augnabliksstund og
gretti sig ögn. En svo birti yfir svip hans.
“Heyrðu, elskan.” Hann varð nú alt í einu
ákafur eins og ungur piltur. “Afmælisdagur-
inn minn er í næstu viku. Daginn eftir á
morgun verð eg að fara til Alexandríu — en
verð kominn aftur í tæka tíð til að halda þá dá-
lítið afmælishóf, og við getum nú slegið því
föstu að skýra þar frá þessum nýju fréttum
okkar. Fyrir þann tíma skal eg haga því svo
til, að eg verði búinn að minnast á þetta við
foðurbróður þinn og Mrs. Basett. Væri það
ekki hin rétta aðferð?”
“Jú. En mér fellur ekki að þú farir nú
burtu.”
“Þessi burtför mín stendur ekki yfir nema
stutta stund.” Hann þrýsti henni að sér og
kysti hana nú aftur.
Hún vissi vel, að hið óþolinmóða hjarta sitt
myndi aldrei verða í rónni fyrri en enginn
verulegur aðskilnaður ætti sér stað framar
milli þeirra.
Paulne var að klæða sig fyrir miðdegis-
verðinn þá um kvöldið, þegar Cherry kom
inn til hennar og tylti sér á rúmstokkinn.
“Þú ert snemma til reiðu, er það ekki?”
spurði Pauline.
“Jú — eg hefi stefnumótsboði að full-
nægja og vil afljúka því meðan mamma á í
öðru annríki.”
Pauline hafði veitt því eftirtekt allan
seinnihluta dagsins, að þau Cherry og prinzinn
virtist vera sérstaklega ant hvoru um annað.
Hún hafði gefið sig á ný að snyrtingu sinni
frammi fyrir speglinum, en sneri sér þá skyndi-
lega við aftur og horfði á frænku sína.
“Cherry, elskan, hafðu gát á sporum þín-
i;m, þú veizt að Hasseim prinz er hreint og
beint ómögulegt að átta sig á algengri venju
þinni.”
“Þakka þér fyrir,” sagði Cherry blátt á-
fram, “eg er fullfær um að hafa gætur á Prinz
Hasseim. Hvað er að segja um þínar eigin at-
hafnir? Eða ætti eg að segja athöfn?”
“Hvað áttu við?” spurði Pauline.
“Ó, kæra frænka, kastaðu í öllum bænum
af þér þessu háprinzessu gerfi,” sagði Cherry..
óþolinmóðlega. “Eg sá þig í gærkveldi ganga
niður á grassléttuna með Sir Abdel — og enda
þótt þú kæmir inn aftur í fylgd með Nancy
Eellingham, þá vilti það mér ekki sjónir. Og,
elskan, þessi líka óþöguli kinnroði!” Hún
stökk á fætur og smeygði handlegg um herðai
Pauline. “Hamingjan hossi þér, segi eg — en
eigi eg nokkra dómgreind, þá virðist mér þú
munir hafa nóg annað að hugsa um en að vera
óróleg út af þér reyndari kvenveru.” Eftir
þessa athugasemd fór Cherry eins og á dans-
hoppi út úr herberginu.
16. KAPÍTULI
Þegar Cherry nú snaraðist út úr herbergi
frænku sinnar og hraðaði sér niður stigann,
var engin manneskja sjáanleg í ganginum eða
salnum. Utan yfir kveldverðarveizlukjólinn
hafði hún smeygt sér í hlýja kápu og þræddi
nú leið sína út traðirnar, niður á grasteiginn í
áttina að sundlaugar tjörninni.
Þar í bjarkalundi á tjarnarbakkanum var
lítið snyrtilegt skemtiskýli. Þangað fór
Cherry, hratt upp hurð þess og gekk hiklaust
þar inn. Jafnskjótt og hurðin féll að stoðum
bak við hana, stóð mannvera upp af bekk í
skuggasælu horni skýlisins og segir í hláturs-
þrungnum spurnartón: “Svo þér hélduð að
þrátt fyrir alt væri það ómaksins vert að líta
egypska sólsetrið héðan?”
“Eg trúi því, að Egyptalands sólsetrin séu
ávalt þess verð að eftir þeim sé tekið,” svaraði
Cherry í tilgerðarlegum hæverskutón.
“Ef þér komið hingað, njótið þér áhrifa
þess bezt,” sagði Hasseim.
Skemtiskýlið var opið á alla vegu, og þak-
ið hvíldi á súlum, en skógargróðurinn aftraði
því algerlega að þangað yrði séð frá húsinu.
Hún gekk þvers um húsið við hlið prinzinum,
og er þau staðnæmdust þar og störðu bæði
út í geiminn, var Cherry sér þess meðvitandi
að á ofurlítilli óró bærði í brjósti henni, og
hún óskaði þess að hún væri nú ekki stödd
þarna.
“Eg held eg ætti að fara strax heim í
'húsið aftur,” sagði hún í skyndi. “Sólsetrið er
líka alveg eins dýrðlegt á að sjá frá húsinu, og
riú er loftið ekki nærri því eins notalegt og
verið hefir.”
“Er yður kalt?” Hann rétti fram aðra
hönd sína og snart hana. Og áður en hún
fékk áttað sig á athöfnum hans, hafði hann
vafið hana örmum og kyst hana.
Hún greip í ofboði til sinnar venjulegu
gaspursmælgi og sagði hlæjandi: “Þér eruð
snarráður, er það ekki? Eg kom hingað til að
horfa á sólsetrið, eins og þér vitið.”
“Látum okkur ekki vera með neina upp-
gerð. Þér skilduð fullvel um daginn við polo-
leikana, að eg ætlaði mér að kyssa yður þegar
eg fyrst fengi færi á því,” sagði hann.
En þegar hann gerði sig líklegan til að
kyssa hana aftur, reif hún sig lausa og stökk
á fætur upp af bekknum. “Nei, nei, eg —
ætla að fara inn aftur!” sagði hún, þaut um
leið út úr skýlinu og á rás heim að húsinu.
Hasseim gerði enga tilraun um að elta
hana, en þykku varirnar hans brettust ögn í
sjálfsþóknanlegu brosi.
Þegar hann svo rólaði út úr skýlinu, varð
honum bilt við er hann rak sig þar á hús-
bóndann.
“Ó, halló!” sagði hann.
“Svo þú ert hérna.” Rödd Abdels var dá-
lítið hörkuleg. “Hvað ert þú nú að hafast að,
Hasseim? Miss Bassett er rétt þotin fram hjá
mér. Hún sá mig ekki, en mér virtist hún
vera — í einhverri hugaræsing.”
Yngri maðurinn hló. “Kæri Abdel minn,
eg get fullvissað þig um, að unga stúlkan get-
ur hæglega séð sjálfri sér borgið. í því efni
þarft þú ekki að vera með neinar áhyggjur.”
“Það er nú þvert á móti,” svaraði Abdel
kuldalega. “Cherry Bassett er gestur minn,
og meðan hún er undir mínu þaki ber eg
ábyrgð á henni gagnvart móður hennar. Þú
gerir svo vel»að láta þá- stúlku afskiftalausa,
eða eg mun finna einhver ráð til þess að þú
verðir að hegða þér heiðarlega.”
Nú varð augnabliks þagnarstund. Reiðin
sauð í barmi Hasseims; en þótt hann langaði
mjög til að þjóta með ofsa upp á nef sér,
þá vissi hann vel að slíkt myndi ekki hyggi-
legt, og sat því á^strák sínum. Eins og sakir
rú stóðu milli þeirra þá hafði Abdel öll pen-
ingaráðin og gat því látið gálaust gönuskeið
hans taka bráðan — þótt tímabundinn — enda.
Að ári liðnu næði hann lögaldri og sjálfdæmi,
þótt hann þá yrði að kvongast og setjast um
kyrt. En honum var óljúft að seinustu frjáls-
ræðisstundirnar yrði heftar fyrir sér.
Hann tók vingjarnlega um handlegg fjár-
haldsmanns síns, og mælti: “Kæri Abdel minn.
Hér er enginn skaði skeður. En að sýna ekki
dálítil velþóknunar atlot un'gri stúlku, sem
sJíks væntir, væri vissulega alt of óriddara-
legt.”
“Þú verður óvænt kallaður burtu héðan á
morgunmálinu,” sagði Abdel. “Og framvegis
heldur þú þig fjarlægan Miss Bassett.”
“Eins og þér þóknast,” svaraði Hasseim og
ypti ólundarlega öxlum.
Pauline virtist sem gestahópurinn við mið-
degisverðarborðið væri nú miklu glaðværari
en kvöldinu áður — eða var ef til vlidi hennar
eigin blómstrandi unaðskend þess valdandi að
hún liti svona á hófið. Það var ekki fyr en
máltíðarstundin var meir en hálfnuð, er hún
gerði sér grein fyrir því að einum færra sæti
nú við borðið, og hún fór að undra sig á því
hvað orðið væri af prinz Hasseim.
Flestir gestanna fóru að máltíð lokinni í
mánaskins bifreiðarför sér til skemtunar að
skoða fornar hofsrústir, og komu ekki aftur
fyr en eftir miðnætti, til þess þá að njóta góm-
sætrar og ríflegrar hressingar, er beið þeirra
á heimili Abdels að vanda.
Mrs. Bassett var lögst til hvíldar í sínu
svefnherbergi og Pauline hefði gjarnan viljað
íara líka þá strax upp í sitt herbergi. En hún
taldi nokkurn veginn víst, að Cherry myndx
ekki fara þá beint upp í sitt ból og fanst hún
yrði þá að staldra við líka og bíða eftir henni.
Og þegar hún nú var að skima í kringum sig
eftir frænkunni, snart John Bellingham við
handlegg henni.
“Mætti eg segja fáein orð við þig, Miss
Pauline?” sagði hann.
Henni féll John prýðisvel í geð. Það var
eitthvað staðfestulegt og aðlaðandi í fram-
komu hans, og þar sem hún hafði nú sjálf
hrept hamingjunnar unaðskend, vorkendi hún
honum þeim mun sárar. “Auðvitað,” sagði hún.
“Og heldurðu nú ekki að ‘Miss’ titillinn mætti
missa sig?”
“Það væri ljúf lausn,” sagði hann bros-
andi, enda þótt jafnskjótt birtist óróasvipur í
augnaráði hans.
“Hvað vildirðu segja við mig?” spurði hún.
“Eg var rétt að hugsa um hvort þú myndir
ekki vilja líta inn hjá Cherry,” sagði hann.
“Mér virtist henni ekki líða neitt vel—”
“Henni ekki líða vel?” endurtók Pauline
með áhyggjuhreim í röddinni.
“Hún kvaðst vera með höfuðverk og er
farin í rúmið,” svaraði John. “Hún var mjög
fálát allan tímann sem við vorum úti að skemta
okkur í bifreiðinni, og eg tók eftir því, að
hún neytti einskis meðan setið var að borðum
í kvöld.”
Þetta hljómaði alvarlega í eyrum Pauline,
því hún hafði aldrei vitað til þess, að Cherry
hefði ekki lyst á matnum.
“Mér fanst — þú ættir að fá vitneskju um
þetta,” sagði John fremur vandræðalegur á
svipinn.
“Já, kæra þökk. Eg skal fara og grenslast
eftir hvað að henni er. En segðu ekkert um
þetta — eða þá aðeins það, að eg hafi nú líka
gengið til hvílu minnar.”
Abdel var í hinum enda salsins, og Pauline
reyndi ekki að ná athygli hans. Þau höfðu líka
boðið hvort öðru góðar nætur, og hún vildi
ekki kalla til hans í viðurvist alls þessa fólks.
Hún læddist því út úr stoíunni og upp
stigann, að herbergisdyrum Cherrys og klapp-
aði léttilega á hurðina. Hún fékk ekkert svar,
og eftir augnabliks hik opnaði hún hurðina og®
nam staðar á þrepskildinum er henni barst
þangað niðurbældur grátstunuómur.
Þar eð dimt var í herberginu flýtti Pauline
sér að loka hurðinni og kveikja ljósið. En
Cherry, sem lá alklædd á grúfu í rúminu, leit
þá snöggleg upp. Þegar hún sá Pauline sagði
hún önuglega: “Farðu burtu!” Svo grúfði
hún sig aftur niður í koddann.
En Pauline fór yfir til hennar, settist á
rúmstokkinn og vafði handleggnum um hana.
‘ Hvað er að, elskan?” spurði hún. Cherry —
þú ert að gráta. Hvað gengur að þér?”
“E-ekkert. Eg er með höfuðverk,” svaraði
hún.
“Segðu mér, elskan, hvað amar að þér,” bað
Pauline hana aftur. “Cherry, það er ekki
— prinzinn?”
Cherry sneri við henni tárvota andlitinu;
nauðsynin á að tala við einhvern sér til fróun-
ar mátti sín nú betur hjá henni. “Nú, ef svo
væri,” svaraði hún þrjózkulega. Og þá yfir-
bugaðist hún alveg aftur og greip í frænku
sína. “Ó, Pauline, mér líður svo illa — eg hafði
enga hugmynd um, að mér gæti nokkurn tíma
liðið svona illa — og hann er farinn burtu án
þess einu sinni að kveðja mig.”
“Ó, hafðu ekki svona hátt, elskan, Gertrude
frænka heyrir til þín,” flýtti Pauline sér að
segja í lágum viðvörunartón, og bætti svo við:
“En þú skilur, elskan, að þetta er ekkert til
eð láta á sig fá — það gæti ekki átt sér stað.
Þú þekkir hann ekkert. Og svo — Cherry, þér
getur ómögulgea þótt vænt um hann.”
“Þótt vænt um hann!” endurtók Cherry.
“Eg er viðþolslaus hans vegna — eg hafði áðux
enga hugmynd um þýðing svona tilfinningar.
Og hann — ann mér. Eg er viss um að hann
gerir það.” Það birti yfir andliti hennar og
hún sagði enn: “Heldurðu það sé orsökin til
þess hann þaut svona burtu alt í einu, að
honum þyki vænt um mig og svo vegna allrar
heimskunnar um mismunandi þjóðerni og —”
. “Nei, það held eg ekki,” sagði Pauline
með áherzlu. “Ó, en eg vildi mér gæti tekist
að opna augu þín fyrir því, að prinzinn er
ekki — nú jæja, hann er ekkert líkur Sir
Abdel, til dæmis að taka.”
“Auðvitað myndi þér ekki finnast það,”
hrópaði Cherry.
“Þú mátt trúa því, elskan,” sagði Pauline
í bænarrómi, “að hversu töfrandi sem þér
virðist hann nú vera, þá yrði það þér að
lokum til óláns, ef þú lætur freistast til að
trúa honum—” • »
“Ó! jæja, við tölum nú ekkert meira um
það.” Cherry ‘fór fram úr rúminu og byrjaði
c ð afklæða sig. “Eg iðrast þess, að eg fór að
segja nokkuð við þig —”
“Við skulum tala um þetta á morgunmál-
inu,” mælti Pauline viðkvæmnislega. “Eg
hefi samúð með hugarsorg þinni, elskan, en
eg er viss um að þú munir bráðlega átta þig
á því sjálf, að burtför hans sé bezta úrlausn-
in, hver svo, sem ástæðan kann að vera.” En
þegar Pauline svo vildi kyssa frænkuna, vatt
Cherry sér frá henni með kuldalegri ósk um
góða nótt, og jafnskjótt sem Pauline var komin
fram úr dyrunum lokaði hún hurðinni á eftir
henni.
* * *
Komin aftur heim fanst Pauline eins og
alt venjujega umstangið þar — bréfaskriftir
fyrir Gertrude tengdafrænku, viðgerð á illa
hirtum silkisokkum af Cherry, og veran þarna
til þess að gera með fúsu geði hvað annað, sem
að kallaði, færi nú fram eins og á drauma-
landi. Og þegar hún vaknaði myndi hún finna
sig í örmum hans og vita þá að hann væri
kominn aftur. Það væri eini veruleikinn.
Hið þungbærasta væri, að hann yrði í
Alexandría eina tíu daga að minsta kosti, og
hún gæti jafnvel ekki haft von um að heyra
frá honum; því einu bréfin, sem hún nokkru
sxnni fékk, væru frá Englandi og öll afhent
henni af Gertrude tengdafrænku, sem ávalt
spurðu frá hverjum þau væri. Hún hafði því
ákveðið að hann skyldi ekki skrifa henni.
Cherry hafði nýlega hlotnast arftur eftir
föðursystur sína, og henni hafði tekist að fá
leyfi móður sinnar til þess að hún mætti eign-
ast sérstaka bifreið er hún hefði full umráð
yfir. Og Cherry hafði svo nú keyrt burtu í
litla hvíta tvísætis bílnum sínum til uppfyll-
ingar á stefnumóti til tedrykkju eða annarar
hressingar með ýmsum ungum piltkunningjum
sínum.
Um næstu vikulokin eftir að þær komu
beim frá Abdels heimboðinu, fengu þau pró-
fessorinn og Gertrude óvænt tliboð um að koma
til tveggja daga dvalarstundar hjá samstarfs-
manni prófessorsins og konu hans, sem þá voru
stödd í Luxor. Þetta voru mikilsmetin hjón,
og þótt Mrs. Bassett hefði geðjast betur að
fjörugra samkvæmislífi en þarna mátti búast
við, þá var hún með sjálfri sér stolt af því að
hún reyndi ávalt að lyfta undir virðingar-
horfur síns kæra Henry, og bjó sig því undir
nokkurskonar píslarvætti þessi sérstöku viku-
lokin. Áður en hún nú fór í þetta heimboð,
lagði hún Pauline þó ríkt á hjarta, að líta vel
eftir Cherry í fjarveru sinni.
Cherry veifaði skylduræknislega hönd til
foreldra sinna, er þau hófu för sína, og sagði
svo samstundis við Pauline: “Jæja, Pollv
elskan, okkur er bannað að stofna til nokkurs
gildis hér heima — þótt eg geti ekkert skilið
í því hvers vegna við ættum ekki að hafa
safnað saman smáhópi fjörugra kunningja hér í
kringum okkur — við hefðum getað beðið Miss
Bellingham að leika eftirlitsins velsæmishlut-
verkið.”
“Miss Bellingham er fjarverandi þéssi
viktilokin líka,” svaraði Pauline.
“Jæja,” sagði Cherry, “við hefðum þá ó-
sköp vel átt að geta komist af án hennar. Hvar
er Sir Abdel?”
“í AÍexandríu.” Pauline svaraði þannig
eins og annars hugar, en roðnaði svo við stork-
andi augnaráði frænku sinnar.
“Ó! Þér var það vel kunnugt. Eg var
Imædd um að hann hefði hlaupið í felur.”
En Pauline var nú vaxin yfir það að láta
ertnina fá á sig, og svaraði hiklaust: “Nei.
Hann kemur bráður aftur.”
“Ágætt. Þetta er að ná fullnaðarstiginu.”
C'herry virtist vera í óvanalega góðu skapi. Og
þegar símabjallan hringdi, stökk hún á fætur.
Eg skal svara þessu. Eg geri ráð fyrir að það
sé einn minna trúu vina, sem er að kalla.” Hún
þaut inn í næsta herbergið, þar sem síminn var,
og Pauline heyrði hana hefja samræðuna yfir
símann.
Cherry kom þvínær jafnskjótt inn í stofuna
aftur, með bjarmandi augnaráði og hróðursbros
á andlitinu.
“Gettu þér til hvað við eigum nú að gera,
elskan!”
“Nú-nú, Cherry —” byrjaði Pauline i
kvíðatón.
“Mótmæli eru nú þýðingarlaus, yndið
mitt.” Cherry settist á stólbrík frænku sinnar,
og lagði hönd á öxl henni.- “Okkur — er —
boðið — í — samsæti. Núna í kvöld. Falleg
stór bifreið kemur til að sækja okkur, og —
það er nú alt og sumt.”
“Nei, alls ekki, Cherry,” svaraði Pauline
með áherzlu. “Hvers konar samsæti? Hvernig
get eg vitað að Gertrude frænka myndi leyfa
þér að sækja það?”
“Hví skyldi hún ekki gera það? Hún
hindrar mig ekki vanalega frá því að fara út
með Reggie Courtney. Það fólk er hreinasta
fyrirmynd og mamma er því algerlega sam-
þykk að eg skemti mér með Reggie.”
Þetta var sannleikur. Pauline mintist þess,
hve iðulega Cherry hefði skemt sér með unga
sendinefndar skrifaranum. Það eitt var þó
sjálfsagt, að hún gæti nú ekki látið Cherry
íara eina í samsætið.
“Jæja þá,” sagði hún dauflega, “eg verð
líklega að fara úr því þú hefir þegið boðið
fyrir okkur báðar. Hvar neytum við mið-
degisverðarins?”
“í leynistað. Hann sagði að bölstjórinn
vissi hvert hann ætti að flytja okkur.”