Lögberg - 25.02.1943, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. FEBRÚAR 1943.
7
Minijingarorð
Kristján Sigurðsson.
Mér er ekkert harmsvíl í huga
er eg hugsa um þig látinn
^ændi minn, enda væri slíkt
ekki minning þinni samboðið og
íjaerri því sem þú vildir vera
láta ef þú mættir nokkru ráða
1 því sambandi, en þó get eg
ekki varist þess að hugsa um
skarð það feem höggið er í hóp
vorn Vestur-íslendinga með frá-
falli þínu, og sérstaklega í hóp
Vlna þinna og kunningja; sem
ttieð þér nutu svo margra fróð-
^eiks og ánægjustunda, en um
það tjáir ekki að æðrast, því líf
aHra manna eru takmörk sett,
Sem enginn fær raskað.
Kristján Sigurðsson var fædd-
Urá Kröggólfsstöðum í Ölfusi í
^rnessýslu á íslandi, 31. janúar
_1874; Foreldrar hans voru þau
Sigurður hreppstjóri Gíslason,
^yjólfssonar bónda á Kröggólfs-
stöðum og voru þeir Eyjólfur og
^innur biskup systkinabörn.
Móðir Kristjáns var Valgerð-
Ur Ögmundsdóttir frá Bíldsfelli.
Sem í föðurætt var komin af
■^sgarðsætt og Oddverja, en móð
Ur®tt hennar úr Skaftártungum.
Elín Þorláksdóttir frá Flugu,
Ólafssonar frá Höfðabrekku.
^mma hennar, Elín, kona Þor-
iáks á Flugu var Loptsdóttir
frá Giljum í Mýrdal, Ólafssonar
1 Ásum, Loftssonar af ætt Gísla
kiskups Jónssonar í Skálholti og
^rna sýslumanns á Hlíðarenda.
Heimili þeirra hjóna Sigurðar
°g Valgerðar var í orðsins fylstu
°g bestu merkingu fyrirmyndai
keimili. Efnalega gátu þau ekki
kallast rík samkvæmt nútíðar-
^mlikvarða, en þau höfðu nóg
fyrir sig og sína að leggja og
auk þess var Kröggólfsstaða
eimilið orðlagt fyrir gestrisni
°g góðgjörðasemi við alla sem
garði báru og ekki síst fá-
tasklinga sem áttu þar ávalt
athvarf. Heimilisbragurinn var
aðlaðandi. Gleði og góðvild voru
aðaleinkenni hans. Heimilisfað-
^lnn> Sigurður, var maður af-
ragðs vel gefinn. Léttur í lund,
glaður í viðmótl, fróður og
sagði allra manna best frá frétt-
Urn utanlands og innan, sem
ann fylgdist manna best með
var það sjálfsögð regla að
Pegar hann kom heim úr
eykjavíkurferðum, þá söfnuð-
Ust nágrannarnir saman, sem
v°ru margir því Kröggólfsstaðir
eiu í þéttbygðri sveit, á heimili
ans> til þess að hlusta á Sigurð
Segja fréttirnar, sem hann var1
avalt fús á, og gjörði eins og
Pegar er sagt manna best á
^eðan að þeir drukku kaffið.
ann var hreppstjóri sveitar
S1nnar í mörg ár og tók þannig
Þatt í framfara og velferðarmál-
Uln hennar og var frumkvöðull
Peirra margra svo sem stofnun
arnaskóla og skóla héraðs sem
^nnn hafa verið það fyrsta á
Þeim slóðum. Hann var einn
Pemra manna sem var á undan
Samtíð sinni og hneigðist meir
a andlegum viðfangsefnum og
rmðimensku, en búhyggju.
Heimilismóðirinni Valgerði
arið á nokkurn annan veg. Hún
Var samtaka manni sínum í því
f efla blæ gleði og góðvildar á
eimili sínu, og utan þess. Hún
Var sérlega vel gefin kona eins
°8 þau börn Ögmundar og Elín •
ar á Bíldsfelli voru öll, en hún
var fastheldnari við siði og venj-
ur ættfeðra sinna en maður
hennar var, einkum að því er
snerti búsforræði, kristna trú og
trúariðkanir, því hún var trú-
kona mikil og einlæg, og átti
einmitt það, ekki minnstan
þáttinn í að göfga hugarfar og
háttprýði Kröggólfsstaðafólksins
En Valgerður var samtíð sinm
meira en góð eiginkona og göf-
ug móðir, hún var líka ljós
móðir sveitar sinnar í þrettán
ár, elskuð og virt af öllum sem
til hennar leituðu og umhyggju
hennar og hjúkrunar nutu. Hún
var með afbrigðum ákveðin og
úrræðagóð kona, sem dæmi upp
á úrræði hennar og hvatleika
er eftirfylgjandi. Maður nokkur
leitaði til hennar austan yfir
Ölfusá fyrir konu í barnsnauð.
Hann kom ríðandi með söðul-
hest handa Valgerði og hafði
farið yfir ána á ís, en ísalög
eru oft viðsjálverð, og ekki síst
á Ölfusá því hún er víða straum-
hörð. Viðstaða mannsins á
Kröggólfsstöðum var stutt því
Valgerður lét aldrei bíða eftir
sér undir svoleiðis kringumstæð-
um hvernig svo sem ástatt var
heima. Þau riðu svo eins og
leið liggur austur að ánni og út
á hana og reiðmaðurinn lítið
eitt á undan, en þegar dálítið
kom út á ána brast ísinn undir
hesti mannsins og maðurinn og
hesturinn steyptust á kaf í djúp
árinnar. Á augabragði vatt Val-
gerður sér úr söðlinum ofan á
ísinn sleit af sér sauðskinnsskó
sem hún hafði á fótunum, greip
svipu sína, mjakaði sér á sokka-
leitunum fram á skararbrúnina
og náði með svipunni til manns-
ins þegar honum skaut upp í
vökina og frelsaði líf hans með
snarræði sínu en hestur manns-
ins fórst í ánni.
Undir vernd og í umsjá slíkra
foreldra óx Kristján upp á
Kröggólfsstöðum og gekk til
vika og verka eins og aðrir
sveitapiltar, þegar þroskinn
leyfði. Hann var sérlega aðlað-
andi unglingur. Fjörið svall hon
um í æðum. Framgangs mátinn
hógvær en þó djarflegur. Hann
var andlitsfríður og eygður vel.
Frekar lítill vexti en vel lim-
aður. Hann var einn þeirra ung-
linga sem af öðrum bar, eins
og Ingólfur Þorsteinsson.
Brátt kom það í ljós við
þroska Kristjáns að búverk
létu honum ekki sem best. Hann
gat slegið hey á Varmárbökkum
leitað sauða Norð-vestur í Kömb
um, eða inn í Reykjadal, en
Kristján var ekki gamall þegar
að foreldrar hans sáu, og hann,
sjálfur fann, að slík verk voru
ekki í samræmi við framtíðar-
þrár hans né heldur vegvísir
vonar hans. Kristján sór sig
frekar í föðurætt sína, en móð-
ur.
Kristján byrjaði nám við
barnaskólann á Kröggólfsstöð-
um ungur og kom þá brátt í
ljós hneigð hans til lærdóms og
þekkingar. Hann reyndist flug-
næmur að læra og minnið stál-
slegið svo hann fékk brátt orð
á sig fyrir skarpar lærdómsgáf-
ur, en hvert heldur það hefir
nú verið fyrir það, að barna-
skólalærdómurinn var honum
svo auðveldur, að hann þurfti
ekki að eyða miklum tíma við
hann, til að halda forustu sinni
í skólanum, eða hitt, að með-
fædd hvöt hefir komið honum
til þess að leggja þá í bvrjun
okt. 1916. Gekk þá í þjónustu
eg ekki. Hitt er víst, að þegar
kennarinn hélt að hann væri að
lesa skólabækur sínar, sat hann
tíðum einhverstðar úti í horni
þar sem lítið bar á honum með
Islendingasögur, eða Sturlungu.
Árið 1883 dó Sigurður faðir
Kristjáns, sem þá var aðeins
níu ára gamall. Föður og móð-
ur missir, er ávalt tilfinnanleg-
ur, en ekki síst þegar hann ber
að áður en þekking og þroski
barnanna hefir náð því stigi að
þau geti sjálf séð sér farborða.
En þótt æskuroðinn væri ekki
enn farinn að fölna á kinnum
Kristjáns þá stóð hann betur að
vígi en fjölda margir unglingar
hafa gjört undir slíkum kring-
umstæðum. Hann átti eftir á-
gæta móðir, sem öðrum fremur
var fær til að sjá börnum sín-
um farborða. Sex mjög vel gefin
og efnileg systkini. Tengdabróð-
ir efnilegan og ötulan sem
hafði verið kennari við Krögg-
ólfsstaðaskólann frá byrjun og
nú tók að sér búsforræðin, með
tengdamóður sinni og svo skildi
faðirinn látni fjölskyldu sinni
eftir talsverð efni, bújörð, sem
ekki var stór; en affara sæl, og
búsáhöfn alla.
Valgerður móður Kristjáns
bjó áfram búi sínu á Kröggólfs-
stöðum eftir fráfall manns síns
í tvö ár, eða þar til í júní 1885.
Þá misti bróðir hennar Jón
hreppstjóri Ögmundsson á Bílds
felli konu sína, og fór Valgerð-
ur þá til hans og tók að sér
hússtjórn á Bíldsfelli og hafði
hana á hendi þar til bróðir
hennar, Jón, flutti til Ameríku
árið 1887 og var Kristján þá
með henni á stundum.
Haustið 1886 var ák,veðið að
Kristján skyldi ganga mentaveg-
inn, eins og komist var að orði
í þá daga og með það fyrir aug-
um fór hann austur í Biskups-
tungur til séra Guðmundar
Helgasonar frá Birtingaholti
sem þá var prestur á Torfastöð-
um, til að læra undir skóla og
var hjá honum þann vetur, en
árið eftir, eða 1887 innritaðist
hann í lærða skólann í Reykja-
vík og stundaði þar • nám í sex
ár, eða þar til hann útskrifaðist
frá honum sem stúdent, árið
1893 með fyrstu aðaleinkun 97
stigum.
Við latínuskólann reyndist
Kristján ágætur námsmaður í
öllum greinum, en þó einkum
í sagnfræði, sem hann skaraði
svo langt fram úr í, að hann
vakti á sér almenna eftirtekt og
segir kunnugur maður mér, sem
var Kristjáni samtíða í skólan-
um, að það hefði verið alment
álitið að þegar að hann væri
búinn að ljúka háskólaprófi væri
hann nokkurnveginn sjálf kjör-
inn eftirmaður Páls Melsted,
sem var kennari í sagnfræði við
lærða skólann og þá 81 árs.
Sýnir það glöggt hvers álits að
Kristján hefir notið hjá kenn-
urum sínum og öðrum leiðandi
mönnum höfuðstaðarins, enda
var hann þá einn af allra glæsi-
legustu lærdómsmönnum þjóð-
ar sinnar bæði að andlegu at-
gerfi, og að vallarsýn.
Sama árið og Kristján útskrif-
aðist úr latínuskólanum sigldi
hann til Kaupmannahafnar til
framhaldsnáms við háskólann
og tók próf í heimspeki með
fyrstu einkunn árið eftir, en
sagnfræðin Var þó hans aðal-
námsgrein.
Eg hefi þegar minst á hve
ágætan orðstýr Kristján gat sér
sem lærdóms- og fræðimaður
við latínuskólann í Reykjavík
og að sá orðstýr hafi haldist
eftir komu hans til háskólans
má merkja meðal annars á því,
að dr. Jón Þorkellsson, sem þá
var ritstjóri og útgefandi Sunn-
anfara þurfti í forföllum sínum,
að fá hæfa menn til að annast
ritstjórn blaðsins, en til þess
valdi hann Kristján Sigurðsson,
þá aðeins tuttugu og eins árs
að aldri, ásamt þeim Ólafi
Davíðssyni og Þorsteini skáldi
Gíslasyni.
Kristján las sagnfræði við
Kaupmannahafnarháskólann um
tíma, en lauk þar ekki próði.
Það fór fyrir honum, eins og
farið hafði fyrir fleirum gáfuð-
um og efnilegum íslendingum
sem til þess skóla fóru, að
breytingin úr fámenninu og
kyrrð hinnar íslenzku náttúru
lamaði svo námstækifæri þeirra
og framsóknarþrá, að þeir nutu
sín aldrei framar til fulls. Auð-
vitað hefir hið andlega líf
Kristjáns sem búið var að na
miklum þroska þegar hann kom
til háskólans, auðgast þar að
mun, en kriugumstæðurnar
hvernig svo sem á þeim hefir
staðið, eða hvað svo sem þeim
hefir valdið, leyfðu honum ekki
að nú því fullnaðartakmarki
sem almenningsálitið krefst til
þess að menn geti kallast heil-
steyptir og hæfir leiðtogar á
braut menta og menningar —
almenningsálit, sem oft þekkir
lítið inn á og skilur því minna
í örðugleikum þeim sem ein-
mana íslendingar eiga að mæta,
og stríða við víðsvegar út um
heim, og sem oft veldur þeim
meiri örðugleikum og skaða, en
nokkurn grunar.
Að Kristján hafi sjálfur fund-
ið sárt til út af þessum brot-
sjóum lífs síns er ekki nokkur
vafi, því viðkvæmur var hann
og tilfinninganæmur.
Eftir að Kristján kom heim
til íslands frá. Kaupmannahafn-
arháskólanum, las hann læknis-
fræði um hríð við læknaskól-
ann í Reykjavík, en hann náði
sér ekki á stryk við þá náms-
grein, sem ef til vill var heldur
ekki að búast við, því sú vísinda
grein var honum hvergi nærri
eins skapþekk og sagnfræðin,
sem hann varð að hverfa frá,
við háskólann og því vonbrigðin
minni, bæði fyrir hann og aðra
þegar að hann fann að læknis-
staðan mundi ekki láta honum
sem best og að hann gæti ekki
notið sín í henni. En með þeirri
tilfinningu gengur enginn sam-
viskusamur maður út í þá vanda
sömu stöðu enda hætti Kristján
við það nám og fór vestur um
haf árið 1904.
Þegar vestur kom settist hann
að í Winnipeg og gengdi hér
ýmsum störfum. Var nokkur
ár í þjónustu Sveins konsúls
Brynjólfssonar, alllengi meðrit-
stjóri Lögbergs og aðal ritstjóri
þess blaðs frá 1. sept. 1914 til 1.
okt. 1916. Gekk þá í þjónustu
Manitoba-fylkis og var í henni
þar til að hann innritaðist í
her Kanada, í fyrra alheims-
stríðinu og fór til Englands þar
sem að hann vann við hjúkrun-
arstörf á spítala, unz að stríðinu
lauk, og kom þá aftur til Winni-
peg. Síðar var hann í þjónustu
Sófaníasar Þorkellssonar verk-
smiðjueiganda. Öll þessi störf
leysti Kristján vel og sómasam-
lega af hendi.
Um ritstörf og rithæfileika
hans mætti rita langt mál, því
á þeim vettvangi stóð hann öðr-
um framar, því fyrst og fremst
var hann afbragðs vel að sér í
Islenzkum fræðum, sérstaklega
í sagnfræði, og hann hafði náð
þeim þroska fræðimennskunnar;
sem setti mynd sína og mót á
hugsanir hans og orð. Hann
hafði náð sérstaklega góðu valdi
á íslenzku máli, ritaði það kjarn-
gott, áhrifamikið, vel lifandi, og
blæfagurt. Stíll hans var hreinn
þróttmikill og fastur. Það var
oft gaman að lesa Lögberg í
ritstjórnartíð Kristjáns. Hann
sagði allra manna best frá frétt-
um, skemtilega. Maður sá mynd-
irnar skýrar og lifandi án þess
þó að í þeim fréttagreinum find-
ist eitt óþarfa orð. Málin ræddi
hann með stilling og braut þau
til mergjar áður en hann lagði
dóm á þau og á engu hafði hann
meiri andúð en á yfirborðs fræði
mensku og órökstuddum stað-
hæfingum og sleggjudómum.
Eg hefi nú bent á nokkur
atriði í æfisögu Kristjáns Sig-
urðssonar, og á eg von á að
munnum muni alment finnast
stór partur hennar minna frekar
á eyðimerkurför, en sigurgöngu
En vandi er að leggja dóm á
slíkt, því þó almennings álitið
krefjist vanabundinna takmarka
til þess að lífs ferill einstakling-
anna geti náð í áttina til mann-
legrar fullkomnunar, þá er það
engan vegin víst að dómur þess
sé réttur eða jafn vel óvilhallur
því andlegur þroski, sem Krist-
ján átti óneitanlega á háu stigi
miðaðist aldrei við takmörk, eða
tíðareglur, og ekki heldur dreng-
skapur né dygðir. En í tilfelli
því sem hér um ræðir, þá hefir
Kristján sjálfur fundið sárt til
auðnarinnar, og erviðleikanna,
sem döpruðu líf hans svo mjög.
í skrifum og skjölum, sem hann
lét eftir sig fann eg kvæði með
rithönd S. J. Jóhannessonar
skálds, sem hann hefir haldið
upp á og geymt af því, að það
er frá upphafi til enda öldu-
brot hans eigin sálar. Þar stend-
ur þetta erindi:
Hví var mér stefnt yfir kletta
og klungur?
Klifandi fótur er sársauka gjarn
Menn eru grimmir, en guðs
englar létta
göngunnar stríð fyrir einmana
barn.
Einn þáttur, síðasti þátturinn
úr æfisögu Kristjáns Sigurðs-
sonar, er enn ósagður — guðs-
engla þátturinn.
Skömmu eftir að Kristján kom
vestur um haf kvæntist hann
Þorbjörgu Þorláksdóttir, bónda
Sveinssonar í Þykkvabæ í V.-
Skaftafellssýslu á íslandi og
konu hans Steinunnar. Var Þor-
björg ekkja eftir Jón Vigfússon,
Runólfssonar, bónda og hrepp-
stjóra í Holti á Síðu, prýðis
myndarlegri og vel gefinni
konu og reistu þau bú hér í
Winnipeg. Heimili þeirra var
hvorki háreist né skrauti búið
framan af, en á því ríkti gleði
og góðvild frá byrjun og sú
eining fór vaxandi eftir því sem
fjölskyldan óx. Það var sannar-
lega ánægjulegt að heimsækja
þau Þorbjörgu og Kristján.
Hann kátur og í skemtinn, eld-
fjörugur og fróður. Hún stilt
háttprúð og hugsunarsöm. Börn-
in hvert öðru betur g"efin prúð
í framgöngu, þýð í viðmóti, sem
öll létu sig varða heimilis ham-
ingju foreldra sinna og sína.
Slíkt viðmót og slíkt heimili
var og er hverjum fótsærðum
manni sönn friðarhöfn.
Bæði voru hjónin höfðingjar
í lund og þó efnin væru af
skornum skamti sérstaklega
framanaf búskaparárum þeirra
þá höfðu þau nóg fyrir sig að
leggja, tóku þátt í félagsmál-
um og voru bæði örlát á fé
þegar um einhver þarfamál var
að ræða, eða rétta þurfti hjálp-
arhönd þeim sem mótlætði am-
aði.
Þeim hjónum Kristjáni og
Þorbjörgu varð sex barna auð-
ið þriggja sona og þriggja dætra
sem öll lifa og eru efnileg og
mannvænleg. Stúlkurnab eru
Sólveig Steinun, Agnes,- Val-
gerður gift hérlendum manni,
Sloan að nafni. Drengirnir, Jón
Kristján, Þorsteinn Almar gift-
ur, og Engilbert.
Mestan part æfi sinnar var
Kristján heilsuhraustur, en á
síðari árum fann hann til heilsu
bilunar sem ágerðist svo, að
hann þoldi ekki neina verulega
áreynslu og gat því ekki beitt
sín til fjáröflunar eins og hon-
um fanst að hann þyrfti að
gjöra, og fékk það ekki alllítið
á hann, en þá kom enn í ljós
dygð og drengskapur konu o£j
barna í því að létta byrðina
með svo stakri alúð og um-
hyggju að slíkt var sönn fyrir-
mynd.
Þessi veiki Kristjáns ágerðist
og elnaði þar til að síðustu að
hún lagði hann í gröfina.
Kristján átti tíu systkini. Fjög-
ur þeirra dóu í æsku, en sjö
komust til fullorðinsára, Jón
bóndi Sigurðsson á Búrfelli í
Grímsnesi, síðast til heimilis i
Hafnarfirði; Ögmundur skóla-
stjóri í Hafnarf. Engilbert bóndi
á Kröggólfsstöðum, Sólveig gift
Guðna Símonarsyni kennara, og
síðar bónda í Breiðholti nálægt
Reykjavík. Elínu sem lengi hef-
ir átt heima í Winnipeg og Önnu
konu Kristjáns Matthíassonar í
Saskatoon nú flutt vestur að
Kyrrahafi. Öll systkini Kristjóns
heit. eru nú dáin nema þær Elín
cg Anna.
Móðir Kristjáns Sigurðssonar
Valgerður ein af ágætustu kon-
um samtíðar sinnar dó heima á
íslandi á Kröggólfsstöðum 18.
nóvember 1910 og komst séra
Friðrik Friðriksson svo að orði
í minningarljóði eftir hana.
Hún lifði hér sem ljósið blítt
og lýsti skært á sínum stað,
það var sem yrði alt svo hlýtt
og undur bjart sem hún kom að.
En sveinar hennar sakna nú
Hún sæmd var fagurs bygðar-
lags, í í
því fyrirmynd var bygð og bú
og brautin öll til hinsta dags.
Kristján Sigurðsson lést að
heimili sínu 982 Banning St.
Winnipeg, 15. des, 1942 og var
jarðsunginn þann 17. s m. af
séra Valdimar J. Eylands. Hann
hvílir í Broofside grafreit.
'J. J. Bíldfell.
NATIONAL
. SERVICE
Fullkomin notlcun mann- og kvennaflans í
Canada. er nauðsynleg til sigurs. Vinnuveit-
endur og vinnuþegar eru ámintir um að full-
nægja Selective Service Civilian reglugerðun-
um. sem miða að fullri notkun mann- og
kvennaflans. Þessum reglum hefir verið breytt
sem hér segir:
Vinnuveitendur mega ekki tala um ríiðningu við umsækjendur
nema að fenenu leyfi frð Seleetive Service umboðsmanni. Peir
verða að tilkynna næstu vistráðningastofu um fðlk, sem þá
vantar, og eins um það hvort auglýsa megi eftir vinnufólki, eða
hvort þeir hafi of margt fólk í vinnu, hvort sem þeir vilja
segja upp vinnu eða ekki. Ef vinnu er sagt upp fyrir fult og
alt, eða styttri tíma, verður verkgefandi að gefa þjónum sínum
7 daga fyrirvara ef þeir hafa verið 30 daga i þjónustu hans,
nema í hyggingavinnu, eða Se!ective Servíce umboðsmaður hafi
falhst á styttri frest.
Persónur, aðrar en nðmsfóik, er sækir skóia að staðaldri, hús-
freyjur og kennimenn, verða að skrásetjast tii vinnu á næstu
vistráðningastofu, ef þær hafa verið atvinnuiausar 7 daga I röð,
SOrhver, sem ekki er undanþeginn frá þessum reglum, og
er í þann veginn að lteita 'atvinnu, vrður að fá leyfi frá Seiective
Service umboðsmanni.
Trrkþegar verða að -gefa 7 daga fyrirvara áður en þeir segja
upp vinnu — eyðublöð nauðsynieg ef um byggingaiðnað ræðir,
eða menn ganga I herinn, — nema Selective Service umboðs-
maður fallast á skemmri fyrirvara en 7 daga.
Verkamenn við landhúnað eru undanþegnir þessum meginreglum,
en um þá gilda sérstök ákvæði. pessir menn mega stunda at-
vinnu utan landbúnaðarins, en ekki nema 60 daga á almanaks-
árinu, ef þeir vinna utan bæjarfélags, sem telur yfir 5.000 íbúa:
en þeir verða að fá sérstakt ieyfi hjá Selective Service umboðs-
manni ef um vinnu ræðir í borg, eða vinna lengur utan sveitar
en 60 daga, eins og vikið hefir verið að.
Reglugerðir þessar innhalda sérstök ákvæði um “technical
personnel” og Labor Exit Permit.
Refsing liggur við. ef fyrirmælum þessum er ekki fram-
fylgt, eða þar að lútandi ákvæðum. Afrýja má frá reglugerðunutn
til Court of Referees.
Verkamáiaráðherrann og National Selective Service umboðs-
menn. hafa vald til að gefa út vissar leiðbeiningar samkvæmt
reghigerðum þessum.
Fullar upplýsingar varðandi þessar rrglugcrðir, fást á niestu
v is trá ðn ingastofu, eða hjá Selcctive Service umhoðsmanni.
DEPARTMENT OF LABOUR
HUMPHREY MITCHELL A. MaeNAMARA
Minister of Labour Director, Natjonai SeJective Service
Ottawa, 19. janúar 1943