Lögberg - 01.04.1943, Blaðsíða 6

6
LÓGLERG. FIMTUDAGINN 1. APRÍL 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Efíir Edgar Wallace.
Meyja stiginn, það var afar hrörlegt og
gamalt timburhús, sem að mestu var bygt yfir
læknum sem er á milli skipaskurðarins og
fljótsins. Það sást frá flóðlokunum, þar sem
skipaskurðurinn endaði, og hinir breiðu og
gruggugu ósar fljótsins tóku við. Það var
sígið og skakkt. Það stóð á háum tréstólpum,
sem voru sem þéttasti skógur. Það var í mestu
óhirðu, 'Skitið og skjöldótt; þó mátti sjá að
það hafði einhverntíma verið málað hvítt,
en slíkur 'sómi hafði því ekki verið sýndur
nema einu sinni. Með öllum þeim litbrigðum,
sem veður og vindur hafði sett á það í tugi
ára, hefði það næstum verið ósýnilegt, ef ekki
hefði svo til hagað að það stóð milli stórrar
vöruskemmu og járnverksmiðju. Lækurinn
rann rétt undir aðalparti hússins, og lá við
sjálft í vatnavöxtum, að vatnið næði upp að
gólfinu í setustofu Eli Jósefs.
Meyja stiginn, sem það hafði fengið nafn sitt
af, var nú horfinn. Á einni tíð hafði þetta
umhverfi verið fagurt svæði á bökkum Thamer
fljótsins, og það mátti enn sjá votta fyrir leyf-
um af ökrum og engjum til og frá innan um
þetta verksmiðjuþorp. Meðfram skipaskurðin-
um var óþrifabali hið versta, hvar mar'gir
óknytta og glæpamenn höfðu aðsetur sitt;
Lavender Lane, Lordhouse Rood, voru orðlögð
óþrifa og óknyttabæli; þar var fjöldi ógeðs-
legra marghýsa, og stöðugur hávaði og gaura-
gangur dag og nótt. Þó var þetta pláss ennþá
kallað Engið.
Eli Josef var vanur að sitja í litlu stof-
unni sinni og horfa á kola barðana koma og
leggjast við skipabryggjurnar um flóðið, og
sjá þá svo dregna að flóðlokunum við enda
skurðsins. Honum virtist það unun að teygja
höfuðið eins langt út úr glugganum og hann
gat, til þess að geta séð til ferða Hollensku
gufuskipanna, sem héldu ofaneftir fljótinu og
til hafs.
Lögreglan hafði engar ásakanir á Eli Josef,
þeir vissu að hann var viðsjáll tollsmyglari,
en þeir höfðu enga óræka sönnun gegn hon-
um, og bjuggust ekki við að verða neins frekar
vísari í þessari óheilla heimsókn, en þeir Höfðu
orðið áður.
Allir í nágrenninu héldu Eli væri ríkur, og
allir voru vissir um að hann væri vitlaus.
Það var venja hans að halda uppi löngum
samræðum við ósýnilega vini. Hann var all
einkennilegur ásýndum, er hann ráfaði fram
og aftur um göturnar; andlitið stórt og gult,
sem gamalt eltiskinn, skegglaus eins og ung-
barn; en allt andlitið í stórum hrukkum og
fellingum, sem láu hver þvers yfir aðra, hann
var sítalandi við sjálfan sig, baðandi út hönd-
unum, og oftast með ógeðslegt bros á hinu
hrukkótta andliti sínu, eins og hann væri að
glettast við þessa ónsýnilegu félaga sína.
Rann talaði vanalega útlent mál, sem fólk
hélt að væri þýzka. Hann þóttist hafa um-
gengni við, bæði góða og vonda anda, hann
sá og talaði við dauða menn, sem sögðu hon-
um hinar undraverðustu sögur frá óþekktum
heimi. Hann var og spámaður, því hann sá
aðdáanlega fyrir óorðna hluti.
Hann var að tala um hversu mikið að gólf-
ið í stofunni sinni hallaðist, stofunni sem var
rétt yfir læknum, hann var að nöldra um
það við sjálfan sig. Það var einkennilega hátt
herbergi til lofts. Þrjú kertaljós voru í stof-
unni, sem gáfu mjög ónóga birtu, og mynduð-
ust í þessu daufa ljósi margir og hræðilegir
skuggar. Veggir stofunnar, sem einhverntíma
hafa verið hvítþvegnir, voru nú allir með
gulum og grænum strikum, og er ringdi lak
þakið, svo lækir af regnvatni runnu ofan
veggina. Þetta var íbúðarstofa hans, en á
nóttunni svaf hann í stórum skáp, sem var
eini partur hússins sem var yfir þuru landi.
Hinir aðrir hlutar hússins voru, skrifstofa,
geymsluherbergi og hressingarstofa. í þeirri
stofu tók hann á móti heimsóknum Þýzkra,
Franskra og Hollenskra sjómanna, sem komu
á skipsbátum sínum uppeftir læknum á nótt-
unum, þegar háflæði var. Þeir stýrðu bátum
sínum gegnum þykkan skóg af grænum stólp-
um, sem héldu uppi þeim parti hússins, sem
hékk út yfir lækinn, og biðu þar við forn-
fálegan rimlastiga, sem lá niður að vatninu,
þar til gamli maðurinn kom ofan stigann til
þeirra, til að prútta um verðlag á hlutum sem
þeir færðu hortum.
Það var alveg svarta myrkur undir húsinu,
jafnvel að degjnum til, því sama sem engin
birta komst í gegnum hinn þétta skóg af
stólpum og trjám, sem voru undir því. Að-
eins á vissum tímum gátu þessir viðskipta-
menn Elis komið, því um lágsævi var ekkert
nema djúp forarleðja, sem var á stöðugri
hreyfingu og kviki, eins og undirlægi eitt-
hvert ferlíki, sem altaf væri að bylta sér. Eli
gamli átti ofurlítinn vélknúinn bát, sem hann
hafði lært að fara með, bundinn við einn
póstinn. Hann fór oft á þessum bát út á
fljótið þar sem skipin fóru um. Hann var ein-
mitt að búa sig undir slíka ferð þetta kvöld.
Hann var tvisvar búinn að vefja upp hinn
fornfálega og upplitaða gólfdúk, sem var á
herbergisgólfinu, og ljúka upp leypihurð sem
var á gólfinu undir dúknum. Sítautandi við
sjálfan sig fór hann ofan stigann,' sem lá frá
leynihurðinni ofan að bátnum, og kom ein-
hverju fyrir í bátnum í hvert skipti. Bátur-
inn lá á hliðinni í leðjunni þar til að flæddi.
Loksins hafði hann lokið starfi sínu, og gat
nú dvalið meðal hinna ósýnilegu gesta sinna,
sem voru í stofunni. Hann talaði og spaug-
aði við þá, eins og forna vini sína. Þeir
höfðu verið að hvísla einhverju að honum
allan daginn, sem hefði verið nóg til að gera
hvern óvitlausan mann skelkaðan, að þessu
sinni lagði Eli engan trúnað á það sem and-
arnir sögðu honum.
Alt í einu heyrði hann að klukku var
hringt. Hann brá skjótt við, hljóp ofan bratt-
ar.n stiga, sem lá að hliðardyrum, sem sjaldan
voru brúkaðar.
“Hver er úti?” spurði hann.
Honum var svarað í lágum róm, svo hann
opnaði hurðina.
“Þú hefir komið, seint eða snemma — eg veit
ekki hvort heldur.” Eli talaði í þungum og
sterkum róm, með ofurlítlum útlendum mál-
blæ. Eftir að hafa lokað dyrunum vandlega,
fylgdi hann gesti sínum upp stigann.
“Það er engum tíma að eyða,” sagði hann í
hryssingslegum róm. “Dagar og nætur eru
sama til mín. Það er háflóð, og eg verð að
ljúka viðskiftum fljótt, þegar fjarar get eg
setið í rólegheitum og talað við mína litlu
fallegu vini.” Hann kysti á hendi sér og sendi
kossinn út í eitt skúmaskotið, en Mark Mc
Gill horfði fyrirlitningar augum á hann.
“Hættu þessu — þú og bölvaðir andarnir
þínir! systir hans kemur hér í kvöld.”
“Hans?” Eli starði forviða á hann.
“Ronnies Perrymans — hún er komin hing-
að frá París.” Eli Jósef horfði með gapandi
n.unni á komumann, en spurði harin engra
Rekari spurninga.
Það var eitthvað í svip og framkomu Mark
McGill sem vakti traust á honum. Hann var
fyrirmannlegur í sjón, hár ,vexti og herða-
breiður, jafnvel fólst í hans ófágaða útliti
eitthvað aðlaðandi. Sá ótti, sem undirmenn
hans höfðu af honum, stafaði ekki svo mjög
ar stærð hans og afli, er fólst í hans stóru
hnefum, heldur miklu fremur hinu skarpa og
gegnumsmjúgandi augnatilliti hans. Hann velti
hálfreyktum vindil í munni sér, frá öðru munn
viki til hins, og gekk inn í hressingarstofuna,
þar sem var skápur sá er Eli hafði bæli sitt
í. Hann horfði um stund í djúpum hugsunum
niður á vatnið í læknum, sem var að smá
hækka.
“Það er enn klukkutími til háflæðis, sagði
hann eins og við sjálfan sig. Eli Jósef gætti
hverrar hreifingar hans, eins og köttur mús,
hann sá hann taka fiðlu undan ábreiðu í
bæli sínu.
“Hefir þú verið að leika á fiðlu í allan dag?
Kafa lögreglumennirnir komið hingað aftur?”
Gyðingurinn bara hristi höfuðið.
“Þú virðist ekki neitt forvitinn að vita meira
um Rennie, jæja, hún mun spyrja þig ein-
hvers. Þú veist hvað þú ætlar að segja henni,
eða er ekki svo?”
Stundarþögn, svo sagði hann dræmt.
“Hann lenti í höndunum á lögreglunni.
Þeir náðu honum í bát, með einhverju sem
hann hafði meðferðis frá skipinu. Svo þeir'
spurðu hann hvar hann hefði fengið það, og
þeir börðu hann þar til hann féll út úr bátn-
um í ána, og drukknaði. Þú klórar þig ein-
hvernveginn út úr þessu.” Mark hlustaði eins
og hann ætti einhvers von. — “Það er Tiser
og stúlkan — láttu þau koma hingað upp.”
Eli læddist ofan stigann, og kom uppaftur
að vörmu spori, og á eftir honum Tiser, hann
var sjáanlega í allmikilli geðshræringu, en
reyndi þó að láta sem minst á því bera. Svita
dropar stóðu á enni hans, og látbragð hans og
klæðnaður, gerði hann mjög fráhrindandi.
Önnu Terryman geðjaðist, afar illa að honum
frá því hann mætti henni á járnbrautarstöð-
inni — löðrandi í svita, og hið ógeðslega bros
sem hann hafði á andlitinu bætti ekki úr. Hún
kom með hægð inn í stofuna, litaðist þar um
eitt augnablik, og gerði sér ljósa grein fyrir
/því, þó hún léti ekki á því bera, hversu við
bjóðslegt henni fanst þar umhorfs. Hún leit
ssnöggvast á Mark, sem leit undan hennar
gegnumsmjúgandi augnaráði.
Hún var lagleg, beinvaxin stúlka, við suma
birtu sýndist slá á hár hennar gyltum blæ,
en við aðra ofuríitið rauðleitum blæ, sem
að miklu leyti breytti útliti hennar. Hún hafði
hátt og breitt enni, og hárið greitt frá þyí
til beggja hliða, sem setti dálítinn fullorðins-
blæ á hana. Hún var teinrétt, og bar sig tígu-
lega. Það var ekki auðvelt að komast í kynni
við hana, menn sögðu að hún væri kaldlynd og
alvörugefin, og tæki engan þátt í gamni. Eng-
um var kunnugt um þá mildi sem fólst í henn-
ar stóru gráu augum, sem oftast sýndust harð-
leg nema Ronnie, en nú var hann dauður,
enginn annar maður hafði séð bregða fyrir í
augum hennar leyftri ástar og viðkvæmni.
Anna Perryman var gædd miklu fórnfærslu-
eðli; vitsmunalega og andlega var hún mjög
hneigð til reynslu og atorku við hin ervið-
ustu viðfangsefni. Hún hafði óhagganlegt vilja
þrek, áræði hennar var takmarkalaust.
Svo þetta var Anna Perryman! Hann hafði
aldrei séð hana áður, og var alveg utan við
sig af fegurð hennar og yndisþokka.
Hn rétti honum kalda hendina, hann hélt
hendi hennar í sinni, eitt augnablik, en
sleppti handtakinu hið bráðasta. Mark vissi
varla á hverju hann ætti að hefja samræð-
við hana.
“Tiser hefir auðvitað sagt þér.”
Hún kinkaði kolli til samþykkis.
“Eg sá fréttina í ensku blaði fyrir tvéim
vikum. Eg er kennari við skóla í París, og
þangað barst blaðið með fréttinni í. En eg
vissi það ekki —” hún hikaði við — “Ronnie
gekk undir dularnafni.”
. Hún sagði þetta í róle^im samtalsróm.
“Eg hefði getað verið búin að segja yður
það áður.,” sagði Mark, “en eg hélt að það
væri betra að bíða með það, þar til allt væri
um garð gengið, áður en eg segði yður frá
því.”
Það var svo mikil samhygð í röddinni að
Mr. Tiser, sem sýndist vera á nálum, stiltist
við að líta á félaga sinn, og undraðist yfir
hvað Mark væri hygginn og aðdáanlegur.
“Það voru í sjálfu sér fremur erfiðar kring-
umstæður,” sagði Mark í lágum bældum mál-
rómi, æins og æfinlega er, er menn þurfa að
segja ógeðfeld tíðindi.
“Þér sjáið — ef Ronnie var að brjóta á
móti fyrirmælum laganna, það var eg líka að
j gera. En eðlilega reynir maður að koma sér
sjálfum úr sökinni.”
Hún svaraði þessu engu orði.
“Auðvitað veit eg að Ronnie var ekki —
hún hikaði við, “Hann var fremur óheppinn
alla æfina, veslings Ronnie. Hvar fanst hann?
Mark benti á lækinn.
“Eg skal vera hreinskilinn við þig Miss
Ferryman, veslings bróðir yðar og eg vorum
tollsmyglarar. Eg býst við að það sé mjög
ámælisverð atvinna, en eg er ekki að afsaka
mig. Eg tala í allri hreinskilni við yður. Lög-
reglan lagði mikla áherzlu á að ná okkur í
gildru sína, og eg held að þeir' hafi álitið
Ponnie auðveiddari, og eg komst að því að
þeir höfðu gjört nokkrar tilraunir til að hand-
sama hann — þeir hugðust mundu geta neytt
hann til að segja til félaga sinna. Þetta virðist
ef til vill ágizkunarlegt, en það er sannleikur-
inn sjálfur.”
Hún leit frá Mark til Tiser. Gamli gyðing-
urinn hafði haldið sig bak við dyratjaldið og
lét sem minst á sér bera.
“Mr. Tiser hefir sagt mér að lögreglah hafi
myrt Ronnie — það virðist ótrúlegt.”
Mark ypti öxlum.
“Það er ekkert ótrúlegt um Lundúnalögregl-
una,” svaraði hann þurlega. “Eg segi ekki að
þeir hafi ætlað að drepa hann, en það er
víst að þeir börðu hann miskunarlaust. Þeir
hafa náð honum, er hann var að koma á bát
sínum frá einhverju skipi sem flytur bannaðar
vörur til vor, og annað hvort hefir hann verið
sleginn yfir borð, eða honum hefir af ásettu
ráði verið fleygt í vatnið, er þeir sáu hversu
illa þeir f höfðu leikið hann. Hún kinkaði
kolli.
“Bradley lögregluumsjónarmaður?” spurði
hún.
“Það er nafn hans. Hann hataði Ronnie.
Bradley er einn af þessum slyngnu Lundúna-
lögreglumönnum, sem hafa notið lítillar mennt-
unar, og siðmenningar.”
Frá hressingar herberginu heyrðist ógreini-
legt hljóð. Mark sagði eitthvað ljótt, og bjóst
til að fara inn og vita hverju þetta hljóð
sætti, en Anna lagði hönd sína á handlegg
hans, sem merki þess að gera ekki hávaða.
Frá hressingar stofunni heyrðist sagt, í sæt-
um og þunglyndislegum róm. “Verið þið sæl.”
“Hver er það,” spurði hún í lágum róm.
Mark ypti öxlum óþolinmóðlega.
“Það er Gyðingurinn — Eli Josef. Eg vil að
þú sjáir hann.”
“Eli Josef? Maðurinn sem sá þegar Ronnie
var drepinn?”
Mr. Tiser fékk nú málið.
“í fjarlægð, kæra frú,” hann nötraði.
“Það var ekki hægt að sjá neitt upp á víst.
Eg held.eg hafi útskýrt það. Vorir kæru vinir
sáu, einungis lögreglumennina eiga í baráttu
við vorn kæra dána félaga.”
Mark horfði á\ hann með nístandi köldu
uugnaráði.
“Þetta dugar Tiser,” sagði hann. “Beiddu
Eli Josef að koma hingað.”
Það var eins og hún yrði vör einhverrar
einkennilegrar nærveru einhvers. Eli Josef kom
fram úr herberginu, hann lést vera hrumur og
sjóndapur, og rýndi á hana undan hinum ein;
kennilega samandregnu hárlausu augnabrún-
um, hann staðnæmdist og neri sínum löngu
höndum saman í ákafa. Hann var blátt áfram
hræðileg fígúra, þessi sjón vakti snögga breyt-
ingu í huga hennar.
“Þetta er Miss Perryman, systir Ronnie.”
Það var eins og Gyðingnum brigði við, en
til að dylja það komu á andlit hans skælur og
grettur.
“Eg hefi rétt núna verið að tala við hann.
sagði hann í lágum rómi. Stúlkan horfði a
hann og sagði. “Svo þér hafið verið að tala við
hann?”
“Takið þér ekkert mark á Eli,” sagði Mark
snökkt. Hann er dálítið ruglaður í höfðinu, sér
anda og ýmsa fáránlega hluti.”
“Ýmsa hluti,” endurtók Gyðingurinn, og
glenti upp skjáina meir og meir. “Undarlega
hluti sem engir sjá nema eg — Eli Josef.”
Hún sá andlit hans dragast í kynlegar
hrukkur, sem átti að heita bros. Hann lést
horfa á eitthvað sem var milli þeirra.
“Svo þú ert þá þarna, litla Freda mín,
sagði hann blíðlega. “Eg vissi altaf að þú
mundir koma.”
Hann beygði sig ofurlítið áfram, og lést
vera að klappa vingjarnlega á höfuð á ósýni'
legu barni, og nöldraði lágt.‘ “Þú hefir verið
góð stúlka síðan þér var drekt í skurðinum-
Þú ’lítur svo vel út.”
“Hættu þessu þvaðri Josef,” sagði Mark 1
höstum málróm. “Þú hræðir stúlkuna með
þessu rausi.” \
“Hann hræðir mig ekki,” sagði Anna rólegm
Eli Josef yfirgaf þau, og hvarf til herbergis
síns, allur titrandi af hlátri.
“Er hann oft svona?” spurði Anna.
“Æfinlega,” sagði Mark, og bætti við. “Hann
er alveg með fullu viti að öðru leyti. Farðu
ekki Josef, eg vil að þú segir þessari stúlkn
hvað þú sást.”
Eli Josef kom til baka hægt og rólega, þar
til hann var aðeins fá fet frá stúlkunni. Hann
hafði hendurnar krosslagðar á brjósti sér, einS
og hann væri að gera bæn sína.
“Eg skal segja yður það sem eg sá.” Hann
. talaði í uppgerðar mólróm. “Ronnie kom
einhverju skipinu sem lá á fljótinu, en lóg'
reglumanna bátur kom í veg fyrir hann,
stöðvuðu hann, og eg sá að þeir börðust, og
börðust, og eg heyrði skvamp í vatninu,
Mr. Bradley segir, “það er búið með hann,
minnist ekki á það við neinn.”
Meðan hann var að tala hafði hann ekk1
augun af Önnu, og henni fanst eins og hun
sæi í augum hans varnar viðleitni, eins
hann væri að tala fyrir rétti.
“Þér sáuð þetta?”
Hann hneigði sig, en stúlkan sneri til Marks-
“Því voru þessir ménn ekki kærðir? PV1
cr breiddur út orðrómur um, að einhverjú
eða einhver óþektur einstaklingur hafi myrt
hann? Eru lögreglumennirnir hér álitnir sv°
heilagir? Eru þeir svo lausir við að fremja
nokkurn glæp — morð — og vera aldrei kærð'
ir fyrir?”
Mark fór nú fyrst að gefa gætur að hinum
brennandi tilfinningaeldi, sem brann í hjarta
hennar. Anna talaði í titrandi róm, en þó m^
fastri stillingu.
“Bradley — hvar er Bradley? Er hann mað'
urinn sem þér voruð að tala um? Eg skat
muna eftir honum.”
Gyðingurinn stóð í sömu sporum, með hend'
urnar krosslagðar á brjóstinu, og ruggaði ser
ofurlítið til beggja hliða.
“Kæra hann fyrir lögreglunni það sem hau11
sá?” Mark brosti.
“Hvaða þýðingu mundi slíkt hafa? Þér þurf'
ið að skilja það Miss Perryman, að lögreglarl
eru lög út af fyrir sig, ekki einungis hef>
heldur í öllum löndum. Eg gæti sagt yð'jr
sögur af hvað hefir skeð í New-York.”
“Mig langar ekkert til að vita hvað hefir
skeð þar.” Hún var í talsverðri æsirigu. “Vilj1^
þér segja mér hvort hægt er að taka til greiua
það sem þessi maður segir?” Hún benti a
Gyðinginn.
“Áreiðanlega,” svaraði Mark.
“Áreiðanlega, áreiðanlega,” sagði Mr. Tisnr’
sem hafði ekki tekið neinn þátt í samræðun'
um. “Eg get fullvissað yður um, að hann el
riijög virðingarverður maður. Þjóðernis uppfunl
hans er orsökin fyrir tortrygni fólks ge$n
honum. En hvers vegna ættum við að fyrll\
líta Gyðinga? Var ekki Salomon, hinn vitrasu
maður allra tíma, og sið sama —” Mark lelt
ómildum augum á hann, svo hann steinþagn'
aði, eins og tekið hefði verið fyrir kverka1
honum.
Hún stóð hreyfingarlaus um stund, lelt 1
gaupnir sér, hniklaði brýrnar, og var sjáanlega
í vandræðum með hverju hún ætti að trUa
af því, sem hún hafði heyrt. Mark bauð henn1
að setjast í stól, en hún hafði ekki virst veita
því neina eftirtekt. Hann beið eftir að hu11
tæki til máls.
(Framhald)