Lögberg - 08.04.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 8. APRÍL 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Hvað gerði Ronnie fyrir yður,” spurði hún
loksins. “Yður er óhætt að segja mér allt um
það. Mr. McGill hefir oft talað um yður, og
eg þykist vita að þér hafið stundað einhverja
ólöglega atvinnu. Eg býst við að eg hafi mitt
sérstaka álit á því, en eg er nú ekki eins
skelkuð af því, eins og eg var. Var hann
yður mikils virði í starfi yðar? og er missir
hans mikill skaði — mjög mikill skaði til yð-
ar.”
McGill svaraði þessu ekki strax, Hann var
að velta fyrir sér, hvað hún meinti með slíkri
spurningu.
“Já,” sagði hann eftir stundar þögn. “Hann
var algjörlega ómissandi. Hann var sú teg-
und af manni, sem gat farið um landið hvai
sem var, án þess að vekja nokkurn grun.
Hann var aðdáanlega góður keyrslumaður, og
það var oss að ómetanlegu gagni, því nú hefir
lögreglan komið sér upp flugdeild, — Brodley
er formaður hennar — sem þarf miklu meiri
útsjón og snarræði til að varast. Ronnie safnaði
saman þeim hlutum sem við smygluðum, og
útbýtti því sem við útveguðum, og eg gat
ávalt reitt mig á hann, því spyrjið þér mig um
þetta?”
“Eg var að hugsa um,” sagði hún. “Þessi
Brodley hver er hann?”
Áður en Mark gæti svarað, heyrði hún lágan
hlátur, og sneri þangað. Hún sá mann standa
í dyrunum, er hversu lengi hann hafði staðið
þar vissi hún ekki. Hann hafði á höfði mjúkan
flókahatt, sem hann hafði dregið niður fyrir
augu sér, og þó næturloftið væri fremur
kalt hafði hann ekki yfirhöfn. Hár og fremur
grannvaxinn maður, með stórt glaðlegt andiit
og dreymandi augu, sem störðu með aðdáun á
hana.
“Eg skyldi ekki vera hissa, ef þér eruð Miss
Perryman,” sagði hann, um leið og hann rétti
úr sér, og lyfti hattinum af höfði sér. “Eg
veit ekki hvort þér kærið yður um að gera
mig kunnugan jómfrúnni, Mark?” Þetta kom
eins og rothögg á Mark, hann vissi ekki hvað
gera skyldi, en tautaði eitthvað fyrir munni
sér í illskulegum róm.
Brosið og glettnisblærinn hvarf nú af and-
liti Bradleys, en strangur og næstum alvöru-
gefinn svipur var kominn í þess stað. Hann
gekk þangað sem stúlkan stóð. Hún fékk strax
hugboð um hver hann var, og það augnaráð
sem hann mætti frá henni var hart eins og
stál.
“Eg er mjög hryggur yfir öllu þessu mót-
læti, sem hefir hent yður Miss Perryman,
eg vildi að eg vissi hver varð bróður yðar að
bana.”
Hann beit á neðri vörina, það var kækur
hans, og leit alvarlega til Marks.
“Eg gerði það bezta sem eg gat að halda
Ronnie frá vondum félagsskap.”
Hann stansaði um stund, eins og hann væri
að bíða eftir svari, en hún svaraði engu. svo
hann fór að skima um stofuna.
“Hvar er gamli dulspekingurinn?” spurði
hann.
“Komdu sæll Eli! Eg sé að þú hefir gesti
í kvöld.” Eli Josef kom fram úr skoti sem hann
hugðist að leynast í. Hann leit kesknislega og
illúðlega til lögreglumannsins, og skotraði
skringilega augunum til Marks. Hann hafði
ekki augun af Bradley; en hann gat ekkert
lesið út úr andliti hans né augnaráði.
“Eg ákil ekki hversv^gna að þeir fóru með
yður hingað.” Hann talaði til önnu, en horfði
á Tiser, sem var allur sem á flótta.
“Þeir hafa þó ekki verið að reyna að telja
yðar tru um, að lögreglan hafi drepið bróður
yðar? Eg vil leyfa mér að ímynda mér, að
þér séuð of skynsamar, að leggja trúnað a
slíka tröllasögu. Bróðir yðar var drepinn á
landi og fleygt í fljótið.” Hann þagnaði um
stund, og horfði á Önnu, og sá að varir hennar
kipruðust ofurlítið saman; sem hann áleit sem
merki þess að hún sannfærðist ekki við orð
hans.
“Er það- eitthvað sem þig vantar, sem þú átt
von á hér?” spurði Mark í storkandi róm.
Bradley sneri sér að honum og sagði með
uppgerðar kurteysi:
“Fyrirgefðu. Eg vissi ekki að þú værir orðin
eigandi að þessari stofnun, Eli Josefs, og þetta
væru þínir gestir sem hér eru. Eg ætla að
vpra á lögreglustöðinni í kvöld, milli klukkan
tiu og tvö í nótt.”
Kaldur hrollur fór eftir baki Mark Mac Gills.
Að hverjum var þessum orðum beint? Ekki til
hans né önnu Perryman, og alls ekki til Mr.
Tiser. Því hafði Bradley komið þangað? Mark
þekti hann svo vel, að hann var viss um að
hann hefði ekki komið þangað, ef að hann
hefði vitað að Anna Perryman væri þar. Hann
hlaut að hafa komið til að finna Eli. Og það
sem hann sagði, að hann yrði á lögreglustöð-
inni á vissum tíma, var vafalaust talað til Eli.
Þegar hann var kominn út á pallinn fyrir
utan dyrnar, sneri hann við, veifaði hattinum
til þeirra er inni voru og kvaddi glaðlega.
“Mér mundi þykja vænt um Miss Perryman,
ef eg gæti fengið að tala fáein orð við yður,
rr.undi yður vera sama þó eg kæmi til að sjá
yður í hótelinu sem þér búið í á morgun.”
Hún ansaði þessu engu orði. —• Hún horfði
á hann með hatursfullu augnaráði. Bradley
var of glöggur maður til að villast á hvað
henni bjó í brjósti.
Þau heyrðu þegar hann gekk ofan stigann,
og skelti hurðinni á eftir sér. Mark sneri sér
að Tiser, og var í mikilli geðshræringu.
“Þú-skyldir hurðina eftir opna, þú h
Hann stilti sig að segja ekki meira. “Farðu
oí'an og sjáðu til að hún sé lokuð. og bíddu
niðri við stigann, þar til eg kalla á þig.”
Hann skelti hurðinni á hæla Tiser, svo hann
hröklaðist ofan stigann í myrkrið, svo sneri
hann sér þangað sem Anna var.
“Var þetta Bradley?” spurði hún í lágum róm.
“Já, það var hann,” svaraði Mark í höstum
róm.
“Þessi slungni eftirlitsmaður Lundúnar-lög-
regiunnar. Hvað haldið þér um hann?”
Hún leit niður á tær sér, og yfirvegaði þessa
spurningu.
“Hvern hafið þér fengið í staðinn fyrir
Ronnie, til að vinna hans verk í félagi yðar?”
spurði hún.
Mark ypti öxlum ráðaleysislega og sagði.
“Hver er fær um að koma í hans stað. Slíkur
maður er ekki auðfundinn.”
“Eg get' komið í hans stað.” ,
Mark varð svo forviða, að hann gapti af
undrun.
“Þér. Ómögulegt.”
Hún kinkaði kolli til hans* og sagði:
“Já, eg kann að keyra bíl eins vel og
Ronnie.”
Mark var alveg hissa, og vissi varla hvað
hann átti að hugsa eða segja. Hann hafði
búist við að systir Ronnies væri veikbygð
stúlkukind, sem hefði notið hans aðstoðar, og
þyrfti nú á peningalegri hjálp að halda, það
bráðasta. Fyrir bænarstað skyldmenna Ronnies
og til að koma í veg fyrir hinar endalausu
spurningar, sem" að honum voru beindar, í
sambandi við dauða Ronnies, hefði hann að
líkindum aldrei séð hana, að minsta kosti'
hefði hann aldrei komið með hana í Meyja-
stigann.
Alslags hugsanir þutu sem óðfluga gegnum
huga hans.
“Svo þér viljið ganga í félag vort?” Hann
réði sér ekki fyrir hrifningu yfir þessu óvænta
happi. Eftir augnábliks yfirvegun, sagði hann.
“Stúlka litla, þér eruð einmitt sá félagi, sem
eg hefi verið að leita að.” Þau horfðust í
augu eitt augnablik.
“Nafn mitt er Anna. Það er sem þér skuluð
kalla mig,” sagði hún. “En félagsskapur okkar
er einungis viðskiftalegur.”
Þetta var eitt af hinum fáu tilfellum á allri
æfi Mark Mc Gills, að hann lét setja sér stól-
inn fyrir dyrnar, með því að ganga að skil-
yrði annara mótmælalaust.
II. kafli.
Það var enginn talsími í Meyjastiganum. Eli
Josef var ekki hneigður til að eyða peningum
að óþörfu.
Löngu eftir að gestirnir voru farnir, sat
Eli gamli hnipraður upp í gömlum fjaðralaus-
um stól við kringlótta borðið í gestastofunni.
Lampi með ljósi stóð á borðinu, og fyrir
framan hann láu fimm pappirs arkir, sem
hann hafði verið að skrifa á, en hann var
rú að flýta sér að ljúka við skriftina, þetta
var sendibréf sem hann hafði, sem hann ætl-
aði að koma frá.sér sem fyrst. Hann stóð upp
frá borðinu, gekk út af glugganum í herberg-
inu, staðnæmdist þar og starði um stund nið-
ur í lækinn.
Grænu og rauðu ljósi á gufubátunum, sem
stefndu niður að flóðlokunum, þeilluðu hann,
og hann horfði á eftir bátunum þar til þeir
hurfu sýnum. Þá tók hann fiðluna sína stakk
henni undir höku sér, og drá bogann mjúk-
lega yfir strengina. En þá stilti hljómur strengj-
anna skap hans, og kom jafnvægi á hugsanir
hans. Bráðlega lagði hann fiðluna frá sér,
settist við borðið, og fór að líta yfir blöðin
sem þar láu, tók penna og fór að skrifa.
Það var ekki auðvelt að skrifa þetta bréf,
en það varð að gerast. Innan stundar mundi
því lokið, og bréfið komið í umslag, og hann
mundi læðast út með það, og koma því til
gamla Sedemann, ‘sem bjó í óþrifabæli þar í
nágrenninu; og fá Sedemann til að fara með
það jtú Bradley lögreglu umsjónarmanns.
Þrátt fyrir það, þó hann talaði illa ensku,
skrifaði hann gott mál. Hann tók upp eina
örkina og las nokkurnvegin upphátt.
— Mc Gill vissi að Ronnie var kunnugur þér.
Ronnie Perryman var ekki að treysta þegar
hann drakk. Hann var mjög drykkfeldur. Hann
lenti í rifrildi við Mc Gill og hótaði að skilja
við hann og félaga hans. Hann talaði um
það við mig, og eg sagði honum að mig lang-
aði til að komast burt, og fara til Memel,
þar sem heimili mitt er, og ættingjar mínir.
Eg býst við að Mc Gill hafi orðið þess var,
því hann kom hingað einmitt sama kvöldið,
sem um er að ræða. Hann hafði komið með
Ronnie frá London. Rc/nnie var talsvert drukk-
inn þetta kvöld, það var klukkan eitt eftir
miðnætti þegar Mc Gill og Tiser komu. Þeir
lentu brátt í deilu, Cc Gill og Ronnie. Ronnie
sagði honum að hann vildi ekkert með morð-
ingja hafa að gera. Hann sagði að Mc Gill væri
sekur um ránið í Norður og Suður bankanum,
þar sem þeir drápu næturvörðinn. Hann sagði
ennfremur, að sér væri auðvelt, á augna-
blikinu, að láta taka okkur alla fasta og setja
í fangelsi. Ef hann hefði ekki sagt það, þá
mundi eg ekki vera hér lifandi. Það var vegna
þess að hann talaði um mig sem hina, að
Mc Gill tortrygði mig ekki. Ronnie stóð við
borðið, með stórt glas fullt af portvíni í hend-
inni, sem eg hafði fyllt fyrir hann. Hann var
að lyfta glasinu að vörum sér, þegar Mc Gill
sló hann með kefli tvisvar, áður en hann
féll. Mc Gill batt lak utan um hann, og lét
hann síga í gegnuín leynihlerann í herbergi
mínu, ofan í bátinn minn, sem var þar rétt
undir. Eg veit ekki hvort þeir, Mc Gill og
Tiser hafa fleygt honum í vatnið, en þeir
komu aftur að hálfum tíma liðnum, og sögðu
að Ronnie hefði raknað við og farið heim
til sín. Mc Gill sagðist skyldi drepa mig ef
eg segði nokkurt orð í sambandi við það sem
skeð hafði. Hann mintist ekki í það sinni á,
að eg ætti að segja systir Ronnies lygasögu
um hvarf hans. Hann gerði það seinna, þegar
hann sendi eftir henni, það sem hann sagði
mér.---------
Hann lagði frá sér pappírsblaðið, það var
ekki mikið meir sem hann þurfti að skrifa,
svo það lítla sem eftir var skrifaði hann á
hina síðuna; því næst braut hann bréfið sam-
an og lét það í umslag. Allan tímann sem
bann var að þessu var hann í mildri samræðu
við einhvern. “ Þú sjerð litla dúfan mín, eg
verð að gera þetta, annars taka þeir gamla
Eli og setja snæri um hálsinn á honum, eg
skal vera hjá þér, litli andinn minn!”
Stundum laut hann niður, og virtist vera
að kjassa einhverjar af þessum ímynduðu
verum.
“Jæja, jæja — þessi vondi Mc Gill, það
væri betra að hann væri dauður. Það er slæmt
ef hann nær nokkru haldi á þessari ungú
stúlku sem kom hér. Það er hörmulegt ef
hún lætur hann ginna sig.”
Hann hrökk upp frá þessum hugsunum við
það að heyra að lykli var snúið og hurðin
opnuð. Hann stakk bréfinu það fljótlega í
vasa sinn. Það var fótatak Marks; hann þekti
það svo vel; og hann vissi að Tiser var með
honum. Marks hrinti upp hurðinni og gekk
beint að borðinu, hann leit á pappírinn og
ritföngin sem láu á borðinu.
“Þú hefir verið að skrifa bréf sé eg, hefurðu
komið því í póstinn?”
Gamli maðurinn hristi bara höfuðið.
“Kæri vinur minn!” rödd Tiser var æst og
skræk. “Ef til vill hefurðu rangt fyrir þér,
kæri félagi. Segðu Mr. Mc Gill að grunur
hans sé ástæðulaus. Segðu honum —”
“Þú þarft ekki að segja honum hvað hann
á að segja,” sagði Mark. “Láttu okkur sjá
bréfið sem þú varst að skrif^; þú ert ekki
búinn að koma því í póstinn enn :— það er
enn óþornað blek á borðinu.” t
Eli Josef bara hristi höfuðið. Áður en hann
gat áttað sig á hvað um var að vera, hafði
Mark þrifið í treyju hans og svift henni af
honum. Bréfið var í vasa ,innan á treyjunni
og stóð það upp úr vasanum, svo Mark var
ekki seinn að taka það til sín. Utan á skriftin
var honum nóg.
“Bradley — eg bjóst við því!”
Mark reif sundur umslagið og leit yfir inni-
hald bréfsins.
“Ætlar þú að fara að klaga mig, er það
meiningin? Nú skil eg því Bradley ætlaði að
vera á skrifstofu sinni frá níu til tvö. Jæja,
hann fær að bíða fjandi mikið lengur eftir
þessu bréfi!”
Gyðingurinn hreyfði sig ekki, hann stóð á
gólfinu við leynihlemminn, hann hélt hönd-
unum krosslögðúm á brjósti sér. Þetta var
allt óhjákvæmilegt, ef til vill höfðu litlu and-
arnir, sem voru allt í kringum hann, hvíslað
buggunar og uppörvunarorðum í eyru hans,
því bros sást leika um andlit hans. •
“Nú Eli,” sagði Mark æstur, og Eii Josef
sá dauðann í augíim hans.
“Þú getur ekki drepið mig, góði Mark, eg
get dáið, já, en eg skal koma aftur. Litlu
andarnir —” *
Alt í einu beygir gamli maðurinn sig niður,
nær í hnng í leynihleranum og hendir hon-
um upp og hlykkjast sem maðkur ofan stig-
ann, sem lá niður að bátnum hans. Mark
þreyf skammbyssu úr vasa sínum, en byssan
hafði fests í rifnu fóðri, svo hann varð ekki
eins fljótur og hann ætlaði, en það gaf hinum
dauðadæmda manni ekkert undankomu hlé.
Hann skaut einu skoti ofan í stigann á eftir
Eli, og svo öðru, sem lenti rétt á milli herða-
honum. Þeir heyrðu skvampið í vatninu er
maðurinn fqll niður í það.
“Láttu aftur hlerann!” Mark var nábleikur
í andliti, og var tregt um að tala. Tiser kon1
fram og lét hlerann yfir uppgönguna.
“Breiddu gólfdúkinn yfir eins og hann var-
Mark gekk að glugganum og opnaði hann
og leit út. Það var dimt úti og sudda rigning'
Þetta var um háflæði.
Tiser hallaði sér fram á stól, og blés mseði-
lega, eins og maður sem hefði verið að gera
harðar líkamsæfingar. Hann gat ekkert sagt'
enda var Mark sama hvort hann sagði nokkuð
eða ekki neitt. Tiser þorði ekki að líta upP'
þar til hann heyrði að glugginn var látinn
aftur.
“Þetta fór vel. Komdu, þú gleymir ekk'
því sem þú hefir séð í nótt, Tiser.”
Tennurnar nötruðu í munni hans aí ótta,
þar sem hann fylgdi herra sínum að stiganunu
Þeir voru komnir ofan á fyrsta pallinn í stig"
anum, þegar barið var á útidyrnar. Tiser
greip höndum fyrir munn sér til að inni'
byrgja hræðsluorg sem hann var í þann veg'
inn að reka upp. Aftur var barið. Úti var
kallað. Opnið dyrnar!” Mc Gill hrökklaðist til
baka inn í herbergið. Á einum veggnum vorU
litlir lokaðir hlerar. Hann slökti ljósin,
opnaði hlerana og horfði út á götuna. Hann
sá að þrír bílar stóðu á strætinu fyrir framan
húsið. Sá fjórði var að koma, og áður en
hann var að fullu stöðvaður, hlupu sex menn
út úr honum, stórir og vígalegir menn,
stefndu að húsinu. f geislanum frá bíla ljósum
um sá hann það andlit sem hann hataði mest<
en hvarf jafnskjótt í dimmuna.
“Bradley!” sagði hann harkalega. “SkyWr
legreglan — húsið er umkringt!”
III. kafli.
Mark slökkti ljósin hið bráðastá. Hann lert
grandgæfilega í kringum sig, gekk að borð-
inu og gætti þess vel að ekkert lægi í kring'
sem gefið gæti nokkra átyllu, benti með bend'
inni á dyrnar og sagði:
“Farðu ofan og opnaðu dyrnar og láttu þa
koma inn.” Nú var barið hlífðarlaust á dyrnar-
“Bíðið þið við!” Tiser var á leiðinni ofa°
stigann. Mark lyfti upp gólfdúknum og opn'
aði leynihlemminn, og lýsti ofan stigann. Hann
aá ekkert nema glyttu á svart vatnið í lækn'
um. Þá mundi hann eftir skammbyssunni
sinni. Hann henti henni hið bráðasta ofan 1
vatnið, lét aftur hlemminn og breiddi gólf'
dúkinn yfir eins og hann var.
“Láttu þá koma upp,” sagði hann í skipand1
róm.
Bradley var fyrstur inn í stofuna. Einn a^
fjórum lögreglumönnunum, sem voru með
honum hafði hraðskota byssu í hendi sér.
“Haldið þið upp höndunum,” sagði Bradley
•snögt.
Mark hélt höndunum upp yfir höfuð sér-
“Hvar er “gatið” þitt?” spurði leynilögreglu'
maðurinn, sem á sama tíma leitaði í öllum
vösum hans.
“Ef þú meinar með orðinu “gat” marg'
hleypu,” sagði Mc Gill storkandi, “ert þú a^
eyða tíma þínum til einskis. Má eg spyrja
hvað annars á þessi leikaraskapur að þýða?
“Hvar er Eli Josef?”
Mark bara ypti öxlum.
“Það er einmitt það sem mig langar að vita>
Eg var að tala við hann í mesta bróðernú
þegar hann sagði mér að hann þyrfti a^
finna mann, en yrði ekki meir en tíu mínútu1'
í burtu.”
Leynilögreglumaðurinn kreisti saman vaí'
irnar.
“Fór til að sjá mann — upp á hund, býst
eg við!” Hann þefaði eftir hvort hann find1
ekki púðurlykt.
“Undarleg lykt hér, sem líkist brenniþráðs-
lvkt. Hafið þið verið að hafa skotæfingar hér>
Tiser?”
Mr. Tiser var náfölur í andliti, og tennurnaf
nötruðu í munni hans. En það var ekki neitt
nýti, Bradley hafði séð hann þannig áður-
Maðurinn var sá mesti hugleysingi, sem hugS'
ast gat, svo þessi hræðsla þurfti ekki a^
stafa af öðru en því, að hann var barna
frammi fyrir lögreglumönnunum.
Bradley gekk inn í hressingar stofuna. lit'
aðist þar um, tók upp fiðluna og bogann, og
skoðaði hvorttveggja vandlega.
“Jæja, eg sé að hann hefir skilið hljóðfærið
eftir.” Hann brá fiðlunni undir höku sér, dró
bogann mjúklega yfir strengina, og lék stutb
en fjörugt lag. “Þú hefir ekki vitað að eg
væri fiðluleikari?” spurði hann.
“Eg einungis veit að þú ert leikari; eg býsl
við að listahneigðin þurfi að fá einhverja
útrás,” svaraði Mark.
Bradley horfði stöðugt á hann.
“Vilt þú ekki hætta að ímynda þér að þu
sért að tala á almennum fundi, Mc Gill, segðu
mér hvar eg get fundið Eli Josef.”
Hann varð eldrauður í andliti, hann gat eig’
dulið hatrið sem brann í augum hans.
(Framhald)