Lögberg - 15.04.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 15. APRJL 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Ef þig langar að vita því eg kom hingað,
skal eg segja þér það. Tiser og eg erum að
reyna að gera ofurlítið góðverk í heiminum,
að reisa við þá menn, sem þú hefir komið á
kné, Brodley —”
Bradley brosti kímnislega.
“Eg þekki “Hvíldarheimilið”, ef þú átt við
þá stofnun”, sagði hann þurlega. “Þægilegt
samkomuhús fyrir krókarefi. Stór hugsjón.
Mér er sagt að þú prédikir yfir þeim þar,
Tiser.”
Tiser glotti ógeðslega, en gat ekkert sagt.
“Þú meinar þó ekki að segja mér að þú
hafir komið hingað til að fá Mr. Eli Josef
til að ganga í hið almenna glæpamanna sið-
bótafélag? Því ef þú —”
Maður kom inn í þessu augnabliki, og gekk
rakleitt til Mr. Bradley, og Mark sá undrunar-
svip bregða fyrir í andliti hans.
“Já, segðu Miss Perryman að hún geti kom-
ið inn.”
Anna Perryman kom inn í stofuna og rendi
rannsakandi augum til allra er inni voru.
“Hvar er Mr. Josef?”
“Það er einmitt það sem mig langar til að
vita,” sagði Brodley.
Hún ansaði ekki því sem hann sagði, en
endurtók spurninguna.
“Eg veit það ekki,” sagði Mark. “Hann var
hér fyrir skemstu, en fór út til eínhverra
erindagjðrða — en hann hefir ekki komið
aftur.”
Mr. Brodley tók hendi sinni utan um hægri
handlegg hennar, og dró hana til sín. Hún
nötraði af reiði út af þessari ókurteisi.
“Miss Perryman, viljið þér gera svo vel
og segja mér, því þér komuð hingað í kvöld.
Eg spyr yður, ekki sem vinuf, heldur sem
lögregluþjónn.”
Svipurinn á andliti hennar hefði verið nægur
til að buga flesta, en Bradley var ekki auð-
velt að villa §jónir.
“Eg kom af því hann skrifaði mér, og beidd:
mig að koma,” svaraði hún með andköfum.
“Get eg fengið að sjá bréfið?”
Tiser skálmaði til hennar í flýti. Mark varð
mjög óþolinmóður á svipinn.
Anna Perryman var í vafa um hvað hún
ætti að gera, þar til hún í feikna geðshrær-
ingu, greip handtösku sína, reif hana opna
og tók upp úr henni pappírsblað.
Bradley tók bréfið, og las þar tvær línur,
sem voru skrifaðar á það, sem voru:
“Eg verð að sjá yður kl. 10 í kvöld. Það
er mjög áríðandi.”
“Hvar er umslagið?”
“Eg fleygði því.” Hún var í æstu skapi og
dró ótt' andann; málrómufinn óstyrkur, en
Bradley hafði ástæðu til að ímynda sér að
það stafaði ekki af ótta.
“Það var auðvitað ekki sent í pósti. Hann
hefir kannske ætlað að gera það. Hann hefir
meint annað kvöld — eg hafði og sett mót við
hann annað kvöld.”
Bradley horfði stöðugt á Mark Mc Gill, en
hann lét engin svipbrigði á sér sjá.
“Vil'jið þér gera svo vel og segja mér hvað
þetta allt meinar.” spurði hún.
Hún hafði nú náð fullu valdi yfir tilfinning-
um sínum.
“Hvað þetta allt meinar?” endurtók Bradley
kuldalega. “Þetta er skyndilögreglan — eða
partur af henni. Eg er Bradley lögreglueftir-
litsmaður. Eg kom hér til að ná Eli Josef, áður
en nókkuð kæmi fyrir hann. Hann ætlaði að
senda mér bréf í kvöld, eg hafði grun um
að hann mundi brúka sama sendimann, sem
var brúkaður til að fara með bréfið til yðar.
Eg er ekki að ljósta upp neinu leyndarmáli
lögreglunnar, þó eg segi yður, að eg var hrædd-
ur um að eitthvað kæmi fyrir Eli Josef, og
ætlaði að koma honum á óhultari stað„ áður
en hanií færi sömu leiðina og bróðir yðar.”
Varir Önnu titruðu, en hún stilti tilfinningar
sínar.
“Áður en lögreglan gerði út af við hann?”
Hún talaði svo lágt að varla heyrðist.
“Þannig fór bróðir minn — ætluðuð þér
gamalmenninu sömu leiðina? Þegar þér hélduð
í handlegg minn, og sviftuð mér til, rétt eins
og eg væri fangi yðar, opnuðust augu mín
fyrir því, hvaða ruddamenni þér-eruð.”
“Hver sagði yður að eg hefði drepið bróður
yðar?” spurði hann rólega.
“Eli Josef,” sagði hún.
Hann stóð þegjandi ofurlitla stund.
“Þetta er áreiðanlega sú argasta lygasaga,
sem eg hefi nokkru sinni heyrt,” var það eina
sem hann gat sagt. Hann snéri sér að karl-
mönnunum og sagði. “Það getur skeð að eg
þurfi að sjá yður aftur í nótt, Mark og þig
Tiser. í millitíðinni getið þið farið heim til
ykkar, sömu leið og þið komuð hingað. En
yður jómfrú fylgi eg sjálfur til bústaðar yðar,
eg þarf að tala við yður á morgun.”
“Eg þarf ekki fylgd yðar, eg vil fara með
Mr. Mc Gill.”
“Þér komið með mér,” sagði hann einbeitnis-
lega.
“Þér veitið mér þá ánægju, að lofa mér að
halda yður frá vondum félagsskap eitt kvöld.”
“Hvað er þér í hug Bradley?” næstum hróp-
aði Mc Gill. “Hvaða sök hefir þú á móti mér?
Eg er orðinn uppgefinn á þessum dylgjum og
dulbúnu aðdróttunum! Komdu út með það!”
Bradley benti einum af mönnum sínum að
koma til sín. “Vísaðu Miss Perryman inn í
bílinn minn.”
Hún hugðist fyrst að sýna mótþróa, en svo
áttaði hún sig brátt, og fylgdi lögreglumann-
inum ofan stigann. Það var ekki fyr en hún
var farin, að Bradley svaraði spurningunni.
“Eg skal segja þér hvaða sakir eg hefi a
þig, Mc Gill. Um þvert og endilangt landið,
héfir hver glæpurinn á fætur öðrum verið
framinn með ofbeldi, nú á síðustu dögum. í
fyrsta skifti í sögu okkar hafa morðingjar
ráðist á lögreglumenn á almannafæri. Lög-
reglumaður var skotinn á Oxley Road í síðustu
viku; og þegar ræningjarnir brutust inn í
Islington skrautgripabúðina, og var komið að
óvörum, skutu þeir hvern sem fyrir var, þar
til þeir sluppu undan lögreglunni. Þetta er
óvanalegt. Þú veist vel að glæpamenn á Eng-
landi hafa vanalega ekki byssu á sér. Það er
nýskipulagður glæpamannaflokkur í landinu
— það er ástæðan fyrir því að eg hef þig
grunaðan.”
“Ert þú að ímynda þér að þessir skotmenn
séu í minni þjónustu?” sagði Mc Gill, og*
Bradley kinkaði kolli.
“Það er einmitt sem mér er að koma tii
hugar — versta morðingjafélag, sem sjálfur
djöfullinn gæti stofnað! Hver sem þekkir sögu
Amerískra glæpamanna, veit hvað nú er að
ske á Englandi. Þú hefir fundið nýja leið
til að uppörvk glæpamenn til samtaka í rán-
um og morðum — og það er sem þú hefir fyrir
stafni. Og þegar eg næ þér, þá næ eg þér
svo, að það skulu vera tuttugu ár á milli
þess að þú ferð frá dómsstólnum, og þeirrar
mínútu sem þér verður slept út úr Dartmoor-
fangelsinu.” Hann gekk ofurlítið nær Mark.
“Og eg skal segja þér annað. Eg veit ekkf
hvað þú ætlar að gera við Miss Perryman,
en þú skalt hafa í huga, að eg skal vaka
yfir hverri þinni hreifingu, eins og köttur
yfir mús, og ef nokkuð kemur fyrir hana þá
skal eg finna ráð til að koma þér undir lás,
án frekari umsvifa.”
“Bera á mig lognar sakir?” hvæsti Mark.
“Ágætt Ameríkanskt orð, sem alveg lýsir
tilgangi mínum,” svaraði Bradley, með upp-
gerðar hæversku.
IV: kafli.
Anna Perryman, varð þess varla vör, að á
leiðinni í gegnum borgina, að hún var undir
yfirheyrslu, svo gætilega var orðum hagað.
Þau fóru fram hjá mörgum bíla stöðvum, en
þau stöpsuðu hvergi, fyr en við hornið á
Westminster brúnni og flóðgarðinum.
“Eg skal útvega yður leiguvagn, Miss Perry-
man,” sagði Bradley. —
Morguninn eftir fór Mr. Bradley til sam-
tals við. Miss Perryman. Hún mætti honum í
stofunni, sém var til hliðar við svefnherbergi
hennar. ^ann hafði símað henni áður og beðið
hana um leyfi að tala við hana. Þegar hann
kom, var hún búin að ná sér að fullu, eftir
það sem skeði kvöldið áður, og var vel undir-
búin að taka á móti honum.
Hann veitti því eftirtekt, að hún horfði stöð-
ugt í augu hans meðan hún talaði, og út úr
hennar rannsakandi augnaráði las hann, hina
djúpu fyrirlitningu, sem hún hafði fyrir hon-
um, og stöðu hans.
“Það eru engin merkj sjáanleg hvað hefir
orðið af Eli Josef,” sagði hann, “en eg vona
að hann finnist, nema það hafi verið farið
burt með hann. Hann var vanur að hafa lítinn
bát, sem hann átti, bundinn við einn póstinn
undir húsinu, við fundum bátinn á Themes,
en tómann.”
Hún horfði stöðugt á hann köldum rann-
sakandi augum. Undir vanalegum kringum-
stæðum, hefði henni litist vel á hann. Hann
hafði gáfulegt andlit, stór glöggskygn og bros-
mild augu. Varir hans kipruðust ofurlítið
s.’.man, þegar hann talaði um hið vonda ná-
grenni, þar sem hús Eli Josef var. Hann leit
mjög hreinlega út, næstum fram yfir það, sem
staða hans krafðist. Herðar hans og mitti,
bentu til þess að hann hafði tamið sér líkams
æfingah. Sterklegar, en þó nettar hendur hvíldu
á borðinu sem hann stóð við — hún bauð
honum ekki sæti. Hatur hennar gegn honum
magnaðist í öfugu hlutfalli við þau áhrif, sem
utlit hans og öll framkoma hafði á hana.
Hún hafði þagað meðan hann talaði — allt
í einu segir hún.
“Eg held að það sé algjörlega ónauðsynlegt
fyrir yður að vera að búa til neinar getgátur,
Mr. Bradley,” sagði hún rólega. “Lögreglan
hefir að öllum líkindum drepið Eli Josef, —
eins og bróður minn!” Tilgátan var svo hlífðar-
laus, að Bradley hafði ekkert svar á taktein-
um. *
“Hann hefir verið barinn — það hygg eg
sé skýringin — því hann hefir ekki viljað
segja yður það sem þér þráðuð mest að vita.
Því átti að láta Eli komast undan, hann var
vitni að glæpnum.”
Hann lyngdi aftur augunum, eins og hug-
urinn væri að skygnast eftir einhverju.
“Vitið þér hvað bróðir yðar var að gera
áður en hann var drepinn, og því hann var í
þessu sambandi við Eli Josef?” Hún svaraði
engu.
“Mig langar til að hjálpa yður.”
Hann hallaði sér áfram yfir borðið, og hann
varð mildari í máli, sem undir öðrum kringum-
stæðum hefði hljómað fagurt í eyrum hénnar.
“Þér kennið við skóla í París, er mér sagt,
og eg vona að þér farið þangað sem fljótast
aftur, og þér reynið, að gleyma þessum hræði-
lega viðburði. Mér geðjaðist vel að bróður
yðar, hann var að vissu leyti vinur minn. Eg
hef líklega verið sá síðasti af vinum hans,. sem
talaði við hann.”
Hann sá hana kypra saman varirnar ofurlítið,
og hrista höfuðið.
“Það hlýtur að stafa af því að þér eruð
‘ekki fyllilega með sjálfum yður, að þér hugsið
eins og þér gerið. Því skyldi lögreglan hafa
gjört honum nokkurt mein? Því skyldi eg sízt
af öllum mönnum í heiminum? Eg hefði lagt
lagt á fremsta hlunn til að hjálpa honum. Eg
þekti æfi hans út í hörgul. Eg vissi hversu
reykull í ráði hann var —”
“Eg held að við getum látið þetta samtal
falla niður,” sagði hún. “Hvort eg fer aftur
til París eða ekki, er mitt sérmál. Eg veit
þér hötuðuð hann — eg trúi því að þér hafið
drepið hann. Það er hvorki maður né kona,
sem á heima í því nágrenni, sem efast um
það, að lögreglan hafi drepið Ronnie. .Eg segi
ekki að þeir hafi ætlað að myrða hann, en
þeir gerðu það.”
Hann stóð alveg ráðalaus.
“Má eg fá að tala við yður, þegar þér eruð
betur fyrir kallaðar?”
Nú tapaði hún stillingunni, og sagði í mikilli
æsing. “Eg vil aldrei sjá yður framar fyrir
augum mér. Eg hata yður og yðar líka! Þér
eruð allir svo snyrtilegir og þýðlegir, en svo
takmarkalaust óheiðarlegir. Þið eruð lygarar,
hver einasti ykkar. Þið hyljið glæpi ykkar
með röngum eyðum, og yfirsjónir yðar með
ofsóknum. Það er í fyllsta máta djöfulíeg at-
vinna, sem þér stundið. Þér lifið á ógæfu og
yfirsjónum vesalinganna, þér gerið yður dýr-
lega með því að kremja hjörtu saklausra barna
og kvenna, og eyðileggja líf þeirra og fram-
tíð —. Þetta er allt sem eg vil við yður tala.”
Hann opnaði munninn eins og til að segja eitt-
hvað, en hikaði við; brosti góðlátlega, tók hatt
sinn og fór. Þegar hann var farinn, yðraðist
hún þess sem hún hafði sagt, og forsmáði sig
fyrir að hafa mist svo stjórn á sjálfri sér. —
En þessi maður hefir drepið Ronnie — því
gat hún ekki hrundið úr huga sér. Hún var
ekki sú eina sem hafði þá skoðun. Fólkið þar
í nágrenninu trúði því, það þóttist hafa óyggj-
andi sönnun fyrir því. Það vissi að Ronnie kom
oft til Eli, það vissi að lögreglan hafði komið
þangað í rannsóknarferðum, og að bílar, fullir
af lögreglumönnum höfðu komið þangað kl.
eitt eftir miðnætti, og að Brad, formaður svif-
lögreglunnar var foringi þess leiðangurs, og
það hafði heyrt hann segja: “Eg skal fá sann-
leikann út úr honum, þó eg þurfi að berja haus-
inn af honum!” Þetta heyrði Harry Cosh, sem
var á fótum, og þar í kring, þegar lögreglan
kom. “Þið megið trúa mér,” sagði Cosh —
eins og hann var kallaður, því hann hafði
tvisvar verið dæmdur til hegningar fyrir að
l.rúka barefli á lögreglumenn. — “Þeir náðu
mér og börðu mig. En er þeir sáu að þeir gátu
ekki sett mig inn, skyldu þeir mig eftir í
svaðinu — Eg þekki lögregluna. Eg man hvað
þeir dustuðu mig til síðast er þeir tóku mig.”
Enginn gat þess til að Eli gamli hefði verið I
myrtur, jafnvel ekki lögreglan. Þeir sögðu
bara að hann hefði horfið. Sá orðrómur barst
út, að þetta kvöld hefði stórt Hollenskt gufu-
skip farið ofan eftir fljótinu um flóðið, og Eli
gamli hefði komist út í það, og siglt með því.
Húsinu hans var lokað, og lyklarnir fengnir
emboðsmanni til varðveislu. Eli hafði viðskifti
við Woolwich bankann, og gefið bankanum
umboð til að borga alla skatta og skvldur fyrir
sig. Cosh endurtók það hvað eftir annað, að
Bradley hefði sagt, “Eg skal hafa sannleikann
út úr honum, þó eg þurfi að berja af honum
hausinn.” Cosh sagði Mark Mc Gill þessa sögu,
Tiser, Miss Perryman, sem skar hana í hjartað,
er hún mintist Ronnie og setti þessa sögu í
samband við dauða hans.
Klukkustund eftir að Bradley var farinn úr
hótelinu, kom Mark Mc Gill til Miss Perryman.
Hann var mjög ör í máli. Hann vissi þó ekki
hversu mikið Bradley hafði sagt henni. hversu
rnikils leyndarmáls að hún hafði orðið áheyr-
andi. Það sem hann vissi og sá, að hún var
aðdáanlega fríð, og gæti orðið sér að miklu
iiði.
“Eg dyl yður einskis, Miss Perryman. Ronnie
eg og Tiser vorum tollsmyglarar. Eg hefi haft
það að atvinnu í mörg ár, og Ronnie var minn
besti félagi. Sjáið þér til, eg get ekki treyst
Tiser nema að nokkru leyti — hann er af-
skaplega drykkfeldur. Hann er, — jæja, ekki
vel'áreiðanlegur. Eg er ekki að reyna að láta
yður hugsa að eg sé heilagur, en þér vitið
hvað lögin eru — það meinar dauðasök fyr*r
þann sem brýtur á móti þeim á því sviði-
Ruddamenni má hálfdrepa konuna sína, og
ekki nema þriggja mánaða fangelsi fyrir, en
ef honum verður á að taka fáeina aura ur
peningaskáp, eða ræna auðmenn af nokkrum
hundruð dollara, þá er hann heppinn ef hann
sleppur með sex ára fangelsisvist.”
“Það virðist ekki að vera svo hræðileg3
syndsamlegt Anna; það er æfintýralegt.” Hann
veitti henni nána eftirtekt meðan hann talaði
cg sá að hún var ákveðin.
skoðun yðar á því að ganga í félag vort —*•
hár innflutningsskattur, svo sem ýmsar sykur
og sætindavörur. Við Ronnie höfðum oft þuS'
r.nd punda hagnað á viku á þeirri verzlun, en
svo voru og ýmsar aðrar vörur, sem við höfð*
nm aukreitis, sem gáfu okkur góðan hagnað.
Eonnie hafði verið búinn að segja henni þetta
allt áður — henni var vel kunnugt um þennan
glæpaferil þeirra. Hún áleit þetta bara eins
og hver önnur meinlaus lagabrot, það var
engum til skaða, nema stjórninni. í sjálfu ser
var það almenningi til hagsmuna, því í gegn*
um þeirra verzlun gat fólk keypt þessar vör-
ur ódýrari.
“Auðvitað ætla eg ekki að neyða yður til
að breyta um stöðu yðar; ef þér hafið breyÚ
skoðun yðar á því að ganga í félag vora —••
Hún hristi bara höfuðið, um neitun gegn
því að hún hefði breitt áformi sínu; það var
glampi í augum hennar, sem hann þýddi sem
svo, að áform hennar að ganga í félag þeirra
hefði styrkst við það, að Bradley hvatti hana
til að fara sem fyrst aftur til Parísar.
“Eg hefi ekki breitt áformi mínu,” svaraði
hún.
“Bradley segir yður auðvitað, að við gerum
ailra handa — smyglum eyturlifjum og alls'
lags óþverra. Auðvitað reynir hann að sverta
okkur Ronnie eins mikið og hann getur. Eytur-
lyf! Eg mundi fyr höggva hægri hendina a^
mér!”
Hún tók fram í fyrir honum.
“Gerir það í sjálfum sér nokkuð til hvað
Bradley segir?” spurði hún.
Þennan sama dag gekk hún formlega í féla^
Mark Mc Gill.
Það var dálítið undarlegt að hún hugsaði
ekki framar um Eli Josef, og hvað hefði valdið
hinu dularfulla hvarfi hans. Bradley hafð1
sterkan hug á því, því dag eftir dag hafð1
hann menn í bátum á læknum, með slæður og
önnur áhöld, til þess að slæða hann upp ur
leðjunni í læknum, en árangurslaust.
V. kafli.
Rúmu ári síðar, á fögru vorkvöldi, heyrð1
Anna Perryman til flugvélar í fjarska. Hún var
að lesa og lagði frá sér bókina og stóð sem
skjótast á fætur, af hliðarborðinu á litla bílm
um sínum, þar sem hún hafði setið og tali®
mínúturnar á litla úrinu, sem hún hafði a
úlnlið sér. Klukkan var sjö og fjörutíu of£
fimm mínútur; flugvélin var á hár réttum tíma’
svo varla munaði sekúndu. Hún opnaði hurð'
ina á bílnum, og tók út langa þrístrengda gler'
stöng, hún gekk frá bílnum, sem stóð þett
undir litlum skógarrunni, til þess að sem minst
bæri á honum. Þarna 'var flugvélin að renna
sér niður, og fór svo varlega, að vart heyrðist
til vélarinnar.
Hún sneri strax við og fór til bílsitis, sneP
litla sveif sem var í framenda bílsins. Þakið
á bílnum var svo gert, að það var sett safl1'
an úr mjóum og þunnum tréflýsum, sem vorU
settar saman eins og venetian gluggablæj3’
þegar hún sneri sveifinni sem hún hélt hend1
sinni á, opnuðust’allar flýsarnar. Undir þakihU
voru speglar, eða spegilgler, sem köstuðu ljós'
býrtunni frá sér út á milli flýsanna í þakinU
þegar þær voru opnaðar. Hún sneri sveifim11
þrisvar, og þrisvar opnaðist þakið og lokaðis1
aftur. Hún skyldi við þakið opið, svo endur'
kast ljóssins frá speglunum héldi áfram a®
skína. Hún hafði ekki augun af flugvélinni’
sem óðum nálgáðist.
Flugmaðurinn háfði séð ljósmerkin, sen1'
send voru gegnum þakið á bílnum, og nú var
hann kominn beint þar yfir er hún var. Flug'
vélin var' varla meir en sextíu fet frá jörðu-
þegar pakki var látinn detta út úr hennú
Pakkinn var festur við silki fallhlíf sem opn'
aðist undir eins, en gerði ekki betur en rétt
taka mesta fallhraðann af pakkanum, hann
það var trékassi — kom allhart niður. Undú'
eins og hún hafði tekið kassan, hóf flugvélin
sig upp og var horfin innan stundar. Hún let
kassann hið fljótasta inn í bílinn, og kom hon-
um fyrir, ásamt fallhlífinni, í þar til gerðu
hulstri undir sætinu í bílnumi Kassinn var
ekki þungur. Mark Mc Gill lét hana aldre’
(Framhald)