Lögberg - 01.07.1943, Blaðsíða 6

6
LOGbEBG. FIMTUDAGÍNN 1. JÚLÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Þér virtust ekki hafa neitt á móti því fyrir
svo sem viku síðan,” nöldraði Mark. “Eg get
bara ekki skilið hvaða sinnaskiptum þér hafið
tekið Anna. Þér rjúkið upp við fólk af hverju
minnsta tilfelli.”
Mr. Tiser var orðínn að einni afsökunarbón.
“Eg vildi enga manneskju í öllum heiminum
síður móðga, en yður Miss Perryman. Eg bara
hélt þessum úrklippum saman, að gamni mínu,
sem sögulegum minjum.”
“Það var engu síður hlægilegt, þegar það
skeði,” skaut Mark inn í.
Anna ypti öxlum, og veik að öðru umtalsefni.
“Hverjir voru teknir til fanga?” spurði hún.
“Það voru menn, sem gerir svo sem hvorki
til eða frá með”, flýtti Tiser sér að segja.
“Braldey þóttist þekkja þá, sem auðvitað var
lýgi, því þeir höfðu kragana á yfirhöfnum sín-
um bretta upp, þegar þeir réðust á hann,”
Mark leit glettnislega til hans, og sagði: “Mað-
ur mundi halda, eftir því sem þér talið, að
yður væri vel kunnugt um það,” og vék að
öðru umtalsefni.
“Anna, eg hefi hérna dálitla gjöf handa
yður.” Hann gekk að arinhillunni, tók ofan af
henni dálitla skrautlega öskju. “Við þénuðum
laglegan skilding á síðustu sendingunni.” Hún
hristi höfuðið. “Eg vil ekki þiggja það,” sagði
hún.
“Því ekki?” spurði Mark. Hún hugsaði sig
um, til að svara honum með sem meinlaus-
ustum orðum.
“Eg skal segja yður Mr. Mark, að eg er
ekki neitt reið yfir því að Mr. Tiser er hér,
því hann veit alveg eins mikið um viðskifti
yðar, eins og þér sjálfur. Eg hefi verið í þjón-
ustu yðar, meir en ár; eg fór tuttugu ferðir,
til ýmsra staða, mánuðinn áður en eg var tek-
in föst, og eg fór aldrei með meir en tveggja
punda sendingu í nokkurri ferð.”
“Jæja,” sagði Mark, þegar hún tók sér mál-
hvíld, “Það voru fjörutíu pund, eða sex hundr-
uð og fjörutíu únsur. Þér sögðuð mér að við
þénuðum þrjá skildinga á hverri únsu, af sacc-
harene, sem við smyglum — það er minna en
hundrað sterlingspunda hagnaður á mánuði —
að mínum kostnaði frádregnum, sem var nærri
því hundrað sterlingspund á mánuði.”
“Það er alls ekki lítill hagnaður, mín kæra
Miss Perryman,” flýtti Tiser sér að segja.
“Fjölda margar verzlanir mundu vera ánægðar
með að þéna hundrað sterlingspund á mán-
uði.”
“Auk þess hafið þér ekki dreift öllum okkar
vörum, góða mín,” sagði Mark. “Þér eruð ein-
ungis ein af mörgum.” Hann rétti henni þetta
litla og skrautlega eski, sem hann hélt á.
“Bradley sagði að eg væri óviðfeldinn, eg
vona að eg sé það ekki.. Má eg sjá hvað er í
eskinu?” sagði hún. Hún opnaði það, og
horfði með aðdáun á það sem í því var.
“Hversu elskulegur demantur og svo skær
og glitrandi — hversu óvanalegur demant!”
“Þeir eru ekki svo óvanalegir,” sagði Mark.
Gimsteinasali, sem er gamail vinur minn, slíp-
aði þennan demant, og bjó þetta armband,
sérstaklega til fyrir mig.”
Hún heyrði Tiser nöldra eitthvað við sjálfan
sig. “Áttflötungs demant”, endurtók Anna, með
hægð.
“Eg var að reyna að koma fyrir mig hvar
eg hafði heyrt getið um áttflötungs demant.
Það var framið rán í Band stræti fyrir nærri
tveimur mánuðum — Áttflötungs demant —
það er einmitt! Maður sem hét Smith. skaut
búðarmanninn til bana.” Hún sá að Mark
hvítnaði í andliti.
“Eríga heimsku, það eru þúsund demantar
með því lagi. Þér haldið þó ekki að eg sé að
gefa yður demant í samslags umgerð?”
Hún rétti honum aftur eskið, og í augum
hennar mátti sjá, að einhver hræðileg endur-
minning speglaði sig. Mark stóð undrandi yfir
því, hvað það gæti verið, sem svo allt í einu
æsti skap hennar.
“Við vorum að bíða í ganginum fyrir framan
réttarsalinn, þegar þeir komu inn með Smith,”
sagði hún í næstum hvíslandi róm. “Þeir settu
okkur inn í fangaklefann, svo við skyldum
ekki horfa á andlit morðingjans. Það var
hræðilegt.”
“Eruð þér orðnar vitlausar?” urraði Mark,
og henti gimsteina armbandinu í eskið aftur
í bræði sinni. “Hvað gengur að yður? Tiser.”
Hann benti á dyrnar.
“Eg þarf að sjá yður seinna.” Tiser þurfti
að látast þurfa að fara strax, vegna áríðandi
erindis. Hann kvaddi Önnu með handabandi,
°g þrýsti hönd hennar einkennilega.
“Eg verð að flýta mér til að líta eftir þess-
um vesalings drengjum, á lögreglustöðinni, því
þeir svelta þá í hel ef þeir geta. Svo góða
nótt, Miss Peryman.”
Mark beið þar til Tiser var farinn og læsti
hurðinni.
“Setjist þér nú niður, og verið góð stúlka?
Það er. eitthvað sem gengur að yður; hvað er
það?”
Hún lagði handtöskuna sína á borðið, og
gekk yfir að eldstæðinu.
“Eg veit ekki,” sagði hún algjörlega fjör-
laust. í því skapi sem Mark var í, var ekkert
líklegra en að hann notaði tækifærið til að
vinna það, sem hann hafði í buga. Hann léfr
aldrei tækifæri sleppa fram hjá sér.
“Það var alveg rétt, sem þér sögðuð um
hagnaðinn af því, sem þér keyrðuð út með.”
sagði hann ofur rólega. “Hagnaðurinn er ekki
eins mikill og ætti að vera. Eg hef verið að
hugsa um að lækka starfskostnaðinn.”
Hún kinkaði kolli að eldstæðinu.
Eg veld yður líklega mesta aukakostnaðar,”
sagði hún án þess að líta á hann.
“Já,” sagði hann brosandi. “íbúðin yðar
kostar mig þúsund sterlingspund á ári ” Hún
leit á hann og sagði.
“Eg hefi altaf viljað fá ódýrari íbúð,” Mark
skelihló að þessu, en það kom ekki oft íyrir
að hann hlæi að nokkru.
“Eg ætla ekki að reka yður út í kuldann,
það er ekki mín meining.” Hann forðaðist að
líta á hana? en horfði niður á rósirnar í gólf-
dúknum. “Eg hef hér tvö stór herbergi sem
eg nota aldrei,” sagði hann.
“Á þessu gólfi?” spurði hún með ákafa,
hann kinkaði kolli.
“Ætlist þér til að eg flytji í þau?”
“Það er ekkert athungavert við það,” bvrj-
aði hann að segja, en hún brosti og hristi
höfuðið.
“Það væri ekkert ódýrara fyrir yður,” sagði
hún.
“Það er eitthvað svo óeðlilegt, eða er það
ekki?” sagði Mark ísmeygilega. “Þér einar í
þessari stóru íbúð hinu megin við forstofuna,
og eg einn í þessum stóru herbergjum!”
Hún auðvitað leit á þetta sem sparnaðartil-
raun, en sagði.
“Eg skal segja yður hvað eg vil. Mig ’ang-
ar til að fá íbúð einhverstaðar annarstaðar,”
sagði hún.
“Langt í burtu frá mér?” Hún kinkaði kolli.
“Þér eruð hræddar um að það verði að um-
talsefni fyrir fólkið?”
“Eg er ekkert að hugsa um það,” sagði hún
“Tiser rétt núna mynti mig á, að eg hef verið
umtalsefni í hans félagsskap.” Mark gekk til
hennar og lagði hendina á herðar hennar.
“Hvað gengur að yður Anna? Haldið þér að
fólk ímyndi sér að þér búið með mér — eins
og Bradley gerir?” Hún leit upp með snöggu
viðbragði, og sagði.
“Gerir hann það?”
“Auðvitað gerir hann það. Hann gaf það í
skin fyrir réttinum.” Hún brosti' að þessari
tilraun Marks.
“Nei, hann gaf ekkert slíkt í skyn. Hann
sagði, ef þér hafið ekki nú þegar farið. Hann
var þá reiður við mig, — hann hefði sagt
hvað sem var. En hann meinti ekkert slíkt.
Ef eg hefði haldið að hann —.” Hún ypti
dálítið öxlum; honum líkaði ekki það, sem hún
sagði, en lét ekki á þ,ví bera*.
“Þér munduð hlæja yður dauða, eg veit að
yður langar til að gera því svíni allt sem þér
getið til ill^; og það langar mig til líka. Þér
gætuð ekki gert honum neitt- meira til bölv-
unar en — breyta til með íbúð.”
“Það gæti verið mér meir til ills en honum,”
sagði hún með hægð. Eftir litla umhugsun
sagði Mark: “Bradley er viðsjáll djöfull.
Ronnie talaði oft um hann, þeir voru nærri
því vinir.”
Hvað var að koma yfir hann upp á síðkastið?
Hann spurði sjálfan sig þessarar spurningar,
hver fj gekk að honum. Undrunin og
óttinn í augum hennar gat honum til kynna
að hann hefði stigið feti framar en hann
ætlaði sér. Eftir litla þögn sagði hann:
“Þeir voru ekki vinir, en —, þér sögðuð mér
að Ronnie hataði hann, og að hann hataði
Ronnie; eða var það ekki?”
“Jú, það var satt, sagði hann upphatt, en
það sannfærði hana ekki.
“Eg á bágt með að trúa því að ha.nn hafi
drepið Ronnie — og eg á með hverjum degi
sem líður verra með að trúa því. Eg veit
ekki hvers vegna, en það er þó svo, það er
sem hann sagði, að hann hefði ,verið vinur
Ronnies,” hagði hún í mildum róm.
Mr. Mark leið ekki vel.
“Það var eitthvað kunningja eða vináttu-
samband miili þeirra?” gat hún til. “Þér vitið
um það Mark, þér eruð búnir að gera mig
dálítið ruglaða í þessu.”
“Það er ekkert til að láta rugla sig, þér
hafið heyrt allt um það”, sagði hann með
óþolinmæði. Hann var kominn í klemmu, sem
hann gat ekki auveldlega komist úr. Hún stóð
fyrir framan eldstæðið, horfði í hinar kuln-
andi glæður í arininum.
“Er hægt að taka nokkurt mark á því sem
Bradley segir?” spurði hún með hægð.
“Nei, ekki viðvíkjandi Ronnie. Eg meina, að
þær vörur sem eg hef verslað með, og það
sem hefir verið sent til mín í flugvél sé —-
eiturlyf.” Hún hélt að það væri; það var sú
óþægilegasta uppgötvun, sem honum var nú
að verða ljós. Allur sá margfaldi vefur af
svikum og lýgi, sem hann hafði ofið til að
blekkja hana og skýla sér bak við, hafði að
engu orðið — en hvenær? Síðustu viku? Fyrir
réttinum? Af einhverju sem hún hafði heyrt?
Og hann reyndi að hlægja burt óttann úr huga
hennar.
“Guð komi til, þér eruð þó ekki að leggja
trúnað á það, sem Bradley segir, er það mögu-
legt? Hann er lygari. Lögreglumenn eru vana-
lega meiri lygarar en glæpamenn. Eiturlyf!
Það er voðaleeg ákæra!”
Hún svaraði hægt og rólega. “Eg hefi aldrei
getað trúað því, eg hefi skilyrðislaust reitt
mig á yður — umhugsunin um, að eg væri að
vinna sama verk og Ronnie gerði, vakti ef til
vill, helst til mikinn metnað í huga mínum;
og eg hugsaði ekki mikið um hvað eg var að
gera. Eg býst við að eg sé bjáni.”
Hún horfði ekki á hann, ef hún hefði gert
það hefði honum verið auðveldara að dylja
hvað honum bjó í hug, svo hann varð að -
reyna að dylja það með málrómnum, en mál-
rómurinn gefur það oft til kynna sem menn
vilja dylja.
“Dropinn holar bergið — Bradley er nærri
því búinn að drepa það traust sem þér höfðuð
á okkur, Anna, þér eruð farnar að leggja trún-
að á það sem hann segir.” Hún svaraði engu.
“Eg get ekki gleymt þessum Smith. Þeir
létu xennilokið í hurðinni fyrir klefanum sem
eg var í, vera opið svo eg sá hann þegar
farið var með hann framhjá klefanum —
eins og vilt dýr.”
“Hann var dæmdur til hegningar í gær,”
sagði Mark, kæruleysislega. Hún varð ótta-
slegin og hrópaði upp.
“Já, góða mín, ef menn fremja glæpi, þá
verða þeir að vera við því búnir að líða fyrir
það. Hann á bara eftir að mæta Mr. Steen.”
“Mark!” sagði hún óttaslegin, en Mark
brosti kæruleysislega. “Mér þykir vænt um að
Tiser var þar ekki, þegar við mættum böðl-
inum. Hann hefði fallið í þúsund yfirlið, ef
hægt væri. Eg er bara viss um að hann hefði
fallið niður, steindauður.”
“Þér virðist hafa taugar úr stáli,” sagði
hún.
“Eg hefi engar!” svaraði Mark léttilega.
“Látum okkur halda okkur við efnið. Hvað
segið þér um íbúða skiftin? Eg get ekki séð
því yður ætti ekki að geta liðið eins vel hér.
Þér þurfið ekki að hafa meiri umgengni við
mig, en yður sjálfri líkar. Eg skal fá nýtt
þjónustufólk.”
“Því þá?” spurði hún.
“Jæja — yður kannske mundi líka það bet-
ur, ókunnugt þjónustufólk.” Og það jafnvel
brá fyrir feimni í andliti Marks, þegar hann
sá hana brosa að þessari uppástungu sinni.
“Eg skil hvað þér meinið,” sagði hún.
Mark fann að einhver ómótstæðileg þrá
greip hann á þessu augnabliki — einhver
ástríða, sem hann gat ekki í svipinn ráðið við,
og krafðist fullnæingar án frekari yfirvegunar,
og á sama augnabliki hafði hann tekið hana
í fang sér og kysti hana af ákefð.
Hún reyndi ekki að slíta sig úr örmum
hans. Hún stóð grafkyr og teinrétt, rólegheit
hennar, sem sefaði ákefðina í honum, og hann
slepti henni.
Hún gekk rólega yfir aS borðinu, þar sem
hún hafði lagt handtöskuna sína og opnaði
hana, tók eitthvað upp úr henni.
“Þér sjáið þetta, Mark?”
Hann sá að hún hélt í hendi sér á lítilli
skambyssu.
“Því berið þér byssu með yður?”
spurði hann, og stóð á öndinni, en hún svar-
aði engu.
“Ef þér reynið til að gera þetta aftur — þá
drep eg yður!” Hún talaði í stilltum, en járn-
köldum róm, það var ekki hinn minsti óstyrk-
ur í málrómnum. Hann varð eins og steini
lostinn. %
“Eg er ekki að hóta yður þessu í hefndar-
skyni, né augnabliksæsingu, eg er bara að
segja yður það.”
Mark varpaði mæðilega öndinni, honum var
stirt um mál, en sagði loks.
“Það er engin ástæða fyrir yður að gera
svona mikið úr þessu sem ekkei;t var.”
Það var barið að dyrum.
“Eg lít öðruvísi á það,” svaraði hún, og
gekk út úr stofunni.
XX. kafli.
Þegar hún opnaði hurðina, sá hún í forstof-
unni gamlan og einkennilegan mann, og við
að sjá hann sefaðist reiðin sem henni þrann í
brjósti.
“Gott kvöld, mín fagra og yndæla jómfrú,”
sagði Mr. Sedemann í viðhafnar róm.
“Jæja, hér er eg frí og frjáls aftur út úr
varðhaldinu! Þér hafið öðlast mikla hamingju.”
Hún hló að þessari romsu.
“Þér vekið samhrygð mína með yður Mr.
Sedemann. Mér þótti svo leitt þegar eg heyrði
að — ” /
Mr. Sedemann hafði oft áður verið það sem
hann kallaði gestur þjóðarinnar, og var alls
ófeiminn að tala um það.
« “Þér þekkið lögregluna, góða mín — þeir
láta ekkert ógert til að troða góða menn niður
í skarnið. Eg er að hugsa um að skrifa bók
um það,” bætti hann við mjög alvarlega.
Maxk kom fram í forstofuna, þegar hann
heyrði hver var að tala. Hann lét sér vel líka
komu Mr. Sedemanns, því hann hélt að hann
mundi koma henni aftur í skapsmunalegt iafn-
vægi, því hún hafði gaman af Sedemann gamla
og einhverja meðaumkun með honum. Hún
sá að glaðnaði yfir Mark, og brosti með sjálfri
sér. Mr. Sedemann fór inn í stofuna með Mark.
Hann litaðist um með miklum spekingssvip.
eins og hann var vanur, og sagði.
“Er kjallarameistarinn yðar farinn?” Hann
var æfinlega góðgerðasamur.”
“Mark benti honum og sagði: Það er Whisky
þarna í skápnum. Hvar heldurðu til núna?”
“Eg hefi yfirgefið heimilið, og skift um
verustað,” svaraði hann og ypti öxlum.
“Maðurinn konunnar sem eg bý hjá, var
hræddur um hana fyrir mér. Mér geðjaðtst
mjög vel að henni, en það var allt saklaust á
milli okkur.”
Anna varð alveg forviða .að heyra hversu
þessi gamli spekingur var ósvífinn.
“Yður er ekki við bjargandisa^ði hún, með
viðbjóði.
“Það er ekki vonlaust; um það,” sagði hann
og tæmdi glasið í einum teig.
Það var auðséð að Mr. Sedemann vildi fá
að tala við Mark undir fjögur augu, og þegar
Anna gat þess til, viðurkendi hann að ávo
væri.
Anna gekk út, en snéri sér í dyrunum og
sagði.
“Þér heyrðuð nú, Mark, hvað Sedemann
sagði um að búa saman eins og fjölskylda!”
Hún fór og beið ekki eftir svari.
>‘Jæja, hvað er þér á höndum nú?” spurði
Mark hranalega, þegar þeir voru orðnir tveir
saman.
“Eg þarfnast dálítillar hjálpar, sagði Sede-
mann. “Eg þarf að svara út stórri peninga-
summu á mánudaginn — læknirinn minn —
“Hversu lengi heldurðu að þetta geti gengið?”
spurði hann hörkulega.
“Alla eilífð vona eg,” svaraði Sedemann of-
ur sakleysislega. Mark horfði á hann heiftar-
augum, en svaraði rólega.
“Heldurðu að eg sé sá maður sem læt hræða
út úr mér peninga óaflátanlega? Eg veit ekki
til að þú sæir neitt sem fram fór í Meyja-
'stiganum.”
“Eg hefi aldrei sagt það,” svaraði Sede-
mann, “en eg var í húsinu. Þér vissuð það
ekki fyr en eg sagði yður frá því. Eg átti að
fara með bréf fyrir minn kæra gamia vin Eli
Josef. Það var, að eg held, all þýðingarmikið
bréf sem eg átti að fara með til lögreglunnar.
Ef eg segi eins og er, þá var það blátt áfram
kæra á yður. Eg "var að bíða niðri eftir að
hann kæmi með bréfið —”.
“Eli Josef fór út,” sagði Mark ákveðinn.
“Eg heyrði hann fara út,” sagði Sedemann
rólega. “Og eg heyrði hávaðann sem því
fylgdi!”
Mark fór og gætti þess að Anna hefði látið
vel aftur hurðina.
“Datt þér þá í hug, að ef eg jafnaði sak-
irnar við Eli Josef, að eg mundi hugsa mig
tvisvar um að gera það sama við þig?” spurði
hann.
Mr. Sedemann muldraði eitthvað um, virð-
ingu fyrir aldrinum.
“Svo er það,” hélt Mark áfram. “Eg veit að
þú hefir ekkert nema getgátu. En við skulum
segja að þú sért að geta til þess rétta, að
eitthvað hafi komið fyrir, og að Tiser, segði
frá öllu — hefurðu hugsað út í það, að þú
mundir vera flæktur í þessu upp að eyrum?”
Sedemann horfði órólegur í kringum sig.
“Mr. Tiser mundi aldrei gera neitt sem væri
óheiðarlegt,” svaraði hann, “eg mundi aldrei
láta mér til hugar koma að hann biti þá hend-
ina sem matar okkur.”
Mark brosti: “Það er að líta á málið frá öðru
sjónarmiði, er ekki svo?”
Mr. Sedemann svaraði ekki fyr, en hann
hafði svolgrað úr öðru whisky glasi.
“Eg sá ekkert — það er bara ágiskun. Eg
gaf yður vissar ráðleggingar, og þér lofuðust
til að láta mig njóta þess. Eg get ekki gert
að því þó fólk sé gott vjð mig. Það er eins
og eg veki góðgerðarsemi fólks. Rétt í morgun
stöðvaði fín dama mig á götunni og bað mig
að gera svo vel og þiggja tvo shillings. Eg
veit ekki hvort hún hafði nokkurn ákveðinn
tilgang með því. Hún leit mjög virðulega út.”
(Framhald)