Lögberg - 19.08.1943, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 19. ÁGÚST. 1943
Arsskýrsla forseta kirkjufélagsins
K. K. Ólafssonar
Flutt á Mountain, N.D., júní, 1943
Þegar yfir heiminn eru að ganga jafn stórfeldir viðburSir og nú
er raun á. svo að allur máttur þjóðanna fer í það öllu öðru fremur
að hevja úrslitabaráttu um livort hamslaus yfirgangur á að ráða lögum
og lofum, eða þær að fá að njóta sín eftir eigin vild og kjöri, er
erfitt að fá greint jafnvel aðal drætti ástansins og horfur, þegar vér
litum til baka vfir liðið ár. I'að er ætíð erfitt að setja rétt mat á sam-
tiðar viöburði, og þá ekki sízt þegar bogi örlaganna er spentur eins
hátt og nú á sér stað. Þeim mun fremur er þörf á vakandi hug og
athugun hjá þeim er láta sig sanna velferð mannanna skifta, að átta
sig að einhverju leyti á einkennum hinnar mikilúðugu heimsmyndar,
sem nú er að birtast og lika að breytast með svo að segja hverjum
degi. Oss hlvtur að liggja á hjarta horfur þeirra verðmæta er eiga
heima efst á blaði hjá þeim er af skilningi eru kristnir menn og þátt-
takendur í lífi kristinnar kirkju. Það greiöir fyrir 'að myndin verði
ekki of margbrotin og ómeðfærileg í alla staði að þrátt fyrir þá skálm-
öld er yfir stendur, hefir sú staðreynd aldrei verið gleggri eða meir
ljóslifandí að þrátt fyrir allar andstæður er heimurinn einn og ókljúf-
anlegur — að alt, sem áhrærir einn hluta hans, varöar héildina alla.
Engin hreyfing er fær sterkan byr á einum stað, eða hjá einni þjóð,
getur skoðast óviðkomandi öðrum þjóðum. Enginn einstaklingur,
engin heild, engin þjóð, getur lifað út af fyrir sig. Það er ekki aöeins
kenning heldur staðfestur veruleiki að enginn getur lifað sjálfum sér.
Sömu heimsöflin eru að togast á um sálir mannanna og mannslífið
alstaðar. Það er ekki tilviljun að meginstefnur og hreyfingar mann-
lífsins virðast hafa það á tilfinningunni að annaðhvort þurfi þær að
ná fvllri tökum alstaðar eða fara halloka alstaðar. Val þeirra er
að útbreiðast eða devja. Heimurinn er að verða eins og eitt heimili,
ein fjölskylda, eitt húsfélag — og það hús, sem sjálfu sér er sundur-
þykt, fær ekki staöist. Heimsástæöur bera þess glöggast vitni. Meiri
innbyröis eining virðist lífsins brýnasta þörf. Skortur þess hefir kom-
i ðnærri þvi að stefna öllu í strand.
í þessu heildarlifi er kristindómurinn og sú stofnun er ber hann
uppi — kirkjan — að keppa eftir þvi að láta sín gæta. Hún og hug-
sjón sú, er hún á að þjóna leggja áherzlu á einingu, sem lifinu tilheyrir
og þarfnast þess að vera tekin til greina og lögð til grundvallar. Hin
kristna kenning er að allir menn séu af einum ættstofni, börn hins
sama föður. AS allir glataðir og fráviltir synir og dætur eigi aftur-
hvarfsvon ef þeir koma til sjálfs sin. AS í hugsun Guðs sé hver
mannssál dýrmæt og ætluö til að geta átt þátt í alsherjar bræöralagi.
Endurnýjun og endurfæðing mannlífsins og einstaklinga þess sé þýö-
ingarmesta hlutverk þessarar jarðnesku tilveru. Það er sjálfsagt að
kannast við að mjög hefir verið skortur á að þessi kenning eða hugsjón
hafi veriö útþýdd í raunveruleik iífsins. Og nú þegar allur heimur
logar i stórfengilegasta og ægilegasta ófriði mannkynssögunnar, má
virðast að kotni fram slíkt algjört vonleysi um að þessi grundvallar-
atriöi kristinnar lífsskoðunar getKátt nokkurt griöland í nálægri fram-
tið. Þess ber þó að minnast að mitt í ófriöinum hefir komið fram
greinilegur vottur þess að hin kristnu verðmæti eiga lífsþrótt, sem
engin hörmung fær yfirbugaö. Kirkjan hefir haldið jafnvægi margfalt
betur yfirleitt en í heimsstyrjöldinni fyrri. Þá voru margir kirkjunn-
ar menn mjög glapyrtir, og töluöu yfir sig og tóku í strenginn með
þeim er mest voru æstir af hatri og hefndarhug. Nú hefir kirkjan
jafnhliða lagt til ákveðnustu og einbeittustu mótstöðumenn yfirdrotn-
unarstefnunnar og veriö jákvætt samtengingarafl, þrátt fyrir alt um-
rót mannlifsins. Hjá undirokuðu þjóðunum hafa merkisberar hennar
í orði og athöfn talaö kjark í þá er óréttinn líöa og sýnt trúmensku,
hvaða ofsókn og ógnanir sem yfir þá hafa gengið. Á styrjaldartíma
er auðvelt að blása að hatri og hefndarhug, ekki sízt þegar ofbeldið
hefir farið í annan eins æðisgang og átt hefir sér stað hjá möndul-
ríkjunum í þessum ófriði. En kirkjan hefir undantekningalítið borið
gæfu til þess að leggjast á gagnstæða sveif. Enginn hefir í því efni
betur sýnt hinn kristilega anda en hin kristna höföingskona Kínaveldis,
Madame Chiang Kai-shek. Þjóð hennar hefir troðið þrúgu hörmung-
anna lengur og meir en nokkur önnur þjóð á þessari píslarvættistíð.
Harðvígur óvinurinn hefir einkis svifist til þess að koma þjóðinni á
kné, og Madame Chiang hefir á fylsta hátt sett sig inn í og tekið þátt
í hörmungum þjóðar sinnar. En hún forðast að gefa hatrinu nokkurn
byr undir vængi og byggir alla von fyrir framtíðina á því að kristilegt
göfuglyndi megi ráða fram úr með sanna heill allra þjóða fyrir augum.
Fáir, ef nokkrir, geta komið fram með yfirburöa myndugleik þessarar
merku konu, en hún hefir veriö talsmaður þess, sem einkent hefir af-
fetöðu kirkjunnar þvinær einróma. Þessi andi hefir áhrif á afstöðu í
öllum málum, eins og frekar skal gjörð grein fyrir.
Þeir, sem muna eftir heimsstyrjöldinni fyrri, minnast þess hve
almenn var sú tilfinning, að ef stríöiö aðeins ynnist, væri öllu borgið.
Það var eins og menn byggjust við að stríðið, sem átti að binda enda
á styrjaldir, mundi af sjálfu sér ráða fram úr vandamálum mannanna
og stefna í átt til þeirra hugsjóna, sem vermdu hjörtun til átaka og
fórnar meðan hildarleikurinn var háður. Reynsla og skilningur hafa
leitt i ljós skammsýnina i þessu. En sama hættan vofir yfir í hverri
styrjöld. Kirkjan hefir mjög alment beitt sér fyrir þvi að vekja
menn í þessu efni. Þegar svæsinni árás er hrundið, eins og vér
treystum að þjóðum vorum auönist enn aftur í þetta sinn, þá vinst
það eitt að tilraun möndulríkjanna að sölsa undir sig heiminn og öll
sú hörmung er þvi mundi fylgja fyrir menningu, mannúð og frelsi, er
á enda. Hvað tekur við er alveg undir því komið hve viturlega og vel
verður framfylgt þeim hugsjónum, sem hafnar hafa verið við hún i
baráttunni af fyrirliðum vorum og öðrum ágætismönnum. Hér er ekki
að ræða um auövelt hlutverk, hvað mjög sem hugur fylgir máli að
leysa það af hendi. Svo stórfeldum umbrotum fylgir uppleysing á
stórum sviðurn í lifi þjóðanna, og þá er vandinn að koma að þeim
áhrifum, sem mest riður á. Samkvæmt hugsjón sinni er kirkjan fyrir
munn margra sinna ágætustu manna að hvetja þjóðirnar til auðmýktar
og skilnings á þvi að þær mega ekki vera blindar fyrir því marga í
eigin fari, sem þarf að gjörbreytast, ef alment á að vera vakin trú á
því að hugur fylgi máli i vorum endurteknu hollustujátningum við
hinar æðstu hugsjónir. Hjá lýöræðisþjóöunum hefir verið vaxandi
skilningur á því innan kirkjunnar að iörun og afturhvarf. þarf að
komast að í saqibandi við mistök og vanrækslu er vér eigum sameigin-
lega þátt i, alveg eins og i sambandi við einstaklingsframkomu. Þannig
eru mannfélagsmálin að skipa sér réttilega á bekk hjá kirkjunni, án
þess að sveigja hana frá þvi aðal hlutverki sinu að boða fagnaöar-
erindið öllum þjóðum. Þannig færist í það horf að kirkjan geti verið*
sem viðkvæm samvizka i lifi þjóðanna og í mannlifinu yfirleitt. Rétt-
indi eru þá ekki fráskilin skvldu og ábyrgð, heldur nýtur sín þar heil-
brigt jafnvægi. Spámannleg vandlæting og djörf umbótaþrá hafa
notið sin á háum stöðum innan kirkjunnar, svo vart hefir áður verið
i fyllra mæli. Vegna þessa blasa mörg vandamálin ennþá skýrar við
en áður, og er það fyrsta sporið til þess að nálgast megi úrlausn.
Þetta eru alt vormerki er ákveðið ber að fagna.
Ekki skiftir þaö minstu aö vandlæti kirkjunnar hefir snúist í eigin
garð. Það er tiltölulega auðvelt að beita aga vnadlætisins út á við, en
lofar meiru þegar það fæst við eigin afstöðu. T. d. hefir tilfinning
fyrir því hve skiftir krftar kirkjunnar eru, komið fram mjög ákveðið
í siðustu tið. Eg hefi í huga ákveðinn flokk af ritgerðum í útbreidd-
asta kristilegu riti Vesturheims, sem um leið er eflaust útbreiddasta
kristilegt rit í öllum heimi. Umræðuefnið er tillaga hins víðkunna
trúboða Stanley Jones í þá átt að sameina allar kristilegar kirkju-
deildir í eina alsherjar heild. Engin deild á að hverfa eða tapa nafni
sínu, heldur að gerast þáttur i stærri heild svipað eins og ríkin eru
þættir i alþjóðarheild Bandaríkjanna. Með þessu móti hygst hann að
•varðveita söguleg verðmæti í lífi kirkjudeildanna án þess að hindra

fylstu samvinnu. Ritgerðirnar eru eftir menn úr hinum ýmsu kirkju-
deildum. Það, sem vakti sérstaklega athygli mína var hve margir
þeirra er hér tóku til máls sneru sér að því að kanna ástæður hjá
sinni eigin deild og benda á hvað væri að þar. Hitt hefir verið tíðara
að vera glöggskygn á annmarka annara deilda, en láta í veðri vaka
að heimafyrir sé alt í bezta lagi. Mér virðist það heilbrigöisvottur
að hollusta við eigin kirkju þurfi ekki að vera andstæða við glögg-
skygni um hag hennar og ástæður. Slíkur hugsunarháttur á þátt í því
að draga saman deildir kirkjunnar til sem ákveðnastar samvinnu, eins
og nú er raun -á. Aldrei hefir t. d. verið önnur eins samvinna með
deildum lútersku kirkjunnar í Ameríku eins og nú á sér stað. Arang-
urinn er sá að kirkja vor er nú í fremstu röð í þjónustu í þarfir her-
manna vorra og á öðrum sviðum er snerta brýnustu þarfir hinnar
líöandi stundar. Svipað hefir heilbrigð samvinna víöar áorkað. Mönn-
um kirkjunnar er að verða ljóst að samvinna fremur en samkepni er
brýn þörf samtíöarinnar. Á undan styrjöldinni var þessi samtaka
stefna búin að fá allmikinn byr, en siöan hefir hún færst mjög í
aukana. Heimssamband kirkjudeildanna (World Council of Churches)
var þá. komiö mjög nærri fullnaðar myndun, og viðbúnaður er gerður
til þess að strax og styrjöldinni lýkur geti það tekið til starfs og notið
sin til hefmsáhrifa. Þessi einingar viðleitni byggir ekki á því að hlut-
aðeigendur slái af sannfæringu sinni eða geti nieö voðfeldum oröum
hulið allan ágreining, heldur að samvinna geti eflst út frá sameigin-
legum grundvallaratriðum án þess að því fylgi þrýstingur að móta alla
í sama móti. Þannig geta áhrif eðlilega borist á milli. Það lýsir því
betur þessari hreyfingu að minnast þess að jákvæö stefna guðfræðilega
er að aukast yfirleitt innan allra kirkjudeilda og tilfinning fyrir því
að kirkjan má ekki við þvi að vanrækja sögulegan kenningargrundvöll
sinn. Stefnan er ekki að amast við nútíðar þekkingarviöleitni á neinu
sviði, heldur aö krefjast þess að nútíma hugsun geri full skil hinum
kristilegu staðreyndum og söuglegri þróun kristinnar kenningar og
áhrifa. Hvorki blind íhaldssemi eða hrokakent og sjálfkrýnt frjáls-
lyndi fær fyr undir vængi, heldur lifræn viðleitni að bera fram fullan
mátt hinnar kristnu lífsskoðunar án skerðingar í nútiðar hugsun og
áhrifum. AS merki til þessa koma fram frá yztu takmörkum íhalds-
semi og óákveðins kenningarlegs víðfeðmis, gefur nokkurn vott um
að markverö hreyfing er að ryðja sér til. rúms. Missouri sýnóckm
Iúterska hefir staðið sem ötulasti og einbeittasti málsvari ihaldssemi
og einangrunar um langt skeið. Nú er hún í víðtækri samvinnu við
aðrar Iúterskar kirkjudeildir þessarar álfu í fyrsta sinn, og ekki ótítt
að frá starfsmönnum hennar komi fram löngun að lengra verði
komist. Þeir, sem söguna þekkja, kunna að meta þetta tákn frá hægri
væng guðfræðilegrar stefnu. En ekki síður markverð fyrirbrigði ber-
ast frá vinstri væng guðfræöilegrar hugsunar, en þar hefir únitara
kirkjan haslað sér völl. Merkur prestur þeirrar deildar, John Clarence
Petrie, lýsir þvi yfir i Christian Ccntury, sem er sama ritið og áður
hefir verið vikið að i þessari skýrslu, að kenningargrundvöllur IVorld
Council of Churches ætti að geta veriö aögengilegur únítörum, en sá.
grundvöllur er fólginn í játningu Péturs postula: “Þú ert Kristur,
sonur hins lifanda Guðs.” Ekki hefi eg neina hneigð til þess að gera
úr þessu meir en ástæða er til, þó óvanalegt sé fyrir íslenzk eyru af
heyra slíkt úr þessari átt. En áherzlu leggur það á ummælin að þau fá
frekari skýringu við ýmislegt í ritgerðinni. Þar er þess getiö að við
prestaskóla kirkjunnar hafi á mjög áhrifamikinn hátt komist að stefna
lúterska guöfræðingsins Karl Barth og haft mikil áhrif meðal nem-
enda. En þetta umrót bæði til hægri og vinstri innan kirknanna, virð-
ist mér sýna að samdráttarafl sögulegs kristindóms er mjög áberandi.
Kirkjunni er að verða meir ant um að efla heildar áhrif sín.
Ekki væri rétt skýrt frá horfum og ástæðum, ef ekki væri að því
vikið að þrátt fyrir þessi og önnur vormerki í lífi kirkjunnar, ber ekki
að loka augum fyrir því að alvarlegar viðsjár í andlegu og siðferöi-
legu viðhorfi eru mi|clar í nútíöarlífi. Hvað mjög sem mönnum rétti-
lega liggur á hjarta að helsteína nazisma og facisnta lúti í lægra
haldi í heimsbaráttunni yfirstandandi, má ekki gleymast að styrjaldir
eins og sú, sem yfir stendur, auka með ári hverju sem þær endast
sifelt vaxandi siðferðilegan og andlegan vanda, sem ekki er leystur
þegar sennunni er lokið. Þar við má bæta þeirri hættu að þegar friður
kemst á, verði erfitt að fá full samtök um að láta hugsjónamarkið ekki
lækka T.il alls þessa þarf vizku og vilja, auk vakandi og viðkvæmrar
samvizku. Fyrir því eru all glögg skil að öll strið er Bandaríkin hafa
háð hafa hnekt lífi kirkjunnar hlutfallslega við það hve mikiö hefir
reynt á þjóðlífið. Lífsmagn kristninnar hefir sýnt sig í því hvernig
viðreisn hefir fengist á ný. Engin styrjöld fram að þessari síðustu
greip eins inn í þjóðlífið, ef til vill, eins og þrælastríðið, þegar nánir
þjóðbræður bárust á banasjótum. Afturkippur þá greinilegur í lifi
kirkjunnar. Sama í frelsisstríðinu og fyrri heimsstyrjöldinni, sömu-
leiðis að einhverju leyti í minni styrjöldunum. Áður en búið var að
ná sér eftir fyrsta heimsstríðiö, skall á kreppan, sem einnig hnekti, og
áður en áhrif hennar voru bætt, kom heimsstyrjöldin seinni, sem mað-
ur vonar að dragi til enda áður en langir timar líða. En þá veröur
mörgu að lúka. Einn atkvæðamesti kennimaður ensku kirkjúnnar á
þessari tið, Leslie D. Weatherhead, — eins og menn minnast var
kirkja hans, City Tcmple eyðilögð af loftsprengjum — hefir mjög
nýlega í merkilegri ritgerð lýst kristilegum horfum á Englandi undir
ástæðum stríðsins. Hann fagnar yfir hinni heilbrigðu og tilþrifa-
miklu forystu erkibiskupsins í Canterbury, William Temple, sem ber
höfuð og heröar yfir flesta leiðtoga kristninnar á þessari tíð, og yfir
ýmsum merkjum þess að ástæður samtíðarinnar hafi vakiö ýmsa til
hugsunar og andlegs gróða. En yfirleitt kemst hann að svipaðri nið-
urstöðu og Dr. Hutchins forseti Chicago hásklóans komst nýlega um
Bandaríkjaþjóðina, að efnaleg vellíðan og öryggi væri aöal hugsjónin,
sem verulega hefði náð tökum, en að skortur væri á þeim þroskuðu
hvötum, sem einar gætu trygt að menn vildu leggja það á sig er við
þarf til að unna öðrum þessa engu síöur en sjálfum sér. Þessir menn
eru sannir mannvinir og liggur á hjarta að jafna tækifæri lífsins og
eyða neyðinni. En þeir trúa því aö dýpkun andlegs lífs hjá ein-
staklingunum geti ein veitt tryggingu þess að jafnvel æskilegustu ráð
reynist ekki einbert hjóm. Þetta er sem bergmál af oröum Krists:
“Leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun alt þetta veitast yður að
auki.”
Á drætti þessa viðhorfs er bent hér með það eitt fyrir augum, að
þörfin og tækifæriö í nútíðarlífi að þroska andlegt líf einstaklinganna
megi blasa við oss sem mesta nauösynjamálið og aðal hlutverk krist-
innar kirkju. Þörfin á Guði eins og hann birtist í Jesú Kristi, er lífs-
ins brýnasta þörf. Mesti harmaleikur þegar mennirnir finna sig án
Guðs. Hvað oft sem kirkjunni mistekst að gera sjálfri sér og öðrum
þetta nægilega Ijóst, birtist það sem leiðarljós út úr lífi þeirra, sem
ákveðnast hafa þreifað á veruleika andlegs lífs. Og að Guð er oss
of lítið, er undirrót hins sárasta ófarnaðar Iífsins. Þeir, sem brynjaðir
eru öruggleika þeim er innilegt samfélag við Guð veitir, fyllast ekki
ofmetnaði yfir vormerkjum né tapa kjark vegna þess erfiölega horfir
við. í þeim anda einungis getur heilbrigt starf kristinnar kirkju verið
borið uppi. Það er einungis eitt viðhorf í þessu efni, og þó vér séum
fámennir eigum vér hlutdeild í þvi. Og þýðingarmesti þátturinn í
þroska alls kristilegs hjá oss er í lífi einstkalinganna, heimilanna og
safnaðanna, sem mynda félagsskap vorn. Þar er grundvöllurinn
lagður, og ræktarsemin og þroskinn þar ræður þeim kristilega mann-
dóms vexti, er náð verður meðal vor. Þaðan kemur efniviðurinn í
viðtækari félagsleg samtök vor of starf. 1 því efni þurfum vér að
vera hver öðruf styrkur er vér komum saman á kirkjuþing. •
Fjórir erindrekar úr vorum hópi sátu kirkjuþing Unitcd Lutlieran
Church in America í Louisville, Kentucky, dagana 14.—21. okt. á liðnu
hausti, tveir prestar og tveir leikmenn. Forseti og skrifari skipuðu
kennimannasætin. Leikmennirnir voru G. J. Oleson og Grettir L. Jó-
hannson. Allrækilega hefir almennigi verið gerð grein fyrir þinginu,
og bar ritgerð Mr. Oleson vott um að fátt á ferðinni eða þinginu fór
fram hjá honum. Veit eg að almenningur vor hefir hlotið bæði ánægju
og uppbyggingar af. Auk þess hafa í nokkrum söfnuöum verið flutt
erindi um þingið,,sem frekar hafa skýrt málefnin. Það var augnamiö
U.L.C.A. að frá þinginu yrði skýrt í öllum söfnuðunum munnlega.
Ýmsar ástæður og staðhættir gerðu það ómögulegt hjá oss, en hvergi
var á prenti itarlegar skýrt frá þinginu en hjá oss. Var það viðleitni
að framfylgja anda þeirrar hugsjónar að færa þingið heim til fólks-
ins, fremur en bókstaf fyrirkomulagsins. Vona eg að það hafi að
miklu leyti náð tilgangi stnum. Varla getur það dulist hvílíkur gróði
getur fengist við það að víkka sjóndeildarhringinn í sambandi við
kristileg starfsmál og hugsjónir.
Hvert árið færir eiliföina nær. Á liverju ári færast margir úr
félagshópi vorum inn yfir takmörk eilífðarinnar. Er þar margs að
minnast, margt að þakka. Fái ljósiö, sem vill upplýsa hvern mann,
að komast að, fá þeir, sem fara, og þeir, sem eftir bíða, að þreifa á
að hjálp Guðs bregst ekki í mesta sársauka lífsins. Þó sársaukinn
ekki hverfi, eru hjörtun friðuð. Guði sé Iof, sem gefur sigurinn.
Heiðursforseti kirkjufélags vors, séra Níels Steingrímur Thor-
laksson andaðist í Canton í Suöur Dakota þann áttunda dag febrúar-
mánaðar þessa Drottins árs. Rúmra áttatíu og sex ára er hann lézt,
var hann meöal hinna síðustu er mundu öll frumbýlingsárin. Prests-
þjónusta hans hófst þegar kirkjurfélag vort átti aöeins tveggja ára
sögu. Sem sóknarprestur og starfsmaður kirkjufélagsins ávann hann
sér miklar vinsældir og álit. Hann skipaði flestar helztu trúnaöar-
stöður kirkjufélagsins um lengri eða skemri tíma. Forseti var hann í
tvö ár, frá 1921-1923. Hann var eini heiöursforseti í sögu félags vors.
Minningarrit um hann hefir verið undirbúið fyrir þetta þing í auknu
tölublaði Sameiningarinnar. Þannig vildum vér heiðra minningu vors
ágæta bróður og tjá ekkju hans frú Eriku Thorlaksson og öðrum
ástmennum hans vora innilegustu samhygð.
Kona mín, Friðrika Björnson Ólafson, lézt að heimili okkar í
Seattle 14. nóv. 1942. — Eg vil hér leyfa mér að þakka þá hluttekning
og vinarhug, er eg og mínir höfum orðiö aðnjótandi frá embættis-
bræðrum mínum, einstaklingum og félögum víðs vegar, bæði nú og
tólf árin öll er kona min bar sinn sjúkdómskross. Einnig vildi eg
vikja að með þakklæti hvernig hennar hefir verið minst með opinber-
um og prívat ummælum og með kærleiksgjöfum til góðra fyrirtækja.
Þetta hefir verið metiö mjög af mér og fjölskyldu minni.
Skarðið, sem er eftirskiliö ár hvert við fráfall þeirra er með oss
hafa lifað og starfað, er stórt, en áhrif þeirra lifa eftir þá. Þannigi
vill Drottinn uppbyggja sitt ríki og efla lifsins sönnu verðmæti að ein
kynslóðin taki við af annari. Það samhengi riður á umfram alt að
varðveita.
Sunnudaginn 5. júlí setti forseti séra Bjarna A. Bjarnason inn
í embætti i prestakalli Norður Nýja íslands, við guðsþjónustu í Ár-
■borg. Sama sunnudaginn flutti hann einnig prédikun við guðsþjón-
ustur í Geysis og Bræðra söfnuöum. Aðsókn var góð. Þetta presta-
kall er bæði víölent og fjölment. Það á mikilvægan þátt í kirkjusögu
vorri. Eins og menn minnast, þjónaði séra Jóhann faðir séra Bjarna
þessu prestakalli í tuttugu ár. Erfir séra Bjarni þar miklar vinsældir,
og mun með aöstoö sinnar góðu konu bæta þar miklu við.
Séra Sigurður Ólafson hefir veitt nokkra þjónustu i Gimli presta-
kalli mest af liönu ári samhliða því að rækja söfnuð sinn í Selkirk.
Annars hefir ekki náðst föst ráðstöfun fyrir fraffttíðarþjónustu. —<
Séra B. Theodore Sigurðsson hefir alt árið verið starfandi i Vatna-
bygðunum í Saskatchewan. en gefur sig nú aðallega við þjónustu
safnaöanna í austurhlutanum í Leslie og Foam Lake umhverfinu. —
'Séra Rúnólfur Marteinsson veitti um hrið þjónustu hér eystra eftir
kirkju^ing i fyrra, en hvarf þá aftur til Vancouver, B.C. Hefir hann
þar haldiö uppi starfi áfram meðal fólks vors með góðum árangri með
því augnamiði að starfið þar mætti komast á fastan fót í ákveðnu
safnaðarlífi. Nú laust á undan þessu þingi hefir hann flutt guðsþjón-
ustur að Langruth. — Séra Martin Oygard, norskur að ætt, hefir
reynst fjög farsæll og ötull starfsmaður að Lunda og þar í grend, en
mun nú i þann veginn aS taka stöðu sem herprestur 5 herliöi Canada.
Prestarnir i föstum prestaköllum munu flestir eða allir hafa veitt
nokkra hjálp á prestslausum sviðum og við sérstök tækifæri utan
heimastarfsins.
Það lofar miklu hve vel eru að gefast prestsefnin tvö er við guð-
fræðinám hafa veriö undanfarandi. Harold Sigmar hefir nú lokið
námi við Mt. Airy prestaskólann i iPhiladelphia. Á liðnu sumri starf-
aSi hann hjá Hallgrímssöfnuöi í Seattle við bezta vitnisburð. Leiddi
sú viðkynning til þess að hann hefir hlotiS og tekið prestsköllun frá
þessum söfnuði. Hann verður vígður á þessu þingi og tekur til starfs
í Seattle í byrjun næsta mánaSar. Kona hans var meö honum við
starfið í fyrra sumar, og veröur ná fast heimili þeirra í Hallgríms-
söfnuði íCalvary Lutheran Church). Þessi tilhögun er með fullu
samþykki Board of American Missions og heimatrúboSsnefndar
kirkjufélags vors. ViShorfið í Seattle er því nijög uppörfandi. Skuld-
inni á kirkjunni að undanteknum eitt hundrað dollars, var lokiö 1. júlt
í fyrra, en er nú öll greidd. Hafði hún verið söfnuðinum mjög erfið,
einkum á kreppuárunum, og tekið mest af gjaldþoli safnaðarins stund-
um. Laus við þá byrði og njótandi sama styrks til prestsþjónustu eins
og áður frá Board of American Missions, gerir söfnuðurinn nú ráð
fyrir að gerast algerlega sjálfstæður fjárhagslega á fimm árum. Ætti
þaö því fremur að geta tekist vegna þess fjölda af okkar fólki, sem
til Seattle hefir flutt í síðustu tíð, langt fram yfir það, sem nokkurn-
tíma áður hefir átt sér stað. Gæfa og gengi fylgi ungu hjónunum inn
á þeirra nýja starfssvið. — Skúli Sigurgeirsson á eftir eitt ár við guS-
fræöinám. í fyrrasumar starfaSi hann á heimatrúboðssviSinu. Gafst
mér góður kostur á að kynnast þvi hvernig hann kom sér við starfiö
norður með Manitobavatni. Hans látlausu alþýðleglieit samfara hóg-
væru sjálfstæði voru metin, og honum spáð nytsömum starfsferli. 1
sumar er hann aftur við starfið. Er gott til þess að vita að á næsta
vori verða hann og kona hans tilbúin til fastrar starfsemi. — Einn
væntanlegan guðfræðinema er mér kunnugt um með vissu, Eric
Sigmar, bróður Harolds. Mun hann á næsta hausti byrja á guðfræði-
námi. Er þar efnilegur liðsmaður. Fleiri hafa veriö á sama rekspöl,
en hafi þeir ekki formlega ákvaröaö sig og fengið meSmæli kirkjunn-
ar, eru þeir gripnir í stríðiö. Vonandi fer þaS að draga til lykta, svo
betur rætist fram úr. Þöfin er mikil og vaxandi.
Látið ekki tækifærið ganga
úr greipum yðar!
Verzlunarmenntun er ómissandi nú á dögum, og
það fólk, sem hennar nýtur, hefir ætíð forgangs-
rétt þegar um vel launaðar stöður er að ræða.
Það margborgar sig, að finna oss að máli, ef þér
haíið í hyggju að ganga á verzlunarskóla; vér
höfum nokkur námskeið til sölu við frægustu og
fullkomnustu verzlunarskóla vestan lands.
The Columbia Press Limited
Toronto og Sargent, Winnipeg
L=============