Lögberg - 26.08.1943, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. ÁGÚST 1943.
.........Xðgfaerg.....................
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LIMITED
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba
Utanáskrift ritstjúrans:
KDITOR LÖGBBRG,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Man.
Editor: EINAR P. JÓNSSON
Verð $3.00 um árið — Borgist fyrirfram
The “Lögberg" is printed and publisheó by
The Columbia Press, Lámited, 695 Sargent Avenue
Winnipeg, ManitoDa
PHONE 86 327
Öðalsrækt og aðalslund
Þeir, sem leggja rækt við óðöl feðra sinna
og mæðra, verða að jafnaði menn með mönn-
um hvar sem þeim er í sveit komið; þeim
vegnar vel og þeir verða langlífir í landinu;
hinir, sem afrækja slíkar dyggðir tapa tá-
festu og eiga það á hættu að hrapa fyrir
björg. — Þó viðtað sé, að allmargir afkom-
endur íslenzkra landnámsmanna í þessari álfu,
leggi góða rækt við óðöl feðra sinna og sitji
þau með sæmd, dylst það þó eigi, að hið gagn-
stæða á sér í ýmsum ti-lfellum stað; jafnvel
sögufræg býli, sem borið hafa nafn vorra
ágætustu landnámsmanna, eru nú komin úr
eigu Islendinga og í hendur þeim, sem lítil
eða engin skil kunna á verðmætum íslenzkrar
menningar; í einstökum tilfellum má ef til
vill réttlæta slík afsöl, þó önnur verði ekki
auðveldlega afsökuð, vegna auðsæilegrar vönt-
unar á heilbrigðum ættarmetnaði; skyldleikinn
milli manns og moldar, er það náinn, að hætt
er við alvarlegum veilum í skapgerð þeirra
manna og kvenna, er afrækja blettinn, þar
sem þau voru borin og' barnfædd. Óðalsrækt
og aðalslund haldast jafnan í hendur. í rækt-
arsemi við óðalið felst hin fegursta þjóðrækni;
þar, og hvergi nema þar, eru fyrir hendi þau
skilyrði sem nauðsynleg feru til verndar hinum
margvíslegu menningar erfðum; upp úr þeim
jarðvegi hafa sprottið þeir kvistir, er vaxið
hafa upp í laufþrungið tré, sem skýlt hefir
nýgróðrinum og vísað honum veg til hollrar
þróunar; þar hefir íslenzk tunga átt griðland,
og þar á hún líka í hinni vestrænu dreifingu,
r.ð eiga enn um langan aldur griðland, ef hug-
ur fylgir máli, um viðhald hennar, eins og
góðu heilli enn kemur víða í ljós; með því að
ferðast um nýbygðir íslendinga vestan hafs,
einkum utan borganna, sannfærist maður brátt
um það, að þar sem virðingin fyrir landnáms-
óðalinu stendur í mestum blóma, skipar tung-
an hinn glæsilegasta heiðurssess; í slíku sam-
býli skapast aðalslund, sem ógjarna lætur segja
sér fyrir verkum, og mun þar að jafnaði verða
“hult um heimamann”.
Ekki alls fyrir löngu, áttum vér leið um eina
alfegurstu nýbygðina í Nýja íslandi, þar sem
lifandi kornstangamóða bylgjaðist í heiðsval-
anum á báðar hendur, en spegilslétt, vatnið
speglaðist norður undan; bílstjórinn var ís-
lenzkur sonur þessarar fögru bygðar; beggja
vegna fram með akveginum stóðu reisuleg
býli; er vér intum hann eftir nöfnum þeirra,
kom á hann nokkurt hik. Eftir stundarkorn
rauf hann þögnina með svofeldum orðum:
“í stóra bænum þarna út við skógarjaðarinn,
bjó um langt skeið einn af víkingunum að
heiman, er með látlausu striti myrkranna á
millí breytti villiskógunum í akra og engi;
hann hefir nú safnast til feðra sinna; frum-
heiti bæjarins, er nú í þann veginn að falla
í gleymsku, en sá, sem nú ræður þar ríkjum
heitir víst Slobodowski, eða eitthvað því um
líkt.” í rödd ferðafélaga vors kenndi nokkurs
klökkva, og svo benti hann í áttina til vatns-
ins. “Þess verður ekki ýkja langt að bíða, að
okkur íslendingum verði stökt á flótta undan
sjálfum okkur út í þetta mikla vatn”, bætti
hann við, “nema því aðeins, að hafin verði á
meðal okkar umsvifalaust virk samtök til
ijálfsvarnar, er endurveki þann metnað, sem
einkendi landnemana íslenzku, og gerði þá að
sigurhetjum; sem betur fer, er þetta ekki alveg
um seinan enn, þó sýnt sé, að áminst sam-
tök megi ekki undir neinum kringumstæðum
dragast á langinn.”
Sögunnar vegna og landnámsins vestræna,
má íslenzka mannfélagið ekki við því, að þvi
verði stökt út í vatnið, eða þá að það gerist
ómyndugir leiguliðar annara þjóðarbrota, er
miklu seinna komu hingað til lands, með
fáskrúðugri menningarsögu að baki, þó margt
sé vel um mörg þeirra.
Það sýnist því nær óhugsandi, að konur og
menn af íslenzkum stofni, sætti sig við hús-
mennsku eða taki hana jafnvel fram yfir karl-
mannleg átök hinna glæsilegu óðalshugsjóna.
Þar sem óðalsástin dofnar, er aðalslundinni
hætta búin.
Rœða
Sluarl Garson's íorsætisráðherra Maniioba að
Gimli á Islendingadaginn 2. ágúst 1943.
Þar til nú hefi eg orðið að neita mér um
þá ánægju að vera viðstaddur þetta árlega
gleðimót Islendinga. Eg gjöri ekki ráð fvrir
að einn einasti úr ráðuneyti Manitobafylkis
- - forsætisráðherrann ekki undantekinn — hafi
verið eins ótíður gestur á opinberum mótum
og eg hefi verið; til þess eru góðar og gildar
ástæður.
Á kreppuáruum var mér falið það ábyrgðar-
mikla starf, að veita forstöðu fjármáladeild
Manitobafylkis, er 'þá var í viðsjárverðum
fjárhagskringumstæðum, eins og flest önnur
fylki í Canada.
Af þessum ástæðum hefi eg um síðast Jiðin
sex ár, verið svo önnum kafinn á skrifstofu
minni, að enginn tími hefir gefist til ferða-
laga og kynninga.
Nú þegar fjárhagurinn er betri, að minnsta
kosti í bráðina, vona eg að þetta taki nokkr-
um breytingum. Þegar þess er gætt að eg
hefi nú tekið að érfðum aðra stöðu sem er í
eðli sínu meira pólitísk en fjármálaráðherra-
starfið, vona eg að geta bætt úr vanrækslu
liðins tíma.
Það er vissulega ekki tilhlýðilegt að eg
skuli ekki fyr en nú hafa tekið þátt í þessu
árlega hátíðahaldi, meðal annars vegna þess
að mér falla Islendingar mjög vel í skap og
margir þeirra eru góðir vinir mínir, sem eg
hefi þekt í mörg ár og ber mikla virðíngu
fyrir. Það út af fyrir sig er ekki svo undra-
vert þegar þess er gætt að eg og þér eigum
hina sömu forfeður.
Faðir minn var fæddur í Orkneyjum; þær
eyjar eins og Island voru áður enn Norður-
landabúar fluttu inn, bygðar af trúboðum
vissrar munkareglu, hverra dvalar er enn í
dag minnst þar og margir staðir þar bera
nöfn þeirra.
Eg er viss um að þér vitið öll að þessir
atburðir gjörðust seint á áttundu öld, áður
en Norðurlandabúar byrja að koma við sögu.
Víkingarnir fóru tvennar mismunandi leiðir:
önnur þeirra, sérstaklega farin af Dönum, lá
með ströndum Norður-Evrópu og Englands,
gegnum Dofrasund, suður með Frakklandi og
Spáni til Miðjarðarhafsins. Hin leiðin, er farin
var mestmegnis af Norðmönnum, lá þvert yfir
Norðursjóinn til Orkneyja, með ströndum
Skotlands og Irlands. Eyjar þær er liggja
undan Skotlandi, Englandi, írlandi og Frakk-
landi, voru teknar herskildi af innrásarmönn-
um, er herjuðu þaðan um nærliggjandi lönd.
Nokkrir hinna fyrstu norsku landnáms-
manna á íslandi, komu beina leið frá Noregi,
en þeir sem fluttu inn um árið 900, voru aftur
á móti frá vestureyjunum, eðallega frá Orkn-
eyjum og Suðureyjum, hvar bygð hefir ef-
laust verið mjög snemma á tímum.
Sambandið milli yðar föðurlands og míns
er sannað með því að saga Orkneyínga er
geymd fyrir oss í fornsögum íslendinga. Sögur
hinna gömlu Orkneyinga jarla og annara
höfðingja, eru mikið og merkilegt safn og
mynda eina heild, er vér köllum Orkneyinga-
sögu; hún mun vera rituð af mönnum löngu
liðins tíma, og eflaust hafa sumir þeirra verið
þátttakendur í ýmsum hinum sögulegu at-
burðum. Þó verð eg að játa hreinskilnislega
að Orkneyingasaga mun ekki vera talin meðal
merkustu sagna fortíðarinnar; mun ástæðan
\era sú, að hún er frekar höfuðdrættir en
heilsteypt saga.
Til viðbótar því er vér fræðumst af sögu
Orkneyinga, bætast við -miklar og merkar
upplýsingar frá öðrum heimildum, sérstaklega
Heimsikringlu, meistaraverki Snorra Sturlu-
sonar. Ennfremur eru til norsk fornkvæði, er
fræðimenn telja að 'rituð hafi verið í Orkn-
eyjum eða öðrum norskum nýlendum, jafn-
vel þó höfundarnir séu ókunnir, sýnir efnis-
val og meðferð að þeir hafa verið stórskáld,
ef til vill merkari en í nokkrum öðrum parti
Norðurálfunnar.
Ennfremur er nokkur skyldleiki með síðari
tíma sögu yðar þjóðar og minnar eigin, —
fólksflutningarnir frá báðum stöðum til Mani-
toba. Frá árinu 1740, þegar Hudson Bay fé-
lagið hafði margháttaða starfsemi í miklum
parti Vestur-Canada, flutti það inn og notaði
mikið vinnuafl frá Orkneyjum. Nöfn, svo sem
York Factory, Norway House, og Red River
eru eins kunnug Orkneyingum og Edinburgh,
Glasgow og Aberdeen.
Fólksflutningar frá íslandi, hingað til lands,
aðallega til Manitoba, hófust rúmum hundrað
árum síðar.
Þegar vér nú athugum, að allir Islendmgar
og Orkneyingar samanlagðir, munu ekki að
tölunni til mynda tvo bæi á stærð við St.
Boniface og Selkirk, þá höfum vér mjög sóma-
samlega lagt nýta menn til vors þjóðfélags
hér: T. d. starfsmenn ríkisins eins og Thomas
Johnson og Joseph Thorson; lögmenn í gildi
við Hjálmar Bermann; lækna með listfengi
Dr. Thorlákson; landkönnuði líka Stefánson
yðar og Orkneyingnum Dr. John Rae. Hér vil
eg ennfremur nefna tvo af mímim eigin ætt‘
stofni, yfirburða fræðara og guð
fræðing, þá Dr. Wallace for-
seta Queens University og Dr.
Salter höfuðsmann United
Church of Canada. Vér erum
einig stolt af hinni alkunnu
leikkonu Greer Garson, sem
mun vera af ættum Orkney-
inga.
Af öllum þessum ástæðum er
mér sérstök ánægja að færa
yður kveðjur og heillaóskir, og
að lýsa yfir þakklæti og virð-
ingu Manitobastjórnar í garð
margra hinna virðulegu borg-
ara þessa lands meðal íslend-
inga.
Eg vona að afrek yðar á kom-
andi tíma verði í samræmi við
þær sögusagnir sem tengdar eru
við yður, ekki einungis í föður-
landi yðar, heldur einnig hér í
fósturlandinu.
Náin framtíð er mjög vafa-
söm, bæði hvað viðvíkur frelsi
voru og stjórnarfari, en frum-
burðarrétt vorn, er forfeður
vorir unnu með blóði sínu, lát-
um vér aldrei falann fyrir einn
súpudisk. Forfeður yðar og mín-
ir höfðu um langa hríð sjálf-
stjórn, er vor kynslóð hefir átt
lítinn þátt í að vinna fyrir og
hlúa að, en vér getum auðveld-
lega tapað þeim sömu hlutum
í leit eftir einhverju öðru af
minna verðmæti, ef vér erum
ekki varkárir.
Somerset Maugham, einn af
merkustu núlifandi rithöfund-
um Bretá hefir sagt: “Sú þjóð
sem verðleggur einhven hlut
hærra en frelsið sjálft, missir
iþað, séu það peningar og lífs-
þægindi, mun það einnig tap-
ast. Þjóð sem berst fyrir frelsi
sínu, getur vænst sigurs, sé
hún gædd eftirtöldum kostum:
ráðvendni, hugrekki, drottin-
hollustu og sjálfsafneitun;
hafi hún ekki þessa kosti, get-
ur hún sjálfri sér um kent ef
illa fer.”
Það verða daprir dagar fyrir
þennan heim, ef að vér, sem
fullyrðum að þessir kostir séu
vorir og höfum hlotið frelsið
að erfðum, erum ekki reiðu-
búnir að vernda frelsi vort og
sjálfstjórnarrétt. Vér höfum ekki
efni á að afhenda ábyrgð slíkra
hluta í hertdur þeirra manna,
sem frelsishugsjónin er ekki
heilög.
Vér höfum ekki efni á að
fela þeim mönnum frelsislaud-
varnir vorar sem telja eðlileg og
heilbrigð viðskifti að láta af
höndum frelsi sitt og einstakl-
ingsframtak, fyrri þrjár máltíð-
ir á dag. Slík skiftiverslun get-
ur framkvæmst með slægum og
sviksamlegum hætti. Áður en
vér handsömum framboðin við-
skifti, spyrjum vér: kostr.r þetta
sjálfstæði vort? Ef svo er, neit-
um vér að borga, öll önnur svör
eru ósæmileg vegna forfeðra
vorra of formæðra.
Jónbjörn Gíslason,
íslenzkaði.
Blindi ráðherrann
(Gamalt Erindi)
Eftir G. J. Oleson.
I dag ætla eg að segja ykkur sögu
af manni, sem er mjög eftirtektarverð-
ur og merkilegur í sögunni, manni,
sem yfirsteig jafnvel meiri öröugleika
en dæmi eru til, og er óefað einn af
merkilegustu mönnum í sögu Breta á
siðari hluta 19. aldar. Eru Bretar þó
mörgum þjóðum framar auðugir af
afburða- og ágætis-mönnum. Hann
hét Henry Fawcett, fæddur .26. ágúst
1833 að Salisbury á Englandi; í al-
þýðuskóla' fékk hann engan sérstakan
orðstýr og þótti jafnvel ónæmur;
hann játaði sjálfur að honum leiddist
skólaganga; hann var stór og karl-
piannlegtir og sterklega vaxinn, mun
stærri en flestir jafnaldrar hans.
Fjórtán ára var hann sendur á Queens-
wood College, og fór hann nú að
leggja meiri rækt við námið, og lagði
hart á sig; 19 ára innritaðist hann í
Cambridge háskólann; var hann mjög
vinsæll meðal stúdenta, hann var bjart-
sýnn og ljúfmenni í framkomu og
alstaðar var hann velkominn gestur.
Strax í æsku vaknaði sterk löngun hjá
honum til þess að verða þingmaður,
og hann ásetti sér að komast á brezka
þingið, með þá hugsjón fyrir augum
að verða mannfélaginu að gagni; hann
kendi í brjósti um hinar lægri stéttir,
sem höfðu svo þungar byrðar að bera,
hann sá ranglætið sitja við völd í lög-
gjöf landsins svo víða, og hann þráði
að geta lagt sína krafta fram til þess
á einhvern hátt að bæta hag fólksins.
Til þess að verða hæfari í þessari
baráttu fór hann að Iesa lög, en hann
þjáðist um þetta leyti af augnveiki
svo alvarlega að læknar ráðlögðu hon-
um að hætta við nám um stund. Án
þess að kvarta, hlýddi hann þessari
ráðleggingu og fór heim til fólks síns
til Salisbury. Þar henti hann slys,
sem hann aldrei beið bætur af. Það
var í september 1858 að hann fór með
föður sínum til þess að skjóta fugla;
báðir höfðu byssu; fóru þeir upp á
hæð eina mikla þar í nágrenni, þar
sem útsýni var gott yfir nærliggjandi
bygðarlag. Vildi svo til er þeir voru
I á göngunni að rjúpa eða skógarhæna
flaup upp fyrir framan þá; hinn ungi
maður var til hliðar rétt fyrir framan
föður sinn; faðirinn, í ofboði, hleypti
af byssunni, gætti ekki að syni sinum,
en nokkur högl úr byssunni lentu
framan i drenginn og í augu hans, og
frá þeirri stundu til æfiloka var hann
gjörsanilega blindur.
Þrátt fyrir þetta átakanlega mótlæti
heyrðist ekki æðruorð af hans vörum,
hann var bjartsýnn og hugprúður, þó
ljósið væri slokknað og liann gengi
í myrkri; hann ásetti sér að halda á-
fram að búa sig undir lifsstarf sitt
og komast á þing, en hann átti undir
högg að sækja, því sjónleysi var
stærri tálmi en nokkur stjórnmálamað-
ur gat búist við að yfirstíga, en hann
sýndi frábært hugrekki og þrautseigju.
öllum, sem þektu hann ber saman
um það, að hann hafi verið hvers
manns hugljúfi, glaður og gáskafull-
ur, og jafnan með spaugsyrði. Ef
hann átti harm i hjarta, þá bar hann
harm sinn í hljóði; hann var'ástríkur
við foreldra sína, og hrókur alls fagn-
aðar á heimilinu, talaði aldrei auka-
tekið orð til nokkurs manns, forðaðist
alt sem sært gat meðbræðurna; var
friðarins boðberi, og var aldrei far-
sælli en ef hann gat rétt öðrum hjálp-
arhönd, sem í vanda voru staddir.
Hann var glöggur á málróm inanna,
þekti hvern mann af rödd lians, jafn-
vel þó mörg ár liðu.
Árið 1863 sótti Fawcett um þing-
mensku fyrir Cambridge, en tapaði
með 81 atkvæði, og nokkru síðar féll
hann í Brighton kjördæminu, en i
þriðju atrennunni náði hann kosningu.
Það var 1865; þá var hann 32 ára
gamall. Það var stór dagur fyrir
Fawcett. Eftir að hann misti sjónina,
var ekki til maður — ekki einu sinni
hans nánustu vinir — sem gat trúað
því að það væri mögulegt að hann
kæmist á þing. Það var hans óbilandi
viljaþrek og staðfesta, sem sigraði.
Mitt á mqðal hinna áhrifamestu
stjórnmálamanna Bretlands á síðari
hluta 19. aldar tók hann sæti sitt í
þinginu; hann talaði lítið á fyrsta
þinginu, en kynti sér þingsköp og gang
málanna. Það ^r í marz 1866, að
hann flutti sína fyrstu ræðu; hafði
hann ekkert við að styðjast nema
minnið. Þingmenn hlustuðu á hann
með athygli. Hann var tilkomumik-
ill að vallarsýn, sex fet og þrjá þuml-
unga á hæð, röddin var sterk og á-
hrifamikil og framkoma öll bar vott
um drenglyndi og einlægni, og jafn-
vel mótstöðumenn hans dáðust að
honum.
Það var árið 1880, að Fawcett var
tekinn inn i ráðuneytið, og skipaður
póstmálaráðherra, sýnir það glögg-
lega að stjórnin mat hæfileika og
mannkosti hans -fnikils og bar traust
til hans. Það var ábyrgðarmikil staða;
hafði hann yfir að ráða um níutíu
þúsund manns, er lutu þeirri stjórn-
ardeild. Er hann tók við störfum
sínum vildi hann kynnast / flestum í
stjórnardeildinni. Var hann nú kynt-
ur æðstu embættismönnum, en hann
heilsaði öllum með handabandi og
hinni mestu ljúfmensku. Var hvíslað
að honum að ekki væri það siður að
ráðherra heilsaði öðrum en þeim, sem
æðstu völd hefðu, en það hitnaði í
honum blóðið og sagði hann að sér
ætti að vera frjálst að nota hendur
sínar eins og sér sýndist.
Hann var athafnamaður i embætti
sínu, hafði vakandi auga á öllu, smáu
sem stóru, eftir því sem kostur var á,
og bar fyrir brjósti hag hvers einasta
manns í þjónustu deildarinnar og
sýndi frábæra mannúð og þolgæði i
sínu umsvifamikla starfi, og var ó-
þryetandi að bæta kjör starfsfólks
deildarinnar. Var það honum ó-
blandið gleðiefni að fá viðurkenningu
fyrir það að stjórna póstmáladeild
landsins með meiri skörungsskap og
þjóðinni til meiri hagsmuna en áður
voru dæmi til. Einn merkur stjórn-
málamaður þeirrar tíðar sagði eitt
sinn “að ekki væri hægt að fá hæfari
póstmálastjóra en Mr. Fawcett, eða
starfsfólkið tryggari vin.”
Á meðan Fawcett sat á þingi tók
hann áhrifamikinn þátt í þingstörfum
og flutti margar ræður; beitti hann
sér ætíð sólarmegin; í þjónustu sann-
leikans og réttlætisins beitti hann
kröftum sínum, og rétti lilut þess
undirokaða, ef kostur var á. Var hann
ekki einungis málsvari alþýðunnar á
Bretlandi, heldur barðist har.n 'éinnig
góðri baráttu fyrir hinar undirokuðu
miljónir á Indlandi. Sótti hann fram
með svo mikilli djörfung, að hann var
enginn maður hefði átt sterkari ítök
inn fyrir Indland. Á þingi átti hann
margar hreður, en andstæðingar hans
mátu hann mikils og létu hann njóta
sannmælis, og það játuðu allir, að
hann reyndi ekki að vinna fyrir sjálfs
sins hag; hann vann og barðist fyrir
þá, sem hjálpar þurftu, fyrir þá, sem
byrðar höfðu að bera og voru undir-
okaðir.
Mr. Fawcett varð alvarlega veikur
í desember 1883; komst hann til heilsu
og starfa aftur, en hans naut ekki
lengi við, hann dó snögglega í nóvem-
ber, 1884. Skömmu áður en hann dó
var hann sæmdur heiðursgráðum frá
ýmsum merkum hásl&lum, þar á meðal
Oxford og Glasgow. »
Öll hin brezka þjóð syrgði þennan
mæta mann, sem sýnt hafði svo frá-
bært hugrekki og átti svo marga gull-
væga mannkosti. Hann var jarðaður
í grafreitnum í Salisbury þar sem
hann var fæddur. Victoria drotning
skrifaði ekkju hans hjartnæmt bréf
og Hon. W. E. Gladstone sagði að
enginn maðu rhefði átt sterkari ítök
í hjörtum meðbræðra sinna en hann,
og stórmenni þjóðarinnar hver í kapp
við annan luku lofsorði á mannkosti
hans, hugrekki og fórnfærsluanda..
Bretland stendur fremst allra menn-
ingarþjóða heimsins með stjórnfrelsi
og mannúðarstarfsemi og það gjörir
það vegna þess, að það hefir átt þús-
undir af brautryðjendum, sem hafa
verið hugrakkir og dugle'gir eins og
Fawcett, Wilberforce, Shafsburv lá-
✓
varður, Dr. Barnardo, George MJuller,
Rowland Hill og Livingstone.
Hvað getum við nú Iært af sögu
þessa manns? Við getum lært það,
að ef maðurinn hefir trú og mann-
göfgi, þá getur hann unnið krafta-
verk. Þessi maður gjörði krafta-
verk. Mér er ókunnugt um hans sér-
trúarskoðun, eg veit ekki hvort hann
var, eftir kirkjunnar mælikvarða há-
evangeliskur eða sanntrúaður, en eg
er sannfærður utn það, að hann var
sannkristinn; hann elskaði sannleik-
ann og réttlætið og hann elskaði menn-
ina, og ef hann elskaði mennina, þá
elskaði hann Guð, og það er hpfuð-
atriði, hvað sem aukaatriðum sér-
trúarflokkanna líður, sem margar eru
fávísar mannasetningar.
Lífið er ákaflega þýðingarmikið, en
það er ákaflega þýðingarmikið að
hagnýta sér réttilega öll tækifæri,
sem það hefir að bjóða, tækifærin
liggja alstkðar á leið okkar, ef við
höfum vilja, trú og nianngöfgi á réttu
stigi til að handsama þau. Það er
skylda þeirra eldri að benda þeim
unga á veginn, sem hann á að ganga;
margur maðurinn hefir gengið glöt-
unarstíg, vegna þess í æsku fékk hann
enga leðibeiningu en sá ekki sjálfur
sannleik lifsgátunnar fyr en það var
um seinan. Það er sárt að vera fríð-
ur og vel af Guði gefinn og hafa ótal
leiðir til sigurs, en sleppa öllum tæki-
færum og daga svo uppi á lífsbraut-
inni eins og nátttröll, svo ekkert verði
úr manni. Það er sárt að horfa til
baka yfir farinn veg og sjá æfina
farna til einkis. En það færir manni
óumræðilega gleði er maður stendur