Lögberg - 26.08.1943, Blaðsíða 6

Lögberg - 26.08.1943, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. ÁGÚST 1943. Hin harðsnúna lögreglusveit Eítir Edgar Wallace. 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555: Ritchie hafði gefið henni nokkuð til að hugsa um, þó þetta kæmi eins og reiðarslag á hana, þá var hún ekki hissa á þessum fréttum sem hann sagði henni. Hún sannfærðist altaf betur og betur um, að þær sögur sem Mark hafði sagt henni um hatur Bradleys á Ronnie, voru bláber lýgi gerð til að æsa hatur hennar gegn þeim manni sem Mark hataði. Ronnie hefur líklega orðið fyrir slysi — dottið út úr bátnum sem hann var að koma á frá einhverju skipinu á fljótinu, þegar hann var að flýja undan lögreglunni. En þá mundi hún eftir úrskurði líkskoðunar mannsins, sem gaf þá skýrslu — morð af yfirlögðu ráði — framið af óþektum manni eða mönnum. — Hún hafði ekki lesið nákvæmlega um það sem kom fram í réttinum viðvíkjandi dauða Ronnie en hún vissi að það hafði farið fram nákvæm og óhlutdræg rannsókn á því. Svo það var enginn vafi á því að Ronnie hafði verið myrt- ur. Hún var með öllu hætt að leggja trúnað á að Bradley hefði myrt hann, og gat ekki ímyndað sér neinn, sem hún þekti. Mark? Það var óhugsanlegt, þó var hún búin að fá næga sönnun fyrir harðýðgi hans, og ofbeldi. Eli gamli Josef vissi það. Hún mintist nú sam- talsins í dimma herberginu í Meyjastiganum — hvernig hann færðist undan þegar Mark var að neyða hann til að segja söguna, og hvermg allt var slitið í sundur, og engin þráður í því sem hann sagði. Hún var að velta þessu fyrir sér í huganum, þð^ar hún heyrði barið létti- lega að dyrum. Það var merki Marks. Hún sneri af ljósunum, fór svo hljóðlega fram í forstofuna, og rendi sterkum bolta fyrir hurð- ina. Hún vissi ekki hvort Mark hefði lykil að hennar íbúð eða ekki, en hún vildi ekki eiga það á hættu. Varúð hennar reyndist biátt á réttum rökum bygð, því hún heyrði að lykli var stungið í skráargatið og snúið, en stillið í lásnum stóð fyrir, svo lyklinum var bráðlega kipt út úr skránni; rétt á eftir heyrði hún að hurðinni að Marks íbúð var lokað. Hver drap Ronnie Perryman? Orð hús- gæslumannsins höfðu vakið þessa hálf gleymdu spurningu til lífs. Það var orðið allt í einu það umhugsunar efni sem yfirskygði allt ann- að í hug hennar, svo hún jafnvel hugsaði ekki um þá bráðu hættu, sem hún var stödd í. Hún varð að fá vissu um það. Ef til vill heíur það stafað frá því, að Bradley var orðinn í huga hennar, eitthvað annað en vinur, og það krafðist þess að hinn rétti morðingi yrði fundinn. Bráðlega heyrði hún að hurð var lokað. það var Mark að fara út. Hann gaf sitt vana merki við hennar forstofuhurð, en hún ansaði ekki. Merkið var ekki endurtekið, hún slökti ljósin, og gekk að glugganum sem vissi út að strætinu. Litlu síðar sá hún hann fara þvers yfir götuna, og hverfa. Hún reyndi að sveigja hug sinn að rúminu og svefninum, en hún var svo glaðvakandi, að hún gat ekki hugsað til að fara að sofa. Hún kvaldist af löngun til að komast að því sanna um dauða bróður síns, en það var bara einn maður sem gat sagt henni það og það var — Eli Josef. Það var komið .fram yfir miðnætti, þegar sú æðiskenda löngun greip hana. Fyrst reyndi hún að bæla þessa löngun niður, því það áform væri svo heimskulegt, en hugsunxn ásótti hana stöðugt, með meiri og meiri ákefð, þar til hún, næstum án vitundar, var komin í yfirhöfn sína, og var farin að toga niður á höfuð sér, lítinn og þröngan hatt; hénni far.st eins og hún væri að gera eitthvað mjög eðli- legt, undir tilsvarandi eðlilegum kringum stæðum. Hún fór út og yfir götuna, sömu leið og Mark fór, og hún kærði sig alls ekkert um það hvort hun mætti honum eða ekki. Á strætunum var engin umferð, nema stöku bíll, sem var á heimleið og einstöku fótgang- andi maður. Hún þurfti að ganga æðilengi þar til hún náði í leigubíl. Bílstjórinn hlustaði á þær leiðbeiningar sem hún gaf honum og gretti sig. “Það borgar sig ekki fyrir mig að keyra með yður þangað”, sagði hann. “Eg fæ engann í bílinn þar.” Hún sagði honum að hann þyrfti að bíða eftir sér, meðan hún lyki erindinu. Hún vissi vel um leiðina. “Það er býsna ógeðslegt pláss fyrir unga stúlku að fara, einsamla, nema að þér séuð að heimsækja vini yðar. Meyjastiginn — drottinn minn sæll, já eg þekki húsið. Gamall gyðingur bjó þar lengi.” Hann hafði einnig átt heima í því nágrenni, þar til fyrir fáum mánuðum. “Húsið er tómt, ungfrú. Eg var þar yfir írá í síðustu viku, og mér var sagt að gamli Gyðingurinn hefði ekki komið aftur.” Anna var í dálitlum efa um hvort hún ætti að leggja út í þessa óálitlegu ferð, en hun réð bráðlega fram úr þvi, opnaði hurðina á bílnum og fór inn. Þegar bíllinn fór ofan eftir strætinu, sá hún tvo menn standa við rand- steinin, og annar gaf merki til bílstjórans um að stansa, hún hélt að merkið væri gefið til sín. Þegar bíllin kom nær sá hún að arinar maðurinn var Mark McGill, og með honum maður sem hún hafði aldrei séð áður. Það var sem létti byrði af henni þegar bíllinn þaut fram hjá þeim. Hún bjóst við að hann væri á leið í einhvern nætur klúbbinn, sem hann til heyrði. Hann var mikill spilamaður, og sér- staklega heppin að vinna stór upphæðir í spil- um — svo heppin að stjórnendur tveggja slíkra kiúbba höfðu bannað honum þátttöku í pen- ingaspili. Henni leið ekkert illa á leiðinni, nema fyrir dálítin flökurleika sem hún fann til, þegar bíll- in var að þræða eftir hinum krókóttu og ó- sléttu strætum sem lágu í áttina til Meyja stigans. Bíllin stansaði fyrir framan húsíð, og hún fór út. Ekkert ljós sást neinstaðar í þessu skugga- lega hreysi. Hún heyrði öldugjálp við flutnings báta sem láu í sýkinu, og það fór hrollur um hana “Eg sagði yður að húsið væri mannlaust; eg býst ekki við að þér finnið neinn þar, nema ef lögregluþjónn skyldi vera þar á vakti. Þegar hún kom uppá gangstéttina, datt henni nokkuð í hug, og snéri aftur til bílstjórans, og sagði: “Ef eg kemst inn, viljið þér færa bílin vfir á hliðarstrætið og bíða mín þar.” Hún opnaði handtösku sína og tók upp bankaseðil og fékk bílstjóranum. “Eg býst ekki við að nokkkur manneskja sé hér inni,” sagði hún. Hún fann dyrabjölluna og hringdi henni. og ýtti um leið á hurðina, sem strax opnaðist. Það leit út fyrir eins og Eli Josef hefði veiið að vonast eftir henni. Hún stóð eitt augnablik í dyrunum, óráðin T hvað hún ætti að gera, en gekk svo inn í hinn mjóa og dimma gang. Uppá lofti sást grilla í ofurlitla skínu af ljósi, nóg til þess að leiðbeina henni upp. Hún íór upp stigan, skelfd í hug. Þegar hún var kom- in miðja vega uppeftir stiganum, sá hún hvað- an ljósbirttan kom. Hurðin að verelsi Eli Josef var opin, og dauft rafmagns ljós hékk niður úr loftinu. Það sáust engin merki til að Eli Josef væri þar, eða nokkur mannleg vera. Hún stóð í dyrunum og horfði yfir verelsið. “Er nokkur þarna?” spurði hún í veikiuleg- um róm. Það eina svar sem hún fékk, var bergmálið af hennar eigin orðum. Inni í verelsinu var allt í óreglu, en þó hrein- legra en hún hafði búist við. Hún vissi ekki fyr en seinna að Mr. og Mrs. Shiffan höfðu þrifið þar dálítið til.. Gamla járnrúmið sem Eli Josef hafði sofið í, lá þar sundurtekið; allur rúmfatnaður hafði verið tekin þaðan fyrir löngu síðan. Gluggarnir sem snéru ut að læknum voru sæmilega hreinir, og í gegnum þá sá hún hin björtu ljós á gufuskipunum, sem láu í skipakvíunni hinu megin fljótsins. “Er nokkur hér?” Hún kallaði hærra, en fékk ekkert svar. Hún vissi ekki hvað væri bakvið tvær hurðir sem voru sín á hvorum vegg í herberginu, og hún þurfti á öllu sínu viljaþreki að halda til að rannsaka það. Hún var á leiðinni til að opna aðra hurðina, þegar ljósið allt í einu dó, og hún stóð þar' í svarta myrkri. Hún færði sig nær stiganum, en þá heyrði hún, eins og tveim spítum væri urgað saman, og í miðju gólfinu var dálítill, sérstakur ferhyrnings flötur. Þessi flötur hreifðist og upp kom höfuð á manni. hærra og hærra kom hann upp, og hún sá við birtu frá lampa sem hann hélt á, andlit þessa óboðna gests. Það var Eli Josef! Átti hún að tala við hann? Áður en hún gat afráðið hvort hún ætti að tala til hans, heyrði hún rödd hvísla, og ljósið var slökt. Það var einhver annar á ferðinpi þar — ekki einn, ekki tveir, heldur þrír. Hún heyrði þá ganga um gólfið, og eitthvert hvísl, sem hún gat ekki greint. Hún sá, eða frekar heyrði, að hlerinn í gólfinu var látin aftur. Hún beið fáein augnablik, til að reyna að heyra hvað þeir voru að hvíslast á um. Hljóðskrafið minkaði ag hún heyrði að lokið var upp hurð, og á sama augnabliki kom ijósið á aftur. Það var engin í verelsinu. Hún stóð hreifingarlaus í dyrunum, bíðandi þess að eitthvað kæmi fyrir. Það fyrsta sem hún heyrði, var frá stiganum fyrir eðan. Það var þunglamalegt fótatak, og komumaðurinn hefir séð hana, því hún heyrði að nafn sitt var nemt, með undrandi málróm. “Anna! Hvað eruð þér að gera hér?” Það var Mark, einsamall Hann ýtti henni með hægð inn í verelsið, tók utan um herðar hennar og snéri henni að sér, og rýndi með sínum svörtu augum í andlit hennar. “Hver kom með yður hingað?” “Leigu Bill,” svaraði hún. “Því fóruð þér hingað? Sendi Bradley yður?” Hún glápti stórum augum á hann. “Mr. Bradley? Nei, eg kom til að sjá Eli Josef.” “Til hvers?” spurði hann snögt. “Þér ætlið þó ekki að reyna að segja mér að þér hafið komið hingað aðeins fyrir forvitnis sök?” “Eg segi yður aðeins það sem eg vil segja yður, Mark,” sagði hún ákveðið, með stillingu. “Eg þarf ekki að svara yður til athafna minna.” Hann hugsaði sig um, sem snöggvast, og hniklaði brýrnar. “Hafið þér séð Eli Josef?” Hún var rétt komin að því að segja honum hvað hún hafði séð, en það var eins oog eitt- hvað gæfi henni vísbendingu um að gera það ekki. “Nei, ég hefi ekki séð hann.” Til allrar hamingju horfði hann ekki framan í hana er hún sagði þetta, því Önnu var ólagið að segjt ósatt. Hann gekk að dyrunum, sem Anna hafði séð Eli Josef fara út um, opnaði þær og fór inn í næsta verelsi. Hann var í burtú svo sem fimm mínútur, og kom svo til baka og dustaði ryk af höndum sér. “Það er engin þar,” sagði hann. Alt í einu varð honum litið upp. “Hvað er þetta?” Anna hafði heyrt það líka, lágan hlátur, sem virttist heyast frá verelsi upp yfir þeim. XXVII. kafli. Anna leit til Marks. “Hver var það?” spurði hún í lágum róm. ‘Það líktist málróm Elis”, svaraði hann og hleypti brúnum. “Hann er eins vitlaus og ha;m hefir verið.” Þau biðu, en ekkert hljóð heyrðist. Einh\er ótti greip Önnu allt í einu. Það var eins og hún væri þess vör, að ósýnileg augu, störðu á hana. Hún snéri það bráðasta til dyranna, en Mark gekk í veg fyrir hana og beiddi hana að fara ekki. “ Eg fer einsömul: Eg hefi leigubíl.” “Eg skal taka yður til baka í bílnum mínum.” “Ó, er það bíllinn sem þér komuð í, sem eg sá standa hér í hliðarstrætinu.” Hann fylgdi henni ofan stigana og út á strætið. Hann varð meir en lítið hissa að sjá þrjá lögreglubíla standa hinumegin í strætinu. Það sáust engir menn þar í kring, nema keyrslumennirnir, sem sátu hver við sitt stýris- hjól. “Hvað geta þeir verið að gera hér? Eg sá þá ekki þegar eg kom,” sagði Mark og óstyrk brá fyrir í málróm hans. “Hefir Bradley vinur yðar borið fyrir yður hér?” Hún svaraði þessu ekki, en flýtti sér þangað sein billinn beið hennar, og fann bílstjóran hálf sofandi, iiggjandi fram á styrishjólið. Mark náði brátt valdi yfir sér, og lét sem ekkert væri um að vera. “Eg byst ekki við, að þér kærið yður um.að taka mig sem farþega? Jæja, það er heldur ekki nauðsynlegt. Til hvers komuð þér hingað Anna?” spurði liann í alt öðrum róm. “Vildi Bradley að þér sæuð gamla manninn?” “Nel,” svaraði hún stutt., og fór inn í bílinn, og skelti aftur hurðinni. Hún var svo þreytt, að hún gat varla haldið sér vakandi, alia leiðina tiJ borgarinnar, og þegar bíllin kom að húsinu sem hún bjó í var hún sofnuð. Þegar hún kom út úr bílnum, sá hún mann, svo sem fjóra faðma þaðan sem bíllinn stansaði, og meðan hún var að borga ökumanninum, kom hann beint til hennar, og hún sá strax að þetta var Tiser. “Hafið þér séð Mark, Anna?” spurði hann í skjálfandi róm. “Eg hefi verið að bíða efttir honum.” “Hann er í Meyjastiganum,” svaraði hún. “Meyjastiganum!” endurtók hann. “Og þér hafið verið þar? Ó, mín kæra Anna, hversu hættulegt, hversu heimskulegt!” Hún ætlaði framhjá honum, en hann stóð í vegi fyrir henni. “Farið þér ekki strax, kæra Anna,” sagði hann. “Það er nokkuð sem eg þarf að segja yður, sem er mjög þýðingarmi'kið, — um — þær afar slæmu kringumstæður, sem við erum öll í.” Hún var meir en lítitð hissa á framkomu hans. Fyrst hélt hún að hann væri drukkinn; en hún sá brátt hvað mundi valda framkomu bans og orðalagi. Hann var ekki mikið drukk- in. “Eg vil heldur tala um þetta við yður á morg- un, Mr. Tiser —” byrjaði hún að segja. Henni til mestu undrunar fór hann allt í einu irá henni, og flúði út í dimmuna. Hún heyrði þyt af bílhjólum og sá tvö björt ljós, og á sama augnabliki rendi bíll, með miklum hraða upp að gangstéttinni. Það var einn af lögreglu- bílnum, hún hafði séð hann áður, og hún þekti manninn sem þaut út úr bílnum beint til hennar. “Því í ósköpunum standið þér hér úti á stræti? Hafið þér ekki lykil?” spurði Bradley. Að sjá hann var henni hin mesta uppörfun og trygging, og hún hló svo hjartanlega. “Já, — Tiser vildi tala við mig.” “Tiser hér? Eg hélt að hann væri í herbergj- um Marks að bíða eftir honum,” sagði Bradley. “Hvað sagði hann?” “Hún hristi höfuðið. “Ekki neitt merkilegt,” svaraði hún. “Voruð þér í Meyjastiganum?” og svo bæiti hann við hlæjandi: “Eg þarf ekki að spyija yður að því. Eg veit að þér voruð þar. Mer væri kærara að þér færuð þangað ekki, bar til að eg bið yður að koma þangað — og þá sxal eg vera þar til þess að gæta þess að ekkert komi fyrir yður. Má eg koma inr. með yður?” Henni fanst alls ekkert athugavert við þessa beiðni hans, þó klukkan væri orðin þrjú eftir miðnætti. “Hvað var Tiser að tala um?” Hann virtist hafa sterkan áhuga fyrir hvað Tiser hefði í hyggju. Það var ómögulegt fyrir hana að segja honum það, því hún hafði ekki hina mynstu hugmynd um því hann geng' i veg fyrir sig. “Það er dálítið skrítið,” sagði hann, þegar hún var búin að segja honum allt sem Tiser hafði sagt. “Það lítur út eins og —”. Hann lauk ekki við setninguna. Hann tók lykilinn úr hendi hennar, og opnaði ytri hurð- ina, og gekk á undan henni upp stigann. Hann lauk upp hurðinni að íbúð hennar, og gekk inn á undan henni. Hann opnaði borðstofu- hurðina og sneri á ljósinu, og stóð kyr sem snöggvast og horfði með hörkusvip á ósigur Marks, sem sat við borðið, bíðandi þeinar ánægju að sjá Önnu yfirbugaða þegar hún sæi framan í hann. “Gekk yður nokkuð illa að komast mn? spurði Bradley, kalt en kurteyslega. “Eg hafði mína eigin lykla,” svaraði Mark,- Bradley kinkaði kolli. “Mér skilst að þér hafið komið rétt á undan Miss Perryman og sent Tiser út á strætið til að tefja fyrir henni, meðan þér voruð að koina yður fyrir í herbergi hennar.” Anna horfði á Mark undrandi og gat ekkert sagt. Hún mundi að þegar bíllinn sem hún var í kom að Westminister brúnni, að stór bill rendi fram hjá þeim, og þó hún væri ekki vel vakandi, þá samt sem áður, fanst henni hún þekkja bílinn. “Það er tvent sem eg get gert,” sagði Brad- ley, með hægð. “Ef eg léti mínar frumlegu tilhneiging ráða, mundi eg opna glugga og fleygja yður út. Eg get líka tekið yður til fanga, fyrir eina eða fleiri smásakir sem eg hef á hendur yðar, en eg kýs frekar að taka yður til fanga fyrir stærri glæp.” “Sem er?” spurði Mark. Bradley brosti. “Eg held að það sé óþarfi að gefa yður frekari skýringu á því, hvað það er. “Þér fóruð til að sjá Eli Josef — jæja, þér skuluð fá að sjá hann eitthvert kvöldið, núna í vikunni, og þér skuluð fá að heyra hann bera sök og sakir á yður. Eg er forvitinn að hevra hverju þér hafið að svara til ákærna Eli Josefs.” Mark lét sem sér væri skemtun að því sem Bradley sagði. “Ætlið þér að koma með hann í vitnastúk- una, og þér ætlið kannske að kalla svipina hans fram til að staðfesta vitnisburð hans?” spurði hann. “Þér getið ekki hrætt mig- Bradley, og þér getið ekki heldur tælt mig með orðamælgi. En hvers vegna að eg er hér, þa veit Miss Perryman af hverju að eg kom hing' ið. Hún fékk mér lykilinn.” Þessa ósvífni gat Anna ekki þolað, -og svar- aði honum í reiði. _ ( “Hvernig dirfist þér að fara með slíka lýgi byrjaði hún að segja, en Bradley leit til hennar svo hún þagnaði. “Hann er ekki að æsa yður, heldur mig- sagði hann. “En eg læt ekki slíkt hagga geðs- muna jafnvægi mínu.” Hann benti á hurðma og sagði. “Farið þér út Mark.” Rétt sem snöggvast varð Mark ljót-ur í and- liti, en hann bara ypti öxlum og gekk út úr herberginu, og þau heyrðu hann skella hurð- inni að sinni íbúð, hrottalega. “Eg hefi aldrei spurt yður að hvort þér eigi® nokkra ættingja eða vini í London,” sagð1 Bradley. Hún hristi neitandi höfuðið. “Þá verðið þér að fá yður herbergi í hótel1 — eg held, að þér séuð ekki í neinni hættu 1 nótt, en þér verðið að fara héðan strax 1 fyrramálið. Hafið þér nokkra peninga?” Hún brosti ofurlítið að þessu. (( “Já, eg hefi mína illa fengnu peninga> sagði hún hrygg í huga. “Eg held að eg ætti ekki að taka neitt a þeim héðan. Eg held að eg ætti að fara stra* á morgun til Parísar.” “Eg vildi heldur að þér færuð ekki bur héðan strax,” sagði Braclley. “Eg þarf að ná Mark, en aðal ástæðan, sen? eg hefi fyrir því að þér farið ekki strax, er mín persónulega löngun til að sannfæra yður um hver drap Ronnie.” (Framhald) /

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.