Lögberg - 30.03.1944, Blaðsíða 5

5
þessa landnáms, séra Páls Thor-
láksson. Enda er það tilfinning
margra að hann hafi lagt lífið í
sölurnar fyrir hina rösku og dug-
legu en fátæku frumherja, sem
hér hófu íslenzka bygð. Kirkjan
er og bygð í sveit og með hönd-
um þeirra frumherja, sem svo
höfðu mikinn áhuga fyrir trúar-
lífi síns fólks, að þeir hugðu
ekki í það sumir hverjir að
leggja aleigu síns í veð til að
koma upp kirkjunni guði til
dýrðar, og séf sjálfum og börn-
um sínum til blessunar. Hér hef-
ir nú kirkjan staðið í 60 áf.
margir þeirra sem mest lögðu
á sig fyrir kirkjuna sofa nú í
guðs friði við hlið hennar, og
aðrir kannske nokkru fjær. En
þeirra er hér minst með þakk-
læti.
Öll þessi mörgu ár hafa fjölda
margir merkismenn og konur
gengið inn og út um fordyr
kirkjunnar. En að því er eg
bezt veit hefir aldrei fyrr en í
dag biskup gengið inn um dyr
hennar, — það varð á því 60 ára
bið. En nú í dag skeði það að
herra Sigurgeir Sigurðsson bisk-
up yfir íslandi steig inn fvrir
dyr hennar, og flytur nú er
næsti sálmur hefir verið sung-
inn prédikun við þessa hátíðar-
guðsþjónustu.
Eg má segja þér það herra
biskup, að til þessarar stundar
hefir hér verið mikið hlakkað.
Það verður eins og endurnýjuð
vígsla þessa kæra guðshúss.
í eigin nafni, í nafni safnaðar-
ins og bygðarfólksins býð eg þig
hjartanlega velkominn hingað.
í nafni hins Evangeliska Lút.
Kirkjufélags íslendinga í Vestur-
heimi, sem eg nú hefi þann heið-
ur og þá ánægju að veita for-
stöðu, býð eg þig hjartanlega
velkominn hér til okkar. Og um
leið vil eg fyrir hönd Dr. F. H.
Knubel, forseta The United
Lutheran Church in America,
sem við stöndum í sambandi við,
bjóða þið hjartanlega velkom-
inn. Því hann sendi slíkt skeyti
til þín og fól mér að framvísa
því.
Við vitum að þú ert á ferða-
lagi þínu hér, sem erindreki og
sendiboði íslenzku stjórnarinn-
ar, og íslenzku þjóðarinnar. En
einnig ert þú erindreki og sendi-
boði íslenzku þjóðkirkjunnar.
Og við þökkum því íslenzku
stjórninni fyrir komu þína hing-
að, um leið og við þökkum þér
sjálfum fyrir komuna.
Við vitum og finnum að þú ert
virðulegur sendiboði vinsemdar
og bræðraþels, samhugs og sam-
starfs.
Velkomipn hingað Sigurgeir
biskup Sigurðsson. Drottinn
blessi þig og varðveiti þig, hann
leiði þig á ferðalagi þínu. Hann
leiði þig heilann heim -aftur til
ástmenna þinna og þjóðar þinn-
ar, til þíns mikla og góða starfs.
Hann blessi þig, ástvini þína
þjóð og kirkju, starf þitt og at-
hafnir, af sinni miklu náð.
Mrs. Elín Petrea Þiðriksson frá Steinsstöðum
“Gakk með Guði,
góða móðir,
blessuð af mönnum,
blessuð af englum ;
nú mun þinn lávarður
leiða þér á móti
hópinn þinn himneska
heilan aftur.”
Matth. Jochumsson.
Með Elínu á Steinsstöðum, eins
og hún var venjulega kölluð, er
til moldar gengin mikilhæf og
glæsileg kona úr hópi frumland-
nema, er að sumu leyti á sér-
stæða sögu, meðal vor íslendinga
í Vesturheimi.
Hún var fædd 10. okt. 1851, að
Hofi í Svarfaðardal í Eyjafjarð-
arsýslu. Foreldrar hennar voru
Pétur Guðlaugssen, síðast bóndi
á Miklahóli í Skagafirði, dáinn
1893; Guðlaugur faðir hans bjó
á Bjarnastöðum í Kalbeinsdal og
var sonur Jóns prests Jónssonar
að Barði í Fljótum, og konu hans
Guðrúnar Jónsdóttur. Kona Guð
laugs, en móðir Péturs, hét Sess-
elja Einarsdóttir, prests Gríms-
sonar á Knappsstöðum í Fljót-
um og kona hans Ólöf Steins-
dóttir. Móðir Elínar hét Anna
Kristjánsdóttir ættuð úr Bárðar-
dal í Þingeyjarsýslu.
Til tíu ára aldurs var Elín í
fóstri hjóna, er hétu Sveinn og
Elín, bjuggu þau í grend við
Akureyri. Seytján ára að aldri
fór Elín til föður síns er bjó á
Miklahóli, sem fyrr er getið.
22 ára gömul giftist hún Albert
Þiðrikssyni frá Sviðningi í Kol-
beinsdal í Skagafirði, fór gift-
ingin fram að Hólum í Hjaltadal,
18. júní 1874. Þau bjuggu um
tvö ár að Sviðningi, er var eignar
jörð Alberts, en fluttu til Vestur-
heims 1876 og settust að í Víði-
nesbygð, sunnan við Gimli.
Fyrsta veturinn dvöldu þau á
Kjarna þar í bygð hjá Kristjáni
Kjernested er þar bjó.
Vorið 1877 nam Albert land, og
nefndi það Sviðning, eftir eign-
arjörð sinni heima á íslandi. þar
bjuggu þau á fjórða ár. Eitt ár
voru þau að Laufási, og annað
að Hólmi, þar í byggðinni, en

Myndin sýnir nokkrar “Tarpon” sprengjuflugvélar-
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 30. MARZ. 1944.
þá nam Albert- land á ný, og
nefndi Steinsstaði, flutti hann
þangað um vorið 1882, og bjó þar
til dauðadags, 14. febr. 1916.
Börn Steinsstaða hjónanna eru
hér talin:
Halldóra Guðrún, gift Þor-
valdi Sveinssyni, bónda að
Hvarfi í Víðinesbygð. „
Anna Sigríður, dó á fyrsta
ári.
Helga Victoria, gift Andrési ís-
feld, Winnipeg Beach, dáin 1920.
Carl Pétur, bóndi á Steinsstöð-
um, kvæntur Margréti Jósefs-
dóttur, Jónssonar, Carl dó 1935.
Lárus Tryggvi, dáinn 1919.
Stefán Alexander, bóndi í
Víðinesbygð, kv. Guðmundu
Jósefsdóttur, Jónssonar.
Þórdís Emilia, gift Eyjólfi Ei-
ríkssyni, Selkirk, d. 1923.
Þorsteinn Hillmann, d. 1917,
21. árs.
Fósturdóttir þeirra Steinsstaða
hjónanna var Ásmundína Eliza-
bet Jóhannsson, er dó ungþroska.
Barnabörnin eru 25 á lífi, en
fjögur eru látin. Barnabarna-
börnin er 21.
Elín andaðist þann 15. jan.
síðdegis, hafði hún fótavist og
sæmilega heilsu fram í andlátið.
en hafði oft legið og liðið van-
heilsu, einkum síðari æviárin.
Þingbæra reynslu varð hún að
líða í löngu heilsuleysi sumra
barna sinna og mörg ítrekuðum
missi þeirra. En í allri þessari
reynslu þjálfaðist hún og styrkt-
ist. Trúarstyrkur hennar var
óvenjumikill, mótaður í djúpum
hörmum. Staðreynd trúar henn-
ar var sú, að hin þunga reynsla
lífsins stefndi til heilla, öllum
þeim er Guði treystu.
Hún var gædd góðum gáfum
hafði mikið yndi af öllum fróð-
leik. Skapgerðin traust, var hún
að jafnaði glöð og örugg, og lét
lítt í ljósi harma sína; kunni
listina þá, er íslenzki hagyrðing-
urinn lýsir:
“Getur undir glaðri kinn,
grátið sundur hjarta.”
Elín var kona félagslynd og
hafði ánægju af félagslegu starfi,
og varði miklum kröftum í þarf-
ir þeirra, — og varð þar mjög
affarasæl. Um tuttugu ár var
hún í stjórn Víðinessafnaðar,
lengst af þeim tíma forseti safn-
aðarins; unni hún andlegu mál-
unum af heilum og óskiftum
hug og átti ágæta samvinnu við
safnaðarfólkið um þau mál. Mun
það einstætt tilfelli um forstöðu-
konu í safnaðarstjórn — það eg
bezt tilveit, í sögu kirkjunnar
hér vestra — og þess vert, að um
sé getið. Áhrif hennar voru djúp-
tæk í andlegum efnum, naut
hún trausts og virðingar skyldra
og vandalausra. Hún lagði öðrum
gott til, bæði á bak og brjóst,
en særði engan, þótt lífið hefði
sært hana sárum er hvorki lækn-
ar né tími fengu grætt. Bar hún
merki djúprar reynslu í rúnum
þeim er ritaðar voru á hennar
björtu og glaðlegu brá.
Fyrir tæpum tveimur árum gaf
Elín söfnuði sínum altari —
minningargjöf um ástvinina
mörgu sem heim voru komnir
á undan henni; er listasmíði á
altarinu gr hagleiksmaðudnn
Eiríkur Sigurðsson í Winnipeg
hafði af hendi leyst með snilld.
Altarismyndin er eftirlíking af
hinni fögru mynd Hoffmans
málara, Kristur í Getsemane.
Var hún einkar þakklát smiðn-
um fyrir samræmið er á sér stað,
og umönnun hans og ósérplægni
í þágu þeirrar hugsjónar er hún
vildi að gjöfin táknaði. Gjöfin
mun jafnan verða tengd við
minningu hennar, og ljómar upp
ljúfar minningar um líf og störf
liðins dags.
Það var bjart um hana á efri
órum hennar, báru ástvinir og
afkomendur hennar hana á hönd-
um sér. Síðustu níu æviárin átti
hún heima hjá Elínu dótturdótt-
ur sinni og Kristjáni Sigurðs-
syni manni hennar, naut hún
mikils af ástúð og umönnun
þeirra, til hinztu ævistundar.
Mynd þessi sýnir brezka flugmenn, sem slegið hafa upp tjaldi hjá leyfum af J. U. flutn-
ingaflugvél, sem fórst yfir flugvelli á Suður ítalíu.
Útförin fór fram frá heimili
Sigurðsson’s hjónanna í Sandy-
Hóok og frá kirkju Víðinessafn-
aðar að miklum mannfjölda við-
stöddum. Við útförina söng Mrs.
Jóhanna Sveinsson frá Selkirk
fagran einsöng. Sá er þetta ritar
flutti kveðjumál, óg lánar nú í
lok þessara minningarorða brot
úr. ljóði eftir séra Matthías
Jochumsson skáld:
“Því beztu móður blíðu ei bítur
ís né stál,
því eins og Kristur kunni hún
kærleikans mál.”
S. Ólafsson.
Dánarfregn
Þórður Bjarnason andaðist að
heimili sínu í Selkirk, þann 26.
febr. síðdegis, eftir veikindi er
varað höfðu árum saman.
Hann var fæddur að Vörum í
Garði, í Gullbringusýslu, 18.
júní 1868. Foreldrar hans voru
Bjarni Hannesson, ættaður úr
Rangáþingi, og Helga kona hans
Þórðardóttir. Ólst Þórður upp
með foreldrum sínum, og stund-
aði sjó frá barnæsku, við Faxa-
flóa, en síðar á Austfjörðum.
Margt af skyldfólki hans er til
heimilis í Reykjavík, fór hann
heim til Islands 1930, og fór all
víða um land, og naut mikillar
ánægju af.
Þórður giftist á Islandi, var
fyrri kona hans Rakel Pálsdótt-
ir Kristjánssonar. danibrogs-
manns frá Eiði, í Austurey í
Færeyjum. Þau fluttu vestur um
haf aldamótaárið og settust að
í Selkirk. Þau eignuðust 4 börn,
Jens, Pál Bjarna og Helga, er
dó barn að aldri. Þórður misti
konu sína frá börnum þeirra í
bernsku, árið 1901.
Árið 1903 kvæntist Þórður
Vígdísi Eiríksdóttir, frá Græna-
gerði í Leiru, í Gullbringusýslu,
er hún dóttir hjónanna Eiríks
Austmannssonar og konu hans
Margrétar Magnúsdóttir.
Af fyrra hjónabandi hans eru
á lífi tveir synir, er báðir þjónuðu
í fyrra heimsstríðinu.
Páll, engineer, búsettur í Sel-
kirk, kvæntur Elizabeth Phelps.
Bjarni, nýlega fluttur til New
Westminster, B.C., kvæntur
Mildred Sutherland.
Börn Vígdísar og Þórðar eru:
Guðmundur, féll í fyrri heims-
styrjöldinni, vopnahlésdaginn
1918.
Ragnar, kv. Halldóru, dóttur
Mr. og Mrs. S. Maxon, Selkirk,
búsettur í New Westminester
B.C.
Eiríkur, kv. Grace Perry, d.
1937; ekkja hans býr í Selkirk.
Louise, gift H. J. Larsen,
Winnipeg, Man.
Carl, kv. Jean Martin, Selkirk.
Margrét, dó í bernsku.
Tíu barnabörn eru á lífi.
Þórður Bjarnason var maður
félagslyndur og tók þátt í íslenzk
um félagsskap umhverfis síns.
Sérstaklega var hann starfandi
í íslenzka söfnuðinum í Selkirk;
unni hann þeim félagsskap af
óskiftum hug, var oft í safnaðar-
stjórn; árum saman starfaði
hann í djáknanefnd safnaðar-
síns, og innti þar af hendi, að
dómi mér kunnugri manna fá-
gætt starf af mikilli umhyggju-
semi í þarfir þeirra eru sátu i
skuggum fátæktar eða veikinda.
Jafnan bar hann máiefni safn-
aðar síns mjög fyrir brjósti, og
studdi þau að óbrigðulli trú-
festi og kærleika, var kona hans
í því efni, sem og hvarvetna,
einlægur samverkamaður hans.
Árum saman naut hann sín
miður en skyldi, sökum heilsu-
lasleika, mun hann aldrei heilsu-
hraustur verið hafa; um nokkur
síðari ár var hann rúmliggjandi;
áður á árum lá hann stórlegur
oftar en einu sinni..
Þórður var að upplagi til fjör-
maður og glaðlyndur, var jafn-
vel furðulega létt yfir honum í
hinni löngu síðustú legu hans.
Hann var guðrækinn og andlega
sinna’ður maður; var trúin bless
að athvarf á ævileið hans.
Mikið yndi hafði hann af
draumum, mun hafa verið ber-
dreyminn %lla ævi, og hafði yndi
af umhugsunum um dulræn efni.
Lífróðurinn var honum oft ær-
ið þungur, en hann stóð ekki
einn, því Vígdís kona hans
reyndist honum fágætur föru-
nautur, stóð hún við hlið háns
styrk og örugg í öllu stríði lífs-
ins og stormum þess — og langri
vanheilsu er hann mátti líða.
Með snild, og þolinmóðum kær-
leika annaðist hún um hann
í hinzta sjúkdómsstríði, lagði þá,
sem jafnan aíla krafta sína fram
til þjónustu, með gleði og léttri
lund, hversu nærri henni sem
lífsbyrðin gekk.
Oft lagði sorgin þungstíg og
leyndardómsfull leið sína inn á
heimili Þórðar og Vigdísar, og
nam á brott mannvænleg ung-
menni, en þá reynslu báru þau
með jafnaðargeði þeirra sem
Guði treysta. Börnin er lifa, eru
mannvænleg og gott fólk og voru
foreldrum sínum til gleði. Sem
vott óvenjulegrar trygðar má
geta þess, að tveir synir hins
látna manns komu alla leið vest-
an af Kyrrahafsströnd, til þess
að vera við útförina. Bjarnason’s
hjónin voru gestrisin og gott
að koma á heimili þeirra. Höfðu
þau ánægju af komu gesta og
vildu alt fyrir þá gera. Þau áttu
trygga vini er fyrr og síðar
reyndust þeim sannir vinir, einn-
ig nágranna, er léttu þeim marga
byrði, í hinu langa sjúkdóms-
stríði, sem nú er á enda kliáð,
þakkar hún, sem nú er eftirskil-
in, alla trygð sem hún og maður
hennar og börn hafa orðið að-
njótandi og biður Guð að launa.
Útförin fór fram þann 3. marz,
að mörgu fólki viðstöddu. Sókn-
aTprestur flutti kveðjuorð, á út-
fararstofu bæjarins og í kirkju
safnaðarins.
Það eru tilmæli aðstandenda,
að þessi dánarfregn verði birt í
Vísi og Morgunblaðinu í Reykja-
vík, sökum hinna mörgu skyld-
menna hins látna, er þar eiga
heima.
S. Ólafsson.

Innköilunarmenn LÖGBERGS
Amaranth, Man. ........
Akra, N. Dak.
Árborg, Man
Árnes, Man............
Baldur, Man.
Bantry, N. Dak.
Bellingham, Wash.
Blaine, Wash.
Brown, Man.
Cavalier, N. Dak.
Cypress River, Man.
Dafoe, Sask.
Edinburg, N. Dak
Elfros, Sask.
Foam Lake, Sask.
Garðar, N. Dak.
Gerald, Sask.
Geysir, Man.
Gimli, Man.
Glenboro, Man
Hallson, N. Dak.
Hnausa, Man.
Husavick, Man.
Ivanhoe, Minn.
Langruth, Man.
Leslie, Sask.
Kandahar, Sask.
Lundar, Man.
Minneota, Minn........
Mountain, N. Dak.
Otto, Man.
Point Roberts, Wash.
Reykjavík, Man. .......
Riverton, Man.
Seattle, Wash.
Selkirk, Man.
Tantallon, Sask.
Upham, N. Dak.
Víðir, Man.
Westbourne, Man..
Winnipeg Beach, Man.
Wynyard, Sask.
B. G. Kjartanson
B. S. Thorvarðson
K. N. S. Fridfinnson
M. Einarsson
O. Anderson
Einar J. Breiðfjörð
Árni Símonarson
Árni Símonarson
J. S. Gillis
B. S. Thorvarðson
O. Anderson
S. S. Anderson
Páll B. Olafson
Mrs. J. H. Goodman
S. S. Anderson
Páll B. Olafson
C. Paulson
K. N. S. Friðfinnson
O. N. Kárdal
O. Anderson
Páll B. Olafson
K. N. S. Fridfinnson
O. N. Kárdal
Miss Pálína Bárdal
John Valdimarson
Jón Ólafsson
S. S. Anderson
Dan. Lindal
Miss Pálina Bardal
Páll B. Olafson
Dan. Lindal
S. J. Mýrdal
’Árni Paulson
K. N. S. Friðíinnson
J. J. Middal
S. W. Nordal
J. Kr. Johnson
Einar J. Breiðfjörð
K. N. S. Friðfinnson
Jón Valdimarson
O. N. Kárdal
S. S. Anderson