Lögberg - 26.07.1945, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 26. JÚLÍ, 1945
Flugferð til Victoria,
B.C.
Eftir A. S. BARDAL
7. maí 1945, kl. 8.45 e. h. (Ef
þið hafið sjálfblekung, þá takið
blekið úr honum). Það var norð-
an stormur og hríðar slitur, mjög
kalt. Flugvélin fór á stað á flug-
vellinum, með miklum hraða,
þar til hún lyftist og smá hækk-
aði, þar til að hún var komin
yfir skýin, svo tók hún strikið
beint vestur, og við sáum bara
skýin, sem litu út sem sjávar-
flötur fyrir neðan okkur. Við
sátum þarna með belti yfir
kviðinn föst við sætin, sem eru
mjúk, og hægt er að hallast aft-
ur, svo maður getur sofið á þeim,
sem góðum ruggustól.
Það var þar falleg ung stúlka,
sem setti beltin á alla 14 farþeg-
ana. Hún bauð öllum bækur til
að lesa, og svo bauð hún öllum
kaffi og smurt brauð með góð-
gæti á milli (samviskur).
Nokkru sei’nna færði hún okk-
ur fréttir frá flugmönnunum, um
ferðalagið, svohljóðandi: Við
erum yfir Broadview, Sask., 8000
fet frá jörðu, með 198 mílna
hraða. Eftir litla stund lækkaði
flugið og við komum niður á
flugvöllinn í Regina, Sask. Þá
var orðið dimt, það hafði sest
svo mikill ís á flugvélina að
framan, að það varð að brjóta
hann af, það eru gúmi svuntur
framan á parti á vélinni, svo það
sé hægra að brjóta ísinn af. Eft-
ir 15 mínútur lögðum við aftur.
á stað, alt gekk tíðindalaust, þar
til við komum til Lethbridge,
og eftir 10 mínútna bið hóf fugl-
inn sig á loft og flaug yfir Kletta-
fjöllin, sem voru hulin þoku. Nú
kemur stúlkan með andardrátt-
ar grímur. Það eru margir, sem
ekki þola loftið. Þeir verða að
fljúga svo hátt yfir fjöllin, þeg-
ar þoka er á þeim. Sumir fóru
að hrjóta, en stúlkan kom og
vakti þá, og sagði þeim að þeir
yrðu að draga andann í gegn-
um grímuna, sem var bara fyrir
nösunum.
Eftir tvo klukkutíma, fór fugl-
inn að lækka flugið, og við sá-
um ljós í dal fyrir neðan okkur,
um nokkurn tíma, næst sáum við
lýstan bæ, Chillawak, eftir stutta
stund sáum við ljósadýrðina í
Vancouver, þeir flugu yfir borg-
ina og suður á flugvöll, sem er
um 10 mílur frá borginni. Er eg
sté út úr vélinni, þá mættu mér
þrjár dætur mínar með bíl. En
eg var alveg heyrnarlaus um
tíma, klukkan var 2.30 f. h. Það
voru Alla, Emilía og Margrét,
sú yngsta hafði- bílinn, og keyrði
okkur á spítalann, sem Alla
stjórnar, að 1190 W. 15. Ave.
Þegar þangað _ kom, drukkum
við “cocoa”. Það er venja þar í
staðinn fyrir kaffi, svo tók
Emilía mig heim til sín, og þar
hvíldi eg mig það sem eftir var
nætur.
Á leiðinni yfir á spítalann um
morguninn, kom eg við hjá Ing-
unni systir og séra Rúnólfi, sem
bjuggu þar á næsta stræti. Þau
voru í miklum önnum að skri£e
utaná 400 bréf, sem þau póst-
uðu til Islendinga í Vancouver
og grendinni, um að messað
yrði á Hvítasunnudag, og ferm-
ing yrði þá, en sú vinna, sem
er aðeins lítið af því, sem þau
hafa farið í gegnum í þessari
borg, þar sem íslendingar eru
svo voðalega dreifðir. Það verð-
ur hægra fyrir séra Sigmar, því
hann hefur bíl. Séra Rúnólfur
hefur orðið að taka strætisvagna
eða ganga, en nú er hann á för-
um þaðan og hinn tekur við.
Eg fór með Emilíu á spítal-
ann og borðaði þar morgunverð,
Svo kom Margrét og keyrði mig
til Dr. H. Marteinsson, og svo
til Steve Sölvason, eftir máltíð
kom Mrs. Dr. Marteinsson og
keyrði mig ofan á skrifstofu
T.C.A. og þar tók eg far með
þeirra bíl út á flugvöllinn, flug-
vélin flaug upp kl. 1.05 e. h. og
eftir 25 mínútur var skínandi
útsýni yfir eyjarnar, settist hún
á flugvellinum. Þar var bíll til
staðar, sem tók mig inn í borg-
ina. Þegar þangað kom, gat hann
ekki komist að skrifstofunni, því
þetta var “VE Day”. Svo keyr-
arinn lét mig út úr bílnum í
mannþrönginni. Mig langaði til
að komast til Mrs. Brynjólfsson,
og bíða þar eftir Emilíu dóttur
minni, sem varð að taka C.P.R.
flugvél, sem átti að koma á sama
tíma, og sú sem eg var með. Eg
komst til Mrs. Brynjólfsson og
beið þar til kl. 5. Þá símar
Emilía neðan frá C.P.R. flug-
stöðinni og eg sótti hana þangað,
og við fórum saman til Svöfu
dóttur minnir, Mrs. L. S. Farrell.
Þangað var ferðinni aðallega
heitið. Mr. Farrell hefur ekki
verið frískur í nokkur ár, enn
var nú nokkuð hress, þau eiga
3 börn, og gott heimili, en fað-
irinn hefur ekki getað unnið í
fleiri ár, hafði ábyrgðar stöðu
áður, hann sá um öll innkaup og
sölu, fyrir eitt stærsta hveiti-
millufélag í Canada “Robin
Hood Milling Co.”.
Við Emilía vorum hjá þeim í
tvær nætur. Daginn sem eg var
um kyrt, keyrði Svafa mig til
Mrs. Semple (Rósa Egilsdóttir).
Hún er leikritaskáld og eins á
ljóð. Það var mikill mismupur
á tíðinni þarna vestur frá, og
hér, þar voru blómin í fullum
skrúða. En ekki líkaði mér regn-
ið í fyrstu tvær vikurnar, og
rakinn í húsunum, eh það var
víðast kynt ennþá.
Við flugum til baka á þriðja
degi til Vancouver, sitt í hverju
lagi og mættumst á Vancouver
hótelinu. Emilía fór með mér á
“U.S. Emigration” til að fá leyfis
bréf til að komast yfir línuna,
og það gekk greiðlega. Um
kvöldið tók Alla mig til H. J.
Thorson, hann mætti okkur
miðja vegu, og keyrði okkur
heim til sín. Kona hans er systir
Victors B. Andersonar bæjar-
fulltrúa í Winnipeg. Mr. Thor-
son bauð mér að keyra mig hvert
sem mig langaði til að fara, og
á hvaða tíma dags sem væri.
Fáir hafa boðið betur. En það
breyttist. öllu leist ekki á útlit
hans, og sagði honum, að hún
ætlaði að senda læknir til hans
næsta dag, sem varð til þess, að
hann var sendur á sjúkrahús þá
strax, og þegar eg heimsótti hann
þar, rétt áður en eg fór heim, þá
voru /fæknarnir þúnir að létta
hann um 17 pund, og honum leið
miklu betur. Thorsons hjónin
eiga mjög fallegt heimili á sjáv-
arbakkanum, og útsýnið er fram
úrskarandi fallegt. Húsið stend-
ur á kletti, og þegar maður lít-
ur út um gluggann, þá horfir
maður beint niður um fleiri
tugi feta, og sjórinn fyrir neð-
an, þó þetta sé skínandi fallegt,
sá gæti eg trúað því að það væri
Mr. Thorson veiklaða hjarta að
hlaupa þarna upp og niður, þá
hann langar til að skreppa á
bátnum sínum, sem eg sá þar, út
á sjöinn, sem hlýtur að vera
ginnandi fryir mann með ís-
lenzku eðli, en plássið er aðlað-
andi, og eg mun seint gleyma
því eða viðtökunni þetta kvöld.
2. maí, var það ráðið að Mar-
grét færi með mér til Seattle.
Við fórum í banka, til að ná í
“Form H”, sem maður verður
að hafa til að komast yfir lín-
una og eins þarf maður að fá
Bandaríkjapeninga. Bankastjór-
inn sagðist ekki gefa neinum
þetta “Form H”, nema viðskipta-
vinum bankans. Þá tók eg það
ráð að heimsækja einn af verzl-
unarbræðrum Mr. Edwards, og
hann hjálpaði mér, símaði þeim
banka, sem hann skipti við, og
bað þá að gefa mér það sem eg
þyrfti með, og það gekk alt vel.
Við Margrét tókum lestina til
Seattle, sem er nærri eins sein
og blandaðar lestir í Manitoba.
Alla hafði símað Dr. Jóni Árna-
syni, og hann var þar staddur á
stöðinni, með bíl sinn, og keyrði
okkur heim til sín. Þar voru nú
húsakynni í lægi. Hvílík höll,
með þeim fullkomnasta útbún-
aði og húsgögnum, sem nokkurt
heimili þarfnast, eins úti sem
inni, meira að segja, þegar hurð-
in fyrir bílskúrnum verður vör
við að læknirinn sé að koma, þá
rennur hún upp I mænir, og
hann keyrir beint inn. Börnin
hans voru öll að heiman, svo
hann var einn heima. Hann vís-
aði okkur á sitt svefnherbergið
hverju, og þar var alt, sem gat
gefið okkur góða hvíld. Næsta
morgun, matreiddi Margrét, og
eftir máltíð, keyrði læknirinn
okkur til Kolbeins Thordarson-
ar og Önnu konu hans, þar skift-
um við okkur, og Margrét fór
með lækninum. En Thordarsons
hjónin keyrðu mig til Kirkland.
Mig langaði til að finna Elin-
borgu Sjosted. Hún er tengda-
systir Karls bróður míns á
Bjargi, þar sem Grettir Ásmunds
son var alinn upp, og allir hraust
ir menn hafa búið síðan. Eg
hafði frétt að heiman, að Elin-
borg hefði mist eiginmann sinn,
mjög váveiflega, en það ætlaði
ekki að ganga greitt ^ð finna
Ellu. Hún var farin úr sínu heim
ili, og hafði leigt það, hefði það
ekki verið fyrir meðfæddan sauð
þráa Kolbeins, að gefast aldrei
upp, þá hefðum við faíið til
baka svo búið. En vita menn,
Kolbeinn fann eina fróða kerl-
ingu, sem gat frætt hann um
það að Ella væri að hjúkra aum-
ignja konu, sem væri rúmföst
þar í nágrenninu, sem héti Mrs.
Robertson, eftir nokkra leit
fundum við staðinn. Eg gekk inn
í eldhús, þar kom konan, sem
eg sá fyrir 23 árum síðan á
hennar heimili þá, eg tók Karl
bróðir minn þangað, og aftur
seinna þá við fórum bæði til
íslands 1930.
“Komdu sæl, Ella”, sagði eg.
Hún starði á mig þegjandi.
“Það er Bangsi, sem talar,”
sagði eg.
“Ó, Guð minn góður er þetta
þú Arinbjörn,” og hún rauk í
faðm mér, með augun full af
tárum. Aumingja Ella, hún er
alein í þessum afskekta stað.
Hún hefur gifst tvisvar, fyrri
maður hennar, Pétursson, var
náskyldur Dr. O. Björnsson sál,
hún misti hann af slysi. Seinni
maðurinn var sænskur að ætt.
Hún fann hann dáinn í tjaldi,
hafði verið dauður í 4 daga. Það
tekur þrek, ekki sízt þar sem
maður stendux einn síns liðs
eftir eins og Ella gerir, en hún
ber sig vel, og reyndi að láta
okkur finna til þess, að við vær-
um heima hjá okkur, og gaf okk-
ur kaffi með góðgæti. Við gát-
um ekki staðið þar við lengi,
því það var svo áliðið dags. Kol-
beinn keyrði mig heim til sín,
og eftir að við komum þangað,
kom læknirinn með Margréti,
og við dvöldum þar fram eftir
kvöldinu, drukkum kaffi og
kvöddum. Læknirinn keyrði
okkur heim til sín og þar hvíld-
um við okkur aðra nótt.
Næsti dagur var Mæðradagur-
inn. Læknfrinn varð að fara
tímanlega; svo við Margrét vor-
um eftir ein að ráðskast, hún
bjó til morgunverð, og við borð-
uðum. En klukkan 10.30 hringdi
læknirinn til okkar, og sagðist
ekki geta komið heim aftur, en
við ætluðum að vera við messu
hjá séra Sigmar. Nú var vandi
úr að ráða, því þó við tækjum
“Taxi”, þá vissum við ekki hvar
rirkjan var, svo við hringdum
til prestsins, og fundum út að
rirkjan var sjö strætum frá þar
sem við vorum, svo reyndum
við að ná í “Taxi”, en fengum
engann, svo við lögðum á stað,
en þegar við komum rétt út úr
íúsinu, þá kom Kolbeinn Thord-
arson í sínum bíl, og tók okkur
til kirkju, þar var ánægjulegt
að vera. Ræðan var öll um mæð-
urnar, og það voru margar mæð-
ur þar, og á meðal þeirra Mrs.
ilev. N. S. Thorláksson. Það var
sannarlega gaman að sjá hana,
já hetju hálf níræða. Þarna var
margt manna, sem eg kannað-
ist við, sem væri of langur listi
upp að telja, en mér leið vel í
girðingunni, því þarna var sleg-
inn hringur utan um mig. Sig-
urður Stefánsson, bauð mér heim
til sín til miðdagsverðar, og
Margréti. Mr. Thordarson keyrði
okkur þangað. Húsið var fult af
börnum og fullorðnum. Þau hjón
in eiga 7 uppkomin. Stúlkurnar
heima en dengirnir í hernum.
Ein tengdadóttirin tók Margréti
út úr borginni til útreiðar á hest-
baki, en eg rabbaði þar við fjöl-
skylduna unz lestin fór um kvöld
ið. Þessi túr til Seattle endur-
nýjaði margar og góðar vinsemd-
ir. Það er gaman að mæta góð-
um gömlum vinum, þó mörg ár
hafi liðið hjá.
Við komum til Vancouver kl.
12,30 f. h. Við fórum í “Taxi”
heim til okkar, og eg sofnaði
vært og dreymdi um blómin,
sem blöstu alstaðar við manni.
Eg ráfaði um borgina hér og
þar mest af deginum, en um
kvöldið hafði Alla boðið mörgu
fólki, sem hún vissi að voru
gamlir vinir mínir. Eg var dá-
lítið upp með mér, að vera orð-
inn orsök að því, að svona heim-
boð skyldi eiga sér stað, mér
fanst það meiri heiður en eg eiga
skilið. Það hefur ekki oft átt sér
stað, og mér fanst að eg verða
að leggja fram alt, sem eg átti
yfir að ráða. Til allrar hamingju
hafði eg tekið með mér mína
myndasýningavél, og það gæti
kannske hjálpað mér til þess að
kvöldið gæti orðið þolandi fyrir
einhvern, því eg hefi oft orðið
var við það á samkomum, að
sumir, sem eru að náttúru til
bakahaldandi hafa orðið útund-
an, og ekki skemt sér eins vel
eins og sumir aðrir. Þessar hugs-
anir börðust í huga mínum, eft-
ir að eg var búinn að dreyma
um blómin. Eg hélt þá að þetta
yrði kanske síðasta kvöldið í
Vancouver, en það breyttist síð-
ar.
Eftir kveldverð, fór fólk að
þyrpast að, þar til nærri 40
manns var komið inn í setustof-
una. Flest af því fólki, sem hafðt
átt aðsetur í Winnipeg eða á
sléttunum um einhvern tíma. Eg
reyndi að skemta því með ferða
sögum og myndum af síðustu
ferð minni til Islands, 1933, og
ýmsu öðru. Mundi Gíslason þakk
aði mér fyrir mína framkomu,
með mjög hlýjum orðum. Mér
finst eg mega til að geta um nöfn
þeirra, sem eg man eftir að voru
þarna í boði, en það voru nokk-
uð margir, sem ekki gátu kom-
ið vegna ýmissa ástæðna.
Rev. og Mrs. R. Marteinsson,
Próf. og Mrs. T. Olson, Mr. og
Mrs. G. Sanders, Mr. og Mrs.
L. H. Thorláksson, Mr. og Mrs.
K. Friðriksson, Mr. og Mrs. Barni
Björnsson, og systir konunnar,
þær eru dætur Sveins Kristjáns-
sonar frá Bjarnastöðum í Bárð-
ardal. Mr. og Mrs. Leo Sigurðs-
son og Florence systir konunn-
ar, Mrs. Baldvin, 92 ára og bróð-
'ir hennar Mr. Thomsson, Mundi
Gíslason, Mrs. Dr. Hermann
Marteinsson, Miss Villa Hnapp-
dal, Mrs. Wm. Anderson, Miss
Mary Anderson, Miss Nan Dahl,
Mr. og Mrs. Mundi Jónasson. Mr.
og Mrs. Einar Haralds, Mrs.
Frank Friðriksson, Mrs. Stína
Skordal, Mr. Konni Eyford, 2
systurdætur Mr. Todd sál., sem
hirti Dómshöllina í Winnipeg,
með Halldóri bróður mínum. Það
voru víst 8, sem ekki gátu kom-
ið, sem var boðið, svo hefi eg
tannske gleymt einhverjum.
15. maí, kom Mrs. Dr. Marteins
son með bílinn sinn, og tók
Emilíu og mig til Mr. og Mrs.
Williams, þau eru tengdafor-
eldrar Karls sonar míns, þau
eru nýlega komin vestur og hafa
Dar hænsna og garðrækt. Það-
an fórum við til Westminster,
að sjá Jónas Páisson. Hann hef-
ur verið veikur lengi, en var
cominn á fætur og farinn að
kenna. Hann lét einn lærlinginn
:'ara heim, svo við gætum rabb-
að saman nokkra stund, mér
fanst hann fylgjast vel með öllu,
sem hér gerðist austur frá, og
kátur er hann, eins og vant er.
En svo kom önnur stúlka, sem
vildi komast að nótunum hans,
svo eg kvaddi hann og konuna,
sem leit út eins og hetja.
Á leiðinni til baka, keyrðu
þau með mig inn í garð, þar kom
stúlka til okkar, og Mrs. Mart-
einsson pantaði hænsnasteik,
þær komu með það á bökkum,
sem náðu á milli hurðanna á
bílnum, og þar festu þær bakk-
ann rétt fyrir framan- munn-
inn á okkur á báðum sætunum,
maður þurfti ekki annað en opna
munninn og rífa það í sig með
höndunum, enginn hnífur, eða
gaffall, steiktar kartöflur og
kaffi með. Þetta var mesta sæl-
gæti, og kostaði bara 60 cent.
Mér var sagt að Mr. H. J. Thor-
son ætti þessa verzlunarhug-
mynd, og_ hefði átt þennan stað,
og selt hann fyrir nokkru síðan.
Eitt er víst og það er að eg hefi
aldrei séð máltíð svona fram-
reidda, en 'það kemur sér vel,'
þegar maður er að flýta sér, og
þarna var fjöldi manns, og marg-
ar stúlkur að veita, beinin eru
tekin til baka, svo það gerir
engann óþverra, eða rusl í garð-
inum, enda var alt hreint þar í
kring. Mrs. Marteinsson keyrði
okkur heim til sína, og þar kom
Margrét, hún vinnur við “Social
Service í 'borginni. Við hringd-
um upp konuna mína í Winni-
peg, og sannfærðum hana um
það að við værum að nota tím-
ann rétt. Svo spiluðum við
“Bridge” nokkra stund, drukk-
um kaffi og svo keyrði Mrs.
Marteinsson okkur öll heim.
Konan mín sagði okkur í sím-
anum að Signý dóttir okkar væri
á flugi vestur, svo. við áttum
von á henni með næstu flug-
ferð. Signý vinnur á flugstöð-
inni í Winnipeg, og af því að
hún fær fría ferð, þá veit maður
ekki fyrir víst hvort hún verð-
ur sett af á leiðinni eða ekki,
hún fær aðeins sæti ef það er
autt, en ef farþegi biður um það,
hvar sem er á leiðinni, þá verð-
ur hún að fara út og bíða næsta
tækifæris, og af þessari óvissu,
gátum við ekki vitað hvenær
hún kæmi.
16. maí, kom Signý inn á
spítalann kl. 7.30 f. h., nærri
heyrnarlaus, það verða fleiri en
en eg, hugsaði eg. Litlu seinna
kom Alla inn til mín og sagði
mér, að það yrði gerður Keisara-
skurður innan skamms, ef mig
langaði til að sjá hann. Þá var
nú ekki Bangsi seinn á sér, komst
þangað í tíma. Eg hefi séð börn
koma inn í heiminn áður, en
aldrei svona kvalalítið. Eg hefi
aldrei fundið til þess eins glöggt,
að eg tapaði minni réttu stöðu
í lífinu, eins og við þetta tæki-
færi, nefnilega eg þráði að geta
orðið læknir, og þar hefði eg
átt heima, en nú er það of seint.
En þessum uppskurði gleymi eg
aldrei, öll handtök voru svo viss
og vel unnin og fljót, að það var
aðdáun að sjá. Konan var 42
ára, hún átti meybarn átta og
hálft pund. Báðar náðu sér fljótt
og alt hafði góðann endir. Það
var Dr. Telford, sem gerði upp-
skurðinn. Hann var fyrir stuttu
borgarstjóri þar í borginni. Alla
sá um að alt væri við hendina,
sem læknarnir þurftu með, en
Emilía tók á móti barninu, og
sá um að það drægi andann áð-
ur en það opnaði augun.”
Þegar eg kom ofan, þá mætti
eg Mr. Prendergast. Hann var í
drengja flokknum, sem lék bolta
leiknum, sem G. T. stúkurnar
héldu uppi í nokkur ár, til að
bjarga drengjunum frá því að
lenda undir áhrif ölbruggara
borgarinnar, sem eiga og stjórna
tveimur af svoleiðis leikvöllum
í borginni Winnipeg. Eitt sum-
arið unnu okkar drengir bikar,
sem ölbruggarar höfðu gefið. Mr.
Prendergast átti dreng á sjúkra-
húsinu, sem hafði farið undir
uppskorð, og var á góðum bata-
vegi.
Jóhann Polson kom eftir mér
í gömlum Ford um kvöldið og
tók mig til pabba síns og mömmu
Mr. og Mrs. Snæbjörns Polson
listamálara, það bera mörg tjöld
og veggir hans myndir en í dag
í Manitoba. Þau hjónin sendu
eftir Birni Péturssyni, sem var
harðvörusali í Winnipeg, og
margir þekkja hér austur frá.
Hann er búinn að vera 2 ár í
Vancouver. Hann er bilaður á
heilsu, en fylgist vel með því,
sem gerist. Snæbjörn og kona
hans eiga 6 börn, öll uppkom-
in, og myndarleg, eg hafði þar
yndislega kvöldstund. Jóhann
hefur atvinnu, sem hann hefur
stofnað af eigin ramleik, og
myndi kannske borga sig víðar
en í Vancouver. Eg efast um að
það sé til annarsstaðar í Canada.
Hann gerir samning við bíla-
eigendur um alla borgina, um
þvott á bílum þeirra, fyrir svo
mikið á mánuði. Fjórum sinn-
um á mánuði fyrir $3.50, hann
hefur í þjónustu sinni tvo unga
menn, og skaffar þeim sinn bíl-
inn hverjum. Hann hefur þrjá
gamla Fordbíla, sem hann keypti
innan við $100.00 hvern, og ger-
ir við þá sjálfur. Hann sagði
mér að hann gæti þvegið og
hreinsað hvaða bíl sem væri á
15 til 20 mínútum, en það væri
erfitt að fá menn, sem gætu það,
samt sagði hann að sér tækist að
láta það borga sig. Hann keyrði
mig heim aftur, en þá kom dá-
lítið fyrir vélina, þá mundi hann
eftir því að hann hafði séð stráka
vera að leika sér að því að opna
bensínhólfið, og stinga þar tusk-
um ofan í, draga þær upp aftur,
óg kveikja í þeim. Svo hann
bjóst við því að það væri ein-
hver partur af tuskunni niður í
geyminum, og að hann yrði að
veiða það upp úr, þetta reynd-
ist rétt, eftir það gekk alt vel.
x7. maí, gekk eg yfir til séra
Rúnólfs Marteinssonar. Hann
hafði skírt 5 börn fyrir sömu
foreldra daginn áður, og þá
lent í haglstormi, 2 af þeim börn-
um áttu að fermast næsta sunnu
dag. Það vita fáir utan þau,
séra Rúnólfur og kona hans,
hvaða áhuga og vinnu það tek-
ur að fylla þær skyldur, sem
það prestakall þarfnast. Séra R.
Marteinsson hefur orðið að
spyrja börnin á prívat heimil-
um á ýmsum stöðum í borginni
í allan vetur, og 1 fyrsta skifti,
sem þau hafa komið öll saman,
var síðastliðinn sunnudag. Hann
átti von á að 6 af 8 kæmu heim
til sín þetta kvöld, til undir-
búnings undir ferminguna, sem
átti að fara fram næsta sunnu-
dag.
18. maí, lögðum við Alla af
stað kl. 11 f. h. til Campbell
River. Við fóruím á skipi til
Nanaimo og á “Bus” þaðan til
Campell River. Komum þangað
kl. 6.45 e. h. Það er verzlunar-
búð, rétt hjá þar sem landarnir
búa, við höfðum símað þangað
kvöldið áður. Eg fór af hjá búð-
inni, en Alla hélt áfram með
vagninum, norður að bænum 3
mílur, til að festa herbergi handa
okkur á hótelinu. Eg tók mína
tösku, og gekk suður með sjón-
um, þá sá eg mann koma hlaup-
andi, það var Mr. Guðmundur
Berg, bróðir Eyvindar Sigurðs-
sonar “Insulation Specialist” í
Winnipeg, svo mættum við Mr.
S. Guðmundssyni, margir kann-
ast við hans nafn, þó færri þekki
nafn Mr. Bergs, síðan hann þókn
aðist enskinum með því að
sleppa föðurnafninu (Sigurðs-
son). Þeir tóku mig inn til Mr.
Berg, sem hefur gott hús, upp-
lýst með rafmagni, það er eina
húsið, sem stendur á sjávar-
bakkanum brautarmeginn. Hann
á þar lóð yfir 200 feta langa.
Hin húsin landanna, standa í
röð undir hárri brekku þaktri
skógi með sverum trjám, á spildu
sem er um 200 fet á milli þjóð-
arautarinnar og fjallsins. Útsýn-
ið er eitt hið fallegasta, sem eg
hefi séð nokkursstaðar. En á
hverju þeir bjargast gat eg ekki
reiknað út. Enga kú sá eg, einn
Dát eða réttara sagt byttu sá eg,