Lögberg - 20.12.1945, Blaðsíða 4

20
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 20. DESEMBER, 1945
JACKUELINE
eftir
MADAME THERISE BENTZON
Árangurslaust neitaði Fred því, að hann
væri nokuð séríegt að gera, og reyndi að fela
blöðin, sem lágu á skrifborðinu hans, en móðir
hans gekk svo hart að honum, að hann að síð-
ustu sagði henni ástæðuna fyrir því að hann
sæti uppi svo langt fram á nætur, og auk þeirr-
ar hugsvölunar sem honum var í að aegja móð-
ur sinni eins og var, óx honum kjarkur í ásta-
málum sínum, því móðir hans hrósaði vísunum
hans og áleit þær góðar. En er hún sagði, “Eg
get ekki skilið því þú giftir þig ekki Jackueline.
— Það er ekkert sem þarf að standa í vegi fyrir
því,” og hún lofaði að gera alt sem í hennar
valdi stæði fyrir framtíð hans og hamingju; við
þessi orð móður sinnar fann hann betur en
nokkurntíma áður, hve innilega að hann elsk-
aði móður sína, já, þúsund sinnum meira en
hann hafði nokkurntíma ímyndað sér að hann
gerði. En þrátt fyrir það var hann ekki laus við
kvöl, sem liggur í leyni fyrir elskhuganum.
Einn dag kom Madame de Monnedron á-
samt sonardóttur sinni, og tflk sér gistingu í
Hotel de la Prage. Hún var á leið heim til sín
með sonardóttur sína úr klaustrinu, áður en
frídagarnir byrjuðu.
Þar sem hún var búin að ákveða að Giselle
skyldi giftast M. de Talbrun, fanst henni nauð-
synlegt að Giselle tæki þátt í gleðskap sér til
styrktar og uppörvunar, áður en þessi óheilla
giftingardagur rynni upp. M. de Talbrun vildi
hafa stúlkur kátar og fjörugar, svo það var
skylda hennar að sjá um að Giselle lagaði sig
eftir þessari kröfu hans; sjóböð, útivist og kát-
ur félagsskapur, til að gera hana ofurlítið hold-
ugri, og má klausturblæinn af henni. Þess utan
gat hún verið frjáls og óháð í að vera með
mannsefninu sínu einsömul; til slíks var ekki
tekið þar við baðstaðina. Þannig voru áform
og hugsanir Madame de Monnedon.
Veslings Giselle! Árangurslaust var hún
klædd í fínan búning, árangurslaust töluðu þær
við hana og skömmuðu hana frá morgni til
kvölds, en hún hélt áfram að vera litla klaustur-
stúlkan, sem hún hafði alt af verið; undirleit
og föl eins og blóm, sem sólin hafði aldrei skin-
ið á, og feimin sér til þrautar. Hún var eins
hrædd og nokkru sinni áður við M. de Talbrun,
og hún þráði að mega njóta þeirrar huggunar,
að gráta í faðmi Jackueline, sem síðast, er hún
sá hana, hafði verið vansæl. En hvaða undrun,
þessi unga stúlka, sem fyrir fáum vikum hafði
sagt henni harmasögu sína í gegnum pílára
skilvegginn í gestastofunni í klaustrinu, var nú
farin að taka þátt í æsandi skemtunum. Þegar
hún reyndi að tala við hana um það, sem
Jackueline hafði talað um við hana í klaustr-
inu, og spyrja hana um hvað það hefði verið
sem gerði hana svo vapsæla, sagði Jackueline
bara: “Oh! góða mín, eg er nú búin að gleyma
því öllu!” og lét sem ekkert hefði verið, og tók
í handlegg hennar og leiddi hana með sér
þangað sem croquet leikurinn var leikinn, þar
sem þær mættu M. de Talbrun.
Mannsefni Giselle var feitur, ungur há-
ungi, stuttur og digur, herðamikill og breið-
leitur, kjálkamikill ogt með þykkt og langt
yfirskegg, sem bætti að nokkru fyrir að hann
var sköllóttur. Hann hafði aldrei gert neitt,
nema skjóta fugla og smádýr á landareign sinni
í níu mánuði á hverju ári, en hina þrjá mánuð-
ina var hann í París, þar sem hann undir sér við
kappíeiðar og 'ballet-dansa. Hann gerði enga
tilraun til að þykjast hafa lifað neinu munklífi,
en hann áleit sig að vera hinn “rétta” mann,
samkvæmt sínum skilningi á því, sem hvorki
meinti gáfur, dygð né góða hegðun; þrátt fyrir
það kom öllum stúlkunum í bláa bandinu sam-
an um, að hann væri hin rétta fyrirmynd full-
komins prúðmenpis. Jafnvel Raouls-systurnar
urðu að viðurkenna, mót vilja sínum, að hvað
svo sem fólk segðiyað auðmannastétt nútímans
stæði skör lægra að áliti og virðingu en hin
gamla og eiginlega höfðingjastétt. Þær sann-
arlega öfunduðu Giselle, sem nú átti að verða
aðalsmanns kona, þó þær með sjálfum sér álitu
að þessi gamaldags tign meinti nú ekkert fram-
ar. En hvað um það, þær vonuðu að sá dagur
mundi koma, er þær, eins og Giselle, gætu tekið
sitt sæti í Faubourg St. Germain. Það var mögu-
legt að kaupa sér rétt til að vera þar fyrir átta
hundruð þúsund franka.
Croquet leikvöllurinn var slétt sandrif, sem
var undir vatni um háflæði. Leikendunum var
skift í tvo jafna flokka, sem svo léku hvor mót
öðrum, með hlátrum og óhljóðum, svolitlum
undanbrögðum og þrætum, eins og vanalega.
Þetta átti vel við Oscar de Talbrun. Sumar
stúlkurnar mintu hann glettnislega á nokkrar
heimsóknir, sem hann hafði gert upp á síðkastið
í Bæheimska klúbbinn.
Hann fékk brátt mikið álit á Jackueline,
þegar hann sá hina fallegu, röndóttu silkisokka,
sem hún var í, og hið stutta pils huldi ekki
nema að litlu leyti, og hve beinir og sterklegir
fótleggir hennar voru. Hve græðgislega hann
glápti á hana, særði Fred, særði það ekki Giselle
líka?
Nei! Giselle horfði kyrlátlega á leikinn og
hlustaði á gleðilætin, eins og eitthvað fjarri sér,
eins og ósnortin af því sem fram fór eins og hún
væri steinn eða trébolur, stundum skemdi hún
leikinn með fákunnáttu sinni, eða klaufaskap;
hún fékst ekki hið minsta um þó M. de Talbrun
skifti sér ekkert af sér, því henni var ógeðfelt
að þurfa að hlusta á hann.
“Þú ert eitthvað sinnulausari en vanalega,”
var amma hennar vön að segja eftir hverja
heimsókn hns til þeirra, er þær voru í París, en
í Tréport virtist enginn gefa því gaum þó hún
væri sinnulaus og utan við sig, og M. de Tal-
brun mundi ekki eftir henni, þar til að fyrstu
öldurnar með aðfallinu skullu yfir leikflötinn
og allar stúlkurnar hlúpu æpandi undan sjón-
um, en karlmennirnir komu á eftir og báru
leikáhöldin.
Á leiðinni fór Oscar greifi að útlista fyrir
Fred, eins og viðvaning, að það bezta við
croquet-leikinn væri það, að þar kæmu piltar
og stúlkur saman. Hann sagðist vera öllum
betri í leikjum, hafa undra sterka vöðva og
skarpa sjón; en svo bætti hann við, að hann
hefði ekki getað sýnt í dag list sína og getu, því
votur sandurinn væri ekki eins góður leikvöll-
ur og hann hefði í listigarðinum sínum! Það
er æfinlega nauðsynlegt að þekkja vel leikvöll-
inn, en í engum leik fremur en croquet. Svo
breytti hann samtalinu lævíslega frá leiknum
til leikendanna, og sagði eins og undir rós, til
að aðvara Fred, að maður þyrfti ekki að vera
hræddur við að gefa þessum Amerísku stúlkum
undir fótinn, því þær Íiefðu strax er þær voru
í vöggu lært að daðra. Þær gætu séð um sig,
því þær hefðu klær og kjaft; en það væri þó
auðvelt að koma sér vel við þær að vissu tak-
marki. Hinar stúlkurnar væru skrítnar litlar
hænur; þessar þrjár Wermant-systur, — skoll-
inn hafi þær! — sætasta blómið af þeim öllum
sagði hann að væri sú háa og dökkhærða — ekki
fullþroskuð í fegurð og yndisleik! “En eftir
eitt eða tvö ár,” bætti M. de Talbrun við, eins
og þaulæfður sérfræðingur, “verður hún á allra
vörum sem bjartasta stjarnan i samkvæmis-
lífinu.”
Vesalings Fred þagði og reyndi að halda
reiði sinni í skefjum, en blóðið steig honum til
höfuðs, er hann hlustaði á það sem M. de Tal-
brun sagði. Fred fanst þetta tal bæði ósiðlegt
og illa tilvalið. Ef hann hefði ekki verið hrædd-
ur um að hann mundi gera sig hlægilegan, hefði
hann með ánægju tekið málstað Wermants-
systranna og allra stúlknanna í bláa bandinu,
svo hann gæti svalað reiði sinni, sérstaklega
vegna þeirra ummæla, sem M. de Talbrún hafði
um Jackueline. Því var hann ekki nógu gamáll
til að giftast henni? Hvaða rétt hafði Talbrun
til að vera að bollaleggja um aðrar stúlkur en
sína? Ef hann gæti gift sig núna, stæði ekki á
hverja hann kysi! Seinna — eins og móðir hans
hafði sagt við hann. En mundi Jackueline bíða?
Allir voru farnir að dáðst að henni. Einhver
mundi ná henni meðan hann væri langt í burtu
úti á sjónum. Hræðileg tilhugsun fyrir ungan
elskhuga!
Þetta sama kvöld, á dansi í Casino, er hann
var að dansa við Giselle, gat hann ekki varist
að segja við hana: “Er þér ekki ógeðfelt að
sjá Monsieur de Talbrunt dansa svona mikið
við Jackueline?”
“Hverjum? — Mér?” sagði hún eins og
utan við sig, “Eg sé ekki hvað er á móti því,”
en svo brosti hún og sagði: “Bara ef hún vildi
taka hann — og eiga hann!”
Madame de Monvedon hafði glöggar gætur
á M. de Tabrun. “Þér virðist,” sagði hún, og
horfði fast í andlit hans, “að þú hafir gaman
að að láta börnin hoppa í kringum þig.”
“Já, því ekki það,” svaraði hann, “Mér
finst það gera mig ungan aftur.”
Madame de Monredon var ánægð með þetta
svar. Hún var reiðöbúin að kannast ,við það,
að flestir menn giftast konum «em ekki hafa
haft mikil áhrif á þá til að breyta hátterni
þeirra, og hún hafði alið Giselle upp í ein-
angrun, sem ásamt miklum auð, á vanalega bezt
við menn eins og M. de Talbrun. Jacéueline áleit
að M. de Talbrun væri bísna gott mannsefni,
og hún sagði Giselle frá því. “Það er stað-
reynd,” sagði hún, eins og af mikilli reynzlu
og þekkingu, “að menn sem eru mjög fríðir
og töfrandi giftast ekki. Það ér líklega ástæðan
fyrir því að Monsieur de Cymier, frændi Ma-
dame de Villegrys, hugsar ekki um að gifta sig.”
Það var misskilningur. Monsieur Cymier,
skrautmenni, sem snérist eins og hjól í kring-
um hina fríðu Madarne de Villegry, sem hafði
smátt og smátt verið að örva hann til að gift-
ast.
Madame de Villegry, þrútt fyrir gengdar-
lausa brúkun af andlits farða og sterkum ylm-
vötnum, sem var ætíð það fyrsta til að vekja
athygli þeirra sem sáu hana, lét hún mikið yfir^
hvað hún bæri af öðrum að hegðun og siðferði.
Það eru sumar konur sem ganga nærri því að
vera lastafullar, álíta sig algjörlega vítalausar.
Þær eru viljugar til úti funda, en hafa enga
móttökustaði af sínu eigin. Fyr á dögum var
gert meir til að forðast það sem á yfirborðinu
þótti ljótt, til þess að geta þeim mun betur
hulið það sem ljótt var.
Madame de Villegry var það sem stundum
er kallað “snoppu fríð.” Hún eyddi mörgum
tímum á dag til að mála sig og prýða sem mest,
hún þráði að hafa hóp manna í kringum sig,
sem dáðust að henni; en ef einhver varð nær-
göngull henni, þá losnaði hún við hann með
því, að koma honum til að giftast. Hún hafði
verið búin að útvega Gerard de Cymier margar
ungar stúlkur, sem hún lét í veðri vaka að
hann ætlaði að giftast; en það var bara til að
segja sínum góðu vinum, að þessi sem hún
hafði síðast útvegað honum, væri allt of ljót
og ófríð fyrir hann, og að þessi ungi maður í
sendiherra sveitinni hefði bara komið sem
snöggvast til baðstaðanna, til að heimsækja sig.
Daginn eftir að hann kom, sat hann í fjöru-
sandinum við fætur Madame de Villegry. Þau
skemtu sér við að horfa á fólkið sém var að baða
sig, og hagaði sér á hinn viðbjóðlegasta hátt.
Madame de Villegry auðvitað baðaði sig ekki
með þessum draslaralýð; hún sagðist vera of
taugaveikluð til þess. Hún sat undir stórri sól-
hlíf, og naut ánægju af að bera saman yfir-
burði sína, við þessi vesalings láðs og lagar dýr,
seiq óðu og svömluðu í sandbleytunni fyrir
framan hana, og hafði gaman af að líkja þeim við
seli og önnur sjódýr. “Jæja! Svo það var svona
skepnum sem þú vildir láta mig giftast,” sagði
M. de Cymier, gramur í geði.
“En vesalings vinur minn, hvað annað get-
urðu fengið? Þær stillast þegar þær eru giftar.”
“Bara ef maður gæti verið viss um það.”
“Maður er aldrei viss um neitt, og sízt af
öllu um unga stúlku. Maður getur ekki sagt
að þær séu neitt meira en bara vera til, þangað
til þær eru giftar. Maðurinn verður að gera
það úr þeim sem hann vill að þær verði. Þú
ert fyllilega fær um að gera það úr konunni
þinni sem þú vilt að hún verði. Eigðu það á
hættu.”
“Eg gæti siðað hana, — þó — en eg verð að
segja, að eg er ekki vanur slíkri kennslu; en
þér þarf ekki að þykja undarlegt þó eg vilji fá
svona lauslega lýsingu af þeirri stúlku sem eg
á að giftast, og hvers eg má vænta af henni
áður en eg giftist.
Rétt í þessu kom stúlka, sem hafði verið að
baða sig skamt frá þeim, uppúr vatninu; hún var
í nærskornum baðklæðum, svo hennar granna
og fagra byggingarlag sást svo vel, er hún bar
við vatnsflötinn ög bláan sumar himininn.
, “Oh, hún er falleg!” hrópaði Gerard, og
lét samtalið við Madame Villegry falla niður.
“Hún er fyrsta fallega stúlkan sem eg hef séð
hérna!”
Madame Villegry tók upp leikhús-sjónauk-
ann sinn, sem var festur við treyjuna hennar,
en þá hafði umhyggjusamur þjónn lagt skikkju
yfir herðar stúlkunnar, svo hljóp hún þangað
sem Madame Villegry var, og bauð henni glað-
lega góðan daginn.
‘Jackueline!” sagði Madame de Villegry.
“Jæja, barnið mitt, þótti þér gaman að vera í
vatninu?”
“Já, fjarka gaman,” sagði Jackueline, og
til M. 4Ie Cymier, sem var staðinn upp.
Hann horfði á hana með mikilli aðdáun,
sem gerði hana ofurlítið feimna. Hún hafði
vafið þétt að sér hinni mjúku, snjóhvítu skikkju
sem þjónninn lagði yfir herðar hennar, svo upp-
úr stóð aðeins hennar fagra höfuð og háls. Hún
var að reyna að koma öðrum fætinum í lítinn
baðskó, sem hún hafði mist af sér. M. de
Cymier leit fyrst á þennan fallega og velskap-
aða fót, svo rendi hann augunum uppeftir lík-
ama hennar, sem sást svo greinilega gegnum
þessa þunnu skikkju. Lögun hennar og vaxtar-
lag sást svo greinilega, frá hvirfli til ilja, þó
ekkert af líkamanum væri bert nema litla
fallega hendin sem hún hélt að sér skikkjunni
með.
Augu hans numu staðar við hennar dökk
jarpa hár, sem lá í slæðum ofan á ennið. Hún
hafði ekkert á höfðinu nema þunna silki bað-
húfu, svo hann sá vel andlits lögun hennar og
blæ. Hárið mjúkt og hrokkið, hékk ofan á
augabrýr, og gaf augunum svo dularfullan blæ.
Tönnurnar, snjóhvítar, skinu sem perlur er hún
brosti, varirnar rauðar og hæfilega þykkar,
helzt til rauðar til að samsvara andlits blænum.
Hún deplaði augunum, af og til, eins og til að
verjast hinnar sterku sólarhirtu sem skein
framan í hana. Hún var ekki dökkeygð, frem-
ur sem ljós jörp, með gullnum blæ. Þó hún
hefði augun ekki nema hálf opin, sá hún brátt,
að þessi ungi maður sem var hjá Madame de
Villegry, var mjög álitlegur. Hún hélt áfram
hröðum skrefum að baðhúsinu, og á leiðinni
losaði hún hárið undan baðhúfunni og lét það
falla ofan á bak sér, líklega til þess að það
þornaði sem fyrst.
“Hver djöfullinn!” sagði M. de Cymier,
og horfði á eftir henni þar til hún hvarf inní
baðhúsið. “Eg hef aldrei hugsað mér stúlku
svona, hún er alveg fullkomin, það vantar
ekkert á það. Það er sannarlega indælt að kynn-
ast svona stúlku.”
“Já,” sagði Madame de Villegry, með hægð,
“hún verður mjög álitleg þegar hún hún verður
átján ára.”
“Er hún nærri því átján ára?”
“Hún er bæði og ekki, því tíminn líður svo
fljótt. Stúlka fer að sofa eins og barn, en
vaknar aftur nógu gömul til að giftast. Viltu
ekki fá að vita strax um hvað hún er líkleg til
að eignast?”
“O, eg kæri mig ekki svo mikið um það.
Það er annað sem eg hugsa fyrst um.”
“Eg veit það vel; en Jackueline Nailles er
af góðri ætt.”
Er hún dóttir þingmannsins?”
“Já, einkaróttir hans. Hann á ljómandi
fallegt hús í Parc Monceau og stórhýsi í Haute-
Vienne.”
“Það er ágætt; en eg tek það fram aftur að
eg er ekki kaupsýslumaður, ef eg gifti mig,
vildi eg, vegna konunnar minnar, ekki þurfa
að lifa við þrengri kjör en eg hef lifað ógiftur.”
“Xað meinar, að þú gerir þig ánægðan með
það sem þú átt sjálfur. Eg mundi hafa hugsað
að þú vildir komast yfir meira. Það getur
verið að þú hafir orðið sem þrumulostinn, að
það hafi breytt öllum gróða áformum þínum,
því þessi breyting hefir orðið allt í einu, var
það ekki? — Venus kom uppúr sjónum!”
“Engar öfgar! En þú getur varla verið
svo grimmlunduð, þar sem þú ert stöðugt að
hvetja mig til að giftast, að þú óskir eftir að
eg taki mér fyrir konu, einhverja sem er hræði-
lega ljót.”
“Hamingjan varðveiti mig frá að hugsa eða
vilja slíkt! Það mundi gleðja mig, ef Jackue-
line er útvalin til að siðbæta þig.”
“Eg þori að segja, að hin vandfýsnustú
foreldri gætu ekkert fundið að mér, þessa stund-
ina, nema ef það væri, fýsnarást. Það er stór
kostur hvað Jackueline er ung, því eg gæti lifað
og látið eftir mér, eins og eg hef gert, þangað
til við værum gift, en þá tæki eg upp aðra
lifnaðarhætti og færi úr París, þar sem ekkert
sérstakt héldi mér nema—”
“Heimskuleg ímyndun,” sagði Madame de
Villegry, og hló. “Sem borgun fyrir þín mörgu
ástarljóð, skalt þú fara að mínum ráðum. Mér
kemur Nailles fjölskyldan fyrir sem mjög vel
efnuð, en það sýnast allir sem taka þátt í félags-
lífinu vera ríkir, en maður veit aldrei hvað kann
að verða upp á teningnum. Það væri hyggilegt
af þér, áður þú ferð legra í þessu máli, að tala
við Monsieur Wermant, yfirmanninn verzlun-
arráðsins, sem er vel kunnugur efnahag föður
Jackueline. Hann getur sagt þér betur frá
efnahag hans en eg.”
“Wermant er hér í Tréport, er ekki svo?
Eg held eg hafi séð hann hér—”
“Já, hann verður hér þangað til á mánu-
daginn. Þú hefur nógan tíma til að tala við
hann.”
“Heldurðu virkilega að eg sé að flýta mér
svo mikið?”
“Eg skal veðja, að um þetta leytið á morgun
verðurðu hættur að hugsa um hana.”
Gú hefir tapað vérðmálinu strax. Eg hef
auk þess ýmislegt til að hugsa um — bæði nú og
æfinlega.”
“Hvað er það?” sagði hún kæruleysislega.
“Þú hefur bannað mér að minnast nokkurn-
tíma á það.”
Þau þögðu nokkur augnablik, þar til Ma-
dame de Villegry sagði, brosandi:
“Eg býst við að þú vildir að eg færi með
þér í kvöld til vinkonu minnar de Naillis?”
Þess þurfti ekki, með því að þessir bað-
gestir mættust allir sama kvöldið í Casino.
Jackueline var í skarlat rauðum kjól, með als-
lags skrauti, og nú leizt M. de Cymier enn
betur á hana, en»er hann sá hana í baðfötunum.
Hún hafði ekki hárið sett hátt upp, en það var
sett lauslega undir rautt silki band, og á höfð-
inu hafði hún auk þess, litla sjómanns háfu.
Er M. de Talbrun sá hana í þessum báningi
kallaði hann hana “Fra Diavola of the Seas,’
og hún verðskuldaði það nafn aldrei betur en
þetta kvöld, þar sem hún með takmarkarlausu
fjöri og ófyrirleitni vann aðdáun allra þeirra
ungu manna sem þar voru.en á sama tíma hatr-
amlega öfunduð af Wermant, og Spark systr-
unum. Gerard, eftir fyrsta dansinn við Madame
de Villegry, beiddi enga nema Jackueline að
dansa við sig.
Þessar stúlkur sem hann leit nú ekki við,
höfðu nú ekki einusinni Fred til að snúa til,
því hann hafði kvöldið áður fengið skipun um,
að koma strax til skipsins sem hann átti að
fara með. Hann hafði kvatt Jackueline, með
sting.í hjarta sér, sem hann gat varla dulið, en
hún virtist ekki láta neina viðkvæmnis tilfinn-
ingu í ljósi gagnvart honum.
“Ef hann bara hefði séð mig,” hugsaði
Jackueline, “dansa sigri hrósandi við M. de
Cymier. Bara ef hann gæti séð mig, væri sárs-
auka mínum svalað.”
En hann var ekki Fred. Hún var ekki að
hugsa um hann. Það var ósjálfráð gremja sem
greip huga hennar, mitt í sigurhrósi hennar og
ákafri skemtun. Þannig kvaddi hún hina fyrstu
ást sína.