Lögberg - 28.02.1946, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. FEBRÚAR 1946
VESTUR UM HAF
Til Vatnabyggða.
Snemma morguns förum við
Sigurður Ólafsson í lestinni til
Foam Lake. Þar var austasti
söfnuðurinn minn fyrir aldar-
fjórðungi. Miklu hefir tíminn
breytt hér. Þorpið hefir stækk-
að svo, að eg þekki það varla.
Foam Lake vatnið er horfið ger-
samlega. Og þótt eg vildi messa
í samkomuhúsinu Bræðraborg
eins og fyrrum, þá gæti eg það
ekki, því að nú halda Mennó-
nítar þar guðsþjónustur sínar.
Beztu vinir mínir eru farnir héð-
an úr heimi. Skarðið stendur
opið og ófyllt. Fallvelti jarðlífs-
ins blasir við mér. Eg leita úr
bænum, til Burtdale, grafreits-
ins. Eg les á steinana: 1912,
1913, 1914. Guðbrandur Narfa-
son; Anna Narfason; Mrs. Ivar-
son. Þessi hefi eg jarðað. Eg
horfi á seinni ártöl: Jón Einars-
son. Já. Hér stendur Jasonson
til höfða á stóru leiði, þöktu
hvítri mél. Bjarni Jasonson.
Guðrún Eiríksdóttir. Guð blessi
ykkur. Börn þeirra lifa hér í
byggð þrjú, öll, sem eg var áður
með. Þórður, bóndi á jörð for-
eldra sinna; Jakob'ína og Hanna,
húsfreyjur í þorpinu. Ef til vill
finn eg hjá þeim eitthvað af því,
sem eg sakna.
En eg er að eignast nýja vini.
Hér stendur hjá mér Helgi Helg-
ason, tengdasonur Guðbrands
Narfasonar, fallegur maður og
einlægur kirkjuvinur. Hann var
ekki í mínum söfnuði. Þess
vegna kyntist eg honum ekki
áður. Nú eru allir í mínum aug-
um í sama söfnuði. Heimili hans
er mikið rausnarheimili og tek-
ur okkur séra Sigurði opnum
örmum. Þegar eg kem aftur inn
í þorpið, leita eg uppi Gísla
Bíldfell, bróðir Jóns. Hann er
nýbúinn að missa konu sína og
kominn fast að áttræðu. Hann
hefir breyzt furðu lítið öll þessi
ár, og óbreyttur er með öllu vin-
arhugur hans til mín. Vísa Þor-
steins Erlingssonar rifjast upp
fyrir mér, er eg hefi nú um sinn
horft á flugstraum tímans:
Vinina fornu hef eg hitt
og hjörtun, sem eg þekkti.
Þverá tekur túnið mitt,
tryggðinni nær hún ekki.
Eg sé dætur Gísla—tvær þeirra
voru fermingarbörn mín— og
tvær dóttur-dætur, undisleg
börn, sem fylgja mér um þorpið.
Næsti dagur er sunnudagur,
lð.júlí. Við höldum guðsþjón-
ustu í kirkju einni í Foam Lake.
Áður þekkti eg hvert andlit, er
?g messaði. Nú aðeins fá. En eg
veit þó deili á flestum, eða öll-
um. Þetta er mikil stund í lífi
mínu, einstæð og nærri því mér
um megn. Minningarnar streyma
að hver af annari. Mér finnst
eg vera að tala bæði við Jifendur
og dána, og þeir hafi þó í raun-
inni miklu meira við mig að
segja. Eftir messuna er okkur
boðinn hádegisverður á heimili
Narfa Guðbrandssonar Narfason-
ar og frú Jakobínu, konu hans.
Mun það eitthvert mesta mynd-
arheimili þessa byggðarlags eins
og heimili foreldra þeirra voru
á sinni tíð.
Helgi Helgason ekur okkur
séra Sigurði til Leslie, næsta
kauptúns fyrir vestan. Samkom-
uhúsið þar er alskipað fólki, og
munum við séra Sigurður alls
hafa fengið um 900 áheyrendur
í Vatnabyggðum. Mér þykir
mjög vænt um þessa miklu að-
sókn, sem er alstaðar undantekn-
ingarlaust. Gott er að halda
guðsþjónustu í þessu samkomu-
húsi, söfnuðurinn samstilltur og
hefir prýtt ráðupúltið blómum,
en á baksviðinu er mynd af ís-
lenzku héraði. Margt er þarna
af góðu söngfólki, meðal annars
tveir bræður Björgvins Guð-
mundssonar tónskálds. Við höfð-
um hugsað okkur að aka frá Les-
lie beint til Wynyard, en hjón,
sem eg þekkti hér vestra fyrrum,
leggja að okkur af svo mikilli
ástúð að koma heim til sín, að
við stöndumst ekki þeirra góða
boð. Þetta er Ásgeir Gíslason,
náfrændi Guðmundar Finnboga-
sonar, og kona hans. Þau eiga
heima á ljómandi fallegri jörð,
og yfir heimilisbragnum er ein-
hver yndisþokki, sem ekki verð-
ur með orðum lýst. Þetta er
fagnaðarstund, og tíminn líður
fyrr en varir við samræður og
söng. Þau eiga 10 börn hjónin,
uppkomin öll að heita má. Helm-
ingurinn er hér í dag, og sjaldan
hefi eg séð meiri birtu yfir ungu
fólki. Á nú ísland ekki þennan
hóp, þótt hann sé fæddur og
uppalinn vestan hafs? Ekki verð
eg annars var en að íslenzkan sé
þar í góðu lagi. Og jafnvel þó
það sé ekki, sem mér þykir ó-
sennilegt, miðað við foreldrana,
þá er eg viss um, að í þessum
börnum búa beztu eðliskostir Is-
lendinga. Mér verður horft langt,
langt fram í tímann. Enskan
verður móðurmál Vestur-ísl., en
þeir hæfta ekki fyrir því að vera
íslendingar. Það, sem dýrast er
og dýpst í íslendingseðlinu, verð-
ur áfram eign þeirra, og þeir
halda áfram að hugsa og segja
eins og unga fólkið gerir enn í
dag: “Heima á íslandi.” Þó er
Þess ekki að dyljast, að íslenzku-
námið er einhver bezta verndin
í þessum efnum og býr yfir und-
lírsamlegum uppeldismætti.
Þjóðarbrotin báðum megin hafs-
ins geta í andlegum skilningi
orðið ein þjóð, enn um langan
aldur. Við skiljum seint við
þetta heimili, og senn er kl. 8, en
þá á messa að hefjast í Wynyard.
Nú er ekið svo hratt, að mér
þykir vissast að segja við bíl-
stjórann—og er eg því óvanur
—að ekki muni saka, þótt við
komum 5—10 mínútum of seint.
Árin, sem eg var prestur í
Wynyard, 1912—14, messaði eg
í samkomuhúsi. Nú hefir söfn-
uðurinn minn gamli stóra múr-
steinskirkju til umráða. Þegar
eg geng inn í hana úr skrúðhúsi,
er hún alskipuð fólki. Eg þekki
nokkura, einkufn eldra fólkið—
en tiltölulega fáa. Þarna situr
skammt frá mér Óli Björnsson,
sem var einn af forystumönnum
safnaðarins. þegar eg kom fyrst
til hans, og er enn safnaðarfor-
seti. Hjá honum sitja kona hans
og ekkja forsöngvarans míns,
Óla Hall, báðar háaldraðar. Og
Þarna er Sigfús Bergmann, sem
sendi mér köllun safnaðarins
fyrir 33 árum og er nú orðinn
Jórsalafari eins og eg. Hann er
undralítið breyttur, aðeins hár
og skegg orðið hvítt. Ferming-
arbörn mín, sem nú hafa hálfn-
að fimta tuginn, þekki eg enn
engin, sem v§rla er við að búast.
Sjaldan hefir mér þótt betra að
tala í kirkju, því að kyrrðin er
svo djúp. Margra sakna eg. Þeir
eru komnir vestur að Kyrrahafi,
eða yfir hafið mikla. En þó tek
eg nú í hendur margra sem eg
þekkti hér áður. Einn þeirra er
Gísli Benediktsson, prests Eyj-
ólfssonar. Hann á heima rétt
4ijá kirkjunni, og við söfnumst
saman mörg á heimili hans og
frúar hans eftir messuna og njót-
um í ríkum mæli gestrisni þeirra.
Wynyard þorp hefir stækkað
mikið, síðan eg fór héðan, svo að
eg þekki það varla aftur, Þegar
eg geng um göturnar morgun-
inn eftir. Nú eru þær steinlagð-
ar, sem voru fjalir áður, og kom-
in reisuleg hús. Ibúarnir munu
vera hátt á 2. þúsund. Eg leita
uppi ýmsa kunningja mína og
vini. Einn Þeirra Ólafur( Odds-
son) Magnússon, ættaður úr
Dalasýslu, fylgir mér í grafreit-
inn, fallegan skógarlund, ágæt-
lega hirtan. Er hann sagður ann-
ar fegursti grafreitur í fylkinu
og ber menningu Wynyardbúa
gott vitni. Annars hefir þetta
byggðarlag átt við erfiðleika að
stríða, uppskerubrest árum sam-
an. En nú er það að rétta við.
Sprettan á ökrunum er að vísu
í seinna lagi nú, þó er útlit sæmi-
legt, ef ekki koma næturfrost
snemma, getur meira að segja
orðið ágæt uppskera. Eftir há-
degið þennan dag förum við séra
Sigurður með kanadiskum presti
vestur til Kandahar og tölum
þar allir við útför Jóns B. Jóns-
sonar, bróður dr. Bjarnar sveit-
arhöfðingja. Hafði eg hlakkað
til að hitta hann og rifja upp
aftur veruna á heimili hans og
sleðaakstur okkar saman á ísn-
um, en nú varð kopm mín með
þessum hætti. Fjölmenni fylgdi
til grafar hinum vinsæla og góða
dreng. Um kvöldið safnast enn
saman margmenni í kirkjunni í
Wynyard. Séra Sigurður og
fleiri bera fram spurningar um
nútíðarhag Islands, og eg leitast
við að svara. Að lokum er sýnd
kvikmynd af íslandi, og fólkið
syngur: “Ó, Guð vors lands.”
Næsta morgun skrepp eg norð-
ur milli vatna (Stóra og Litla
Quill Lake). Þar átti eg söfn-
uð áður, Vatnasöfnuð, og mess-
aði til skiptis á heimilunum.
Get eg vart hugsað mér betri
kirkjusókn en þar var. Nú er
ekki lengur messað þar, enda er
fljótfarið í bílum til Wynyard.
Lakast er, að nú er enginn ís-
lenzkur prestur þjónandi í Vatna-
byggðum, og má ekki svo búið
standa. Kirkjuleiðtogarnir verða
að sjá um það, þrátt fyrir alla
prestaeklu, að prestur sé búsett-
ur í Wynyard. Um prest heman
frá íslandi er því miður varla að
ræða nú sem stendur. En þajS
kann að verða síðar. Nú eru
horfnir bændurnir ag húsfrey
urnar, sem voru á jörðunum
milli vatna í minni prestskapar-
tíð, nema þau Árni Jónsson frá
Víðihóli á fjöllum og kona hans.
Til þeirra er ferðinni heitið og
barna þeirra, og á eg þar vinum
að fagna. Árni gerist nú hniginn
að árum. Hugurinn reikar kring-
um bernskuhólinn og vermist
við ljóð Kristjáns Fjallaskálds.
Um hádegi þennan dag, 17.
júlí, kveð eg Wynyard. Mér þyk-
ir vænt um ástúðleg kveðjuorð
fólksins, en vænst um þessi :
“Þú ættir að verða hérna kyr.
Þú mundir sameiná okkur í einn
söfnuð.” Steingrímur Jónsson
safnaðarforseti ekur okkur séra
Sigurði í bíl sínum. Hann hefir
verið hér þjónn kirkjunnar í
þessu byggðarlagi um langan
aldur. Hann ræðir við okkur af
miklum áhuga um kristindóm og
kirkjumál. Við nemum fyrst
staðar í Elfrosbyggð að heimili
þeirra Sigurðar Sigurðsonar frá
Stóra-Kroppi í Reykholtsdal og
frúar hans. Þau hafa búið langa
hríð með miklum dugnaði og
myndarskap og sigrast á erfið-
leikunum. Börn þeirra nú pru
öll uppkomin og hin mannvæn-
legustu. Einn sonur var þar
heima við búskapinn, mikill mað-
ur vexti og hinn vannvænlegasti.
Við ökum inn í Elfrosþorpið og
komum til J. Magnúsar Bjarna-
sonar skálds og konu hans, sem
liggja bæði, af völdum sjúk-
dóms og elli. Magnús er þungt
haldinn, en ber þrautir sínar
með sömu hetjulund og forn-
menn, sem hvorki létu sér bregða
við sár né bana. Heiðríkja hug-
arins einkennir hann jafnframt
karlmennskunni. Hann skrifar
aðeins bréf sér til dægrastytt-
ingar en ekki sögur lengur. “Eg
læt vera, þótt hann sé hættur að
ljúga,” segir kona hans glettnis-
lega, og skilzt mér, að ekki muni
hún draga úr kjarki hans. Frá
Elfros ökum við til Leslie og
sitjum 80 ára afmælisfagnað Jóns
Ólafssonar úr Reykholtsdal. Er
þar margmenni og fylgir okkur
séra Sigurði til járnbrautarlest-
arinnar, sem flytur okkur aftur
til Winnipeg.
Seinustu dagarnir í Winnipeg.
Nú tekur óðum að líða að burt-
för minni frá Winnipeg, sem hef-
ir undarfarið verið miðstöð ferða-
lags míns. Eg hefi eignast þar
vini og kunningja og endurnýj-
að kunningsskap við þá, sem eg
átti fyrir.
Einn daginn sit eg boð hjá Ás-
mundi Jóhannssyni og frú hans,
og er þar margt gesta. Eg hafði
verið í afmælisveizlu nafna míns
er hann varð sjötugur og gaf
50,000 dollara til stofnunar kenn-
arastóls í íslenzku við Manitoba-
háskóla. En betur má ef duga
skal, því að safna þarf alls 150,-
000 dollurum. Ætti íslenzka rík-
ið nú að leggja 50,000 dollara á
móti gjöf Ásmundar, og myndi
síðar fást vestra það, sem á vant-
ar. Verði kennarastóllinn ekki
stofnaður að vissum árafjölda
liðnum, mun framlag Ásmundar
eiga að ganga til baka. Vonandi
verður þessi gjöf merkur áfangi
í sögu Þjóðræknisfélagsins. Er
Ásmundur einhver bezti stuðn-
ingsmaður þess og heimili þeirra
hjóna með íslenzkum blæ. Grett-
ir, sonur hans, gegnir ræðis-
mannsstarfi af stakri alúð og
greiðir götu íslendinga í hví-
vetna, eftir því sem hann má.
Það fæ eg að reyna. Við erum
mikið saman, og sýnir þann mér
margt í borginni, m.a. lækninga-
stofur dr. Thorlákssons, einhvers
ágætasta skurðlækns í Winnipeg.
Grettir er glæsimenni og mun
afrendur að afli, eins og vera
ber. Hann er vinúr kristnf og
kirkju og tekur mikinn þátt í
safnaðarstörfum.
Alloft liggja saman leiðir mín-
ar og ritstjóranna beggja, Lög-
bergs og Heimskringlu, mér til
ánægju. M. a. sátum við Stefán
Einarsson saman kirkjuþingið í
Árborg. Einar Páll Jónsson er
gamall bekkjarbróðir minn, og
finnst mér tíminn líða of fljótt
á heimili þeirra hjóna. Við lifð-
um saman marga sögulega við-
burði veturinn 1903-4 í lærða
skólanum, sem þá var ekki ó-
fyfrirsynju nefndur ærði skól-
inn. Einar Páll var þá þegar tek-
inn að yrkja, þótt mikið hafi
honum farið fram síðan. Og bezt
þykir mér hann kveða nú.
Eg kem á heimili Árna Árna-
sonar Eggertssonar lögmanns og
konu hans, Maju Grímsdóttur
Laxdal, systur frú Marju í Ár-
borga. Árna svipar nokkuð til
föður síns, og er hann bæði vin-
sæll og mikils metinn. Frúin er
ein úr hópi*- fermingarbarna
minna í Foam Lake, fluggáfuð
og ágætiskona. Mér verður hugs-.
að til heimilis foreldra hennar
og lýsingar föður hennar á von-
brigðunum fyrst, er þau komu
vestur um haf. Hann ætlaði að
leggja allt kapp á að mennta
börnin sín, en mest allt vetrar-
starf þeirra fór í að reka naut-
gripina til vatns langar leiðir
til að brynna þeim og sækja út
snjó og bræða til neyzluvatns.
Heimili frú Maju er nú stórum
ríkmannlegra en þá. En yfir er
sami fallegi og fyrirmannlegi
blærinn Tvö kvöld þessara
daga, 19. og 20. júlí, eru mér
haldin samsæti og gefnar vina-
gjafir, hið fyrra í veglegasta gisti-
húsi Winnipegborgar, og gengst
Evangeliska kirkjufélagið fyrir
því, hið síðara að heimili Páls S.
Pálssonar og konu hans, frú
Ólínu, og hitti eg þar aftur marga
af fulltrúunum frá Árborg. Þyk-
ir mér vænt um allan þennan
vinahug, og þó einkum fyrir það,
hve hann beinist til kirkju Is-
lands og þjóðar.' Eg er í engum
vafa um það, að sú stefna er
ríkjandi í kristni Vestur-íslend-
inga, að sambandið eigi að verða
sem nánast milli hennar og
þjóðkirkjunnar heima á íslandi.
Þau Páll og kona hans bera hag
íslands fyrir brjósti hverja stund.
Hann er gáfaður og skáld gott og
hefir gefið út ljóðabók, sem hann
nefnir Norður-Reykji eftir bern-
skuheimili sínu. Kona hans tek-
ur mikinn þátt með honum í
félagsmálum. Hún er kvenna
vænst og verður Fjallkona Is-
lendingadagsins á Gimli 6. næsta
mánaðar. Þau hjón varðveita
hjá sér mold heiman frá íslandi
líkt og helgan dóm.
Vestur að Kyrrahaji.
Aðfaranótt sunnudagsins 22.
júlí stíg eg upp í flugvél og skil
við Winnipeg. Hefir henni seink-
að nokkuð, svo að hún má ekk-
ert út af bera, ef eg á að geta
messað í Blaine vestur við Kyrra-
haf kr. 11, eins og auglýst hefir
verið. Winnipegljósin hverfa, og
nú sést ekkert fyrir náttmyrkr-
inu. Umsjónarstúlkan í flugvél-
inni er Íslendingur, frá Wynyard.
Eftir eykt lendum við í Regina
í Sask. og eftir aðra eykt í Leth-
bridge í Albertá. Þá er kominn
bjartur dagur og sjáum við vel
klettafjöllin í vestri. Landið
hækkar og verður hólótt mjög.
Við fáum súrefnisgrímur, því að
nú á að fljúga hátt upp yfir fjöll-
in. ótal tindar og hyrnur rísa.
Heitið Klettafjöll er auðsjáan-
lega vel valið. Fyrst sjáum við
aðeins ský á stangli eins og hver-
areyki og gufumekki. Síðan
verður samfellt skýjabelti, en þó
sjást fjallatindarnir. Seinast
hverfa þeir flestir í þokuhafinu.
Við og við sjást þó nýir gnæfa
upp úr. Eftir tæpar tvær stund-
ir erum við komin yfir fjallgarð-
inn, lækkum flugið og losnum
við grímurnar. Unaðsjón blasir
við, sem minnir á Island: Hafið,
hafið, fossar og fjallshlíð, ár ag
hvanngrænar skógarbrekkur.
Allt er þó enn hærra og stórfeng-
legra. Niður, niður, og mig tek-
ur að verkja í eyrun. Fyrr en
varir snerta flugvélahjólin jörð-
ina. Við erum lent í Vancouver.
Kl. er 9. Nú þarf að hafa hraðan
á. Og það er gjört. Hálfdán Þor-
láksson, safnaðarforseti og ræð-
ismaður, og Bjarni Kolbeins
skipasmiður bíða mín í bíl, aka
mér heim til konsúlsins, þar sem
dagverður er á borðum, og síð-
an eftir skamma stund af stað
suður, í áttina til Blaine. Frú
konsúlsins er «ieð, og sonur
þeirra, glöð og skemtileg.
Blaineþorp er í Bandaríkjun-
um, svo að töf hlýtur að verða
einhver við landamærin, og öll
leiðin er 32 mílur. Við komum
í tæka tíð og göngum þegar til
kirkju. Hún er alskipuð fólki.
Báðir íslenzku söfnuðurnir í
Blaine eru þar, og eg geng með
báðum prestunum inn í kórinn.
Söngur er afbragðs góður, og
stjórnar Sigurður tónskáld
Helgason, Helgasonar. Séra Guð-
mundur Johnson þjónar fyrir
altari, en við séra Albert Kristj-
ánsson höldum ræður. Eg mun
aldrei gleyma stundinni, sem eg
á í þessari fögru íslendinga-
byggð. Að vísu er hún mikils
til of stutt — eg fæ aðeins tíma
til að taka í höndina á sumum
vina minna úr Vatnabyggðum—
en einingin og samhugurinn með
þessu fólki öllu vekur aðdáun
mína, og það ekki aðeins við
guðsþjónustuna, heldur ennig í
samsæti, sem mér er haldið á
eftir. Þar tala meðal annars for-
setar safnaðanna, Mr. Daniels-
son fyrrum þingmaður og síðast
en ekki sízt báðir prestarnir.
Þeir leggja megin áherzluna á
boðorð Krists: Allir eiga þeir
að vera eitt. Allir kristnir menn
eiga að þjóna hverir öðrum í
kærleika. Djúpið, sem myndað-
ist milli safnaða Islendinga fyrir
mörgum árum, verður að brúa.
Já, meira en það, það verður að
hverfa algerlega. Og nú er ein-
læg viðleitni hafin í þá átt að
báðar hliðar. Guð gefi henni
fullan sigur. Mér þykir fyrir
því að geta ekki varið lengur
með löndum mínum í Blaine, en
áætlun mín er ströng, og henni
verður að fylgja nákvæmlega.
Um Kvöldið á eg að flytja pré-
dikun og erindi suður í Seattle,
og þangað eru 115 mílur.
Við erum 4 í bílnum. Fóstur-
sonur þingmannsins við stýrið og
kona hans við hlið honum. Við
Sigurður Helgason í aftursæti.
Hann er 73 ára að aldri, en lítur
ekki út fyrir að vera eldri en um
fimmtugt, svo hollt reynist hon-
um sumarið eilífa á Kyrrahafs-
strönd. Hann lifir í söngvaheim-
inum og kona hans hið sama. Eg
er hálf þreyttur eftir vökunótt,
en má þó helzt ekki sofna í bíln-
um, því að hér er alstaðar Para-
dísarfegurð. Blá himinfjöll á
báðar hliðar, haf og vötn og sí-
grænir skógar. Lykja trjágöng
um breiðan steypuveginn. Þar
eru innan um gömul sedrustré,
segir Sigurður Helgason' mér og
sýnir mér eitt. Við ökum um
ýipsa broshýra bæi, smærri og
stærri, suma á stærð við Reykja-
vík, og að lokum, eftir þriggja
klukkustunda ferð viðstöðulítið,
inn í stórborgina ungu, Seattle.
Messa er hafin klukkustund
síðar. Fyrir altarinu þjónar Kol-
beinn Sæmundsson, virðulegur
maður og skáldmæltur. Eg flyt
prédikun fyrst og þá erindi. Að
því loknu eru bornar fram
rausnarlegar veitingar í kjall-
ara kirkjunnar, og ræði eg lengi
við kirkjufólkið. Skilst mér, að
safnaðarlíf þroskist vel undir
forystu séra Haralds Sigmars
yngra, sem lætur æskulýðsstarf-
ið mjög til sín taka.
I Seattle dvelst eg síðan á
heimili Kolbeins Þórðarsonar
ræðismanns og konu hans, fram
á þriðjudagsmorgun. Hann er
Borgfirðingur, fæddur að Hof-
stöðum í Hálsasveit, mikill vexti
og höfðinglegur. Hann er jafn-
aldri Sigurðar Helgasonar og á-
móta unglegur. Hann er maður
yfirlætislaus svo sem bezt má
verða, og á svip hans tign og ró.
Kona hans er lík honum að göfgi
og höfðingsskap, og eru fá hjón,
sem mér hefir litizt betur á. Hús
þeirra er mjög snoturt, og þó
einkum lystigarðurinn umhverf-
is það með laufskála og fiski-
tjörn. Kolbeinn ekur mér um
borgina, sem stendur fallega um
skógi vaxna hóla og dældir milli
Washingtonvatns og hafsins.
Komumst við út fyrir borgina
til þorps eins, þar sem fjöldi
verkamanna er við, en bílar
þeirra bíða á meðan í hundraða-
tali, fægðir og fallegir, gleðileg-
ur vottur um velmegun þeirra.
Leiðina heim styttum við okkur
á ferju og njótum þannig enn
betur sumardýrðar héraðsins.
Kolbeinn fer einnig með mig
til þeirra, sem eg helzt þarf að
hitta, frú Önnu Einarsdóttur
Grandy úr Vatnabyggðum, glæs-
ilegrar gáfukonu, Halldórs smiðs
Sigurðssonar, bróður Guðbrands
á Svelgá og þeirra systkina og
frúar hans, og að lokum um
kvöldið til sýslunga okkar Jóns
Magnússonar, sem gætir bóka-
safns þeirra Seattle-íslendinga,
og konu hans. Þar er gestrisni
mikil og margt manna, m.a. frú
Jakobína Johnson skáldkona.
Hún ferðast um víðsvegar og
flytur endurgjaldslaust erindi
um ísland og vinnur merkilegt
kynningastarf. Hefir hún lítt
haldið sér á lofti, sökum hæ-
versku og hlédrægni. En vel
mættum við íslendingar austan
hafs og vestan muna það og
þakka, sem vert væri.
Eg fer aftur til Vancouver í
járnbrautarlest. Stundum renn-
ur hún fast með hafinu, og er
unaðslegt að virða fyrir sér fjöl-
breytt fuglalíf í fjörunni og busl
og leiki barnanna. I norðri rísa
Olympsfjöll, há og himinblá, en
skammt suður af þeim er Van-
couver. Hún er hálfu minni borg
en Seattle, en jafningi hennar
að fegurð. Nýt eg vel útsýnis
þar úr háu glæsilegu gistihúsi.
Sömu mennirnir sem fyr greiða
hér götu mína. Ræðismaðurinn
er mjög viðfeldinn, glettinn og
gamansamur. Hefir starf hans
fyrir söfnuðinn íslenzka í borg-
inni blessazt vel. Guðsþjónustur
eru haldnar í danskri kirkju,
snoturri og rúmgóðri, og þar
ætlar hann mér að flytja erindi
um kvöldið og sýna íslandskvik-
myndina. Nokkuru áður dynur
á úrhellisrigning svo að eg kvíði
því, að fásótt verði. En þegar
við komum í kirkjuna er hún
fullskipuð. Hálfdán ræðismað-
ur stjórnar samkomunni rögg-
samlega. Söngvar eru sungnir,
og Þórður Kr. Kristj ánsson skáld
flytur mér kvæði, áður en eg
tek til máls. Að síðustu er sam-
eiginleg kaffidrykkja, og gefst
mér þá gott tækifæri til að spjall-
a við fyrirverándi safnaðarfólk
mitt, m.a. nokkur fermingar-
börn mín og móður tveggja
þeirra, ekkju Jóns Janussonar
\