Lögberg - 28.03.1946, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. MARZ, 1946
————————————————————————————
*. ■ ■'-i' --------------=
JACKUELINE
ejtir
MADAME THERISE BENTZON
væri einungis að vera ávalt til staðar í
tilfelli ef einhver ósvífinn biðill skyldi
gerast of “tete-a-tete,” en þess utan
hefði hún engan rétt til að spilla “skemt-
un” þeirra. “Eg er ekki að gera neitt
rangt; það er allt leyfilegt í Ameríku,”
sagði Miss Sparks, vanalega, og Jackue-
line gat ekki sagt neitt á móti því, þó
hún efaðist um það. Miss Nora Sparks
var ekki það sem hægt er að segja vond
stúlka, og framferöi sem hennar gæti
vel látið vera óátalið í Ameríku. En
Jackueline var að reyna að sýna fram
á, að það værw viss æfintýri sem ungar
stúlkur gætu ekki farið í gegnum, sér
að skaðlausu, þó þær séu alveg sak-
lausar í strangasta skilningi þess orðs;
en það var ekki til annars en að Nora
sagði að alt sem hún væri að segja væri
heimskulegar kerlingabækur, og að hún
liði enga fordóma.
Stundum benti Jackueline henni á,
að annað Ameríkanst fólk sem væri í
Bellagio, væri allt annað en ánægt með
hegðun liennar. Amerískar stúikur, af
öðru sauðahúsi, sem héldu til í sama
hótelinu, héldu sig sem mest frá henni,
og umgengust hana með áberandi
kulda; þær sögðu að hegðun hennar
væri óþolandi í góðum félagsskap í
hennar landi, eins og hún hagaöi sér í
ítalíu.
Miss Sparks, lét ekki yfirbuga sig
með fáeinum mótmælum. “Ba! Þær eru
montnar og skynhelgar Boston tildur-
rófur. En veistu það, Jackueline, þú ert
að verða þreytandi? Þú varst ekki stilt-
ari en eg, þegar við vorum í Bláa Band-
inu í Trépot.”
Sumir aðdáendur Noru, urðu fyrir
hinum mestu vonbrigðum er þeir reyndu
að daðra við madoiselle de compagnie,
sem þeim leizt engu síður vel á; en þeim
til stórrar undrunar, að undirtyllan, tók
kurteysi þeirra með fráhrindandi kulda.
Eíftir að hún hafði látið í ljósi mótmæli
sín gegn því sem fram fór, og bent á
hvaða hætta gæti af því stafað, var ekki
nema eðlilegt að hún færi lengra í að-
finslum sínum en hyggilegt var, því það'
er ekki auðvelt að finná hinn sanngjarn-
asta meðalveg í slíku máli. Afleiðingin
varð, að Miss Sparks varð svo óánægð
með hana, að hún ákvað að láta hana
fara, en þó þannig, að enginn gæti sagt
að þeim hefði mislíkað hvorri við aðra.
Þær skildu eftir skémtiferð til Villa
Sommariva, þar sem Miss Sparks og
félagar hennar höfðu gert mikinn há-
vaða, og haft í frammi alslags ókurteysi.
Hún og félagar hennar höfðu farið þang-
að til að sjá myndir, sem enginn þeirra
kærði sig neitt um, því Nora, hvar sem
hún var, líkaði ekki að neinn veitti neina
eftirtekt öðru en sér.
Það vildi svo til, þegar gleðilætin
voru sem mest, að gamall maður gekk
framhjá hópnum. Hann var meinleysis-
legur og prúðmannlegur, og hallaði sér
á stafinn sinn er hann gekk. Þó mynda-
styttan af yfirforingjanum í Don Juan
hefði alt í einu birzt þarna, hefði hún
ekki getað vakið meiri skelfingu í huga
Jackueline, en hann, er hann eftir augn-
abliks yfirvegun hneigði sig fyrir henni.
Hún kannaðist við hann sem vin Ma-
dame d’Argy, M. Martel, sem hún hafði
oft mætt í húsi hennar, bæði í Paris og
Lizerolles. Þegar hann tók eftir henni,
þá fanst henni hún sjá sáran undrunar
svip á andliti hans. Hann mundi sjálf-
sagt segja frá því hvar hann hafði séð
hana; hvað mundi gamla vinkona henn-
ar hugsa um hana? Hvað mundi Fred?
Uppá síðkastið hafði hún hugsað meir
en nokkurntíma áður um hvað Fred
mundi hugsa um sig. Þeim mun meiri
óbeit sem hún fékk á þeim mönnum
sem hún umgekst, þeim mun meir fanst
henni til um hans góðu eiginlegleika og
því meir sem hún hugsaði um þá einlægu
og heiðarlegu ást sem hann bauð henni
—ást sem hún hafði svo fávíslega hafn-
að. Henni fanst hún vera viss um að
sér byðist aldrei aftur slík ást. Það var
umhugsunin um, hvað Fred mundi segja
um hana, þegar hann heyrði hvar hún
hefði verið, þvi hún bjóst við að gamli
maðurinn mundi segja Madame d’Argy
frá því, þetta var til þess að hún ákvað
að fara strax burt frá Bellagio. Þetta
sama kvöld sagði hún Mr. Sparks að
hún væri ekki nógu hraust til að ynna
af hendi þá skyldu sem krafist væri af
lagsmey. Hann horfði um stund á hana,
og sagði svo: “Eg ímyndaði mér að þú
hefðir meira þrek en þetta. Hvernig
ímyndarðu þér að geta lifað af því að
vinna, ef þú ert ekki nógu sterk til að
þola unaðsemdir?”
“Unaðsemdir krefjast engu síður
styrkleika en vinnan,” sagði hún og
brosti. ‘Eg vil miklu heldur vinna úti á
akrinum en halda áfram að skemta mér,
eins og eg lief verið að gera.”
“En, góða mín, þú ættir ekki að
vera svona erfið með að gera þér til
hæfis. Þegar fólk þarf að vinna fyrir
sér, þá er það ekki frjálst. Eg er hrædd-
ur um að þú verðir þess vör áður lan'gt
líður, að það er ekki auðfengin atvinna
sem hægt er að lifa af, eins og: liggja,
dansa, ganga, og keyra í vagni á góðum
vegum frá morgni til kvölds, í fögru
landslagi—” Mr. Sparks fór að hlæja
að hugsuninni um það sem hann hafði
að gera á yngri árum sínum í Ameríku,
og það án þess að hafa á móti því. Hann
hafði gaman af að minnast þess, livern-
ig hann bar broddöxina á öxlinni og
hnífinn í beltinu, með tvo dollara í vas-
anum og lítinn böggul undir hendinni:
“Vöðva og broddexi! — Vöðva og brodd-
exi!” og kjörorð “Áfram! Áfram eilíf-
lega!” Það var eini vegurinn fyrir menn
og konur sem ekki höfðu neina peninga.
Hvað átti nú Jackueline að gera
næst? Hún mintist þess nú að hún hefði
reynt margt. Henni fanst nú eirja úr-
ræðið vera, að fara að ráðum Madame
Strahlberg, sem þrátt fyrir aö hún ótt-
aðist það, fanst henni það samt svo að-
laðandi. Hún mundi fara til Milan Con-
servatory, og svo er hún yrði nógu göm-
ul mundi hún gerast söngkona í ein-
hverju frægu leikhúsi, utanlands, og
breyta um nafn. Hún ætlaði að sanna
heiminum, að leikkona getur lifað heið-
arlegu lífi og haldið mannorði sínu ó-
skemdu. Þrátt fyrir alt sem Jackueline
var búin að ganga í gegnum. hafði hún
ekki mist sjálfsvirðingú sína né karak-
tér; hún varð sterkari og ákveðnari,
eftir því sem þekking hennar og reynzla
jukust. Aldrei verðskuldaði hún meiri
hluttekningu og þakklæti, err einmitt
þegar vinir hennar voru að telja sér trú
um, að hún væri á glötunar vegi, og án
efa höfðu þeir nokkuð til síns máls.
XVII. Kafli
Djöflarnir tveir
Eftir nokkra umhugsun komst Jac-
kueline að þeirri niðurstöðu, að sér væri
bezt að fara á fund Madame Strahlberg
og leita ráða hjá henni. Hún fór því til
Monaco, þar sem Madame Strahlberg
bjó í skrautlegri höll, sem var umvafin
blómum og lárviðarrunnum. Hún var
búin að bjóða Jackueline að koma og
kynnast þessari nýju Paradís sinni. Hún
hafði lítillega minnst á hvaða skemtan-
ir hún hefði þá fyrir gesti sína, en gat
þess ekki að fjárhættu-spil væri einn
þátturinn í skemtana dagskrá hennar.
Koulette var henni til aðstoðar og vakti
mestmegnis allar nætur; það var henni
eiginlegt, því hún sagði að morgnarnir
væri hinn rétti svefn tími, svo þær sá-
•ust aldrei fyr en seinni hluta dags, og
höfðu engar reglubundnar máltíðir,
bara drukku te og átu kryddbrauð og
sætindi hvenær sem var fram á kvöld.
Það var því alvanalegt hjá þeim að gest-
ir þeirra urðu bara að krafla handa sér
það sefti þeir náðu í. Jackueline var þar
ekki svo lengi, að hún kynntist eða
vendist þessari háttsemi.
Þegar hún kom þangað, vesalingur-
inn, þreytt og fjaðrarúin, eins og fugl,
sem hafði sloppið úr snöru veiðimanns-
ins og reytt þar af sér fjaðrirnar. flýgur
beint þangað sem annar veiðimaður
liggur í leyni,. tilbúinn að skjóta hann.
Þegar hún kom var tekið á móti henni
með miklum fagnaðarlátum, kossum og
aðdáun, eins og sumarið áður er komu
hennar var fagnað, er hún kom til Rue
de Naples. Þær sögðu henni að hún
gæti sofið á legubekk, alveg eins og
þeim sem hún lá í nóttina hroðalegu,
sem varð þeas valdandi að hún var rek;
in úr klaustrinu. Það var ákveðið að
hún skyldi ver’a þar nokkrar nætur áður
en hún færi til Paris, til að halda áfram
söngnámi sínu, sem þær sögðu að gerði
hana heimsfræga Innan fárra ára.
Þreytt? — Nei, hún var ekki nöitt
þreytt. Ferðin í gegnum fagra Corniche
héraðið hafði vakið í henni brennandi
aðdáun, svo hún fann ekki til neinna
líkamlegra þarfa, og nú fanst henni
eins og hún væri komin til hulduheima,
þar sem hið marglita hitabeltis blóma-
skraut, var eins og Babiloniskir hengi-
garðar, bara að þeir höfðu ekki spegla
til að endurvarjDa hinni víðfrægu forn-
aldardýrð, endurspeglaði sig í ljóma
kvölds'ólar dýrðarinnar á miðjarðar-
hafinu.
Þrátt fyrir að ferðabúningur hennar
var ekki í sem beztu lagi, fór Jackue-
line með þeim beint frá járnbrautar-
stöðinni til Terrace og Monte Carlo.
Hún féll í draumkenda leiðslu við að
horfa á hina fjölbreyttu dýrð, skraut-
legra blóma og fíkjutrjáa frá Barbarý-
inu, sem höfðu verið ræktuð þar, og
# breiddu laufskrúðið út með veggjum
byggingarinnar. Þær horfðu með að-
dáun út á hinn spegilslétta vatnsflöt
Miðjarðarhafsins; angan hins marg-
breytilega gróðurs sem umvafði þessa
fögru höll, sem var helguð öllum hinum
verstu ástríðum mannlegs eðlis. ÖIl
þessi fegurð hafði svo hillandi og draum
sæl áhrif á Jackueline, að hún gleymdi
sér og komst í óumræðilegt sælu ástand
og líkamlega vellíðan, sem ytri fegurð
og dýrð vanalega hefur á ungt fólk.
Eftir að hún hafði dáðst að allri
þeirri fegurð er hún sá, með öllum þeim
aðdáuryirorðum er hún átti ráð á, stóð
liún þegjandi og horfði á sólseturs dýrð-
ina og hugsaði, að lífið væri þó sannar-
lega þess vert að lifa því, sem átti svo
mikla fegurð og yndi, þrátt fyrir alla •
erfiðleika og vonbrigði. Eftir örskamma
stund snéri hún sér til Madame Strahl-
berg, sem stóð við hliðina á henni. Ma-
dame Strahlberg leit broshýr til henn-
ar og sagði: “Oh! góða mín — hvað þú
ert fríð!” og dæsti þungan.
Stunan var endurtekin af manni sem
fyrir fáum augnablikum hafði verið að
horfa á hana með engu minni aðdáun
en hún hafði verið að horfa á landslagið.
Hann ávarpaði hana, og sagði í lágum
róm, málróm sem kom henni til að
skjálfa frá hvirfli til ilja:
“Jackueline!”
“Monsieur Cymier!”
Orðin sluppu eins og óvart út af
vörum hennar er hún fölnaði upp eins
og við höggorms bit. Henni kom strax
til hugar að snara hefði hér verið lögð
fyrir sig. Ef ekki, hví var Madame
Strahlberg nú horfin frá henni, og far-
in að tala við aðra, spölkorn frá henni.
“Fyrirgefðu mér — þú bjóst ekki
við að sjá mig — þú virðist vera alveg
hissa,” sagði hann og færði sig nær
henni. Hún náði fullu valdi yfir sér og
horfði einarðlega í andlit honum. Reið-
in blossaði upp í huga hennar. Hún
hafði séð hið sama tillit í hinu ljóta
dýrslega andliti Oscar de Talbrun. Hug-
ur hennar hvarflaði til þjóðvegarins í
Normandy, og hún krepti hendurnar
utanum ímyndaða svipu. Nú þurfti hún
á stillingu og kjarki að halda. Og hvort-
tveggja kom eins og kraftaverk til henn-
ar. — “Það er áreiðanlégt, Monsieur,”
svaraði hún með hægð, “að eg bjóst
ekki við að mæta þér hér.”
“Tilviljunin hefur miskunað sig yfir
mig,” svaraði hann, og hneigði sig við-
hafnarlega.
Hann var ekki að hugsa um að eyða
tíma í óþarft samtal — hann vildi byrja
endurkynninguna eins og kunning-
skapur þeirra var áður, til að endur-
nýja æfintýrið sem hann hafði sjálfur
skemt fyrir sér.
“Eg vissi,” sagði hann í lágum róm,
með mikilli álierzlu, sem gaf þessum
orðum enn meiri áhrif, “eg vissi að eftir
alt, mundum við mætast aftur!”
“Eg bjóst ekki við því,” svaraði Jac-
kueline, með þjósti
‘ Það er vegna þess að þú trúir ekki
á mátt ákveðins vilja.”
“Nei, eg trúi ekki á neitt slíkt, þegar
andstæður sterkur vilji stendur gegn
slíkum þrám,” sagði Jackueline einbeitt.
“Ah!” muldraði hann, og það hefði
mátt líta svo á að hann tæki þetta nærri
sér, því hann breyttist í útliti, eins og
h’ann hefði orðið fyrir miklum vonbrigð-^
um, “Misbeittu ekki áhrifavaldi þínu
yfir mér — gerðu mig ekki vansælan;
bara ef þú gætir skilið—”
Hún snéri sér hið bráðasta frá hon-
um og fór til Madame Strahlberg, en
hún var einmitt áleið til þeirra, með
sama kæruleysis rólegheita svipinn á
andlitinu, eins og er hún skildi við þau.
“Jæja, þið hafið bæði fundið gamlan
kunningja,” sagði hún glaðlega. “Eg bið
ykkur að fyrirgefa; elskurnar mínar, en
eg þurfti að tala við gamla vini, til að
biðja þá að vera hér hjá okkur annað
kvöld. Þið ætlum að hafa kvöldverð á
Grand Hotel, þegar við komum úr söng-
höllinni — því eg hef ekki sagt ykkur
frá því áður, þið liafið þá ánægju að
heyra Patti. Monsieur de Cymier, við
vonumst eftir að þú verðir með. Au
revoir.”
Hann var að hugsa um að biðja þær
um leyfi, að fá að ganga lieim með þeim,
en það var eitthvað í tilliti Jackueline
og þögn, sem dróg kjarkinn úr honum
til þess að gei’a það. Hann hélt að það
væri hyggnara að láta æfðan talsmann
í þeim málum, flyt ja mál sitt, áður hann
færði það aftur í tal sjálfur, úr því
fyrsta tilraunin hafði ekki heppnast
betur. Ekki það að Gerard-de Cymier
væri svo sem af baki dottinn, þó Jackue-
line tæki honum ekki betur. IJann hafði
búist við að hún væri reið við sig, fyrir
að íara svo skyndilega í burtu, og að
hún ætlaði að jafna sakirnar við sig
fyrir það; en dálítil lægni frá hans hendi,
og dálítil trúgirni á hennar hlið, styrkt
með íhlutun þriðju persónunnar, mundi
laga þetta aftur.
Hann stóð eitt augnablik og horfði
á hana með aðdáun, í skini deyjandi
kvöldsólarinnar; hún var nú yndislegri
í augum hans, en nokkru sinni áður,
klædd í látlausan búning, þar sem hún
stóð og horfði útá sjófnn, svo hún sæi
hann ekki.
Honum varð ljóst á því augnabliki,
að hún hataði sig, en svo væri það bara
auka unun að sigrast á þeirri tilfinningu.
Madame Strahlberg og Jackueline
héldu áfram að ganga saman á stein-
lagningunni eýtir að liann skildi við þær,
hvorug sagði neitt. Madame Strahlberg
hafði nánar gætur á Jackueline, útund-
an sér, en leit ekki á liana, og raulaði
danslag til þess eins og að brjóta þögn-
ina. Hún sá ófriðarbliku í hinum dökku
augum Jackueline, og vissi að bitur orð
gætu er minst varði komið yfir varir
hennar, sem sfundum höfðu opnast, þó
hún segði ekki orð, líklega af ótta við
að segja of lítið eða of mikið.
Loksins sagði hún eitthvað um
landslagið, og kurrið í dúfunum.
“Madame Strahlberg,” greip Jackue-
line framí, “manstu ekki hvað skeði
einu sinni?”
“Hvað skeði, hvenær? Hvað var
það?” spurði Madame Strahlberg ofur
sakleysislega.
“Eg er að tala um framkomu Mon-
sieur de Cymiers gagnvart inér.”
“Hvað, hann var bara dauðskotinn
í þér. Það vissu allir. Það var öllum
augljóst. Það var þeim mun meiri á-
stæða til að þér hefði þótt vænt um að
mæta honum aftur.” .
“Framkoma hans var ekki lík því,
að hann væri mjög ástfanginn,” sagði
Jackueline.
íslendingar á norrænu kirkjuþingi
Dagana 29.—31. janúar s.l. hélt Okumenisk
Institut kirkjuþing í Lejondal við Stokkhólm.
Á þessu þingi voru til umræðu kirkjumál Norð-
urlanda og samvinna Norðurlandakirknanna.
Af hálfu íslenzku kirkjunnar var biskup-
inum, hr. Sigurgeir Sigurðssyni, og tveimur
öðrum fulltrúum boðið. En biskupinn gat ekki
farið og bað prestana síra Ingólf Ástmarsson að
Stað í Steingrímsfirði og síra Guðmund Guð-
mundsson að Brjánslæk á Barðaströnd að mæta
á þinginu fyrir Íslands hönd. En þeir síra Ingólf-
ur og síra Guðmundur dvelja báðir um þessar
mundir við framhaldsnám í Svíþjóð.
Að loknu kirkjuþinginu, eða dagana 1.—2.
febrúar, var haldinn í Stokkhólmi fundur hjálp-
arstofnunar hinna evang-elisk-lúthersku kirkna.
En þessi stofnun hefir einkum með höndum
ýmsa hjálparstarfsemi til þeirra, er við mestan
skort eiga að búa í þeim löndum, sem harðast
hafa orðið úti af völdum ófriðarins.
Hefir verið valin sérstök hjálparnefnd til
þess að annast þessa líknarstarfsemi og eiga
sæti í henni dr. Fry, forseti Sameinuðu lúthersku
kirknanna í Ameríku, dr. Long, einnig frá
Ameríku, Rothe biskup og Harry Johanson
framkvæmdarstjóri, báðir frá Svíþjóð, Fuglsang
Damgaard Sjálandsbiskup og dr. Alfred Jörgen-
sen, báðir frá Danmörku, og fyrir íslands hönd
Sigurgeir Sigurðsson biskup.
Þar eð biskupinn, hr. Sigurgeir Sigurðsson,
gat ekki komið því við að mæta sjálfur á fund-
inum, fól hann síra Ingólfi Ástmarssyni að sækja
hann fyrir sína hönd.
—(Vísir 7. febr.).