Lögberg - 22.08.1946, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. ÁGÚST, 1946
Með föður mínum í Afriku
í samræmi við Iholdtekju kenn-
inguna í Afriku, þá hélt faðir
minn, sem var stjórnmála mað-
ur í Nigeria, að eg væri persónu-
gerfingur af bróðir hans sem var
dáinn. Hann benti mér á ör sem
eg bar frá fæðingu minni á
vinstra brjóstinu, sem hann sagði
að væri alveg á sama stað, og
að byssukúlan hefði hitt Udo
bróður sinn.
Eg veit ekki enn, hvort eg á
heldur að trúa, eða hafna þeirri
kenning. Eitt er víst, að eg ber
örið á þessum stað, og að það
hefir ekki tekið minstu breyting
síðan að eg fæddist — dökkur
kringlóttur blettur, hálfur þuml-
ungur 'að stærð.
Hvernig að faðir minn fór að
taka að sér og giftast tíu konum
verður naumast skýrt í stuttri
málsgrein. Tökum t. d. fyrstu
konuna hans, hana Akamba —
nafnið bendir til þess, hvernig
að stóð á því, að hann feldi hug
til hennar. Nafnið meinar stúlka
sem svo er töfrandi að hver mað-
ur teldi sér sóma að, að vera í
fylgd hennar hvar sem er í fram-
andi landi.
Faðir minn giftist hinum kon
unum af margskonar ástæðum
—til þess að efla barnahópinn;
auka vinnuaflið til efnalegrar
velmegunar, til þess að auka al-
mennings álit sitt, því að geta
gifst og séð fyrir tveimur eða
fleiri konum þótti manndóms
vottur; og svo að bindast venzla-
böndum við áhrifamiklar fjöl
skyldur.
Faðir minn var ákaflega vand-
látur með máltíðir sínar. Hann
mataðist ávalt þrisvar á dag, og
önnuðust konur hans matreiðsl-
una sinn daginn hver. Aldrei
neytti hann mátíða sinna einn.
Ef að engir gestir voru komnir
þá borðaði konan sem fram-
reiddi máltíðina, með honum.
Morgun einn matbjó móðir mín
yam (grænmeti) og fisk til
morgunverðar og eg bar matinn
til bústaðar föður míns, og vatn
í skál, svo foreldrar minir gætu
þvegið sér um höndumar áður
en þau færu að borða. Þau þvoðu
sér bæði úr sömu skálinni.
Eg vonaðist eftir að þau mundu
bjóða mér að borða með sér, en
þau yrtu ekki á mig með einu
einasta orði. Eg starði á þau
eins og rakki sem býður eftir
beini frá húsbónda sínum —
mændi eftir hverjum bita sem
þau tóku, dýfðu honum ofan í
skál með pálma olíu í, og létu
upp í sig. Faðir minn sá að eg
starði á hann með vonarbjarma
i augunum sem sagði eins skýrt
og verða mátti. “Eg er hungraður
líka.” Hann leit á mig ávítunar
augum og mælti: “Hættu að
stara. Farðu út og leiktu þér.
Þegar að hún móðir þín kemur
heim til sín, býr ihún til morg-
unmat handa þér.”
Á meðan að við vorum að borða
spurði eg móður rnína: “Hvers
vegna vildi faðir minn ekki gefa
mér neitt af morgunverðinum
sínum?”
“Það er venja að allir drengir
borði á heimilum mæðra sinna.”
svaraði móðir mín.
Hvernig stendur á því, að hann
krefst þess, að við drengirnir
horfum alltaf á hann á meðan
að hann er að borða?”
Móðir mín sv^raði: “Hann
gjörir það til þess að þið lærið
að borða. Enn fremur til þess að
kenna ykkur þolinmæði þegar
þið sjáið eitthvað sem þið girn-
ist, en getið ekki veitt ykkur.
Haltu nú áfram að borða morg-
unmatinn, þú átt ekki að tala
við matborðið. Það er ljótur sið-
ur á drengjum þegar þeir tala á
meðan þeir eru að borða.”
Sama fyrirkomulagið var á
framreiðslu miðdags og kveld-
verðar. Konurnar skiftust á með
að matreiða, sinn daginn hver.
Faðir minn neytti aldrei mál-
skylda var að leggja heimilun-
um til kjöt, yam og drykk. Kon-
urnar sáu fyrir fiski, garðmeti,
ávöxtum, pálmaviðar olíu og
fleiri matartegundum.
Þegar eg var um sjö ára gam-
all var faðir minn vanur að
senda mig til staðar sem var í
fjögra mílna fjarlægð frá heim-
ili okkar, til að sækja ýmsa
muni, eða þá með skilaboð. Ef
að eg sýndi nokkra tregðu með
að fara í slíkar ferðir, eða léti í
ljósi að mér þætti leiðin löng,
sagði hann: Þegar eg var á þín-
um aldri, gat eg hlaupið átta míl-
ur í einum spretti. Sérðu, eg
hræki út úr mér á jörðina. Láttu
mig sjá að þú getir verið kom-
inn aftur áður en skyrpan þorn-
ar.”
Faðir minn var sköllóttur frá
því fyrst að eg man eftir, og
skallinn var nokkurskonar átrún-
aðar goð, svo ef að eg var sak-
aður um einlhver strákapör, þá
var hann vanur að segja: ‘Sverðu
við höfuð mér.” Eg auðvitað
iþorði ekki að sverja við höfuð
hans. Það meinar þó ekki að
faðir minn hafi ekki átt nein
veruleg skurðgoð. í sannleika
sagt, Iþá átti Hann mörg þeirra.
Þegar faðir minn var að gjöra
sínar síðustu tilraunir til 'þess
að varna þess að eg gengi á skóla,
þá leitaði hann fulltingis hjá
Ofo, og krafðist þess að eg í
nafni Ofo legði eið útá að eg
skyldi aldrei oftar fara á skóla.
Eg neitaði að gjöra það. Slíkur
eiður er á borð við að sverja við
nafn Guðs. Ofo er írnynd valds-
ins, réttlætisins og sannleikans,
sem gengið hefir frá kyni til
kyns hjá þjóð vorri.
Þessi Ofo föður míns var í lag-
inu eins og stór hnallur. Allar
konur föður míns áttu rétt á að
eiga sína Ofo undir eins og hún
eignaðist sérstakt heimili. Stund
um notaði faðir minn Ofo til að
banna konum sínum að gjörast
félagar í ýmsurn klúbbum. Þá
tók hann Ofo, veifaði honum
yfir höfði sér og mælti: “Ka
anu geje ya, Ofo a gbukwam.”
—Heldur en að þið sækið fundi
í þessum klúbbum skal Ofo svifta
mig lífinu. Konurnar urðu allar
hræddar og hættu við þessi á-
form sín. En ’faðir minn beitti
aldrei skurðgoði til þess að draga
úr kröfum kona sinna til sín. 1
þeim efnum héldu allar konurn-
ar saman og komu sér allar sam-
an um kröfur sínar á hendur
föður mínum. Einu sinni komu
þær á fund hans og kröfðust
þess að fá sérstaka búninga
handa hverri konu, og lofuðust
til að sjá fyrir matarforða í hálft
ár handa föður mínum. Faðir
minn neitaði ákveðið að verða
við þessari bón þeirra. Konum-
ar fóru heim til sín og neituðu
að matreiða fyrir föður minn,
og eftir að hafa fastað í heilan
dag, kallaði hann þær á fund
sinn og samningar voru gerðir
sem báðir málsaðilir sættu sig
við. Þrátt fyrir það, þó faðir
minn væri margra barna faðir,
þá lét hann ekkert þeirra afskift-
alaust. Hann unni og annaðist
syni sína nítján og dæturnar
þrjátíu og eina að tölu.
Bamadauði og unglinga missir
hafði svo hryggt og beygt föður
minn þegar eg fæddist að hann
gat ekki á heilum sér tekið. Hann
fór að búa sig undir sinn eigin
dauða þegar 1922 og lét smíða
sér líkkystu, þó hann væri aldrei
í hana lagður, heldur elsti son-
ur hans árið 1926, og lét hann
þá smíða aðra handa sér.
Þegar eg var sex ára vildi
bróðir minn Abanogu að eg færi
að ganga á skóla, og talaði um
það við föður minn. Faðir minn
setti sig upp á móti því fyrst í
stað og svo gerði móðir mín og
eg sjálfur sem varla vissi hvað
það meinti, tók þeirra taum. í
tíða í húsum konanna. Hannshuga mér var þá margt sem á
móti því stríddi. Fyrst tapaði
eg af kjötinu sem Ofo var boðið
við hverja máltíð og sem eg naut
góðs af, því hann var síst þurftar
frekur, og svo varð eg að mat-
reiða handa -sjálfum mér þegar
að eg kom heirn af skólanum, og
vinna öll verk sem mér bar að
vinna heima við. En þegar Ab-
anogu bróðir minn keypti og gaf
mér hvítan slopp sem eg átti að
vera í, þá snérist mér hugur, og
þegar foreldrar mínir vissu að
mér var alvara með skólagöng-
una létu þau það svo vera. Þessi
ihvíti sloppur olli straumhvörf-
um i lífi mínu. Fram að þeim
tíma hafði eg aldrei klæði borið
—Vanalega gekk æskufólk hjá
minni þjóð klæðalaust, un:
þroska árunum var náð.
Þegar eg kom í skólann sá eg
klukku fyrsta sinni. Klukkan sjö
að morgni var trumiba slegin,
sem tilkynti öllum sikólabömun
um á sex milna svæði frá skól-
anum, að mál væri að halda á
stað til skólans. Felst börnin
voru komin í skólann kl. 8. Eg
var alltaf kominn kl. 8. því eg
hafði aðeins þrjár mílur að fara.
Stundum, á meðan að eg var
ungur, gekk eg klæðalaus á skól-
ann og bar sloppinn, en fór svo
í hann þegar eg kom á skólann.
Kennararnir voru í buxum,
notuðu sloppa fyrir skyrtur, og
í léttri kápu yzt klæða, og allir
ihöfðu þeir skó' á fótunum. Kenn-
ararnir voru haldnir í mjög mik
illi virðingu og þeir voru ósegj-
anlega mikið upp með sér. íæir
höfðu svipu i hendi, ekki aðeins
í skólanum, heldur líka þegar
þeir komu að heimsækja skóla-
börnin, og það var einmitt svip-
an og valdið sem hún boðaði er
réð því að eg gjörðist kennari.
Fyrst framan af borgaði Ab-
anogu bróðir minn kenslugjald
mitt og sá mér fyrir fötum og
öðru því sem skólagangan krafð-
ist. En þegar eg kom upp í efri
bekki skólans óx kostnaðurinn,
svo að við urðum að leita til
föður míns, en hann þverneit-
aði að taka nokkurn þátt í skóla-
kostnaði mínum. “Þú sóar ótak-
mörkuðum tíma með þessari
skólagöngu þinni. Það væri
'hlægilega heimskulegt fyrir mig
að fá þér peninga til að sóa líka.”
sagði hann.
Þegar að eg fór að skýra fyr-
ir honum hversu arðvænlegt það
væri að mentast, svaraði hann:
“Sonur sæll, þú getur ekki orðið
vitrari, né heldur auðugri heldur
en eg er, með því að ganga á
skólá til að læra siði og aðferðir
hvítra manna.”
Eg spurði hann að hvort hann
vildi ekki ihjálpa mér eitthvað
til þess að ná staðfestu í lífinu.
Hann svaraði fagnandi: “Jú,
vissulega. Eg er ekki búinn að
gleyma þér. Komdu með mér.”
Svo fórum við í innsta herbergið
í húsinu þar sem hann geymdi
f jármuni sína. Hann tók upp lít-
inn poka með peningum 1 og
mælti: “Sjáðu þetta. Hvenær
sem þú hættir við skólalærdóm-
inn og færð þér konu, skal eg
gefa þér þessa peninga til að
byggja hús fyrir, og ykkur til
staðfestu. Það er það sama og
faðir minn gjörði fyrir mig.”
Þegar eg var í þriðja bekk sá
eg fyrst hvíta konu og mann.
Mér leið hálf illa út af hinu ná-
föla útliti þeirra og svo sýndist
mér nefin á þeim vera svo löng
að eg var alveg viss um, að þeg-
ar þau þyrftu að drekka, þá yrðu
þau að reka nefin ofaní drykkinn
áður en að hann gæti náð til
munnsins. Eg var líka að brjóta
heilannn um hvernig að þau
gætu kyst hvort annað. Mér
fanst endilega að nefin yrðu að
rekast á svo að varirnar gætu
náð saman. Mér skildist ekki fyr
en nítján árum seinna, þegar eg
kom til Ameríku og Evrópu,
hversu að fáfræði mín var mikil
í þeim efnum.
Trúboðarnir komu okkur til
þess að apa eftir hinni vestrænu
menning þeirra, nálega í öllum
tilfellum og hversu dásamlegir
apakettir höfum við Afrikumenn
ekki verið. Til þess að geta verið
sannur þjónn Krists, urðum við
að taka á móti vestrænu nafni
með skíminni. -Þegar eg var
skírður árið 1922 tók eg nafnið
Robinson — apaði Daníel Defoes
Robinson Crusoe.
Eg bar það nafn í átta ár, eða
þartil 1930, að þjóðemismeðvit-
und mín kom vitinu fyrir mig
og kom mér til að skilja hversu
mikil fásinna slíkt fargan var.
Eftir það tók eg upp nafnið sem
faðir minn gaf mér í fyrstu —
Mbonu — sem meinar “Verkin
eru áhrifameiri en orðin tóm.”
Kærasta Abanogu bróður míns
bar nafnið Onuneji á meðal síns
fólks, sem þýðir fallaga stúlkan
með langa hálsinn. Áður en að
hún gat komost í kristinna
manna tölu, varð að breyta
nafni hennar í Phoebe. Annað
sýnishorn af því hvernig að okk-
ur var kent að apa vestrænu
menninguna var tilkynningin
um giftingu þeirra, Hún hljóð-
aði þannig: “Herra Jón Abanogu
Ojike (ókvæntur) og yhgismær
Phoebe (ógift) sem bæði eiga
heima í Ndizuogu þorpinu biðja
herra .... virðingarfyllst að
gjöra sér þá ánægju, að vera við-
staddur gifting þeirra, sem fram
fer kl. 10. að morgni þess 20 des-
ember mánaðar 1920, í Sánkti
Péturs trúboðsfélags kirkjunni
í Ndizuogu. Veizla kl. 2 e. h. að
heimili fólks-höfðingjans Ojike
í Akeme þorpinu R.S.V.P.
Kenslugreinarnar í skólunum
áttu ekkert sammerkt með sögu
þjóðar okkar, eða þjóðsiðum.
Hið andlega fóður okkar í skól-
unum voru ensfcar hetjusögur og
menningarsaga Englendinga.
Fyrsta æfisagan sem eg lærði
var æfisaga Nelson lávarðar. Eg
narraði átrúnað föður míns. og
hélt hann miklu ófullkomnari
en átrúnað hinna 'hvítu manna.
Það tekur tugi ára, máske
heila öld að endurmenta Afriku-
búa, svo að þeir geti skilið og
öðlast jafnvægi á milli hinnar
vestrænu menningar og sinnar
eigin, en unz að því stigi verður
náð, verða blámennirnir í Afriku
leiksoppur í höndum allra þjóða.
Á meðan að þessu fór fram,
steðjaði óhamingjan að föður
mínum frá öllum hliðum. Hann
var orðinn gamall og gat ekki
lengur unnið fyrir sér og sín-
um. Sonur hans, sá eini sem ekki
snérist til kristni, fékk hjartá-
slag árið 1926 og dó. Annar son-
ur hans, Abanogu, sem átti að
taka við af föður mínum var
einn af höfuð-mönnum kristni-
iboðsins. Það var engin von um
að vernda fjölskyldu okkar frá
eyðileggingu. Það var enginn
til, til þess að halda uppi og
vernda hina gömlu og góðu siði
og sögu ættfeðranna.
Faðir minn horfði uppá hið
forna heimili sitt hrörna og
hrynja. Hann vissi að Abanogu
mundi ekki vilja halda heim-
ilinu við eftir sinn dag. Hann
vissi það meira að segja árið
1913 og hann reyndi eins og
hetja til að varna fallinu sem
hann sá að var að koma, en fékk
ekki staðið á móti straumnum.
Æfisól föður míns seig til viðar
smátt og smátt. Eg vona að
stjaman hans eigi eftir að rísa
og blika björt á ný.
Þegar að eg sá föður minn
syrgjandi yfir moldum Nowosu,
elsta sonar síns, 1926, vissi eg
að ihann átti ekki langt eftir ó-
lifað. Þegar að eg kvaddi hann
klöklkan og hruman 1927, þá vissi
eg að vonbrigðin áttu sinn þátt
í að stytta æfidaga hans. Hann
var maður sem veröldin hafði
ekki heyrt æðrast.
Ww anuakwa! Ewo, faðir minn!
Áður en eg hóf háskólanám mitt
árið 1929, töluðum við saman
um framtíðina.
Áður en eg kom heim í fyrsta
fríinu mínu, þá hafðir þú lotið
lögmáli lífsins. Þú varst sofn-
aður, og svafst á meðal ættfeðra
þinna og minna.
Mobonu Ojike.
Einskipfélag
Islands
Nýkomnar skýrslur Eimskipa-
félags Islands Hafa allmikinn
fróðleik að færa um starf og
fyrirætlanir félagsins. Nokkur
atriði um áberandi athafnir fél-
agsins fylgja.
Reksturs hagnaður félagsins
fyrir árið 1945 varð kr.2,387,638,-
03. Ákveðið að borga 4% vexti
fyrir árið 1945. •
Það sem mesta eftirtekt vekur
í skýrslunni, eru skipa bygging-
ar flagsins. Félagið hefir gert
ráð fyrir að láta smíða 6 ný skip.
í október í fyrra voru samningar
undirskrifaðir, við skipastöðv-
arnar Burmeistir & Wain í kaup-
mannahöfn um smiði á tveimur
skipum af sömu stærð og gerð,
hvort um sig á að vera 2600
smál. að burðarmagni og gjörð
aðallega til vöruflutninga, en þó
með farþe'garúmi fyrir 12 far-
þega hvort. Þau eru 290 fet á
lengd, 46 fet á breidd. 29 fet 6
þuml. djúp, rista þeirra er 20
fet og 6 þuml. Lestarrúm þeirra
er 150,000 tenings fet og af því
eru 80,000 teningsfeta lestarúm
útbúið til flutninga á frystum
vörum og má frysta niður í> 18
stig á celcius við 35 stiga loft-
hita og 25 stiga sjávarhita. (Allt
lestarrúm í Brúarfoss er um
80,000 teningsfet).
Skip þessi eru með 3700 hest-
afla Dieselhreyfli sem knýr skip
þau 15 sjómílur á renzluför, eða
1414 sjóm. í venjulegum sigling-
um. íbúðir skipshafnanna verða
á aðal þilfari miðskipa o'g aftur
á. Eins manns herbergi. 33 menn
verða á hvoru skipi.
Það er gjört ráð fyrir að ann-
að skipið verði tilbúið í Nóvem-
ber 1946, en hitt í Febrúar 1947.
míluraðaal,
Hið umsamda verð hvors skips
ins er kr.4 milj. danskar, auk
stálsins sem í skipin fer og fél-
agið útvegar, og er áætlað að
kosta muni 432 þúsundir í hvort
skip. Kostar því hvort skipið
fyrir sig kr.6,000,000 íslenzkar.
Þriðja vöruflutnings skipið af
sömu stærð og hin fyrnefndu,
tók sama skipasmíðastöðin að
sér að smíða fyrir kr.3,850,000.00
danskar, sem er kr.150,000 lægra
en verðið á hinum skipunum og
leggja þar að auki til stálið í
það skip, sem vætanlegá kostar
um 786,000 ísl: krónur.
Farþegaskip. Stjórn Eimskip-
afélagsins hefir- samið við þá
sömu skipasmíðastöð, Burn-
miester & Wain um fjórða skip-
ið, sem er fyrst og fremst far-
þegaskip. Fabþegaskip þetta
verður búið nýustu tækjum og
þægindum. Það verður 330 fet
í sjólínu, en öll lengd þess 355
fet, breiddin verður 47 ft. 6 þuml.
og dýptin 28 fet; meðal djúp-
rista 17 ft. 6 iþuml. Lestarrúm
110,000 teningsfet. Þar af 60,000
teningsfet ætluð fyrir frysti-
vörur og má frysta þar niður í
18 sig 6., eins og í ihinum skip-
unum.
Skip þetta gengur fyrir Diesel-
hreyfli með 6,000 hesta afli og
hraði þess verður 16% sjóm. í
venjulegri siglingu. Ferð með
þeim hraða til Leith tekur aðeins
2% sólarhring í stað rúmlega 3.
Ameríku ferð styttir þetta
skip um 4 sólarhringa, tekur 614
sólarhring frá Reýkjavík og til
New York.
Á fyrsta farrými þessa nýja
skips verður rúm fyrir 177 far-
þega, 60 á öðru og 44 á þriðja far-
rými sem er á aðal þilfari skip-
sins. Alls rúmar skipið 221 far-
þega.
Búist er við að farþegaskipið
verði til búíð um mitt sumar árið
1948. Verð þess skips 8 miljón
danskra króna, — 11 miljón í
íslenzkum kronum.
Um ihin síkipin tvö ervíst óráð-
stafað enn. En annað þeirra mun
eiga að vera á stærð við Brúar-
foss. Þegar allur þessi skipa kost-
'Dánarfregn
Þarín 2. ágúst andaðist á John-
son’s Memorial Hospital á Gimli,
Mrs. Helgi Albertson, frá Gimli,
eftir all-langa dvöl þar og heilsu-
bilun hin síðari ár. — Hún hét
fullu nafni Dorothea Diana Pet-
rea, var fædd í Danmörku, dótt-
ir George Baldur Dinesen, og
Mulvinu konu hans. Ung að
aldri fluttist hún til Bandaríkj-
anna, og naut þar nokkurrar
menntunar. Síðar fluttist hún
til Winnipeg. Þar giftist hún
Helga Albertsyni, frá Mel í Ár-
nesbygð fyrir 40 árum síðan. Um
þrjú ár bjuggu þau í Winnipeg,
en fluttu þá til Árnes, og bjuggu
þar í grend, til ársins 1928, að
þau fluttu til Gimli og bjuggu
þar ávalt síðan. Þau eignuðust
3 sonu, sem allir lifa: Pétur,
kvæntur Esther Lindgren, bú-
settur í Vancouver, B. C. Albert,
búsettur í Pine Falls, kvæntur
Aðalheiði Hólm Björgvin, býr
á Mel við Árnes, kvæntur Sig-
urlínu Sveinson. Tíu barnabörn
eru á lífi.
Tvær systur hinnar látnu:
Louise og Dagmar, eru búsettar
í Danmörku.
Mrs. Albertson var þrekmikil
toona, þróttlunduð og lífsglöð,
félagslynd, manni sínum styrk
og ágæt stoð, á 40 ára vegferð
þeirra. Sonum sínum var hún
umhyggjusöm og góð móðir. Á
fyrri árurn, þegar sá þekti til,
er línur þessar ritar, var hún
örugg starfskona i Lúterska söfn-
uðinum í Árnesi. Hún var vel
starfandi meðlimur í Women’s
Institute á Gimli, var jafnan vin-
sæl og hjálpfús, og unni ástvin-
um, og heimili sínu af óskiftum
hug. Utför hennar fór fram frá
heimilinu og kirkju Gimli safn-
aðar, þann 7. ágúst, að viðstöddu
miörgu fólki. í fjærveru sókn-
arprests þjónuðu við útförina,
Rev. Mr. White, og sá er þessar
línur ritar.
S. Ólafsson.
ur Eimskipafélagsins er fenginn
verður hann sem ihér segir.
Þrjú vöruflutninga skip með
350,000 tenings fetalestarrúmi.
Þar af 240,000 tenings fet frysti-
rúm. Farþegaskip með 110,000
teningsfeta lestarrúmi. Þar af
60,000 frystirúm.
Ameríkuskip með 180,000 ten-
ingsfeta lestarrúmi, þar af 80,000
frystirúm.
Skip af Brúarfoss gerð með
80,000 teningsfeta lestarrúmi,
þar af kælirúm 80,000.
Þar við bætast Skipin, sem fé-
lagið á nú: Brúarfoss með 80,000
teningsfeta lestarrúmi; Fjallfoss,
með 90,000 teningsfeta lestar-
rúmi; Reykjafoss með 90,000 ten-
ingsfeta lestarrúmi. Þetta verð-
ur fríður floti þegar hann er all-
ur kominn í gang með 1,080,000
teningsfeta lestarrúmi og þar af
445,000 teningsfeta frysti- eða
kælirúm.
0 Þetta spor sem Eimskipafél-
'agsstjórn íslands er nú að stíga
er nærri eins djarfstigið og
drengilegt eins og þegar félag-
inu sjálfu var hrundið af stokk-
unum. Vér óskum stjómarnafnd-
inni og félaginu í heild til lukku
og blessunar.
Tvö af þeim skipum sem fél-
agið á nú, Lagarfoss og Selfoss
leggjast niður..
Skuldlausar eignir Eimskipa-
félagsins um s. 1. áramót voru
kr.46,241,538,021.
1 stjómarnefnd félagsins voru
Eggert Claessen, Hallgrímur
Benediktsson, Guðmundur As-
björnsson, Riohard Thors, Hall-
dór Kr. Þorsteinsson, Jón Árna-
son, Ásgeir G. Stefánsson, Ás-
mundur P. Jóhannsson og Árni G.
Eggertsson. Á hinum nýafstaðna
fundi gengu f jórir stjómarnefnd-
ar menn úr nefndinni að lögum,
þeir Eggert Claessen, Guðm Ás-
björnsson, Richard Thors og
Ásm. P. Jóhannsson, og voru
þeir allir endurkosnir.