Lögberg - 31.10.1946, Blaðsíða 6

Ii
i---------;---------
Margrét Werner
“Nei, það var enginn draumur,” sagði
hún, og rétti fram báðar hendur til að
beilsa honum.
“Kæra Beatrice, hvað þetta var vel
gert af þér!” sagði jarlinn; “við höfum
bara 20 míntur þar til hringt verður til
morgunverðar; við skulum nota þær
eins og bezt við getum.” Þetta var ynd-
islegur morgun; þunn þokuslæða lá sem
þunt brúðarslör yfir trjánum.
“Beatrice,” sagði jarlinn; þú sérð sól-
ina geisla hátt uppi í himinhvolfinu;
fyrir þremur vikum, hefði eg getað hugs-
að, að það væri auðveldara fyrir sólina
a falla ofan til mín, en fyrir mig að vinna
ást þína. Eg get varla trúað því ennþá,
að hugsjóna gyðjan mín sé nú mín í
fullri persónu. Það hefur altaf verið
minn metnaður að giftast stúlku, sem
hefði ekki elskað neinn annan en mig.
Það hefur þú aldrei gert. Enginn maður
hefur áður haldið í hendi þína, eins og
eg geri nú; enginn maður hefur kyst þig,
eins og eg gerði í gær.”
Þegar hann sagði þetta, roðnaði hún
í andlitinu. Nú minntist hún Alfred
Hankins. Jarlinum fanst hún ennþá fall-
egri með roðann á andlitinu og hugsaði,
hve saklaus af því að hafa elskað ann-
an, að hún væri.
“Eg er hræddur um að eg verði f jarska
afbrýðissamur,” sagði hann. “Eg öf-
unda allt, sem þú rennir þínum fögru
augum á. Viltu koma með mér í útreið-
artúr eftir morgunverðinn? Mig langar
til að tala við þig um Elkhorn — heim-
ilið mitt. — Þú verður lafði Markham af
Elkhorn, og eg er viss um að enginn
kongur getur verið sælli en eg.”
Loksins var hringt til morgunverðar.
Er Beatrice kom inn; kom amma hennar
á móti henni.
“Faðir þinn sagði mér nýjar og góðar
fréttir,” sagði hún. “Guð blessi þig,
elsku barnið mitt, og geri þig hamingju-
sama!”
Lewis Dare gat sér til hvað skeð
hafði, og talaði lítið, meðan á máltíð-
inni stóð. Aðal umræðurnar snerust um
dansinn. Jarlinn var órólegur að bíða
eftir morgun póstinum, sem kom ekki
fyr en máltíðinni var lokið. Ralph lá-
varður tók á móti bréfunum; það voru
þrjú til jarlsins, eitt til lafði Cuming frá
Margréti, tvö til Lewis Dare, en ekkert
til Lilian. Lávarðurinn hélt í hendi sér
stóru bréfi, í bláu umslagi. “Miss Bea-
trice Cuming,” sagði hann—“frá Brook-
field. Þetta er stór skrift. Það hefur
sannarlega átt að sjást nafnið.”
Beatrice tók við bréfinu, án þess að
hugsa neitt um það; hún þekkti ekki
rithöndina; hún þekkti heldur engan í
Brookfield, sem var næsta póstafgreiðl-
ustöð — var líklega eitthvert umburðar
eða betlibréf, hélt hún. Jarlinn kom til
hennar og fór að tala við hana, svo hún
stakk bréfinu kæruleysislega í vasa
sinn; og svo gleymdi hún því. Jarlinn
flýtti sér að fara í reiðfötin, því hest-
arnir voru tilbúnir. Beatrice hugsaði
ekki meira um bréfið.
Útreiðar túrinn var hinn skemtileg-
asti, og það svo, að hún áleit það ein-
hverja indælustu stund æfi sinnar. Jarl-
inn sagði henni allt um Elkhorn, sitt að-
dáanlega, skrautlega heimili — stóra
gamla höll, þar sem hvert herbergi átti
sína sérstöku sögu, minningar liðins
tíma, sem var sögð einni kynslóð eftir
aðra, og sem stöðugt var haldið lifandi
í minni ættarinnar. Hann ætlaði að
gera stórar umbætur á kastalanum.
Nýja og skrautlega byggingu áfasta við
kastalann, ætlaði hann að láta byggja,
og eina sérstaka stofu í þeirri byggingu
ætlaði hann að láta gera svo fína og
skrautlega, eins og mögulegt væri fyrir
nokkra peninga, svo önnur slík stofa
væri ekki til á Englandi. “Viðhafnar-
stofan þín skal vera svo, að hún sé sam-
boðin hverri drottningu.” Er þau riðu
gegnum fagurt skóglendi, datt Beatrice
nokkuð nýtt í hug.
“Eg er að hugsa um. Herbert. hvað
mamma segir. Þú verður að heimsækja
hana. Hún var svo hrædd við ást og
giftingu. Vesalings mamma!” Hún var
að hugsa um hvað mundi hafa komið
fyrir móður sína, fyrst hún var svo
hrædd við það sem Beatrice fanst svo
unaðslegt. Jarlinn var viljugur að gei’a
allt sem hún beiddi hann um. í nágrenni
við hinar mörgu stofur sem átti að
skreyta og prýða fyrir Beatrice, talaði
LÖGBERG, FIMTUDAGENN 31. OKTÓBER, 1946
jarlinn einnig um stofur fyrir Margréti,
ef hún vildi vera hjá þeim. “Eg verð að
skrifa mömmu í dag og segja henni frá
trúlofun okkar,” sagði Beatrice; “eg vil
ekki að hún frétti um það frá neinum
nema mér.”
“Kannske þú viljir lofa mér að láta
innaní bréfið þitt fáeinar línur frá mér,
þar sem eg bið hana að fyrirgefa mér,
að hafa ekki leitað samþykki hennar,”
sagði jarlinn.
Það ætti að vera fáanlegt,” sagði hún
og hló.
Þegar þau komu heim, var Beatrice
orðin þreytt, og fór strax til herbergja
sinna. Hún skrifaði langt bréf til móður
sinnar, og lýsti kærastanum sínum svo,
að hans líki væri ekki til, göfugur, ridd-
aralegur og að öllu leyti afbragð annara
manna; þegar hún hafði lokið við að
skrifa bréfið, var hún tilbúin að klæða
sig fyrir miðdagsverðinn.
“Hvaða búningur þóknast þér bezt,
Miss Cuming?” spurði þjónustu stúlkan.
“Sá fallegasti sem eg á,” sagði Bea-
trice, og roðnaði í andliti. Hvaða bún-
ingur rnundi honum líka bezt? Loksins
fann stúlkan einn, sem Beatrice líkaði,
hvítan guðvefjar kjól. Hiin vildi ekki
hafa demanta stáss — ekkert annað
en hárauðar rósir. Eina í hárinu, og
aðra á brjóstinu.
Hún var ánægð með búninginn, er
hún virti sig fyrir sér í speglinum.
Allt í einu mundi hún eftir bréfinu
sem hún hafði fengið um morguninn;
það var í vasa á morgunkiólnum henn-
ar. Hún tók það úr vasanum.
“Þarfnastu mín meir, Miss Cuming?”
spurði þjónustu stúlkan.
“ Nei,” svaraði Beatrice, og opnaði
bréfið. “Eg er nú tilbúin.”
Stúlkan fór út úr herberginu, og Bea-
trice tók útúr umslaginu, stórt þéttskrif-
að bréf. Hún flýtti sér að sjá frá hverj-
um það*væri, því hún haföi enga hug-
mynd um það.
31. Kafli
. Meðan hún var að lesa bréfið, föln-
aði hún upp í andlitinu, og hjartað
nærri stöðvaðist í brjósti hennar, og
hún gaf frá sér eitthvert óákveðið eymd-
arvein; bréfið datt úr höndum hennar
og hún féll á kné og huldi andlitið í
höndum sér.
Loksins varð hún fyrir þessu hræði-
lega rothöggi — þessu, sem hún hafði
verið svo viss um að aldrei kæmi fyrir.
Alfred Hankins hafði komist að því
hvar hún væri og krafðist að hún stæði
nú við það sem hún hafði lofað honum.
Þetta bréf máði á einu augnabliki
fegurðina af þessu mikilláta andliti. sem
nú var sem dauðinn hefði sett innsigli
sitt á það. Þetta bréf var fullt af ástar
ástríðu, svo hún varð enn meir forviða.
Bréfið var á þessa leið:
“Ástkæra Beatrice mín!
Eftir margar hættur á sjó og vötnum
er eg nú kominn aftur, til þess að þú
uppfyllir nú loforð þitt við mig. Síðan
við skildum, hef eg oft staðið augliti til
auglitis við lauðann, í öllum hans hræði-
legustu myndum. Eg sigraði þó í öllum
tilfellum, því eg var svo ákveðinn í því
að sjá þig aftur. Já, dauðinn sjálfur
vildi ekki skilja mig frá þér — Þó eg
væri dáinn og grafinn, og þú kæmir að
gröf minni og hvíslaðir nafn mitt, finnst
mér, sem eg mundi heyra til þín.
“Beatrice, þú lofaðir mér að þú skyld-
ir verða konan mín — það er ómögulegt
að þú tárdragir mig, nei, það er óhugsan-
legt, að hinn heiðblái himinn þurfi að
vera kalt og rólegt vitni að því, að ég
verði fyrir slíku róthöggi! Þú kemur til
mín, talar við mig og brosir til mín til
að sýna tryggð þína og trúfesti við mig.
“I gærkvöldi gekk eg í kringum Elm-
wood, þar sem þú átt nú heima, og var
að hugsa um hvar væri glugginn á her-
berginu, þar sem kærastan mín svæfi;
ég var að hugsa um hvort þig mundi
dreyma mig. Lifið hefur breytst mikið
fyrir þér, síðan við sátum saman niður
við sjóinn, og þú lofaðist til að giftast
mér. Hjá afa þínum og ömmu frétti ég
allt um þá breytingu sem hefur orðið á
högum þínum og að unga stiilkan, sem
einn tíma gekk daglega með mér í hin-
um indælu skógum, væri dóttir Cuming
lávarðar. Heimili þitt er án efa höfðing-
legt. Slík tign og staða sem þín, getur
auðveldlega bugað, eða hrætt suma
elskendur — en það hræðir mig ekki.
Þú lætur það ekki aðskilja okkur; þú
getur það ekki samkvæmt því loforði
sem þú hefir gefið mér.
“Beatrice, mér hefir heppnast ferðin
mjög vel. Eg er engin auðmaður, en eg
hefi nóg til að geta fullnægt þínum ósk-
um og kröfum. Eg skal fara með þig
yfir hafið til sólríkari landa, þar sem við
getum lifað saman sælu og hamingju-
sömu lífi, sem við mundum óska, að
tæki engan enda.
“Eg bíð eftir svari frá þér. Mér er
sagt, að Cuming lávarður sé nokkuð
undarlegur maður. Eg vil ekki ennþá
heimsækja þig á heimili þínu, eg bíð
eftir svari frá þér. Skrifaðu mér strax,
Beatrice, og segðu mér hvenær og hvar
eg get mætt þér. Eg skal vera tilbúin,
að mæta þér, hvenær sem er og hvar
helzt sem þú vilt. Láttu það ekki drag-
ast — hjarta mitt hungrar og þyrstir
eftir einu einasta.tilliti frá þér. Tilsettu
stundina sem fyrst. Hvernig á eg að
geta beðið þar til eg fæ Svar frá þér?
Hugsaðu um mig sem þinn heitt elsk-
andi unnusta.
Alfred Hankins.”
Hún las vandlega hvert orð í bréfinu,
og er hún hafði lesið það, las hún það
aftur. Hennar nábleiku varir titruðu af
ofsagremju. Hvernig þorir hann að gera
slíkt? Ef Herbert Markham hefði lesið
þetta bréf! Ástabréf f rá Alfred Hankins!
Hún fékk viðbjóð á honum; hún hataði
nafn hans. 'Því ætti þessi heimska frá
bernskuárum hennar að koma nú í veg
fyrir hana? Hvað átti hún nú að gera?
Hvert átti hún að leita eftir hjálp og ráð-
um?
Gat það verið mögulegt, að þessi mað-
ur, sem hún hataði nú svo mikið, hefði
snert andlit hennar og kyst hendur
hennar og vætt þær með tárum?
“Var eg blind eða viti mínu fjær?”
hugsaði hún. “Ó, hver vill frelsa mig
frá afleiðingum fávizku minnar og fljót-
ræði?”
Nú snerist ofsareiði henna.r í efa.
Hvað átti hún að gera? Hún gat ekki
leitað hjálpar til neins, það var alveg
vonlaust. Undir eins og faðir hennar
vissi að hún hefði táldregið sig, ræki
hann hana burt af heimili sínu, þessu
heimili, sem hún var farin að elska.
Hann mundi aldrei fyrirgefa henni, að
hún hafði leynt hann þessu ástamáli
sínu við Hankins, og táldregið hann.
Hún var alveg viss um það. Ef Markham
jarl fyndi það út, að einhver annar mað-
ur hefði kallað hana kærustuna sína,
hefði kyst hana og hún hefði lofast til
að giftast honum, þá vissi hún fyrir víst
að hann vildi aldrei sjá sig framar. Ef
hún héldi áfram að vera á Elmwood,
mátti jarlinn aldrei fá hinn minsta grun
um, eða heyra eitt einasta orð um Al-
fred Hankins.
Hvað gat hún gert? Gat hún mútað
honum til að þegja? Nei, það mundi
vera ómögulegt, er hún minntist stór-
lætis hans og ástar. Átti hún að biðja
hann að fyrirgefa sér — segja honum
alt eins og var, opna hjarta sitt fyi'ir
honum og segja, að hún tæki jarlinn af
Elkhorn fram yfir alt í þessum heimi?
En hún mintist hans ofsafengnu orða,
og hún vissi, að allar tilraunir sínar yrðu
árangurslausar. Bara ef hún hefði verið
gift er hann kom til baka, verið lofuð
Markham af Elkhorn — þá hefði hann
ekki getað haft neina kröfu til hennar.
Var maðurinn vitlaus að halda að hann
gæti unnið hana — hana, sem átti
nokkra af hinum stærstu höfðingjum
landsins að forfeðrum? Hélt hann að
hún vildi skifta á sínu stóra, gamla nafni
fyrir hans óþekta nafn, sinni velsæld
fyrir hans fátæklegu kjör?
Það var ekki tími fyrir hana að hugsa
meir um þetta, því það var hringt til
miðdagsverðar, og hún varð að fara
ofan í borðsalinn. Hún henti bréfinu í
flaustri ofan í skúffu, og skoðaði sig í
speglinum. Hún hrökk við, er hún sá
hvaða breyting hafði orðið á útliti sínu.
Andlitið nábleikt og varirnar titrandi,
augun döpur, alveg ólík hennar augum.
Hvað átti hún að gera til að reka þenn-
an ótta úr huga sér? Þennan ótta, sem
lá sem farg á henni, og þennan nábleika
blæ, sem var á andlitinu?
“Eg verð að herða upp hugann, og
láta ekki á þessu bera,” hugsaði hún
með sér. “Slíkt andlit, sem þetta kemur
upp leyndarmáli mínu. Eg verð að láta
sem mér sé sama um það — ímynda
mér, að það endi alt vel að síðustu.”
Hún sagði þessi síðustu orð hátt, en
málrómur hennar var breyttur og hás.
“Konur hafa lent í miklu meiri hættu
en þetta,” sagði hún. “og hafa komist
með sigri út úr því. Er nokkur sú hætta
sem eg vildi ekki voga mér í, fyrir Her-
bert Markham?” Nú fór hún ofan; hún
settist í sinn stað við hið vistum kúfaða
borð, skínandi af silfurborðbúnaði og
slípuðum kristalsmunum. En vesalings
Breatrice gat ekki dulið hinn hræðilega
ótta, sem brann í líkama hennar og sál,
hún kveið fyrir hvaða afleiðingar þetta
mundi hafa.
“Beatrice,” sagði lafði Cuming, eftir
að máltíðinni var lokið, “þú ert undar-
lega fölleit í dag.”
Beatrice hrökk við að heyra það sem
amma hennar sagði, og roði kom fram
í andliti hennar, sem hvarf strax aftur.
“Þú mátt ekki líta svona hræðilega út,
kæra barn,” sagði lafði Cuming; “eg er
ekki reið við þig. Eg er hrædd um að þú
hafir verið of lengi úti í dag. Jarlinn
verður að vera umhyggjusamari um þig;
það var svo sterkur sólarhitinn, og þú
lítur ekki vel út. Eg hefi aldrei séð þig
líta svona út.”
“Sólskinið gerði okkur ekkert til,”
svaraði Beatrice, með uppgerðar hlátri;
“við riðum í skugganum af trjánum í
skóginum. Eg er þreytt, en ekki eftir
útreiðartúrin.”
Þetta var fagurt og milt kvöld, og er
herrarnir komu til kvennanna í sam-
kvæmissalnum, skein sólin ennþá á
blómstrin og trén.
Jarlinn bað Beatrice að syngja. Það
var ofurlítill léttir á huga hennar, því
hún hefði ekki getað tekið þátt í sam-
talinu. Öll ást hennar og sorg, allur sá
ótti og efi, Sem lá henni svo þungt á
hjarta, fékk sérstaka útrás í söngnum.
Hún söng; og jarlinn hlustaði grand-
gæfilega á hana, og undraðist þá æsingu
og sorg, sem virtist að vera í hverjum
tón.
“Þetta var undarlegur söngur, Bea-
trice,” sagði hann, “þú syngur um ást,
en þessi ást er mögnuð sorg. Þú, sem
ávalt syngur svo fjörugt og ánægjulega.
Hvað hefir komið fyrir þig?”
“Ekkert,” svaraði hún, en er hann
laut ofan að henni, sá hann tár í augum
hennar. “Sjáðu nú,” sagði jarlinn, “að
eg hafði rétt fyrir mér. Þú hefir sungið
saknaðar- og harmasöng, sem hefir
komið út á þér tárunum,”
Hann leiddi hana frá píanóinu yfir
að útskots-glugga. Hann lyfti höfði
hennar upp og horfði alvarlega í augu
hennar.
“Segðu mér hvað hefir hryggt þig
svo mikið, Beatrice — þú leynir mig
engu. Hvað var það, sem þú varst að
hugsa um, þegar þú söngst þetta dreym-
andi ‘vertu sæll’? Hver tónn var alveg
eins og löng og sár þjáningarstuna.”
“Viltu hlæja, ef eg segi þér það?”
spurði hún.
“Nei,” svaraði hann; “eg get ekki lof-
að þér að eg andvarpi ekki, en eg skal
ekki brosa.”
“Eg var að hugsa um hvað eg ætti að
gera, ef eitthvað kæmi fyrir, sem að-
skildi okkur.”
“Slíkt kemur aldrei fyrir,” sagði jarl-
inn; “einungis dauðinn getur aðskilið
okkur. Eg veit hvernig það yrði fyrir
mér, ef eg misti þig, Beatrice.”
“Hvernig?” spurði hún og leit framan
í hans góðmannlega andlit.
“Eg mundi ekki fyrirfara lífi mínu, því
eg álít lífið heilaga gjöf, en eg færi eitt-
hvað þangað sem ekkert stúlkuandlit
brosti til mín. Því ertu að tala um nokk-
uð svona sorglegt? Við skulum tala um
eitthvað annað. Segðu mér hvert þú
vilt ferðast þegar við erum gift — til
Frakklands, Spánar eða ítalíu?”
“Gæti ekkert komið fyrir, sem kældi
ást þína á mér, Herbert?” spurði hún.
“Fátækt eða veikindi?”
“Nei,” svaraði hann, ekkert sem þú
getur hugsað þér.”
“Og ekki heldur vansæmd?” spurði
hún, en hann greip fram í fyrir henni
og sagði:
“Suss, mér líkar ekki að heyra þig
segja slíkt orð. Segðu það aldrei fram-
ar. Hvaða vansæmd gæti komið fyrir
þig? Þú ert svo saklaus og góð.”
Hún sneri sér frá honum, og hann
hélt hann hefði heyrt harma-stunu
koma yfir varir hennar.
“Þú ert þreytt, og — fyrirgefðu mér,
Beatrice — þú ert líka svo viðkvæm,”
sagði jarlinn; eg skal vera læknirinn
þinn. Legðu þig fyrir í þennan legu-
bekk, eg skal koma honum svo fyrir að
þú getir séð sólarlagið. og eg skal lesa
eitthvað fyrir þig, sem hughreystir þig.
Mér sýndist þú líta svo illa út við mið-
dagsverðinn, eins og þú værir þreytt.”