Lögberg - 17.04.1947, Blaðsíða 6

Lögberg - 17.04.1947, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. APRIL, 1947 (Ensk saga) HVER VAR ERFINGINN? G. E. EYFORD, þýddi \ _____ í Sylvester skógi átti stúlka heima, sem átti að vera aðal erfinginn, og hún var þar sem dóttir skógarhöggsmanns, sem vissi ekki að hún var fædd í löglegu hjónabandi. Þetta stóð í skjalinu. En hvar var það nú? Hann hugsaði að sá, sem nú kynni að hafa það, mundi fyrst koma til sín, ög krefjast stórrar borg- unar fyrir að skija sér því. en ef hann fengi það ekki, eins og hann óskaði, ætl- aði hann að snúa sér til aðal erfingjans, sem væri hjá Nathan Nichols í Sylvester skógi. Hann hugsaði sér að ná henni í burtu þaðan. En hvernig? Hann varð að fá einhvern til þess, sem hann bar fult traust til, og til þess vissi hann engan betur fallinn en móður sína. “Já, þarna hitti eg akkúrat á það,” hugsaði hann með sér; móðir min skal taka hana að sér, sem samvista stúlku. Vesalings móðir mín; það verður auð- vitað erfitt fyrir hana, að taka að sér stúlku, sem hefir ekki fengið neitt upp- eldi. Vesalings mamma!” og hann brosti ilskulega. Það eru til manneskjur, sem kæra sig ekki um það þó þær valdi öðrum erfiðleikum og vandræðum. og það jafn- vel þeim, sem þeir eiga hið betza upp að unna, og George Lamonte var einn slíkra manna. “Kæra móðir,” skrifaði hann, “eg verð hér með að tilkynna þér lát míns kæra föðurbróður; eg þarf ekki að segja þér, að eg er alveg miður mín af sorg. Já, eg hef í sannleika mist vin.” (“hinn geðvonda gamla úlf”) sagði hann við sig sjálfan. “Hvað hann var góður við mig! En móðir mín, en mitt í okkar sárustu sorg meigum við ekki gleyma að okkur ber að gera vel það hvílir dálítil skylda á herðum mér í því sambandi, og til þess að geta uppfylt þá skyldu þarf eg hjálpar þínnar og aðstoðar með. Ef þúvilt. koma með járnbrautinni á miðvikudaginn til Glenwood kl. 10, skal eg vera þar til staðar að mæta þér. Minnstu ekki á þessa ferð við neinn, kæra móðir mín; við meigum ekki gleyma, að það góða sem við. gerum, gerum við án þess að gera hávaða um það. Þinn syrgjandi, og elskandi sonur. George Lamonte. Þetta var svo sem fallegt bréf; það sýndi ekki einungis, að George var vond- ur maður, en jafnfram að hann var bæði slægur og hættulegur, að hugsa sér það vald, sem hann hafði yfir sér, og það undir slíkum kringumstæðum sem hann var í. 9. Kafli. « Við skulum um stund hverfa frá hinu lamandi ástandi á Wood Castle; skilja við hinn dána mann, þar sem hann lá á líkbörum uppi á öðru lofti, og ungi mað- urinn með alla sína angist, ótta og kvíða niður í lestrarsalnum. Látum oss heldur bregða oss til baka í Sylvestfer skóg. Vér skildum síðast við Doru við litla vatnið, þar sem hún var að tala við Fred. Hún flýtti sér heim, og á leiðinni heyrði hún málróm Freds og Nichols, að þeir voru í ákafri deilu, sem vakti margar sárar hugsanir í brjósti hennar. Þangað til kvöldið áður, hafði hún ávalt álitið Nathan Nichols sem hinn rólegasta og friðsælasta föður. Það hafði aldrei neitt komið fyrir, sem rask- aði ró og friði á heimilinu. Þetta var ný og áður óþekt reynsla fvrir Doru, / sem kom svo alt í einu, að hún gat varla hugsað sér það sem virkilegt. Hefði það bara verið draumur, og hún hefði fundið er hún vaknaði, að hinn laglegi, ókunn- ugi ungi maður með hinn Ijúfa hljóm- fagra málróm, og fögru augu, hefði að- eins verið sýn, sem hefði borið fyrir hana í svefninum. Þegar hún kom svo langt að hún sá heim til sín, veik hún út af götunni og gekk inn í skóginn; þar sett- ist hún niður og reyndi að endurkalla hvert orð, sem hann sagði, öll hans tillit, alt sem hafði skeð síðan hann kom; þessi yfirvegun og hugsanir virtust að vekja þá sjálfsmeðvitund hjá henni, að það var komin breyting, óskýranleg, en einnig ómótstæðUeg inn í líf hennar. Trén og andrúmsloftið fanst henni breytt; í staðinn fyrir hina óröskuðu ró, sem hún hafði hingað til notið, var komin óróleg og óákveðin löngun í huga hennar. Það var sem hröpuð stjarna hefði alt í einu flogið gegnum hennar rólega til- veruhiminn; það var horfið eins fljótt og það kom, og hafði aðeins skilið eftir sáran tómleika. Og þó var þessi nýja tilfinning ekki sár, þessar nýju hugsanir og óró voru; veikt bergmál, einhvers lags dulins frið- ar í fylgsnum sálar hennar; hugsanir hennar snerust gegn því nýja ljósi, sem nú rann upp fyrir henni. Að það væri hið himneska Ijós ástarinnar hafði hún enga hugmynd um. Hún bara fann og vissi, að það voru nú komnar aðrar hugsanir inn í huga hennar, og hún í hálfgerðri blindni. hafði yfirgefið hinn gamla, rólega, tilbreytingarlausa lífs- veg, til þess aldrei framar að fara hann — aldrei. Hún kallaði fram úr fylgsn- um huga síns alt, sem liðið var og skeð hafði á æfi hennar, og undraðist meir og meir yfir því, sem hún hugsaði meir um það. Hvað meinti þetta? Því var faðir hennar svo reiður við hennan unga ó- kunnuga mann? Því talaði hann svona sterk ásökunarorð til hans og móðgaði hann? Reka hana burt frá honum eins og villidýr, sem ætlaði að rífa hana í sig? Villidýr! Hún brosti ángurblíðu en þó alvarlegu brosi, er hún hugsaði til hins laglega manns og framkomu hans. Var það mögulegt, að nokkur maður, eins vondur eins og faðir hennar hafði lýst honum, gæti litið út eins og hann, og talað eins og hann hafði talað? Hún roðnaði óafvitandi í andliti og fann til ofurlítils óstyrks í höndunum, er hún hugsaði um hve laglegur hann var, er hann lá við fætur hennar, með hálf- opnar brosandi varir og með sakleysis- og frjálslegt útlit, eins og barn. Og þó hafði hann sjálfur sagt hálf angurvært, að hann væri óstýrilátur og slæmur. Hvað gat það meint? Saklaus og ókunnug öllu hinu marg- breytilega mannlífi í heiminum, sat hún og reyndi árangurslaust að ráða þá gátu, fyrstu stóru lífsgátuna á æfi sinni. Meðan hún sat þar og þreytti hug- ann við að svara ósvaranlegum spurs- málum, fann hún fingur sína snerta handlegg sinn, einmitt þar sem Fred hafði snert handlegg hennar. Henni fanst eins og hún fyndi snertingu fingra hans, eins og henni fanst hún heyra hljóminn í málróm hans og sjá hvemig hans dökku augu geisluðu; þau höfðu verið starandi af æsingu þegar hún sá þau í fyrsta sinn í húsdyrunum kvöldið áður, en nú í morgun litu þau alt öðruvísi út — svo mild, svo sam- hygðarfull og sakleysisleg. Það var Þann ig, sem hún vildi muna hann, ef hún skyldi nokkurn tíma sjá hann aftur. Er þessar hugsanir fóra gegnum heila hennar, kom angurblíður svipur á andlit hennar, og í hjarta sínu fann hún til sársauka og tómleika. Hún mundi aldrei sjá hann aftur? Aldrei! Hún leit dálítið sorgmædd kringum sig, og hugs- aði — henni fanst alt vera breytt, gjör- breytt; sólin auðvitað skein sem áður, trén stóðu sem áður í laufskrúði sínu, en henni sýndist alt grátt og skugga- legt; öll sú fegurð og öll sú dýrð, sem hún hafði lært að elska, var horfin — alt horfið við þá hugsun, að hún mundi ekki sjá hann framar. Hún stóð upp og gekk hægt heim að húsinu. Hún gekk inn í dagstofuna — og henni fanst að það ekki vera sama stofan; það vant- aði eitthvað. Hálfpartinn óafvitandi gekk hún í kring í stofunni, hreyfði og næstum strauk stólinn, sem Fred Hamil- ton hafði setið á, opnaði bókina, sem hann hafði lesið í, og opnaði nærri því á þeirri blaðsíðu, sem hann hafði haft fyrir framan sig, er hann borðaði kvöld- matinn. Það var eins og einhver töfra- máttur hefði gripið hana, og hún hrökk upp eins og af draumi, er hún sá skugga á gólfinu; það var skuggi Nathans Nichols, er hann kom inn í stofuna. Hún sneri sér að honum og horfði með hluttekningu á hann, forvitin, en óttalaust. Þetta hljóð, sem hún rak upp niður við vatnið, er faðir hennar kom svo óforvarandi, var ekki hennar vegna, en vegna unga mannsins. Hún mundi ekki til að Nichols hefði nokkurn tíma talað höstugt orð til sín, eða verið með reiðisvip; án alls ótta, en fremur með undrun, horfði hún á hann og beið eftir að hann talaði. Gamli maðurinn leit eitthvað undar- lega út; öll merki æsingar og reiði voru nú horfin af andliti hans; í þess stað var nú komin ískaldur alvörublær á andlit hans. Hann setti öxina sína í eitt hornið, gekk fram og til baka í stofunni ofur- litla stund. Hnyklaði brýrnar og hélt kreptum höndunum fyrir aftan bakið. Dora gekk að glugganum og horfði út í skóginn. “Dora,” sagði hann alt í einu; í alvarlegum en ekki höstum róm. Hún leit við; hugur hennar var við vatnið, og hún hafði nærri því gleymt því, að faðir hennar var í stofunni. Dora, þú mátt ekki framar ganga einsömul út í skóginn.” Hún leit undrandi á hann. “Ekki, því ekki?” Hann hugsaði sig um eitt augnablik eins og hann vissi ekki hvernig hann ætti að svara henni; svo sagði hann og hrukkaði ennið: “Af því eg óska þess — vegna þess að maðurinn, sem þú sást í gærkvöldi, maðurinn, sem var hjá þér við vatnið, getur komið hingað aftur.” — Það kom ofurlítill gleðiglampi í augu hennar, hann sá það og það komu fleiri hrukk- ur á ennið á honum, er hann hélt áfram —“og eg vil að þú mætir honum ekki framar.” Hún þagði um stund, leit niður fyrir sig og hélt höndunum krosslögðum á brjósti sér, svo leit hún upp. “Faðir minn, segðu mér því þú talaö- ir til hans eins og þú gerðir — því viltu ekki sjá hann framar?” “Eg talaði til hans eins og hann átti skilið,” svaraði hann; “og eg vildi heldur sjá skóginn fullan af villdýrum, heldur en mæta honum aftur.” Hún brá litum full undrunar og sársauka. “Er hann svo hræðilega vondur mað- ur?” spurði hún í lágum róm, að það heyrðist varla. Nichols gekk svolitla stund um gólf áður en hann svaraði. Hvernig átti hann að svara henni? Hvernig gat hann aðvarað hana og beð- ið hana að vera gætna, án þess að meiða, særa það sakleysi, sem eins og hin viðkvæma mimosa-planta, veslast upp ef hreyft er við henni? “Er það ekki nóg að eg bið þig að mæta honum ekki, Dora?” sagði hann. “Því ert þú ekki ánægð með það? Vond- ur! Já, hann er vondur; allir menn eru vondir, og hann er einn af þeim verstu og lélegustu!” “Þekkir þú hann, faðir minn?” spurði hún. -“Þú mundir ekki tala svona um hann, ef þú þektir hann ekki. Það hrygg- ir mig að heyra að hann skuli vera svona vondur maður.” Hún sneri sér frá honum. Hann horfði eitt augnablik á hana; svo gekk hann til hennar og lagði hend- ina á herðar hennar. “Líttu á mig Dora.” Hún sneri sér að honum, með döpr- um augum og titrandi vörum. “Já, fáðir.” “Dora, hvað á þetta að þýða? Því ertu svona breytt—þú blátt áfram forð- ast mig; hver er ástæðan til slíkrar breytingar?” Hún leit upp með svip, sem bæði fól í sér sakleysi, sjálfstilfinningu og metn- að. “Eg er ekki að fjarlægjast þig, faðir minn,,’ sagði hún í lágum róm. Nicholas tók hendina af herðum hennar, og sorgarsvipur kom á andlit hans. “Er sá tími, sem eg með sorg og angist hefi svo lengi kviðið fyrir, nú að koma?” spurði hann sjálfan sig, og hélt áfram að ganga um gólf í stofunni. Það leit út eins og hann vildi komast að ein- hverri ákveðinni niðurstöðu. Dora horfði á hann með dreymandi spyrjandi augum, fullum viðkvæmri angurblíðu. Því voru allir menn vondir? Því var þessi sérstaki maður, með svo laglegt andlit og hljómfagran málróm verri en allir hinir? Hvað var það, sem faðir hennar vissi, sem var því vaklandi að hann hataði þennan unga mann svo mjög? Það voru þessar spurningar sem hún var að hugsa um, er hún sat þar þegjandi. Loksins sneri Nichols sér að henni og sagði: “Dora, í gærkvöldi varstu að undra þig yfir því, að forlög þín væri Öðruvísi en annara stúlkna; þú varst að undrast yfir því hversvegna eg hefði haldið þér allan þennan tíma hér inni í skóginum og ekki lofað þér að sjá neitt af heiminum. Var það ekki?” Hún svaraði engu, en með augunum sagði hún greinilega, “já.” Nichols stundi við og strauk hend- inni yfir ennir sér; hendin sýndi að hún hafði harðnað við uppihaldslausa vinnu, en það var ekki erfiðismanns hendi. fremur en mál hans var vanalegt erfiðis- manna mál. “Eg hefi búist við því, Dora, að þú mundir einhverntíma koma með slíka spurningu, og að eg yrði þá að svara því. En,” og hann þagnaði og dró þungt andann, “eg get ekki gert það — eg get það ekki,” og augabrýrnar drógust saman, eins og hann liði sára sálarkvöl. “Þú mátt ekki minna vegna þvinga mig til þess. Fyr eða síðar skaltu fá að vita leyndarmálið, sem er í sambandi við líf þitt, og fá að vita hvernig og hvers- vegna að þú hefir verið alla þína æfi svo afskekt og aðskilin frá heimslffinu. Þú hefir getið þér til að það sé eitthvað dul- arfult við það — og það er sannleikur- En þessi dul verður að vara ennþá. Þinna vegna vil eg ekki draga þá blæju frá, sem hylur það; þinna vegna þegi eg um það, þar til síðar. Barn, geturðu sagt, að æfi þín, þó þú hafir lifað svona einangruðu lífi, eins og þú hefir gert, hafi verið vansæl.” “Faðir minn!” sagði hún með hægð, og tár komu fram í augu hennar. “Guð fyrirgefi mér, ef svo hefir ver- ið!” sagði hann hrærður. Hún stóð upp þegjandi, lagði hend- ina á handlegg hans og bauð varirnar til þess að hann kysti sig, en með góð- látlegri hreyfingu hélt hann henni frá sér. “Dora, hlustaðu á mig. í öllu lífi mínu hefi eg haft eitt einasta augnamið — þína velferð og hamingju. Þinna •vegna yfirgaf eg heiminn og virðulega stöðu —” hann stanazði alt í einu, er hann veitti eftirtekt undrunarsvip, sem kom á hana, og hélt svo áfram: “Já, þinna vegna, og einungis þinna vegna- Trúir þú því, að það var ekki af frjálsum vilja, að eg hefi skýlt þér fyrir heimin- um? Nei, eg var neyddur til þess. Dora, milli þín og þess, sem maður kallar heiminn, er breið gjá. Hérna megin er friður, sakleysi og hamingja; hinu- megin” — og hann varð alvarlegur og hátíðlegur á svip og í málróm — “eymd og svívirðing.” Náföl af undrun horfði hún á hann, og hin saklausa undrun í hennar fríða andliti, kom honum til að átta sig. “Þú skalt treysta mér, Dora; það er engin meiningarlaus aðvörun, sem eg gef þér. Gleymdu ekki því, sem eg hefi sagt, þeg- ar hugur þinn dvelur við þann heim, sem er fyrir utan skóginn, finst þér það líf sem þú lifir hér einmanalegt og leiðin- legt, hugsaðu um, að það er hið eina sem þú getur lært að þekkjá, án þess að fara yfir þá gjá, sem eg talaði um — frið og sakleysi á aðra hönd — eymd og skömm á hina.” Þau þögðu um stund, svo hélt hann áfram: “Og nú vildi eg biðja þig að þú vildir gefa mér eitt loforð/Dora.” “Loforð, faðir minn,” endurtók hún 4 í lágum róm. “Já, eg bið þig að lofa mér því, að ef þessi ungi maður kemur hér aftur, sem hann hefir sagt að hann ætlaði að gera — að ef hann kemur til þín og talar til þín, að þú viljir ekki hlusta á hann, ekki tala við hann.” Hann stansaði og horfði alvarlega á hana. Hún sat þegjandi og hreyfing' arlaus og horfði niður fyrir sig. Það vai' sem þung byrði hefði verið lögð á hjarta hennar, sem beygði hana niður. Nichols hleypti brúnum af óþolin' mæði. “Er þetta svo stór bón að biðja þig um?” sagði hann. “Er það svo stór krafa að fara fram á við þig, að þú skul' ir sneiða þig hjá manni. sem þú hefir bara séð einu sinni á æfinni. og sem þu veist að er vondur maður.” Varþað mikið? Henni fanst það svo mikið og svo þungt, sem hann bað um> að það greip hjarta hennar með angisf og efa. “Stúlka!” sagði hann í hörðum mál' róm, og gekk til hennar með niðurbælda reiði í huga sér, og tók í öxlina á henni- “er bölvunin fallin yfir þig líka? Hefir hann töfrað þig.? “Talaðu! Því segirðu ekkert? Hefir öll umhyggja mín fyrir þér í þessi mörgu ár verið til einkis, að engu orðin bara við að sjá einn af hans ætt, við að heyra fáein orð töluð af ein- um af hans djöfullegu ætt?”

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.