Lögberg - 01.05.1947, Blaðsíða 6

6
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFOHD, þýddi .
“Hvar er George?” spurði hann, og
rétt í því kom hann inn; Fred heilsaði
honum, en.var á sama tíma alveg hissa
á hvað útlit hans var breytt. Ilann hafði
ekki litið út undanfarna daga sem hann
væri vel frískur; nú leit út sem hann
hefði náð sér að fullu. Hið gljáandi and-
lit hans hafði nú blýhvítan lit, um augun
voru dökkir hringir, og út frá munnvikj-
unum voru djúpar hrukkur, sem áttu að
vera sem bros, er hann kom inn; hann
rétti Fred hendina, og brosti ilskulegu
brosi. Fred tók í hina útréttu hendi
hans, sem var næstum gegnsæ og
skjallahvít. Það var dauðaþögn þar
inni, þar til hurðin var opnuð, og Mr.
Leyster sagði í sterkum róm: “Erum
við tilbúnir?” Og þeir gengu allir sam-
an út. Þögulir stóðu þeir við gröfina, er
kistan var látin síga ofan í hana, og svo
fóru þeir aftur inn í lestrarsalinn.
Mr. Leyster tók sér pláss við efri
enda borðsins; George settist á stól við
hhð hans, og sat þar með lokuð augu.
Fred stóð með spentar greipar út við
gluggann og horfði út á grassléttuna-
svo kom alt þjónustufólkið inn í stof-
una.
Þegar allir voru komnir inn, tók Mi
r®iy?^r Upp úr vasa sínum samanbroti
ii Settl á siS gleraugun og hag
ræddi þeim vandlega, og sagði, án þes
að lita i knngum sig:
A ,*Nu skal eg lesa upp erfðaskr
ArHiur Lamontes, — hans síðast
Það varð þögn, hátíðleg þögn; þá lei
hannuppogsagði: 1
Eg samdi þessa erfðaskrá í síðast
hðnum janúar-mánuði: það er síðas
vilji og óskir hins dána manns ein
íamTeitga °g Gg V'GÍt Það hefir’faril
hír f rannsokn hér í húsinu, e:
það hefm ekki fundist neitt annaö skja
? J)V1 tægi. Er það ekki svo Mr. Georg,
svin að P °S hann SnCTÍ sér “eS S
horPfðÍáGhea°„rf' 38 al,‘r Sem inni ™r'
George þagði eitt augnablik laul
höS ®inumíál50kllðu nugum’hrist
hofuðið og sagði að svo væri
Mr. Leyster horfði með sínum bitn
íTTT Ufíann’ sem snöSgvast, svo lei
hann i attina til Fred.
Náltvaem og samvizkusöm rann
soku’ endurtók gamli lögmaðurinn.
Q sem fanst að þessi athuga-
semd hefði verið beint til sín, hneigði sh
og leit svo aftur út um gluggann.
Mr. Leyster ræskti sig, hagrædd
gleraugunum og opnaði bókfellið. Þaf
var dauðaþögn í stofunni, svo mikil þögr
að andardráttur George heyrðist.
Með hinum sama harða og hrjóstr-
uga- rom, byrjaði Mr. Leyster að lesa
UPP erfðaskrána/ greinilega, hverja
setningu fyrir sig, sem voru samsettar
a hinu flóknasta lögfræðismáli, svo
flestir, sem viðstaddir voru skildu það
ekki, nema að litlu leyti. En svo kom
hann að nokkru, sem allir skildu; það
voru þær gjafir, sem voru ánafnað’ar til
þjonustufólksins og sérstök ejöf til Mr.
Leyster lögmanns. Og að síðustu kom
hann að eftirfylgjandi:
“Bróðursyni mínum, George La-
monte, ánafna eg til fullrar eignar alt,
annað sem eg á, hvort heldur land eða
peninga, hus eða verðbréf. eða hvers-
lags verðmæti, sem er. að fráteknum
öllum áðurnefndum gjöfum.”
Allir viðstaddir sneru sér, eins og við
herlúðurs blástri að George, sem sat
þar sorgbitinn og fölur, rétt eins og
hann ætlaði að fara að gráta.
Svo las lögmaðurinn undirskriftirn-
ar, og braut svo bókfellið saman.
Nú kom Fred fölur og með rólegu
tignar yfirbragði að borðinu.
“Eg skil þetta svo, Mr. Leyster, að
Squire Lamonte hafi ekki ánafnað mér
neitt?”
“Hann hefir ekki nefnt þig í arf-
leiðsluskránni,” svaraði gamli lögmað-
urinn þurt.
Fred hneigði sig óg ætlaði að ganga
frá borðinu, er George stóð upp, Hann
horfði sem snöggvast á Fred með gegn-
umsmjúgandi augnaráði, svo kom
LoGBERG, FIMTUDAGINN 1. MAl, 1947
■ !9. -■
vonskulegt sigurbros á andlit hans, sem
varðaði þó ekki lengi. Því næst borgaði
hann þær upphæðir, sem þjónustufólk-
inu voru ánafnaðar.
“Ekki nefnt þig, minn kæri Fred!
Stanzaðu sem snöggvast! Eg skil hvern-
ig á því stendur. Föðurbróðirjninn vissi
að hann gat treyst því, að eg’hefði hina
réttu tilfinningu í því máli. Tlann vissi
að þú þyrftir ekki árangurslaust að leita
til mín.”
Fred lei á hann með ólýsanlegri
fyrirlitningu, svo fór hann hægt og ró-
lega út úr stofunni.
11. Kafli,
Það voru liðnir tveir dagar síðan
Dora hafði gefið loforð um, að hún skyldi
ekki tala við Fred Hamilton, ef hann
kæmi aftur til Sylvester-skógarins.
. Enginn hafði neinn grun um hve nærri
sér hún tók, að gefa þetta loforð; en
hún vissi það. Nú varð henni lífið leið-
inlegt og án augnamiðs, og síðan hún
mætti honum og talaði við hann var líf-
henni. Henni fanst síðan að það væri
engin músík í fuglasöngnum - tónarnir,
sem henni þótti svo innilega vænt um,
og þyturinn í skógarlaufunum, fanst
henni nú hvísla: “Hann er farinn og þú
sérð hann aldrei framar.” Já, einnig
stöðuvatnið, sem áður dró hana að sér
með einhvers konar segulafh, hafði nú
mist alla fegurð í augum hennar, og lá
þar eins og henni fanst nú, kalt og frá-
hrindandi. Elkki einu sinni, heldur tíu
sinnum, fór hún þangað, sem hún hafði
fundið Fred Hamilton liggja í grasinu.
Grasið var bælt þar sem hann hafði
legið; alt umhverfið þar, talaði til henn-
ar um hann. Þar sat hún og horfði
dreymandi augum út á vatnið, og vár
svo niðursokkin í hugsmíðar sínar, að
henni fanst það aðeins augnablik, síð-
an hún fann að hann kysti sig á hend-
ina. Var það ást? Hún lagði það spurs-
mál ekki fyrir sig; og þó hún hefði gert
það, hefði hún ekki getað svarað því.
Hún gat ekki álitið það neitt rangt þó
allur hugur hennar væri þannig hneigð-i
ur til annars. Hún hugsaðí ekki um
hann sem elskhuga sinn, heldur sem
eitthvert dularfult fyrirbrigði, sem eins
og stjörnuhrap, hafði sem snöggvast
borið fyrir augu hennar og sem hafði
geislað sem sól í fáeinar mínútur í henn-
ar gleðisnauða og einangraða lífi. Mörg
15 ára gömul stúlka, hefði í hennar spor-
um haldið að það væri ást, en Dora bar
ekkert skyn á slíkt. Hennar heimur var
hinn djúpi skuggalegi skógur; félagar
hennar voru hirtir og rádýr í skógar-
rjóðrunum, og músík hennar var hinn
margraddaði söngur fuglanna. Þar til
nú hafði þetta verið henni nægir félag-
ar, en nú var það búið, síðan hún hafði
mætt unga manninum. Nú vaknaði hjá
henni þrá til að komast burt frá þessu
einmanalega lífi, sem hún lifði hún
vildi komast burt úr þeim heimi sem
hún var í.
“Eg get aldrei séð hann, heyrt hann
né talað við hann aftur,” þessar hugs-
anir lögðust þungt á huga hennar, “en
eg get þó samt sem áður verið nálægt
honum, án þess hann sjái mig,” hvíslaði
hún aö sér sjálfri.
Svo hugsaði hún angurvær til orða
föður síns. Þessi ungi maður, augu hans
virtust bera þess vitni, að hann sé hrein-
skilinn og einlægur maður, málrómur
hans hljómaði í eyrum hennar sem ný
og fögur músík; faðir hennar hafði sagt
að hann væri hræðilega vondur maður,
maður, sem væri bezt að skifta sér ekki
af, fremur en hættulegu dýri. En það
gat ekki verið satt.
En ef það væri tilfellið, hversu falsk-
ur var þá ekki heimurinn, þegar hann
sem leit út fyrir að vera svo mildur og
hjarta góður, og sem talaði svo fallega,
væri samt sem áður svo vondur, eins
vondur og faðir hennar hafði sagt!
Hún gekki allan dagin um í skógiu-
um, og fór svo heim til sín, föl og þögul;
hún smakkaði varla á matnum. Nichols
sá þá breytiqgu sem var orðin á henni,
en minntist ekki á það, þrátt fyrir það
þó sárar endurminningar skæru hann í
hjartað.
Móðir hennar ávítaði hana fyrir á-
hugaleysi; en Dora bara brosti góðlát-
lega að því, lét sér á sama standa hvort
heldur hún fékk ávítur eða hrós, en fór
án þess að því væri veitt eftirtekt ofan
að vatninu, þar sem hún gat setið ein í
næði og notið í ró vonar drauma sinna.
Þessir tveir dagar liðu, og þriðjadag-
j in sat hún aftur á þeim stað, sem henni
var sannur paradísar-reitur; þá heyrði
hún fótatak á bak við sig. Hún leit ekki
við, því hún hqlt það væri faðir sinn, eða
einhver kolabrenslumannanna. Fóta-
takið færðist nær, og maður kom út úr
skóginum, hann stanzaði við vatnið og
skimaðist um sem snöggvast.
Dora sat undir háum burkna, sem
skýldi henni svo hún sást ekki, en hún
sá manninn og virti hann nákvæmlega
fyrir sér.
Hann var hár og grannur, klæddur
dökkum búningi; er hann leit í áttina
þangað sem hún var, sá hún, að það var
alls ekki ljótur maður, og henni hefði
getað sýnst hann vera laglegur, liefði
það ekki verið vegna annars andlits,
sem ávalt stóð fyrir augum hennar.
Hann var fölur í andliti og virtist vera
órólegur og áhyggjufullur. Þar sem
hann stóð þar, hélt hann hægri hend-
inni um þá vinstri; lesarinn kannast við
að það var vani George Lamonte.
Hann stóð þar í fáeina mínútur,
skimandi í allar áttir, hún sá að það var
áfergja í hans föla andliti, svo sneri
hann við og gekk aftur inn í skóginn.
Full undrunar og forvitni, stóð Dora
á fætur, og sá sér til enn meiri undrun-
ar, að skrautlegur vagn nálgaðist.
í vagninum sat kona með fölt andlit,
eins og maöurinn, sem hún hafði séð,
en hún var sjáanlega ennþá kvíðafyllri.
Dora hafði frá því hún var barn van-
ist að beita skarpri eftirtekt í þessu sér-
staka umhverfi, sem hún var í; jafn-
vel í talsverðri fjarlægð gat hún séð,
að konan hafði lík augu og maðurinn,
sem hún sá, og ennfremur að hún beið
nans með óþolinmæði og hræðslu.
Dora veitti henni nána eftirtekt,
þrátt fyrir ótta, sem hafði gripið hana;
hún undraðist svo mjög hvers vegna að
þau voru komin í Sylvester-skóg, og
hver þau væru; þá kom maðurinn og fór
upp í vagninn og sagði við ökumanninn
í lágum og ísmeygilegum róm: “Við
þurfum að finna skógarhöggsmann, sem
heitir Nathan Nichols.”
Dora varð bæði hrædd og undrandi
er hún heyrði þetta.
Ökumaðurinn hristi höfuðið.
“Eg hefi aldrei heyrt það nafn, herra
minn. Veiztu hvar hann býr í skógin-
um?”
“Nei,” svaraði George Lamonte, því
hann var maðurinn.
“Jæja, þá er það eins og að leita að
nál í heysátu”, sagði ökumaðurinn.
“Við verðum að finna heimili hans,
hvað svo sem það kostar,” sagði George.
“Haltu áfram þangað til þú kemur á
aðra braut, og svo ferðu eftir henni. Við
getum kannske fundiö einhverja, sem
geta sagt okkur hvar hann er.”
Ökumaðurinn sló í hestana og fór á
stað, og Dora stóð eins og hún væri orð-
in að steini; en brátt sá hún að þeir
mundu fara í aðrá átt en heim til henn-
ar. Hún var rétt komin að því að kalla
til þeirra og vísa þeim hina réttu leið,
er hún heyrði hundagelt, og eins og
hann hefði komið upp úr jörðinni alt í
einu stóð Nathan Nichols þar.
“Ó, hér er einhver,” sagði George/
“Geturðu sagt okkur hvar Nathan
Nichols býr, og vísað okkur á leið þang-
að, hann býr einhversstaðar í skógin-
um,” sagði George.
Nichols stóð þegjandi fáein augna-
blik og horfði í andlit George, svo svar-
aði hann snúðugt:
“Til hvers vantar ykkur að finna
hann?”
Dora sá að herranum líkaöi ekki
svona spurning.
“Því spyrðu mig að því, minn góði
maður?” sagði hann.
“Af því eg er maðurinn, sem þú leit- .
ar að,” svaraði Nichols.
George hrökk við. Dora sá að hann
greiþ sinni hvítu hendi í sætið, en svo
sagði hann strax og brosti:
“Ert þú Nathan Nichols? Hvað eg
er heppinn!”
“Það er undir atvikum komið,” sagði
Nichols kalt; “hvert er erindi þitt?”
George leit sem snöggvast á hann,
svo sagði hann og leit á ökumanninn.
“Það er þess eðlis að eg held að það
sé betra að tala um það á hagkvæmari
stað en hér. Viltu lofa mér að koma inn í
hús þitt og fá mér sæti?”
Nichols horfði rannsakandi í andlit
George, sem snöggvast, sem Doru fanst
langur tími, svo kinkaði hann kolli og
sagði, stutt: “Komdu með mér.”
“Viltu ekki keyra?” spurði George.
En Nichols bara hristi höfuðið, tók
skógaröxna sína og gekk á undan hest-
unum.
Dora stóð eina eða tvær mínútur í
sömu sporum, eins og hún væri negld við
jörðina; svojörðina; svo gekk hún tvö
skref í áttina, þangað sem vagninn fór;
svo sneri hún við og settist þar sem hún
var vön að sitja.
Henni fanst eins og ósjálfrátt, að
föður sínum mundi ekki líka að hún
kæmi á eftir þeim.
Nichols gekk þegjandi á undan þeim;
þeir sem í vagninum voru þögðu, þar til
þeir voru komnir svo nærri húsinu, að
þeir sáu það. Þá gaf Nichols skipandi
bendingu um, að þeir skyldu stansa, svo
opnaði hann hurðina og gekk inn. Svo
kom hann út og benti þeim að koma út
úr vagninum, hann stóð við dyrnar með-
an þau fóru út úr vagninum, og hallaði
sér fram á axarskaftið, meðan þau fóru
inn í húsið.
Með sínu vanalega brosi á andlitinu,
leit George kringum sig í stofunni.
“Þ«tta er ljómandi staður, Mr.
Nichols — reglulega fallegur! En mér
finst helst til afsíðis, dálítið einmana-
legt.”
“Gú getur sagt sem þú vilt um það,”
sagði Nichols, ófrýnilegur en rólegur.
“Eg bíð eftir að fá að heyra hvað það er,
sem þú vilt mér.”
George hneigði sig og brosti.
“Móðir mín,” sagði hann — “þessi
kona er móðir mín, Mr. Nichols — eg
held, já, eg held virkilega að það sé þægi-
legra fyrir þig, móðir mín, og meira
hressandi, að sitja á bekknum sem eg
sá hérna fyrir utan húsið.”
Hún stóð upp og fór út úr stofunni.
Nú breyttist andlit George alt í einu.
Hann hallaöi s«r áfram, starði í and-
lit Nichols og sagði:
“Mr. Nichols — eg heiti George La-
monte; eg er bróðursonur hins nýdána
Squire Arthur Lamonte —”
Nichols hrökk við og lyfti upp öx-
inni og bölvaði. George varð við þetta
ennþá hvítari í andliti en hann var van-
ur, en hann tapaði þó ekki alveg kjark-
inum.
“Eg heiti Lamonte,” endurtók hann
— George Lamonte, bróðursonur Squire
Lamonte. Mér þykir fyrir ef nafniö
minnir þig á eitthvað óþægilegt frá liðn-
um tímurn. Væri svo, þá er mér óhætt
að segja, að eg á enga skuld á því.”
Nichols dró þungt andann og henti
öxinni frá sér.
“Haltu áfram,” sagði hann; “þú ert
bi*óðursonur Squire Lamonte?”
“Já,” svaraði George, hann þóttist
nú öruggari úr því Nichols hafði ekki
öxina í hendinni. Nichols stóð grafkyr
og þagði en æðarnar á enni hans blésu
upp.
“Og þar sem eg er bróðursonur
gamla Lamonte, ímynda eg mér að þú
getir getið þér til hvert að muni vera
erindi mitt.”
Þeir horfðu þegjandi hvor á annan.
Nichols varð að stríða af öllum sínum
mætti gegn þeirri reiði og hugaræsingu
sem hann var í, og George bjóst við, þá
og þegar að fá duglegt kjaftshögg.
Loksins sagöi Nichols í hásum róm:
“Komstu frá honum?”
George stundi við og hristi höftiðið.
“Að vissu leyti.” svaraði hann; “þú
hefir vafalaust heyrt hina sorglegu
frétt. Föðurbróðir minn er dánn.”
“Dauður!” endurtók Nichols, ekki í
þeim róm eins og hann hefði mist vin,
en eins og maður, sem losast við óvin.
“Já,” sagði George, og þurkaði sér
um þur augun, “hann dó fyrir þremur
dögum síðan. Eg er hræddur um, að eg
hafi ekki sagt þessa frétt eins gæti-
lega eins og eg hefði átt að gera. Þú
þektir hann vel, var ekki svo?”
Nichols leit upp með biturt bros á
andlitinu.
“Já,” svaraði hann og dró þungt and-
ann, “eg þekti hann vel.”
George laut höfðinu og hugsaði eitt
augnabiik. Hann skildi að hann varð
að fara gætilega að öllu.”
Hvað þekti þessi maöur til skyld-
leika á milli þessarar ungu stúlku, sem
hann hafði alið upp og hins dauða Squire
Arthur Lamonte?
“Já, þú veist þá líka hve mikinn
skaða landið hefir beðið við—”
Nichols greip fram í fyrir honum
með óviðráðanlegri óþolinmæði.
“Hættu þessu mæðartali,” sagði
hann snúðugt; “komdu með erindið sem
þú hefir við mig. Hver er ástæðan fyrir
því að þú komist hingað?”
“Eg kom hingað samkvæmt ósk föð-
urbróður míns, þegar hann lá á bana-
sönginnið, og beiddi mig að framkvæma.
Erum við bara tveir hérna?”
Nichols hneigði sig óþolinmóðlega.