Lögberg - 28.08.1947, Blaðsíða 6

Lögberg - 28.08.1947, Blaðsíða 6
(J LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. ÁGÚST, 1947 (Ensk saga) HVER YAR ERFINGINN? G. E. EYFORD, þýddi “Þetta hefir verið lærdómslexía fyrir mig,” sagði hann við sig sjálfan. “Þetta er sú eina veiklun sem ég hefi nokkurntíma gert mig sekan í, og nú sé ég hvernig það hefnir sín sjálft. Eg verðskulda það, ég verð að taka því.” Bæði minningin um Gladys og dag- inn er erfðaskráin var lesin upp, hafði markað spor á alla framkomu hans. Hans fyrra kalda, rólega útlit var horf- ið, og í þess stað var komið tortryggnis- legt útlit, eins og hann væri altaf að hlusta, eða stæði á verði fyrir ein- hverju. Hann var heilmikill leikari; en það var þó ekki nema stundum, að hann gat leynt þessum svip á andliti sínu. Hann vissi, að hann var að reyna að gera sig rólegan og alvarlegan, en það var nokkuð sem honum var næstum ómögulegt. Það voru sérstaklega tveir menn, sem veittu þessari breytingu eftirtekt — það voru þeir Lyster lög- maður og gamli skrifarinn hans. — Lögmaðurinn og skrifarinn hans, urðu að vera með George á hverjum degi til að gera skrá yfir þennan mikla auð. — George gat það ekki án þeirra hjálpar. Hann hataði lögmanninn, sem með sín- um gráu og athugulu augum virtist sjá í gegnum hann og lesa hugsanir hans. Skrifarann forsmáði hann og virti eins- kis, því hann gekk svo hægt og hljóð- laust um, og vakti yfir hverri hreyfingu hans; sem gerði George svo sárvond- an, að hann langaði að henda einhverju í hann. Eln hann gat án hvorugs þeirra verið, eins og á stóð, svo hann ákvað að vera rólegur, þangað til allri uppkrift og reikningum var lokið; þá ætlaði hann að segja skilið öílum skiftum við þá. “Þegar ég er búinn að fá allt í röð og reglu”, sagði hann hvað eftir annað, við sjálfan sig, „skulu þessir njósnarar aldrei framar stíga fæti sínum inn í þetta hús”. Lögmaðurinn inti sitt verk af hendi með tilhlýðilegri kurteis, og skrifarinn engu síður. George veitti því eftirtekt að þegar hann lagði fram ný eigna- skjöl, sem juku stórum við hinn mikla auð, sagði lögmaðurinn aldrei eitt ein- asta orð, né sýndi neinn fögnuð yfir því Einn daginn var George svo sár við lögmanninn, að hann misti sína vana- legu varfærni og sagði: “Þú hlýtur að vera orðinn þreyttur á þessu, Mr. Lyster. Eg held þér sé farið að leiðast það.” Lögmaðurinn leit kuldalega upp frá skjali sem hann var að lesa, og sem bætti stórfé við eignirnar. “Nei, það er hreinasti misskilningur, Mr. George,” sagði hann. “Eg verð aldrei þreyttur né leiður”. “Þú getur* þó að minsta kosti orðið hissa á því sem kemur á, að óvörum“, sagði George; “Þú hafðir dnga hug- mynd um að föðurbróðir minn hefði eft irlátið svona mikinn auð.” “Nei, ég er als ekki hissa,” sagði lög- maðurinn, ef hans kaldyrði gat kallast svar; Það var fremur ávítur, til að láta neitun sína í ljós. “Eg er búinn að lifa of lengi til að verða hissa á neinu.“ Það var eitthvað í hans bitra og kalda augnatilliti sem setti George hljóðan. Það voru og aðrir sem veittu þeirri breytingu eftirtekt, sem var orðinn á þessum blíðmálga, unga manni. Hann fór sjaldan frá húsinu; hann gekk bara um svalirnar fyrir utan lestrasalinn, eða á grasflötinni fyrir neðan. — Fólk sagði að hann gengi þar tímum saman. Það var og sagt að hann talaði sjald an orð við þjónustuf ólkið; hann gaf þjóni sínum, $impson, allar fyrirskipanir, manni sem ekki væri auðvelt að lýsa. í þorpinu var hann kallaður “Skugg- inn”, því hann var svo grannur og gekk svo hljóðlaust um, eins og hann væri bara skuggi. Hann hafði eignig þann eiginleika, auk sinnar hljóðlausu umgengi, að hann gekk með augun aftur, eða svo sýndist fólki. Fólk hafði veðjað um, hvernig lit augu hann hefði, sem fólk fékk aldrei að sjá, og veðmálinu gat því ekki orðið lokið. Og ef það kom fyrir að hann leit upp, þá lét hann augun aftur svo fljótt að öll rannsókn var ómöguleg. — íbyggni var einn eiginleiki þessa manns; hann gerði aldrei neitt hrein- skilnislega eða opinberlega. Þegar hann gaf fyrirskipanir, gerði hann það stutt og snögt. Alt hans daglega líf var ein- hver leynd. Hann borðaði einn sér í herbergi og bara tvær manneskjur af þjónustufólkinu, vissu í hvaða herbergi hann bjó. Hann var svo að segja, als- staðar í senn, og æfinlega þar er alla minst varði. Með hljóðlausu fótataki gekk hann um húsið, svo enginn vissi hvaðan hann kom eða hvert hann fór. Það skeði ekkert í húsinu, né úti við, að hann vissi það ekki. Hann vissi alt, fyrir honum duldist ekkert leyndarmál. Ef enhver í nágrenninu, maður eða kona, hafði gert eitthvað sem átti að vera dulið, eða gleymt, þá vissi Simp- son það, og ef nokkurt orð var sagt við hann, þá lét hann strax viðkomandi vita að hann þekkti sögu, hans eða hennar. Áður en hann var búinn að vera viku á Food Castle, var hann búinn að ná yfirráðum yfir meir en helmingnum af heimilisfólkinu og landsetunum. Að ráða yfr öðrum, var hans aðal markmið. — Hann sóttist eftir yfirráðum. Maður verður að gefa, jafnvel vond- um manni viðurkenningu fyrir það, sem gott er í honum. Það góða við hann var það, að hann var hlýðinn og trúr herra sínum. George Lamonte trúði honum þess vegna fyrir öllu, að undanteknu því, að rétta erfðaskráin var töpuð. Simpson dáðist að húsbónda sínum; í hans augum var hann sá duglegasti maður sem til var, og þess vegna vildi hann vera í þjónustu hans. En svo for- smáði hann alla aðra, nema þann sem hann hataði mest, sem var Fred Ham- ilton. Milli Freds, sem var heiðarlegur mað ur, og hins lymska Simpsons hafði ver- ið slæmt samkomulag frá því þeir fyrst sáust. Simpson var sendur með boð til Fred, en það vildi svo til að Fred var ekki heima. Hann fór inn í herbergi hans, þar opnaði hann borðskúffu, og tók þar nokkur bréf, sem ekki höfðu neina þýðingu fyrir hann. FYed kom inn með miklum asa, eins og hann var van- ur, og fann þennan náunga, þar sem hann var að lesa bréfin, og sparkaði honum út úr herberginu. Fred var bú- in að gleyma þessu, fyrir löngu, en það var öru máli að gegna með Simpson, sem beið tækisfæris að endurgjalda þessa meðferð. Tíminn leið, og það leit út fyrir að lögmaðurinn yrði þá og þegar búinn með það sem hann þurfti að gera. Einn morgun kom Mr. Lyster til Wood Castle, hann gekk heim að húsinu, — hann gekk lotinn og hélt höndunum saman fyrir aftan bakið, eins og venja hans var; hann spurði eftir George La- tnonte. Hann var í lestrasalnum og Simpson fylgdi lögmanninum þangað. Það vildi svo til, eins og George kall- aði það, einn af sínum vondu morgn- um. Hann sat við borðið og hafðist ekk- ert að; hann vitist stara á skjal, sem lá á borðinu; hann var skjalla hvítur í andliti. Lyster hafði séð hann þannig áður, og nú var sem hann vildi. með sínu hvassa augnaráði, sjá hann í gegn. George stóð upp, er lögmaðurinn kom inn, og strauk sér um ennið. “Góðan daginn,” sagði hann. — “Er nokkuð nýtt á ferðinni? Gerðu svo vel að setjast”. Mr. Lyster stóð hreyfingarlaus. “Nei, ég hefi engar nýjungar,” sagði hann. “Eg held ég megi segja, að það sé ekki meira fyrir mig hér að gera. Þú veist nú, hve mikill þessi auður er, sem þú hefir nú undir hendi!” Hann sagði “sem þú átt”. Nei, hann sagði bara: Sem þú hefir nú undir hendi.” George, sem var í alt annað en rólegu skapi áður, fanst þetta sem lögmaður- inn sagði, skera sig í eyrum. Hann bara kinkaði kolli og leit niður fyrir sig. “Það sem mér bar að gera, er nú bú- ið,” sagði Mr. Lyster. “Það sem eftir er, getur bókhaldarinn gert.” “Eg er viss um.” sagði Geroge, í smeðjulegum róm, „að ég þarf ekki að tjá þér þakklæti mitt —”. Gamli lögmaðurinn tók fram í fyrir honum, með handar hreifingu. “Eg hefi í síðastliðin 40 ár verið lög- maður Lamonte-fjölskyldunnar”, sagði hann, “og ég veit skyldu mína. Eg held að ég hafi líka gert skyldu mína, að því er til þín kemur,” sagði hann alvarlega. “Og ég er nú kominn hér, til að mælast til, að þú takir við þeim skjölum, sem eru í mínum vörslum. Skrifarinn minn afhendir þér þau, og tekur þína kvittun fyrir — ásamt tilkynningu um, að ég óski ekki eftir að vera lengur lögmaður þinn.” Það kom roði í hið náföla andlit Ge- orge, og hann leit upp, eins og hann hefði einhvern grun. “Mr. Lyster, þetta kemur mér á ó- vart!” sagði George. “Má ég leyfa mér að spyrja hvaða ástæðu þú hefir til þess?” “Mín ástæða er mín eigin,” sagði lög- maðurinn þurrt; “Eg er að verða gam- all, og ég finn mig ekki orðið færan um að hafa á hendi fullt eftirlit með öllum þeim viðskiptum og umsýslu, sem slík- ur auður hefir í'för með sér”. “Ó,” sagði George og brosti. “Það er ekki hægt að mæla á móti slíkum ástæð um; en mér þykir fjarska mikið fyrir því. Föðurbróðir minn hafði svo mikið traust á þér.” “Nei, það hafði hann ekki,” svaraði Lyster. “Hann hafði ekki traust til neinnrar manneskju”. “Eg hefi að minsta kosti haft óhagg- anlegt og vel verðskuldað traust á þér,” sagði George. Lögmaðurinn leit á hann, og George skalf. “Eg — ég vona, að þú sendir mér reikning þinn ásamt hinum skjölun- um,” sagði George. “Nei,” sagði Mr. Lyster. “Þeirri þjón ustu, sem ég hefi innt af hendi fyrir þig, skoða ég nú sem lokið. Eg hefi hingað til fengið vel borgað fyrir það. Eg þarf ekki, og vil ekki taka neina aðra borgun.” “Eln —”, greip George fram í. Mr. Lyster gaf honum merki með hendinni, að þegja. “Eg er fast ákveðinn í því, herra minn. En ef þú skyldir þurfa nokkrar upplýsinga með, viðvíkjandi nokkrum viðskiptum, upp til dagsins í dag, þá er þjónusta mín til reiðu; en hér eftir bið ég mig lausan allra mála við þig; — Vertu sæll.” George stóð upp og rétti honum hendina. “Við skiljum þá, Mr. Lyster, að minsta kosti sem góðir vinir; þú hættir svo undarlega fljótt við þá stöðu sem þú hefir svo lengi haft á hendi?” sagði George brosandi. “Það er ekki svo fljótt, Mr. Lamonte” sagði lögmaðurinn. og tók rétt með fing urgómunum í hendi George og fór út úr stofunni. George settist í stól við borðið og þurrkaði kaldan svita af enni sínu. — Hann grunar mig!” nöldraði hann fyrir munni sér. “Hann tortryggir mig! En hann hefir ekkert nema grun, og get- ur ekkert gert. Hann getur ekkert, lát- um hann fara! Hann má fara!” endur- tók hann og gekk fram og aftur um gólfið. Hann varð brátt rólegri; þessi grun- sami Lyster, fanst honum gera sér ekk ert til. “Já, hann mátti fara! Nú er ég frjáls — ég er nú minn eigin herra! — Herra yfir svo miklum auð, sem enginn gat látið sig dreyma um! Og ég skal nota það! Eg skal lifa hamingjusömu lífi! Lofum honum að fara sína leið! Eg var að hugsa um að láta hann fara hvort sem var — nú er ég laus við hann. Og nú þarf ég að taka til starfa.” Hann hringdi klukku, sem var á borð inu, og alveg á sama augnablikinu opnaði Simpson hurðina og stóð í dyr- unum, þegjandi og hreyfingarlaus. “Er — er gamli stigaglópurinn far- inn?” spurði George. “Já, herra,” svaraði Simpson. George hló. “Látum það liðna fara með honum,” sagði George. “Stimpson, farðu upp í herbergi mitt, og komdu með pappírs- stranga sem er í efstu skúffunni í skrif borðinu mínu. Þú veist hvað ég meina!” Uppdrættir og útreikningar. — Veistu hvað ég ætla að gera?” Simpson glápti á hann. “Auðvitað veistu það!” sagði Ge- orge og hló. “Eg ætla að gera hér mikl- ar breytingar; ég ætla að láta rífa nið- gamla partinn af þessari leiðinlegu byggingu. Breytingar, Mr. Simpson. — Breytingar geta gert Wood Castle að stað, hæfilegum fyrir mann að búa í — ekki gryfju eins og það er nú”. “Já, það er satt, herra minn. Það er bara gröf eins og það er,” sagði Simp- son í sínum vanalega hása og lága mál- róm. Það fór hrollur um George. “Já, en ég meinti að breyta bygging- unni til að gera hana hæfa til íbúðar fyrir unga konu. Sæktu uppdrættina, Simpson; ég ætla að líta yfir þá enn einu sinni. Já, ég skal breyta þessum stað svo, að ekki einu sinni trén þekki hann aftur. Farðu og sæktu uppdrætt- ina! Eg læt rífa það alt niður, hvern stokk og stein! Eg hata þessa bygg- ingu; ég ætla að breyta nafninu! Eg get gert það. Nú get ég gert alt, til hvers annars skyldu peningar vera? Færðu mér uppdrættina! Sæktu mér —”. Hann þagnaði alt í einu og riðaði. Simpson hljóp til hans og greip hann og setti niður í stól, helti svo brennivíni í glas og lét hann drekka. — George reyndi að standa á fætur, en var bæði titrandi og máttlaus; svo hneig hann, sem ósjálfbjarga aftur ofan í stólinn. “Staldraðu við! Vertu hér. Farðu ekki. Eg — ég heyri málróm — málróm gamals manns — hvað er það.” “Elkkert — ekkert,” svaraði Simpson. “Vertu rólegur, herra”. “Rólegur — ég er rólegur”, sagði Ge- orge. “Þetta er auma húsið; það er fult af einhverskonar hljóðum! Gefðu mér meira brennivín, og — og gættu svo að járnbrautaráætluninni, hvenær járnbrautarlestin fer héðan. Eg ætla að fara til London á morgun. Og svo sat hann eins og ráðlaus og utan við sig, þessi, nú, auðugi herra og eigandi Wood Castle. 2’. Kafli. “Hvað er þetta, Fred Hamilton!” sagði Mrs. Lamonte, og horfði á nafn- spjald, sem hún hélt á í hendinni, og þjónustustúlkan hafði fært henni. — “Fred Hamilton”, endurtók hún. “Mín kæra Dora, komdu hingað til mín!” Dora sat við opinn glugga, og var að lesa í bók, sem lá í kjöltu hennar. Hún horfði á sólargeislana sem voru að brjótast gegnum þykkt trjálimið. “Já,” svaraði hún; hún var kafrjóð í andliti og augun hennar ljómuðu, eins og sólargeislarnir endurvörpuðust frá þeim; en hún flýtti sér ekki að standa upp. — Mrs. Lamonte hraðaði sér til henn- ar og sýndi henni nafnspjaldið. “Hugsaðu þér bara, Dora”, sagði hún nötrandi. “Þetta er nafnspjald Fred Hamiltons! Þú hefir heyrt mig tala um hann“. Dora, sem fanst hún gera sig seka í undirhyggju, laut höfði. Hjartað barð- ist í brjósti hennar. Hún hafði vonast eftir honum í tvo daga, og verið að gæta þess, hvort hann kæmi — hún hafði allan þann tíma verið að hugsa um hann, og nú var hann hér í næsta her- bergi. “Já,” svaraði hún. “Eg — ég man það”. “Kæra Dora, ég skal segja þér eins og er, ég veit bara ekki hvað ég á að gera. Eg veit ekki hvaða erindi hann hefir hingað — veist þú; Nei, auðvitað ekki, hvernig ættir þú að vita það”. Dora roðnaði. “Eg held að það sé best að þú farir inn í annað herbergi, mín kæra Dora”, sagði Mrs. Lamonte, sem hafði nafn- spjald Mamiltons milli fingra sér. Dora hreyfði sig ekki. “Því ætti ég að fara inn í annað her- bergi?” spurði hún og leit upp. Mrs. Lamonte riðaði með höfðinu, og vissi varla hvað hún átti að segja. “Af því — ég held að George — ég meina Fred Hamilton, er ekki svoleiðis maður, sem þú þarft að kynnast”. “En”, sagði Dora blíðlega, en með föstu augnaráði, “ég þekki hann”. Gamla konan starði á hana. “Þú þekkir hann? Fred Hamilton?” “Já”, sagði Dora lágt. “Eg kynntist honum á skemmtiferðinni á fljótinu, sem Miss Rusley bauð mér að vera með í; hann er vinur hennar —”. “Eln því segirðu mér ekki frá því?” sagði Mrs. Lamonte og varð stúrin og kvíðafull. Dora fanst hún hefði átt að gera það. — “Eg veit ekki”, svaraði hún. “Eg held að það hafi verið vegna þess að ég hélt að þér mundi ekki líka það”. Gamla konan leit stórum augum á hana. Svarið var eins og hjá barni, sem sagði það sannasta, sem það vissi.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.