Lögberg - 02.10.1947, Qupperneq 6

0
LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 2. OKTÓBER, 1947
Með þessar hugsanir í huga kom hún
heim og fór rakleitt upp í herbergi sitt,
þar sem Mrs. Noble tók á móti henni.
Henni hafði auðvitáð þótt Miss Rusley
hafa verið lengi í burtu, sérstaklega
núna, þar sem hún hafði ekki, svo að
segja, stansað neitt heima, og farið
strax út aftur. Hún var æfinlega í illu
skapi, þegar hún var ein.
“Eg er glöð yfir að sjá þig koma heim
aftur. Hvað þú ert búin að vera lengi í
burtu”, sagði gamla yfirforingja-ekkj-
an. —
“Þú segir þetta í hvert sinn sem ég
kem inn. Hvað er að? Er stúlkan farin?”
“Já, og það er komin önnur stúlka
— ég ætti kannske að kalla hana hefðar
mey — og hún sækir um að gerast her-
bergisþerna þín”, sagði gamla konan.
“Nú, jæja, herbergisþerna hjá mér,
þarf að vera hefðármey; hvar er hún?”
spurði Miss Musley.
“í mín herbergi”, svaraði Mrs.
Noble; Hún kom með meðmælabréf
frá lafði Weston. Það lítur út, eins og
þessi unga stúlka hafi orðið fyrir einu
eða öðru mótlæti — hún hefir mist
föður sinn — og hefir enga hneigð til
að gerast kennslukona”.
“Eg lái henni það als ekki”, svaraði
Edith.
“Hún vill fá stöðu sem herbergis.
stúlka, eða sem stallsystir”, sagði Mrs.
Noble.
“Stallsystir-staða er verri en kenslu-
konu staða, er það ekki?” spurði Miss
Edith, eins og í einfeldni.
Mrs. Noble brosti.
“Viltu sjá hana, Miss Rusley?”
spurði gamla konan.
“Hvað heitir hún?”
“Já, það er eitthvað skrítið við það”,
svaraði Mrs. Noble; “hennar rétta nafn
er Gladys Holcomb; en af því sumir vin-
ir hennar, en hún á ekki marga vini,
mundu álíta, að það væri niðrandi fyr-
ir hana að taka stöðu sem herbergis-
þerna, vill hún helst ganga undir öðru
nafni”.
“Eg hata allar blekkingar og dular-
nöfn”, sagði Miss Rusley. “Eg held ég
vilji ekki taka hana í mína þjónustu.
Hún þykist of stór til að setja upp hár-
ið mitt, og gera mér aðrar smá þénust-
ur. En ég vil sjá hana”.
, “Eg get látið hana fara, ef þú óskar
þess”, sagði gamla konan, “en ég held
að þér muni lítast á hana”.
“Lýst þér á hana? Þá veit ég upp á
mína tíu fingur, hvernig hún lítur út:
siðlát, gamaldags stúlka, klædd í svart-
an baðmullarkjöl og gengur á klunna-
legum skóm“.
Mrs. Noble brosti, hringdi klukkunni
og bað eina af vinnukonunum að vísa
stúlkunni, sem biði í herbergi sínu, inn
til Miss Rusley.
Miss Rusley var að taka af sér hansk
ana, en leit skjótt upp undrandi, er
hurðin opnaðist, og inn kom há og
grannvaxin stúlka, með dökkt hár og
dökk augu.
28. Kafli
Miss Ethel, eftir að hafa horft um
stund á þessa ungu stúlku bauð henni
stöðuna. Já, þessi stúlka er hefðar mey,
um það er ekki að villast, en það var
ekki ein ungis hið fína, siðfágaða and-
lits útlit hennar, heldur og hin fagra og
fágaða fram koma, sem mestu um réði
hjá Miss Ethel. Það var eitthvað í henn-
ar dökku augum og fagur myndaða
munnlagi sem vakti áhuga, og forvitni,
Miss Ethel. Þetta andlit hlaut að eiga sér
sögu.
Nú leit Miss Ethel fyrst á meðmæla
bréfið frá lafði Beston.
“Jeg sé að lafði Beston þekkir þig,
Miss Holcomb”.
“Hún þekkti afa minn,” svaraði hún
rólega. Hann er dáin.”
“Nýlega?” spurði Miss Rusley og
leit á bréfið.
Miss Holcomb leit á hana.
“Fyrir tveimur mánuðum”, svaraði
hún og hryggðist við.
“Áttu ekki vini sem þú getur verið
hjá?”
“Enga sem mundu kæra sig um að
hafa mig”.
Miss Rusley þagði um stund, hún
fékk meiri og meiri áhuga fyrir þess-
ari stúlku.
“Heldurðu að það sé hyggilegt af þér
að taka svo lítilmótlega stöðu?” spurði
hún. —
Miss Holcomb hugsaði sig um.
“Eg skoða það ekki sem' auvirðilega
stöðu að vera í þjónustu Miss Rusley”,
sagði hún.
Miss Rusley brosti og líkaði svarið
vel. —
“Hvernig vissirðu að mig vantaði
herbergisþernu ? ”
“Eg heyrði það þar sem ég hélt til”.
“Og þú þekkir mig?”
“Já, ég hefi heyrt talað um þig”.
“Hefurðu önnur meömælabréf en frá
lafði Weston?”
“Nei, Miss Rusley”, svaraði hún.
“Það er líka alveg nóg, en ég er
hrædd um að þú vitir ekki hvað her-
bergisþernu er ætlað að gera”.
“Eg held ég viti það. En það sem ég
veit ekki nú, mun ég fljótt læra”, sagði
Miss Holcomb.
“Já, ég býst við því. Eg sé að þú vilt
ógjarna ganga undir þínu eigin nafni,
eða láta þess getið?”
“Já, ég vildi helst ganga undir öðru
nafni, ef það væri hægt”, svaraöi Miss
Holcomb.
“Hvers vegna?” spurði Miss Rusley.
Miss Holcomb þagði eitt augnablik,
og varð föl í andliti.
“Eg hélt að lafði Weston hefði gefið
upplýsingar um að vinir mínir —”
“Þú vilt ekki að vinir þínir viti að þú
hafir tekið slíka stöðu? Þú heldur að
þeir séu stærri upp á sig en þú?” sagði
Miss Rusley.
“Já, sú er ástæðan”, svaraði Gladys.
“Nú, jæja”, sagði Miss Rusley eftir
litla umhugsun. “Eg skal taka þig. Hve-
nær geturðu komið? Eg-þarf þín með
strax á morgun”.
“Eg get komið undir eins, ef þér
þóknast það, og ég get sent boð etfir
fatnaði mínum strax, ef þér sýnist
svo”, sagði Gladys.
“Það er einmitt ágætt”, sagði Miss
Edith. “Komdu eftir hálftíma upp í
mitt herbergi, og ég skal gera út um
þetta. Þú hefir ekki minnst á kaup”.
“Eg fel þér að ákveða það”.
Alveg eins og ökumennirnir”, sagði
Edith og hló.
“En komdu, eins og ég hefi sagt, eft-
ir hálftíma upp í mitt herbergi”.
Miss Holcomb hneigði sig og fór út
úr herberginu. Mrs. Noble fór nú að
gera athugasemdir.
. “Kæra Edith, þetta barn getur ver-
ið falskt”.
“Það gæti svo sem verið, en það er
ekki. Eg get lesið andlit fólks, og mér
lýst vel á þessa ungu stúlku. Já, hún
er hefðarmey, vesalings stúlkan. Nú,
jæja, hún gat hitt fyrir verri stað, en
hjá mér. Þú getur látið athugasemdir
þínar vera, kæra Mrs. Noble. Eg hefi
tekið stúlkuna og hún verður hér. Það
koma hingað til kvöldverðar í kvöld,
þrír eða fjórir gestir. Mr. og Mrs. La-
monte. Mr. Fred Hamilton og hin ein-
kennilega, unga Dora. Hvað hún er
elskuleg! Hugsaðu bara, ég held hún
verði með tímanum Mrs. Lamonte”.
“Já, hún er reglulega falleg”, sagði
gamla konan. “Hún verður sjálfsagt
góður félagi”.
“Ó, svei”, sagði Miss Eldith og stundi
við. “Eg er oröin veik af að heyra þetta
orðalag. Menn og konur gifta sig ekki
ná ú dögum — þau gera — góða fé-
laga”.
Kæra Miss Noble, ég hata þennan
veraldlega hátt að skoða hjónabandið
þannig. Ef ég væri fátæk stúlka, vildi
ég giftast þeim manni sem ég elskaði,
þó hann ætti ekki eitt einasta sent.
Já, jafnvel þó hann væri dálítill óreglu-
maður”.
“Manni eins og Fred Hamilton til
dæmis”, sagði gamla konan og brosti.
“Já,” sagði Miss Edith og hélt ann-
ari hendinni1 á hurðarhúninum, “já,
eins og Fred Hamilton”, og svo hljóp
hún upp í herbergi sitt.
Á tilsettri mínútu bankaði Gladys
Holcomb á hurðina á búningsherbergi
Miss Edith. Hún sat fyrir framan spegil
og alt í kringum hana lágu spásér-bún-
ingar hennar, eins og vant var.
Gladys tíndi þá saman án þess að
segja orð, og hengdi þá upp í klæða-
skáp. Hún tók og þegjandi hárburstann.
Miss Edith horfði á hana í speglinum
og gaf henni bendingu um, hvernig hún
vildi hafa það. Þegar Gladys var búin
aö snyrta hárið, skoðaði Miss Edith sig
í speglinum og var ánægð.
“Já, þetta er ágætt, og mig kendi
ekki til í eitt einasta sinn er þú greidd-
ir hárið. Stúlkan sem nú er farin, rykkti
stundum svo fast í hárið, að ég hljóð-
aði upp. Eg held hún hafi verið að hugsa
um kærastan sinn. Ert þú trúlofuð?”
Það kom roði í andlit Miss Holcomb,
sem strax hvarf, og hún varð föl í and-
litinu.
“Nei, Miss Rusley”, svaraði hún með
hægð.
“Það þykir mér vænt um; hafðu mitt
ráð og giftu þig aldrei, þó það virðist
sjálfselskulegt; gerðu það ekki? Nú
viltu fá að vita hvaða búning ég ætla
að vera í. Eg veit það ekki sjálf. Hvaða
búning viltu velja? Farðu og leitaðu í
skápnum þar sem kjólarnir mínir
eru”. —
Gladys fór inn í kjólaskápinn og kom
aftur eftir litla stund með svartan satín
kjól, knipplingalagðan, með rauðum
rósa knöppum. Það var kjóll sem hún
hafði nýlega fengið frá París.
Miss Edith kinkaði kolli til sam-
þykkis. —
“Já, mér líkar þessi kjóll, þú hefir
góðan smekk til að velja það rétta. Og
hvaða skraut á ég svo að hafa? Gull
og gimsteina. Kistillinn er á búnings-
borðinu”.
Gladys valdi rúbína og demanta
skrautið, og aftur lét Miss Edith
ánægju sína í ljós, með hve smekkvís-
lega og vel hún valdi.
“Eg kem til að líta út eins og ég væri
spönsk”, sagði hún.
Með nettum og liprum höndum hjálp
aði Gladys Edith að búa sig.
“Er ég nú albúin?” spurði hún.
Gladys hugsaði sig um sem snöggv-
ast. “Viltu hafa eyrnastáss?”
Miss Edith skoðaöi sig í speglinum.
“Eg sé að þér finst það of mikið með
rósaknöppunum, og það er satt. Viltu
gera svo vel og taka þá af. Þakka þér
fyrir. Láttu lyklana að gullstásskistlin-
um í vasa þinn. Hér er keðja sem þú
getur látið þá á”, og hún rétti henni
litla gullkeðju. “Þú getur haft hana sem
þína eigin”.
Gladys roðnaði og hneigði sig í þakk
lætisskyni.
Miss Edith líkaði þetta vel, stúlkan
sem hún hafði haft var vön, að ausa
yfir hana svo mörgum þakklætisorð-
um. —
“Nú fer ég ofan. Viltu gera svo vel
og segja kjallarameistaranum, að herr-
arnir vilji drekka samskonar vín ^sem
Mr. Hamilton sé vanur að drekka. Eg
veit ekki hvaða vín Mr. Lamonte líkar
best. Hvað hefir komið fyrir?” sagði
hún alt í einu, því hún heyrði að Gladys
hrasaði og datt. Það var augnabliks
þögn; svo sagði Gladys rólega:
“Eg hefi líklega stígið í fötin sem ég
bar, hugsa ég”.
“Meiddirðu þig?” spurði Miss Edith
vingjarnlega. “Þú ert orðin alveg náföl
í andliti! Hérna, taktu ofurlítið ilmsalt”.
En Gladys neitaði því með þakklæti.
Það var ekkert, sagði, og sagðist skyldi
framvegis vera aðgætnari.
Miss Edith horfði forvitnislega á
hana. Henni fanst mikið til um þessa
rólegu sjálfstjórn, lausa við alla óstill-
ingu og feimni.
Þegar Gladys vildi fara út úr herberg-
inu, sagði Miss Edith við hana:
“Við höfum ekki komist að neinni
niðurstöðu um, hvaða nafn þú ætlar að
taka þér?”
“Nei, en hvaða nafn sem er dugar”.
“Það er svo leiðinlegt að breyta nafn
inu þínu, það er svo fallegt.”
“Hvernig er að ég kalli mig Della
Brown?” sagði Gladys. “Það var nafn
móður minnar”.
“Jæja þá”, sagði Edith; ég skal segja
Mrs. Noble, að það sé það, sem við
köllum þig.”
“Þessi stúlka á sér sögu, það er ég
sannfærð um”, sagði Miss Edith við
sjálfa sig, er hún gekk ofan stigann.
Vagn Miss Lamonte kom á tilsettum
tíma. Það var farið að líða á kvöldið;
í forstofunni voru ljós, og borðstofunni
brann eldur á skíðum í skrautlegu eld-
stæði, sem gerði svo þægilegt þar inni.
Miss Edith heilsaði Dora með innileg-
um fögnuði.
“Nú skulum við hafa skemtilegt
kvöld”, sagði hún. “Eg hata miðdegis-
samkvæmi, og ef ég gæti gert eins og
ég vil, skyldi aldrei fara í slík sam-
kvæmi, né hafa þau sjálf. Ef það væri
ofurlítið kaldara skyldum við setjast í
kringum eldinn og steikja kastaníur á
teini. Hefurðu nokkurn tíma gert það,
litli viilifuglinn minn?”
“Já, oft”, svaraöi Dora og brosti; hún
mundi eftir hinum löngu vetrarkvöld-
um heima hjá sér í skóginum.
Henni fanst það hljóta að vera afar-
langt síðan.
“Já, Miss Nichols er víst ágætlega að
sér, ég held hún kunni að búa til kaffi,
ef hún reyndi það”, sagði Fred.
Borðstofan leit reglulega vel og
kostulega út. Miss Edith hafði komið
því svo fyrir, aö það var aðeins einn
þjónn við hendina, og allt benti til, að
hún hefði ákveðið að borðiialdið skyldi
vera sem einfaldast og heimilislegast.
Þjónninn þóttist ekki muna að hann
hefði verið við fjörugra og kátara sam-
kvæmi. Þó George væri kátur og
fyndinn; þá var þaö stór áreynsla fyrir
hann að vera það. Miss Edith hafði lát-
ið hann taka Dora til borðsins með sér.
Fred, sem sat hinu megin við borðið,
hjá Miss Edith, fanst það skemtilegt og
hugnæmt að veita þeirri breytingu eft-
irtekt, sem var orðin á honum.
Ef hann hefði getað séð alt það, sem
hreyföi sér á bak við þetta brosandi
andlit, hefði hann ekki verið eins glað-
ur; því George var að leggja niður fyrir
sér hvernig hann ætti að koma öllu
fyrir til þess, að hafa sem mestan hagn
að af þessu, og meðan hann hló og bros-
ið lék um varir hans, brann hjarta hans
af hatri og öfundsýki til mannsins sem
sat á móti honum hinum meginn við
borðið. —
Nú vildi hann giftast Dora, ekki
vegna auösins, sem hann hafði nú náð
í sínar hendur, heldur hennar sjálfrar
vegna. Hann var nú orðinn ástfanginn
í Dora, að því leyti sem slíkur maður
getur orðið ástfanginn, en hún hafði
engan grun um slíkt. Hann horfði á
hana og hlustaði á hennar töfrandi
fagra málróm, þar til hann var kominn
í brennandi ástarblossa, og fanst, að
hann vildi leggja alt í hættu, sem hann
hafði komist yfir, til að vinna hana —
já, þó svo hún væri dóttir skógarhöggs-
manns.
“Eg bið honuni' allra óbæna!” hugs-
aði hann, er hann leit á Fred. “Ef hann
hefði ekki komið í veg fyrir mig, væri
hún mín nú; en veri það, sem það vera
vill, ég skal kenna þeim freka dóna að
lækka seglin, sem vogar sér að standa
í vegi fyrir mér”.
Fred, sem auðvitað hafði énga hug-
mynd um hatur George gegn sér, naut
áhyggjulaust þess sem veitt var, og var
hinn glaðasti.
Svo var farið að tala um, hvað það
ætti að undirbúa sig fyrir haustið.
“Hvað eigum við öll að gera?” sagði
Miss Edith. “Þú ferð náttúrlega, Mr.
Lamonte, til nýfengna góssins þíns —
hvað heitir það?”
“Wood Castle”, sagði George rólega.
“Já, ég verð að fara þangað; ég ætti nú
þegar að vera kominn þangað, en það
er svo margt sem heldur manni föst-
um hér í London”, og hann leit brosandi
á Dora.
“Og þú, kæra Mrs. Lamonte?” spurði
hún. —
“Móðir mín fer þangað með mér”,
segði George.
Mrs. Lamonte horfði hálf skjálfandi
á hannt
“Og þetta meinar þá það, að vilti
fuglinn minn fer þá þangað líka, býst
ég við”, sagði Miss Edith.
“Já, ef Dora vill sýna okkur þann
sóma”, sagði George, og hallaði höfð-
inu að Dora. “Við verðum þar eins og
lítil fjölskylda,. Þú kemur auðvitað með
okkur, Fred?”
Fred, sem fanst ekki til um það sem
sagt var, beit sig í varirnar og sagði:
“Eg er ekki viss um það ennþá”.
“Það getur þó ekki verið meining
þín, að veiðiþjófarnir nái öllum fuglum
í ár, Fred!” sagði George með ákefð.
“Auk þess mundi móðir minni þykja
vænt um að hafa þig þar”.
“Já, komdu, Fred”, hvíslaði Mrs. La-
monte.
“Eg skal sjá”, sagði hann alvarlega,
og Dora leit niður fyrir sig; hún sklidi
því hann langaði ekki til að fara þangað.
“Við tökum ekki neinar undanfærsl-
ur til greina”, sagði George glaðlega.
“Hvaða áætlanir hefir þú, Miss Edith?”
Hún leit undrandi upp og roðnaði.