Lögberg - 11.12.1947, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. DESEMBER, 1947
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFINGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
-
“Því ætti hann að sækjast svo mikið
eftir mér?” sagði hún stutt. “Því ætti
það að vera honum svo áríðandi að
giftast mér? Eg get ekki skilið það? Eg
leit rétt núna í spegilinn og ég sá, að
ég hefi dautt andlit”.
“Æ, Dora!” sagði gamla konan.
Dora sneri sér að henni og brosti.
“Já, það er satt. Eg hefi komið þér til
að gráta. Hrestu þig upp og gráttu ekki.
Við skulum að minsta kosti vera sam-
an, er ekki svo?”
í staðinn fyrir að svara, tók Mrs. La-
monte hana í faðm sér og grét yfir
henni; en Dora grét ekki.
“Nei, það var ekki líklegt að George
hefði það ekki fram sem hann ætlaði
sér. Það var ekki líklegt að nein hindr-
un kæmi í veginn fyrir hans stóru áform
um. Jafnvel veðrið virtist vera eins og
hann óskaði, blægjalogn og glaða sól-
skin, er hann lagði á stað, svo hann gat
sagt:
“Lukkan er sú brúðir, sem sólin
breiðir sína yfir’’. ,
Ferðavagninum var ekið að framdyr-
unum, og fáeinar litlar ferðatöskur
voru látnar inn í hann, rétt eins og ferð
in væri aðeins fyrir einn eða tvo daga,
og Simpson stóð reiðubúinn til að opna
hurðina fyrir þau, sem áttu að fara inn
í vagninn.
George kom ofan tröppurnar, hann
var búinn í ferðamanna-búning, og eins
rólegur og áður. Hann virtist að vera
yngri, og leit hið bezta út. Hann sagði
nokkur orð við Simpson.
“Það er frá öllu gengið, herra; Hest-
arnir verða til taks við miðsvegar gisti-
húsið; öllu er fyrirkomið samkvæmt
ósk þinni og fyrirskipun”.
“Og er enginn sem hefir nokkurn grun
um ferð mína?”
“Nei, ekki einn einasti’’, svaraði
Simpson og brosti.
Það var einmitt slíkt njósnarstarf
sem Simpson líkaði bezt. Það var hon-
um nautn og gleði, eins og herra hans.
George fór aftur inn í húsið, og rétt
á eftir komu þær út, Mrs. Lamonte og
Dora. Þrátt fyrir, að George hafði
áminnt móðir sína um, að láta ekki bera
á söknuði, voru þó augu hennar rauð af
gráti; en það sáust ekki merki til geð-
brigða á Dora; hún var föl, nærri því
hvít, en hún leit rólega í kringum sig.
Um nóttina hafði hún staðið upp í
svefni, og hafði hrópað æst og harm-
andi á Fred, að hann kæmi og frelsaði
sig. En það var enginn Fred þar. Ge-
,orge hjálpaði henni brosandi inn í
vagninn; sem snöggvast snerti hann
hendi hennar, og hann fann að hún var
köld sem fs, og hann fann kuldan í gegn
um hanskann. En hann brosti samt sem
áður, eins og sá er hefir ekkert að ótt-
ast.
“Þegar hún er orðin mín”, hugsaði
hann, “þá lagast þetta allt saman”.
Simpson lokaði vagnhurðinni, settist
svo hjá ökumanninum, og svo var ekið
af stað.
George leit á úrið sitt: “Alveg upp á
mínútuna”, sagði hann. “Er þér nógu
heitt, mín kæra Dora?”, og hann hlúði
dýrum grávörufeldi að henni.
“Já, mér er heitt”, sagði hún og færði
sig sem lengst inn í hornið á vagninum.
George lét hana eiga sig, en hann
vildi ekki sitja þegjandi. Hann talaði
við móðir sína, en sú samræða var f jör-
laus; stundum leit hann á hið föla and-
lit Dora, sem hanrt gat þó ekki séð nema
lítið af, því hún huldi andlitið bak við
feldin.
Það voru ágætir keyrsluhestar sem
voru fyrir vagninum, svo þau kæmust
á tilsettum tíma til Miðvegisstöðvarinn-
ar, þar sem átti að skifta um hesta,
samkvæmt því sem búið var að semja
um.
Simpson steig ofan og gekk inn í
greiðasöluhúsið.
“Hestarnir áttu að vera til taks”,
sagði George óþolinmóður. Eftir tvær
mínútur kom Simpson aftur. George
hljóp út úr vagninum.
“Hvað er um að vera? Því seturðu
ekki hestana fyrir vagninn?” — Það
var búið að taka hina hestana frá
vagninum.
í fyrsta sinni á æfinni brá Simpson
lit og hikaði við að svara.
“Það er einhver misskilningur, þetta,
herra”.
“Misskilningur!”
“Já, það eru engir hestar hér”.
George starði á hann.
“Eg get ekki skilið í þessu, herra. Eg
gekk frá þessu eins og þú lagðir fyrir
mig; en Thomas er farinn með hestana
til Mulley”.
George beit sig í varirnar og horfði
á vagninn.
“Settu sömu hestana aftur fyrir
vagninn, og það verður að keyra þá eins
hart og þeir geta mögulega komist”.
Simpson fór til ökumannsins og tal-
aði við hann, en kom aftur með þann
svip sem lofaði engu góðu.
“Eg er — ég er hræddur um að þú
komist ekki til Mulley á tilsettum
tíma, herra; ökumaðurinn segir að það
sé ómögulegt. Hann treysti á að fá
skipt um hesta hér, þess vegna keyrði
hann hestana svo hart hingað, og nú
eru þeir þreyttir. Ef þú sæir þá, herra —’
George bölvaði og varð ljótur í and-
liti. Ökumaðurinn kom til þeirra ofur
rólega og hæversklega. Þetta var ekki
honum að kenna.
“Eg reiddi mig á að við fengjum hesta
hér”, sagði hann. Eg varð að keyra
býsna hart til að komast hingað á rétt-
um tíma, en nú —”.
Hann þagnaði og hristi höfuðið.
George hélt sér í skefjum, en hann
var alveg krít hvítur í andliti.
“Við getum beðið í 15 mínútur, en eigi
eitt augnablik lengur; settu þá hestana
fyrir vagninn aftur, og keyrðu eins og
lífið sé í veði. Hlýfðu ekki hestunum”.
Svo gekk hann að vagninum og
neyddi sig til að brosa.
“Svolítil töf”, sagði hann glaðlega.
“Viltu, kæra Dora, koma út úr vagnin-
um, svo sem 15 mínútur, meðan öku-
maðurinn er að lofa hestunum að kasta
mæðinni”.
Dora hristi höfuðið og sagði: “Nei,
þakk fyrir”.
Mrs. Lamonte leit á hana og sagði:
“George, gættu þín, þú ert ekki með
öllu mjalla”.
George gekk að veitingahúsinu, og
sá inn í stofuna; svo fór hann aftur að
vagninum.
“Komið þið”, sagði hann. “Það er
góður eldur á arni þar inni; hlýja og
hvíld hressir ykkur, komdu”, .og hann
lagði kápu yfir Dora og bar hana inn í
veitingahúsið. Mrs. Lamonte kom á eft-
ir. Það var hlýtt inni í stofunni; George
setti stól nærri eldstæðinu og setti
Dora þar; hún sat þar föl og afskipta-
laus og starði í eldinn.
“Það tekur ekki margar mínútur, þar
til við förum á stað aftur. Drekktu svo-
lítið af þessu”, og hann rétti henni glas
með heitu vatni, blönduðu brennivíni.
— Dora hristi höfuðið.
“Nei, þökk fyrir, ég get ekki drukkið
það”. —
George sneri sér til móður sinnar:
“Reyndu að fá hana til að drekka
það”, sagði hann lágt; “ég ætla að fara
út til að líta eftir hestunum”.
Hann sneri sér frá þeim, en á sama
augnabliki var hurðin opnuð, og kona
kom inn. George þekkti hana ekki
strax, því skuggsýnt var í stofunni; en
það var eins og ísköld hendi væri lögð
á hjarta hans. Hann hörfaði til baka,
og nú lyfti konan slörinu frá andliti
sínu, og horfði á hann.
Þau sögðu ekki eitt orð, en stóðu þar
augliti til auglitis og augu þeirra
mættust.
Dora hafði ekki litið neitt í kringum
sig, en Mrs. Lamonte stóð þar mállaus
og skjálfandi. Með mikilli áreynslu
náði George valdi yfir sér, og gekk til
konunnar.
“Gladys”, hvíslaði hann og leit í
kringum sig. “Þú hér? Viltu segja mér?
Við skulum koma út”.
Þessi nýkomna kona, brosti rólegu
og fyrirlitlegu brosi að því sem hann
sagði.
“Þú sleppur ekki framhjá mér”, sagði
hún.
Hann fylltist af illsku og djöfulæði,
og reiddi upp þnefann til að slá hana,
en á sama augnabliki var gripið í herð-
ar hans, og honum slengt niður — Nat-
han stóð yfir honum.
Stofan snerist fyrir augum hans,
hann stóð upp, án þess að taka eftir
því, að það var komið fleira fólk inn í
stofuna. Þá heyrði hann hljóð og tvö
orð:
“Faðir! Fred!”
Hann áttaði sig brátt, leit við og sá
Dora í faðmi Fred Hamiltons.
Nú sá George að allur sinn útreikn-
ingur hafði verið rangur, og allt tapað
honum. Hann sá nú að hann hafði verið
vaktaður, já, hver hans hreyfing; en
hvernig? Og af hverjum? Það hafði
hann ekki tíma til að hugsa nánar
út í. —
Hann stóð þar kríthvítur í andliti, en
Lamonte-blóðið sauð í æðum hans og
hann vildi ekki láta bilbug á sér finna.
Hann horfiði þóttalega á þá sem voru
komnir inn f stofuna og höfðu truflað
hann. Um varir hans lék fyrirlitningar
bros. —
“Býsna vel útreiknað!” sagði hann,
og gremjan í rómnum leyndi sér ekki.
“Þú hefir sigrað mig, Mr. Nathan Nic-
hols. Eg óska þér til hamingju með,
hvað þér hefir tekist þetta vel. Þú hefir
hugsað þetta út grandgæfilega; eftir
fáa klukkutíma hefði dóttir þín verið
lafði á Wood Castle; nú verður hún lík-
lega betlara kona”.
Mr. Nichols leit ómildum augum á
hann. George tók hatt sinn og sagði:
“Þið hafið rænt mig brúði minni; en
þið getið ekki rænt mig heimili mínu,
sem ég held, og fer nú til”.
Það var þögn um stund, svo heyrðist
ofurlítill þys, er Fred bar Dora í faðmi
sér út úr stofunni, og Mrs. Lamonte
fylgdi þeim. George horfði heiftaraug-
um á þau.
“Þú finnur mig á Wood Castle”, sagði
George við Nichols; “ég fer þangað. Ef
það eru nokkur lög í landinu, sem geta
hegnt þér, skal ég nota þau, hvað svo
sem það kostar mig. Nú fer ég heim”.
Allir þögðu; það var eins og þeir, sem
inni voru, vorkenndu honum. Hann
svipaðist um, og Simpson kom, hljóð-
laust til hans. Þeir voru komnir fram
að dyrunum, þegar heyrðist sagt:
“Segðu honum það”.
Það var Fred sem kom til baka. Við
að heyra þennan alvarlega málróm, leit
George við.
“Þú hér ennþá”, sagði hann, fullur
ilsku og haturs. “Eg hélt að þú værir í
skuldafangelsi, en þú hefir beðið til þess
að taka konuefnið þitt með þér. Það
hefði verið skynsamlegra af þér, að láta
hana fara með mér til Wood Castle”.
“Segðu honum það”, sagði Fred.
Með hægð, en eins og hún þvingaði
sig til þess, tók Gladys Holcomb
saman brotið skjal upp úr vasa sínum
og hélt því upp.
— Lesarinn man, að nóttina er Gladys
Holcomb skildi við George hjá járn-
brautarstöðinni, og sagði nokkur hót-
andi orð til hans; stóð hún um stund
við bugðu á veginum. Hún sá að hann
var í mikilli hugaræsingu, og gekk þess
vegna fáein skref til baka til þess að
veita honum nánari eftirtekt. — Þá sá
hún skjal sem lá utan við veginn. Það
var arfleiðsluskráin, sem George hafði
verið að reyna að brenna, er hún kom.
Hún tók skjalið upp, en las það ekki
fyrr en hún va,r komin heim, og þar sem
George hafði alveg svikið hana, ákvað
hún að geyma það, þar til við tíð og
tækifæri ,að leggja það fram gegn hon-
um. —
George leit upp, og það var sem hann
tryði ekki sínum eigin augum.
“Samsærið virðist ætla að verða
víðtækara”, sagði hann og brosti. “Þú
hefir hrifsað frá mér brúði mína, —
Fred Hamilton; þú hefir vafalaust fals-
að þetta skjal, til þess að svifta mig
eign minni. Skyldi ég eiga að þakka þér
fyrir þetta?”
Svo varð hann hamslaus af reiði og
ofstopa, sem blandaðist æðislegum
hlátri. 4
“Þetta er fölsun! Svívirðileg fölsun!
Eg skal sverja það. Það hefir aldrei ver-
ið til nein slík erfðaskrá. Þau voru
aldrei gift. Þið þurfið að koma með
sannanir fyrir því! Þú ert ekki svo
hyggin eins og ég hélt, Gladys Hol-
comb. Þú hefðir átt að stansa strax,
þar sem þú varst!”
Og nú sneri hann sér að Fred:
“Þú hefir fengið hana og getur nú
verið ánægður; en allt annað er mitt,
og þú getur ekki tekið það frá mér.
Hanp hélt hnefanum upp að andliti
Freds eins og hann héldi öllum Wood
Castle-auðnum í hendi sér.
“Ef hann”, sagði Nathan Nichols.
George sló í kringum sig með hönd-
unum. —
“Djöfullegt samsæri! Samviskulaus
fölsun! Eg get ekki sett þetta í sam-
band við fráfall föðurbróður míns. —-
Farið þið til lögmannsins — farðu til
Leisters, ef þú vilt. Hann verður víst
viljugur til að hjálpa þér — og hann
mun segja þér að það sé ómögulegt að
koma með nokkra sönnun á móti
mér”, sagði George.
Því lengur sem hann talaði var mál-
rómur hans hreinni og skýrari. Það
létti á huga hans, að verja þau atriði,
sem hann hafði svo oft hugsað um. —
Hann stóð við borðið, og studdi báðum
höndum á það, og horfði á þá sem í
kring voru, með fyrirlitlegu glotti.
“Þú hefir ekki unnið allt ennþá. —
Wood Castle er mín eign; ég hlæ bara
að skjalafölsun þinni og samsæri. Eg
skal brúka hvern pening af því sem ég
hefi erft til að sanna eignarrétt minn til
Wood Castle, og skjalafölsun þína. Eg
fullyrði að þetta skjal hefir verið skrif-
að — í gærkvöldi. Þú getur ekki sannað
að það hafi verið til áður. Þið hafið
hlaupið í gönur, gott fólk. En gætið
ykkar! Þið hafið nú haft ykkar tíma, en
minn tími skal koma þegar réttvísin
sker úr málunum”.
Sökum æsingarinnar sem hann var
í, hafði hann ekki veitt því eftirtekt, að
gamli skrifarinn, Mr. Groff, var kominn
iri'n í stofuna, George hrökk við, er hann
sá hann og heyrði hann segja:
“Alveg rétt, Mr. Lamonte. Það er
þín sterkasta von, en ég held á þeirri
von sé ekki mikið fyrir þig að byggja”.
George leit illum augum til hans; svo
leit hann í kringum sig og brosti.
“Þessi gamli gleraugna skriffinnur
vill mæta mér ,sé ég. Leggi hann fram
þær sannanir sem hann hefir!”
Grof gekk að borðinu og leit á erfða-
skrána, sem lá þar. Meðan hann las
skjalið, beit hann vörunum svo fast
saman, að það var ekki auðvelt að sjá,
hvort þaö stafaði af undrun eða fögn-
uði. —
Hann leit rólega framan í George.
“Þetta er stórkostlegt fals, Mr. La-
monte, ef það er fals? Það gefur Wood
Castle og allan auð, gamla Squier Art-
hur Lamonte, til Miss Dora, dóttur hans,
sem er fædd í löglegu hjónabandi, að
undanteknum 50 þúsund ppndum, sem
eru ánöfnuð Mr. Fred Hamilton, og
gjafir til þjónustufólksins, og þér,
nokkrar gamaldags guðsorðabækur”.
George leit undan, því hvert orð er
gamli skrifarinn sagði, minnti hann á
hina hræðilegu nótt, er Squier Art-
hur dó. —
Svo sneri hann sér að Mr. Groff og
sagði:
“Það er ágætt”, og hló kæruleysis-
lega. “Það er einmitt það venjulega, að
það er ekkert hálfverk á svona fals-
bréfum”.
„Þetta skjal er dálítið brennt”, sagði
Groff. “Svo er rifið af því snepill með
innsí*glinu. Nú, ef einhver áreiðanlegur
maður hefði fundið það, nóttina, sem
Squire Arthur dó, þá væri það sterk
sönnun á móti þér, Mr. George
Lamonte”.
George hló og sagði:
“En það getur enginn fundið það”.
“Eg veit ekki”, sagði Groff, ofur ró-
lega; svo tók hann upp úr vasa sínum
gamla skinn-vasabók og tók úr henni
pappírs snepil, sem féll alveg inn í það,
sem rifið var úr erfðaskránni.
Lesarinn man, að hann ,af tilviljun,
fann þetta og geymdi það.
George horfði forviða á hann.
“Þetta er samsæri!” hrópaði hann
æstur.
Gamli Groff hristi bara höfuðið.
“Þetta er erfðaskráin, sem þú varst
að leita að nóttina eftir að Squire Art-
hur Lamonte dó. Eg sá þig og fann
þetta afrifna snifsi”. —
Þessi köldu, þurru orð, sem voru
sögð með hægð, hittu George eins og
þrumuleiftur; hann varð að druslu. —
Hann fálmaði í kringum sig eftir Simp-
son, og sagði svo lágt að varla heyröist:
“Lofið mér að fara!”