Lögberg - 04.03.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. MARZ, 1948
^♦♦^♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*
VALD
4
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
♦♦♦%♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
“Þeir heyra frá henni áður en dagur-
inn er úti þið getið verið viss um það”,
sagði kona ein öldruð sem stundum
vann hreingjörninga á Laurels. Stúlka
eins geðprúð, ung og falleg eins og
Constance er, fer varla að fyrirfara sér.
Þetta virðist raunalegt, en er þó máske
fyrir bestu. Hjónabandslífið er enginn
rósabeður, þegar að latir og lítilsverðir
menn drekka upp hvern eyrir, er kon-
urnar þeirra innvinna sér. Það er ekki
óhugsandi, að það sem hún hefir gert,
sé henni sjálfri fyrir bestu”.
Þessar og aðrar hugmyndir drógu
ekkert úr forvitni manna, í Faring. Það
vakti og víðtækar umsagnir. Lundúna
blöðin sem komu um kveldið sögðu frá
brúðarhvarfinu með gleiðletruðum fyr-
irsögnum: “Brúður hverfur á giftingar-
degi sínum”, o. s. frv., sem sýndi að
fréttaritararnir í Faring höfðu ekki ver-
ið aðgjörðalausir. Á meðan að þessu fór
fram grúfði óttinn og hrygðin yfir
tveimur heimilum í Faring.
Á Laurels biðu brúðargjafirnar dýr-
ar og gláesilegar eftir aðdáun boðsgest-
anna, veislusalurinn var skreyttur og
veisluréttirnir reiðubúnir. Herbergi
staðarins sópuð og prýdd. En í stað
fagnaðar grúfði hrygð og hugarangur
þar yfir öllu og öllum sem áður hafði
ekki þekkst á því heimili, síðan að frétt-
in um fall hins hugdjarfa Bryden Laut-
enants barst ættingjum hans þar, en
þeirri frétt fylgdi nokkurskonar sigur-
bjarmi. Jack hafði látið lífið í þjónustu
ættlandsins, og drottningar, með sverð
í hendi og systur hans höfðu borið höf-
uð sín hátt, mitt í söknuði sínum, því
hin hreystilega vörn hans hafði varpað
ljóma hugrekkisins á ættland hans og
ættfólk.
En þessu nýja sorgarslagi fylgdi eng-
inn sigurljómi, því jafnvel þó að það
kæmi á daginn, að Constance væri
óhult, þá hlyti þetta hneyxlanlega hvarf
hennar að vekja alment umtal og óþæg-
indi þúsundum af forvitnis augum var
rent til þessa yfirlætislausa heimilisyi
þar sem Bryden systurnar höfðu búið í
friði, sátt og samlyndi í mörg ár, en sem
nú var hulið skýi leyndardómsins.
Veisluréttirnir biðu ár borðunum
ósnertir. Hlífðarklæðin voru aftur
breidd yfir stóla og önnur hægindi í
stofunni. Brúðargjafirnar sem voru
hégómi einn í augum manna.
Á Breiðavatni lá húsmóðurin fárveik.
Þessi ógæfufrétt um hvarf brúðurinnar
hafði ofboðið kröftum hennar, sem áð-
ur voru veikir. Montrose og Lesbia
voru þau einu sem reynt gátu, að létta
hjartasorg brúðgumans, því Wayne
hafði farið til Lundúna til að reyna að
hafa uppi á Mulready.
Drake gekk fram og aftur um gólf í
bókahlöðunni en Lesbia sat á stól með
háu baki og var að fletta blöðum sem
lágu á borðinu fyrir framan hana.
“Mulready er orsökin að öllu þessu”,
sagði Montrose hastur. “Eg vissi, að
hann mundi reyna að gjöra okkur ein-
hverja bölvun”.
“Hversvegna ætti hann að leggja mig
í einelti?” spurði Drake, sem var bæði
órólegur og fölur.
“Hann lítur á þig sem einn af okkur.
Þú ætlaðir að gifta þig hér hjá okkur,
svo hann sá sér leik á borð til að ná sér
niðri á okkur”.
“En hvað gat hann ‘hafa sagt, eða
skrifað til Constance?” spurði Drake í
hundraðasta sinni.
“Þú segir”, tók Lesbia fram í seinlega
að Constance hefði viljað sýna föður-
systir sinni bréfið undir eins, og sagt að
það væri þýðingarmikið bréf. Heldurðu
ekki að það hafi verið í sambandi við
peningana sem að hann var búinn að
sölsa út úr ungfrú Bryden?”
“Segjum svo. Hvernig getur það
hjálpað?” spurði Montrose.
“Mulready hefir máske verið hér í
nágrenninu, og hefir náð tali af Con-
stance. Hann hefir máske boðið henni
að borga peningana til baka', og að hún
hafi viljað ná tali af honum áður en hún
sagði föðursystrum sínum frá því”.
“Og að hann hafi gripið Constance, og
haft hana á burtu með sér?” Nei, þessi
hugmynd er alveg fráleit, Lesbia”, sagði
Montrose og leit til Drake.
“Það hefir máske verið eitthvað
minst á peningatap ungfrú Bryden”,
sagði Drake þar sem að Constance
sagði að bréfið væri mjög þýðingar-
mikið”.
“En minn kæri, hvernig gat henni
stafað hætta af að tala við Mulready?”
spurði Montrose. “Jafnvel þó hann
hefði verið í nágrenninu?”
Þessari spurningu gat enginn svarað.
“Heldurðu”, spurði Lesbia eftir
nokkra þögn — heldurðu að Mulready,
sem einskis svífst hafi eitrað huga
hennar. Eg meina sagt henni lyga-
sögur”.
Montrose hleypti brúnum og sagði:
“Um vin okkar hérna?”
“Já”, svaraði Lesbia dræmt.
Montrose sýndi á sér þykkjusvip.
Ef að þú getur ekki talað af viti, Les-
bia, þá er þér nær að þegja. Heldurðu
virkilega að ungfrú Constance mundi
hafa trúað allri heimsku, sem að Mul-
ready kynni að hafa dottið í hug að
skrifa? Eða dettur þér virkilega í hug
að hún mundi strjúka að heiman. Þú
ættir að skammast þín fyrir að vera að
brjóta upp á slíku.”
Lesbia varð sneipuleg á svipinn, en
Drake sem var orðinn úrvinda og sljór,
eftir nætur áreynsluna var að huga um
tilgátu Lesbiu. Var Constance líkleg til
að leggja trúnað á óhróðurssögur sem
sagðar væru um hann? Var það mögu-
legt að Mulready hefði svo svert og
rangfært atriði í lífi hans að þau hefðu
orðið ægileg í augum Constance, sem
auðvitað þekkti ekki freystingar og tál-
snörur sem æskumaðurinn þarf oft að
mæta. Hann hafði stundum verið dá-
lítið kærulaus, en hann var sannfærður
um að hinn leiknasti lygari hefði ekki
getað gjört úr sér óþokka, svo hann
hratt hugsuninni frá sér.
En hvernig gat Mulready verið vald-
ur að hvarfi Constance? Hann gat ekki
numið hana í burtu. Og hvers vegna
hefði hann átt að gjöra það? Það var
vissulega einkennileg aðferð til þess að
hefna sín á Montrose.
“Þekti Mulready lítið til Constance?”
spurði Drake.
“Jú”, svaraði Lesbia dræmt. “Það er
að segja. —- Ja, ég veit þó ekki. Hann
var nokknS fylgispakur við hana í þau
tvö, eða þrjú skifti sem hún kom hérna.
Eg held hann hafi dáð hana; og hún
sagði mér —”
“Haltu áfram”, sagði Montrose
hörkulega.
“Ó, það hefir enga þýðingu. En hún
sagði mér að hann væri allra skemti-
legasti maður. Og svo vitum við, að
hann kom oft að Laurels”.
“í viðskiftaerindum”, mælti Mont-
rose.
“í viðskiftaerindum”, gekk Lesbia
inn á, og báðir mennirnir litu til henn-
ar, eins og að þeim fyndist að einhver
hulin meining feldist í orðum hennar.
“Þú heldur að hann hafi haft annað
erindi þangað en að svíkja peninga út
úr ungfrú Bryden”, sagði Montrose.
“Ó! Eg veit það ekki. HVað gjörir
það til hvað ég held?” sagði Lesbia
nokkuð önug. Eg held að þau hafi verið
góðir vinir”.
“Mulready og Constance?” spurði
Drake, sem brá allmikið við.
“Já”, svaraði Lesbia.
Montrose hreytti einhverju út úr sér
sem líktist blótsyrði. “Hlustaðu ekki á
þessa heimsku úr henni Lesbiu”, sagði
hann við Drake. “Vitanlega varð Con-
stance að vera almennileg við hann. —
Hann var hér sem gestur okkar til
allrar óhamingju! Og hún gat ekki vit-
að, að hann væri óþokki”.
í rólegu skapi hefði Drake ekki tekið
hið minsta mark á orðum Lesbiu og
ekki efast eina mínútu um að Con-
stance væri sér trú, en nú fór hann að
hugsa um að þau hefðu verið lítið sam-
an síðan þessi ófyrirleitni lögfræðingur
sem var allra laglegasti maður hefði
verið allmikið með Constance; höfðu
ekki ummæli Lesbiu gefið meira til
kynna en orð hennar hermdu? Máske
að hún hafi oft séð þau saman og hann
var kominn á fremsta hlunn með að
spyrja hana um það, en svo áttaði hann
sig á að með því gæfi hann til kynna
vantraust sitt á Constance, svo hann
þagði. Efaðist Drake virkilega um heil-
lyndi hennar?
“Konur gjöra marga undarlega hluti,
og miskunarlausa”, hugsaði hann. —
“Máske —”
Máske að hvítt sé svart, og að him-
ininn sé hugmynd ein, og að eðli
manns sé gjörsneitt öllu góðu. Öllu
þessu fanst Drake, að hann gæti frekar
trúað en því, að hjarta stúlkunnar sem
hann hefði ætlað að giftast þá um dag-
inn væri falst og sér ótrútt. Efinn í þessu
efni var horfinn; hann hafði lagst á
hann eins og martröð, þegar að hann
var úrvinda af þreytu, áhyggjum og
hugarangri, en nú kom í staðinn um-
hugsun og ótti út af því að Constance
hefði verið beitt óskiljanlegum leyni
brögðum og að höfuðóþokkinn í þeim
væri Mulready og þá höfundur þessarar
ógæfu hennar, og var nú orðinn sann-
færður með sjálfum sér um, að Con-
stance hefði ekki fríviljuglega í burtu
farið.
Það var drepið á dyr bókahlöðunnar.
“Hr. Sparks”, sagði þjónninn.
“Láttu hann koma inn”, sagði hr.
Montrose og leynilögreglumaðurinn frá
Scotlands yard, sem sendur hafði ver-
ið til að rannsaka hvarf Constance kom
inn. —
Hann hlýddi á sögusögn þeirra sem
inni voru um þetta undarlega hvarf
Constance, og féllst á, að hr. Mulready
mundi geta varpað einhverri birtu á
leyndarmálið.
Það var eitthvert umtal um að Mul-
ready yrði klagaður fyrir viðskiftasvik,
en hr. Sparks sagði að honum hafi skil-
ist að málið hefði fallið niður og að hann
væri frjáls að fara hvert á land sem
hann vildi eða þá úr landi ef honum
sýndist svo og hann taldi víst, að hann
hefði einmitt gjört það.
“Heldurðu það?” spurði Montrose.
“Þá er lítil von um að hann finnist”.
“Jú, jú”, svaraði Drake þó að ég þurfi
að leita til endimarka veraldarinnar þá
skal ég finna hann. Bréfið sem hann
póstaði í gær, var sent frá Hoxton og
bar Hoxton póstmark”.
“Hoxton!” endurtók Spark dræmt.
“Þá hefir hann verið í Lundúnum í gær
auðsjáanlega”.
“Hann hefir máske verið mikiu nær
okkur en það”, mælti Lesbia.
XVI ICÁPÍTULI
Maðurinn frá Scotland yard
Hr. Sparks tók tafarlaust til verks, en
honum varð lítið ágenge fyrst í stað. —
Hann hóf rannsókn sína með því að
fara til Laurels og spyrja ungfrú Bryd-
en all nærgöngulla spurninga um hátt-
semi Constance. Þótt hann reyndi að
haga spurningum sínum sem drengi-
legast, varð ekki komist hjá, að þær
ykju á angur ungfrú Bryden. — Spurn-
ingar eins og hvort vitfirring ætti sér
stað í ættfólki Constance, hvort að hún
nokkurn tíma hefði átt við geðveiki að
stríða, hvort að hún hefði verið trúlof-
uð áður en hún trúlofaðist Drake, eða
hvort hún hefði verið ásótt af mönnum,
sem hefðu viljað ná ást hennar, en
verið henni ógeðþekkir. En svo var
fyrir þakkandi að ekkert óviðfeldið var
að finna í familíu-sögu Constance. —
Æfi hennar sjálfrar hafði ver^ð heið og
hrein eins og sólríkur sumardagur, og
það var óhugsandi að hún ætti einn
einasta óvin. Hr. Mulready hafði um-
gengist hana kurteislega eins og ung-
um manni sæmdi sem aðeins sá hana
við og við, og lir. Sparks var farin að
fallast á þá meiningu ungfrú Bryden,
að hann ætti engan þátt í hvarfi hennar.
En svo mundi hann eftir bréfinu sem
Mulready reit til Drakes og málið tók
aftur á sig mynd heiftar-huga og
hefndar.
Sparks fór aftur til Breiðavatns og
tók Montrose tali í sambandi við skap-
gjörð Mulready’s, og varð þess vís að í
augum hans var Mulready allra manna
líklegastur til þess að bera hatur í
hjarta til alra þeirra, sem hefðu, eða
hann ímyndaði sér að hefðu unnið hon-
um meiji.
“Hann er af lítilmótlegu fólki kominn
að mér skilst”, sagði Montrose, sem
hefir verið að leitast við að bæta hag
sinn og er ant um að láta til sín taka
á meðal þeirra, sem hann álítur sér
æðri í mannfélaginu. Eg á von á, að fram
koma Drakes, við hann og sérstaklega
framkoma mín, hafi verið niðrandi og
fyllt hann hefndarhug”.
“Heldur þú að hr. Mulready hafi rent
hýrum augum til stúlkunnar týndu?”
spurði hr. Sparks, því hann gat ein-
hvern veginn ekki sætt sig við vitnis-
burð ungfrú Bryden í þeim efnum.
“Eg hefi enga ástæðu til að halda
það”, svaraði Montrose, þú átt fyrir
það, að bróðurdóttir mín staðhæfi að
svo hafi verið. En eru konur betri dóm-
arar í þeim sökum, en við mennirnir, og
hún hefir máske rétt fyrir sér”.
Hr. Sparks brosti.
“Mikið rétt herra minn, mikið rétt.
Við getum treyst konunum til þess að
sjá og skilja slíka hluti betur en okkur
sjálfum. Hún hefir máske rétt fyrir sér,
og það gefur okkur nokkuð til að vinna
út frá. Herra Mulready dáði þessa stúlku
en hataði hinn sigursæla keppinaut
sinn. Hann skrifaði honum hótunar-
bréf um eitthvað hræðilegt sem ætti að
ske á giftingardaginn hans. Brúðguma-
efnið lét það sem vind um eyru þrjóta.
Daginn fyrir giftingardaginn, fær brúð-
arefnið líka bréf frá Mulready með frétt
um svo mikilsverðum, að ungfrú Bryd-
en þarf að fá að vita um þær tafarlaust.
Constance fer út til að hitta ungfrú
Bryden, Tinnur hana ekki, en hverfur
Frá mínu sjónarmiði lítur út fyrir að
Mulready sé potturinn og pannan í öllu
þessu leyndarmáli.
“Eg vona að þér takist að leysa það”,
sagði Montrose. “Hefurðu nokkra hug-
mynd um hvernin að í þessu öllu ligg-
liggur ? ”
“Hægan og hægan, herra minn”,
svaraði Sparks og gaf til kynna óbein-
línis, að hann vissi jú mikið meira, en
hann væri fáanlegur til að opinbera.
Eftir að samtalinu við Montrose í
bókahlöðunni var lokið fór Sparks út
og gekk eftir stígnum sem lá út að
kastalagarðshliðinu. Hann veitti lands-
laginu beggja megin við stíginn nánar
gætur til að ganga úr skugga um að
þar væri ekki um neinar grafir, eða
grifjur að ræða sem Constance hefði
getað fallið í. Þar voru engar torfærur
sjáanlegar og eftir að hann kom út á
alfara veginn voru enn minni líkur á
þeim. Það var að vísu tjörn meðfram
veginum sem hafði verið slædd, að á-
stæðulausu hugsaði Sparks því engar
líkur var til þess, að stúlkan hefði farið
út í hana nema því aðeins að hún hefði
mist skyndilega vald á sjálfri sér, en
til þess voru litlar líkur, eftir því orð-
spori að dæma sem allir gáfu henni.
Sparks hafði ekki gengið lengi eftir
aðalveginum þegar að hann mætti
Drake sem þar var á gangi úrvinda og
utan við sig, og hafði verið nærri allan
daginn. Honum hafði ekki komið dúr
á auga frá því að hann kom á fætur dag-
inn áður. Hr. Sparks kendi mjög í
brjósti um Drake, ekki síst sökum þess,
að hann var nú orðinn nokkurskonar
skotspónn unglinga og æskufólks sem
fylgdi honum eftir, og störðu á hann,
og í hópnum var ekki all fátt af full-
vöxnu fólki sem glápti á manninn er
tapað hafði unnustu sinni. Menn geta
átt sínar gleðistundir sjálfir en mót-
lætis aðköstin verða menn að glíma við
á leiksviði lífsins fyrir ásýnd allra
manna. Þetta reiðarslag var tilkomu-
meira í augum sumra áhorfendanna
heldur en löng og þögul líkfylgd — að
sjá þennan sorgbitna mann náfölann í
andliti ráfa fram og aftur um veginn
eins og helsært hjartdýr.
Hr. Sparks heilsaði Drake tvístraði
unglingahópnum og sagði: “Eg hefi séð
undarlegri hluti, en hér er um að ræða
og ég vona að við ráðum fljótlega bót
á þeim”.
Drake leit á Sparks daufur í bragði
og það var með naumjndum að hann
gæti áttað sig á því sem við hann var
sagt.
“Hefurðu nokkrar fréttir af henni að
færa?” spurði Drake.
“Ekki ennþá”, svaraði Sparks; en þér
er alveg óhætt að treysta mér fyrir
þessu herra minn. Og nú þegar ég er
kominn hingað þá er þér alveg óhætt
að hvíla þig og sofa, því ég veit, að þú
þarft hvorutveggja við”.
“Bráðum”, svaraði Drake. “En ég
þarf að tala við þig. Hvert ertu að
fara?”
“Til Laurels”.
“Eg skal koma með þér. hr. Sparks
þú hefir heyrt um fólk sem missir
skyndilega minnið, og gleymir sjálfu
r fm
ser .