Lögberg - 06.01.1949, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGT.NN, 6. JANÚAR, 1949
Œttmaðurinn
Efíir
THOMAS DIXON, Jr.
Ben sem var í dálítilli fjarlægð kom
til þeirra og um leið og hann gekk fram
hjá Elsie hvíslaði hún að honum “Kystu
hana”. Ben tók í báðar hendurnar á
Mariön og sagði:
“Þetta er meira hugrekki, en nokkur
kona hefir áður sýnt. Þú ert hetja Mar-
ion,” og áður en hún áttaði sig, beygði
hann sig ofan að henni og kysti hana.
Marion stóð hreyfingarlaus, roðnaði
og tók í hönd móður sinnar og flýtti sér
heim í hús, án þess að segja orð.
Vesalings Becky, kom ýfrandi til
fólksins og var auðsjáanlega að leita að
Marion, en þegar að hún fann hana ekki
tók hún með tönnunum í kjól Margrét-
ar og togaði hana með sér til afvikins
staðar, þangað sem hún hafði borið
hvolpa sína og raðað þeim hlið við hlið
dauðum, þar stansaði hún lúpuleg eins
og hún vildi segja: “Sjáðu hvað þeir
hafa gjört mér. Margrét fór að gráta og
kallaði á Ben.
Hann kom, tók utanum hálsinn á
Becky og strauk höfuðið á henni, leit á
systir sína og sagði:
“Segðu Marion ekki frá þessu. Hún
þolir ekki meira í kveld, en hún hefir
gengið í gegn um.”
Fólkið var farið, og eldurinn út-
brunninn, en sviðalyktin af hálfbrunnu
holdi dýranna, sem þarna létu lífið og
ösku hrúgan var það eina sem minti á
sorgar atburðinn.
Ben á pallinum á bak við húsið var
að tala við föður sinn í lágum rómi.
“Viltu nú koma í félagið með okkur,
faðir minn? Við þurfum á þektum
áhrifamönnum, eins og þér að halda.”
“Sonur minn, tvöfalt ranglæti, rétt-
lætir aldrei neinn málstað. Það er betra,
að þola og líða. Heillbrigð hugsun norð-
anmanna kemur enn okkur til lausnar.
Við verðum að vekja hana.”
“Átta eldar auk þess sem hér var
sáust í kveld.”
“Þú getur ímyndað þér hver orsök
þeirra var.”
“Eg veit hver hún var. Sambands-
félagsmennirnir kveiktu þá all til fagn-
aðarmerkis um úrslit kosninganna ,og
til þess að ögra hvíta fólkinu. Eíinn af
okkar mönnum faldi vinveittan negra
undir gólfinu í skólahúsinu þar sem þeir
héldu fundinn og ákváðu þetta. Við átt-
um von á þessu fyrir mánuði síðan, en
vonuðumst eftir, að þeir myndu hætta
við það.”
“Þrátt fyrir allt þetta, drengur minn
þá meinar leynifélag, eins og þú hefir
hugsað þér að mynda, ekkert annað, en
samsæri, sem getur haft útlegð og
dauða í för með sér. Eg hata lögleysi,
og alla óreglu. Við höfum fengið meira
en nóg af því. Þessi ébttbálkssamtök
þín, leiða á endanum til herlaga ákvæða.
Við losnum að minstakosti við herinn
sem hér er, eftir kosningarnar. Þeir eru
búnir að gjöra mér allt það ílt, sem þeir
geta, en með þolinmæði getum við
máske bjargað öðrum.”
“Nei hitt er eini vegurinn faðir minn.
Næsta árárs negranna verður á mæður
okkar og systur.”
Andlitssvipur læknisinns varð þung-
búinn. “Við skulum vona hins besta.
Þessi ættbálkssamtök eru síðustu ör-
þrifa úrræði.”
“En ef allt annað bergst, og þessi að-
sígandi andstyggð verður að veruleika
— hvað þá?”
“Sonur minn, við skulum biðja Guð,
að hann láti okkur ekki lifa til að horfa
ilppá það.”
I
VIII Kapítuli
Ófögnuður í húsi Meistaranna
Cameron læknir var óttasleginn út
af leynisamtökum ættbálkssamtak-
anna, sem Ben hafði verið að eggja
hann á að ganga í, svo hann ásetti sér
að beita allri orku til að fá almennings-
álit þjóðarinnar sér til aðstoðar.
Hann boðaði til fundar á meðal í-
haldsleiðtoganna, sem nefndur var
fundur skattgjaldenda og var fundur-
inn haldinn í Columbia. Læknirinn var
vel og víðþekktur og svo höfðu persónu-
legu árásimar sem á hann höfðu verið
gjörðar gefið honum ómótmælanlega
leiðtoga aðstöðu. Á fundinn komu leið-
andi menn úr öllum héruðum ríkisins.
Dagurinn sem Cameron læknir ætl-
aði sér að flytja mál sitt í höfuðstaðn-
um,' varð honum ógleymanlegur. Það
varð naumast hægt að komast fram eða
aftur um götur borgarinnar fyrir negr-
um sem komnir voru til að hlýða á ræðu
sem Lynch ríkistjóri ætlaði að halda.
Lögregluþjónarnir sem allir voru
negrar veifuðu veldissprotum sínum
framan í hann þar sem hann braust á-
* fram í gegnum negra þyrpinguna áleið-
is til hinnar voldugu þinghússbyggingar.
Við dyrnar stoppaði negra hermaður
hann og spurði hann spjörunum úr. Því
allir hvítir menn sem sæmilega vóru
klæddir, voru álitnir að vera njósnarar.
Þegar hann kom innúr þinghúsdyr-
urium lagði á móti honum slíkan ófögn-
uð sem honum nærri ofbauð - reykur frá
römmum vindlum, sem sameinaðist
svita-svælu óþef frá negrunum ætlaði
alveg að kæfa hann.
Gólfið á milli þingsætanna var stráð
með flöskutöppum, brotnum flöskum,
gömlum ávaxtahúðsskorpum, gömlum
pappírsblöðum og nöguðum beinum. í
andyrinu og göngunum voru hópar af
negrum, sem voru að reykja, tyggja tó-
bak, blaðra, og stympast á rennsveittir.
Stjórnmála snakkur, sem stóð við
hliðina á lækninum var að skýra fyrir
öldruðum negra hvernig á því stæði, að
hann væri ekki búinn að fá fjörutíu
erkrurnar sínar og múlasnann.
Hinumeginn við Cameron var fyrir-
ferðar mikill negri að segja með mynd-
ugleik miklum:
“Það er ágætt. Blökkumennirnir eru
ofaná!”
Læknirinn leit áhyggjufullur í kring
um sig. Fyrst í stað kom hann ekki auga
á neinn hvítan mann í salnum. Áheyr-
anda pallarnir voru þéttsettir negrum.
Þingforsetinn var Negri og þingskrifar-
inn. Dyraverðirnir voru negrar, og vika-
drengir þingsins kolsvartir og þing-
presturinn. Negraflokkurinn taldi sér
eitthundrað og einn þingmann, níutíu og
fjóra negra og sjö menn, sem sögðust
tilheyra Afríska kynstofninum. Hinir,
sem ekki tilheyrðu þeim sama kynstofni
voru tuttugu og þrír — hvítir menn, sem
heinla áttu á hálendinu þar sem Skotar
og írar eru mannflestir. Cameron lækn-
ir h^fði setið á þingi í þessu sama þing-
húsi, í þrjú kjörtímabil sem þingmaður
frá Ulster kjördæminu og honum rann
mjög til rifja niðurlæging sú, sem salur-
inn og þingið var fallið í. Afríku negranir
sem voru í mkilum meiri hluta á þing-
inu var aumkvunarvérður hópur manna
á að líta allar tegundir negra voru þar
samankomnir, frá Iflnum hægfara hús-
þjónum til hinna ferðmeiri vinnumanna,
sem á ökrunum unnu.(
Sumir þeirra voru í snjáðum frakka-
fötum, sem húsbændur þeirra höfðu
gefið þeim. Gamlir stópípu hattar af
allri gerð frá dögum Nóa sátu annað-
hvort á skrifborðum þeirra eða héngu
aftaná hausunum á þessum herra-
mönnum. Sumir voru í vinnufötum, sem
þeir voru í á ökrum leirugum og Ijótum.
Hann sá að Uncel Aleck hafði vafið
rauðri milliskyrtu um hálsinn á sér, sem
kom í staðinn fyrir kraga og nærskyrtu.
Hann hafði reynt að ganga berfættur,
en þingstjórin hafði lýst yfir því, að
þingmenn ættu að vera í sokkum og með
skó á fótum, en Aleck gamli hafði nú
samt tekið skóna af sér og stungið þeim
undir sæti sitt og sat svo í rauðum sokk- •
unum.
Hver þessara negra þingmanna
hafði látið mála nafnið sitt á skrifborð-
,ið fyrir framan sæti sitt, með*geysi stór-
um gullnum stöfum og við hlið sér höfðu
þeir spýtubakka, sem fengnir voru frá
Frakklandi og kostuðu sextíu dollara
hver og komst kongress Bandaríkjanna
ekki í hálfkvisti við það, því þeir Oaks
Ames og Colfax þingforseti urðu að láta
sér nægja heimatilbúna spýtubakka,
sem kostuðu aðeins dollar hver.
Háreyistin var óskapleg. Fjórir til
sex negrar voru allir að reyna að tala í
senn og Aleck sýndist vera þeirra áka-
fastur, en hann talaði ekki frá sætinu
sínu, heldur lagði hann á stað út í gang-
inn og svo eftir honum áleiðist til þing-
forsetans og allir hinir á eftir honum.
Forsetinn sá hann koma, eða á öllu
heldur heyrði hann koma og kallaði til
hans:
“Herramaðurinn frá Ulster fer og
sest niður.”
Aleck sneri við skömmustulegur og
settist niður, og setti fæturnar í rauðu
sokkunum upp á skrifborðið sitt, og tók
höndunum, sem voru eins og hlemmar
fyrir andlitið. Hann var varla sestur
niður þegar að hann fékk nýja flugu í
höfuðið og spratt á fætur aftur.
“Herra forseti!” hrópaði hann.
“Hafðu þig hægan!” hrópaði ein-
hver.
“Rotið þið hann!” kom úr annari átt.
“Sestu niður negri,” úr þeirri þriðju.
Forsetinn benti vanldhamri sínum á
Aleck og hótaði honum öllu íllu, skelli
hlægjandi.
“Ef að þingmaðurinn frá Ulster sest
ekki niður þá verð ég nauðbeygður til að
segja honum til syndanna!”
Aleck tók á móti þessum áminning-
um með hrotta hlátri, sem allir negran-
ir í þingsalnum tóku undir með undur-
samlegri ánægju — og hláturinn var
eins og þegar margar hænur klaka í
einu — þegar ein þeirra byrjar þá taka
‘ allar hinar undir.
Flestir negrarnir voru að júðla á
hnotum og hentu skelinni af þeim á
gólfið svo það brakaði undir fæti þegar
þeir hreifðu sig sem stígvéla skó höfðu
á fótunum, er líktist braki í sléttu eldi.
Áhuga mál negranna virtist vera að
tala að minsta kosti sex í einu í hverju
máli, sem upp kom, og átu hver eftir
öðrum það, sem sagt hafði verið, upp
aftur og aftur. Enginn fékk að tala í
fimm mínútur, án þess að tekið væri
fram ífyrir honum, og ein athugasemd-
in vakti aðra, þar til að þingforsetinn
vissi ekkert hvaðan veðrið stóð á sig.
Ákafinn í þeim að fá málrétt, hnútuk-
ast, óhljóð, fettur og brettur, og
heimskuleg barsmíði forsetans í borðið
með vald-hamri sínum, var yfirgengi-
leg og heimskuleg.
Á þennan leik, í gegn um reykjar-
svælu og öskur eins og í óargdýrum,
horfðu frá veggjum salsins marmara-
likneski þeirra Robert Hayne, og
George Duffie, ættmanna konunga
Skotlands, og yfir öllu þessu hvíldi al-
varleg undrun John Laursens, sendi-
herra á Frakklandi, sem með frá bærri
snild sinni vann miljónir gulldollara til
handa málstað okkar, sem var að þrot-
um kominn og sendi franska sjóflotann,
og herfylkirigar til Chesapeake, til að
kvíja Cornwallmenn í Yorktown.
Hvítramanna hópurinn á þinginu,
tuttugu og þrír að tölu, andlegu arftak-
arnir mannanna, sem að ofan eru taldir,
og að Cameron læknir ætlaði að bera
mál sitt undir, voru aumkvunarverðir,
flestir þeirra voru aldraðir menn, sem
sátu þegjandi og höfðust ekkert að —
sátu í sætum sínum og horfðu á hið vax-
andi veldi negr^nna, vegsemd þeirra,
hógværð og framkoma var í senn, und-
ur og skömm yfirstandandi tíma.
Þeir að minstakosti skildu þó, að
háðung sem framfór í þingsalnum, var
tragedia, enis djúp og dökk, eins og
nokkru sinni hefir verið ofin með blóði
og tárum fólks sem var yfirunnið, fyrir
ívaf. í gegnum hrotta hláturnin gátu
þeir heyrt dauðahryglu í hálsi fólks síns
— heyrt villiæðið taka fyrir kverkarnar
á siðmenningunni og kirkja hana með
dýrslegu afli. En þrátt fyrir allan þenn-
an hávaða í negrunum þá visfeu leiðtog-
ar þeirra hvað þeir vildu. Einn þeirra
var nú að tala — leiðtogi þeirra á þing-
inu, Napoleon Whipper.
Cameron læknir hafði tekið sér sæti
hjá þessum fáu hvítu þingmönnum, sem
sátu í einu horninu í þingsalnum, við
hliðina á öldruðum kunningja sínum og
þingmanni, fyrir kjördæmi, sem var
hliðstætt Ulster kjördæfninu.
“Hlustaðu á Whipper,” sagði þessi
þessi kunningi. “Þegar Whipper talar
þá hefir hann vanalega eitthvað að
segja.”
. “Herra forseti, eg sting uppá að fyrir
sérstaklega þýðingarmikið verk sem
þing forsetinn hefir unnið í þarfir ríki-
sins vikuna, sem- leið.þá séu honum
greiddir þúsund dollarar í launa upp-
bót.”
Uppástungan var studd og samþykt
án athugasemda; undir eins og at-
kvæðagreiðslunni var loki, bað þing-
forsetinn Whipper að taka sæti sitt, en
sjálfur gjörði hann uppástungu um, að
Whipper sé greidd sama upphæðin fyrir
hið sérstaka og þýðingarmikla verk
hans. Sú uppástunga var líka samþykt.
^“Hvað meinar þetta?” spurði lækn-
irinn.
“Það er nú ekki margbrotið.” svar-
aði kunningi hans,” Whipper og þing-
forsetinn slitu þinginu í gær til að fara
á hesta veðreiðarnar, þeir töpuðu þar
þúsund dollurum hvor, og eru að jafna
reikninginn, eftir þær ófarir. Það er
ákveðið, að þeir verði kjörnir dómarar í
vfirréttinum þegar þeir hafa lokið verki
sínu hér. Negra fundurinn í kveld er
haldinn til þess, að kunngjöra það.
“Er það mögulegt?” spurði læknir-
inn hissa.
Þegar Whipper var aftur kominn í
sæti sitt var byrjað að ræða lagafrum-
vörpin. Eitt þeirra eftir annað var sent
til þingforsetans, frumvarp til að taka
vopn frá öllum hvítum mönnum, en fá
þau í hendur 80000 negrum, að ákveða
að gráu hermannabúningarnir sunnan-
manna, skyldi eftirleiðis vera viður-
kendur löglegur búningur glæpamanna,
að lögskylda menn að taka ofan hatt-
inn fyrir öllum undir og yfirforingjum
í hernum, og borgaralegum embættis-
mönnum, að allir menn sem sviftir
hefðu verið atkvæðisrétti, skyldu taka
ofan hattinn í návist atkvæðisbærra
manna, að skuldbinda hvíta menn og
svarta, að sækja sömu skólana, og
greiða negrum aðgang að ríkis háskól-
anum, að leyfa giftingar negra og hvítra
manna, og að fyrirskipa félagslegan
jöfnuð, á milli hvíta og svarta þjóð-
flokksins.
Um síðasta frumvarpið hafði Whipp-
er þetta að segja, á meðal annars:
“Áður en ég lýk máli mínu þá skal
það skilið, að Napoleon Whipper stend-
ur engum manni í Suður Carólínu á
baki. Leyfi enginn maður sér að segja
að ég sé ekki jafningi hvers þess manns,
sem Guð hefir skapað.”
Cameron læknir, sem var orðinn föl-
ur í framan og æstur í skapi, snéri sér
að kunningja sínum og spurði:
“Getur þessi maður fengið slíkt
frumvarp samþykt og ríkisstjórann til
að skrifa undir það?”
“Hann getur fengið alt sem hann
vill samþykt í þinginu og ríkisstjórinn
er verkfæri í hendi hans — fyrirlitlegur
' flaðrari sem reif niður sambandsfánann
(The Union Jack) og hjálpaði til að
reisa suðurríkja fánann í Fort Sumter,
Hann er nú hér í skjóli stjórnarinnar í
Washington. Hann vann í kosningunum
með því að dansa við Negrana á sam-
komum þeirra, og kaupa kosningaum-
boðsmenn. Kaup hans sgm ríkisstjóra,
er $3,500.00 á ári, en hann eyddi meira
en $40,000.00 í kosningunum. Um slíkt
þarf ekki að fara fleirum orðum. Þingið
hefir stolið svo miljónum dollurum skift-
ir, og hefir nú þegar tæmt fjárhirsluna.
Daginn sem Howle var kosinn senator
í Washington, hafði hver einasti negra
þingmaður hér peninga eins og skarn,
og þeir voru að telja hrúgur sínar í þing-
sætunum.
Þegar þú varst þingmaður hér, þá
var stjórnarkostnaðurinn árlega $400,-
000. í ár, er hann 2,000,000. Þessir þjóf-
ar stela daglega. Þeir bera heldur ekki
á móti því, en mana okkur til að sanna
það — pappírinn á skrifborðunum
þeira, kostaði $16,000.00. Klukkurnar á
veggjum þinghússins kostuðu $600.00
hver og öll æsinga smáblöð fá frá 1,000.-
00 til $7,000.00 dollara styrk. Hver þing-
maður fær daglega ferða peninga — svo
mikið á míluna og ýmislegt í tilbót. Guð
einn veit hvað þetta ýmislegt hleypur
uppá um þingtímann.
“Þetta gat mé aldrei til hugar kom-
ið!” sagði Cameron læknir.
“Eg hefi aðeins undirstungið þig.
Kynstofn okkar er yfirunninn. Járn-
hönd forlaganna hvílir á okkur það eina
sem við getum gjört, er að bíða þess,
að skuggarnir lengist í níðdimma nótt.
Grant Forseti virðist var áhrifalaus.
Schuyler Colfax, varaforsetinn og
'Bellnap hermálaritarinn virðast ráða
lofum og lögum í Washington. Eg heyr-
ir að eftirtekta verðir hlutir séu að gjör-
ast þar, en “Congress” getur ekki veitt
mikla aðstoð/ Aðal löggjafavaldið í
Bandaríkjunum er í höndum lögjafar-
þinga ríkjanna. Þingmenn okkar halda
helgidóm hins daglegalífs okkar í hendi
sér. Ríkið okkar er sjálfstætt einusinni
enn — sjálfstætt negra ríki.”
“Eg er hræddur um, að ég fari erind-
isleysu,” sagði Cameron læknir.
“Ekki minsti vafi á því,” sagði kunn-
ingi hans. “Eg skal sækja þig í kveld og
fara með þér til að hlusta á ríkisstjór-
ann okkar Lynch. Hann er einstakur
maður. Negri sem er hæstaréttardóm-
ari stjórnar samkomunni.—”