Lögberg - 03.02.1949, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 3. FEBRÚAR, 1949
7
GUÐJÓN INGIMUNDSSON
TRÉSMlÐAMEISTARI
Hann andaðist að heimili dóttur sinnar og
tengdasonar Mr. og Mrs. S. H. Briem, Riverton,
Manitoba, föstudaginn 10. desember árdegis.
Fæddur var hann að Draumbæ í Vestmanna-
eyjum, 30. júní 1866, sonur hjónanna Ingimund-
ar Sigurðssonar og Katrínar Þorleifsdóttur; var
hann elstur af 6 sonum þeirra og ólst
upp hjá þeim. Þann 12. maí 1891 kvæntist
hann Guðbjörgu Bernharðsdóttur ættaðri úr
Árnessýslu. Degi eftir giftinguna lögðu þau af
stað til Canada, komu þau til Winnipeg 9. júní;
dvöldu þar sumarlanigt, en fluttu um haustið til
Selkirkbæjar og bjuggu þar til haustsins 1910,
er þau fluttu til Winnipeg; áttu þau heimili að
812 Jessie Ave., í Fort Rouge, í 33 ár, og þar and-
aðist Guðbjörg kona hans, aðfaranótt þess 26.
júní 1944; hafði samfylgd þeirra varað í 53 ár.
Þeim varð þriggja barna auðið: Ingibjörg
(Emma) Mrs. S. H. Briem, Riverton, Manitoba,
Kristmundur Bernhard- Winnipeg, kvæntur
Helen Grace Feobew. Jónína Margrét, Mrs. John
Bowen, látih fyrri nokkru árum.
Tveir bræður Guðjóns Sigurður og Þor-
steinn, komu vestur um haf, ■ nú látnir fyrir
nokkrum árum; Jónína ekkja Sigurðar, en systir
Guðbjargar konu Guðjóns, búsett í Winnipeg
og Dómhildur ekkja Þorsteins búsett í Vancouv-
er, B.C. Eftir lát konu sinnar dvaldi Guðjón hjá
dóttur sinni í Riverton, sem fyr er að vikið. Þar
andaðist hann 10. desember s.l. og hafði notið
góðrar heilsu þar til fyrir tæpu ári síðan; dóttir
hans -annaðist um hann með mikilli prýði, sonur
hans var einmig nærstaddur honum í hinzta
stríði hans.
Guðjón var maður vel gefinn að verklegum
hæfilegleikuim; að hætti Vestmanneyjinga
stundaði hann sjó frá unglings aldri. varð lipur
og góður sjómaður og síðar formaður, og talinn
bæði hygginn og sjálfstæður formaður. Snemma
tók hann að stunda smíðar samhliða sjómensk-
unni; léku öll verk er að smíðum lutu í höndum
hans. Þegar vestur kom stundaði hann smíðar
eingöngu.
Hann var bæði kjarkmaður og áræðinm og
útsjónarsamur, ávann hann sér álit hérlendra
manna, sem sá er menn gátu treyst að leysa
verk sín vel af hendi. Guðjón tók snemma á
dvalarárum sínum hér að smíða byggingar á
“Contract”, og hafði einnig umsjón á stórum
byggingum í annara þágu. Þótt hann ætlaðist
jafnan til mikils bæði af sjálfum sér og öðrum.
ávann hann sér tiltrú samverkamanna sinna,
er fyrir hann og með homum unnu, olli þvi
drenglyndi hans og hreinskilni til orða og verka
— og réttsýni samfara hörðum kröfum. Ýmsar
stærri byggingar bygði hann á dvalar árum
sínum hér, m.a.— Knox Presbýtera kirkjuna
Victoríu skólann, o. fl.
Á sinni lönigu dvö'l í Winnipeg-borg stundaði
hann jafnan smíðar sem formaður eða umsjón-
armaður. Svo vel entist honum heilsa og kraftar
að stöðugt mátti segja að hann stundaði iðn
sína til 75 ára aldurs, enda frarn til síðastliðins
sumars mun hann meira og minna hafá stundað
smíðar einkum á sumrum. —
Þegar komið er hingað vestur tók Guðjón
snemma að gefa sig við safnaðar og kirkjumál-
um af alhug og mikilli alúð. og átti stóran þátt
í því að styrkja Selkirksöfnuð, sem var aðeins
fárra ára, er hann kom hingað. Hann varð einn
af affarasælum samherjum séra Steingiríms N.
Þorlákssonar til að bera málefni hins unga og
veika frumbyggja safnaðar fram til sigurs. Að
dómi mér kunnugri manna bar hann málefni
safnaðar síns fram rmeð farsælli einbeittni, —
en allir, er til hans þektu vissu, að hér var hans
hjartans áhugamál, sem að átti djúp ítök, í hans
eigin sál, leiðsögn hans og afskifti af saínaðar-
málum urðu mjög affarasæl, hélt hann þó fram
öllum málum. er hann að sér tók af mikilli festu.
Trygð hans við menn og málefni, samherja, sam-
verkamenn og vini, var mjög fágæt.
Áratúgum saman, öll sín mörgu dvalarár í
Winnipeg, var hann dyggur meðlimur Fyrsta
Lúterska safnaðarins í Winmipeg, og mun, eink-
um á fyrri dvalar árum þar, hafa af hendi leyst
ýmsa þjónustu í þanfir safnaðar síns.
Það vermir hugann að hugsa um heilsteypta
og hreinskilna menn, eins og Guðjón Ingimunds-
son; hann bar mörg glögg merki hins sanna ís-
lenzka manns- að skapgerð og framkomu; jafn
reiðubúinn t.il sóknar og varnar hverju því máli,
sem honum var kært, heill og trúr borgari hins
nýja, vestræna fósturlands, er léði honum tæki-
færi til að njóta sín og berjast sigrandi og happa-
sælli æfi baráttu.
Útför hans fór fram 13. desember frá kirkju
Selkirk safnaðar að vistöddum börnum hans,
og rnörgum hans nánustu, fornum samverka-
mönnum og vinum. —
Sá er þessar línur ritar þjónaði við útför
hans. S. ÓLAFSSON
ARNI EINARSON
MINNINGARORÐ
MÁNUDAGINN, 13. DESEMBER andaðist á heimili sonar
síns, Alberts, að Clarkleigh, Manitoba. öldungurinn Árni Einarson.
Hann var fæddur í Skógum, í Kolbeinsstaðahreppi í Snæfells-
nessýslu, á Islandi, 4. apríl, 1862. Foreldrar hans voru þau hjónin
Einar Einarsson Magnússonar og Elinborg dóttir Jóhannesar Kaps-
erssonar. Þegar Árni var aðeins tveggja ára, fluttist hann með
foreldrum sínum að Dunk í Hörðudal í Dalasýslu; þar ólst hann
upp til fullorðins ára. Hann var vinnumaður nokkur ár, en fluttist
vestur um haf frá Njarðvíkum, á Suðurlandi árið 1887, og settist
að í Manitoba. Fyrsta sumarið
hér vann hann á járnbraut í suð-
urhluta fylkisins. Ári síðar kom
móðir hans hingað vestur. Árni
ikeypti sér þá landblett, 1 grend
við bæinn La Riviere og hafði
þar heimlii með móður sinni.
Átta árum síðar, 27. marz, 1896
kvæmtist hann Kristínu Magnús-
dóttur, ættaðri úr Hörðudal í
Daiasýslu. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Magnús Bene-
diktsson frá Selárdal í Hörðudal
og Helga Grímsdóttir frá Hrafna-
björgum í sömu sveit. Kristín
hafði komið frá íslandi tveimur
árum áður.
Arið 1899 skiftu þau um bú-
stað, fluttu frá La Riviere til svo-
nefndrar Álftavatnsbygðar,.eins
og þá var talað; en á leiðinni
þangað, er þau höfðu stutta dvöl
í Winnipeg, veiktist móðir hans
Líkkistan hans Ah Kee
Framhald.
Nú var Ah Kee komin niður
stigann og horfði á Ámöndu í
eldhúsinu. Fyrir nokkxum árum
hefði hann ekki liðið henni að
standa þarna; þá hefði hann taf-
arlaust rekið hana út úr helgi-
dómi eldhússins — það var hans
eigið, hans einka ríki. Já hann
hefði sannarlega vísað henni burt
^neð nokkrum velvöldum orðum.
En nú horifði hann á hana stein-
þegjandi og það var eins og hlut-
fekningin í kjörum húsmóður
'hans legðist eins og, þungur
svartur skuggi yfir sál hans og
hjarta. Hún var undur smávaxin
nrinni en hann sjálfur og hárið á
a höfði hennar var hvítt eins
°g fallegasti Kína leirinn í eld-
hússkápnum hans. Hendur henn-
ar voru æðaberar og bláar. en
þær voru samt enn þá stöðugar
°g riðulausar, og hún var enn
þá tignarleg á fæti eins og hún
gæti boðið byrgin öllum bylting-
og breytingum á jarðríki.
Nú sá hann hana hella sjóðandi
vatni tekönnuna, og gæta þess
nákvaemlega — eins og Ah Kee
hefði kent heni — að fara var-
^ega. Hún söng í hálfum hljóð-
Um þegar hún gekk um eldhúsið,
e$a öllu heldur raulaði brot úr
gömlu, gleymdu danslagi, og Ah
Kee mundi það glögt hvernig
hún og Tommi hofðu dansað eft-
lr hljóðfæraslættinum í
kaupsveizlu sinni; hann minntist
þess þegar gasið hafði málað
smáskugga yfir gestunum, löngu
áður en vírar komu í húsið fyrir
rafurmagnið — Já, þá var glatt
á hjalla, hún var enn þá falleg þó
ellin hefði rænt hana allra full-
komnustu fegurðar dráttum —
það var eins og þeir hefðu farið
eða flúið inn — inn í sál hennar.
Alt í einu kom hún auga á Ah
Kee í dyrunum og munnvikin
lyftust ofurl'ítið af góðláflegu
brosi: “Þú vinnur ofmikið,” sagði
hún á kínversku: “Það er alveg
óþarft að rykhreinsa húsið á
hverjum degi.”
“Það er þitt heimili” svaraði
Ah Kee þurlega. “Ryk sæmir sér
einungis hjá lægri stéttinni.
Þannig töluðu þau altaf sam-
an: þem bar altaf það sama á
milli, en það var alt alvörulaust.
þau voru í raun réttri ékki hús-
móðir og þjónn, heldur tveir
gamlir vinir, og þrákelkni þeirra
beggja gaf þeim tilefni til sam-
tals:
“Vatnið er of kalt,” sagði Ah
Kee. Hann kom og tók' af henni
könnuna: “Ég kem bráðum með
te handa þér, seztu þama og
lestu á meðan.
“Hann kunni að tala ensku því
hann hafði lært það meðal margs
annars fyrir mörgum árum þegar
brúð- börnin lásu fyrir hann lexíurnar
sínar. Frá hvaða sjónarmiði sem
litið var á, var hann sannmentað-
ur maður; en í stað þess að nota
mentun sína á annann hátt vildi
hann heldur þessa stöðu,
hann hafði valið sér, og Mrs.
Willard var þar aðstoð hans.
“Þú ert víkingur—harðstjóri!”
sagði hún í gletni, og talaði kín-
versku: “Ég 'læt þig fara burt um
næstu mánaðarmót.”
Ah Kee hneigði sig án þess að
láta sér bregða:
“Ég verð ekki einn einasta dag
lengur,” svaraði hann.
Hann helti aftur sjóðandi vatni
í ketilinn og lét hann svo á elda-
vélina. Hann brosti en snéri sér
undan til þess að hún sæi það
ekki.
Amanda rendi augunum á
gólfið og/ veggina sem hvort-
veggja gljáði einsog hreinasta
gler; þar sást hvorki blettur né
ryk og koparpönnurnar ljómuðu
eins og speglar við hliðina á mat-
reiðslluvélinni.
“Þessi staða hefir altaf heyrt
þér til, Ah Kee.”
“Farðu og lestu” sagði Ah Kee
skipandi: “Ég kem með teið. “Og
hrísgrjóna kökur líka.” Sagði
Amandaa, “Mr. Thompkins kem-
ur bráðum og hrísgrjónakökur”
endurtók Ah Kee, um leið og
hann horfði á hana fara út úr
eldhúsinu fram í húsið.
Hann fann kökur í skápnum,
iraðaði þeim nákvæmlega á disk,
settist síðan og beið eftir gestin-
um; hann var þolinmóður og fyr-
irferðar lítiU, og sat með kross-
lagðar hendur á kjöltu sinni.
Óhjá, Mr. Tompkins var þá á
ferðinni; hann kom talsvert oftar
sem upp á síðkastið, liklega vegna
þess að börnin hennar Mrs.
Willlard höfðu flutt svo langt í
burt, og hún var nú alein. Einu
sinni var Tompkins bara lítill
fréknóttur drengur og Ah Kee
hafði snoppungað hann fyrir það
að stela berjalegi í eldhúsinu; en
nú var hann orðinn frægur lög-
maður og svarta hárið svolítið
farið að á grána. Hann var bæði
vinur fjölskyldunnar og jafn-
framt fjármálamaður Mrs. Will-
ard. Hann leit eftir þeim eigum,
sem Tommi Willard hafði eftir
— skilið konunni sinni.
Mr. Tompkins var glaðvær
maður og það var nokkurskonar
hátíðisdagur þegar hann kom.
Hann hló oft og vindillinn hans
skildi eftir ylmandi reyk í gesta-
stofunni.
Dyrabjöllunni var hringt og
Ah Kee heyrði að Amanda heils-
aði gesti og Tompkins svaraði.
Síðan heyrði hann gengið inn
eftir ganginum og inn í litlu setu-
stofuna. Ah Kee fylti könnuna-
en fór sér hægt því nú hafði
hann aftur einu sinni fengið
verkinn í hjarta atað. Hann vafði
Hann var rólegur og sýndi enga
geðshræringu.
“—Alt búið,” heyrði hann að
Tompkins sagði og Mrs. Willard
virtist verða svo mikið um það
sem hann var að segja henni, að
hún ætlaði að kafna.
“Ég bjargaði því sem ég mögu-
Jega gat, en tekjurnar verða ekki
nógar handa þér til þess að lifa
á þeim.”
“En Tommi sagði —” byrjaði
Mrs. Willard, en komst ekki
lengra; Ah Kee heyrði að henni
varð svo mikið um það sem Tom-
kins sagði; að hún gat tæplega
komið upp nokkru orði. Sjálfum
varð Ah Kee svo mikið um þetta,
að honum fanst eins og það ætl-
aði að líða yfir hann. Hann stóð
grafkyr og hlustaði blygðunar-
laust, eins og hann hafði oft gert
áður; hví skyldi hann ekki mega
iheyra það, sem fram fór. Þetta
var hans eigið fólk og hann vissi
að Mrs. Wilard fór ekki á bak
við hann með neitt. Hendurnar
voru dálítið ókyrrar, eins og
hann hefði ekki fullt vald yfir
þeim; hann spenti því greypar til
þess að halda þeim í skefjum;
svo beið hann í skugganum við
dyrnar.
- “Hversu mikið er eftir?”
Heyrði hann að Amanda spurði.
Tompkins sagði henni satt' það
var ómögulegt fyrir hana að lifa
á svo litlum tekjum. Honum
varS eins mikið um þetta eins og
hann sjálfur hefði orðið fyrir al-
varlegum svikum eða vonbrygð-
um.
“Hvað get ég gert?
Arnanda rólega og málrómurinn
lýsti þvi að skelfingin, sem fyrst
agantók hana, hafði nú sljófg-
asit.
Mr. Tompkins hóstaði, og nú
var honum sannarlega enginn
ihlátur í huga: “Atfsegir þú enn
þá að fara til barna þinna og
vera hjá þeim?” spurði hann.
“Það væri ekki sanngjarnt
gagnvart þeim.” Svaraði hún,
“Þau hafa nóg á sinni könnu, þó
ég bæti ekki á erviðleika þeirra.”
Ah Kee gat ómögulega skilið
þesskonar bugsanir, þó hann
hefði dvalið svona lengi í Can-
ada—
Börnin áttu frá hans sjónar-
miði að virða foreldra sína og
annast þá í ellinni ef þau þyrftu
þess með; honum fanst það
liggja í augum uppi, því for-
eldrarnir höfu venjulega lagt alt
í sölurnar til þess að ala þau
hlýjum dúk vel og vandlega um | upp. Það var gott og blessað að
könnuna, tók tebakkann og fór | vilja vera sjálfstæður, en mis-
út úr éldhúsinu. Það heyrðist i skilið sjálfsæði var óhafandi, það
ékkert ti'l hans þó hann gengi um i var alt annað.
thúsið á kveldskónum sínum. ' Framhald
og dó. Er til Áltavatnsbygðar
kom, keyptu þau hjónin land>
tvær mílur frá Clarkleigh, í
Mary Hill skólahéraði. Þar var
aðal bújörð þeirra, þar ólust upp
börn þeirra, og þar var leyst af
hendi merkasta æfistarfið. Þeim
þætti æfi þeirar var lokið, er
húsmóðirin lézt 26. febrúar 1929.
Yngri sonur þeira, Friðgeir, tók
við bújörðinni: en faðir hans var
hjá honutm og sinti innanhús-
störfum þangað til Friðgeir
kvæntist. Þá flutti Arni til son-
ar síns Alberts, sem bjó þar í
nágrenni. Hjá honum var Árni
það sem eftir var æfi; sem næst
15 árum.
Árni naut góðrar heilsu mest-
ann hluta æfi, enda voru æfi-
stundirnar vel notaðar. Hann var
vinnutfús maður' og lagði haga
hönd á margt. Þegar ellin lam-
aði kraftana til útistarfa, notaði
hann tímann til að prjóna. Fyrir
hérumbil ári síðan fór heilsan
verulega að bila> en síðustu 3—4
mánuðina lá hann rúmfastur.
Þau hjónin eignuðust 5 böm.
Eitt þeira dó ungt, en hin náðu
íullorðinsaldri. Þau áttu einnig
uppeldisdóttir; Nöfn þerira eru:
1.) Lilja, Mrs. Bjarnason, dó í
Wynyard, S%sk., árið 1937; 2.)
Hólmfríður, Mrs. Fines, dó í Van-
couver, árið 1943. 3.) Elínborg,
uppeldisdóttir, nú Mrs. Bedford>
í Killarney, Manitoba. 4.) Albert,
að Clarkleigh; 5.) Friðgeir, á
gamla heimilinu að Clarkleigh.
Barnabörn, að meðtöldum
börnum fósturdótturinnar,- eru
19.
Mr. Einarson var jarðsunginn
af séra Rúnólfi Marteinssyni,
föstudaginn, 17. desember. Aðal-
athöfnin fór fram í Lútersku
kirkjunni á Lundar> en jarðað
var í grafreit nálægt Clarkleigh,
þar sem einnig jarðneskar leifar
konunnar hans hvíla.
Ámi var kristinn maður í anda
og athöfnum, nýtur maður í
mannfélaginii og sérstaklega
góður heimilisfaðir. Þegar móðir
hans kom vestur, keypti hann
land til að geta gefið henni heim-
ili. Hann umvafði konu og börn
á hemili þeirra ástríkri aðstoð
og einlægri umhyggju fyrir
sannri velferð ástvinanna allra.
Þegar hann misti konuna, annað-
ist hann heimilið þangað til son-
ur hans kvæntist. Eins lengi og
kraftar emtust vann hann það
Spurði sem hann mátti í þarfir þess
Trúr var hann alla æfi hinu helg-
asta og bezta sem hann hafði
eignast í æsku. Eins lengi og
máttur, var til þess, las hann hús-
lestur á hverjum sunnudegi.
"Trúrra þjóna laklu laun."
Rúnólfur Marteinsson
SYKUR TOMATA
12% til 14% Sykurefni
Hugsrið yður, sætar
tðmötur, með f mörg-
um tilfellum y f i r
12% af sykri, Slfkt
hefir alrirei áður
heyrst, Athugið feg-
urð þessa Avaxtar,
sem oft verður tvö
fet íl lengd. Smærri
en venjulegar tðmöt-
ur, en sætan og syk-
urefnin gera þennan
á v ö x t einn þann
fullkomnaste. s e m
þekst hefir á síðari
árum; endist lengi og
er s a n n u r herra-
manns matur, hæði
s e m ávaxtamauk,
sðsa og þykksafi, ó-
viðiafnanlegt, Verið á
undan, Pantið strax,
(pofcfci 15c póstfrltt)
FRl—Vor stóra 1949
/rK og rœktunarbók -
Stœrri en áCur
DOMINION SEED HOUSE
Georgetown, Ont,