Lögberg - 31.03.1949, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 31. MARZ, 1949
5
IIKAHAI
I^VEINNA
Ritsijóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
AGRIP AF ÆFI GUÐRÚNAR ÓSVÍFURSDÓTTUR
Eftir HANSÍNU OLSON
Bolli fór til íslands og settist að hjá fóstra sínum í Hjarðar-
holti, og lét vel af ferðum sínum. Hann fór til Lauga og heimsótti
Guðrúnu; hún spyr hann tíðinda; hann lét mikið yfir þeim heiðri,
sem Kjartan veittist af Ólafi konungi og hvað það vera mál manna
að konungur myndi gifta Kjartani systir sína. Guðrún kvað það
góðar fréttir og mælti að því aðeins væri Kjartani fullboðið að
hann fái góða konu. Féll svo talið niður en Guðrún gekk eldrauð
í burtu og var það ímyndun manna að henni þætti ekki tíðindin
eins góð eins og hún lét vel yfir.—
Nokkru síðar bað Bolli Guðrún-
ar, en hún svaraði því að hún
myndi ekki giftast eins lengi og
hún spyrði Kjartan á lífi. Þá
mælti Bolli, “Það grunar mig að
þú munir lengi mannlaus vera ef
þú ætlar að bíða eftir Kjartani.”
Bolla var mikið áhugamál að
þessi ráðahagur tækist, hann fór
til Ósvífs, föður Guðrúnar og
fékk hann til að ganga í lið með
sér. ósvífur talar máli Bolla við
Guðrúnu og segir að hún sé vel
sæmd af Bolla því hann sé mikil-
menni, og það sé ósk sín að þessi
ráðahagur takist. — Og hvort
sem að þessum málum hefir ver-
ið setið lengur eða skemur, fór
svo að Guðrún lét undan og
brúðkaup var ákveðið um vetr-
arnætur þetta sama haust.—
Brúðkaupið var haldið að
Laugum og eftir það tóku þau
við búinu á Laugum. — Svo leið
veturinn og fátt bar til tíðinda,
en um vorið þegar skip fóru að
ganga í milli landa, þá fréttist
til Noregs að ísland væri al-
kristnað, og gaf þá Ólafur kon-
ungur þeim mönnum, sem hann
hafði haldið í gislum heimfarar-
leyfi, og var þá ekki Kjartan
lengi að snúa sér að íslandsferð
— Konungur gaf Kjartani sverð
mikið að skilnaði og kvað hann
ekki með vopnum veginn eins
lengi og hann bæri þetta sverð.
—Að skilnaði gaf Ingibjörg
Kjartani hvítan motur allann
gullofinn, það var höfuðbúnaður
fyrir konu og sagði hún að Guð-
rúnu Ósvífursdóttir myndir fara
hann vel, og hann skildi gefa
henni hann í brúðargjöf, því
Kjartan hafði sagt henni frá
Guðrúnu.
Síðan sigldi Kjartan heim til
íslands og fór heim að Hjarðar-
holti til föður síns, og var honum
vel fagnað.— Kjartan frétti um
giftingu Guðrúnar en lét sér ekki
bregða; en þegar Guðrún frétti
um afturkomu Kjartans, mælti
hún við Bolla að hann hafi ekki
sagt sér alt satt um útkomu
Kjartans, en Bolli kvaðst hafa
sagt það sannast sem hann vissi.
Guðrún talaði ekki fleira um það
efni en auðséð var að henni lík-
aði ílla og var það ætlun flestra
að hún sæi eftir Kjartani, þá hún
ekki léti á bera.
Þeir Ósvífur og Ólafur héldu
uppi sínum hætti að hafa heim-
boð hvorir hjá öðrum. — Þetta
haust sem Kjartan kom heim var
ákveðið boð að Laugum, en
Kjartan kvaðst vilja vera heima
og gæta bús. Ólafur bað hann
að styggja ekki frænda sinn og
sagði að hann yrði að minnast
þess að hann hefði engum manni
unnað sem Bolla fóstbróður sín-
um. Kjartan lét þá að orðum föð-
ur síns og bjóst til ferðar með
stóran hóp manna, nær þrjátíu.
Kjartan klæddist sínu bezta
skarti og allir hans menn’ voru
í litklæðum.
Þeir komu til Lauga og var þar
fjölmenni fyrir. Bolli fagnar
þeim vel; hann gekk til Kjartans
og mintist við hann, Kjartan tók
kveðju hans, en ekki er ótrúlegt
að kveðjan hafi verið beyskju-
blandin undir kringumstæðun-
um. Ekki er þess getið í sögunni
að Guðrún og Kjartan hafi skifst
á orðum í þessu samkvæmi —
Eins og þá var siður hjá höfðingj-
^m, þá vildi Bolli að skilnaði
^eysa Kjartan út með gjöfum, en
hann vildi ekkert þiggja og setti
fast nei fyrir.
Kjartan fór heim með föður
sínum og var fremur fár og var
það að flestra dómi að Kjartan
bæri harm í hljóði. —Ósvífur og
Ólafur héldu sinni gömlu vin-
áttu, þó nú væri farið að bera á
þykkju í hinu yngra fólki, og var
haldið áfram með heimboðin
eftir sem áður.
Nú líður fram um stundir, en
þegar hér er komið sögunni, er
Kjartan giftur Hrefnu; hún er
ung og fögur og hin skörugleg-
asta, en ekki jafningi Guðrúnar,
því að fanst engin hennar líki
að fegurð og mikilmensku.
Þá var það um haust að Guð-
rún og Bolli fara í boð að Hjarð-
arholti. — Fór nú fólkið að tala
um hvor af konunum muni
skipa öndvegi í þetta sinn og
komst Kjartan að því og gefur
þá skipan að Hrefna skuli skipa
öndvegi og vera mest metin af
konum meðan hann sé á lífi.
Guðrún hafði ætíð skipað önd-
vegi í Hjarðarholti, en nú varð
hún að víkja. Guðrún leit til
Kjartans og brá lit, en svaraði
engu, — en þá mun hafa
hviknað heiftareldur í hennar
metorðagjörnu sál.
Daginn eftir heyrði Kjartan að
Guðrún var að biðja Hrefnu að
falda sig motrinum, — því Kjart-
an hafði gefið Hrefnu moturinn
—og sýna mönnum hina mestu
gersemi sem til Islands hefði
komið. Kjartan ber þar að og
segir, “Ekki skal Hrefna falda sig
motrinum að þessu boði, og þyk-
ir mér meira vert að hún eigi
hina mestu gersemi, heldur en að
boðsmenn hafi augnagaman af
að sinni.”— Hér kom önnur nið-
urlæging Guðrúnar.
Nokkru seinna hverfur sverð-
ið góða, sem Ólafur konugur
hafði gefið Kjartani, og motur-
inn fagri, og mun Guðrún hafa
verið völd að því. Sverðið fanst
nokkru seinna þar sem það hafði
verið falið í keldu, en moturinn
fanst aldrei og var það alment
álitið að Guðrún hafi brent hann.
—Kjartani sárnaði þetta mjög;
óvildin var nú einlægt að smá-
vaxa á báðar hliðar. Kjartan var
alstaðar metinn meira en Bolli
og undi Guðrún því ílla. Einnig
sýndi Kjartan Bolla órétt í
landakaupum og yfir höfuð yfir-
gang, og heyrðist þá Guðrún oft
hallmæla Kjartani, en bóndi
hennar, Bolli, þagði jafnan þegar
svo bar undir.
Nokkru síðar fréttir Guðrún
að Kjartan hafi farið að heiman
með þriðja mann. Hún er
snemma á ferli þennan morgun,
og fer og vekur bræður sína og
segir þeim að nú sé tækifærið
fyrir þá að sýna að sá yfirgangur
og svívirðingu, sem Kjartan hafi
sýnt þeim sé hefndarverður því
nú fari hann um Svínadal með
þriðja mann, en bræður hennar
svara í fyrstu fáu til. Hún bregð-
ur þeim um hræðslu, að þeir þori
ekki að mæta Kjartani þó hann
sé aðeins með þriðja mann. En
þegar hún hafði þannig mælt,
þá klæðast bræður hennar og
búast til ferða. Þá bað Guðrún
Bolla að fara með þeim, en Bolli
færðist undan og segir að sér
sæmi ekki fyrir frændsemissakir
við Kjartan að tjá. Guðrún hafði
þá mörg særandi orð og segist
muni skilja við hann ef hann
ekki fari með þeim. Lét þá Bolli
undan að síðustu, og vopnast
skjótt og verða þeir níu alls, sem
NOKKUR
MINNINGARORÐ
♦
Einar J ó n s s o n Breiðfjörð
fæddist í Sælingsdal í Hamms-
sveit í Dalasýslu 2. ágúst 1864.
Hann andaðist 30. janúar 1949 á
heimili dóttur sinnar og tengda-
sonar í Bantry, N.D. 84 ára og
sex mánaða að aldri. Banamein
hans var heilablóðfall. Banaleg-
an var stutt aðeins tveir dagar.
Hann leið útaf eins og ljós þján-
ingalaus. Foreldrar hans voru
Jón Jónsson bóndi á Sælingsdal
og kona hans Þuríður Gríms-
dóttir. Hann var í foreldrahúsum
til 12 ára aldurs. Eftir það var
hann á ýmsum stöðum þar til
hann kvæntist eftirlifandi konu
sinni Guðnýju Jónasardóttur
frá Borgum á Skógarströnd árið
1891.
Þá tóku þau við búi föður
hans á Árnhúsum á Skógar-
strönd. Fluttust svo þaðan til
Ameríku árið 1893. Þau settust
að í Mouse River Byggðinni í
N.D. Einar heitinn tók þar heim-
ilisrétt á 80 ekrum af landi 1894
og fékk eignarétt á þeim 1899.
Árið 1901 flutti hann til Swan
River, Manitoba og tók þar land,
og á því bjó hann þangað til
hann flutti aftur til Mouse
River, Manitoba, 1915. Þar tók
hann aftur rétt á 80 ekrum af
landi í sandhólunum svo kölluðu
og keypti 80 ekrur og bjó þar til
ársins 1936. Þá flutti hann til
Upham, N.D. 1 desember 1948
fóru þau til dóttur sinnar í
Bantry eins og áður er sagt.
Einar heitinn var fríður maður
sýnum, meðalmaður á hæð og
vel vaxinn. Léttur á fæti og fljót-
ur í hreyfingum og hélt hann
því til dauðans. Hann var bóka-
maður mikill, fróður og vel að
sér og svo ættfróður að orð var á
gert. Svo var hann ratvís að til
var tekið. Starfsmaður var hann
mikill en gekk þó ekki ávalt heill
til verka, því hann var heilsu-
tæpur mest af æfinni. Þjáðist af
magnleysis sjúkdómi um langt
skeið og á síðari árum af melt-
ingarleysi, en samt sem áður var
hann sívinnandi þegar hann gat
fylgt fötum.
Einar heitinn var sérlega
gestrisinn og góður heim að
sækja. Kátur og ræðinn. Þau
hjón höfðu gott lag á að láta fara
vel um gesti sína. Enda var oft
gestkvæmt hjá þeim.
Einar var ágætur heimilisfað-
ir, ástríkur eiginmaður og faðir,
einlægur vinur, góður og greið-
ugur nágranni og vildi öllum
gott gera.
Þeim hjónum varð 7 barna
aúðið 4 af þeim dóu í æsku en
þrjú trega föður sinn, ásamt
ekkjunni, börnin eru þessi:
Þuríður (Mrs. Hallur Ólafsson)
Bantry, N.D.
Vilhelm, Thief River Falls,
Minn. og Málmfríður (Mrs. S. O.
I. Elliott) Minot, N.D. 12 barna-
börn trega afa sinn og 1 barna-
barna barn.
Tvö systkini lifa hann, Þórður
í Blaine, Washington, og Þuríður
(Mrs. H. Johnson) í Upham, N.
D., ásamt fjölda af frændum og
vinum.
Greftrunarathöfn fór fram í
Islenzku kirkjunni í Upham 19.
febrúar að viðstöddu fjölmenni,
þrátt fyrir ófæra vegi og ilt veð-
ur. Prestur safnaðarins séra G. E.
Amundson, stýrði athöfninni.
Einar heitins verður lengi
minst af samferðamönnum hans.
Blessuð sé minning hans.
VINUR
Svar víð athugasemd
Þann 17. marz 1949 birtist í Lögbergi grein eftir frú Ingibjörgu
Jónsson sem nefnist “Óhjákvæmileg Athugasemd.” Þessi grein
fjallar um stutt yfirlit sem við skrifuðum í desember heftiThe
Icelandic Canadian í tilefni af Canadian Book Week.
Höfundur athugasemdarinnar
GUNNARJÓN GOODMAN
lögðu á móti Kjartan.
Þegar þeir voru farnir settist
ég tel það þó síðast, sem mér
Guðrún við rokk sinn og tók til
að spinna, og mun hún hafa ver-
ið þung á svip, því enginn af
heimamönnum þorði að yrða á
hana.
Þ>egar Bolli kom heim gengur
Guðrún á móti honum og spyr
hve framorðið sé. Hann svarar
að það sé nær nóni. Þá mælti
Guðrún “Drjúg gerast nú morg-
unverkin; ég hefi spunnið tólf
álna garn, en þú hefir vegið
Kjartan.” Bolli svarar, “þó
mætti mér það óhapp seint
úr hug ganga, þó þú ekki
mintir mig á það.” Þá mælti
Guðrún, “Ekki tel ég slíkt með
óhöppum, því mig minnir að þú
hefðir meiri metorð þann vetur
sem Kjartan var í Noregi, en er
hann tróð ykkur undir fótum ,en
þykir mest um vert, að Hrefna
mun ekki ganga hlægandi að
sænginni í kveld.”
Nokkru síðar fluttu Bolli og
Guðrún að Tungu í Sælingsdal
og varð þar brátt reisulegt bú.
Þau eignuðust einn son, sem
nefndur var Þorleikur.
Þó búið væri að lögtaka kristni
á Islandi, þá var kristindómur-
inn ekki búinn að ná haldi á líf-
erni og hjörtum fólks; ekki kom-
ið svo langt að því skildist að
hefndinn væri ósamboðin krist-
indóminu, þvert á móti skildist
því að hefndin væri ein af dyggð-
unum. Samt vildi ekki Ólafur
láta hefna sonar síns Kjart-
ans, kvaðst ekki vera bættari þó
hann misti fóstursoninn líka.
Ólafur lifði þrjú ár eftir að
Kjartan var veginn. Framhald
Minningarorð
Sunnudaginn 20. marz, andað-
ist á heimili sínu að 519 Toron-
to St., húsfaðirinn Gunnar Jón
Goodman. Hann var fæddur í
Húnavatnssýslu á Islandi, 9. nóv.,
1869. Foreldrar hans voru þau
hjónin Sigurður Guðmundsson
(Goodman) og Sigurlaug Gunn-
arsdóttir. Sex ára gamall kom
hann með foreldrum sínum vest-
ur um haf, árið 1876, og settust
þau að í Nýja íslandi, en fluttu
ári síðan til Winnipeg. Hér ólst
Gunnar upp. Hinn 10. nóvember
1902 kvæntist hann Sigþrúði
Sievert, frá Njarðvík í Norður
Múlasýslu. Þau áttu heima í
Winnipeg, að undanteknum
þremur árum, sem þau bjuggu í
Holland, Manitoba. Mr. Good-
man stundaði trésmíði. Hann
vann 20 ár fyrir Canadian Nat-
ional félagið að járnbrautar-
vagnasmíði.
Hinn 12. febrúar, í vetur fékk
Mr. Goodman slag, náði tölu-
verðum bata, en fékk svo annað
slag hinn óminsta sunnudag, og
kom þá hvíldin fljótt.
Börn þeirra hjóna eru 4, tveir
synir og tvær dætur. Synirnir
eru: Sigurður og Joseph, báðir
kvæntir og eiga heima í Winni-
peg. Dæturnar eru: Fjóla, Mrs.
K. Osland, nýlega flutt til Winni-
peg, og Una Sigurlaug, Mrs. J.
Capri, til heimilis í Winnipeg.
Það eru 6 barnabörn.
Þau hjónin tilheyrðu Skjald-
borgarsöfnuði í Winnipeg meðan
hann starfaði, og börnin þeirra
gengu þar í sunnudagaskóla. Þau
stóðu þar öll vel í stöðu sinni.
Mr. Goodman var drengur
hinn bezti, hagur og samvisku-
samur verkmaður, stundaði
heimili sitt með sóma, hinn ágæt-
asti förunautur konu sinnar og
fyrirmyndar leiðtogi barna
sinna, kristinn maður í hjarta og
hegðun. Sterk bönd tengdu þessa
ástvini saman í sönnum kær-
leika.
Aðal kveðjumálin voru flutt
í útfarastofu Bardals, miðviku-
daginn, 23. marz, og voru margir
viðstaddir. Séra Rúnólfur Mart-
einsson framkvæmdi athöfnina
og Mrs. Pearl Johnson söng ein-
söng. Jarðað var í Brookside
grafreit. R.M.
finnur þessari smágrein okkar
tvent til foráttu: Það fyrst, að
þurft hefði tvo menn til að rita
hana, ekki merkilegri en hún
er; og það annað, að það lýsi
“vanþekkingu eða þá vanmati”
að staðhæfa, eins og við gerum,
að V-lslendingar hafi lagt sama
sem ekkert til Canadískra bók-
menta á þessu síðasta ári eða svo
að undanskildum nokkrum dá-
góðum ljóðabókum.
Það er orða sannast að einn
maður hefði vel getað skrifað
áminnsta grein, og hafi það
heykslað nokkurn að við “fé-
lagar”. lögðum báðir hönd á
hana þá er það sjálfsagt að biðja
velvirðingar á því háttalagi. Satt
er það líka að grein okkar var
að mestu leyti upptíningur úr
öðrum blöðum, en hitt getur
ýmsum fundist að þær ákúrur
sem við fáum þess vegna komi
í þessu tilfelli úr hörðustu átt.
Öllu óvægari dóm fáum við þó
fyrir ummæli okkar um v-ísl.
bókmentir en þau eru að finna
í eftirfarandi málsgrein: lt is to
be regretted that the contribu-
tions to Canadian Letters in oth-
er languages than English and
French are given little publicity
through Canadian Book Wéek or
by reviewers of Canadiana in
general. Not that this would
have made much difference as
far as Icelandic productions in
the last year or so are concerned
for both in the field of fiction
and non-fiction output has been
almost negligible, although poet-
ical works of some merit have
appeared.”
Um fyrri setningu þessara um-
mæla hefir frúin ekkert nema
gott að segja en sú seinni er tal-
in ómerk í alla staði. Máli sínu
til stuðnings birtir frú Ingibjörg
tvo bókalista, annan yfir nokkrar
enskar bækur sem við höfðum
nefnt með nafni, en hinn yfir
tólf bækur íslenzkar eftir v-ísl.
höfunda, sem komið hafa út á
síðastliðnum fjórum árum.
Ekki er sjáanlegt hvað enski
listinn kemur málinu við. 1 grein
okkar en enginn samanburður
gerður á verkum enskra og v-ísl.
höfunda hvorki að vöxtum né
gæðum. Alt fjas um það efni er
því út í hött. Öðru máli gegnir
um íslenzka bókalistann og
verður að athuga hann nánar.
Fyrst er nú það að listinn nær
yfir fjögur ár en það er skýrt
tekið fram í grein okkar að átt
sé við síðasta ár eða svo en ekki
við síðastliðin tvö, þrjú eða fjög-
ur ár. Þá er innihald þessa lista
fremur einkennilegt. Þar eru til
dæmis taldar upp bækur eftir dr.
Jón Bjarnason, séra J. A. Sig-
urðsson, K. N. Júlíus og J. M.
Bjarnason. Af skiljanlegum ást-
æðum hafa þessir menn engann
skerf lagt til v-ísl. bókmenta síð-
astliðin fjögur ár. Það breytir
engu þó að Islendingar heima
hafi endurprentað og gefið út
hitt og þetta eftir þrjá af þessum
vinsælu höfundum sem allir til-
heyra liðnum tíma. Þá eru bæði
kvæðabók Bjarna Thorsteinsson-
ar og Heildarverk G. J. Gutt-
ormssonar á listanum. Ljóðabók
B. Th. var ekki komin út þegar
okkar grein var skrifuð (nóv-
emberlok 1948), en bók G. J. G.
hefir enginn maður séð hér
vestra enn sem komið er nema
þá kannske ritstjórar. Hvorug
þessara bóka gat því komið til
greina. s
Þá eru eftir á listanum sex
bækur sem við V-lsl. getum
réttilega eignað okkur þessi síð-
ustu fjögur ár. Þrjár af þeim
komu út árið 1945, ein árið 1946
og tvær árið 1947. Nú verður
varla hægt að teygja orð okkar
meira en svo að þau séu látin
ná yfir árið 1947 og fyrstu ellefu
mánuði ársins 1948, eða tæp tvö
ár. Þá verður útkoman sú að í
óbundnu máli (fiction and non-
fiction) hefir ekkert komið út
eftir v-ísl. höfunda á því tímabili
sem um er að ræða, en í bundnu
máli hafa komið út tvær bækur.
Þetta kemur því nokurn veginn
heima við það sem við sögðum,
nema hvað við höfum ef til vill
gert fullmikið úr þeim skerf sem
V-ísl. hafa lagt til Canadískra
bómenta í óbundnu máli.
Það má vel vera rétt að ein
ljóðabók eða svo á ári hverju frá
okkur V-lsl. sé alveg sæmilegt
tillag til bókmenta þessa lands
ef að miðað er við höfðastölu. Á
það leggjum við engan dóm en
ekki finnst okkur talan vera há
fyrir jafn bókelska menn og við
erum.
Að öllu athuguðu sjáum við
okkur ekki fært að leiðrétta
neitt í þessu greinarkorni okkar
í The Icelandic Canadian. Hitt er
ekki nema sjálfsagt að viður-
kenna að grein frú Ingibjargar
er að málfari og framsetningu
hreinasta fyrirmynd. Hún er
hressilega og skemtilega rituð
og endurspeglar ýmsa þá eigin-
leika sem einkent hafa íslenzka
kvenskörunga fyr og síðar.
Heimir Thorgrímsson
T. J. Oleson
MINNINGARORÐ UM FRÚ
HALLDÓRU JÓNASSON
Vegna skyldfólks hér í bæ, og
Winnipeg dvalar fyrstu árin eftir
komu hennar frá Islandi, könn-
uðust margir hér við Frú Hall-
dóru Bergþórsdóttur Jónasson,
sem dó í Edmonton, Alberta, 23.
febrúar, s.l., rúmlega 85 ára göm-
ul. Hún hafði verið lasin í fleiri
ár. Halldóra var ekkja Kristjáns
Jónassonar, sem ættaður var frá
Knarrarnesi í Borgarfirði; dó
Kristján í Red Deer fyrir 33 ár-
um. Fædd að Langafossi í Borg-
arfirði 14. desember, 1863, Hall-
dóra ólst upp þar í sveit, giftist
Kristjáni, og bjuggu þau fyrstu
hjónabandsárin í Straumfirði á
Mýrum. Ásamt tveimu börnum,
fluttust þau vestur um haf fyrir
rúmum 50 árum, og settust fyrst
að hér í Winnipeg. Eftir skamma
dvöl fóru þau til British Colum-
bia, en heimili fjölskyldunnar
hefur verið í Red Deer og í Ed-
monton í fjölda mörg ár.
Lifa Frú Halldóru sex börn, 10
barnabörn, fjögur barnabarna-
börn, og ein systir, 89 ára, Berg-
þóra Bergþórsdóttir, sem á heima
að Vesturgötu 28 í Reykjavík.
Tvö elztu börnin fæddust á Is-
landi, en annað þeirra, Þóra, dó
skömmu eftir lát föður síns í
Red Deer, fyrir 33 árum. Á lífi
eru: Guðþóra Gertrude (Mrs.
Howard Croxton), Jónas og Isa-
bel (Mrs. Winston Mamby-
Nainby), sem eiga öll heima í
Edmonton; Margret (Mrs. Fred
Emmett), Camrose, Alberta;
Kristín (Mrs. William Holts-
baum), Provost, Alberta; og Ella
(Mrs. Hjalmar Björnson), Min-
neapolis, Minnesota. Var Hall-
dóra jarðsungin í Red Deer 25.
febrúar, af tengdasyni sínum,
séra Winston Mamby-Nainby,
sem er prestur Holy Trinity
kirkjunnar í Edmonton, og fór
kveðjuathöfn fram í þeirri
kirkju f.h. sama dag. V.B.
Minneapolis, Minn.
ÖMURLEGT VIÐ
HÖFNINA í GÆR
Þarna lá mikill fjöldi nýsköp-
unartogara, hrímaðir og bundnir
við bryggju en óvíða sást nokkur
sála um borð. Togararnir eru
dreifðir um nær alla höfn, og á
einum stað sá ég, að fjórsett var
við bryggjuna. Þar lágu togar-
arnir Hvalfell, Skúli Magnússon,
Marz og enn einn, hver utan á
öðrum. Togararnir, er síðast
komu inn, að því er vitað var í
gær, voru Garðar Þorsteinsson
og Helgafell RE, bæði skipin að
utan. Jú, það er heldur leiðin-
legt, að sjá þessi glæsilegu skip
liggja þarna aðgerðalaus við
hafnarbakkann. Vonandi geta
þau brátt tekið til starfa á nýjan
leik, ekki veitir af gjaldeyrinum.
Vísir 1. marz