Lögberg - 22.12.1949, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 22. DESEMBER, 1949
7
Sigurður Guðmundsson skólameistari
MINNINGAR- OG ÞAKKARORÐ
Eftir PRÓFESSOR RICHARD BECK
Með Sigurði Guðmundssyni fyrrv. skólameistara á Akureyri
á íslenzka þjóðin á bak að sjá óvenjulega mikilhæfum manni
og sérstæðum, fágætum fræðara og uppalanda, hugsuði og mennta-
frömuði, sem víðtæk áhrif hafði haft áratugum saman í menning-
arlífi þjóðarinnar.
Eigi voru persónuleg kynni
okkar Sigurðar skólameistara
mikil, fjarlægðar vegna, en þó
bar fundum okkar saman nokkr-
um sinnum. Verður mér eink-
um ríkt í minni kvöldið ánægju-
lega, sem ég átti á heimili hans
á Akureyri í för minni til ætt-
landsins lýðveldishátíðarsumar-
ið. Ástúðlegar og höfðinglegar
viðtökur af hálfu þeirra hjón-
anna, skemmtilegar og fræðandi
viðræðurnar, því að margt bar
á góma og húsráðandi hrókur
alls fagnaðar í slíkum vinahópi;
allt stuðlaði þetta að því að gera
þessa kvöldstund sérstaklega
minnisstæða. Finn ég enn ylinn
streyma úr hlýrri hönd skóla-
meistara, er hann kvaddi mig
föstu handtaki á brekkubrún-
inni fyrir neðan Menntaskólann
á Akureyri, eftir að hafa fylgt
mér á veg að gömlum og góðum
íslenzkum sið. „Þökk fyrir
handslagið hlýja!“
En þó persónuleg kynni okkar
Sigurðar skólameistara yrðu
eigi náin af fyrrgreindum ástæð-
um, voru bréfleg kynni okkar
drjúgum meiri árum saman; en
með þeim hætti kynnast menn
eigi óverulega, enda var löng-
um mikið á bréfum hans að
græða, jafnframt því og þau
vörpuðu birtu á skoðanir hans
og hugðarefni. Fyrir það and-
lega samneyti við hann yfir hið
breiða haf er ég einnig þakklát-
ur.
Eg er ekki nemandi Sigurðar
skólameistara í þeirri bókstaf-
legu merkingu, að ég hafi
nokkru sinni setið á skólabekk
hjá honum, og harma ég það. En
í víðtækara skilningi er ég, eins
og vafalaust margir aðrir land-
ar hans, lærisveinn hans, svo
mikið hefi ég lært af ritgerðum
hans og ræðum, er eigi hafa að-
eins flutt mér margháttaðan
fróðleik, heldur einnig — og það
er mikilvægara—víkkað mér út-
sýn yfir lífið og dýpkað mér inn-
sýn inn í mannsálina.
í ritum hans kynntist ég því
Sigurði skólameistara bezt, og
fyrir þau fræðandi og andlegu
kynni á ég honum mesta þakk-
arskuld að gjalda. Þessvegna
verða mér einnig ritstörf hans
svo ofarlega í huga, er ég votta
honum látnum virðingu mína og
rétti honum hönd til kveðju og
þakkar yfir móðuna miklu.
Sigurður skólameistari samdi
fyrir löngu síðan Ágrip af forn-
íslenzkri bókmenntasögu (1915),
handhæga kennslubók, glögga
og greinagóða, sem eflaust hefir
opnað augu margra fyrir auð-
legð og fegurð forbókmennta
vorra, glætt þeim áhuga og
skilning á þeim fræðum.
Frumleiki hans í hugsun og
þróttmikill persónulegur stíll
hans nutu sín þó eðlilega stórum
betur í frumsömdum bókmennta
legum ritgerðum hans og mann-
lýsingum, sem birtust víðsvegar
í blöðum og tímarritum, og kom
það enn betur í ljós, er þær
komu út í einni heild í hinu
merkilega ritgerðasafni hans,
Heiðnar hugvekjur og manna-
minni (Tónlistarfélag Akureyr-
ar, 1946). Bera þær allar vitni
djúpskyggni hans og samúðar-
ríkum skilningi, í einu orði sagt,
sjaldgæfum hæfileika hans til
að rekja örlagaþræði og skap-
þætti þeirra manna, sem 'hann
fjallaði um. Á það eigi síður við
um hinar gagnmerku ritgerðir
hans um Bjarna skáld Thoraren-
sen í erindasafninu Samtíö og
saga (1946) og inngangsritgerð
hans um Svein Pálsson að Ævi-
sögu Bjama Pálssonar (Akur-
eyri, 1944).
En óhætt mun þó mega segja,
að Sigurður skólameistari njóti
sín hvergi betur, eða að minnsta
kosti lýsi sjálfum sér hvergi
betur, heldur en í ræðum þeim
og hugvekjum, sem hann flutti
við skólaslit eða önnur tækifæri
í Menntaskólanum á Akureyri
(1941—1947); eru þær hvort-
tveggja í senn hugsun hlaðnar
og tímabærar, og eiga sammerkt
við ritgerðir hans um innsæi og
víðáttu í efnismeðferð og kjarn-
mikið og fjölskrúðugt málfar.
Ræður þessar og hugvekjur
höfðu komið út í skólaskýrslum
Menntaskóla Akureyrar, en ný-
lega áttu vinir og nemendur
skólameistara hlut að því, að
þær voru prentaðar 1 bókar-
formi, Á sal (Heiðnar hugvekjur
og mannaminni, II, ísafoldar-
prentsmiðja, Reykjavík, 1948).
Má öllum velunnurum og aðdá-
endum höfundarins vera það
fagnaðarefni, að þessum ræðum
hefir verið safnað í einn stað og
með þeim hætti gerðar alþjóð
manna aðgengilegar; en þær eru
þannig vaxnar um eggjandi um-
hugsunarefni, meðferð þess og
málsnilld, að þær eiga mikið er-
indi til sem flestra lesenda.
Hér er það fræðarinn og uppa-
landinn, sesm öðru fremur kem-
ur fram fyrir sjónir lesendanna,
og hiklaus vandlætarinn, þegar
því er að skipta. En hins víðlesna
fræðimanns og hugsuðar gætir
hér einnig, sem dregur rök og
dæmi víða að, úr íslenzkum rit-
um og erlendum, til þess að
bregða sem skýrustu ljósi á um-
talsefnin. Og mjög er það ein-
kennandi fyrir Sigurð skóla-
meistara, hversu mikið far hann
gerir sér um það að kryfja málin
til mergjar, að snúa upp sem
flestum flötum á viðfangsefninu,
og mun það ekki ofmælt, að hon-
um hafi orðið sú aðferðin í skóla
meistara- og kennslustarfinu
bæði notadrjúg og áhrifarík að
sama skapi.
Hugsjónaást, sem horfist þó
djarft í augu við raunveruleik-
ann, víðsýni, djúpstæð sann-
leiks-og réttlætiskennd, eru
meginþættir í þeirri heilbrigðu
lífsskoðun, sem er kjarninn í
þessum ræðum og hugvekjum.
„Drengskapar-sjálfstæði, skoð-
ana-sjálfstæði og andlegt sjálf-
stæði yfirleitt“, svo að viðhöfð
séu orð Siguðar skólameistara
sjálfs úr fyrstu skólaslitaræðu
hans (1922), eru þau sannindi,
sem honum er sérstaklega annt
um að brenna inn í hugi nem-
enda sinna. Hann kappkostar að
kenna þeim að standa á eigin
fótum skoðanalega, að hugsa
sjálfstætt. Því segir hann einnig
í kveðjuræðu sinni til gagnfræð-
inga 1925: „Hugsun, sem rennur
af annari rót en sannleiksást,
kveikir seint eða snemma villi-
elda eða villiljós.“
Sjálfur hefir höfundur skil-
greint þetta nánar í eftirmála
ræðusafnsins á þessa leið: „Ef ég
hefði valið bókinni einkunnar-
orð, hefði ég kosið til slíks hið
stirðkveðna vísuorð Einars
Benediktssonar: „Höfnum ei
sjálfdæmi eigin vors anda“ . . .
Það er markmið og erindi þess-
ara ræðna að styðja að holdgun
slíkrar þroska-hugsjónar. Af
veikum burðum eru ungir efnis-
menn og menntamenn þar var-
aðir við að selja öðrum sjálf-
dæmi um,. hverju þeir sjálfir
hafna eða fylgja í þeim efnum
og atriðum, sem eigi verður í
að hlíta leiðsögn sérfræðinga. I
þessum ræðum brýni ég nem-
endur til þess að hugsa sjálfa, án
hlutdrægni að rannsaka sjálfa,
dæma sjálfa, skapa sjálfa, yrkja
sjálfa, eftir því sem auðið er, og
kappkosta það að vera réttarins
og réttlætisins megin. I dómstól-
um drengskapar og vizku — ef
þeir væru til — verður dómur
um þá upp kveðinn eftir því,
hvors þeir í líferni sínu, baráttu
og starfi voru fremur megin,
rétts eða rangs, frjósemi eða ó-
frjósemi, gróðrar eða eyðing-
ar, að hvoru þeir stuðluðu frem-
ur: að lýta eða prýða, fegra eð-
ur ófegra mannlegt líf. Þótt eigi
megi vænta mikils árangurs af
slíkum fortölum eður hugvekj-
um, hefi ég eigi látið slíks ó-
freistað.“
Hér er hógværlega mælt og
viturlega, en þó ælta ég, að
margir nemendur Sigurðar
skólameistara muni fúslega og
þakklátlega viðurkenna það, að
hollar og tímabærar kenningar
hans hafi, góðu heilli, fallið í
frjóan jarðveg hjá þeim, að brýn-
ing hans hafi vakið þeim varan-
legt sjálfstæði í hugsun, áann-
leiks-og réttlætisást. Og svo
flytjast þau áhrif með nemend-
unum út um þjóðlífið, að ó-
gleymdu því, hve vítt hið ritaða
orð hans ljær þeim vængi og
stráir frækornum kenninga hans
í hugi manna. Þessvegna stend-
ur þjóðin hans í svo mikilli
þakkarskuld við þennan fræðara
sinn og menntafrömuð og menn-
ingar; og einnig landar hans ut-
an stranda heimalandsins, sem
setið hafa við fætur hans, óbeint
talað, eins og greinarhöfundur.
Innan um ræður og hugvekjur
Sigurðar skólameistara er stráð
nokkrum kvæðum og vísum eft-
ir hann, meðal annars hugþekku
minningarkvæði um séra Magn-
ús Helgason, og fæ ég ekki kvatt
höfund þess betur en með því að
snúa upp á sjálfan hann lokaer-
indunum úr kvæðinu um forn-
vin hans og starfsbróður:
„Það var þitt höfuðdjásn: Þú
unnir anda,
og andinn fylgdi þér á vötnum
ströngum,
og andans vín þú drakkst á leið-
um löngum,
er Ijúft þig hressti á bakka, í rás
og vanda.
Loks gerðist hrumur fákur þinn
og fúinn.
Þú fórst með sama uirðuleik úr
hlaði.
Þú þreyttir hófið úti á yzta vaði.
Þú ert með sigurskjöld á Helvötn
snúinn'-“
Biskupsstóll á Hólum í Hjaltadal
(Frh. af bls. 2)
lengur. Dómkirkjan stóð þó enn
og fékk að halda mörgum af sín-
um fornu og góðu gripum. Hún
var Norðlendingum stöðug á-
minning um það, að eitthvað
þyrfti að gera fyrir hinn forna
stað.
Um kirkjulega endurreisn var
þó varla að ræða um sinn, eins
og málum var þá komið og and-
lega lífinu var farið með þjóð-
inni. En þá kom búnaðarskóla-
hugmyndin og Hólar fengu aft-
ur skóla, þótt í nýrri mynd væri.
Þá sögu er óþarft að rekja hér,
en allir þeir, sem til Hóla koma,
þeir sjá, að þar hefir, að mörgu
leyti, verið vel unnið og rausn
og myndarskapur einkennir nú
hinn forna stað, þó ýmsu hefði
sjálfsagt mátt haga þar á annan
veg.
Hitt ætti öllum að vera ljóst,
að meira tillit þarf að taka til
hinna kirkjulegu minninga stað-
arins, en gert hefir verið til
þessa og verður það hlutverk
þessarar kynslóðar og hinnar
næstu að bæta þar um svo að
viðunandi sé.
Það má segja, að það hafi ekki
fyrr en á allra síðustu árum
vaknað verulegur áhugi hjá þjóð
inni að vernda minningar sögu-
legra staða og þjóðlegra minja
og verðmæta. Dæmi um þennan
rótgróna sljóleika er meðferðin
á Skálholti og vanrækslan þar,
burtflutningur beina Jóns Ara-
sonar frá Hólum, svo að nær-
tækustu dæmin séu nefnd. En
svo mikið hefir nú þjóðin vakn-
að, að framvegis munu menn
ekki láta bjóða sér allt í þessum
efnum, sem þó hefir liðist til
þessa.
t
Hvað á að gera?
Á allra síðustu árum hefir loks
vaknað töluverður áhugi á því,
að endurvekja að einhverju
leyti forna frægð hinna gömlu
biskupssetra og hlúa að þeim
sögulegu minningum, sem þeim
eru tengdar.
Hér þurfa að haldast í hend-
ur fortíð og nútíð á grundvelli
þeirra sanninda, trúar og sið-
gæðis, sem verið hafa þjóðinni
leiðarljós í baráttu aldanna og
lífsnauðsyn fyrir alla tíma. Heil
brigt trúarlíf er blessun hverri
þjóð. Vanti hinn trúarlega grund
völl í lífi fólksins, þá er þjóðlíf-
ið í hættu, þar sannast hin spá-
mannlegu orð:
„Allir þeir, sem Guði sínum
gleyma,
þeir glatast fyrstir sinni þjóð“.
(D. St.).
Þegar talað er um endurreisn
hinna fornu biskupssetra, eins
og t. d. Hóla og Skálholts, þá
nær sú endurreisn ekki tilgangi
sínum, nema tekið sé fullt tillit
til kirkjulegra minninga þessara
staða og þeirrar þróunar, sem
nú er í kristindómsmálum þjóð-
arinnar.
Það er að sjálfsögðu mikill
vandi, að koma þessum endur-
reisnarmálum svo fyrir, að alls
sé gætt, sem gæta þarf og auð-
vitað verður að hugsa öll þessi
mál rækilega, áður en hafizt er
handa um framkvæmdir á þess-
um stöðum, og því er þessu máli
hreyft hér.
Það er ekki úr vegi að minnast
örlítið á það, sem gert hefir ver-
ið, t. d. fyrir Hólastað, á síðustu
árum, og hvað ráðgert hefir ver-
ið að gera þar.
Dómkirkjunni og búnaðarskól
anum og framkvæmdum í sam-
bandi við hann, má þakka það,
að Hólar komust aldrei í sömu
niðurníðslu og Skálholtsstaður.
Það, sem gert hefir verið frá
kirkjulegu sjónarmiði, er í sem
fæstum orðum þetta: Dómkirkj-
unni hefir verið töluverður sómi
sýndur. Hún hefir verið færð
nokkuð í sinn fyrri búning, eft-
ir að ýmislegt hafði verið rifið
úr henni 1886. Þá hafa Skagfirð-
ingar bundizt samtökum um
það, að reistur verði veglegur
turn við kirkjuna, er verði jafn-
framt minnisvarði um Jón Ara-
son og verði því verki lokið 1950.
Þá hafa komið fram ákveðnar
óskir um það, að gamlir gripir
kirkjunnar, sem fluttir voru það
an á ýmsum tímum, verði flutt-
ir þangað aftur og geymdir í
kirkjunni eða turninum og kirkj
an færð sem mest í sinn forna
búning og svo frá öllu gengið
að hún geti orðið sannur þjóðar-
helgidómur.
Þá hefir fyrir rúmum tveimur
árum verið borið fram á Alþingi
frumvarp þess efnis, að vígslu-
biskup Hólastiptis skuli sitja á
Hólum og honum fengið all-
mjög aukið verksvið frá því sem
nú er.
Allt miðar þetta í rétta átt,
þó að enn hafi ekki verið tekið
á þessum málum af þeim mynd-
arskap og hagsýni, sem nauðsyn
kirkjunnar hlýtur að krefjast á
vorum dögum.
Endurreisn Hólastóls
Hugmyndin um víglubiskup á
Hólum hefir fengið fremur dauf
ar undirtektir, enda er sú hug-
mynd alls ekki fullnægjandi frá
kirkjulegu sjónarmiði.
Við Norðlendingar eigum að
vinna að því markvisst og ákveð
ið, að hinn forni Hólastóll verði
endurreistur og Norðlendinga-
fjórðungur verði eins og áður
sérstakt biskupsdæmi.
Frá kirkjulegu sjónarmiði er
hér um nauðsynjamál að ræða,
sem hlýtur að komast í fram-
kvæmd fyrr eða síðar og því er
sjálfsagt að fara að undirbúa
þetta mál í fullri alvöru.
Þegar rætt er um endurreisn
Hólastóls, yrði að sjálfsögðu við-
kvæmasta málið, hvar hinn nýi
Hólabiskup skyldi sitja. Mörg-
um myndi finnast það alveg sjálf
sagt, að ef biskupsembættið yrði
á annað borð endurreist, þá ætti
biskupinn að sitja á Hólum í
Hjaltadal og hvergi annars stað
ar og vera sem fyrr höfuðprýði
staðarins.
Ég skal játa, að hér er um at-
riði að ræða, sem þarf rækilegr-
ar athugunar við og ýms rök
hníga þar bæði með og móti.
Það, sem við verðum fyrst að
hafa í huga er að hið nýja bisk-
upsembætti á ekki að vera nein
skrautfjöður, heldur hagnýtt til
sjónarmannsstarf í þjónustu
kirkjunnar. Hólastól á ekki að
endurreisa, vegna Hólastaðar
fyrst og fremst, heldur vegna
kristni og kirkjulífs í Norðlend-
ingafjórðungi og um leið allrar
þjóðarinnar.
Hinn nýi biskup á að vera
kirkjuhöfðingi og andlegur leið-
togi kirkjunnar á Norðurlandi
og hann þarf að hafa sem bezta
aðstöðu til þess að starfa og til
áhrifa í biskupsdæmi sínu.
Hinn nýi biskup á því að sitja
á Akureyri, þó að hann kallist
Hólabiskup, því biskupsdæmið
heitir eftir sem áður Hólastóll,
en um leið á kirkjan að eignast
veglegan sumarbústað á Hólum
í Hjaltadal, þar sem biskup gæti
setið einn til tvo mánuði á
hverju sumri þegar sámgöngur
eru greiðastar um landið og um-
ferðin þar mest. Gætu þá Hólar
á hverju sumri, orðið kirkjuleg
miðstöð fyrir Norðurland, þar
sem halda mætti prestastefnur
og kirkjulega fundi, enda eru
þar hinar ákjósanlegustu að-
stæður til slíkra mannfunda í
sambandi við hið myndarlega
skólasetur.
Höfuðrökin gegn því að Hóla-
biskup sæti á Hólum allt árið,
eru einkum þau, hve staðurinn
er afskekktur og einangraður,
mestan hluta ársins. Akureyri er
aftur á móti höfuðstaður Norð-
urlands og menningarmiðstöð
og munu menningaráhrif þaðan
fara vaxandi er tímar líða. Þá
er Akureyri í þjóðbraut og þar
getur biskup haft samband við
presta stiptsins árið um kring
og nána samvinnu við þá presta,
sem næstir eru. Þar eru því öll
skilyrði kirkjulegs starfs og á-
hrifa bezt á Norðurlandi.
Ég hygg að með þessari hug-
mynd um endurreisn Hólastóls,
með biskupssetri á Akureyri, og
að nokkru leyti á Hólum í Hjalta
dal, sé tengd saman á ákjósan-
legasta hátt fortíð og nútíð og
stigið merkilegt spor í kirkju-
málum Norðurlands og allrar
þjóðarinnar, eins og gert var á
sinni tíð, þegar biskupsstóll var
settur að Hólum.
Við getum ekki búist við því,
að geta endurreist hin gömlu
biskupssetur að öllu í sinni fornu
mynd, svo mjög sem allar að-
stæður eru nú breyttar í þjóð-
lífinu. Við verðum að fylgjast
með þróun tímans, og kirkjan
verður að starfa, þar sem fólkið
er og þar sem skilyrðin eru bezt
til áhrifa á starfslíf og menningu
þjóðarinnar, og hún á að nota
þær starfsaðferðir, sem bezt
henta á hverjum tíma.
Þeir menn, sem vanmeta starf
kirkjunnar í þjóðlífinu, eða eru
andvígir kristinni lífsskoðun
yfirleitt, þeir óska ekki eftir vax-
andi áhrifum kristindómsins og
þeir munu þess sízt fýsandi, að
hinn forni Hólastóll verði endur
reistur. Þeir óska ekki eftir
neinni ræktarsemi við minningu
Hólastaðar, eða annarra kirkju-
legra sögustaða hér á landi. En
eiga þessir menn að ráða stefn-
unni? Væri það ekki eðlilegra,
að allir, sem unna kirkjulegu
starfi og þjóðlegri menningu,
tækju höndum saman og bæru
þetta mál fram til sigurs, en al-
veg sérstaklega ætti endurreisn
Hólastóls, að vera áhugamál okk
ar Norðlendinga og yfirleitt að
hlúa sem bezt að kirkjulegum
minningum Hólastaðar.
Endurreisn Hólastóls mætti
gjarnan haldast í hendur við 400
ára árstíð Jóns Arasonar og
vera komin til framkvæmda
1951, þegar 150 ár eru liðin frá
því að Hólastóll var lagður nið-
ur, sem þá var eitt af augljós-
um merkjum eymdar og volæð-
is í íslenzku þjóðlífi. En nú er
tækifæri, að bæta fyrir gamlar
syndir og hefja aftur upp merki
menningar og manndóms.
Til þess að vinna að fram-.
gangi þessa máls, þarf að ræða
það á héraðsfundum og öðrum
kirkjulegum fundum Norðan-
lands og vekja áhuga almenn-
ings fyrir þessu máli. Takist það,
þá munu allir þingmenn Norð-
lendingafjórðungs taka höndum
saman og bera fram á Alþingi
frumvarp um endurreisn Hóla-
stóls og fylgja því fram til sig-
urs.
Með endurreisn Hólastóls og
biskupssetri á Akureyri og að
nokkru leyti á Hólum, væri vissu
lega stigið merkilegt spor í
kirkjulegri og þjóðlegri menn-
ingu Norðurlands. Akureyri er
og verður aðalmenntaból og
menningarstöð Norðlendinga og
þar á kirkja landsins að eiga
virðulegan fulltrúa, starfandi
biskup, sem hefir aðstöðu til
þess að láta til sín taka í kirkju-
málum fjórðungsins. Hygg ég,
að Akureyri myndi fagna mjög
slíkum embættismanni.
Kostnaður við slíkt embætti
er svo hverfandi, að þjóð, sem
vill heita menningarþjóð og
styðja þjóðkirkju í landinu, má
ekki horfa í þá smámuni.
Frá sjónarmiði kirkjunnar í
heild, væri sérstakt biskups-
dæmi fyrir Norðlendingafjórð-
ung mikill á vinningur. Þar
myndi skapast kirkjuleg forysta
og allt eftirlit með hinu kirkju-
lega starfi mundi verða stórum
auðveldara og af samstarfi hinna
tveggja biskupa í landinu gæti
margt gott sprottið fyrir kirkju-
líf landsins í heild. Reykjavíkur
eða Skálholtsbiskup yrði að
sjálfsögðu primas íslenzku kirkj
unnar, eins og áður var.
Þegar biskupsdæmin væru
orðin tvö væri tímabært og sjálf
sagt, að gera ýmsar þær breyt-
ingar á skipulagi kirkjumálanna
í landinu, sem nú eru eðlilegar
og nauðsynlegar fyrir kirkjulíf-
ið í heild.
Hefjum markvissa baráttu fyr-
ir endurreisn Hólastóls og sköp-
um þannig andleg tengsl milli
fortíðar og framtíðar í kirkju-
legri menningu þjóðarinnar.
Jólablað DAGS 1948
í ensku blaði stóð þessi leik-
húsgagnrýni eftir að umferða-
leikfélag hafði sýnt „Hamlet“:
—Það hefir verið deilt um hvor
væri höfundur að „líamlet“
Shakespeare eða Sir Francis
Bacon. Nú er hægt að skera úr
þessu í eitt skipti fyrir öll með
því að opna grafir þessara
manna. Sá sem hefir snúið sér
við í gröfinni hefir samið
,JIamlet“.
V
Var henni að kenna.
Georg:—Eg var búinn að á-
kveða að giftast Maríu, en svo
sagði hún svolítið í gærkvöldi,
sem kom alveg í veg fyrir það.
Páll:—Hvað var það?
Georg:—Nei.
☆
Allt í einu rétti Albert hend-
ina upp.
— Hvað er það, Albert, sagði
kennarinn.
Þér hafið skrifað einhverja
athugasemd út á spássíuna og ég
get ekki lesið hvað það er.
Kennarinn kom að borðinu og
leit í bókina.
—Eg hef skrifað þar: Skrifaðu
greinilegar.
☆
Maður nokkur var spurður að
því, hver væri munurinn á Eng-
lendingi og íra.
Hann sagði, að þeir væru mjög
líkir. en Irinn þó öllu líkari.
☆
Faðirinn: — Heyrðu mig,
Jack litli! Ég sá þig reka flugu
af sykurmolanum, en þú gleymd
ir að bursta sykurinn af fótun-
um á henni.