Lögberg - 11.01.1951, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 11. JANÚAR, 1951
Vinakveðjur fró Kristleifi
Þorsteinssyni á Stóra-Kroppi
Borgarfirði að sumarlokum 1950
Niðurlag
Dauflegt þykir nú sauðfjár-
bændum að sjá enga lifandi sauð
kind í öllum þeim víðáttumiklu
beitilöndum þar sem fénaður
dreifði sér áður um græna haga.
En fénu er fljótt að fjölga ef vel
lætur í ári. Lifa allir í góðri von
um að svo verði hér eftir sem
hingað til, að ekki þurfi að sigla
í strand, sé viturlega stýrt.
Túnrækt síðustu ára er nú
víða orðin í svo stórum stíl að
kúabúin ein gefa þær tekjur
sem nægja til þess að standast
útgjöldin, þótt þau vaxi mörg-
um í augum, og það ekki að
ástæðulausu.
Stórvirkum jarðyrkjutækjum
er alltaf að fjölga hér og er
þeim óspart beitt bæði við jarð-
rækt og vegabætur. Með skurð-
gröfum eru mýrar ræstar fram,
plægðar og herfaðar. Þannig má
nú víða sjá vélslæg og grasgefin
tún þar sem áður voru blautar
mýrar. Með þessari grasrækt
fjölga bændur kúm og byggja
stór og vönduð fjós. Margir ung-
ir bændur eru smiðir góðir og
kemur það að góðu haldi á þess-
um tímum því vinnulaun eru
svo há, að fáir hafa bolmagn til
þess að kaupa smíðavinnu. Ekki
legg ég út í svo vandasamt verk
að nafngreina alla þá Borgfirð-
inga, sem unnið hafa stórvirki í
húsa og jarðabótum á síðustu
árum. Fer það nokkuð eftir því
hvað vel þeir standa að vígi með
aðflutninga og öflun hinna stór-
virku jarðyrkjutækja. Þeim
bændum fer nú fækkandi sem
gefa upp alla sókn við sveita-
búskap og láta glepjast af hin-
um háu verkalaunum kaupstað-
anna.
Nú er af sem áður var að
prestarnir séu stórbændur á úr-
valsjörðum og mestu ráðandi
um héraðsmálin. Prestar flýja
búskapinn vegna þess að afrakst-
ur búanna dugar ekki upp í þau
gjöld er slíkum búrekstri fylgja.
Nú eru aðeins þrír prestar í
Borgarfjarðarsýslu. Séra Einar
Guðnason í Reykholti, séra Jón
Guðjónsson á Akranesi og séra
Sigurjón Guðjónsson í Saurbæ,
sem er sá eini prestur í öllu
Borgarfjarðarhéraði sem stund-
ar búskap, er hann prófastur
sýslunnar.
Á síðustu árum hafa þessi
prestaköll verið lögð, niður í
Borgarfjarðarhéraði: Lundur í
Lundarreykjadal, Gilsbakki í
Hvítársíðu og Hvammur í Norð-
urárdal. Við sóknarskipun hefir
þó ekki verið haggað og standa
kirkjurnar enn á sínum stað,
en flestar sýnast þær nú $máar
samanborið við aðrar bygging-
ar, sem risið hafa upp á kirkju-
stöðunum á síðustu áratugum.
Kirkjurækni hefir mjög dvínað
hér frá því sem áður var, meðan
prestaköllin voru ekki stærri en
það, að þau næðu yfir einn, eða
í mesta lagi tvo hreppa. Flestar
kirkjur hér í sveitinni eru byggð-
ar úr timbri, nokkrar úr steini,
þær eru fátækar og fáskrúðugar
enn sem komið er þótt meðlimir
safnaðanna séu vel stæðir. Fæst-
ar kirkjur hafa þar tæki til upp-
hitunar og þykja því óvistlegar
til messugjörða í vetrarkuldum.
Reykholtskirkja var byggð af
séra Guðmundi Helgasyni 1887.
Þótti hún þá veglegt hús eftir
því sem þá gerðist. Nú var hún
mjög farin að láta á sjá svo
lengur mátti ekki svo búið
standa. Var hún því á þessu
sumri endurbætt svo rækilega
að aftur er hún sem ný orðin
öðru sinni. En til þess að svo
yrði gjört varð söfnuðurinn að
leggja fram ríflegan fjárstyrk í
samskotum. Kom þá í ljós að
margir eru vinir kirkjunnar enn
sem fyr. Þótt nú sé ekkert velti-
ár voru ýmsir ekki smátækari
en það að gefa þúsund krónur
og aðrir þaðan af nokkru minna,
en allir voru með. Get ég þessa
hér því til sönnunar að kirkjan
á hér enn ítök í hug og hjarta
fólksins þótt messum hafi fækk-
að mjög frá því sem áður var.
Mannkærleiki og bræðraþel hef-
ir aldrei verið með betra lífi en
nú. Þegar eitthvað bjátar á eru
alls staðar hjálparhendur á lofti.
Þarf ekki að nefna nein einstök
dæmi því til sönnunar. Samt má
geta þeirra ríflegu fjárframlaga,
bæði frá félögum og einstakling-
um, til þeirra bænda, sem stóðu
ráðþrota eftir hið ægilega rign-
ingarsumar, sem ég hefi áður
lýst hér að nokkru.
Nú eru mannúðar og líknar-
félög orðin svo mörg að fátækt-
ar í hinni gömlu mynd gætir nú
lítið. Nú er búið að leysa flesta
undan því oki að vera sveitar-
ómagi og niðursetningur, slík
orð eru að verða úr sögunni. Og
ekki sjást hér á götum eða gang-
stígum tötrum búin gamalmenni
með staf í hendi og poka á baki
með þau ein erindi að leita á
annara náðir. Líknarfélög í
ýmsum myndum eru búin að af-
létta slíku böli. Svo er og um
ýmsa sjúkdóma sem reiknast
mátti hér þjóðarböl, að þeim er
aflétt næstum því að fullu og
öllu. Má tií þess nefna sullaveiki,
holdsveiki, taugaveiki heyrist
hér ekki lengur nefnd og berkla-
veiki dvínar hér óðum, lungna-
bólga, sem hér taldist meðal
hinna skæðustu banameina,
læknast oftast fljótt og verður
fáum að fjörtjóni. Nú eru það
krabbameinin sem ennþá eru ó-
sigrandi. Botnlangabólgan er orð
in svo tíður sjúkdómur hér um
Borgarfjörð að furðu gegnir. Af
yngri kynslóðinni mun því sem
næst annar hver maður hafa
verið skorinn upp við botnlanga
bólgu. Eru læknar í Reykjavík
vissir að bjarga með uppskurði
hverjum þeim botnlangasjúkl-
ing sem kemst í þeirra hendur.
Kostar það aðeins fárra daga
legu þar til sjúklingarnir rísa
aftur upp heilir heilsu.
Nú eru þrír læknar í Borgar-
fjarðarsýslu, tveir þeirra á
Akranesi og einn á Kleppjárns-
reykjum í Reykholtsdal. í Mýr-
arsýslu er einn læknir Eggert
Einarsson prests í Reykholti
Pálssonar. Á öllu því svæði þar
sem fjórir læknar eru nú starf-
andi var enginn læknir fyrst
þegar ég man til. Bændurnir
urðu því að vera sínir eigin
læknar og kunnu furðu mörg
ráð þegar vanda bar að höndum.
Saga borgfirsku sveitalækn-
anna nær aðeins yfir áttatíu ár.
Á því tímabili hafa verið hér
sex læknar taldir hér eftir röð:
Páll J. Blöndal, d. 1903; Jón
Pálsson Blöndal, drukknaði í
Hvítá 1920; Jón Bjarnason Páls-
sonar frá Steinnesi, d. 1929;
Magnús Ágústsson frá Birtinga-
holti, þjónaði hér í átján ár,
þjónar nú læknisembætti Hvera-
gerðis og Árnessýslu; Valtýr
Helgason Valtýssonar rithöfund-
ar, Valtýr læknir lézt 1949 eftir
að hafa starfað hér sem læknir
nokkuð á annað ár; nú er hér
starfandi læknir Þórður Odds-
son ættaður úr Reykjavík, móð-
urfaðir hans var Þórður Jónsson
í Róðagerði á Seltjarnarnesi,
nafnkenndur formaður á sinni
tíð.
Það er eins og læknar minni
mann á dauðann og svo er það
nú að ég ætla að nafngreina
eitthvað af því fólki, sem látist
hefir frá því að ég skrifaði síð-
asta bréf. Verður mér þá fyrst
fyrir að minnast Jóhannesar Er-
lendssonar, bónda og hrepp-
stjóra á Sturlureykjum. Hann
lézt í sumar af heilablóðfalli sex-
tíu og tveggja ára að aldri. Jó-
hannes var svo vel gefinn að af
bar. Hann var mesti íþróttamað-
ur í æsku og það svo að fáir
þurftu við hann að keppa, þjóð-
hagasmiður og flest var honum
til lista lagt. Sturlureykir bera
nú af flestum jörðum héraðsins
að húsa- og jarðabótum. Þar hef-
ir allt verið unnið af stórhug, list
og smekkvísi. Þykir mér skarð
fyrir skildi þegar svo miklhæfur
og vinsæll bændafrömuður er
hniginn í valinn meðan hann
var enn í fullu fjöri og ungur í
anda.
Jóhannes var frá upphafi í
söngflokknum „Bræðurnir“, sem
Bjarni á Skáney hefir stjórnað
frá upphafi. Allir þeir Bræður
sem eftir lifðu fylgdu honum
til grafar og sungu við útför
hans, sem var fjölmennari en
áður hefir sézt í Reykholti við
slík tækifæri. Var þar saman-
komið á fimmta hundrað manns,
er allt sat að rausnarlegum veit-
ingum í hinum stóru skólastof-
um. Kona Jóhannesar var Jór-
unn Kristleifsdóttir frá Stóra-
Kroppi, lifir hún mann sinn á-
samt fjórum mannvænlegum
sonum. Sá elzti, Sturla að nafni,
hefir nú tekið við hreppsstjórn
eftir föður sinn. Gunnar Erlends-
son organleikari í Winnipeg var
albróðir Jóhannesar.
Valtýr læknir Helgason á
Kleppjárnsreykjum lézt af
hjartaslagi síðastliðinn vetur,
fjörutíu og átta ára að aldri, lét
hann eftir sig konu og tvö börn
innan við fermingaraldur. Hann
vann sér hér bezta álit sem góð-
ur læknir og þótti eftirsjá að
honum.
Hjónin á Holti í Þverárhlíð,
Einar Sigurðsson frá Hlegavatni
og Ingiríður Jónsdóttir frá Norð-
urtungu, létust bæði á síðast-
liðnu ári, komin um áttrætt. Tal-
in voru þau sæmdarhjón á sinni
tíð, en södd lífdaga.
Þorkell Teitsson símstjóri og
póstafgreiðslumaður í Borgar-
nesi lézt síðastliðinn vetur af
innvortis krabb^meini. Hann var
lipur maður og verkhagur vel.
Lárus Jónsson kenndur við
Barð í Reykholtsdal, lézt á Akra
nesi síðastliðið vor, áttræður.
Lárus var hestavinur og var
hans mesta yndi að sitja gæð-
inga og sýna listir þeirra. Fóstur-
sonur Lárusar er Guðjón Bald-
vinsson Jónssonar frá Búrfelli
Gíslasonar. Guðjón var í flokki
jafnaðarmanna í Reykjavík og
talinn þar meðal orðfimustu
ræðumanna.
Jón Jósepsson, kenndur við
Hól í Flókadal varð bráðkvadd-
ur á Þorláksmessumorgun. Hann
var vetrarmaður á Snældubeins-
stöðum í Reykholtsdal, féll hann
örendur við fjárhúsdyr, er hann
var að sinna kindum sínum. Jón
var sjötugur að aldri, ættaður
úr Grímsnesi, en var síðastliðin
fjörutíu ár í Flókadal og víðar
hér í þessari byggð, og lagði
hann alla sína krafta í annara
þarfir, var trúmensku hans við-
brugðið; ekki var hann talinn
menntaður en stundum þóttu
svör hans líkjast listaverki og
festust í minni þeirra er á
hlýddu.
Elín Edda Runólfsdóttir frá
Norðtungu í Þverárhlíð, lézt
vestur í Ameríku í sumar, hún
var einkabarn þeirra hjóna Run-
ólfs og síðustu konu hans Guð-
rúnar Sigurðardóttur frá Stuðl-
um í Múlasýslu. Elín var tvítug
að aldri, vinsæl og geðþekk, hún
var flutt að Norðtungu til greftr-
unar.
Guðrún Ingimundardóttir í
Fossatúni lézt í haust, áttræð að
aldri, maður hennar var Svein-
björn Gunnlaugsson frá Múla-
koti. Þau hjón bjuggu við lítil
efni, en áttu þó vinsældum að
fagna. Sonur þeirra er Ólafur
bóndi á Fossatúni.
Að síðustu get ég hér nýlát-
innar merkiskonu, Hallfríðar
Helgadóttur á Leirá í Leirár-
sveit. Maður Hallfríðar var Júlí-
us hreppstjóri Bjarnason bóndi
á Leirá. Hallfríður var ættuð úr
Barðastrandasýslu, en er hún
var í blóma lífsins nam hún á
Flensborgarskóla undir hand-
leiðslu séra Magnúsar Helgason-
ar hins nafntogaða prests og
kennara. Eftir áeggjan séra
Magnúsar var Hallfríður ráðin
barnakennari í Reykholtsdal og
rækti hún það starf um nokkura
ára skeið. Varð hún mjög vinsæl
af nemendum sínum sem nú eru
komnir á fullorðinsaldur og víða
dreifðir, þar á meðal sumir
þeirra í Ameríku. Eftir nokk-
ura ára barnakennslu giftist
Hallfríður Júlíusi frá Hól í
Flókadal, sem þá var orðinn bú-
fræðingur frá Hvanneyrarskóla,
miklum efnismanni. Þótti þar
ekki hjónamunur og var vel spáð
fyrir því hjónabandi, enda urðu
þau hjón hamingjusöm, eignuð-
ust höfuðbólið Leirá og bjuggu
þar við’góðan efnahag og ágæt-
an orðstír. Fjórir eru synir þeirra
hjóna allir vel menntaðir, sá
yngsti, Þórður að nafni, útskrif-
aður frá Menntaskólanum í
Reykjavík, en nú á háskóla ■ í
Ameríku.
Júlíus á Leirá hefir frá byrj-
un verið í söngflokknum Bræð-
urnir, fylgdu þeir nú allir Hall-
fríði konu hans til þess að syngja
við útför hennar, sem fór fram
með hátíðablæ að viðstöddu fjöl-
menni, þar á meðal þremur
systrum. Hófu þeir athöfnina
með því að vígja kirkjuna, sem
með tilstyrk þeirra hjóna var
nýbúin að fá stóra búningsbót.
Og til þess að gjöra daginn enn-
þá eftirminnilegri var sonar-
dóttir þeirra hjóna skírð í kirkj-
unni, var sú hin litla mær látin
heita Hallffíður eftir hinni ný-
látnu ömmu sinni. Þannig end-
ur tekur sig á öllum tímum og
í öllum löndum að maður kemur
manns í stað. Þrátt fyrir það
þótt fólkið sé daglega minnt á
hverfleika lífsins er æskan glöð
og full af ást á lífið og framtíðar-
vonir. Skemtisamkomur í stærri
og smærri stíl voru ef til vill al-
drei fleiri en á síðastliðnu
sumri. Mest mun hafa kveðið að
Hestamannaþinginu sem haldið
var á Þingvöllum þar sem flest-
ir hestavinir og reiðmenn leiddu
saman hesta sína, reyndu fjör
þeirra og flýti og dæmdu um
fegurð þeirra og hreysti. Munu
Skagfirðingar hafa borið þaðan
hæstan hlut frá borði, þótt hesta
val komi þar saman úr mörgum
sýslum. Minnti það á forna
frægð þegar stórflokkar Skag-
firðinga og Húnvetninga þeystu
yfir Arnarvatnsheiði og Kalda-
dal og ráku eitt hundrað úrvals
gæðinga. Löngum hafa íslend-
ingar krafist þess að flaskan
væri með í slíkum ferðum og
svo mun hafa verið í þessari ferð
og kemur það ekki að sök þegar
víns er neitt til hressingar en
ekki til glapræðis.
Þá var önnur stórhátíð á Hól-
um í Hjaltadal, þegar vígt var
þar hið mikla minnismerki Jóns
biskups Arasonar. Og þá kvað
ekki lítið að samkomu Húnvetn-
inga hjá hinu endurreista Borg-
arvirki. Allar þessar samkomur
báru órækan vott um það, að enn
sé hér líf í landi og að Norð-
lendingar séu ótrauðir að leggja
fé í fleira en það sem skapar
lífsþægindi og gefur fé í aðra
hönd. Nú geta stálþræðir tekið
ræður og flutning kvæða á slík-
um samkomum og sendir út-
varpið það síðan til hlustenda
sinna, sem njóta þess oft betur
heima hjá sér en á fjölmennum
samkomum.
Ekki þarf ég að seilast langt
til þess að benda á eitt og annað
sem bendir til að líka sé líf og
fjör í Borgarfirði. Gleðimót og
samkomur í ýmsum myndum
eru svo daglegir viðburðir að
við slíkt er ekki lengur hægt
að ráða sem fréttaburð. Ferm-
ingarveizlur eru sums staðar,
einkum í Kaupstöðum, að verða
hálfgerð landplága, þar sem það
er metnaðarmál að gefa sem
mest og þá stundum fram yfir
það sem getan leyfir. Nú er svo
komið að málsmetandi menn,
sem eiga marga frændur og vini
flýja heimilin þegar afmælis-
dag þeirra ber upp á sextíu, sjö-
tíu eða áttatíu ár, treysta þeir
sér ekki til þess að taka svo vel
sem skyldi á móti öllum þeim
góðu gestum. ^Hinir er heima
sitja eru við öllu búnir og veita
gestum sínum af mikilli rauns.
Tveir bændur í Borgarfirði urðu
sextugir á síðastliðnu sumri.
Guðmundur Jónsson á Hvítár-
bakka og Þorsteinn Kristleifs-
son á Gullkerastöðum, báðum
voru þeim sýnd mikil vináttu-
merki með gjöfum og heimsókn-
um sveitunga, frænda og vina.
Þeir hafa báðir ýms störf á hendi
sem almenning varða, Guð-
mundur hreppstjóri Austkílinga,
Þorsteinn hreppsnefndar oddviti
Hraundælinga og báðir eru þeir
sýslunefndarmenn.
Það verður fátt eitt sem kemst
í þetta sinn á pappírinn af öllu
því, sem gægist fram í hugann
meðan ég held á pennanum. En
eitthvað verð ég að tína til því
alltaf er ég með bréfum mínum
að reyna að vinna af mér skuld-
ir, bæði gamlar og nýjar. Það
eru liðin tuttugu og þrjú ár síð-
an vinur minn og frændi Árni
heitinn Eggertsson sendi mér
gullúr með gullfesti, var á bak
þess letrað: „Kr. Þorsteinsson.
Sumargjöf 1927 frá Borgfirðing-
um í Vesturheimi“. Úrið er stórt
og fallegt og hinn mesti kjör-
gripur. Það hefir aldrei stansað
öll þessi ár. Aldrei vissi ég nöfn
annara gefenda en Árna Eggerts-
sonar og Gróu Sveinsdóttur
konu Sveins Pálasonar. Ekki var
þessi merkilega gjöf án skilyrða.
Árni setti það upp að ég héldi
uppteknum hætti að senda Lög-
bergi fréttabréf. Og hefi ég
reynt að efna það, þó ekki sé
það svo vel sem skyldi. En þó
mér þætti gjöfin góð, þótti mér
meira virði allar þær hlýju
kveðjur, sem mér hafa borizt frá
ykkur vestan yfih hafið.
Eins og bréf þetta ber með sér
er það skrifað meira af vilja en
getu því sjón mín er orðin mjög
döpur og aldurinn hár. Má því
ætla að þetta verði mitt síðasta
Lögbergsbréf. Dettur mér nú í
hug að nafngreina hér þá menn,
er hafa sent mér blað, bréf og
bækur vestan yfir hafið. Tel ég
þá eftir minni og af handahófi,
fyrst þá sem ég veit ekki annað
en séu lífs og þá látnu síðar.
Einar P. Jónsson, ritstj.; Ste-
fán Einarsson, ritstj.; Páll S.
Pálsson, skáld; Páll Reykdal;
Guðmundur S. Grímsson, dóm-
ari; Dr. Richard Beck; Jóhannes
Sveinsson frá Kletti; Helgi Jóns-
son frá Efstakletti; Tom Jóhann
Friðriksson; Guðrún Steingríms-
dóttir frá Kópareykjum; Þuríð-
ur Þorsteinsdóttir frá Hafsstöð-
um; Gróa Sveinsdóttir frá Kletti;
Ásmundur Jóhannsson; Guð-
mundur Þorsteinsson frá Litlu-
Skógum; Daníel Halldórsson frá
Veggjum; Þorbjörg Ingólfsdóttir
Gíslasonar; Þorvaldur Thorodd-
sen frá Bessastöðum; Valdimar
Björnsson, Minneapolis og Frið
rik Pétur Sigurðsson, höfund
ljóðabókarinnar „Römm er sú
taug“.
Ég á mikinn bunka af bréfum
frá látnum vinum, sem fóru vest-
ur um haf á ýmsum aldri og
hugsuðu fastar heim þegar aldur
holti; Guðm. Magnússon frá
Stafholtstungum; Siggeir Þórð-
arson frá Háfsstöðum , Hálsa-
sveit; Grím Steingrímsson frá
Kópareykjum; Svein Arason frá
Kletti í Reykholtsdal og dætur
hans tvær, Ingibjörgu og Helgu;
Björn Jónsson tengdason Ste-
fáns í Kalmannstungu; Sigurð
Sigfússon, nýlátinn; Finn Ste-
fánsson frá Stafholtsey; Árna
Eggertsson; Jón Eggertsson,
bróðir Árna; Kristján Jónsson
frá Sveinatungu í Norðurárdal.
Fjórum þeim síðastnefndu gafst
kostur á að sjá ættlandið og
æskustöðvarnar 1930. Komu
þeir þá allir á heimili mitt, auk
margra annara Vestur-íslend-
inga.
Einn þessara látnu vina
kvaddi ég með erfiljóðum, sem
prentuð voru þá í Lögbergi, það
var Sveinn Árnason frá Kletti.
Tvö síðustu erindin af þessum
erfiljóðum set ég hér, því með
sömu orðum eða þeim líkum,
myndi ég hafa viljað kveðja alla
þessa látnu vini. Erindin hljóða
svona:
Heitast þú af öllu unnir
æskustöðvum, landi, þjóð.
Voru þér hingað vegir kunnir,
vængi átti sál þín fróð,
hlóðar voru rauðir runnir
nægtardropar í þitt blóð.
Nú í anda ég á þig breiði,
íslenzkt blöð úr skógarlund,
sem á þínu lága leiði
lifað gætu nokkra stund.
Blundaðu undir blómanna eiði
blessi þig drottins náðarmund.
Margar kveðjur hafa mér bor-
izt, sem ég þakka allar þó nöfn
þeirra kæru vina verði ekki öll
talin hér og bið ég afsökunar á
því. Samt vil ég nefna borg-
firska skáldið aldna Sigurð Júl.
Jóhannesson; Sigurð Sigurðsson
frá Stóra-Kroppi; Guðríði Þor-
steinsdóttur frá Hesti og mína
kæru systurdóttur, Kristínu Þor
steinsdóttur frá Húsafossi. Ýms-
ir Vestur-íslendingar hafa litið
hér heim til mín á síðustu árum
og þakka ég þeim í einu orði
fyrir þá vinsemd.
Verið þið öll blessuð og sæl.
Guð gefi ykkur gleðileg jól og
gott nýtt ár.
Ykkar með vinsemd
Kristleifur Þorsteinsson
JUMBO KAL
Stærsta kál, sem þekkist 30 og
jafnvel 40 pund, OviSjafnalegt við
margskonar borðhald. Ánægjulegt
að sjá þennan grlðar ávöxt þrosk-
ast, Sala Jumbo Káls I fyrra setti
algerlegt met. (Pk. lOc) (eða 80c)
færðist yfir þá og vinnuþrekið
fór að dvína. Fróðlegt er að
blaða í bréfum þeirra, sem mörg
eru fróðleg og vel samin. Nefni
ég þar fyrstan fræðimanninn
Halldór Daníelsson frá Lang-
Business College Education
In these modern times Business College
Education is not only desirable but almost
imperative.
The demand for Business College Educa-
tion in industry and commerce is steadily
increasing from year to year.
Commence Your Business Training Immediately!
For Scholarships Consult
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
PHONE 21 804 695 SARGENT AV '. WINNIPEC