Lögberg - 05.04.1951, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. APRIL, 1951
JEAN MÉZERETTE:
Inflúenzan er eina farsóttin,
sem vísindin ráða ekki við
En vonir standa lil. að á því geti orðið breyting bráðlega
Inflúenzan, sem á hverju ári sýkir um 40 milljónir manna,
átti að þessu sinni upptök sín í Svíþjóð. Fyrst breiddist
hún út til Danmerkur, þaðan til Belgíu og nú í byrjun
þessa árs hefir hún náð meStri útbreiðslu í Frakk-
landi og Englandi.
í Runcorn voru sjúklingar
taldir 5000 í einu, en íbúar þar
eru samtals 23000. — í Widnes
sýktust 12 þúsund íbúar í 48 þús.
íbúa borg.
í Liverpool komst megnasta
óreiða á allar strætisvagnaferð-
ir, þar sem 800 vagnstjórar tóku
inflúenzuna. Um 3000 hafnar-
verkamenn lögðust líka í rúmið
og komu þessi forföll greinilega
í Ijós í sambandi við ýmsa hafn-
arvinnu. Auk þessa urðu mikl-
ar tafir á bréfaútburði og póst-
flutningum, því að fjórðungur
bréfberanna féll frá vinnu í
einu. Allt það kvenfólk, sem
einhverntíma hafði fengizt við
hjúkrunarstörf, var kallað á
vettvang.
í fyrri hluta janúarmánaðar
hefir inflúenzan breiðzt mjög
ört út í Englandi, og þeir lækn-
ar, sem ekki hafa sjálfir lagzt
í veikinni, hafa orðið að vinna
16 klukkustundir á sólarhring.
Þrátt fyrir þetta hefir inflú-
enzan allt til þess verið tiltölu-
lega væg. Árið 1947 dóu í Eng-
landi úr henni á einni viku 1148
manns. I hinni hræðilegu inflú-
enzudrepsótt, sem gekk árin
1918 og 1919 dóu rösklega 15
milljónir manna úr henni, víðs-
vegar um heiminn, eða töluvert
fleiri en þeir sem féllu í heims-
styrjöldinni fyrri. Eyjan St.
Helena var einasti bletturinn á
jarðríki, sem slapp algerlega við
drepsóttina.
Minnkandi áhrif.
'Síðan hefir inflúenzan jafnan
verið vægari og meira að segja
er ekki annað að sjá, að áhrifa
hennar gæti minna með hverju
árinu sem líður. Þó er ef til
vill rétt að gera ráð fyrir því,
að hún geti þá og þegar geisað
í sínu gamla almætti og það
þeim mun fremur sem vísind-
unum hefir ekki tekizt að finna
orsakir þessa sjúkdóms, svo að
læknar og almenningur standa
því nær varnarlausir gagnvart
honum.
Síðastliðið ár var stofnuð rann
sóknarstöð í Hampstead í grennd
við London, sem hefir það mark
mið að rannsaka inflúenzu og
vinna gegn henni eftir mætti.
Forstöðumaður stofnunarinnar
er dr. Andrews, tvímælalaust
einn merkasti sérfræðingur á
sínu sviði, sem nú er uppi. Hann
hefir látið í té þær upplýsingar,
sem hér fara á eftir:
*
Meðal minnslu sýkla.
Inflúenzusýkillinn er í hópi
allra minnstu sýkla, sem enn
hafa fundizt og þó að 40 milljón-
um þeirra væri safnað saman á
einn stað myndi sá hópur ekki
vera á stærð við títuprjóns-
haus. — Það var dr. Andrews,
sem fann þennan sýkil og hann
er alls ekki sýnilegur nema í
svokallaðri ultrasmásjá. Sýkill-
inn er tvenns konar: A og B, en
í báðum tilfellunum getur hann
birtzt á mismunandi hátt. A-
sýkillinn er áhrifameiri og það
er venjulega hann sem er að
verki þegar um útbreiddar far-
sóttir er að ræða.
Inflúenzusýkillinn orkar trufl-
andi á rauðu blóðkornin. Fyrstu
sjúkdómseinkennin lýsa sér í
kuldahrolli og magnleysistil-
finningu. — Líkamshitinn stíg-
ur ört og er oftast kominn upp
í 39 gráður fáum klukkustund-
um eftir að fyrsta hrollsins verð
ur vart. Sjúklingurinn fær bein-
verki og finnur til vanlíðunnar
í líkamanum.
Næstu daga á eftir má búast
við því að veikin geri vart við
sig í höfuðtaugum, í maganum
eða lungunum og inflúenzu-
sjúklingurinn á það á hættu að
fá lungnabólgu. Verkanir inflú-
enzunnar eru mestar og hættu-
legastar í fólki, sem liðið hefir
næringarskort, líka eftir harða
vetur, því þá er taugakerfi al-
mennings oft slappt og mót-
stöðulítið vegna undangenginn-
ar baráttu við kulda.
Áhrif veðurfarsins.
Þó er það einhvern veginn
þannig að hættulegustu farsótt-
irnar virðast hafa komið eftir
milda vetur, sem á orðsök sína
vafalaust að rekja til þess, að
loftið er þá alla jafna rakt, og
rakinn skerðir viðnámsþrótt
mannsins. — Lundúnabúar
hlusta með eftirvæntingu á
veðurfréttirnar. Þegar veður-
stofan spáir hlýviðri með þoku-
lofti eða vætu, má ganga út frá
því sem gefnu að inflúenzan
breiðist örar út.
Opinberir samkomustaðir: —
Fundarsalir,, leikhús, kvik-
myndahús, skólar o. s. fv., hraða
mjög útbreiðslu inflúenzunnar.
Það er m. a. staðreynd að menn,
sem vinna í verksmiðjum og á
skrifstofum taka veikina yfir-
leitt fyrr og örar en eiginkon-
urnar, sem vinna að heimilis-
störfum.
Um 60% allra inflúenzusjúkl-
inga sýkjast við snertingu, þ. e.
við handtak, vasaklúta o. s. frv.,
en 20% smitast við hósta. Ein-
um eða tveimur sólarhringum
eftir að smitun hefir átt sér
stað, brýzt veikin út.
Ekkert óyggjandi meðal.
Enn sem komið er hefir ekk-
ert meðal fundizt við inflúenzu.
Hvorki penicillin né sulfameðul
koma þai að minnsta gagni.
Eina ráðið við inflúenzu er að
verjast smitun, og í því skyni
eru til einföld ráð. Fyrst og
fremst ströng líkamsrækt, hlýr
fatnaður og sérstaklega ber í því
efni að gæta þess að vel sé búið
að höndum og fótum. Fólk á að
ganga í heilum þykksóluðum
skóm, sem útiloka alla bleytu
eða raka.
Aftur á móti á fólk. ekki undir
neinum kringumstæðum að
hylja vit sín með treflum eða
hálsklútum, því að þess konar
flíkur eru sannkölluð bakteríu-
hreiður.
Einnig skal ráðið frá því að
drekka áfengi áður en farið er
út. Betra er að drekka heitt kaffi
eða te. Það er ekki fyrr en mað-
ur er seztur í ró og næði heima
hjá sér, að óhætt er að bragða
áfengi. Miklar tóbaksreykingar
eru hættulegar. Loftræsting
þarf að vera góð í íbúðarher-
bergjum, en þó má súgur ekki
undir neinum kringumstæðum
vera í herbergjum. í svefnher-
bergjum skal ráðlagt að hafa
glugga opna í hálfa gátt, þar eð
loftið í upphituðum herbergj-
um eyðist fljótlega og um leið
eykst sýkingarhættan.
Innrásarleiðir sýkilsins.
Inflúenzusýkillinn kemur á-
valt inn í líkamann gegnum nef
eða munn. Þess vegna er giftu-
samlegt að skola munninn öðru
hverju úr sótthreinsandi vatni
og anda að sér í gegnum nefið
sóttkveikjudrepandi gufum. í
brezkum flugvélum eru sótt-
hreinsandi meðul notuð, sem far-
þegar eru látnir anda að sér.
Ef fólk heldur, þrátt fyrir
framangreindar varúðarráðstaf-
anir, að það sé sýkt orðið, skal
því ráðlagt að hátta og taka hita-
poka með sér í rúmið þar til
læknir hefir gengið úr skugga
um vbikina. Jafnframt er gott
að drekka heitan ávaxtasafa og
taka inn tvær aspirintöflur á 4
stunda fresti, fyrst og fremst til
þess að draga úr verkjum og líka
til þess að geta sofnað.
Á þennan hátt kemur það iðu-
lega fyrir að inflúenzan batnar
á einum sólarhring. En ef það
er ekki, hefir hún fest rætur í
líkama sjúklingsins, og má þá
gera ráð fyrir að honum elni
sóttin, auk þess sem viðbúið er
að hún hafi ýmis konar. aðra
kvilla í för með sér.
Jafnvel þótt sjálf inflúenzan
vari skamma hríð, er viðnáms-
þróttur líkamans lamaður lengi
á eftir. Þess vegna ættu sjúkl-
ingarnir að gera sér að reglu
að halda kyrru fyrir í eina viku
eftir að inflúflenzan er um garð
gengin til þess að jafna sig og
gera líkamann viðnámshæfari.
Inflúenzan er eina almenna
farsóttin, sem vísindin ráða
ekkert við, en nú standa vonir
til að á þessu geti orðið breyt-
ing.
Móteitur íundið.
Tveir vísindamenn, þeir dr.
Laidlaw í Ameríku og dr. An-
drews í Englandi hafa báðir
komizt að sömu niðurstöðum
við rannsókn inflúenzunnar og
hafa hvor í sínu lagi fundið mót-
eitur við veikinni, sem spraut-
að er inn í líkamann. Notkun
þess er þó ennþá ýmsum erfið-
leikum háð. Efni þetta ’er unnið
úr hænueggjum, sem áður hafa
verið sýkt með inflúenzusýkl-
um. Þess ber þó að geta, að bólu-
efni, sem unnið er úr A-sýklum,
orkar ekki á B-sýkla, auk þess
sem sjúkdómseinkennin eru
svo margháttuð, að bólusetning
kemur ekki nándar nærri allt-
af að tilætluðum notum. Viss
bóluefni, sem notuð voru gegn
inflúenzunni í Ameríku 1943, og
með góðum árangri, að telja má
öruggt, að það hafi komið að
gagni allt upp í 75% tilfella,
reyndust gjörsamlega gagnslaus
í inflúenzunni 1947.
Eins og sakir standa vinna
vísindamenn víðsvegar um heim
sameiginlega að inflúenzurann-
sóknum í því augnamiði að gera
almenning brynjaðan gegn þess-
ari hvimleiðu sótt, þegar hún
herjar á lönd og álfur.,J alþjóða-
rannsóknarmiðstöðinni í Hamp-
stead er verkun ýmiskonar bólu-
efna gaumgæfilega rannsökuð
jafnframt því sem að er viðað
gögnum um inflúenzufaraldra í
öllum löndum heims og sýklum
safnað.
Inflúenzan er ekki landlæg.
Það er ekki lengra liðið en
veturinn 1948—’49, sem fyrsta
raunhæfa niðurstaðan fékkst fyr
ir milligöngu þessarar stofn-
unar.
Margir fræðimenn voru þeirr-
ar skoðunar, að inflúenzan væri
landlæg og lægi aðeins niðri um
stundarsakir. Aftur á móti héldu
aðrir því fram, að þarna væri
um farsótt að ræða, sem bærist
frá einum stað í annan. Nú má
telja það fullsannað, að hin síð-
arnefnda skoðun hefir við rök
að styðjast.
1 september 1948 átti inflú-
enzan upptök sín í Norður-
Sardiníu og breiddist þaðan út
til Sikileyjar, um alla ítalíu,
Sviss, Austurríki, Suður-Frakk-
lands, Norður-Spánar, Vestur-
Þýzkalands, Danmerkur, Hol-
lands, Belgíu, Englands og ír-
lands.
Þarna var örugglega um far-
sótt að ræða, og smitun frá einu
landi til annars, því við rann-
sókn kom í ljós, að þarna var
um sömu grein inflúenzu að
ræða, hinn svokallaða A-sýkil.
Hann var líka að verki í inflú-
enzufaraldrinum, sem geysaði
árið áður, þó að sjúkdómsein-
kennin væru að ýmsu lpyti frá-
brugðin.
En hvernig byrjaði inflúenz-
an á Sardiníu? Samkvæmt upp-
lýsingum víðsvegar að, kom
veikin upp samtímis í mörgum
þorpum og meira að segja í af-
skekktustu býlum og húsum.
Hér virðist sem sýkillinn breið-
ist út meðal fólks og jafnvel
milli byggðarlaga áður en sjálf
veikin brýzt út. Á því leikur
hins vegar enginn vafi, að far-
sóttin berst gegnum smitun úr
einu landinu í annað, en mað-
urinn verður ekki var við smit-
unina, því að veikin brýzt ekki
út fyrr en síðar.
Þar sem afbrigði inflúenzunn-
ar eru geysimörg og taka alltaf
breytingum frá ári til árs, segir
það sig sjálft, að bóluefni, sem
orka á viss afbrigði eru gagns-
laus gegn öðrum.
Þessa dagana vinna vísinda-
mennirnir í Hampstead ákaft að
því að rannsaka inflúenzu þá,
sem nú herjar víða um lönd og
finna við henni viðeigandi bólu-
efni. Ef til vill tekst þeim að
stemma §tigu við henni, eða
halda henni a. m. k. svo í skefj-
um, að hún geri ekki mikinn
óskunda. Þúsundir hænueggja
eru sprautuð með inflúenzu-
sýklum, og þegar eggið er gegn-
smitað er hið dýrmæta bóluefni
unnið úr egginu. Búið er nú þeg-
ar að bólusetja mikinn fjölda
Englendinga og ef þeir taka ekki
veikina næstu tvo mánuði á eft-
ir, má telja að bóluefnið svari
Sjálfmenntaðir fræðimenn í
alþýðustétt hafa verið mikil
prýði hinnar íslenzku þjóðar og
gagnsemdarmerpi hennar að
sama skapi. Þeir hafa haldið hátt
á lofti blysi andlegrar iðju, svo
að birtu ber langt inn á svið lið-
inna alda, því að þeir hafa dreg-
ið á land undan sjávargangi
tímans ómetanlegan fróðleik
um menn og lífsháttu horfinna
tíða.
í þeim þjóðnýta flokki skipar
Kristleifur Þorsteinsson á Stóra-
Kroppi í Borgarfirði heiðurssess,
því að fáir eiga betur skilið
sæmdarheitið fræðaþulur, en
hann verður níræður að aldri
þ. 5. apríl í ár. Á hann það inni
hjá löndum sínum vestan hafs
eigi síður en austan, að hans sé
að nokkru getið á þeim fágætu
tímamótum.
Kristleifur Þorsteinsson er
hin mesta kempa að vallarsýn,
sviptiginn og öldurmannlegur,
enda er hann kvistur sprottinn
af óvenjulega traustum stofni,
kominn í beinan karllegg af
séra Snorra á Húsafelli. Gáfna-
far Kristleifs og skapgerð sam-
svara einnig svipmikilli ytri á-
sýnd hans, eins og fræðastörf
hans og ritmennska bera órækt
vitni.
„Fjórðungi bregður til fóst-
urs“, segir hið fornkveðna, og
sannast það vel á Kristleifi, en
æskustöovum hans og tengslum
hans við þær er glögglega lýst
1 þessum orðum úr æviágripi
hans í II. bindi HéraSssögu
Borgarfjarðar (1938):
„Kristleifur er borinn og barn-
fæddur á einum fegursta og
svipmesta stað þessa héraðs,
Húsafelli, enda ber hann glögg
merki þess bæði í hugsun og
háttum. Er því líkast sem hann
væri meitlaður úr því umhverfi.
Þessum æskustöðvum hefir
hann lýst í þætti sínum: „Frá
Húsafelli og Húsafellsprestum“
(I. bindi Héraðss. Borgarfj.,
bls. 379). Eru þær líka mörgum
ferðamönnum kunnar, svo eru
þær og kunnar af málverkum
ýmissa ágætra málara, sem oft
hafa verið langdvölum á Húsa-
felli“.
Kristleifur er maður algerlega
sjálfmenntaður, og eru fræða-
iðkanir hans að því.skapi að-
dáunarverðari; en sjálfsfræðslu
hans er ágætlega lýst í eftirfar-
andi kafla úr fyrrnefndu ævi-
ágripi hans, og varpa þau um-
mæli jafnframt björtu ljósi á
gáfnafar hans og aðstöðu til
fræðimennskunnar:
„Engrar skólafræðslu hefir
Kristleifur notið um ævina, en
bóklestur í tómstundum, sam-
talshæfileikar hans við fróða
menn, minni hans, athygli og
skarpar gáfur hafa leitt til þess,
að hann er, — eins og rit hans
bera með sér, — fjölmenntaður
þeim kröfum sem til þess eru
gerðar. Bóluefnið á að fela í sér
möguleika bæði til þess að verj-
ast inflúenzu og lækna hana.
Þeirri spurningu er æ ofan í
æ varpað fram, hvort hætta sé
á jafn umfangsmikilli og skæðri
inflúenzu, sem þeirri, er herjaði
á árunum 1918—1919. Þeirri
spurningu geta vísindamennirn-
ir ekki svarað.
Önnur spurningin: Hvar held-
ur inflúenzusýkillinn sig á sumr-
in eða á meðan farsóttin liggur
niðri? Það er heldur ekkert svar
við þessari spurningu. Helzt má
þó búast við svari vestan frá
Ameríku. Þar hefir vísinda-
maður, Shope að nafni, komizt
að þeirri niðurstöðu að inflú-
enzusýklar í svínum geymast
eða halda kyrru fyrir í lungum
svínanna á milli þess sem sjúk-
dómurinn geisar. Og það hefir
jafnvel komið fram tilgáta um
það, að það séu svín sem veiti
inflúenzusýklum mannfólksins
rúm þann tíma, sem veikin gerir
ekki vart við sig í fólki.
í íslenzkum fræðum að fornu og
nýju. Og vegna hinnar næmu
athyglisgáfu hans juku öll störf
hans á yngri árum, ferðalög og
útróðrar, þroska hans og þekk-
ingu. Þeir, sem honum eru
kunnugastir, vita, að enn býr
hann yfir margvíslegum og fjöl-
þættum fróðleik, sem óskráður
er, um gamla siði og háttu, og
er eftirsjá að, ef glatast. Þrátt
fyrir allt strit og volk æskuár-
anna lifa í huga Kristleifs ó-
venju fagrar æskuminningar,
sem honum er kært að rifja upp.
Og það, sem litar þær fegurst,
er einmitt það, sem áður er
minnst á: hið glæsta æskuum-
hverfi, þar sem margbreytileg
fegurð og tign blasti hvarvetna
við augum hans við öll störf
hans. Það var eins og hann hitti
þar fyrir vizkuvætt á hverju
leiti, og það varð honum drjúg-
ur skóli.
Nálega alla menningarsögu-
þætti sína hefir hann ritað hin
síðari ár eða eftir 1920 og að
mestu í ígripum. Er honum
mjög létt um að rita og afkast-
ar oft á skömmum tíma svo
miklu, að furðu gegnir“.
Má það vera öllum fræðaunn-
endum, og íslenzku þjóðinni í
heild sinni, mikið þakkarefni,
að Kristleifur hefir á efri árum
átt þess kost að bókfesta í rík-
um mæli hinn mikla þjóðlega
fróðleik, sem hann býr yfir,
varðveita hann með því frá
gleymsku, og gera hann aðgengi-
legan og arðbæran öldnum og
óbornum.
Langt er liðið síðan almenn-
ingur vissi, að íslenzka þjóðin
á einn sinn ágætasta fróðleiks-
mann þar sem Kristleifur er, en
þó mun óhætt mega segja, að
menn hafi eigi til fullnustu átt-
að sig á miklum fræðimanns- og
rithöfundarhæfileikum h a n s ,
fyrri en út kom I. bindi Héraðs-
sögu Borgarfjarðar (1935), en
sagnaþættir hans voru megin-
efni hennar. Tekur séra Eiríkur
Albertsson réttilega og drengi-
lega fram í formálanum, að
fræðiiðkanir og sagnritun Krist-
leifs sé „sá trausti og öruggi
grundvöllur, sem hugmyndin
um útgáfu Héraðssögu Borgar-
fjarðar hafi verið reist á frá
byrjun“. Hann átti einnig drjúg-
an þátt í II. bindi þeirrar ítar-
legu og merku héráðssögu.
Eigi er minni fengur að fram-
haldinu af sagnaþáttum hans,
sem út komu í tveim stórum
bindum undir heitinu Úr byggð-
um Borgarf jarðar (1944 og 1946);
njóta fræðimennska hans og frá-
sagnarhæfileikar sín þar ágæt-
lega, enda mátti það alþjóð nú
augljóst vera, hafi einhverjir
eigi verið þess fullvissir áður,
að þar var á ferð óvenjulegur
fræðimaður á þjóðlega vísu, er
eigi aðeins kunni að viða að sér
fróðleik, heldur einnig að vinna
svo vel úr honum, að lesandinn
nyti hans til fullnustu.
Áður hefi ég hér í blaðinu
lýst all-ítarlega efni þessa rit-
safns Kristleifs, og skal það eigi
endurtekið. Skylt er samt að
benda á það meginatriði, að þótt
sagnaþættir hans fjalli einkum
um Borgarfjörð og Borgfirðinga,
þá eru þeir þættir þannig vaxn-
ir um fjölþætt efni og túlkun
þess, að þeir verða í höndum
hans aldarfarsspegill, sem birtir
lesúndanum íslenzkt þjóðlíf al-
mennt, í megindráttum, á því
tímabili, sem um er að ræða.
Hjá honum fara saman víðtæk-
ur og staðgóður fróðleikur,
glöggskyggni, og hreint og þrótt-
mikið málfar.
Er það í engu of mælt, að
þjóðlegum fræðum vorum er
stórfengur að bókmenntalegu
starfi Kristleifs Þorsteinssonar.
Það munu allir íslenzkir fræða-
vinir játa fúslega, er þeir nú
hylla hann níræðan.
Kristleifur á til skálda að
telja, enda er hann sjálfur prýð-
isvel skáldmæltur, eins og
kvæðið „Skógarbræður“ sýnir,
en það er prentað í II. bindi
Héraðssögu Borgarf jarðar. Er
þar lýst hugdjörfum hreysti-
mönnum, og höfupdinum vel að
skapi, þeim Ásgrími og Illuga
Illugasonum, er lengi voru
bændur í Skógum í Flókadal.
Fara hér á eftir upphafs- og
lokaerindin, og munu flestir
mæla, að glögg sé lýsingin á
þeim bræðrum og hressilega og
fimlega gripið í hörpustrenginn:
„Ólu manninn upp til heiða
ævi sinnar fyrri daga,
þar sem fannablæjan breiða
byrgði alla vetrarhaga.
Kærust voru þeim köldu fjöllin,
kraftamenn og gömlu tröllin.
Mótuðust hugir heiðarbarna
hárra fjalla eftir þaki:
Eldur bjó í innsta kjarna,
yfirborðið snjór og klaki.
Vannst það helzt með vinar-
málum
vakir þíða að drengjasálum.
---------------☆-----
Kært var mér að koma’ að
Skógum,
kenndi þar ekki’ á neinu frosti,
vakir fann að fróðleik nógum,
frjálsa menn og góða kosti,
eftirmynd af hetjum horfnum,
hugrökkum, í skapi fornum.
Voru þeir löngu lífi mettir,
langt til baka æskugaman.
Hvorugur vildi verða ettir,
var þeim leyft að fara saman
héðan yfir yzta eiðið.
Eiga þeir báðir sama leiðið“.
Það fer að vonum um jafn
rammþjóðrækinn mann og
Kristleifur er, í sönnustu merk-
ingu orðsins, að hann hefir rækt
vel frændsemina við landa sína
vestan hafsins. Fagur vottur
þess eru hin fróðlegu og prýði-
legu Fréttabréf hans úr Borgar-
firði, sem hann hefir sent Lög-
bergi í þrjá áratugi, og eru að
eigi litlu leyti atburða- og menn-
ingarsaga héraðsins á því tíma-
bili. Myndi þar einnig nægt efni
í stærðarbók og gagnfróðlega.
Þeir verða því margir hér í
Vesturheimi, eigi síður en heima
á ættlandinu, sem hugsa hlýtt
og þakklátlega til hins merka
og mikilvirka fræðaþular að
Stóra-Kroppi á níræðisafmæl-
inu og biðja honum blessunar á
ævikvöldi. Sjálfur rétti ég hon-
um yfir hið breiða haf heita
hönd til þakkar fyrir fræðsluna
og vinarhuginn í þessum ljóð-
línum:
Þarfur varstu þjóð og byggð,
þrungið hjartað ættartryggð.
Fögur ljómar fræðaglóð,
fennir seint í þína slóð.
Rovatzos Flower Shop
253 Notre Dame Ave.
WINNIPEG MANITOBA
Bns. Pbone 27 989—Res. Phone 36 151
Our Specialties:
WEDDING CORSAGES
COLONIAL BOUQ0ETS
FUNERAL DESIGNS
IMlis K. Chrlstle, Proprletress
Formerly with Robinson & Co.
Jean Mézeretíe
—VISIR, 10. febr.
Níræður fræðaþulur
Eftir prófessor RICHARD BECK